Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

 
พี่น้อง 
 
          "นี่ น้องสาวที่อยู่ตรงนั้นน่ะ หน้าตาสวยใช้ได้เลยนิ~" ชายหนุ่มวัยกลางคนที่เมาจนแทบเดินไม่ไหวแต่ยังคงดันทุรังเดินมาหาหญิงสาวที่สวมชุดนักเรียนของโรงเรียนแห่งหนึ่ง เส้นผมสีดำสะท้อนแสงสวย นัยต์ตาสีแดงกล่ำจับจ้องมองไปยังชายหนุ่มที่เดินเข้ามาหายังไม่วางตา
          "ตายจริง~ ขอบคุณค่ะพี่ชาย..." เธอเอ่ยขึ้นขอบคุณคำชมที่ชายหนุ่มคนดังกล่าวได้มอบให้กับเธอพลางยกมือขึ้นุมแก้มแสดงท่าทีเขินอายเล็กน้อย
          "นี่..น้องสาวสนใจไปกับพวกพี่ไหม~?" ชายหนุ่มอีกคนที่เพิ่งเดินตามเข้ามาสมทบกับเพื่อนอีกคนหนึ่งเอ่ยชวนหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่ลากยาวบ่งบอกได้ว่าเขาเองก็เมาไม่แพ้กับชายหนุ่มคนแรก
          "หึ! แหม่~ อย่าบอกนะว่าพวกพี่ชายอยากมีอะไรกับดิฉันน่ะค่ะ" หญิงสาวพูดออกมาตรงๆอย่างรู้ทันก่อนจะยกยิ้มออกมาอย่างพึ่งพอใจในอะไรบางอย่าง
          "แหม่...ตรงจัง ก็ประมาณนั้นล่ะสาวน้อย~" ชายหนุ่มคนที่สามเอ่ยพูดพลางไล่น้วเกี่ยแก้มหญิงสาวไปมาอย่างหลงใหล
          "ตายจริง~ งั้นไปหาที่ไม่มีคนดีกว่านะคะ ตรงนี้มันดูจะโล่งแจ้งไปหน่อย ฮึๆ.." หญิงสาวออกความเห็นก่อนจะแสยะยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างพอใจ
          "เอาสิ~" ชายหนุ่มทั้งสามลงความเห็นตรงกันโดยไม่ได้นัดหมายก่อนที่หญิงสาวจะไพาชายหนุ่มทั้งสามคนเดินตรงไปยังซอยเปลี่ยวที่ไม่มีผู้คนสันจรผ่านไปมา หลังจากที่หญิงสาวนำชายหนุ่มทั้งสามให้เดินตามมันยังซอยเปลี่ยวทีเธอคาดว่าหน้าจะลึกพอที่ทำให้ไม่มีใครเห็นกิจกรรมต่อจากนี้ได้ หญิงสาวหยุดเดินและหันกลับมามองชายหนุ่มทั้งสามที่หลงกลเธอเดินตามมาอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีเสียก่อน
          "พวกโง่!" หญิงาสวเอ่ยเสียงหนักแน่นก่อนที่นัยต์ตาสีแดงฉาดทั้งสองข้างของเธอจะเปร่งแสงออกมาราวกับปีศาจที่กำลังออกล่าเหยื่อ
          "เฮ้ย! จะ..จะทำอะไรน่ะ!? อย่านะ! ไม่! หยุดด!---"
          ฉึบ!!!
          ชายหนุ่มทั้งสามยังไม่ทันจะได้เอ่ยคำพูดที่จบประโยค เสียงของพวกเขานั้นก็ได้หายไปเสียก่อน... หายไป...อย่างไม่มีวันหวนกลับ...
          "ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ ฮึๆ..."
 
  
 
          วันต่อมา....
          จิ๊บ...จิ๊บ...
          ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ เพราะเสียงของนกน้อยที่ดังมาจากด้านนอกระเบียงของเรา แสงอาทิตย์ส่องผ่านม่านมาบางๆชวนให้คิดถึงเรื่องราวสมัยก่อนที่จะฉันจะมาอยู่ที่แห่งนี้เสียเหลือเกิน ลมจากเครื่องปรับอากาศทำให้ฉันหนาวจนตัวสั่นก็จริง... แต่ว่าไม่มีเวลามาเศร้าใจและหนาวตายในที่แบบนี้และเวลาแบบนี้หรอกนะ...ถึงจะคอยเตือนตัวเองว่าแบบนั้น แต่ลึกๆในใจ ก็แอบเหงาอยู่บ้างเหมือนกัน
     
