Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

ชิรายูกิ

     บ้าชะมัด! นี่มันบ้าอะไรกัน!? นี่แคลอหลับไปสามวันเต็มแล้วนะ!!

     ผมมองร่างบางๆ ที่ขาวซีดเหมือนคนใกล้ตายของแคลอที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา.. สามวันเต็มๆ แล้วที่เธอหลับไป! หลังจากที่เธอสู้กับครอสเธอก็หลับไปไม่ยอมตื่นขึ้นมาอีกเลย ร่างกายของเธอผอมแห้งลงอย่างรวดเร็วทั้งๆ นี่เพิ่งผ่านไปได้แค่สามวันและเรสเทียสก็คอยป้อนน้ำป้อนข้าวให้ตลอดทุกมิ้ทั้งสามวันแต่ร่างกายของเธอกลับซีดและผอมลงอย่างไร้สาเหตุ หัวใจเต้นไม่สม่ำเสมอ แถมผมยังสัมผัสถึงพลังเวทย์ของแคลอได้แค่นิดเดียวเท่านั้นด้วย!

     นี่มันบ้าอะไรกัน!? ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้แคลอต้องตายแน่ๆ!!

     ติ๊งต๊อง...

     เสียงกดกริ่งดังขึ้นทำให้ผมหลุดพ้นจากความคิดในหัวชั่วขณะ ผมเดินออกจากห้องนอนของแคลอและเดินลงบรรไดไปยังชั้นล่างเพื่อดูว่าผู้มาเยือนในครั้งนี้เป็นใคร ซึ่งตอนนี้ยูริโกะก็เปิดประตูรับแขกเหล่านั้นเขามาและพาไปยังห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว ผมเดินเข้าไปในห้องรับแขกการจะทักทายสวัสดีพวกเขาพอเป็นพิธีตามมรยาท

     "เอ่อ..สวัสดีครับ พวกคุณคือ...?"

     "ผม มิโดริมะ ชิน เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของนากามุระซังครับ ส่วนนี้คือเพื่อนของนากามุระซังครับ" อาจารย์มิโดริมะยกมือไปทางผู้ชายผมสีดำนัตย์ตาสีน้ำเงินที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา

     ผู้ชายคนนี้คือคนที่อยู่กับแคลอตอนที่ผมกำลังตามหาเธอนี่นา แล้วก็ตอนที่อยู่ในห้องพยาบาลด้วย แคลอรู้จักเขาด้วยงั้นเหรอ? จะว่าไปแล้ว...ผมรู้สึกคุ้นๆ กับหน้าตาของเขาแปลกๆ เหมือนเคยเจอกันที่ไหนสักที่จริงๆ ผมรู้จักแบบนี้ตั้งแต่ตอนแรกที่เจอกันแล้วแต่ให้นึกยังไงมันก็นึกไม่ออก...

     "ผมชื่อ โยชิบะ ทัตสึยะ ครับ" เขาแนะนำตัว

     "ผมชื่อ ยานางา เรียว เป็นพี่ชายของคุรุมิครับ" ผมแนะนำตัวพอเป็นพิธี

     "พี่ชาย? แล้วทำไมนามสกุลไม่เหมือนคนละครับ?" ทัตสึยะเอ่ยถามขึ้น

     ใช่.. นามสกุลผมกับแคลอไม่เหมือนกันแคลอนามสกุลจริงๆก็คือ เมลฟิวส์ สตอนฮาร์ท เป็นตระกูลที่สูงส่งมาก แต่นามสกุลปลอมที่เธอต้องแฝงใช้ก็คือ นากามุระ ส่วนผมก็ใช้ชื่อจริงเพราะผมไม่ได้มีความสำคัญขนาดอาณรจักรต้องรารึกชื่อไว้ มันจึงง่ายต่อการเรียกชื่อเพราะผมไม่ได้ถูกจารึกชื่อเหมือนแคลอ ผมจึงไม่มีความจำเป็นต้องปิดปังชื่อแต่อย่างใดทั้งสิ้น แต่ที่ต้องปิดบังก็คือ สิ่งที่เกี่ยวกับอาณาจักรฮิวทั้งหมด

     "พวกเราไม่ได้เป็นพี่น้องกันแท้ๆ นะครับ" ผมอธิบาย "แล้วมีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ?" ผมรีบตัดบททันทีที่เห็นทัตสึยะกำลังจะเอ่ยปากถามอีก

     "พอดีผมเห็นนากามุระซังไม่มาโรงเรียนหลายวันแล้วแถมไม่โทร.มาแจ้งทางโรงเรียนด้วย ผมเลยมาดูน่ะครับว่าเธอเป็นอะไรรึเปล่า?" อาจารย์มิโดริมะพูด

     "คุรุมิไม่สบายน่ะครับ ตอนนี้เธอกำลังหลับอยู่บนห้อง" ผมตอบเบาๆ

     "ผมขออณุญาตขึ้นไปดูอาการของนากามุระซังได้ไหมครับ?" อาจารย์มิโดริมะเอ่ยถาม

     "ได้ครับ" ผมตอบก่อนจะเดินนำพวกเขาขึ้นไปยังห้องนอนของแคลอทันที

     แอ๊ด...

