EAT ME IF YOU CAN [[ Yaoi ]]

EAT ME IF YOU CAN [8]

 

     [Milan]

                ผมพาร่างกายอันบอบช้ำของตัวเอง กลับมาที่บ้านเนียร์อีกครั้งครับ เนียร์ดูอึ้งๆกับสภาพอันยับเยินของผม แต่มันก็ไม่ได้ถามอะไร ส่วนขนมที่ผมซื้อมาฝาก ก็คงเสร็จเจ้าหมาน้อยหมาใหญ่ข้างทางไปแล้วตั้งแต่โดนรถพี่กัสเฉี่ยวนั่นแหละ เจ้าเนียร์เลยต้องอดขนมไปโดยปริยาย

                'หน้ามึงป่วยมากเลยว่ะ' มันพูดครับ ตอนนี้ผมกำลังลอกวิชาภาษาไทยลงสมุดอยู่ครับ กูไม่น่าโดดเล้ย งานจดเยอะแยะเต็มไปหมด

                'หน้ากูแค่โทรมครับ ไม่ได้ป่วย' ผมตอบมัน มันบอกว่าเราสนิทกันแล้ว ไม่ต้องพูดจาสุภาพกันก็ได้ เพราะทั้งเนียร์แล้วก็บลูเลี้ยงหมาไว้ในปากกันทั้งคู่ แต่ทำยังไงได้ ผมไม่ชินจริงๆ ถึงผมจะแทนตัวเองว่ากู แต่สุดท้ายก็ต้องลงท้ายด้วยครับอยู่ดี

                'เออ...มึงจะเอาแผ่นมาร์คหน้าไหม กูให้ยืม'

                'ไอ้บ้า กูไม่ได้โทรมขนาดนั้นโว้ย มีอะไรให้กินมั่ง กูหิวชิบหายเลย กว่าพี่กูจะมารับ ตั้งดึกแหนะ' ผมว่า ผมโทรให้พี่ชายมารับครับ แต่กว่ามันจะมารับ ก็นู้นแหละดึกๆ ระหว่างนี้เลยนอนเล่น ทำงานบ้านเนียร์มันไปก่อน

                'มึงจะกินอะไรล่ะ พ่อแม่กูไม่อยู่ทั้งคู่ ทุกวันนี้กูอยู่ได้ด้วยมาม่ากับปลากระป๋อง ส่วนอาหารกล่องเหี้ยกัสมันแดกไปหมดแล้ว' เนียร์พูดครับ มันทำให้ผมเจ็บ เมื่อมันพูดถึงชื่อนั้น พี่กัสไม่แม้จะมองตามหลังผมเลยด้วยซ้ำ ... เขาเฉยชากับผมมากเลยคุณรู้ไหม

                'อืม...งั้นสั่งอะไรมากินกัน กูเลี้ยงมึงเอง' ผมเสนอ ตอนนี้ผมปวกเปียกกว่าจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกได้ อีกทั้งไอ้เนียร์ก็ต้องอยู่เฝ้าบ้านอีก เพราะประตูกระจกเลื่อนข้างบ้านมันแตก ... มันบอกว่าเจ้าลูกชิ้นหมาข้างบ้านทำแตกน่ะ แต่ผมว่าผมรู้นะ ว่าใครเป็นต้นเหตุกันแน่ แล้วก็โชคดีมากที่มันไม่ได้แตกลงมาทั้งบาน แต่ก็ร้าวเป็นวงใหญ่พอควรเลยแหละ

                'เออ ถ้ามึงจะเลี้ยงปากท้องกู มึงก็สั่งมาเลย กูจะไปโทรหาเหี้ยบลู แม่งเอาสมุดเลขกูไปลอก สามชาติแล้วไม่เอามาคืน' เนียร์พูดครับ แล้วหยิบมือถือมันขึ้นมา มันใช้บีบี เช่นเดียวกับไอ้บลู แล้วก็ผม แต่มันเพิ่งเปลี่ยนมาใช้ ... เช่นเดียวกับพี่กัส พี่กัสค่อนข้างเกลียดสังคมออนไลน์พอควร พี่เขาบอกว่าโทรคุยกันก็จบแล้ว ไม่เห็นต้องมานั่งกดเลย แต่ไม่นานมานี้หลังจากเนียร์ใช้บีบีได้สองสามอาทิตย์ พี่กัสก็ถอยบีบีออกมา ... ตอนแรกผมนึกว่าพี่กัสถอยมาเอาใจผมเสียอีก แต่พอลองคิดดู เหมือนจะไม่ใช่ซะแล้ว... พี่กัสหวงโทรศัพท์มาก เพราะไม่ว่าจะกี่เครื่องกี่เครื่อง พี่เขาจะลงล็อครหัสไว้หมด อย่าว่าแต่เปิดเข้าไปเลย จับยังโดนด่า

               

ผู้ชายคนนี้ไม่มีอะไรดีเลยใช่ไหม แต่ทำไม ผมกลับโคตรรักเขาเลยวะ?

