Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย
เขียนโดย 
Ryoko
วันที่ 20 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 21.34 น.
แก้ไขเมื่อ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 20.31 น. โดย เจ้าของนิยาย
11) เรียว , มิเลียน่า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เรียว , มิเลียน่า
หลังจากที่เมื่อวานผมได้บอกแคลอเรื่องที่ผมเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องไปแล้วโดนเธอปลอบกลับมาแทนที่ผมควรจะเป็นคนปลอบ แถมเธอยังขอโทษผมทั้งๆ ที่คนที่มันไม่ดีสุดๆ มันคือผมเอง...
วันนี้ผมก็มาเรียนตามปกติ ผมคอยมองดูแคลอจากหน้าต่างห้องเรียนที่นั่งประจำของผมประจำ เธอดูไม่มีท่าทางรุกรีรุกรนแถมยังมีเพื่อนๆ มารุมรอบอีกต่างหาก รู้สึกว่าในโรงเรียนนี้เธอจะป๊อบน่าดู คงมาจากเรื่องที่เธอจัดการกับเด็ก ม.3 ด้วยตัวคนเดียวถึงสามคน แถมยังได้ชื่อว่าเก่งขนาดอาจารย์บางคนยังสู้ไม่ได้
แต่..เธอคงไม่ลืมหรอกนะว่ามาที่นี่เพื่อทำอะไร..?
ออด.. [พักเที่ยง]
พักเที่ยงนี้ผมว่าจะไปหาเธอสักหน่อยเพราะช่วงบ่ายนี้พวกเราต้องฝึกฝนเวทย์ของตัวเองกัน ม.ต้นจะฝึกที่สนามใหญ่หน้าโรงเรียน ส่วนม.ปลายจะแยกไปฝึกที่สนามอีกที่หนึ่งทำให้พวกเราไม่ค่อยจะได้เจอกันนักในช่วงที่ฝึก แต่ผมก็แอบได้ยินมาหน่อยๆ ว่า เธอโดดซ้อมทุกวัน - -.
แต่ช่างเถอะ...เพราะเธอก็คงโดดไปตามหาสิ่งที่พวกนั้นอยากได้..ล่ะมั้ง = ="
"นี่..เรียวคุง"
จุจู่ก็มีเสียงหนึ่งเรียกผมจากด้านหลัง
"อ่าว มิเลียน่า...มีอะไรเหรอ?"
เขาคนนั้นก็คือมิเลียน่าเพื่อนร่วมชั้นของผมเอง เธอกับผู้หญิงที่สวยกว่า ผมสีชมพูที่ตัดกับนัยน์ตาสีแดงของเธอ เธอเองก็ป็อบไม่แพ้แคลอเลยล่ะ
"พอดีมีเรื่องอยากจะขอร้องให้เรียวคุงช่วยหน่อยน่ะค่ะ.."
"อะไรล่ะ?"
"ก็แค่...อยากให้เรียวคุงมาร่วมมือกับพวกของฉันหน่อยน่ะค่ะ.."
"ร่วมมือ?"
"ใช่แล้วค่ะ...แต่ว่า คุยตรงนี้ของไม่เหมาะไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะคะ" เธอส่งยิ้มบางๆ มาให้ผม
"ที่ไหนดีล่ะ? ร้านกาแฟข้างโรงเรียนของเราดีมั้ย?" ผมเสนอความคิดไปแต่เธอกับหัวเราะนิดๆ พร้อมกับส่งรอยยิ้มที่มันน่ากลัวนิดๆ มา
"ไม่ต้องไปไหนหรอกค่ะ...ที่นี่แหละ"
"เฮ๊!?"
ก็ไหนเธอบอกว่าที่นี่ไม่เหมาะที่จะคุย แต่พอถามว่าจะไปคุยที่ไหนกันดีก็กลับบอกว่าให้คุยตรงนี้ ยังไงของเธอกันแน่เนี่ย!?
พรึ่บ!!
อยู่ๆ บรรยายกาศรอบๆ ตัวของผมก็เปลี่ยนไป นักเรียนที่เคยเดินไปเดินมาเยอะแยะมากมายเต็มไปหมดก็หายไป ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว เหลือแค่ผมกับมิเลียน่าเท่านั้น ห้องเรียนก็รู้สึกว่ามันจะสลับข้างกับเมื่อด้วย นี่มันอะไรเนี่ย!? ที่นี่มันที่ไหนกัน!?
