EAT ME IF YOU CAN [[ Yaoi ]]

 
EAT ME IF YOU CAN [28]
 
    [Thunder]
                'ครับ..ครับผม...ครับทราบครับ....สวัสดีครับ' ผมกดวางสายอาจารย์ผู้ที่เป็นธุระให้ผมเกี่ยวกับทุนการศึกษาที่ผมได้รับ พอดีท่านโทรมากำชับผมเรื่องการเดินทางน่ะครับ พอดีการเดินทางผมเลื่อนเข้ามาอีกนิดนึง แต่ก็ไม่กินเวลาฉลองปีใหม่ของผมกับบลูหรอกครับ แค่เกือบไป... 
                'ใครโทรมาหรอ?' ผมกำลังจะโน้มตัวไปอุ้มเจ้าโอเล่ลูกรักขึ้นมาเล่น แต่ทว่าเสียงบลูก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
                'อาจารย์ที่คณะ' หน้าบลูดูเปลี่ยนสีหน้าไปเลยครับ อย่างน้อยดวงตาภายใต้กรอบแว่นแฟชั่นก็หลุบต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด
                'เค้าบอกว่า จะเอาแฟนไปด้วยก็ได้ ไม่ว่า'
                'นี่ก็พูดไปเดี๋ยวไปด้วยจริงๆแล้วจะรู้สึก' ร่างเล็กว่าแล้วเดินกอดอกหน้างอมาทิ้งตัวลงข้างๆผมที่ปลายเตียงครับ
                'ก็ใส่ได้พอดีนี่ ไหนบอกตัวใหญ่ไป' ผมว่าแล้วดึงเสื้อแขนยาวลายขวางสีน้ำตาล ที่ร่างเล็กใส่อยู่เบาๆ คือบลูซื้อเสื้อเชิ้ตให้ผมตัวนึงครับ ผมเลยไปซื้อมาให้บลูอีกตัว ถือว่าแลกกันใส่แล้วกัน
                'อ้วนขึ้นไง' ร่างเล็กว่าแล้วยู่ปากขึ้น
                'ไม่จริงหรอก..อึ้บ' ผมพูดแล้วรั้งเอวร่างเล็กมาไว้ในอ้อมแขน อยากจะยัดเก็บใส่กระเป๋า แล้วเอาไปด้วยจริงๆนะเนี่ย 'เห็นไหม ยังกอดได้มิดพอดี'
                'พี่ธัน...ไปด้วยได้ไหม ไม่อยากอยู่คนเดียว...เหงา' คนตัวเล็กเอ่ยเบาๆ ทำเอาผมแทบหยุดหายใจเลยครับ
                'หมายถึงบลูแค่อยากอยู่กับพี่ธันแค่นั้นแหละ ไม่ได้จะไปก่อกวนอะไรเลยแค่อยากอยู่ด้วย' คนตัวเล็กว่าแล้วสอดมือมากอดผมกลับบ้าง
 
                บางครั้งผมก็อยากเป็นแบบกัสกับเนียร์นะ
                ถึงแม้จะต้องปิดบังคนภายนอก... แต่ก็ได้อยู่ได้กัน ทุกวัน ทุกคืน
                'ไม่หรอกว่ะ มันอยู่ที่โมเมนต์ของแต่ละวันต่างหาก'
                นั่นสินะ... ไอ้กัส
 
                'เราก็อยู่ด้วยกันทุกวันแล้วไง' ผมว่าแล้วเอามือลูบเรือนผมสีส้มอมแดง เดือนๆนึงผมก็ไม่รู้ว่าแฟนผมเปลี่ยนสีผมไปกี่สี แต่  ที่รู้ๆ ไม่ว่าสีไหนทรงไหน ผมก็รักครับ
                'ก็แค่ช่วงนี้ อีกเดี๋ยวก็ไม่อยู่แล้ว'
                'แต่อีกเดี๋ยวพี่ก็กลับมาแล้ว'
                'ก็ได้..'คนตัวเล็กปล่อยกอดผม แล้วหันเสี้ยวหน้าหนีผมไปครู่หนึ่ง แล้วจึงค่อยหันกลับมา พร้อมดวงตาที่แดงกล่ำ ผมว่าการที่บลูใส่แว่นวันนี้ มันไม่ใช่แค่เรื่องแฟชั่นธรรมดาแล้วแหละ
                'พี่รักบลูนะ รักมากเลยรู้ไหม' ผมว่า แล้วกดจูบลงบนเรือนผมร่างเล็กเบาๆ
                'บลูก็รักพี่มากเหมือนกัน'
                'บลูพรุ่งนี้ไปหาเนียร์กันไหม?'ผมนั่งกอดคนตัวเล็กอยู่นาน ใครว่าการทำใจเป็นเรื่องง่าย ขนาดผมเตรียมตัวดีแล้ว ผมยังคิดว่ายากเลย
                'พรุ่งนี้หรอ'ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาผมครับ ผมพยักหน้าแล้วจูบลงปลายจมูกโด่งสวยที่ก๊อซซิปต่างเม้าธ์กันให้แซดว่า ไปทำไปเสริมมา แต่ผมทดสอบมาหมดแล้ว ของจริงทุกส่วนครับ หึๆ
                'ไม่โทรไปหาเนียร์ก่อนหรอ ว่าอยู่หรือเปล่า' บลูว่า ผมเลยเอื้อมตัวไปหยิบโทรศัพท์ที่เมื่อกี้โยนไป ขึ้นมากดเบอร์อีกรอบ
                'ให้โทรหาเนียร์ โทรหาพี่กัสทำไม?' คนตัวเล็กทำเสียงแข็ง เมื่อผมเลือกเบอร์ไอ้กัสเป็นเบอร์กดโทรออก แหม ก็คนเค้ารู้กัน
                'ฮัลโหล..เออๆๆ...ไอ้สัด...กูเอง..กูเอง...กูธันนี่ไงไอ้ควาย!..อะไรนะ..โปรหมด..เรื่องของมึงไม่เกี่ยวกับกู' ผมกำลังจะต่อปากต่อคำกับไอ้ปากหมาปลายสายต่อครับ แต่ที่รักผมกลับเอาศอกกระทุ้งหน้าท้องผมเสียแล้ว เป็นอันว่าผมต้องรีบตบไฟเลี้ยวเข้าเรื่อง ก่อนที่แม่นางจะกริ้ว 
                'พรุ่งนี้อยู่หรือเปล่า กูจะแวะเข้าไปหา หมายถึงไปหาเนียร์นะ ไม่ได้ไปหามึง' ผมว่า ปลายสายฮึดฮัดกลับมาชุดใหญ่ จนผมต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู เพราะกลัวว่า ไอ้กัสมันจะทะลุลำโพงออกมากัดหูผมเสียก่อน จนบลูที่มีดีกรีฝีปากเท่าเทียบกัน ต้องดึงมือถือผมไปคุยเอง
                'แค่นี่ก็จบทำไมถึงเจ้าบทเจ้ากลอนกันจัง' บลูว่าแล้วคืนมือถือ ที่เมื่อกี้เจ้าตัวเพิ่งปะทะฝีปากกับไอ้กัสไป
                'แหม..ก็นิดนึง' ผมว่าแล้วเอามือลูบหน้าคนสวยเบาๆ และจุ๊บเบาๆ ลงบนกลีบปากสวย
                'อยากกินข้าวไข้ข้น ทำให้กินหน่อย อยากกิน' ผมว่าโดยไม่ดึงหน้าออกจากใบหน้าสวย บลูทำอาหารอร่อยนะครับ (ถ้าบอกไม่อร่อยนี่เท่ากับผมตาย) โดยเฉพาะเมนูจานเดียว แฟนผมทำอร่อยมาก ขั้นเทพเลยแหละ ยิ่งข้าวไข่ข้นนี่เปิดร้านได้เลยเหอะ
                'เอ้าอยากกินไข้ข้นหรอ ว่าจะทำทงคัตสึให้กิน' คนตัวเล็กว่า ช่วงนี้ปากท้องผมตกไปอยู่กับบลูเลยครับ ตอนนี้ผมรับงานพาสไทม์ทำอยู่ แต่รายได้ไม่เล็กตามเลย กว่าจะกลับห้องมา ไหนจะต้องออกไปแต่เช้าอีก หมดแรงพอดี บลูที่มีเปอร์เซ็นต์อยู่ห้องมากกว่าผม เลยเป็นคนจัดการเรื่องปากท้องแทนครับ 
                'หมูทอดก็ได้นะ'
                'ทงคัตสึ เรียกหมูทอด หมดราคาหมด' บลูว่า ผมเอาคางเกยไว้ที่บ่าของบลู 
                'จะทงคัตสึหรือหมูทอด เมียทำอะไรมันก็มีราคาหมดนั่นแหละ ไปเหอะหิว'
     [End Thunder]
 