               

ผมโทรสั่งอาหารญี่ปุ่นมากินที่บ้านเนียร์ครับ ก็มันอยากนิหน่า ส่วนเนียร์ขอให้กินได้ อะไรๆมันก็เอาเข้าปากได้หมด เนียร์ดูจะหัวเสียมาก เพราะไอ้บลูไม่รับสายมัน แทบปิดเครื่องไปเลยต่างหาก ทักบีบีไปก็ไม่ตอบ มันแทบจะด่าถึงพ่อไอ้บลูด้วยแล้วเลยมั้งนั่น

                'พี่มึงมาแล้วมั้ง' ผมหันหน้าออกจากจอทีวี แล้วมองนอกบ้าน แสงไฟจากหน้ารถทำให้ผมรู้สึกดี ที่จะได้กลับบ้านเสียที หลังจากนั่งหลังขดหลังแข็งต่อสู้กับความง่วงและอาการเพลียอยู่นาน

                'มิลาน...'

                'เออ พี่กูมาแล้วจริงด้วยว่ะ' ผมว่าแล้วลุกขึ้น พร้อมกับหยิบกระเป๋า เนียร์เดินออกมาส่งผมหน้าบ้านครับ พี่มัลดีฟส์พี่ชายผมเรียนคณะเดียวกับพี่กัส แต่ลูกสึกจะอ่อนกว่าหรือแก่กว่าพี่กัสปีหนึ่งเนี่ยแหละผมจำไม่ได้ พี่มัลดีฟส์ยืนอยู่หน้าบ้าน พร้อมกับรถคันงามนามปอร์เช่ของมันครับ มันรักรถมากเหมือนกับพี่กัสที่รักบีเอ็มของเขามากเช่นกัน

                'หวัดดีพี่'เนียร์ยกมือไหว้พี่ผมครับ แว้บตาเดียวทำให้ผมรู้สึกว่า พี่ชายผมสนใจมัน .....

                'นี่เนียร์..เพื่อนน้อง นี่พี่ดีฟส์พี่กู' ผมแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน พี่ดีฟส์คุยกับเนียร์ต่ออีกสองสามประโยค ก็ขึ้นรถ ก่อนจะแล่นรถออกไป ผมมองผ่านกระจกข้างรถ เนียร์เดินเข้าบ้านไปแล้ว และเปิดไฟหน้าบ้านเอาไว้ ตอนนี้ประมาณสองทุ่มเห็นจะได้นะ แต่มันก็ดึกพอสมควรกับการอยู่คนเดียวแล้วแหละ

                'เพื่อนน่ารักดีนี่...' พี่ดีฟส์พูดถึงเนียร์ตามที่ผมคาดการณ์ไว้ครับ

                'น่ารักกว่าน้องอีกหรอ พี่ดีฟส์' ผมเป็นน้องคนเล็กของบ้าน บ้านผมมีพี่น้องสามคน คนแรกชื่อแม็กซิโก พี่แม็กเขาแต่งงานมีลูกมีภรรยาไปแล้ว ส่วนคนที่สองก็พี่ดีฟส์ ส่วนคนสุดท้ายก็ผมนี่แหละ เพราะฉะนั้นไม่แปลกหรอก ที่ผมจะติดนิสัยงอแงพูดไม่รู้เรื่องไปโวยวายใส่พี่กัสน่ะ

                'นิดนึง..น่ะ' พี่ดีฟส์พูดแล้วหัวเราะ พี่ชายผมน่ะหล่อขนาด ทุกคนเลยนะครับ พี่ดีฟส์หล่อแบบผู้ชายน่ารัก พี่ดีฟส์เป็นคนยิ้มง่าย ไม่น่าแปลกเลย แต่พี่ผมแสนดีกว่าพี่กัสเยอะ

                'สนใจไหม เดี๋ยวน้องจัดการให้...' ผมแหย่พี่ชาย พี่ดีฟส์เป็นเดือนคณะ ส่วนอีตาพี่กัส..เดือนมหาวิทยาลัย ...

                'เอาสิ..แต่เนียร์เขาจะชอบพี่หรอ'

                'พี่ชายน้องน่ารักขนาดนี้ ไม่มีใครไม่สนใจหรอก ถ้าพี่ดีฟส์สนใจเดี๋ยวมิลานจัดให้...'

                'พ่อสื่อน้อย....' พี่ดีฟส์แซวผมกลับ

                'สรุปจะเอาไหม เนียร์มีคนจีบเยอะแยะนะ ถ้าช้าเดี๋ยวจะหาว่าน้องไม่เตือน..'

                'ลองดูสักตั้งก็ไม่เสียหายใช่ไหม...' พี่ดีฟส์ถามผม พี่ดีฟส์เป็นผู้ชายไม่ค่อยเจ้าชู้ เลยเรียกง่ายๆ ไม่ค่อยมีพิษมีภัยกับใครเท่าไร ถ้าเทียบกับอสูรกายตัวพ่ออย่างพวกแก๊งค์พี่กัส หรือ แก๊งค์พี่เครปอดีตแฟนบลูไน

                'งั้นพี่ก็ต้องขยันมารับน้องบ่อยๆที่โรงเรียนแล้วแหละ..จะได้ทำคะแนนทัน เคป่ะ'