          "ง่วงเลยจังเลย~ วันนี้มันหยุดแท้ๆ แต่ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ -0-" ฉันหาวพลางบ่นออกมาเบาๆ
          "เอาน่าาา~ ถือซะว่าคายเครียดจากที่ทำงานแล้วกัน เนอะ? ^^" พี่เรียวเอ่ยยิ้มๆ
          "ฉันจะหายเครียดง่ายกว่านี้ถ้าฉันไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้!!" ฉันขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจเล็กน้อย เหตุผลที่ฉันโมโหน่ะเหรอ!? ก็มีอยู่อย่างเดียวเนี่ยแหละ ก็คือ..!! อีตาพี่เรียวเนี่ยดันเข้ามาปลุกฉันถึงห้องนอนด้วยท่าทางรีบร้อน ไอฉันก็นึกว่ามีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นก็เลยยอมลากสังขารแหกขี้ตาตื่นขึ้นมา แต่ผลกลับเป็นอย่างนี้!! มาปลุกฉันถึงที่นอนและลากให้ฉันออกมา เพื่อที่จะ กินไอติมตรงร้านหน้าโรงเรียนที่เพิ่งเปิดใหม่แค่นี้เนี่ยนะ =[]=! น่าโมโหสิ้นดี!
          "ชิชะ!"
          : รายงานข่าวสดค่ะ เมื่อวานนี้ทางเราได้พบกับรอยเลือดปริศณาที่ปรากฏอยู่ตรงซอยเปรี่ยวที่ย้านการค้า***ค่ะ แต่ทางเจ้าของเองได้ออกมายืนยันแล้วว่าซอยนั้นไม่ได้เปิดให้ใช้งานแล้วจริงๆ เพราะสถานที่นั้นได้มีคดีเกิดขึ้นมากมายไหนจะฆ่าข่มขืน ชิงทรัพ ทางรัชได้ลงมัสติว่าอันตรายเกินไปแล้วปิดให้ใช้งานและจะทุบสร้างใหม่ให้เปิดโรงแรมค่ะ :
          : และสถานที่เกิดเหตุกับไม่พบแม้แต่ศพเพียงศพเดียวเลย แต่กองเลือดที่กองอยู่กับพื้นบ่งบอกได้ชัดมากเลยครับว่าคนที่ตายไม่ได้มีเพียงคนเดียว แถมเลือดออกขนาดนั้นดูท่าว่าไม่มีทางที่จะรอดได้เช่นกันครับ :
          : แต่ศพหายไปไหน ก็ต้องติดตามกันอีกทีแล้วนะคะ :
          "อะไรกัน? ข่าวชวนให้ปวดจิตนี่!" ฉันบ่นอุบอิบกับตัวเองเบาๆ แต่พี่เรียวดันได้ยิน
          "ก็นะ...อย่าไปดูเลยถ้าดูไปก็มีแต่จะปวดจิตน่ะ" พี่เรียวพยายามบอกให้ฉันเลิกสนใจข่าวไร้สาระที่ยิ่งทำให้ฉันปวดจิตมากยิ่งขึ้น
          "ที่ฉันสงสัยก็คือรอยเลือดมากขนาดนั้น แล้วศพหายไปไหน?" ฉันเอ่ยขึ้นพลางมุ่ยหน้าเล็กน้อย เพราะถ้ามีกองเลือดมากขนาดนั้น ต่อให้ลากหรือยกศพไปไหนมันก็น่าจะมีรอยเลือดหยดตามทางบ้าง แต่นี่กลับไม่มีอะไรเลยมีแค่กองเลือดมหาศาลนี้อย่างเดียว มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย...!
          "อืม...จะว่าไปก็น่าคิดนะ ท่าจะไม่ใช่ฝีมือมนุษย์ธรรมดาแล้วมั้งอย่างนี้น่ะ" พี่เรียวเอ่ยขึ้นเบาๆ อ่าว! แล้วไหนบอกว่าอย่าดูเลยถ้าดูไปแล้วปวดจิต แต่ตัวเองกลับพูดให้มันดูมีลับลมคมในชวนให้ปวดหัวปวดจิตมากกว่าเดิมเนี่ยนะ - -!