     [Near]
                'นี่ๆๆ รู้กันหรือยังพี่กัสโดนดีเข้าแล้ว เห็นเค้าบอกว่า คราวนี้ของจริงด้วยแหละ'
                'โอ๊ย เลวร้ายระดับพี่แก โดนดีแค่ไหนเดี๋ยวก็รอด แกอย่าทำเป็นเรื่องใหญ่ไปเลย' 
ผมที่กำลังจะยกโทรศัพท์โทรหาไอ้กัสเป็นอันต้องหยุดเลยครับ เมื่อได้ยินสาวๆ ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหลัง เอ่ยชื่อคนที่ผมกำลังจะโทรหา
                'แต่เค้าบอกกันว่า คราวนี้น่ะโดนของจริงนะ สภานักศึกษาที่อาจารย์กับพวกเด็กเรียนดีจัดขึ้นมาไง' 
ผมยังคงฟังพวกเธอคุยกันแบบเงียบๆครับ เพราะมันอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ไอ้กัสปล่อยให้ผมรอเกือบชั่วโมงแล้วก็ได้
                'เออใช่!! เห็นเค้าบอกแรงจริงอะไรจริงด้วยนะ สงสัยแบ็คอัพจะดีจัด ขนาดดาวร้ายยังจนมุม'
ฟังไปฟังมา ผมก็เริ่มคิดตามแล้วน่ะสิครับ สภานักศึกษา เหมือนใครเคยมาพูดให้ผมฟังนะนึกไม่ออก แต่เค้าบอกแรงจริงอะไรจริง ตามพวกเธอพูดนั่นแหละ
                'ก็ใช่สิ ฉันได้ยินมาว่า ขนาดพี่ยูที่แบ็คดีแล้วนะ คราวนี้ยังจะดิ้นกันไม่หลุดเลย'
                'นี่พี่ยูก็โดนหรอ ว้า เสียดาย..พี่เค้าสเปคฉันเลยนะแก'
                'โดนหมดแหละ ก็แก็งค์สามเหี้ยเป็นเป้าหมายแรกของพวกเค้านี่ ตอนนี้จะโดดเรียนยังต้องคิดแล้วคิดอีกเลย!'
                ขนาดนั้นเลยเหรอวะ.. ผมคิดในใจ แก็งค์สามเหี้ย นี่ถือว่าเลวร้ายที่สุดแล้วนะในมหาลัย ถ้าพวกนั้นโดนเล่นงาน อีกหน่อยพวกเรา ก็คงต้องมายืนเข้าแถวเดินขบวนรถไฟเข้าห้องเรียนเป็นเด็กแล้วแหละ!
                ครืดดดด!!!
                ผมสะดุ้งเฮือกใหญ่ เมื่อไอโฟนในมือ เกิดสั่นขึ้นมาเป็นจังหวะสั้นๆ
 
                กูทำธุระอยู่ ไปเจอกันที่ร้านหมูกระทะกันเลยแล้วกัน ขอโทษที่ทำให้ต้องรอ มันฉุกเฉินจริงๆ! / กัส
 
                ผมเลยรีบส่งข้อความกลับไปหามันเลยครับ อ้อพอดีวันนี้ผมกับไอ้กัสมีนัดกันไปกินหมูกระทะหน้าซอยบ้านเรากับพี่ธันแล้วก็ไอ้บลูครับ ความจริงวันนี้ผมกับไอ้กัสเลิกพร้อมกัน บวกลบเวลาแล้ว ก็ถึงเวลานัดพอดี แต่อาจจะไม่ใช่แล้วก็ได้
 