                'ครับๆๆ ตกลงพี่สนใจเอง หรือว่าน้องบังคับพี่ พี่เริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วสิ....'ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะชิงพี่ดีฟส์หลับไปก่อน ... ถ้ามิลานจะเป็นคนเห็นแก่ตัว มิลานก็จะเห็นแก่ตัวสุดๆไปเลยก็แล้วกัน เนียร์กูขอโทษนะ.. ขอโทษที่กูไม่สามารถไว้ใจเรื่องมึงกับพี่กัสได้สนิทใจ ถึงมึงจะเป็นพี่น้องกับพี่กัส แต่กูก็รักพี่เขาไม่น้อยไปกว่าน้องอย่างมึงเลย .... เรื่องแบบนี้ มันไม่ได้อยู่ที่ใครมาก่อนมาหลังนะเนียร์ แต่มันอยู่ที่ว่า..ใครเด็ดกว่ากันเท่านั้นแหละ !!!

     [End Milan]

 

     [Near]

                ผ่านไปหลายวันกับการอยู่บ้านคนเดียวครับ เหงาแต่รู้สึกดีชะมัด ที่ได้อยู่คนเดียว ผมผ่านเหตุการณ์เลวร้าย...มาหลายวันแล้ว มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก และอีกอย่างประตูบ้านผมที่เหี้ยกัสมันทำพังก็กลับคืนมาในรูปเดิมแล้วครับ ดีใจจังกูทนนอนยุงกัดมาสามวันแล้ว มึงรู้ไหมกัส

                'อะไร...' หลังจากคืนนั้น วันนั้น ผมกับไอ้กัสไม่ได้พูดเชิงรักๆ ใคร่ๆ กันอีกเลย แม่งพอเลิกพิศวาสกู ก็กลับมาใช้กูต่อ เจริญหรอกนะไอ้หอย!

                'วันนี้วันอาทิตย์ ไปทำความสะอาด ซักเสื้อผ้าให้กูสิ เสร่อมานั่งตรงนี้ทำไม' ไอ้กัสมันพูดครับ มันเพิ่งกลับมานอนบ้านได้แค่สองสามคืน .. เพราะพ่อมันโทรมาขู่ล่ะสิ มึงถึงได้กลับมา ช่วงนี้มันไม่ค่อยหิ้วเด็กมานอนด้วยหรอกครับ แต่แม่งเพิ่มออฟชั่นเสริมออกไปนอนกับเด็กเองแม่งเลย! ช่วงนี้กัสโซ่ทำตัว เหลวแหลก เหลวไหล มากครับ ไม่รู้ว่าจะเริ่มเหลวอันไหนก่อน แต่เท่าที่รู้ มันเมาหัวราน้ำกลับมาทุกวัน เป็นโชคของกูที่แม่งไม่อ้วก ไม่งั้นนายเย็นภาคผู้ชายอย่างผม คงได้ตามเช็ดอ้วกแม่งแน่

                'ห้าร้อย..' ผมต่อราคาเสียงขาด อย่างนี้ต้องโก่งราคา!

                'ถุย! สองร้อยห้าสิบ'

                'งั้นมึงก็ให้เด็กมาเก็บกวาดกันเอาเองแล้วกัน กูไม่ทำ!' ผมพูดแล้วลุกขึ้น กูหิวจะไปหาอะไรลงท้อง

                'มึงอย่าเยอะให้มากได้ป่ะ สองร้อยห้าสิบ กับห้องแค่กำมือ มึงจะเอาตั้งห้าร้อยส้นตีนมึงเหอะ!!'

                'งั้นมึงก็ทำเองดิ ห้องแค่กำมือมึงหนิ ไม่ใช่กำมือกู' ผมเถียงมันเสียงนิ่ง หัวสมองเริ่มคิดแล้วว่า จะเอาอะไรยัดเข้าไมโครเวฟกินดี แต่ความคิดผมก็ต้องสลาย เมื่อเหี้ยกัสใช้วิธีเดิมๆ

                'จะไม่ไปทำใช่ไหม!!' มันว่า แล้วขย่ำเส้นผมบนหัวผมให้แรงยิ่งขึ้น แม่งขย่ำหัวกูอีกแล้วสัด!

                'เออ กูไม่ทำ !!!!!'ผมเถียงมันกลับไป พร้อมกับก้าวเท้าเดิน ไอ้กัสใช้แรงที่จิกหัวผมอยู่แล้ว ลากผมให้กลับเข้ามา ก่อนจะกดจูบลงบนกลีบปากผมอย่างแรง มันทั้งบด ทั้งขยี้ปากผม เหี้ย!! นอนกับมันแล้วมันทำสันดานแม่งเป็นงี้ไง กูถึงไม่อยากนอนกับมึง!!!

                'อืออออออ!!!!' ผมท้วงสุดเสียงในลำคอ แม่งเริ่มซุกไซร้ตามลำคอผมพร้อมกับฝากรอยรักไว้ด้วย เพียงไม่กี่นาที ไม่นานมันก็จับผมโยนลงโซฟาตัวยาวตัวเดิม ก่อนจะที่ตัวมันจะโถมลงมาทับร่างของผม

                'ไอ้กัส !!!!!!' ระหว่างที่มันกำลังถอดเสื้อผม ผมก็เรียกมันดังลั่น กูขอล่ะ อย่าทำแบบนั้นกับกูอีกเลย! ลิ้นร้อนๆของมัน เริ่มรุกล้ำเข้ามาในปากที่ปิดสนิทของผม เมื่อผมไม่ยอมเปิดปาก มันจึงต่อยเข้าที่ท้องผมอย่างแรงจนผมจุก ไอ้สัด!! กูไม่ใช่ผู้หญิงที่ให้มึงมาตุ้ยท้องนะไอ้เหี้ย !!!!!

