Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

ชิรายูกิ
 
     บ้าชะมัด! นี่มันบ้าอะไรกัน!? นี่แคลอหลับไปสามวันเต็มแล้วนะ!!
     ผมมองร่างบางๆ ที่ขาวซีดเหมือนคนใกล้ตายของแคลอที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา.. สามวันเต็มๆ แล้วที่เธอหลับไป! หลังจากที่เธอสู้กับครอสเธอก็หลับไปไม่ยอมตื่นขึ้นมาอีกเลย ร่างกายของเธอผอมแห้งลงอย่างรวดเร็วทั้งๆ นี่เพิ่งผ่านไปได้แค่สามวันและเรสเทียสก็คอยป้อนน้ำป้อนข้าวให้ตลอดทุกมิ้ทั้งสามวันแต่ร่างกายของเธอกลับซีดและผอมลงอย่างไร้สาเหตุ หัวใจเต้นไม่สม่ำเสมอ แถมผมยังสัมผัสถึงพลังเวทย์ของแคลอได้แค่นิดเดียวเท่านั้นด้วย!
     นี่มันบ้าอะไรกัน!? ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้แคลอต้องตายแน่ๆ!!
     ติ๊งต๊อง...
     เสียงกดกริ่งดังขึ้นทำให้ผมหลุดพ้นจากความคิดในหัวชั่วขณะ ผมเดินออกจากห้องนอนของแคลอและเดินลงบรรไดไปยังชั้นล่างเพื่อดูว่าผู้มาเยือนในครั้งนี้เป็นใคร ซึ่งตอนนี้ยูริโกะก็เปิดประตูรับแขกเหล่านั้นเขามาและพาไปยังห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว ผมเดินเข้าไปในห้องรับแขกการจะทักทายสวัสดีพวกเขาพอเป็นพิธีตามมรยาท
     "เอ่อ..สวัสดีครับ พวกคุณคือ...?"
     "ผม มิโดริมะ ชิน เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของนากามุระซังครับ ส่วนนี้คือเพื่อนของนากามุระซังครับ" อาจารย์มิโดริมะยกมือไปทางผู้ชายผมสีดำนัตย์ตาสีน้ำเงินที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา
     ผู้ชายคนนี้คือคนที่อยู่กับแคลอตอนที่ผมกำลังตามหาเธอนี่นา แล้วก็ตอนที่อยู่ในห้องพยาบาลด้วย แคลอรู้จักเขาด้วยงั้นเหรอ? จะว่าไปแล้ว...ผมรู้สึกคุ้นๆ กับหน้าตาของเขาแปลกๆ เหมือนเคยเจอกันที่ไหนสักที่จริงๆ ผมรู้จักแบบนี้ตั้งแต่ตอนแรกที่เจอกันแล้วแต่ให้นึกยังไงมันก็นึกไม่ออก...
     "ผมชื่อ โยชิบะ ทัตสึยะ ครับ" เขาแนะนำตัว
     "ผมชื่อ ยานางา เรียว เป็นพี่ชายของคุรุมิครับ" ผมแนะนำตัวพอเป็นพิธี
     "พี่ชาย? แล้วทำไมนามสกุลไม่เหมือนคนละครับ?" ทัตสึยะเอ่ยถามขึ้น
     ใช่.. นามสกุลผมกับแคลอไม่เหมือนกันแคลอนามสกุลจริงๆก็คือ เมลฟิวส์ สตอนฮาร์ท เป็นตระกูลที่สูงส่งมาก แต่นามสกุลปลอมที่เธอต้องแฝงใช้ก็คือ นากามุระ ส่วนผมก็ใช้ชื่อจริงเพราะผมไม่ได้มีความสำคัญขนาดอาณรจักรต้องรารึกชื่อไว้ มันจึงง่ายต่อการเรียกชื่อเพราะผมไม่ได้ถูกจารึกชื่อเหมือนแคลอ ผมจึงไม่มีความจำเป็นต้องปิดปังชื่อแต่อย่างใดทั้งสิ้น แต่ที่ต้องปิดบังก็คือ สิ่งที่เกี่ยวกับอาณาจักรฮิวทั้งหมด
     "พวกเราไม่ได้เป็นพี่น้องกันแท้ๆ นะครับ" ผมอธิบาย "แล้วมีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ?" ผมรีบตัดบททันทีที่เห็นทัตสึยะกำลังจะเอ่ยปากถามอีก
     "พอดีผมเห็นนากามุระซังไม่มาโรงเรียนหลายวันแล้วแถมไม่โทร.มาแจ้งทางโรงเรียนด้วย ผมเลยมาดูน่ะครับว่าเธอเป็นอะไรรึเปล่า?" อาจารย์มิโดริมะพูด
     "คุรุมิไม่สบายน่ะครับ ตอนนี้เธอกำลังหลับอยู่บนห้อง" ผมตอบเบาๆ
     "ผมขออณุญาตขึ้นไปดูอาการของนากามุระซังได้ไหมครับ?" อาจารย์มิโดริมะเอ่ยถาม
     "ได้ครับ" ผมตอบก่อนจะเดินนำพวกเขาขึ้นไปยังห้องนอนของแคลอทันที
     