                ไม่เป็นไรกูรอได้ ทำธุระให้เสร็จเหอะ แล้วเจอกัน ^^
 
                ผมส่งข้อความกลับไปครับ ก่อนจะโทรไปหาไอ้บลูว่า ผมกับไอ้กัสอาจจะไปสายหน่อย แต่ได้เจอกันแน่นอนแต่ยังไม่ทันที่ผมจะฟังเพลงที่สามจบเพลง ไอ้กัสก็เดินหน้าตูดมาแต่ไกล กับผองเพื่อนมัน สงสัยพวกมันจะเจอดีกันจริงๆ เพราะไม่ใช่แค่ไอ้กัสคนเดียวที่ดูหัวเสีย พี่ยูกับพี่นิวก็ดูหัวเสียมากเหมือนกัน
                'เห็นไหม กูรอได้' พอไอ้กัสเดินแยกกับพี่สองคนนั้น มันก็ตรงมาหาโต๊ะที่ผมนั่งครับ ผมเลยต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้ไปเสียก่อน
                'ไปกันเหอะ เดี๋ยวรถติด เย็นมากแล้ว' ไอ้กัสว่า หน้ามันยังดูหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย และท่าว่าเรื่องบางเรื่องมันจะไม่จบง่ายๆด้วย
                'อืออ..' ผมเอาของเก็บใส่กระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน สาวๆโต๊ะข้างหลังกลับกันไปแล้ว ก่อนไอ้กัสจะเดินมาไม่นานนี่เอง
                'กัสมีอะไรหรือเปล่า บอกกูได้นะ'
                'ไม่มีอะไรหรอก เรื่องไร้สาระ ของพวก...หมาหมู่!' ไอ้กัสเล่นตอบกลับมาเสียงแข็ง ผมเลยต้องถอยออกมาก่อน
                'งั้น...ไปกินหมูกระทะกันเถอะ ไอ้บลูโทรมาจิกแล้ว' ผมว่าแล้วเดินไปเอามือคล้องแขนมันไว้ครับ เย็นแล้วไม่มีคนเห็นหรอก ถึงมีคนเห็น ...แล้วจะทำไม
                'มึงขับนะ กูง่วงนิดหน่อย' ไอ้กัสว่าแล้วดึงกระเป๋าผมไปถือครับ อ้าผมขับรถได้แล้วน๊า ไอ้กัสสอน แต่ยังไม่ได้ไปสอบบัตรเลย ว่าจะลากไอ้กัสไปหลายรอบแล้ว แต่แม่งไม่ยอมไป อ้ออีกอย่างมือไอ้กัสยังไม่หายดีร้อยเปอร์เซ็นต์นะครับ ยังต้องไปล้างแผลอยู่ แต่หมอบอกว่าเดี๋ยวก็หาย ถ้าไม่ติดเชื้อนะ... 
                หรือว่า แก๊งค์สามเหี้ยจะถึงจุดจบแล้ววะ... 
 