                'เจ็บไหมละมึง หึ...ๆๆ' กัสโซ่หัวเราะ อย่างพวกชอบใช้ความรุนแรง ไม่เจ็บแต่กูจุกไอ้สัด มันบุกผมด้วยริมฝีปากมันอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมใจกล้าสู้แม่ง ผมกัดลิ้นแม่งจนเต็มแรง จนในที่สุดแม่งก็ผละริมฝีปากออกไป

                'มึง!!!!!!' มันชี้หน้าผม ไม่นานเลือดของมันทะลักออกมาจากปากแม่ง สมน้ำหน้า

                'เจ็บไหมละมึง หึ...ๆๆ' ผมพูดอย่างที่มันพูด แม่งชกท้องกูมาได้ไอ้ห่า

                'มึงกล้ามากนะเนียร์ ที่ทำให้กูเลือดออก!!!'

                'เออ แล้วมึงกล้ามากนะ ที่ต่อยท้องกู ทำร้ายกู ใช้กูน่ะ!!!!'

                'ไอ้เหี้ย!!!! หุบปาก!!!'เป็นไงเหี้ยกัส โดนขัดใจซะบ้างถึงกับของขึ้น

                'อย่ามาทำสันดานเดิมแถวนี้นะกัส...คิดว่ากูนอนกับมึงแล้ว มึงจะทำอะไรกูได้แบบที่มึงทำกับมิลานหรอ มึงฝันไปเหอะ สัด!!!!' ผมว่า ผมหยิบไม้กวาดแถวนั้น ขว้างใส่หน้าแม่งเลย ไหนๆกูก็ได้เปรียบอยู่ กูต้องใช้ให้คุ้ม

                'ก็สันดานกูมันเป็นยังงี้ จะให้กูทำยังไง!'

                'อย่ามายุ่งกับกูอีก ต่างคนต่างอยู่สิวะกัส กูรู้มึงทำได้..แต่มึงไม่ทำ'

                'เออ กูไม่ทำ'

                'นี้แหละเขาเรียกว่า สันดาน! ไปทำตัวให้มันดีๆ แล้วกูจะคุยด้วย คนแบบนี้กูไม่คุยด้วยหรอก ไอ้สัด!!!!' ผมด่ามันไปคำใหญ่ กูทนไม่ไหวแล้วนะ กูทำอะไรมันไม่ได้ ขอกูด่ามันก็ยังดี !!!!!! ผมพูดจบก็รีบคว้าข้าวของที่จำเป็นออกจากบ้าน ผมวิ่งๆๆๆ วิ่งแม่งลูกเดียว เจอรถเมย์สายเหี้ยไรผ่าน กูขึ้นหมด เพราะไม่งั้นเหี้ยกัสได้ตามมาถลกหนังหัวผมแน่เอาสิกัส มึงกับกู ใครมันจะแน่กว่ากัน !

 

                ผมเหวี่ยงอยู่นอกบ้านอยู่หลายชั่วโมงครับ แล้วก็ค่อยเข้าบ้านเพราะยังไง นั่นมันก็บ้านของผม ไม่ใช่บ้านของมัน พอผมกลับเข้าไปก็พบว่าไอ้ตัวต้นปัญหายังหน้าด้านนอนดูทีวีอยู่ ที่แห่งเดิม จุดๆเดิม ไม่ได้มีอาการเหี้ยห่าอะไรเลยผมเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นครับ มันเปิดแอร์จนเย็น ดับความร้อนของผมที่ติดเข้ามาจากนอกบ้านได้อย่างดี ผมนั่งนิ่งๆเงียบๆ เหมือนมันที่นั่งดูเหี้ยห่าอะไรของมันไม่รู้อยู่ก่อน เราทั้งคู่เงียบกันอยู่นานครับ จนผมนึกได้ว่า วันนี้มิลานมันจะขอมานอนด้วยนี่หว่า

                'เนียร์.....' นั่นไงครับ พูดถึงมันก็มาเลย เสียงมาก่อนตัวเล็กๆของมันเสียอีก เหี้ยกัสถึงกับชักสีหน้าเลยครับ พอได้ยินเสียงมัน มิลานเดินเข้ามาในบ้านผมด้วยท่าทางสดใส่ ก่อนจะชะงักเมื่อเจอมหาโจรนั่งอยู่ในห้องด้วย

                '.....' มิลานมองหน้าผมครับ เหมือนมันจะร้องไห้อยู่แล้ว ผมเลยพามันขึ้นไปบนห้อง แต่ไม่ได้คิด ไม่ได้ทำอะไรเหี้ยๆ แบบเหี้ยกัสแน่นอน กัสโซ่มองตามหลังเรามาครับ ผมรู้มันไม่ได้มองผม แต่มันมองมิลานต่างหากเป็นไง เด็กสังกัดมึง ย้ายมาอยู่สังกัดกูแล้ว หึๆ ....