     ผมเปิดประตูห้องนอนของแคลอเบาๆ ในห้องนั้นผมเห็นเรียสเทียสที่ยังคงนั่งป้อนข้าวให้กับแคลออยู่ เธอหันมามองผมก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกห่างจากแคลอเล็กน้อยก่อนจะก้มนิดหน่อยเชิงว่าสวัสดีแขกที่เข้ามา เธอเงยหน้าขึ้นมองแขกเล็กน้อยแต่เมื่อเธอเห็นทัตสึยะก็แสดงอาการตกใจสายตามองไปที่ทัตสึยะอย่างไม่อยากจะเชื่อสานตาของเธอเอง เรียสเทียสมองต่ำลงมาที่มือของทัตสึยะก่อนจะทำท่าเหมือนหาอะไรสักอย่างและถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

     เป็นอะไรของเขาน่ะ...?

     "ทำไมคุรุมิจังถึงผอมแบบนี้ล่ะครับ?" ทัตสึยะถามออกมาอย่างสงสัยหลังจากที่เดินเข้ามาดูแคลอใกล้ๆ

     ผมถึงกับพูดไม่ออก ไม่รู้จะตอบพวกเขายังไงเพราะขนาดตัวผมเองยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้เลยว่าทำไมแคลอถึงเป็นแบบนี้ได้? แล้วมันจะเอาอะไรไปตอบคำถามพวกเขาได้ล่ะ...

     ผมหันไปมองหน้าเรียเทียสซึ่งเธอเองก็หันหน้ามามองผมพอดิบพอดีผมกับเธอส่งสายตาประมาณว่า จะตอบพวกเขายังไงดี? แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรเลยทั้งผมและเรียสเทียส ผมหันหน้ากลับไปมองทัตสึยะและอาจารย์มิโดริมะพวกเขายังคงมองหน้าผมอย่างเค็ดคั้นคำตอบ ผมได้แต่ทำหน้ากลืนไม่ลงตายไม่ออกเท่านั้น

     ผมไม่สามารถอธิบายอะไรออกมาเป็นคำพูดได้เลยจริงๆ นั้เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก

     หมับ..

     ผมรู้สึกเหมือนมีมือใครบางคนมาจับชายเสื้อของผมเบาๆ ผมหันไปมองว่าใครกันเป็นคนที่จับชายเสื้อของผม แต่เมื่อผมหันไปผมก็แทบจะร้องเฮออกมาด้วยความดีใจเพราะคนที่จับชายเสื้อของผมก็คือแคลอ! เธอฟื้นแล้ว!!

     "คุณหนู!" เรียสเทียสวิ่งเข้ามาดูแคลอในทันที "คะ..คุณหนู คุณหนูฟื้นแล้ว!" เธอพูดออกมาด้วยความดีใจและหันมามองก่อนจะยิ้มร่าออกมา ก่อนจะจับมือแคลอขึ้นมาทาบกับแก้มของเธอเบาๆ ผมสังเกตุเห็นว่าหางตาออกเธอมีน้ำใสๆ ที่กำลังไหลรินออกมา

     "แคลอ.." ผมเอ่ยเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เตียงของแคลอก่อนจะใช้มือลูบแก้มเธอเบาๆ เธอยิ้มบางๆให้กับผมและยกมืออีกข้างที่เรียสเทียสไม่ได้จับอยู่ขึ้นมาจับมือของผมเบาๆ

     "กลับมาแล้วค่ะ..." แคลอเอ่ยอย่างยิ้มๆ

     "เธอฟื้นแล้วใช่ไหม?" ผมเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อสานตาตัวเอง

     "อืม.." เธอขยักหน้าเบาๆ

     "นี่พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?"ผมเอ่ยถามอีกครั้ง

     "ใช่..ไม่เรียวไม่ได้ฝันไป หนูฟื้นมาแล้วจริงๆ" แคลอพูดก่อนจะส่งยิ้มบางๆ ให้กับผมอีกครั้งเล่นเอาผมอดร้องไห้ออกมาไม่ได้