     แอ๊ด...
     ผมเปิดประตูห้องนอนของแคลอเบาๆ ในห้องนั้นผมเห็นเรียสเทียสที่ยังคงนั่งป้อนข้าวให้กับแคลออยู่ เธอหันมามองผมก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกห่างจากแคลอเล็กน้อยก่อนจะก้มนิดหน่อยเชิงว่าสวัสดีแขกที่เข้ามา เธอเงยหน้าขึ้นมองแขกเล็กน้อยแต่เมื่อเธอเห็นทัตสึยะก็แสดงอาการตกใจสายตามองไปที่ทัตสึยะอย่างไม่อยากจะเชื่อสานตาของเธอเอง เรียสเทียสมองต่ำลงมาที่มือของทัตสึยะก่อนจะทำท่าเหมือนหาอะไรสักอย่างและถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
     เป็นอะไรของเขาน่ะ...?
     "ทำไมคุรุมิจังถึงผอมแบบนี้ล่ะครับ?" ทัตสึยะถามออกมาอย่างสงสัยหลังจากที่เดินเข้ามาดูแคลอใกล้ๆ
     ผมถึงกับพูดไม่ออก ไม่รู้จะตอบพวกเขายังไงเพราะขนาดตัวผมเองยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้เลยว่าทำไมแคลอถึงเป็นแบบนี้ได้? แล้วมันจะเอาอะไรไปตอบคำถามพวกเขาได้ล่ะ...
     ผมหันไปมองหน้าเรียเทียสซึ่งเธอเองก็หันหน้ามามองผมพอดิบพอดีผมกับเธอส่งสายตาประมาณว่า จะตอบพวกเขายังไงดี? แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรเลยทั้งผมและเรียสเทียส ผมหันหน้ากลับไปมองทัตสึยะและอาจารย์มิโดริมะพวกเขายังคงมองหน้าผมอย่างเค็ดคั้นคำตอบ ผมได้แต่ทำหน้ากลืนไม่ลงตายไม่ออกเท่านั้น
     ผมไม่สามารถอธิบายอะไรออกมาเป็นคำพูดได้เลยจริงๆ นั้เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก
     หมับ..
     ผมรู้สึกเหมือนมีมือใครบางคนมาจับชายเสื้อของผมเบาๆ ผมหันไปมองว่าใครกันเป็นคนที่จับชายเสื้อของผม แต่เมื่อผมหันไปผมก็แทบจะร้องเฮออกมาด้วยความดีใจเพราะคนที่จับชายเสื้อของผมก็คือแคลอ! เธอฟื้นแล้ว!!
     "คุณหนู!" เรียสเทียสวิ่งเข้ามาดูแคลอในทันที "คะ..คุณหนู คุณหนูฟื้นแล้ว!" เธอพูดออกมาด้วยความดีใจและหันมามองก่อนจะยิ้มร่าออกมา ก่อนจะจับมือแคลอขึ้นมาทาบกับแก้มของเธอเบาๆ ผมสังเกตุเห็นว่าหางตาออกเธอมีน้ำใสๆ ที่กำลังไหลรินออกมา
     "แคลอ.." ผมเอ่ยเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เตียงของแคลอก่อนจะใช้มือลูบแก้มเธอเบาๆ เธอยิ้มบางๆให้กับผมและยกมืออีกข้างที่เรียสเทียสไม่ได้จับอยู่ขึ้นมาจับมือของผมเบาๆ
     "กลับมาแล้วค่ะ..." แคลอเอ่ยอย่างยิ้มๆ
     "เธอฟื้นแล้วใช่ไหม?" ผมเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อสานตาตัวเอง
     "อืม.." เธอขยักหน้าเบาๆ
     "นี่พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?"ผมเอ่ยถามอีกครั้ง
     "ใช่..ไม่เรียวไม่ได้ฝันไป หนูฟื้นมาแล้วจริงๆ" แคลอพูดก่อนจะส่งยิ้มบางๆ ให้กับผมอีกครั้งเล่นเอาผมอดร้องไห้ออกมาไม่ได้