                'พี่ดีฟส์มาส่งหรอมิลาน' ผมถามมันครับ เราถึงหน้าห้องผมแล้ว มิลานหน้าซีดๆลงเรื่อยๆ ผมรู้ว่ามันคงคิดถึงเรื่องมันกับไอ้กัสอยู่ ก็แหม ครั้งต่อไม่รู้กี่ครั้งที่เหี้ยกัสหิ้วมามันนอนด้วย

                'อือ..พี่ดีฟส์ฝากมาให้มึง' มันว่าแล้วชูถุงขนมให้ผมดู ผมรับมาแล้วขอบคุณฝากไปให้พี่ชายมัน ก่อนจะรื้อพวกงานค้างมานั่งทำกับไอ้มิลาน ส่วนไอ้บลูตายห่าไปแล้วครับ!!!!

                'พี่กัสเขา..ไม่มีเด็กแล้วหรอ' นั่นไงครับ นั่งทำงานได้ไม่เท่าไร มิลานก็ถามถึงไอ้กัสจนได้

                'ไม่รู้แม่ง' ส่วนผมก็ตอบไปอย่างปัดๆครับ ผมไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องของมันเลย รำคาญ 'ทำไม ยังรักมันอยู่หรอ' ผมตามต่อครับ แล้วหยิบขนมในถุงที่มันซื้อมาฝากเอาออกมาแกะกิน

                'อือ..สองสามวันก่อนเรายัง..ทบทวนความหลังกันอยู่เลย' มิลานว่าครับ มือผมที่กำลังแกะห่อขนมถึงกับชะงักไปเลย

                'ที่ไหนล่ะ อย่าบอกนะเหี้ยกัสลงทุนเปิดโรงแรมน่ะ ฮ่าๆ...' แล้วผมก็พูดต่อ อย่าให้มิลานต้องสงสัย ... อย่าทำแบบนั้นกับเพื่อนนะไอ้เนียร์

                '..รถพี่กัส' มิลานพูดเบาๆ มันก้มหน้าต่ำ พร้อมกับอมยิ้มหวานหน้ามันดูมีความสุข...

                'หรอ..ฮ่าๆ ร้อนแรงกันจริงนะพวกมึง'หน้าผมดูตึงไปทุกสัดส่วน...

                'อือ..ยังปวดไม่หายเลย พี่กัสเขาแรงดีจะตายเนอะ เนียร์ว่าไหม' มิลานว่าแล้วเหมือนจะขอความเห็นจากผม

                'เออดิ...ดูสิ มันทำแขนกูเขียวเลยหนิ ดูๆๆ แฟนใครว้า' ผมพูดต่อแล้วโชว์แขนที่แม่งมีรอยที่มันทำจริงๆ ให้มันดู ดีนะ วันนี้ผมใส่เสื้อมิดชิด และรอยที่เหี้ยกัสทำเมื่อบ่ายยังไม่เด่นชัดพอ ไม่งั้นเรื่องแดงแน่

                'หรอ..กูก็เป็น' มิลานมันว่า ก่อนจะถลกชายเสื้อมันขึ้น รอยกลมๆแดงๆ ตามตัวมัน ทำให้ผมชะงักอีกครั้ง รอยแดงลากยาวมาตั้งแต่ต้นคอขาวของมัน และยาวเรื่อยไล่ยาวลงมาจนถึงบริเวณหน้าท้องของมัน

                'โชว์อยู่ได้ ไม่อายบ้างหรือไงวะ' ผมว่าเสียงแข็งแล้วผลักหัวมันไปทีหนึ่ง ชั่ววูบหนึ่งผมอยากผลักให้มันเจ็บ แต่ก็ทำไม่ได้

                '..อยู่ต่อหน้าพี่กัส กูอายกว่านี้อีก มึงไม่รู้หรอก..ยิ่งตอนเขาเร่ง..กูแทบบ้าเลยมึงรู้ไหม' มิลานเล่าเสียงราบเรียบ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเสียงมันดู เย้ย.. ผมยังไงชอบกล

                'หรอ..แล้วใครอยู่ข้าง..ข้างล่าง...ข้างบนล่ะ' ผมถามต่อ เท่าที่ฟังแล้วมิลานคงอยากจะเล่าฉากรักของมันกับไอ้กัสมากเลยสินะมึงอยากเล่า กูก็จะฟังมึง!

                'มึงก็ถามแปลก กูสิอยู่ข้างล่าง..เหมือนหลังจะหักเลย พี่มึงตัวโคตรจะหนักเลยรู้ไหม'ใช่.. กูก็รู้ว่าตัวมันหนักขนาดไหน ... รู้ว่ามันร้อนแรงขนาดไหน และรู้ว่ามันเด็ดขนาดไหน เหมือนกัน

                'แต่พี่กัสนิสัยไม่ดี..ชอบแกล้งกูอยู่เรื่อย อยู่ดีๆ..ก็หยุดขะ..ขยับซะงั้นอ่ะ' มิลานพูดต่อ มันเหมือนไม่กล้าพูดคำบางคำ แต่สุดท้ายมันก็พูดออกมาจนได้

                'ละละแล้ว..มึงทำไงวะ'

                'กูก็ท้วงเขาสิ..ไม่เอาแล้วๆ กูอายสัด เขียนเรียงความต่อไม่ได้เลยเห็นไหม' มันว่าแล้วเอานิ้วจิ้มลงกับแผ่นกระดาษเขียนเรียงความกูว่ามึงเขียนฉากรักของมึงลงไปสิสัด ! รับรอง สมุดหน้าเหลืองสามเล่มก็เอาพวกมึงไม่อยู่ ถ้ามันจะร้อนแรงขนาดนั้น !

