EAT ME IF YOU CAN [[ Yaoi ]]

 

EAT ME IF YOU CAN [7]

 

     [Milan] 

     ผมมิลานครับ ... อดีตแฟนพี่กัส ไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าผมจะใช้คำนั้นได้หรือป่าว เพราะบอกรักสักคำ พี่กัสยังไม่เคยบอกผมเลย ไม่เหมือนผม.. ที่เฝ้าแต่บอกรักพี่เขาทุกวัน ... ผมมองหน้าจอไอโฟนด้วยความปวดใจครับ พี่เขาบอกเลิกผมพร้อมกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ที่น่าจะโตกว่าผม ได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว ผมยังทำใจไม่ได้ .. และเหมือนกับว่า พี่กัสเขาเพิ่งบอกเลิกผมไปเมื่อวานนี้เอง

 

     มิลานเราจบกันเถอะ

 

     ผมมองข้อความในมือถือครั้งแล้วครั้งเล่า มันก็เป็นคำเดิม คนส่งคนเดิม ผมมองมันกี่ครั้ง มันก็ยังเป็นข้อความเดิม และ ผมก็ยังอ่านมันอยู่อย่างเดิมผมทำใจไม่ได้ คุณอาจจะบอกว่าผมเว่อร์ก็ได้นะ แต่ผมรักผู้ชายคนนี้มากจริงๆ รักมาก แล้วก็ไม่อยากให้เขาเป็นของใครด้วย ผมรู้ว่าผมแทบไม่มีสิทธิ์ในตัวพี่กัสเลย แต่ผมก็ยังจะทวงสิทธิ์อยู่แบบนั้น เรื่อยไป จนกระทั่งถึงวันนี้ ....พี่กัสครับ มิลานรักพี่มากเลยรู้ไหม

 

     'อ้าว วันนี้แก๊งค์สาวสาวสาว ไปไหนหมดล่ะ ถึงเหลือสาวเดียว' อ้นครับ เขาเป็นหัวหน้าห้องที่ผมเรียนอยู่ มันชอบแซวกลุ่มผมซึ่งประกอบด้วย ตัวผม บลูไน แล้วก็เนียร์ ว่าแก๊งค์สาวสาวสาวครับ

     'ไม่รู้' ผมตอบไปอย่างปัดๆ ผมยังเลิกคิดเรื่องพี่กัสไม่ได้ไง ผมเลยเป็นแบบนี้ พี่มัลดีฟพี่ชายผมก็เริ่มสงสัยแล้วว่าผมเป็นอะไร แต่ผมไม่อยากให้พี่เขารู้ เพราะพี่มัลดีฟไม่ถูกกับพี่กัส พี่ดีฟอาจจะไปทำอะไรพี่กัสก็ได้ ผมไม่ยอมเด็ดขาด เพราะถึงพี่กัสเขาจะหักอกผมแรงขนาดไหน ผมก็ยังรักเขาอยู่ดี ...แถมรักเขามากขึ้นไปอีก

     'ไง...ไอ้อ้นมันปากหมาอะไรอีก' บลูไนมาแล้วครับ มันอาจจะเป็นเพื่อนคุยกับผมได้ แต่ดูจากสีหน้ามันไม่ดีเอาเสียเลย วันนี้บลูไนกับเนียร์สายแถวกันทั้งคู่ครับ แต่ผมบีบีไปหาทั้งคู่แล้ว มันบอกจะเข้ากันคาบแรก นี้ก็เข้าคาบแรกมาสิบนาทีแล้วไอ้บลูรอด ส่วนไอ้เนียร์ยังไม่เห็นเงาหรอกครับ

     'ไง..มันถามหาหัวหน้าแก๊งค์สาวสาวสาว..'

     'สัด กวนตีนกูอีกแล้ว!!' หัวหน้าแก๊งค์สาวสาวสาว สบถออกมาอย่างรุนแรง ใช่ครับไอ้บลูเป็นหัวหน้าแก๊งค์สาวสาวสาว น่ารักใช่ไม๊ล๊า

     'บลู..กูมีอะไรจะบอก' ผมเริ่มสนิทกับบลูไน และ คนอื่นๆมากขึ้นครับ เลยกล้าที่จะพูดมึงกูอะไรบ้าง บลูไนเงยหน้ามองผม ผมเพิ่งสังเกตว่า บนใบหน้าขาวหล่อของมัน มีรอยช้ำอยู่ที่หน้า แต่ผมไม่กล้าถามมันหรอกครับ