                'นี่กูไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม ที่เห็นมึงขับรถมา?' ไอ้บลูถามผมเสียงดังเลยครับ เมื่อผมเดินเข้ามาในร้านหมูกระทะ เท่าที่ดูมันก็น่าจะเพิ่งมาถึงไม่นาน เพราะบนโต๊ะไม่มีอะไรเลย แม้แต่น้ำดื่มสักแก้วเดียว
                'มึงเห็นถูกต้องแล้วเพื่อนเอ๊ย กูขับรถมา' ผมยืดอกพูดด้วยความภาคภูมิใจ แต่กว่ากูจะขับได้ดีเท่าวันนี้ ไอ้กัสก็เสียค่าทำสีรถรวมหลายหมื่นอยู่
                'ขามึงเหยียบคันเร่งถึงแล้วหรอวะ?'
                'ไอ้สัด!! กูก็ไม่ได้ขาสั้นอะไรขนาดนั้น' ผมว่า และหันไปเจอไอ้กัสกับพี่ธันเดินมาที่โต๊ะพร้อมกันพอดี สงสัยพี่ธันจะไปเข้าน้ำมาเหมือนกันมั้ง เพราะกัสมันเป็นโรคเหี้ยไรไม่รู้ ก่อนแดกข้าวต้องฉี่ก่อน
                'ผัวมึงกับผัวกูนี่ลับลมคมในเยอะเนอะ' ผมถึงกับสะอึกเลยครับ ผมไม่กล้าสบตาไอ้บลูนะ กลัวมันรู้ว่าผมซ่อนอะไรไว้อยู่ไง เพราะยังไงระหว่างผมกับไอ้กัส ก็ต้องเป็น ความลับ...อยู่ดี
                'พี่ก็พอมั้งเพื่อน...แดกกันเถอะหิว' ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เมื่ออีกสองคนเดินมาถึงโต๊ะ ทุกวันนี้ในรั้วมหาลัยที่ผมเรียนอยู่ ข่าวโคมลอยโคมจมเรื่องผมกับไอ้กัส ก็มีเยอะแยะเต็มไปหมด บางคนสงสัยมากก็เข้ามาถามผมตรงๆเลย ส่วนบางคนที่สงสัย จัดๆ ก็เข้าไปถามไอ้กัสเองเลยก็มี แต่พวกนี้ไม่ใช่พวกสงสัยธรรมดา เป็นพวกอยากลองของด้วยไงครับ
                'แล้วพี่ธันจะบินไปเมื่อไรครับ?' ผมถามเพื่อนเขยที่ดูดีมีสกุลที่สุดในกลุ่มผองเพื่อนผม ไอ้บลูกำลังอยู่หน้าเตาย่าง โดยมีไอ้กัสยืนกำกับอีกทีนึง ผมเลยมีจังหวะได้ถามพี่ธันครับ
                'ประมาณกลางเดือนหน้าโน้นน่ะเนียร์'
                'อ้อครับ เร็วจังเลยเนอะ แปบเดียวก็จะสิ้นปีนี้แล้ว' ผมว่าปีนี้มันเร็วมากเลยนะครับ เมื่อต้นปีผมยังเป็นเด็กนักเรียนม.ปลายอยู่เลย แต่พอปลายปี พ.ศ. เดียวกันแท้ๆ ผมกลายเป็นเด็กมหาลัยไปเสียแล้ว
                กาลเวลาไม่เคยหยุดรอใครจริงๆครับ
                'ว่าแต่..พี่ธันเดินทางเร็วขึ้นหรือเปล่าครับ ถ้าจำไม่ผิด เหมือนไอ้บลูจะบอกผมว่า พี่ธันไปหลังจากนั้นนะครับ' ผมว่าตามที่ไอ้บลูมันเคยโทรมาบ่นให้ฟัง พี่ธันแสนดีขนาดนั้น อีเพื่อนผมมันยังบ่นเลย มึงลองมาคบแสนเลวของกูไหมล่ะ
                'อื้ม เร็วกว่าเดิมเกือบเดือนแหน่ะ'
                'อ้อ...' ผมลากเสียงยาว ไม่ใช่ผมไม่เจอไอ้บลูนะครับ ผมเห็นไอ้บลูทุกวันแหละ ตึกเรียนนิเทศห่างจากตึกเรียนวิศวะไม่กี่ก้าว แต่ก็ได้แค่เห็นแหละครับ เพราะตารางเรียนผมกับไอ้บลู ต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
                'มากูแกะให้' ผมว่า พี่ธันลุกออกไปหาไอ้บลูที่ยังอยู่หน้าเตาย่าง ส่วนไอ้กัสก็กลับมาที่โต๊ะแล้ว พร้อมจานกุ้งที่บังคับไอ้บลูย่างให้จานใหญ่
                'เมาออกซิเจนบนโลกเหรอมึงอยู่ดีๆจะมาเอาอกเอาใจกูหรือว่าอยากได้อะไร หื้อ?'
                'บังเอิญว่า กูก็มีความเป็นคนดีมีน้ำใจอยู่ในสายเลือด ไม่ได้หวังผลตอบแทนอะไร แบบมึงนี่' ผมว่าแล้วยัดกุ้งเข้าปากตัวเองครับ หมั่นไส้แม่ง ทำดีใส่ก็บ่น เดี๋ยวกูแรดโชว์แม่งเลย!
                'เหอะๆ รถกูก็ถอยให้แล้ว ถ้ามึงอยากจะได้อีก กูว่ากูคงต้องซื้อบ้านให้มึงแล้วแหละ' พอมันเอาหัวข้อนี้มาอ้าง กูเงียบเลยครับ ไม่เอาไม่พูด... ไม่เอาไม่พูด ก็แม่ผมน่ะสิครับ ดันแอบโทรไปหาไอ้กัส เรื่องรถคันแรกของผม แม่งเลยไม่ได้ตามรุ่นที่ผมต้องการเลยไง แต่...แค่ตังค์มันชื่อผม ผมก็โอเค
                'เป็นไรเปล่าเนี่ยทำไมเย็นนี้กัสจังกูดูไม่อยากอาหารอะไรเลย' ผมโน้มไปกระซิบข้างๆหูมัน แล้วรีบดึงหน้าออกมาครับ เดี๋ยวอีบลูเห็นจะเป็นเรื่อง
                'เพราะกัสจังจะอยากเมียแทนอยากอาหารแล้วไง!' เงียบกริบเลยกู.. ไม่เอาไม่พูด 
                'กูไปตักของเพิ่มดีกว่าว่ะ' ผมว่าแล้วลุกขึ้นยืนครับ ลับหลังผมได้ยินไอ้กัสหัวเราะ หึๆ สองสามทีก่อนจะแทนด้วยเสียงไอ้บลูที่แว้ดมาแว่วๆว่า เมื่อไรจะได้นั่งโต๊ะพร้อมกันสักทีวะ ปิดท้ายด้วยการตะโกนมาสั่งผมให้ตักหมึกกรอบให้มันด้วย ส่วนเรื่องที่ผมเดินหนีไอ้กัสที่อยากจะกินเมียแทนนั้นก็... แหมถึงมันกับผมจะอะจึ๋ยอะจึ๋ยกันไม่รู้กี่รอบแล้ว แต่ผมก็ยัง.. อายมันอยู่ดีนั่นแหละ อย่าให้ผมพูดเลยครับ เขินโคตรๆ...
     [End Near]
 