                'หรอ..แต่กูอยากรู้ว่ะ' ผมถามมันต่อ มิลานส่งสายตาเป็นเชิงให้ผมถาม

                'มันใส่ถุงหรือสด..วะ'มิลานตาโต ใบหน้าเล็กของมันเริ่มมีสีแดงแต้มขึ้นเรื่อยๆ จนลามไปถึงใบหู ร่างเล็กที่ใกล้เคียงกับผม บิดไปบิดมา เหมือนกำลังจะอาย

                'สดสิ..ถามได้'

 

                'กะ...กัส...กัส...ดะ..เดี๋ยวๆ' ผมร้อง ร่างหนาที่ทับอยู่บนร่างผม ค่อยๆหยุดขยับ และเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอผมเพื่อรอคำถาม

                'อะไร คำถามไม่ดี กูเพิ่มยกนะ'

                'มึง..มึงป้องกัน...ใช่ไหม' ผมถามมัน แต่ถามไม่ค่อยได้เต็มเสียง เพราะเชี่ยนี่ไม่ขยับก็จริง แต่มัน..จับของผมอยู่

                'หึๆๆ...กับมึงกูเล่นสดเสมอ'

                'ให้มันจริงเหอะ!'

                'กับมึงคนเดียว..เชื่อกูสิ'

                'เออๆๆ...กูจะปิดหูข้างหนึ่ง เชื่อมึงก็แล้วกันสัด!'

 

                ไอ้เหี้ยกัส !!! มึงมันเชื่ออะไรไม่ได้ !!!!!

                'หรอ..'

                'อื้มแต่ก่อนกูก็ขอให้พี่เขาป้องกันนะแต่พี่เขาไม่ยอมอย่างเดียวเลย กูจะขัดใจเขาได้ไงวะ พี่มึงเอาแต่ใจตัวเองจะตาย กูไปอาบน้ำก่อนล่ะ ฝากมึงเขียนเรียงความที่เหลือด้วยนะ เดี๋ยวกูมาต่อ'

                'อะ...เออๆๆ หัวข้ออะไรวะ'

                'ของสำคัญ...ของผม เดี๋ยวกูมาแปบเดียวๆ กูวิ่งผ่านน้ำแปบเดียว และจะมาช่วยคิดต่อ' มิลานพูดจบมันก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป ผมถึงกับทำตัวไม่ถูก เหี้ยกัสไอ้เลว ไอ้เชื่อไม่ได้! เลวเสมอต้นเสมอปลาย เลวยิ่งกว่า..ยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น .....

                'กูเกลียดมึงจริงๆว่ะกัส...เกลียดมึงมากด้วย!!'

     [End Near]

 

     [Milan]

                พอผมเดินออกมาจากห้องน้ำ เนียร์ก็เดินสวนเข้าไปครับ มันบอกว่าอยากอาบน้ำบ้าง มันไม่ได้อาบมาตั้งแต่เช้า จะได้นอนซะทีมันว่าน่ะ ส่วนผมแทนที่จะอยู่ในห้องมัน แต่กลับเดินออกมาข้างนอกห้องเฉยเลย และเดินไปหยุดที่หน้าห้องแห่งความทรงจำของผม..ห้องพี่กัส ผมเคาะประตูสองสามครั้ง ประตูก็ถูกเปิดออกด้วยเจ้าของห้องที่อยู่ข้างใน พี่กัสสวมแค่บ๊อกเซอร์แนวๆที่ส่วนล่างส่วนที่เหลือเปลือยหมด

                'มีอะไร'

                'ไม่คิดว่าผมเป็น..เนียร์บ้างหรอ'

                'ถ้าเป็นเหี้ยเนียร์ อย่าว่าแต่เคาะประตูเลย ยกมือไหว้พี่สักครั้งมันยังไม่เคยทำ' พี่กัสว่าแล้วยกมือขึ้นกอดอก ผมคิดว่าพี่เขารู้นะ ว่าผมมาทำไม

                'พี่กัส..มิลาน..มิลาน...อยาก'

                'บอกพี่ทำไม...'