     'อะไร'

     'กูกับพี่กัส..เลิกกันแล้วว่ะ'ไอ้บลูเลิกคิ้ว มันเหมือนตกใจ แต่ก็ปรับสภาพหน้าดังเดิมได้ดี ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผมเจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจ

     'ตาสว่างแล้วหรอมึง'

     'แต่กูรักเขาว่ะ กูลืมเขาไม่ได้'

     'น้ำเน่า.. มึงน่ะคิดดีแล้วที่เลิกกับไอ้เหี้ยพี่กัส มันน่ะพ่อเหี้ยเลยรู้ไหม'

     'ดีแล้วหรอ..' ผมทวน มีแต่คนบอก ดีแล้ว ที่ผมเลิกกับพี่กัส แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกดีแบบนั้นบ้างเลย

     'เออ กูเองก็มีอะไรจะบอกมึง!'

     'อะไรล่ะ'

     'กูเลิกกับเหี้ยเครปแล้ว!!!!' คำประกาศสละโสทของหัวหน้าสาวสาวสาว ทำให้คนทั้งห้องหันมาสนใจที่โต๊ะผม ไม่เว้นแต่เนียร์ที่ทันเดินเข้ามาพอดี

     'เกิดอะไรขึ้น...'เนียร์รีบวางกระเป๋า และถามไถ่กับบลูไน เช่นเดียวกับทุกคน ที่ให้ความสนใจกับข่าวใหม่อย่างนี้เช่นเดียวกัน

     'กูจับได้ว่าแม่งหิ้วเด็กขึ้นห้อง! ยังมีหน้ามาพูดอีกนะไอ้สัด ยืมเพื่อนมานอน !!!' บลูไนพูดอย่างใส่อารมณ์

     'เหี้ยกันทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง...'

     'เนียร์พูดว่าอะไรนะ...เราได้ยินไม่ถนัด'

      'ไม่มีอะไรหรอก ดีแล้วที่มึงเลิกกับมัน ดูก็รู้ว่าแม่งเหี้ยขนาดไหน' เนียร์พูดครับ คำพูดของเนียร์ทำให้ผมเริ่มคิดได้ พี่กัสแม่งก็เหี้ยเหมือนกันล่ะวะ !

     'ตอนไปนี้กูจะเป็นเมะแล้ว! กูจะไม่ทนเป็นเคะอีกต่อไปแล้วสัด!!!'

     'บลู มึงไม่ต้องพูดก็ได้นะ ถ้ามึงจะเปลี่ยนสายพันธุ์' เนียร์พูดห้าม เช่นเดียวกับคนอื่นในห้องที่พากันหัวเราะ

     'พี่กัส..เป็นไงบ้าง' ผมเอ่ยถามเนียร์ครับ ผมอิจฉาเนียร์มากเลยคุณรู้ไหม ไม่ว่าเรื่องที่มันเป็นน้องพี่กัส เรื่องที่มันอยู่บ้านเดียวกับพี่กัส ... และเรื่องที่มันอยู่ในหัวพี่กัสตลอดเวลา

 

                'อ้า...พี่กัส....อ่าาา...ตรงนั้น...พะ..กัส'

                'ดีมากเลยเนียร์..'

                'พี่กัส...'

                'พี่ขอโทษ พอดี พี่เพิ่งด่าไอ้เนียร์มาน่ะ..ต่อกันเถอะ'

 

     กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ที่ผมนอนกับพี่กัส แล้วพี่เขาครางชื่อมันออกมา มันทำให้ผมคิดว่าพี่กัสกับเนียร์อาจจะไม่ใช่แค่พี่น้องกัน แต่จะเป็นไปได้ยังไง เขาเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกันนะมิลาน.. อีกอย่างเนียร์ก็ไม่ชอบพี่กัสอย่างกับอะไรดี เขาไม่มีทางเคยนอนด้วยกันหรอก

                '...มันยังไม่ตาย' เนียร์เงียบไปนานครับ ก่อนจะตอบคำถามผม ถึงตอนนี้มันจะเช้า แต่ไอแดดตอนที่ผมยืนเข้าแถวอยู่ มันก็ร้อนจนยากที่จะทำใจใส่เสื้อแขนยาวทับเสื้อนักเรียนมานะ

                'หนาวหรอเนียร์..ใส่เสื้อแขนยาวมาด้วย' ผมเอ่ย ผมสังเกตเห็นว่าริมฝีปากมันบวมเป่งอย่างกับโดนอะไรกัดมาอย่างนั้น ...