ถึงจะงงว่าเธอทำได้ยังไงและที่นี่คือที่ไหน แต่เพียงมองไปบนท้องฟ้ามันก็ได้รู้คำตอบข้อที่สอง ที่ว่า 'ที่นี่คือที่ไหน'
"โลกคู่ขนาน..."
"เก่งนิ..รู้จักที่นี่ด้วย" เธอว่าพลางส่งรอยยิ้มบางๆ มาให้ผม
"เธอทำได้ยังไงกัน แค่ชั่วพริบตาเดียว ขนาด..."
แคลอยังทำไม่ได้...
คำข้างหลังผมพยายามที่จะพูดแล้วแต่มันเเหมือนกับจุกอยู่ที่คอพูดออกมาไม่ได้ แต่คนตรงหน้าผมกลับยิ้มออกมาอย่างเข้าใจและรู้ทันว่าผมกำลังจะพูดออกมาว่าอะไรและหมายความว่ายังไง..
"แหม่~ อย่าเอาฉันไปเทียบกับเธอคนนั้นเลยนะคะ ระดับมันต่างกันเยอะ...เธอคนนั้นน่ะเก่งกว่าดิฉันตั้งเยอะ ฮึๆ.." เธอหัวเราะในคอลำเบาๆ
"เธอรู้...?"
"ดิฉันก็จะคุยกับคุณเรื่องนี้ล่ะค่ะ...เรามาร่วมมือกันกำจัดแคลอ เมลฟิวส์ ตอนท์ฮาร์ท ด้วยกันเถอะ..."
"!!!"
เธอรู้ได้ยังไงว่าแคลอยังมีชีวิตอยู่!? แล้วทำไมเธอถึงต้องพูดว่าดำจัดด้วย!? หรือว่าเธอคือพวกเดียวกับผู้ชายที่มีคำอักษราหลักอยู่บนหลังมือ 'JMT' ที่แคลอเคยเล่าให้ผมฟัง!!?
แต่..ถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับว่า ผมอยู่กับศัตรูมาโดยตลอดน่ะสิ! ทำไมผมถึงไม่รู้สึกตัวเลย!? แต่ว่าตอนนี้ผมทั้งกลบเกลือนเรื่องที่แคลอยังมีชีวิตอยู่ไปก่อน
"หา? แคลอ? เพ้อเจ้ออะไรของเธอน่ะมิเลียน่า จริงอยู่ว่าแคลอ เมลฟิวส์ ตอนท์ฮาร์ท เธอมีตัวตนอยู่จริงเพราะชื่อของเธอถูกจารึกไว้บนแผ่นศิลาว่าเธอคือคนที่จะสืบทอดกาเดเนียต่อไป แถมยังมีภาพประกอบให้อีกด้วย แต่ว่านะ...เธออย่าลืมสิมิเลียน่า แคลอ เมลฟิวส์ สตอนท์ฮาร์ท น่ะเป็นคนข้างอาณาจักรฮิว ซึ่งอาณาจักรก็ล้มสลายไปตั้งแต่เมื่อ 12 ปีก่อนแล้ว แถมยังไม่มีหลักฐานเลยแม้แต่ชิ้นเดียวว่ามีคนในอาณาจักรฮิวที่เหลือรอดน่ะ เพราะงั้น แคลอ เมลฟิวส์ สตอนท์ฮาร์ท ก็ไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้แล้วล่ะ"
ผมพยายามพูดกลบเกลือนให้เนียนที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่คนตรงหน้าผมกับยิ้มออกมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ผมได้พูดไปเมื่อแต่กี้นี้
"จะแน่เหรอ...?" เธอคลี่ยิ้มออกมา
"กะ..ก็ใช่น่ะสิ! เลิกเพ้อเจ้อเถอะน่ามิเลียน่า แล้วทำไมเธอต้องไปฆ่าแคลอด้วย?"
ผมถามคำถามออกไปแต่เธอกับนิ่งไม่ยอมตอบคำถามของผมก่อนจะคลี่ยิ้มที่น่ากลัวออกมาอีกครั้งและเอ่ยว่า...
"ก็แล้วแต่เธอเรียวคุง แต่ว่า...อะไรเป็นอะไรเธอน่าจะรู้ดีที่สุด ฮึๆ!"