     [Casso]
                ผมนั่งกินหมูกระทะกับคู่หวานสะท้านโลกาไปแบบเรียบๆ ชิวๆครับ ถึงผมกับไอ้ธันจะแอบชนแก้วเหล้ากันสองสามรอบก็เหอะ แต่ยังไงไอ้ธันมันก็ต้องเมาไม่ได้เพราะในสภาวะคนกลัวเมียแบบมันไม่ว่าจะอารมณ์ไหนโหมดไหนมันก็ต้องเป็นคนขับ แต่กลับกันถ้าเป็นผมกับนิเนียร์ แต่ก่อนอะไรก็ใช้กูเป็นคนขับ แต่ตอนนี้นิเนียร์มันขับรถเป็นแล้ว ถึงจะไปสวัสดีกับขอบถนน ฟุตบาท เกาะกลางถนน และอื่นๆอีกมากมาย ที่ทำให้ผมเสียค่าทำสีไปรวมแสนก็ตาม ยังไงมันก็ขับได้แล้ว ดังนั้น ในฐานะที่ผมสามารถ ข่มขี่ ข่มเหง และข่ม...อีกข่มหนึ่งไปคิดกันเอาเอง… ผมก็ต้องใช้มันให้เกิดประโยนช์สิครับ! ในฐานะแกนนำเมะทุกรุ่น จะให้เคะอยู่เหนือเรา ไม่ได้!! อย่ายอม (*บางกรณีเท่านั้น ดอกจันตัวโตๆ)
                โอ๊ะ...สงสัยจะมีงานแล้วว่ะ
                ผมยกแก้วน้ำผสมเหล้าที่ชงแบบอ่อนๆ ชงแบบไม่ตั้งใจชงให้กูกินขึ้นดื่ม และทันเห็น อดีตคนรักไอ้บลูอย่างไอ้...
                'เหี้ยเครป...' นั่นแหละครับ ตามที่ไอ้บลูมันพูด ตามหลักมันเป็นรุ่นพี่ผมนะ แต่แบบไม่อยากจะนับถือมันสักเท่าไร ดูแม่งทำตัวดิ เสียชื่อพวกกูหมด
                'มีอะไรเหรอบลู'
                'ชิบหายและ....' ไอ้ธันหันไปถามไอ้บลูครับ ส่วนนิเนียร์ที่เห็นอนาคตได้แบบผม ก็เหมือนจะรู้ชะตากรรมกันดีครับ
                'อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ คิดมาก...' ผมพูดลอยๆ เอาพอกูกับเมียกูได้ยิน
                'เหอะๆ สาธุ' แต่เมียผมคงเป็นเอามาก ถึงขั้นยกมือไหว้ท่วมหัว ว่าไม่ให้เกิดเรื่องกันเลยทีเดียว
                'แฟนเก่าเค้าน่ะ แฟนเก่าจริงๆนะ แค่แฟนเก่า' บลูมันจะย้ำทำหอกอะไรวะ ไอ้ธันก่อนจะมาได้กับมึง มันก็ไม่ได้ซิงอะไรนักหรอก!
                'อ้อแล้วจะไม่เข้าไปทักทายหน่อยหรอ' เหี้ยธัน กูว่าบางครั้ง มึงก็ดีเกินไปว่ะ
                'กัสมึงหัดเอาแบบพี่ธันเค้าบ้างสิวะแสนดีแบบเค้าบ้าง' นั่นไง กูโดนเมียเล่นเลยดอกนึง คอยดูนะ พอไอ้คู่รักสะท้านโลกามันเผลอผมจะแอบหยอดยาใส่แก้วแม่งทั้งคู่เลย!
                'ถ้าให้แสนดีแบบมัน...ไม่เร้าใจ จะมาว่ากูไม่ได้นะนิเนียร์ หึๆ' นิเนียร์ทำหน้าเหมือนจะอ้วก เลยหันหน้าหนีผมไปเสียเลย ผมเลยหันหน้ากลับมาทางตรงทางเดิม ซึ่งคนที่นั่งตรงข้ามผมก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ลูกศิษย์ก้นสำนักของกูเองนี่แหละ
                'ไอ้สัด แบตกูหมด ไม่ต้องกดมา' ผมพูดดักไอ้ธัน ที่กำลังกดไอโฟนรุ่นแม่พันธุ์ (ไอโฟนสาม) อยู่
                'เหี้ย..' ถ้ามึงจะด่ากูตรงขนาดนี้... 
                'เรื่องของกูอีกอ่ะ' ผมพูดแบบกวนๆ พร้อมกับหยิบไอโฟนในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดดู
                'ไหนบอกแบตหมด...' น่าน.. กูหยิบปุ๊บเมียกูเล่นก่อนใครเลย กลัวจริงนะ กลัวกูกกเด็กเนี่ย เดี๊ยะกูก็กกจริงๆเลย
                'จะหยิบขึ้นมาดู ไม่ได้เลยเหรอไง'
                'ก็แค่จะบอกว่า ถ้าจะยืมของกูก็บอก!' นี่เมียกูเป็นวันนั้นของเดือนเปล่าวะเนี่ย ดูเธอเหวี่ยงๆ นะ ยาหยี๋
 
                ถ้ากูต้องมีเรื่อง มึงพาแฟนกูกลับบ้านด้วยนะ / ธัน
 
                'ไม่เข้าเรื่อง ปอดเหรอไง' ผมว่าเมื่ออ่านข้อความที่แม่งส่งมาหา นั่งตรงข้ามกันแท้ๆ มึงบอกผ่านลมกูก็รู้!
                'เปล่า กูกลัวเมียกูง่วง'
                'เหอะๆ' ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปหยิบไอโฟนในกระเป๋ากางเกง
ของเนียร์ ที่นั่งข้างๆ
                'ยืมหน่อย'
                'ล้วงงี้ มึงจับน้องกูเลยไหม! ไอ้สัด!!'
                'จับจริงๆ แล้วจะร้อง' ผมพูดโดยที่มือก็กดข้อความไปด้วย
 
                มีเรื่อง ก็มีด้วยกันสิวะ กูพร้อมกระทืบมันเสมอ! 
 