                'ออ..เออว่ะ ลืมเลย เมื่อกี้แดดมันร้อนน่ะ กูกลัวดำเลยใส่มา' มันว่าพร้อมกับถอดเสื้อแขนยาวมันออก และทำให้ผมเห็น..ถึงมันจะอยู่ใต้สาบเสื้อนักเรียน แต่ผมก็เห็น ... ร่องรอยบริเวณต้นคอ..รอยกัด

                'ไปทำอะไรมาน่ะ คอแดงเชียว ซนนะเนี่ยมึง' ผมแซวมันขำๆครับ เนียร์ปล่อยมือที่กำลังกำปากกาลอกการบ้านผมอยู่ทันที แล้วเอามือไปกุมคอมันแทน

                'ฮ่าๆ...เออดิ กูไป..ไปปีนต้นมะม่วงมาน่ะ มดแม่งเยอะชิบหายเลย ฮ่าๆๆ...'

                'หรอ..' ผมลากเสียงยาวผมไม่เชื่อหรอกครับว่านั่นเป็นเพราะมด มันรอยกัดชัดๆ ไปหลอกควาย ควายมันยังหันหน้าหนีเลย

'เออดิ...ไว้จะใส่ถุงมาให้มึงกิน มะม่วงบ้านกูอ่ะแซบเว่อร์' มันพูด ก่อนจะหยิบปากกาแล้วลอกงานต่อ ... หวังว่ามดมึง กับมดกู คงไม่ใช่ตัวเดียวกันหรอกนะ

     [End Milan]

 

     [Near]

                ระบมครับ ระบมคำเดียวเลยครับผมวันนี้ ผมกัดฟันมาโรงเรียนได้ก็บุญโคตรๆแล้วสำหรับตัวผมเอง อีกอย่างผมไม่อยากอยู่เจอหน้าไอ้กัสด้วย เรื่องของผมกับมัน จบไปแล้วครับ ส่วนเมื่อคืน..ผมไม่สามารถปฎิเสธได้เลยว่า ผมไม่มีความสุข ...เหตุการณ์เมื่อคืนมันทำให้ผมย้อนกลับไปเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน ตอนที่ไอ้กัสย้ายมาอยู่บ้านผมใหม่ๆ ... แต่ก็ช่างมันเถอะครับ ผมไม่อยากย้อนกลับไปนึกถึงมันแล้ว ตอนนี้มันคือพี่ผม พี่ผมเท่านั้น

                'เห้ย ตามึงแล้ว ไหวป่าว' ไอ้เป้ครับ คาบนี้เป็นคาบพละ สำหรับม.6 เรียนแบดมินตันครับ ผมตีไปได้แค่ไม่กี่นาทีก็ต้องยกมือขอออกจากสนาม เพราะแค่ขยับมันก็ร้าวไปทั้งตัวแล้ว..ยังไม่รวมรอยแดงๆที่เต็มตัวผมไปหมดอีก ไม่อยากจะบอกเหี้ยกัสทำอะไรผมไว้บ้าง ขนาดมือผมมันยังไม่เว้นเลย คุณคิดดูดิ

                'ไหวๆ..' ผมเอ่ยแล้วหยิบไม้แบดติดมือลงสนาม เราจะวอร์มกันก่อนครับ แล้วค่อยแข่งจริง ครูพละผมสอนแบตมินตันโดยการแบ่งเด็กนักเรียนในห้องออกเป็นประเทศครับ ผมอยู่ประเทศจีนครับ ส่วนไอ้บลูกับไอ้มิลานที่พากันโดดไปเมื่อตอนพัก อยู่ประเทศไทยครับ เราจะแข่งกันแบบพบกันทุกประเทศแบบนี้จนครบครับ แล้วค่อยไปแข่งกับห้องอื่นที่แบ่งเป็นประเทศเหมือนกัน ในตอนสิ้นเทอม ถึงผมจะตัวเล็ก แต่ผมนะเซียนแบดมินตันนะเออ