"..."
"จริงสิ...ถ้าเธอรู้ว่าแคลอ เมลฟิวส์ สตอนท์ฮาร์ท มีประวัติถูกจารึกไว้เหมือนที่พวกเราได้เรียนตอนชั่วโมงประวัติศาสตร์ล่ะก็...เธอน่าจะรู้ว่าแคลออันตรายแค่ไหนนะ..?"
"อันตราย!?"
"อ่าว! ก็แคลอน่ะเป็นทั้ง แวมไพร์ ปีศาจ ยมทูต แล้วก็มนุษย์ คนในอาณาจักรฮิวส่วนใหญ่เป็นมนุษย์ที่ประกอบอาชียจอมเวทย์ไม่ใช่เหรอ? ไม่มีแวมไพร์ ปีศาจ แล้วก็ยมทูตอยู่ในอาณาจักรฮิวหรอก นอกจากแคลอเพียงคนเดียวเท่านั้น..ได้ยินมาว่าเธอมีพลังมากจนต้องแบ่งไปให้ตัวตนอีกตัวตนหนึ่งของเธอเลยนิ"
"อีกตัวตนหนึ่ง?"
"ด้านมืดของเธอไง..."
"หา!?"
"ได้ยินว่าเพราะด้านมืดหรืออีกตัวตนหนึ่งของตอนที่เธอยังเด็กคนเกือบทั้งเหมือนถึงเกือบตาย เพราะเธอเกิดเสียสมดุลในการควบคุมพลังขึ้นมา ด้านมืดของเธอเลยออกอาละวาดไล่ฆ่าคนไปเรื่อย เพราะจริงๆ แล้วอีกตัวตนหนึ่งของเธอก็อยู่ในร่างของเธอแต่แค่แบ่งเป็นสองฝั่งเหมือนกับ ความมืดกับแสงสว่าง นั้นล่ะ ด้านมืดของเธอรู้สึกว่าจะช่วยควบคุมพลังที่เกี่ยวกับความมืดทั้งหลายที่ติดมาจาก ปีศาจ ให้เธอนะ...แต่ถ้าเธอเกิดเสียสมกุลในการควบคุมพลังขึ้นมาอีกครั้ง จะเกิดอะไรขึ้นบ้างน้าาา...?" เธอพูดออกมาพลางทำท่าคิด
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะเลิกร้ายขนาดนั้น!!
"เยอะจนไม่อยากจะคิดเลยล่ะ.."
"อึก..!"
ไม่ใช่ผมไม่รู้นะว่าแคลอมีอีกตัวตนหนึ่งที่ผมไม่เคยเห็นแต่ผมไม่คิดว่าอีกตัวตนหนึ่งที่ว่าของเธอมันจะเลงร้ายขนาดนี้...มันช่างต่างจากแคลอในตอนนี้มากๆ อีกตัวตนหนึ่งของเธอไล่ฆ่าคนไปทั่ว แต่แคลอในตอนนี้กับไล่ช่วยเหลือคนไปทั่ว ทำไม...มันต่างกันมากขนาดนี้นะ!?
"ตัวตนของเธอก็เหมือนโลกคู่ขนาน.."
"..."
"ลองมองสิ..เห็นมั้ยว่ามันสลับที่กันอยู่ตรงข้ามกันหมด"
"..."
ผมไม่พูดอะไร แต่มองไปรอบๆ แทน
มันก็จริงอย่างที่เธอพูด มันสลับกัน ตรงกันข้ามกันหมดทุกสิ่งทุกอย่างเลย...
"ใช่...มันก็เหมือนกันกับตัวตนของแคลอ...เอาล่ะคิดให้ดีนะเรียวคุง จะร่วมมือกับฉันกำจัดแคลอแล้วเอาพลังของเธอไปให้ท่านผู้นำเพื่อที่จะช่วยคล้ำจุลโลกต่อไป หรือจะร่วมมือกับปีศาจอย่างแคลอที่ไม่รู้ว่าจะพังโลกเมื่อไหร่...เลือกเอาแล้วกันนะเรียวคุง"
"แต่...แต่ฉันไม่อยากฆ่าเธอ!"