                'รุ่นพี่มึงไม่ใช่เหรอ'
                'อดีตน่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว' ผมสบตากับไอ้ธัน เอาพอรู้งานครับ คิดว่าไอ้เครปน่าจะพร้อมจู่โจมเราแล้วเพราะแม่งหันมาทางกูบ่อยเกิ๊น
                'คิดถูกจริงๆ ที่ให้ไอ้ยูเอาของมาให้ที่นี่หน่ะ..'
                'จะไปไหน?' ผมที่กำลังลุกขึ้นยืนชะงักเลยสิครับ แม่นางเล่นถามกูแบบนี้ เหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลออกมาจากปากเนียร์ด้วยอ่ะ พูดปุ๊บกูหยุดปั๊บ
                'ดูดบุหรี่' ผมนั่งลงกับที่แล้วคุยกับมันให้รู้เรื่องก่อนครับ ตอนนี้คู่หวานเค้าพากันไปหาอะไรกินกันต่อ ไอ้บลูมันดูอดอยากมากครับ แต่ถ้าเทียบกับแม่นางข้างผมนี่ คนละชั้นเลยอ่ะ วันนี้เนียร์แม่งแดกหมูเป็นคอกเลยแหละครับ
                'ไม่ไปได้ไหม?'
                'ก็ได้...ไม่มีปัญหา'
                '..มีคนมองกูอยู่' นิเนียร์ว่าและกระเถิบตัวเข้ามาใกล้ผมครับ
                'โต๊ะไหน?'
                'นี่! ไม่ได้สนใจกูเลยใช่ไหม?!'
                'มันมองมึงเยอะ จนกูไม่รู้ว่ามึงหมายถึงตัวไหนต่างหาก' ผมว่าแล้วกวาดตาไปรอบๆ รัศมีที่ผมกับนิเนียร์นั่งอยู่ สาบานได้ว่า ผมเห็นคนมองเมียผมเยอะมาก! ทั้งหญิงชายกระเทยทอมดี้ ถ้าเยอะกว่านี้กูจะขังมึงให้อยู่กับบ้านแล้วนะ ไม่ต้องดงต้องแดกแล้วหมูกระทะ!
                'โต๊ะหลังมึงอ่ะ หันมามองกูอยู่ได้' พอมันว่า ผมก็หันหลังมองเลยครับ
                '......'
                'ไอ้กัส!! น่าเกลียด..' นิเนียร์รีบกระชากคอผมให้หันกลับไปทางเดิม โต๊ะข้างหลังเป็นเด็กของอีกมหาลัยหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ทั้งที่ผมและไอ้ธันเรียน
                'นั่งอยู่กับกูได้ไหม?'
                'เออ' ผมว่าแล้วยกมือเรียกพนักงานเพื่อเปิดอีกขวด เห็นคนมองเมียแล้วเส้นเลือดกูมันจะขึ้น ต้องหาอะไรมากระแทกไว้ก่อน เดี๋ยวกูพลั้งปากไปจะเป็นเรื่อง
                'แดกเยอะไปแล้วนะมึงมือก็เดี้ยงอยู่แท้ๆ' นิเนียร์ว่า แล้วเอากุ้งตัวโต ที่ผ่านการแกะอย่างดี วางลงบนจานผม 'แดกซะมั่ง ไม่ใช่กินแต่เหล้า!'
                'กูไม่ได้ใช่มือกินเหล้านี่หว่า ทำไมบ้านก็อยู่แค่นี้ ถ้ากูเมามึงก็ลากกูกลับแค่นั้นเองถ้าลากกูกลับไม่ไหว ก็นอนมันที่นี่แหละ' ผมว่าแล้วอมยิ้มครับ เป็นห่วง... คงไม่มีอะไรแทนคำนี้ในใจนิเนียร์มันได้ ผมดีใจนะที่มันเป็นห่วงผม สองปีที่ผ่านมา เมื่อวันนี้ผมมานอนคิดดูอีกที ผมกับมันทนกันไปได้ยังไง ผมว่าคงไม่มีผัวเมียคู่ไหน อึดเท่าคู่เราอีกแล้วล่ะครับ 
                'ทำไมกูโทรหาพี่เนี๊ยสไม่ติดวะ' เอ้า.. เผลอแปบเดียวแม่งโทรหาคนอื่นแล้ว นิเนียร์กำลังกดโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อโทรหาไอ้แมวผี ซึ่งผมว่าแม่งไม่ได้ไปไหนหรอกครับ มันคงไปลืมโทรศัพท์ไว้ที่ไหนสักที่ของมุมบ้าน ในขณะที่วิ่งจับเด็กอยู่นั่นแหละ น้องแอลน่ะ... ดื้อจะตายไป หึ!
                'โทรเข้าเบอร์น้องแอลสิ..' ผมว่า ตอนนี้บ้านเรามีสมาชิกเพิ่มมาอีกคน นั่นคือน้องแอลของไอ้เนี๊ยสนั่นเอง ผมก็ไม่รู้หรอกนะ มันไปได้กันท่าไหน รู้พร้อมกับนิเนียร์ก็วันที่ไอ้แมวผีเอาเด็กนั่นเข้าบ้านแล้วแหละ แต่ก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ เพราะผมกับเนียร์ก็เอ็นดูแอลดี แต่มันจะติดตรงที่ว่า ทุกวันที่แค่มีเนียร์กับเนี๊ยส กูก็ดูแก่ที่สุดในบ้านมากพอและ ยิ่งน้องแอลเข้ามาอยู่ในบ้านด้วย กูนี่อาวุโสสุดเลย!
                '..ไม่รับวะ'
                'ไอ้เนี๊ยสคงสอนแอลท่องศัพท์อยู่ม๊าง หึ!' ผมพูด ก่อนจะยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากครับ และตามด้วยกุ้งตัวโตที่นิเนียร์แกะให้ ความจริง... คุณอย่าบอกใครนะ ห้ามบอกนะเข้าใจไหม มือผมน่ะ.. หายแล้ว กะอีแค่คัทเตอร์มันทำอะไรผมไม่ได้หรอก เออ ยอมรับที่ต้องเข้าโรงบาล ไม่กี่วันก็หาย แต่ที่พันมืออยู่เนี่ย... ฟอร์ม 
                รู้ไหมครับ ผมต้องตื่นก่อนไอ้เนียร์ทุกวันตอนประมาณ ตีห้ามานั่งพันผ้าเนี่ย!ลงทุนไหม ลงทุนโคตร!
                'ท่องศัพท์อีกแล้วเหรอวะ ทำไมพี่เนี๊ยสไม่สอนกูท่องบ้าง ที่น้องแอลสอนเอาสอนเอา'
                ใช่ มันสอนแล้วเอา สอนแล้วเอา... 
                'เดี๋ยวกูสอนมึงท่องก็ได้'
                'โหยไอ้กัส เรียนกับมึงกูคงได้เรียนแต่สุขศึกษาแหละว่ะ!'
                'สุขศึกษา มึงเปิดหนังโป๊ดูเอา เดี๋ยวมึงก็ทำได้ แต่ถ้าทำไม่ได้ บอกกูเดี๋ยวกูทำให้!'
                'ไอ้ลามกเอ๊ย!! บลูมาแล้ว มึงจะไปไหนก็ไปเลยไป'
                'โหย ไล่กู! ใช่สิกูมันแค่ไม้กันหมา!!!!' ผมพูดจบก็กระดกเหล้าอีกรอบ แล้วเดินออกไปเลยครับ แต่นิเนียร์ไม่ว่าผมหรอก อาจจะขอบคุณด้วยซ้ำ เพราะผมสาดหมา ใส่โต๊ะหลังไปให้มันแล้ว!
 