                'เอ้าๆๆ'ไอ้เป้ร้อง พร้อมกับกระชากแขนผมไว้ครับ ก็ผมลุกแล้วจะล้มอ่ะดิ เจ็บชิบหาย

                'กูว่า มึงนั่งแหละดีแล้ว เดี๋ยวกูคุยกับครูเอง ว่ามึงป่วย' เป้มันพูดจบก็วิ่งไปเจรจากับครูผู้สอนครับ แล้วคาบนั้นทั้งคาบผมก็ได้แต่นั่งมองดูพวกมันตีแบดกัน แล้วก็เดินเก็บลูกบ้างอะไรบ้าง จนกระทั่งหมดสองคาบเรียน เนื่องจากเป็นสองคาบติดแล้วก็สองคาบสุดท้ายด้วย ห้องผมเลยโดดกันกระจาย

                ผมพาตัวเองออกมาจากสนามแบตของโรงเรียนครับ ความตั้งใจที่ว่าจะแวะร้าน 7 หาซื้ออะไรเข้าไปกิน เป็นอันต้องถูกพับไป เพราะผมไม่ไหวแล้วจริงๆ ไอ้กัสอยู่บ้านครับ ผมเห็นรถมันจอดอยู่ที่โรงรถ ผมเดินเข้าบ้านไปเงียบๆ เหี้ย! พอก้าวเท้าเข้ามาก็เจอแม่งเลยครับ

                'กำลังจะไปรับอยู่พอดี..' มันพูดครับ และดูท่าจะจริงด้วย เพราะในมือมันถือกุญแจรถไว้ผมเดินผ่านมัน เข้าห้องนั่งเล่นครับ โยนกระเป๋าไปทาง โยนถุงเท้าไปทาง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา ทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย เลยแหละครับผม

                'ไปนอนห้องไป'

                'ไม่ต้องมายุ่ง'

                'เป็นเหี้ยอะไรอีก'ผมหลับตาลงครับ ผมตัดสินใจแล้ว ผมกับมันจบกันแล้ว จบกันตั้งแต่ผมลุกออกจากเตียงแล้วด้วย

                'มิลานมาร้องไห้กับกู..มันเสียใจเรื่องมึงมาก...มันมาโทษตัวเองสารพัดสารเพว่ามันเป็นคนผิด ทั้งๆที่มึงทิ้งมันไป'เป็นฝ่ายไอ้กัสครับ ที่เงียบไป วันนี้ตอนพักเที่ยง ขณะที่ไอ้บลูกำลังเตะบอลอยู่กลางสนามกับพวกไอ้อ้น ไอ้เป้ ไอ้มิลานก็มาเปิดอกให้ผมฟังครับ

                'แล้วไง..'

                'มึงจะทำกับกูเหมือน ทำกับมิลานใช่ไหม'

                'กลัวกูทิ้งมึงหรอ'

                'กูถามว่า มึงจะทำกับกูเหมือน ทำกับไอ้มิลานใช่ไหม!'

                '....' ไอ้กัสเงียบครับ มันเงียบสนิท ผมลืมตาขึ้น มันยืนอยู่ที่กรอบประตู เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

                'จะให้กูกลับไปหามันหรอไง มึงถึงจะพอใจ'

                'เออ'

                'ไอ้เนียร์กูกับมึง..!!'

                'กูเป็นผู้ชาย กูไม่ท้องหรอกไอ้ห่า'

                'มิลานมันก็ผู้ชาย!'

                'กูไม่อยากให้เพื่อนกูเสียใจ กูเกลียดมึงนะกัส แต่กูอยากจะขอร้องมึง ให้กลับไปหามิลานแบบเดิมได้ไหม กูรู้ว่ามันทรมานขนาดไหน..ถ้าคนที่เรารักมาทำแบบนี้กับเรา...กัส มึงกับกูอ่ะ จบกันแล้วนะ'

                'เหอะ แต่กูไม่ได้รักมัน!'

                'แล้วมึงไปนอนกับมันทำไม!'

                'เนียร์ ถ้ามึงไม่หยุดพูด กูจะลากมึงขึ้นห้องเดี๋ยวนี้เลย!!'

                'กูไม่กลัว ถือว่าให้หมามันแดกไปก็แล้วกัน!!!!' ไอ้กัสพุ่งตัวเข้าหาผมทันที มันชกหน้าผมทีหนึ่งจนผมล้มลงกับพื้น เลือดกลบปากเลยแหละ ....