          "แสดงว่ามีคนที่ใช้เวทย์เก่งพอๆ กับพวกเรา?" ฉันเอ่ยถามอย่างสงสัยเล็กน้อย
          "ก็น่าจะเป็นแบบนั้นนะ..." พี่เรียวเอ่ยสนับสนุนความคิดเห็นของฉัน
          "งั้นเหรอ...?" ฉันพรึมพรำกัยตัวเองเบาๆ 
          หลังจากนั้นฉันกับพี่เรียวก็ได้ออกจากร้านไอศครีมและไปเดินเล่นกันที่สวนสาธารณะ เพื่อให้สบายจิตสบายใจเพราะพวกเราคิดว่าคนที่ฆ่าศพที่หายไปนั้น ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้มันก็มีหลายๆ เรื่องให้คิด จนทำให้ปวดหัวไปหมด
          ฉันได้บอกเรื่อง สิ่งสำคัญที่พวกนั้นอยากได้ กับพี่เรียวแล้วเรียบร้อย พี่เรียวรับปากว่าจะช่วยหาอีกแรงแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเจอเมื่อไหร่เพราะนักเรียนก็มีไม่ใช่น้อยๆ ถ้าจะให้พวกเราหากันแค่สองคนมันก็คงหาไม่เจอเลยกะว่าจะไปขอความรวมมือกับอาจารย์บางท่านที่คิดว่าไว้ใจได้ เพราะอาจจะ...มีสปายเข้ามาหาข้อมูลก็ได้ ในตอนนี้ใครก็ไม่ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้น...
          "แคลอ...แคลอ" พี่เรียวเอ่ยเรียกฉันอย่างแผ่วเบา
          "หะ..หืม??" ฉันที่กำลังคิดอะไรเพลินๆจึงต้องหลุดจะห้วงภวังศ์ความคิดนั้นในทันที
          "เป็นอะไรไปน่ะ? พี่เรียกตั้งนานแล้วแต่ไม่ยอมตอบเลย" พี่เรียวถามอย่างเป็นห่วง
          "อ่อ! ขอโทษทีพอดี...หนูกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ.." ฉันตอบอย่างแผ่วเบา เพราะพี่เรียวอุสาห์บอกว่าไม่ให้ฉันคิดว่าแต่ฉันดันคิดมาดแถมยังคิดไม่ยอมหยุดสักทีด้วย
          "งั้นเหรอ..." เสียงของพี่เรียวดูแผ่วลงกว่าเมื่อกี้มาก
          "ขะ..ขอโทษนะพี่เรียว แฮะๆ หนูจะไม่คิดมากแล้วล่ะ ^^" ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสเพื่อให้พี่เรียวสบายใจ
          "งั้นก็ดี ^^" พี่เรียวยิ้มบางๆออกมา
          "อ่อใช่! พี่เรียวทีหลังอย่าเรียกหนูว่า 'แคลอ' อีกนะ เพราะถ้าใครรู้ความจริงขึ้นมาว่า พวกเราคือใคร มีหวังยุ่งแง้ๆ ^^" ฉันยิ้มบางๆ ให้กับพี่เรียว
          "ได้สิ ^^" พี่เรียวยิ้มตอบกลับและเอื้อมมือมาลูกหัวของฉันเบาๆ