                ผมเดินออกมาหน้าร้านแล้วครับ แวะไปฉี่มาด้วยแม่งเอ๊ย ยุงเยอะชิบหาย ถ้าหน้าหล่อๆของผมมีรอยยุงกัดนะ ผมจะไม่มากินอีร้านนี้อีกเลย!
                'เออๆๆกูอยู่หน้าร้านเนี่ย มึงเข้ามาก็เห็นกูเลย เออๆๆ' ผมกดตัดสายไปครับ ไอ้ยูโทรมาบอกว่าถึงแล้ว และไม่นานรถสปอร์ตเปิดไฟสูงแบบไม่เกรงใจลูกกะตาใครเลยก็เลี้ยวเข้ามา พร้อมกับเสียงเพลงที่เปิดไม่เกรงใจใครเช่นกัน
                'รถกูนี่หว่า ไม่มีมารยาท เอามาขับโดยไม่ขอเจ้าของ!!' ผมโวยวาย เมื่อผู้ที่เป็นคนขับอย่างไอ้ยู ลงมาจากรถคันหรูพร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีแดงเลือดนกและกางเกงขายาวสีดำสนิท ถ้าให้ผมเดาพ่อแม่มันคงได้เห็นหน้าลูกอีกทีก็เช้าของอีกสามวันข้างหน้าแหละครับ 
                'ไปจอดไว้แล้วไม่ไปเอา ยังจะมาพูดมากอีก!' มันว่า แต่พอผมลดสายตาลงดูล้อแม็กขอบสิบเจ็ด ก็ค่อยชื่นใจหน่อย อย่างน้อยลูกผมคันนี้ ก็ได้รางวัลเป็นชุดแม็กที่เกือบเหยียบแสนไปแล้ว แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ รถอีกคันก็เลี้ยวเข้ามาจอดเทียบกัน สีรถแบบทูโทนที่กำลังนิยมในตอนนี้ และป้ายทะเบียนตองสามตัว พร้อมกับคนขับรถที่มาในเสื้อสีโทนเดียวกัน
                'แหม..ตั้งแต่ได้เมียคนเดียวกันนี่ กูแทบแยกไม่ออกเลยว่ะ ใครเป็นยูใครเป็นนิว' ผมว่า นิเนียร์มาโวยวายกับผมยกใหญ่เลยครับ แต่จะให้ผมทำยังไงได้ คนมันรักกันอ้า ถึงจะรักกันแบบ เราสองสามคนก็เถอะนะ
                'เค้าเรียกว่า รสนิยมที่แตกต่าง แต่ลงตัวโว้ย' ไอ้ยูพูดหน้าตาย แล้วหันไปพยักหน้าให้กับคนมาใหม่อย่างไอ้นิว
                'จะให้กูไปเป็นเถ้าแก่สู่ขอให้ไหม ช่วงนี้กูว่าง' ผมว่า นิเนียร์บอกว่า พ่อแม่มอธดุมาก! ปกติพ่อแม่จะหวงลูกสาวใช่ไหมครับ แต่พ่อแม่บ้านนี้หวงลูกชาย!!
                'ไม่ต้องหรอก ระดับพวกกูเหาะอย่างเดียว' ไอ้นิวเป็นฝ่ายตอบแทน น่าแปลกที่ เหี้ยสายพันธุ์เงียบแบบมันออกตัวแรงตั้งแต่หัววันแบบนี้
                'นั่นสินะ'
                'นี่ของมึง...ส่วนเรื่องวันนี้ก็ให้เด็กไปตามให้แล้ว' ไอ้ยูว่า อ้อของที่ว่า ก็แค่หนังธรรมดานี่แหละครับ เมียอยากดูหนังผมเลยให้ไอ้ยูขนมาให้จากบ้านมัน บ้านเหี้ยนี่ เปิดเป็นโรงหนังสามโรงก็ยังจะได้
                'เหอะ!!' ผมหัวเราะในลำคอ เรื่องวันนี้ขัดใจผมอย่างมาก ถึงมากที่สุด! 'สืบมาให้ดีล่ะ ข่าวมันออกมาจากปากหมาตัวไหน กูจะตามไปขยี้ให้ถึงรังเลย!'
                'แต่กูว่า...วันนี้มึงคงทำไม่ได้แล้วล่ะกัสเพราะดูเหมือนว่าเรา...จะมีแขกนะ' ไอ้นิวว่า ผมดูดบุหรี่อีกเฮือกใหญ่ ก่อนจะปล่อยก้นบุหรี่ลงพื้น แล้วใช้ปลายรองเท้าขยี้จนจมทราย
                'สวัสดี..น้องกัส รุ่นน้องผู้แสนน่ารักของพี่! รอตั้งนานกว่าจะมีจังหวะได้คุยกันสักที!! หวังว่าคงว่างพอที่จะคุยกับพี่คนนี้นะ...ไอ้กัส!!'
     [End Casso]
 