                'ขอบใจ...' ผมพูดกับมันเบาๆ ไอ้กัสหายใจแรงทิ้งออกมาสองสามรอบ ก่อนจะตามมายืนคร่อมตัวผม เหมือนกับตอนที่ผมล้มที่ทะเล

                !!ผัวะ!! อีกหมัดหนึ่งของกัสโซ่ กระแทกเขากับหน้าผมอย่างแรง จนผมคายกองเลือดออกมาจากปาก

                'พูดอีกสิ กูจะฆ่ามึงให้ตายเดี๋ยวนี้เลย!!!'

                'เออ กูพูดแน่!' ผมเงยหน้ามองหน้ามันครับ มันดูตกใจ เมื่อเห็นปริมาณเลือดมากมายที่ออกมาจากปากแผลผม

                'งั้นก็พูดออกมาสิ มึงไม่ได้รักกู !! มึงลืมกูได้แล้ว !!! มึงพูดออกมาให้หมด แล้วกูจะไม่ใยดีมึงเลย ขอให้มึงพูดออกมา !!!!!' ไอ้กัสกระชากเสื้อนักเรียนผมจนตัวผมลอยขึ้นตามแรงของมันครับ กว่าผมจะตั้งหลักยืนได้ ผมก็ต้องอาศัยเกาะแขนเสื้อมันอยู่เหมือนกัน

                'กูไม่ได้รักมึง..ไม่เคยรักมึงเลยด้วย'

                '!!!!!!!!'

                'พอใจมึงหรือยัง'

                'กูนึกว่า เมื่อคืนมันจะทำให้เรา..เข้าใจกันมากขึ้น...แต่นี่มันอะไร ทำไมมึงฟังคนอื่นมากกว่ากู !!!!' มันว่าผมครับ แล้วผลักผมลงกับพื้นแรงๆ สัด กูจุกคำโต อารมณ์ตอนนี้เหมือนกับละครหลังข่าวอ่ะครับ ไอ้กัสโกรธมาก ส่วนผมก็ไม่ยอมมันท่าเดียว

                'กูลืมมึงไปแล้วกัส! ไม่งั้นกูไม่ต่อต้านมึงหรอก !!! กูลืมมึงออกไปจากหัวใจกูแล้ว กูเกลียดมึงได้ยินไหมกัส กูเกียดมึง!!! แล้วกูจะดีใจมาก ถ้ามึงกับมิลานรักกัน !!!!!!!' ผมตะโกนใส่หน้ามันสุดเสียง กัสโซ่ทนไม่ไหว มันตั้งท่าจะชกผมอีกรอบ แต่มันกลับชกพลาดไปโดนประตูกระจกแทน

                !เพล้ง!

                แต่กูว่ามันตั้งใจให้โดนประตู

                'รู้ไว้เลยนะกัส ลืมมึง มันง่ายกว่าให้ข้าวหมาเสียอีก..เพราะไม่ต้องรอเรียกให้มันมา ปล่อยทิ้งไว้มันก็หายไปเอง !!!' ผมพูดจบ ก็หนีขึ้นห้องทันที ผมไม่สนใจมันหรอกว่า ประตูบ้านผมจะแตก หรือ มือมันจะเป็นเหี้ยอะไร ผมทำแบบนั้นกับมิลานไม่ได้ มิลานรักไอ้กัส แต่ผมไม่ได้รักมัน..ไม่ได้รักมันเลย...เมื่อคืนไม่ได้ช่วยอะไรผมกับมันจริงๆ สู้ผมปล่อยให้ไอ้กัสไปหามิลานที่รักมัน ไม่ดีกว่าหรอครับ....

                'มันจบไปแล้วกัส มันจบไปแล้ว...มึงไม่เชื่อกูหรอ ว่ามันจบไปแล้ว'

     [End Near]

 

     [Milan]

                ผมกำลังเดินอยู่ครับ ผมกำลังกลับมาที่เดิม สถานที่แห่งความทรงจำของผม บ้านพี่กัส ... ไม่สิ ผมมาบ้านเนียร์ต่างหาก เพราะวันนี้ผมโดดบ่ายไป ก็เลยจะแวะมาหาเนียร์หน่อยว่ามีอะไรต้องทำส่งหรือเปล่า ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วด้วย ผมไม่อยากพลาดอะไรไปอีกแล้วแหละ ผมซื้อขนมที่เห็นบลูบอกว่าเนียร์ชอบมาฝากมันด้วย ก็มาบ้านเขาก็ต้องซื้ออะไรติดไม้ติดมือมาฝากเจ้าของบ้านเขาหน่อยจริงไหม

                !!!บรื้นนน!!!

