Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

 
ปริศณาการเรียกพบ
 
          "นี่ๆ พี่เรียว! ไอติมร้านนี้น่าจะอร่อยน้าาา~♥"
          "ไอติม...อีกแล้วเหรอ!?"
          "อ่ะ! สายไหมนิ น่ากินจางงงง~♥"
          "เฮ้อ.."
          วันนี้ผมโดนแคลอชวนให้ออกมาไปเที่ยวเล่นกันที่สวยสนุก แต่..จะเรียกว่าถูกเรียกได้รึเปล่านะ? ก็เพราะว่า...
 
          เมื่อ 1 นาทีก่อน..
 
          ปัง!!
          "พี่เรียว! ออกไปเที่ยวกันเถอะ!! + +" ตาเป็นประกาย
          "หืม...?"
          หมับ!
          "เอาล่ะ! อย่ามัวแต่งง รีบไปกัน!"
     
 
          และหลังจากนั้นผมก็โดนแคลอลากออกมาจากห้องเลย แต่วันนี้ยัยนั้นเกิดคึกอะไรขึ้นมานะ อยู่ๆ ก็อยากมาสวนสนุก? ปกติผมเห็นแต่เธอเก็บตัวทำงานอยู่แต่ในห้องพอเวลาอาหารเย็นก็ลงมากิน ไม่ใช่... ยัดเข้าปากแล้วกลับขึ้นห้องไป... 
          แต่วันนี้ยัยนั้นดูร่าเริงเกินเหตุ ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ ไม่ใช่ว่านึกว่าผมโกรธเรื่องที่เธอไม่ยอมร่าเริงทำให้ผมไม่สบายใจหรอกนะ...?
          "หืม.. พี่เรียวเป็นอะไรไปอ่ะ ไม่สนุกงั้นเหรอ?" เธอเอ่ยถามผมพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
          "เปล่า แค่กำลังคิดว่า..ทำไมอยู่ๆ เธอถึงได้อยากมาเที่ยวแบบนี้ ปกติเห็นอยากอยู่แต่ในบ้านไม่อยากออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันแบบคนอื่น" ผมพูดผสมว่าเธอทางอ้อมนิดๆ
          "อะ..เอ่อ..มันก็.." เธออึมๆ อำๆ
          "อะไรล่ะ? ไปกินอะไรมาถึงคึกเป็นพิเศษ"
          "ไม่ได้กินอะไรสักหน่อย เชอะ!" เธอว่าพลางทำแก้มป่องๆ และสะบันหน้าหนี
          เฮ้ยๆ งอนอีกแล้ว - - แต่จะช่วยงอนอะไรที่มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระแบบนี้สักหน่อยจะได้มั้ยแน่!?
          "ว้าว! นั้นคุณกระต่ายล่ะ~♥" ว่าจบก็รีบวิ่งไปหาคนที่ใส่ชุดกระต่ายสีชมพูที่(เหมือนจะ)น่ารักนั้น
          เด็กจริงๆ ยัยนี่ - -!
          "เฮ้อ.."
          ยังไงยัยนั้นก็เป็นเด็กผู้หญิงนี่นา...
          ผมค่อยๆ เดินเข้าไปที่ๆ แคลอยืนอยู่ แต่คนรู้สึกว่าจะเยอะเกินไปจนรู้สึกอึดอัดเลย ผมเห็นยัยนั้นถูกเบียบไปมาซ้ายที่ขวาที หน้าตาก็เหมือนจะร้องไห้ - - เฮ้อ..รีบไปช่วยดีกว่าไม่งั้นได้ปล่อยโฮแน่ ถึงจะอายุจริงๆ ตั้ง 24 แต่ว่านิสัยมันไม่ได้แตกต่างจากเด็กอายุ 12 ธรรมดาๆ ทั่วไปเลย..
          พรึ่บ!
          "เอ่อ..ขอโทษนะครับ ขอทางหน่อย พอดีผมกำลังรีบ" ผมเอ่ยบอกผู้หญิงสองคนตรงหน้าที่มาขว้างทางผมไว้
          "นี่..หนุ่มน้อยสนใจไปต่อกับพวกฉันมั้ย ^.<" ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
          "มะ..ไม่ล่ะครับ ^^." ผมพยายามปฏิเสธอย่างไม่ให้เธอเจ็บซ้ำน้ำใจมากที่สุด