          ทุกคนคงแปลกใจใช่มั้ยล่ะ? ว่าทำไมฉันถึงต้องใช้ชื่อปลอมๆกับประวัติปลอมๆ แต่พี่เรียวกับสามารถใช้ชื่อจริง และประวัติจริงได้เลย...ก็เพราะว่า ถึงจะบอกว่าเราเป็นพี่น้องกันแต่ก็ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน และพี่เรียวก็ไม่ได้มีประวัติศาสตร์ถูกจารึกว่าเป็นบุคคลสำคัญที่อยู่ในอาณาจักรฮิว พี่เรียวมีชื่อจริง ยารางิ เรียว เป็นตระกูลชั้นสูงในอาณาจักรฮิว พวกเราได้เจอกันตอนเด็กๆและหลังจากนั้นก็สนิทกันมาตลอด พวกเราเล่นด้วยกันจนเหมือนจะกลายเป็นพี่น้องกันจริงๆเลยล่ะ แต่ถึงยังไง... ก็ไม่ใช่พี่แท้ๆอยู่ดี
          จริงๆฉันมีพี่ชายอยู่คนหนึ่ง พวกเราเคยเล่นด้วยกันบ่อยๆก่อนที่จะมาเจอกับพี่เรียว พวกเราสนิทกันมากแต่จู่ๆ... พี่เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ตามหายังไงก็ไม่เจอ พวกเราจึงสรุปว่าเขาได้ตายไปแล้ว เพราะอย่างนั้นฉันก็จำไม่ได้แล้วล่ะว่าชื่อของเขาคืออะไร จำอะไรที่เกี่ยวกับเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย สิ่งที่จำได้เกี่ยวกับเขาก็มีแค่ 'ผมสีดำ' เท่านั้น นอกนั้นก็ลืมหมด...เฮ้อออ~ ถ้ามีอะไรที่มันเด่นกว่านี้ก็น่าจะหาตัวได้อยู่หรอก แต่นี่มันแค่ผมสีดำ - -
          คนทั้งประเทศทั้งโลกก็มีผมสีดำกันเกือบหมดจะมีไม่กี่คนที่แปลกประหลาดออก ฉันนี่มันบ้าหรือโง่เนี่ย..ที่เคยคิดจะตามหาพี่ทั้งๆที่มีเบาะแสแค่นี้ - -.
          "เฮ้อออ..." ฉันเผลอถอนหายใจออกมาแต่ก็เล่นความสนใจจากพี่เีรยวได้เป็นอย่างดี ...อุ๊บ! กรรมล่ะฉัน! อุสาห์บอกพี่เรียวว่าจะไม่คิดมากแต่ดันถอนหายใจออกมาซะ ฉันนี่มันแย่จริงๆ เลย - -.
          "..." พี่เรียวหันมามองฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง
          "อะ..เอ่อ คะ...คือว่า.." ฉันอึมๆอำๆ ก็แหม่! ใครเขาจะไปพูดออกล่ะ ก็ทั้งที่ตัวเองเพิ่งบอกว่าจะไม่คิดมากแล้วหาอะไรมาทำให้สบายจิตสบายใจ เพื่อไม่ให้เขาพลอยไม่สบายใจไปด้วย แต่ดัน..ทำให้เขาพลอยไม่สบายใจไปด้วยได้ - -
          "ถ้าเหนื่อยจะกลับก็ได้นะ.."
          "อะ..อื้ม" ฉันขยักหน้าและก้มหน้าลง อา...สู้หน้าพี่เรียวไม่ได้เลยแฮะ 
          "ไม่ต้องคิดว่าก็ได้ มา..กลับกันเถอะ ^^" พี่เรียวลูกหัวฉันเบาๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มให้
          "อะ...อื้ม ^^" ฉันฉีกยิ้มออกและจยักหน้าเชิงตกลง "งั้น..ขอแวะซื้อไอติมก่อนนะ ><!" ฉันว่าพลางออกวิ่งไปยังร้านไปติมทันที แต่ก็ยังไม่วายได้ยิมเสียงพี่เรียวที่พูดขึ้นอยากเหนื่อยใจนิดเล็ก
     "กินอีกแล้วเหรอ? ก็เพิ่งจะกินกันไปนี่นา - -"
     ฮ่าๆ ก็นะ เวลาเครียก็ต้องดับทุกข์ด้วยของกิน(?)สิ เนี่ยแหละผู้หญิงงงงงงงง >///<! (เฉพาะเธอคนเดียวรึเปล่า - -.)
 