                !เฮ้ย! ผมสะดุ้งตัวโยง พร้อมกับส่งเสียงร้องเสียงดัง ขณะที่ผมกำลังจะเดินเลี้ยวเข้าซอยบ้านเนียร์ ก็มีรถที่ไหนไม่รู้พุ่งออกมาจากซอยด้วยความเร็วแรง ทำเอาผมเกือบล้ม ขนาดผมอยู่บนฟุตบาทนะเนี่ย ไอ้รถเวรนั่นก็ทำเอาผมเกือบได้ไปนอนโรงพยาบาลเสียแล้ว

                'บ้าเอ๊ย..' ผมหัวเสียเลยครับ แม่งบรื้นทีเดียว ผมได้แผลที่แขนเลยอ่ะ ขับรถภาษาห่าอะไรครับ !!!!!

                'เป็นอะไรไหม..' ผมกำลังก้มดูแผลถลอกที่แขนครับ เจ็บสัดๆ แต่พอเงยหน้าขึ้นตามเสียง .. ทำไมผมกลับไม่เจ็บที่แผลเลย แต่กลับไปเจ็บที่อื่น

                'พะ..พี่กัส' เจ็บที่หัวใจแทน ...              

                ร่างสูงกระชากแขนผมไปดูเบาๆครับ ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร เพราะในมืออีกข้างเขายังคีบบุหรี่อยู่เลย

                'ต้องให้พาไปหาหมอไหม'

                'ไม่เป็นไรครับ'ผมพูดด้วยความลำบากใจ พี่กัสพยักหน้าสองสามที ความโกรธปานจะด่าแม่คนขับเมื่อกี้มันหายไปหมด เพียงได้เจอใบหน้าของร่างสูงตรงหน้า

                'แต่ผมว่า พี่น่าจะไปหาหมอ ต่างหาก' ผมพูด ดวงตาผมหลบต่ำเห็นมือพี่กัสเขาอาบเลือดพอดี

                'อย่ายุ่ง' เขาสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะหมุนตัว เดินกลับไปหารถที่จอดห่างจุดที่ผมยืนนิดหน่อย

                'พี่กัส...ทิ้งมิลานจริงๆแล้วใช่ไหม' ผมพูดเบาๆ หัวใจผมเหมือนจะหยุดเต้นแล้วคุณรู้ไหม

                'มิลาน!'

                'คะครับ...หือ'

                'ไป..นั่งรถเล่นกับพี่ไหม'ผมทำหน้าแทบไม่ถูก ความดีใจมันถาโถมเข้ามาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อร่างสูงเชื้อเชิญ และผมก็ไม่รอช้าที่จะ..

                'ไปครับ'

                'อ๊ะ...อ้าา.....อ้าาาา..พี่กัส...ตรงนั้น...อ่าาา' ผมร้องครางออกมาอย่างมีความสุข เรานั่งรถเล่นกันได้ไม่เท่าไร ผมก็เริ่มยั่วพี่กัสช้าๆ จนต้องย้ายกันมานั่งเบาะหลังกันเนี่ยไง ผมบอกแล้ว ผมน่ะคนโปรดพี่กัส..!!

                 พี่กัสยังกระแทกเข้ามาในตัวผม อย่างไม่ขาดช่วง สลับกับจูบริมฝีปากของผม และ ลำคอ ... นี่แหละเซ็กซ์ของผู้ชายคนนี้ น้ำสีขาวขุ่นไม่รู้กี่สายต่อกี่สายไหลออกมาเต็มหว่างขาผมหมด ... ทำให้ผมรู้ว่าเรากำลังมีความสุขกันมากแค่ไหนผมสั่นสะท้านไปทั้งร่างกาย เมื่อร่างสูงที่อยู่บนตัวผมดันแก่นกายให้ลึกเข้าไปอีก ....