     "ยัยบ้าเอ๊ย! รู้ไหมว่าทำให้พี่เป็นห่วงแค่ไหน? พี่นึกว่าแคลอจะตายจริงๆ แล้วซะอีก..." ผมผมโผมเข้าไปกอดแคลอทันทีด้วยความดีใจ แคลอยกมือขึ้นมาลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปลอบผมเบาๆ
     "โอ๋ๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง.." ผมได้ยินเหมือนเธอหัวเราะเบาๆ
     "พี่นึกว่าเธอจะทิ้งพี่ไปซะแล้ว.." ผมถอดกอดออกจากแคลอเบาๆ
     "หนูไม่ทิ้งพี่หรอก..." แคลอยิ้มบางๆ ให้กับผมอีกครั้งก่อนจะหันไปทางเรียสเทียสที่ตอนนี้นั่งร้องไห้ออกมาซะดังจนแคลออดขำออกมาไม่ได้
     จะว่าไป..ผมรู้สึกแคลอจะอาการดีขึ้น ร่างกายที่เคยผอมแห้งตอนนี้มันเริ่มจะมีน้ำมีเนื้อมากขึ้นแล้ว...
     "ร้องไห้ทำไมเรียสเทียส ยังไม่มีใครตายสักหน่อย" แคลอเอ่ยยิ้มๆ
     "คุณหนูฟื้นแล้วจริงๆ ฮือออ..." เรียเทียสปล่อยโฮออกมาเล่นเอาแคลอต้องขำออกมาอีกครั้งก่อนจะเข้าไปกอดปลอบเรียสเทียสเบาๆ
     "โอ๋ๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง.." แคลอปลอบเรียสเทียสอย่างที่ปลอบกับผม
      หลังจากแคลอที่ปลอบเรียสเทียสให้หยุดร้องไห้ได้แล้วก็หันไปมองที่อาจารย์มิโดริมะกับทัตสึยะที่ยืนมองพวกผมอยู่นานสองนาน
     "แล้วอาจารย์มีธุรอะไรงั้นเหรอคะ?" แคลอเอ่ยถาม
     "ก็เห็นเธอไม่ยอมมาโรงเรียนตั้งหลายวันแล้วก็เลยมาดูว่าเป็นอะไรรึเปล่า.." ทัตวึยะถามแทนอาจารย์
     "ขอบใจแล้วกันที่เป็นห่วง" แคลอเอ่ยก่อนจะยิ้มบางๆ ไปให้ทัตสึยะเล่นเอาเขาหน้าแดงทันทีก่อนจะหันหน้ามามองหน้าผม
     "พี่เรียว.." แคลอมองหน้าผมเหมือนกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่เธอต้องการจะพูดแต่ไม่กล้าที่จะเอ่ยมันออกมา
     "ว่าไง..มีอะไรที่จะบอกพี่งั้นเหรอ?" ผมเอ่ยถามแคลออย่างสงสัยในท่าทีของเธอ
     "ก่อนอท่น..ให้พวกเขาออกไปก่อนเถอะ เรื่องนี้ต้องเป็นพวกเราเท่านั้นที่รู้.." แคลอหันหน้าไปมองอาจารย์มิโดริมะกับทัตสึยะซึ่งทั้งสองคนก็ยอมออกไปจากห้องแต่โดยดี
     "ขอโทษนะคะ แต่คงต้องให้กลับไปก่อนไว้หนูไปไหวจะโทร.ไปแจ้งนะคะ.." แคลอเอ่ยก่อนจะยิ้มๆ "ยูริโกะส่งแขกด้วยนะ" เธอเอ่ยเรียกยูริโกะให้ไปส่งพวกเขาเมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วแคลอจึงหันมาพูดกับผม
     "..." ผมกับเรียสเทียสนิ่งเงียบไม่พูดอะไรตั้งใจฟังในสิ่งที่แคลอกำลังจะพูด
     "ชิรายูกิ...ยังมีชีวิตอยู่"
     "!!!!"
 
 
 
          I'll make you crazy
 
                              In memory next
 
 
 
 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กลับมาอัพแล้วค่ะ หลังจากที่อีฟไม่ได้อัพมานาน (ฮ่า!)
ยังไงก็ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ
และสามารถติดตามและติดต่ออีฟได้ที่เฟสบุ๊คส่วนตัวค่ะ -w-
(จริงๆ ไม่ค่อยอัพไรหรอก -..-)