 
          "..."
          ท่ามกลางท้องฟ้าที่เริ่มจะมืดครึ้มเหมือนว่าฝนกำลังจะตกลงมา มีเพียงชายหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่ยอมเดินไปไหน 
          "เฮ้อ.." เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยและเบื่อหนาย ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดครึ้มพร้อมกับเม็ดฝนที่ค่อยๆตกลงมาทีล่ะหยดสองหยด ใบหน้าของเขาบ่งบองถึงความโศกเศร้าอย่างชัดเจน เขายกมือขึ้นกุมขมับของตัวเองไว้ พร้อมบ่นกับตัวเองเบาๆ ว่า..
          "พี่ไม่อาจที่จะแทนพี่ชายของเธอได้สินะ...แคลอ" สิ้นคำของชายหนุ่มฝนที่เคยตกลงแค่ไม่กี่หยดก็เริ่มที่จะเทกันตกลงมาอย่างถี่ๆ ชายหนุ่มไม่มีทีท่าว่าจะยอมเข้าไปหลบฝนในที่ใกล้ๆนี้เลย...จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงที่ทำให้ชายหนุ่มได้สติขึ้นมา
          "เหวอ! พี่เรียว! ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ? ฝนตกลงมาแล้วนะรีบเข้ามาหลบฝนก่อนเร็ว! เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก!" เสียงใสๆตะโกนที่แสนจะคุ้มเคยดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มได้สติและก้าวเท้าเดินเข้าไปหลบฝนในที่เดียวกับร่างบาง ร่างบางยิ้มบางๆให้กับเขา ทำให้เขายิ่งรู้สึกผิดไปกันใหญ่ที่ไม่อาจทำให้เธอลืมความเหงาได้ เขาผิดเองที่ไม่ใส่ใจเธอให้มากกว่านี้..
          หมับ!
          "อะ..เอ๋?" ร่างบางอุทานออกมาเบาๆ เมื่อเขาดึงร่างของเธอเขาไปกอด เขาสวมกอดเธอแน่นยิ่งขึ้นจนทำให้เธอรู้สึกอึดอัดนิดๆ แต่แล้ว..น้ำตาของลูกผู้ชายก็ได้ปรากฏ
          "อึก!..."
          "พะ...พี่เรียว.."
          "พี่ขอโทษแคลอ..ที่ทำให้เธอลืมความเหงาที่เคยมีหมดไปไม่ได้..เพราะพี่ไม่ใส่ใจเธอ เธอถึงได้เกิดเหงาขึ้นมาอีกครั้ง..พี่นี่มันเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ.."
          "มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะ!" เธอรีบพูดโผมขึ้นมาทันที "พี่เรียวไม่ใช่พี่ชายที่ไม่ดีหรอก พี่เรียวทำหน้าที่พี่ชายได้ดีแล้วล่ะ หนูต่างหากที่ไม่ดี หนูยังทำหน้าที่น้องสาวที่ดีไม่ได้เลย.."
          "..."
          "ทั้งๆ ที่หนูมีพี่ชายที่แสนดีอย่างพี่เรียวแล้ว แต่หนูกลับยังคงคิดถึงเขาคนนั้น...หนูเองล่ะที่ไม่ดี ทีพี่เรียวยังลืมน้องสาวคนสำคัญของตัวเองเพื่อหนูได้เลย แต่หนูกลับ..ลืมพี่ชายคนสำคัญ..เพื่อพี่เรียวไม่ให้ ฮึก! นะ..หนูเองล่ะที่ไม่ดี พะ..เพราะฉะนั้น..." สายน้ำตาค่อยๆไหลรินออกจากตาของเธอ
          "..."
          "พี่เรียว..อย่าโทษตัวเองเลยนะ.." เธอสวมกอดตอบเขา อ้อมกอดที่เธอมอบให้กับเขามันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นทันที ใช่...เขาก็เคยยอมลืมทุกสิ่งที่เกี่ยวกับน้องสาวอีกคนเพื่อเธอเหมือนกัน...แต่ตอนนี้น้องสาวคนนั้นไม่ใช่คนสำคัญสำหรับเขาแล้ว ก็เพราะคนที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ของเขาน่ะ...ก็ยืนอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วนี่ไงล่ะ
          เขากับเธอโอบกอดกันท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาหนัก....แต่ไม่นาน ท้องฟ้าที่เคยมืดครึ้มก็กลับเปิดช่องว่างให้แสงสว่างส่องผ่านเข้ามา พวกเขาถอดอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นเมื่อกี้ของกันและกันออก พร้อมกับมองไปยังท้องฟ้าที่ตอนนี้ได้ส่องสว่างขึ้นอีกครั้ง..
          ใช่แล้ว...มีทุกข์ก็ต้องมีสุข มีน้ำตาก็ต้องมีรอยยิ้ม มันเป็นธรรมดาของมนุษย์ เธอและเขาไม่ใช่ภูตปีศาจ แต่เธอและเขาก็คือมนุษย์คนหนึ่งในตอนนี้ มนุษย์ที่มีจิตใจที่อยากจะช่วยเหลือกันและกันพร้อมกับคนอื่นๆ ที่เดือดร้อน ในความทุกข์ย่อมมีความสุขตามมาเสมอ เปรียบดั่งชีวิตของเธอ...ที่ครั้งหนึ่งเคยสูญเสียคนสำคัญไป แต่ก็มีคนมาแทนที่และช่วยเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายของเธอให้กลับมาเต็มดั่งเช่นเคย
 
          ชีวิตที่แสนสุข..มันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น...
 
 
 
          I'll make you crazy
 
                              In memory next