                'ช่วยมิลาน..หน่อยไม่ได้หรอ' ผมเอ่ย ผมตวัดสายตาขึ้นมองร่างที่สูงกว่า ก่อนที่ผมจะแทรกตัวเข้าไปในห้องพี่เขา

                'พี่ไม่จ่ายนะ เพราะพี่ไม่ได้เรียกเรา'

                'มิลานเต็มใจ..' ผมบอกอย่างนี้ทุกครั้ง ความจริงอย่าเรียกว่าพี่กัสซื้อผมมานอนเลย พี่กัสแค่ให้ค่าขนมผมเท่านั้นแหละ หรือไม่ก็ค่า..ถุงยางในรอบต่อไป

                ผมโกหก.. ใช่ ผมโกหกเนียร์ ผมกับพี่กัสไม่เคยเล่นสดกันเลยสักครั้ง ต่อให้พี่กัสมั่วมากแค่ไหน พี่เขาก็จะป้องกันอย่างดี ซ้ำมีพร้อมสำหรับทุกยกด้วย

                'ผมพร้อม..' ผมพูดแล้วหยิบซองถุงยางในกระเป๋า ขึ้นมาคาบไว้ในปาก ... ร่างสูงคำรามในคออย่างพอใจ ผมรู้ดีว่าการจะมี SEX กับผู้ชายคนนี้ ต้องมีอะไรแปลกใหม่อยู่เสมอ

                'เดี๋ยวนี้ชักร่าน..ใหญ่แล้วนะ' พี่เขาว่า ผมผลักพี่เขาให้นั่งกับปลายเตียงแล้วตามไปคร่อมตาม

                'มิลานแค่..อยากให้พี่กัสกลับมาสนใจมิลาน..เหมือนเดิม..อือ..อ่า' ผมว่าแล้วซุกไซร้ไปตามคอของพี่เขาอย่างสนุกสนาน ผมคร่อมอยู่บนตัวพี่เขาที่นั่งได้ไม่เท่าไร พี่เขาก็ทิ้งตัวนอนลงพื้นเตียงผมนั่งอยู่บนตัวพี่เขา และถอดเสื้อพร้อมกับใส่ลีลาไปด้วย .. ร่างสูงมองผมด้วยสายตาปรารถนา และความอดทนของพี่เขาก็หมดลง พี่กัสจับผมเหวี่ยงลงเตียง และตามมาบดขยี้ริมฝีปากผม

                'อ่า...อ้าา'ผมรู้สึกดีจัง แม้เราจะไม่ได้เริ่มอะไรกันก็ตาม เมื่อผมนอนกับพี่เขาแล้ว จูบมันก็แค่องค์ประกอบรองเท่านั้นแหละอยากให้เนียร์มัน..มาเห็นจัง

                'พะ..พี่กัส!!!!'

                'ออกไปได้แล้ว ฉันไม่มีอารมณ์' ร่างสูงบอกผมที่เปลือยแทบจะทั้งตัวแล้วด้วยซ้ำ ก่อนจะไล่ผมด้วยสายตาแห่งความว่างเปล่า

                'แต่เรากำลัง!..'ผมจำต้องรีบใส่เสื้อผ้า และวิ่งออกจากห้องพี่เขาไปทันที เมื่อเจอสายตาดุของเขา ผมวิ่งออกมาจากห้องพี่กัส จังหวะเดียวกับที่เนียร์เปิดประตูออกมาพอดี

                'มิ..มิลาน..กำลังหาอยู่เลย นึกว่าหายไปไหน'

                'เนียร์!!!' ผมเรียกชื่อมัน และก็จะเดินเข้าไปกอด ผมก้มหน้าต่ำ พร้อมกับบีบน้ำตาไปด้วย 'พี่กัสเขาบังคับกูอีกแล้ว!'

                'เออ..เข้าไปคุยกันในห้องเหอะ' เนียร์มันว่า ก่อนจะจับมือผมและเดินเข้าไปในห้อง ผมปาดน้ำตาที่สามารถบีบออกมาได้ทุกเวลาออก ก่อนจะเดินเข้าห้องมันไป

                'มึงไม่เต็มใจหรอวะ...'

                'อื้ม..กูอยากขาดๆกับพี่เขาซะ'

                'ไหนบอกว่า..ไม่กี่วันก่อนมึงเพิ่งออกรอบกันไปไง' เนียร์ถามผมต่อ ผมถึงกับสะดุดกับแผนสดของตัวเอง

                'นั่นกูเต็มใจ..แต่นี่กูไม่เต็มใจนี่หว่า...มึงไม่รู้หรอกว่ามันรุนแรงขนาดไหน' ผมพูด แล้วตีหน้าเศร้าไปด้วย

                'ไม่เป็นไร มึงอยู่กับกู มันไม่กล้าทำอะไรมึงหรอก เชื่อกูสิ กูเป็นน้องมัน..นะ'บางครั้งมึงก็ดีเกินไปนะ เนียร์.....

                'อือ'

                'แล้วมัน..มันทำอะไรมึงยัง'

                'ก็เกือบแล้ว..แต่กูวิ่งออกมาก่อน'

'อือ..ดีแล้ว นอนเหอะ กูง่วงชิบหายเลย'

'มึงล็อค..ล็อคห้องได้ไหม กูกลัว..' ผมขอร้อง เนียร์พยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นไปล็อคประตูห้อง แล้วกลับมาที่นอน เตียงเนียร์ใหญ่พอที่เราสองคนจะนอนด้วยกันได้ เนียร์นอนหันหลังให้ผม เลยไม่เห็นว่าผมกำลังยิ้มอยู่ .....