                'อ้าาาาา....'แต่สิ่งที่ผมขัดใจ..คือ..พี่กัสไม่พูดอะไรเลยเสียงครางยังออกจากปากผมเป็นระยะๆ เพื่อให้เพลงรักของเรามีสีสันมากขึ้น พี่กัสเหวี่ยงตัวผมขึ้นไปข้างบนแทน เพื่อเป็นการเปลี่ยนยก

                'รอบของนายแล้ว..'ร่างใหญ่กว่าผมเอ่ย ผมใช้มือลูบตามใบหน้าหล่อของพี่เขาอย่างหลงใหล ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกช้าๆ

                'มิลาน!!!' พี่กัสกระชากเสียงดุ ก่อนจะเหวี่ยงผมลงข้างล่างเหมือนเดิม แล้วสอดใส่..เข้ามาในตัวผมอย่างรวดเร็ว

                'อ๊า...โอ้ยย...อื้อ...' ถึงผมจะเจ็บแค่ไหน ผมก็ต้องทน จังหวะเหวี่ยงเมื่อครู่ ทำให้ผมเห็นผ้าปูที่ปูอยู่บนหลังรถพี่เขา ... ว่ามันเลอะเลือด...คงจะไม่ใช่เลือดของร่างหนา แต่น่าจะเป็นเลือดของผมเอง มันจะได้สอดคล้องกับความเจ็บปวดที่ผมกำลังได้รับ การขยับขั้นเทพของพี่กัส ทำให้ผมเสียวซ่านไปทั้งตัว และ ยิ่งร้อนแรงเข้าไปอีกเมื่อมีเสียงครางทุ้มต่ำของผมคละเคล้าไปด้วย

                ตอนนี้ความต้องการในตัวผมมันปะทะจุดสูงสุดแล้ว ผมแยกขาออกให้กว้างขึ้น เพื่อให้อีกฝ่ายใส่จังหวะความร้อนแรงเข้าไปอีก

                'พี่กัส..ช่วยมิลาน..หน่อยนะ' ผมกระเส่าเสียงหวาน พี่กัสยังคงขยับสะโพกแกร่งไม่หยุด เดี๋ยวก็ก้มมาจูบผม เพียงครู่เดียวก็ผละออก

                'อ้าาา...อืออ...'ผมครางพร้อมบิดกายไปมาด้วยความทรมาน เมื่อร่างหนาแกล้งผมโดยการ..ไม่ขยับ แต่ผมถลึงตาใส่เขาเพียงวูบเดียวเท่านั้น ร่างหนาก็กระแทกเข้ามาจนผมหลุดปากร้องออกไป

                'อ๊า !!!!!!'ผมร้องเต็มเสียง มันไม่ใช่เสียงคราง แต่มันคือเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด...

                'พี่กัส..มิลาน...มิ..มิลาน...อึดอัด' ร่างผมสั่นด้วยความต้องการอันมากมายจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ สะโพกแกร่งขยับเข้า ออกสั้นๆ ตามมาด้วยเสียงครางอือ จากปากผม พี่กัสกดผมให้ลึกเข้าไปอีก จนผมร้องไม่ออก ... เขาร้อนแรง และ รุนแรง กว่าครั้งไหนๆ ตั้งแต่ผมเคยนอนกับเขามา!

                'พอ..พอแล้วหรอครับ' ผมถามพี่เขา เสียงหวาน อยู่ๆร่างหนาก็หยุดการเคลื่อนไหว และค่อยๆถอย...ออกไปจากตัวผม

                'อื้ม..' พี่เขาลุกขึ้นนั่งได้อย่างสบายๆ ตรงข้ามกับผม เพราะแค่ขยับก็เจ็บแล้ว

                'พี่กัส..ช่วยมิลานหน่อยได้ไหมครับ' ผมขอร้อง ผมลุกขึ้นไม่ไหวจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ คืนนี้ผมอยากค้างกับพี่เขา ... ผมคิดว่าเขายังไม่พอหรอก

                'ลุกขึ้นมาเอง พี่จะออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก' พี่กัสพูดจบ เขาก็ใส่เสื้อผ้า ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป ทิ้งให้ผมมองกองเสื้อผ้าตัวเองที่อยู่กับพื้นรถ .... ด้วยสายตาว่างเปล่าเขาแค่ต้องการ..ใช่ไหม

 

                'มิลานเป็นอะไรครับ..พี่ช่วยไหม' ร่างสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ รีบปรี่เข้ามาหาผม เมื่อเห็นว่าผมกำลังนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

                'มิลานเจ็บครับ..เจ็บจัง'

                'พี่ขอโทษ...' ชายคนรัก ของผมเอ่ยด้วยใบหน้าสำนึกผิด แล้วช่วยดึงผมให้ลุกขึ้นนั่ง พิงหลังกับหัวเตียงใหญ่

                จุ๊บ..