     "ยัยบ้าเอ๊ย! รู้ไหมว่าทำให้พี่เป็นห่วงแค่ไหน? พี่นึกว่าแคลอจะตายจริงๆ แล้วซะอีก..." ผมผมโผมเข้าไปกอดแคลอทันทีด้วยความดีใจ แคลอยกมือขึ้นมาลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปลอบผมเบาๆ

     "โอ๋ๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง.." ผมได้ยินเหมือนเธอหัวเราะเบาๆ

     "พี่นึกว่าเธอจะทิ้งพี่ไปซะแล้ว.." ผมถอดกอดออกจากแคลอเบาๆ

     "หนูไม่ทิ้งพี่หรอก..." แคลอยิ้มบางๆ ให้กับผมอีกครั้งก่อนจะหันไปทางเรียสเทียสที่ตอนนี้นั่งร้องไห้ออกมาซะดังจนแคลออดขำออกมาไม่ได้

     จะว่าไป..ผมรู้สึกแคลอจะอาการดีขึ้น ร่างกายที่เคยผอมแห้งตอนนี้มันเริ่มจะมีน้ำมีเนื้อมากขึ้นแล้ว...

     "ร้องไห้ทำไมเรียสเทียส ยังไม่มีใครตายสักหน่อย" แคลอเอ่ยยิ้มๆ

     "คุณหนูฟื้นแล้วจริงๆ ฮือออ..." เรียเทียสปล่อยโฮออกมาเล่นเอาแคลอต้องขำออกมาอีกครั้งก่อนจะเข้าไปกอดปลอบเรียสเทียสเบาๆ

     "โอ๋ๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง.." แคลอปลอบเรียสเทียสอย่างที่ปลอบกับผม

      หลังจากแคลอที่ปลอบเรียสเทียสให้หยุดร้องไห้ได้แล้วก็หันไปมองที่อาจารย์มิโดริมะกับทัตสึยะที่ยืนมองพวกผมอยู่นานสองนาน

     "แล้วอาจารย์มีธุรอะไรงั้นเหรอคะ?" แคลอเอ่ยถาม

     "ก็เห็นเธอไม่ยอมมาโรงเรียนตั้งหลายวันแล้วก็เลยมาดูว่าเป็นอะไรรึเปล่า.." ทัตวึยะถามแทนอาจารย์

     "ขอบใจแล้วกันที่เป็นห่วง" แคลอเอ่ยก่อนจะยิ้มบางๆ ไปให้ทัตสึยะเล่นเอาเขาหน้าแดงทันทีก่อนจะหันหน้ามามองหน้าผม

     "พี่เรียว.." แคลอมองหน้าผมเหมือนกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่เธอต้องการจะพูดแต่ไม่กล้าที่จะเอ่ยมันออกมา

     "ว่าไง..มีอะไรที่จะบอกพี่งั้นเหรอ?" ผมเอ่ยถามแคลออย่างสงสัยในท่าทีของเธอ

     "ก่อนอท่น..ให้พวกเขาออกไปก่อนเถอะ เรื่องนี้ต้องเป็นพวกเราเท่านั้นที่รู้.." แคลอหันหน้าไปมองอาจารย์มิโดริมะกับทัตสึยะซึ่งทั้งสองคนก็ยอมออกไปจากห้องแต่โดยดี

     "ขอโทษนะคะ แต่คงต้องให้กลับไปก่อนไว้หนูไปไหวจะโทร.ไปแจ้งนะคะ.." แคลอเอ่ยก่อนจะยิ้มๆ "ยูริโกะส่งแขกด้วยนะ" เธอเอ่ยเรียกยูริโกะให้ไปส่งพวกเขาเมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วแคลอจึงหันมาพูดกับผม

     "..." ผมกับเรียสเทียสนิ่งเงียบไม่พูดอะไรตั้งใจฟังในสิ่งที่แคลอกำลังจะพูด

     "ชิรายูกิ...ยังมีชีวิตอยู่"

     "!!!!"

          I'll make you crazy

                              In memory next

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

กลับมาอัพแล้วค่ะ หลังจากที่อีฟไม่ได้อัพมานาน (ฮ่า!)

ยังไงก็ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ

และสามารถติดตามและติดต่ออีฟได้ที่เฟสบุ๊คส่วนตัวค่ะ -w-

(จริงๆ ไม่ค่อยอัพไรหรอก -..-)