          "เฮ๊..ดูจากท่างทางแล้วจะเป็นเด็ก ม.ต้น สินะ พอดีเลยพวกฉันอยู่ ม.ปลาย เด็กกว่ากันอีกปีสองปีเอง สนใจมะ ^^?" ผู้หญิงอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
          "อะ..เอ่อ.." ผมอึมๆ อำๆ
          ผมเหลือกตาไปมองที่แคลออีกครั้ง แต่หน้าของเธอตอนนี้บ่งบอกชัดๆ เลยว่าไม่ไหวแล้ว! ยัยนั้นเป็นคนที่แพ้ฝูงชนน่ะนะ เวลาคนเยอะๆ แล้วเดินมาเบียบไปมาก็จะรู้สึกคลื่นไส้และจะร้องไห้ออกมาทุกครั้ง แต่ถ้าคนเยอะและไม่เข้ามาเบียบก็ไม่ปล่อยโฮหรอก
          "เอ่อ..ขอโทษนะครับ ผมมีธุระที่จะต้องไปทำต่อ" ผมว่าเดินพยายามเดินแทรกผู้คนไป
          หมับ!
          "เอ๋? ไว้ทีหลังไม่ได้เหรอ? ไปกับพวกฉันแค่แปปเดียวเอง.." ผู้หญิงคนหนึ่งรั้งแขนของผมไว้
          "ขอโทษนะครับ.."
          หมับ!
          ผมแกะมือของเธอออกไปจากแขนของผม
          "แต่น้องสาวผมกำลังแย่..."
          หลังจากนั้นมันก็รีบพยายามแทรกผ่านผู้คนจำนวนมากมายมหาสารเพื่อมาหาแคลอให้เร็วที่สุด ยัยนั้นรีบบางๆ ทันทีที่เห็นผมกำลังจะมาหาเธอ
          ผมพยายามแทรกไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ...จนในที่สุดผมก็มาถึงเธอจนได้
          "แฮ่ก..เป็นไรมั้ย?" ผมหันหน้าให้กลับเธอและยืนกันไว้ไม่ให้คนเข้ามาเบียบเธอเพื่อให้เธอได้มีอากาศหายใจ
          "อื้อ...ไม่เป็นไร" เธอยิ้มบางๆ ให้กับผม
          "เฮ้อ..ทีหลังก็อย่าวิ่งมาโดยบูบบามแบบนี้อีกล่ะ"
          "อื้อ! ขอบคุณนะพี่เรียว" เธอยิ้มบางๆ ให้กับผมก่อนจะก้มลงไปหยิบอะไรสักอย่างในกระเป๋าสะพายข้างของเธอ
          "..." ผมมองเธอสักพักหนึ่ง
          "อะนี่!" เธอเงยหน้าและยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผม
          "หืม?"
          "อ่าว! ก็ฝ่าคนมาขนาดนั้นนี่นา เหงื่อแตกหมดเลย ^^"
          "มือวางที่ไหน?" ผมว่าไป
          ใช่! มือผมวางที่ไหน ก็เพราะจะบังให้ยัยนี่ผมเลยตั้งใช้มือทั้งสองข้างของผมยกขึ้นมาท้าวกำแพงไว้เนี่ยละ -0-
          "งั้น.." เธอวางพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดหน้าให้ผม "หนูเช็ดให้ก็ได้ ฮิๆ ^^" เธอเช็ดไปพลางหัวเราะไป
          "ว๊าย! ดูสิเธอ เป็นคู่รักที่สมกันดีเนอะ~♥" จุจู่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังผม
          "นั้นสิเนอะ~♥"
          "ยืนบังให้กันด้วยเลย โรแมนติก~♥"
          ผู้หญิงสามคนพูดถึงผมกับแคลอแล้วก็บอกว่าเราทั้งสองคนเป็นคู่รักกันเฉย - -
          อย่างยัยเนี่ยนะ? ผมไม่พิสวาทหรอก!!
          "อย่างพี่เรียวเนี่ยนะ? เหอะ! หนูไม่พิสวาทหรอก!" แคลอพูดขึ้น
          พูดตรงกับที่ผมคิดกับเป๊ะเลย! - -+
          "นั้นมันคำพูดของพี่ต่างหาก - -+!"
          "ไม่รู้ไม่ชี้! ชิชะเชอะ!" พูดจบก็กอดอกแล้วสบัดหน้าหนีผมเฉย
          "เฮ้อ..."
 