                'เพื่อพี่กัส..มิลานทนได้'

                'น่ารักที่สุดเลย...อีกรอบก่อนไปเรียนดีไหม หือ'

                'ไม่เอาแล้ว..ถ้าขืนต่ออีก..มิลานคงได้หยุดเรียนแน่ๆ' ผมเอ่ย แล้วกัดฟันวิ่งหนีร่างหนาที่จะจับผมกดเตียงอีกรอบทั่วห้อง ส่วนพี่กัสก็วิ่งไล่ผมจนทัน และจับผมโยนลงเตียงอีกรอบจนได้

                'รอบนี้มิลานอยู่ข้างบนบ้างนะ...พี่เหนื่อยแล้ว'

 

                'เมื่อกี้...มันอะไร' ผมพูดออกมา เหมือนคนไม่มีแรง ก่อนจะเอื้อมมือหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่พื้นรถขึ้นมาสวม เพราะมีเปอร์เซ็นต์เยอะมาก ที่จะโดนไล่ทางอ้อมให้กลับบ้านเอง ด้วยตัวเอง ....

     [End Milan]

 

     [Casso]

                ผมยืนสูบบุหรี่อยู่นอกรถได้สองมวลแล้ว ไอ้คนที่นัดให้มา แม่งก็ไม่ยอมมาเสียที กูเลยอารมณ์เสียแล้วนะ

                'ลงมาทำไม' ผมหันไปมองร่างเล็กที่ออกมาจากรถ สภาพมิลานมันยับเยินสุดๆไปเลยแหละ

                '...มิลานจะกลับบ้าน'

                'จะกลับเอง?'

                'พี่กัสคงไม่ไปส่งมิลานหรอกใช่ไหม..'

                'งั้นก็ตามใจ..' ผมว่า แล้วเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบแบงค์พันส่งให้มัน

                'ไม่เอา..มิลานเต็     มใจ'มิลานเอ่ย ก่อนจะเดินจากผมไป ผมเก็บเงินเข้ากระเป๋า ไม่แม้จะสนใจร่างเล็กที่กำลังเดินเหมือนคนใกล้จะล้มเลยด้วยซ้ำก็แค่อยาก..สนองแล้วก็แยกกันสิ

                'เห้ย เหี้ยกัส..' ผมหันหน้าไปตามเสียงครับ พร้อมกับปล่อยควันขาวออกจากปากใส่หน้าแม่งเลย กูหมั่นไส้ผมยื่นโทรศัพท์มือถือที่ไม่ใช่ของผมส่งให้มัน แต่ก็ดึงมือกลับเสียก่อน

                'ไหนเงิน'

                'เหี้ย..กูไม่โกงมึงหรอกสัด'

                'มึงไม่โกง แต่มึงทรยศ..ไหนเงิน' ผมพูดย้ำอีกครั้ง ชายคนดังกล่าวลดเป้มาจากบ่า ก่อนจะส่งเงินก้อนหนึ่งให้ผม

                'เอาไปไอ้สัด!'ผมก็ส่งโทรศัพท์ให้มันเช่นเดียวกัน ก่อนจะหันมานับเงินปึกแทน

                'ไม่เห็นหน้ามึงนี่หว่า!!'

                'เด็กมันร้องชื่อกูขนาดไหน ไม่ใช่กูแล้วจะเป็นใครวะ'

                'สัดเอ๊ย...'

                'คิดจะเอากูเป็นพระเอกหนังอาร์ มึงต้องมีเซ้นต์หน่อยว่ะ...' ผมเอ่ย แล้วเอาปึกเงินตบไหล่มัน แล้วเดินอ้อมตัวรถไปยังที่นั่งคนขับ

                'ขอบใจ..สำหรับเงิน'ผมทรุดตัวเข้าไปในรถ ปิดแอร์ เปิดกระจกให้ลมข้างนอก ไล่กลิ่นไม่พึงประสงค์อาทิเช่น กลิ่นคลาวเลือด ... ให้ออกจากรถผมไป ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดหาเบอร์เพื่อนรัก ที่เพิ่งเลิกกับเมียมันมาสดๆร้อนๆ

                'เห้ยยู แดกเหล้ากัน วันนี้กูเลี้ยงเอง...'

     [End Casso]