     [Near]
                'มึงจะไปไหนเนียร์'
                'ไปฉี่!'
                'ห้องน้ำอยู่ฝั่งนู้น จะเดินไปดูเฮียกัสอ่ะดิ' ผมถึงกับชะงัก เพราะไอ้บลูรู้ทางผมครับ ไอ้กัสมันหายไปนานแล้ว อีกอย่างพวกพี่เครปก็เดินออกไปกันแล้วด้วย ผมกลัวพวกมันมีเรื่องกัน พอวันนี้มาเจอไอ้บลู ก็ได้รู้ข่าวจากไอ้บลูอีกว่า ที่คณะมันลือกันให้แซด ว่าแก๊งค์ไอ้กัสกำลังจะโดนยุบ และกลุ่มมันจะไม่มีใครเลยที่เรียบจบ แม้กระทั่งพี่ยูที่ว่าเส้นโคตรจะใหญ่แล้วก็ตาม
                'เออจะเดินไปดูมันหน่อยว่ะ' ผมพูดจบก็เดินออกมาเลยครับ รู้สึกเป็นห่วงมันอย่างไงชอบกล ไม่นานผมก็เดินออกมาถึงหน้าร้านครับ เห็นร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีแดงใบหน้าขาวตี๋ของพี่ยูโดดมาแต่ไกล ใกล้ๆกันมีพี่นิว แล้วก็ไอ้กัสยืนอยู่ สภาพตอนนี้เหมือนสองฝ่ายกำลังตกลงอะไรบางอย่างอยู่เลยครับ แต่ไม่นานพวกพี่เครปมันก็เดินไป ผมคงจะโล่งใจกว่านี้ ถ้าไม่ได้ยินสิ่งที่พี่เครปตะโกนใส่หน้าไอ้กัสว่า
                'ฝากบอกไอ้หน้าอ่อนนั่นด้วย กูจะมาเอาของของกูคืน!'
                จากที่ที่ผมยืนอยู่ ผมเห็นได้อย่างชัดเจนว่า พี่ยูรั้งเสื้อไอ้กัสไว้ ไม่งั้นไอ้กัสเล่นพี่เครปไปแล้วแน่ๆ
                'นี่มันเรื่องอะไรกันวะ...' ผมกำลังงงไปหมด และจะงงมากว่านี่แน่นอน ถ้าไอ้กัสมันยังไม่ยอมบอกอะไรผมอีก เอาวะถ้ามึงไม่บอก กูก็ต้องสืบเอาเอง
                'เด็กไอ้กัส...เด็กไอ้กัส อ้อ! นึกออกแล้ว' และแล้วผมก็นึกออกจนได้ว่า ทางออกของผมคืออะไร ในช่วงแรกๆ ที่เข้ามาเรียนใหม่ๆ ไอ้กัสกลัวผมจะโดนพี่ว้ากอะไรทำนองนั้น มันเลยให้สั่งเด็กคนหนึ่งให้ตามติดผมแจ ชนิดที่ว่าผมไปไหนมันไปด้วย แต่เพราะผมรำคาญ อีกทั้งมันจะทำให้ทุกคนสนใจผมเข้าไปอีก ผมเลยไปโวยใส่ไอ้กัสยกใหญ่ แน่นอนว่ายกแรกมันไม่ยอม ผมเลยใช่มาตรการเด็ดขาดไม่พูด ไม่นอนไม่สนใจอะไรมันสามวันสามคืน! สุดท้ายไอ้นั่นก็เลยหายไปจากชีวิตผม แต่ผมก็ยังเรียกใช้ได้เสมอ
                'กัส...มึงทำให้กูอยากรู้เองนะ' ผมคิดว่าเรื่องนี้ มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ อย่างแรกเรื่องที่ม. อย่างที่สองเรื่องวันนี้ ระหว่างมันกับพี่เครป
                'ไอ้เหี้ยนั่น ยังจะจองเวรจองกรรมกูอีกเหรอ?' ผมที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์ มาโทรหาไอ้เด็กนั่น ต้องหยุดและหันไปข้างหลังช้าๆ
                'บลูมึง..'
                'ได้ยินอย่างที่มึงได้ยินนั่นแหละ..ดีนะพี่ธันจ่ายเงินอยู่' ไอ้บลูว่าแล้วเอามือลูบหน้า ลูบคอตัวเอง
                'แล้วมึงจะเอายังไงหมายถึงถ้ามึงเป็นของที่พี่เครปมันหมายถึง' ผมว่า มันทั้งเจ็บทั้งปวดนะครับ เมื่อต้องแปลสภาพตัวเองเป็นเหมือนของไม่มีตัวตน ที่รอให้คนผลัดมือกันมาใช้งาน แบบนั้นอ่ะ
                'กูก็ไม่รู้ว่ะย้ายไปเรียนต่อนอกกับแม่งเลยดีไหม'
                'เห้ย ไอ้มิลานก็ทิ้งกูไปคนแล้ว มึงยังจะทิ้งกูไปอีกเหรอ?'
                'กูก็พูดไปอย่างนั้นแหละพูดถึงมิลาน แม่งหายไปจริงๆนะโว้ย มึงลองถามไอ้พี่กัสดูดิ เจอมันบ้างหรือเปล่า เพื่อนพ้องแม่งไม่ติดต่อมาหาเลย นี่กูลงทุนไปหามันถึงม.นู้นเลยนะ ไปหาถึงตึก ถึงคณะแม่งเลยด้วย สรุปว่าไม่เจอ...'
                'เออๆ เดี๋ยวกูจะลองถามกัสมันดู'
 
                'อ่ะหนังที่อยากจะดู..ให้ไอ้ยูเอามาให้แล้ว' ไอ้กัสว่า พร้อมกับถุงผ้าที่จ่อตรงหน้าผม ตอนนี้เรากลับถึงบ้านแล้วนะ ผมเพิ่งเดินขึ้นมาบนห้อง ส่วนไอ้กัสเดินขึ้นมาก่อน 
                'ขอบใจ' ผมรับถุงผ้าไว้ในมือ แล้วเดินตามหลังไอ้กัสเข้าห้องครับ สงสัยไอ้กัสมันจะเดินเอาถุงหนังไปให้ผมข้างล่างมั้ง
                'กัสมึงอาบน้ำยังวะ?'
                'ยังกูว่าจะรออาบพร้อมเมียเนี่ยแหละ' มันว่าพร้อมกับถอดเสื้อนักศึกษาออก แม่งย้ายมานอนห้องผมแบบถาวรแล้วไง ส่วนห้องมันน่ะเหรอ... เก็บของไปดิ ไม่มีคนนอนแล้ว
                'งั้นอาบน้ำด้วยกันไหม'
                !ตุ้บ!
                'เห้ย!! ไอ้กัสเจ็บเปล่า!!!' ผมรีบเข้าไปดูไอ้กัสเลยครับ คือว่าเมื่อกี้ไอ้กัสมัน.. เดินชนประตูเลื่อนที่กั้นระหว่างระเบียง
                'เมื่อกี้มึง... พูดว่าอะไรนะ'
                'กูบอกว่าอาบน้ำด้วยกันไหม?' ผมพูดแล้วทำหน้าตาบ้องแบ๊วใส่มันครับ มึงทนได้ทนไป กูจะยั่วมึงให้อะดรีนาลีนพุ่งขึ้นพรวดๆๆเลย!!!
                'นี่..ที่รักครับ อยากจะได้อะไรอีกครับ บอกมาเดี๋ยวกูจะไปหามาให้เลย' ไอ้กัสมันว่าพร้อมกับใช้ท่อนแขนปลาหมึกมันเกี่ยวเอวผมไปกอด
                'อยากได้...มึง!'