     [End Milnd]

 

     [Brunei]           

                '...อือ..ธัน....อ้า...ธัน.....ไอ้เหี้ยธัน!!!'ผมตะโกนสุดเสียงเลยสิครับ เมื่อไอ้เหี้ยที่ผมนอนอยู่ด้วย แม่งจับกูโยนลงข้างล่างแล้วแม่งขึ้นคร่อมกูแทน

                'มึงมันโยกไม่ได้ใจกูเลยว่ะ' ธัน..ธันเดอร์..สวามีใหม่..หรือ เมียใหม่..ผมก็ยังไม่สามารถระบุและแจ้งให้ทราบได้ เพราะครึ่งชั่วโมงที่แล้วแม่งยังเคะอยู่เลย พอชั่วโมงนี้แม่งเมะแล้วอ่า !

                'งั้นมึงก็โยกเองเด้ สัด!' ผมด่ามันเลยครับ เอ่อ..ผมจะขอสรุปความสัมพันธ์กันง่ายๆนะครับ ผมกับมันเจอกันที่คลับ..มันอายุมากกว่าผมสามปี มันอยู่ปีสี่ วิศวะคณะเดียวกับเหี้ยเครปเลย แต่อยู่กันคนละมหาวิทยาลัย กลับมาที่ผมกับมัน เจอกันที่คลับต่อ มันเจอผมในตอนที่ผมเกิดอาการนอยด์ๆก็อ่อยไปทั่วสิครับ แต่ดันไปชนแก้วกับมันเสียก่อนไง เกมส์เลยจบเร็ว

                ถ้าบอกว่าไอ้เหี้ยพี่กัสชอบกินเด็ก งั้นผมก็ชอบกินคนแก่ล่ะครับ เพราะแฟนคนไหน คนไหนของผมกี่คน ก็อายุมากกว่าผมทุกคนเลย ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายที่ผมกำลังนอนอยู่ด้วย หรือสาวๆที่ผมเลิกลากันไปแล้ว นั่นก็อายุมากกว่าผมตั้งหลายปี

                'เห้ยๆ กูต้องไปเรียนว่ะ...ออกไปได้แล้ว' ผมว่าแล้วดันตัวธันเดอร์ออกไปครับ มันเอา..ออกไปก็จริงแต่แม่งไม่ยอมลุกออกจากตัวผมแล้วกูจะลุกขึ้นยังไงครับ!

                'ลุกสิครับ รอแทรคเตอร์มาหิ้วปีกมึงหรอไง'

                'กูบอกให้มึงเรียกกูว่าพี่ แล้วแทนตัวเองว่าผมไง กูพูดมึงเคยเชื่อกูบ้างไหมสัด!' เหี้ยนี่ด่าผมอีกแล้ว อีกหน่อยชีวิตผมจะเหมือนไอ้เนียร์ใช่ไหม ที่แม่งค่อยโดนพวกเมะทั้งหลายกดขี่ข่มขืน เอ๊ย ข่มเหง!

                'แล้วทีมึงอ่ะ...' ผมกำลังจะเถียงครับ เชี่ยแม่งถลึงตาใส่ผมทีเดียวผมจอดเลย

                'เออๆๆ...จะเก็บไว้พิจารณา'

                'กูไม่รู้หรอกนะ ว่าคนเก่าๆมึงจะพูดจะจาอะไรกับมันยังไง แต่ถ้ามึงยังจะนอนกับกู เป็นเมียที่แสนดีของกู หัดพูดจาให้มันดีหน่อย ฟังแล้วแม่งไม่ลื่นหูเลยว่ะ' มันพูดยาวครับ ถ้าเอาธันเดอร์เทียบกับเหี้ยเครปนี่นรกกับฟ้าเลยอ่ะ เหี้ยเครปเลวไปซะทุกอย่าง ถึงผมจะแรงแต่ถ้าเหี้ยเครปมันอยาก...แม่งก็บังคับผมจนได้ จะว่าไปเลิกกับแม่งก็ดีนะ ส่วนธันเดอร์มันเป็นสุภาพบุรุษสุดๆอ่ะ มันไม่เคยบังคับผมเลย ถึงเราจะรู้จักกันมาหกวัน และขึ้นเตียงกันวันที่เจ็ด

 

มันยังถามผมเลย จะให้เล่นสดหรือเคลือบแผ่น?

 

                'มะ...โกรธหรอ'ผมกำลังจะเรียกมันว่ามึงอีกรอบครับ แต่แม่งนั่งหันหลังจุดบุหรี่สูบให้ผมแบบนี้ ผมก็เริ่มเกรงใจมันแล้วว่ะ

                'ไม่ชอบ..'

                'ก็บอกแล้วจะพยายาม'

                'ให้มันจริง แล้ววันหยุดหน้าเจอกัน' มันพูดจบ มันก็เดินไปใส่เสื้อผ้าครับ ก่อนจะเดินออกไป มันเป็นผู้ชายคนแรกนะ ที่เดินเข้ามาในชีวิตผม แล้วผมไม่สามารถบังคับอะไรมันได้ ไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่นหรือผู้หญิงคนอื่นที่ผมไปทะลวงพวกมันมา .... กูจะลองกับมึงสักตั้งวะธันเดอร์!

     [End Brunei]