 
          วันต่อมา... 
          ณ โรงเรียน
          "ทำไมต้องมาโรงเรียนด้วยง่า ทั้งๆ ที่วันนี้มันหยุดแท้ๆ ? TOT~" แคลอพูดขึ้น
          "ช่วยไม่ได้ทางโรงเรียนเล่นแจ้งข่าวมาทางบ้านโดยตรงให้ทำไง - -" ผมเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ
          วันนี้เป็นวันอาทิตย์ซึ่งพวกเราควรจะได้พักผ่อนนอนหลับเป็นตาย(?)อยู่ที่บ้าน แต่ดันต้องลากสังขารแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาเพราะทางโรงเรียนเรียกให้พวกเราทั้งสองคนมาโรงเรียน...เพื่ออะไรก็ไม่รู้(?)
          "อ่าว! ทำไมไม่เห็นมีคนมาเลย -0-?" แคลอเอ่ยขึ้น
          "นั้นสิ..."
          "มีคนอำพวกเราเล่นรึเปล่า - -?"
          "แต่เบอร์ที่โทร.มาเป็นเบอร์ของทางโรงเรียนนะ พี่เช็คแล้ว"
          "จะบอกว่ามีแค่พวกเราสองคนเหรอที่โดนเรียกตัวมา?"
          "ก็อาจจะ.."
          เมื่อจบคำพูดของผมยัยน้องสาวตัวดีของผมก็กุมขมับทันที...จะซีเรียสอะไรนักหนาเนี่ย - -?
 
          ตอนนี้พวกเราทั้งสองคนก็ยื่นอยู่หน้าห้องผู้อำนวยการเป็นที่เรียบร้อย ทั้งๆ ที่ไม่มีแอร์แต่ทำไมรู้หนาวแปลกๆ ฟะ -0-?
          แอ๊ด...
          จุจู่ประตูทั้งสองบานก็เปิดเองโดยอัตโนมัส ทั้งที่พวกเราทั้งสองคนยังไม่ได้แตะมันเลยแม้แต่ปลายเล็บ พวกเราทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าเดินเข้าไปยังในห้องที่เงียบสงบไม่มีแม้แต่เสียงของลมมีเพียงแค่เสียงฝีเท้าของเราทั้งสองคนที่กำลังจะย่างก้าวเดินเข้าไปเท่านั้น...
          "พี่เรียว...ไม่คิดว่ามันแปลกๆ บ้างเหรอ?" อยู่แคลอก็พูดขึ้น
          "แปลกยังไง?"
          "ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันหยุดแต่กลับถูกเรียกออกมาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว แถมยังมีแค่พวกเราเท่านั้นที่ถูกเรียกตัวมา..."
          "..."
          "พี่เรียวคิดอย่างนั้นเหรอว่าผู้อำนวยการโรงเรียนจะทำแบบนี้?"
          "..."
   
           ไม่...
     
          "ถึงจะเป็นโรงเรียนสอนเวทย์มนต์ยังไงก็ตาม แต่การเรียกตัวมาแถมยังไม่บอกเหตุผลที่เรียกมาอีก รวมทั้งยังไม่แจ้งผู้ปกครองให้ทราบก่อนอีกต่างหาก..."
          "มันอาจจะเป็นเรื่องกระทันหันจริงๆ ก็ได้..." ผมพยายามพูดไม่ให้แคลอไม่คิดมากไปกว่านี้
          "ถ้ามันเป็นเรื่องที่กระทันหันหรือฉุกเฉินจริงๆ ทำไมไม่เรียกพวกเราออกมาตั้งแต่เมื่อวานศุกร์ หรือวันที่โทร.มาบอกก็คือเมื่อวาน แต่กลับมานัดวันนี้ วันที่จะไม่มีนักเรียนคนไหนมาเรียนพิเศษหรือเรียนเพิ่มเติม..."
          "..."
          "วันที่ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์คนไหนก็จะไม่อยู่ทำงานเป็นอันขาด..."
          "..."
          "ถ้าเป็นเรื่องด่วนจริงๆ ล่ะก็ เรียกตัวมาตั้งแต่เมื่อวานมันก็จะไม่มีอะไรน่าสงสัย แต่กลับเรียกมาในวันนี้แทน...หนูคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องด่วนหรอก เพราะถ้ามันเป็นเรื่องด่วนจริงๆ ผู้อำนวยการคงไม่ปล่อยให้เวลาผ่านมาจนถึงวันนี้โดยไม่กังวนได้หรอก..."
          "มันก็จริงอย่างที่เธอพูด...ถ้ามันไม่ใช่เรื่องด่วนอะไรก้น่าจะนัดวันจันทร์อีกทีเลยก็ได้ แต่กลับไม่ทำ"
          "ถูกต้อง...ฉะนั้นมันจึงสรุปสั้นๆ ได้ใจความเลยว่า..."
          "..."
          "คนที่เรียกพวกเราออกมา...อาจจะไม่ใช่ผู้อำนวยการโรงเรียนก็ได้.."
          "!!!"
 
 
 
          I'll make you crazy
 
                              In memory next