"ฉันไม่ได้บอกให้ฆ่านิ แค่นำพลังของเธอไปให้ท่านผู้นำก็พอ ง่ายๆ คือ เอาตัวเธอไปให้ท่านผู้นำแค่นั้นเอง..."
"แล้วท่านผู้นำอะไรนั้นของเธอจะไม่ฆ่าแคลอเหรอ!?"
"ไม่อยู่แล้ว เพราะถึงได้พลังของเธอมาแต่ไม่มีตัวเธอไม่ก็ไม่มีประโยชน์หรอก..."
"..."
ผมชักจะหวั่นๆ กับคำพูดของมิเลียน่าเข้าทุกทีแล้วสิ ไม่รู้ว่าจะเชื่อเธอได้รึเปล่า แต่ผมก็ไม่อยากที่จะหักหลังแคลอ เธอมีผมแค่คนเดียวถ้าไม่มีผมแล้วแคลอจะเหลือใคร?
"ไม่ต้องรีบ...ค่อยๆ คิดไปเรื่อยๆ เวลาจะเป็นเครื่องตัดสินทุกอย่างเอง แต่อย่าคิดนานนักล่ะ ฮึๆ"
พรึ่บ!!
แล้วทุกอย่างรอบตัวของผมก็กลับไปเป็นปกติ นักเรียนเยอะแยะมากมายที่เคยเดินไปมาก็กลับมาเป็นปกติ ข้างเรียนที่เคยสลับข้างก็กลับไปเป็นปกติ จะมีก็แต่มิเลียน่าที่เคยอยู่ตรงหน้าของผมกลับหายไปแล้ว...
ผมไม่อยากจะหักหลังแคลอหรอกนะ แต่ถ้าเป็นแบบที่มิเลียน่าพูดจริงก็คงปล่อยให้ผ่านไปไม่ได้...แต่ผมก็ยังไม่ค่อยเชื่อใจในคำพูดของมิเลียน่าสักเท่าไหร่เหมือนกัน จะแน่ใจได้ยังไงกันว่าท่านผู้นำอะไรนั้นของมิเลียน่าจะเชื่อใจได้ แล้วเราจะเชื่อในคำพูดที่เธอใส่ร้ายแคลอได้ยังไงกัน ผมเองก็ไม่ได้อยู่กับแคลอตลอดเวลาเพราะมีช่วงแรกๆ เท่านั้นที่พี่ของแคลออยู่กับเธอ แต่พอหลังจากที่พี่ของเธอหายสาบสูญไปผมก็เมื่อตัวแทนของเขาที่คอยทำให้แคลอมีความสุข และไม่คิดว่าเป็นความผิดของตัวเองเท่านั้น...
เพราะเธอมักคิดตลอดเวลาและเสมอๆ ว่าพี่ของเธอน่ะตายไปแล้วแถมคนที่ฆ่าพี่ของเธอก็คือเธอเอง...หลังจากนั้นเธอก็พยายามชดใช้ความผิดด้วยการ ตายตามพี่ของเธอไป แต่ว่าพวกเราทุกคนช่วยกันพยายามห้ามเธอไว้จึงทำให้เธอเสียความสมดุลในการควบคุมพลัง แต่ก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้ พวกเราก็ช่วยกับปิดผนึกพลังของเธอบางส่วนไวในคริสตัลซะ...
"เล่นไม้นี้กับเธอไม่ได้จริงๆ ด้วย...เรียวคุง"
หญิงสาวผมสีชมพู นัยน์ตาสีแดง ที่หลบอยู่ในมุมมืดของกำแพงซ้อกตึกเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยใจ แต่รอยยิ้มก็ยังคงปรากฏอยู่ที่ใบหน้าเรียวสวยของเธอเช่นเดิม อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับเรื่องที่เกิดขึ้น
"งั้นฉันคงต้องทำให้เธอเห็นสินะ...ความเลวร้ายในตนตัวด้านมืดของแคลอ...ฮึๆ"
'ทำให้เขาได้เห็นถึงความน่ากลัวของโลกนี้หน่อยสิ...มิลียน่า...ดูเหมือนเขาจะมองโลกในแง้ดีไปนะ...'
"รับทราบค่ะ...นายท่าน"
"แคลอ...เราคงได้เจอกันอย่างเป็นทางการไหนอีกไม่ช้านะ...น้องรัก...ฮึๆ"
I'll make you crazy
In memory next
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
