EAT ME IF YOU CAN [[ Yaoi ]]

EAT ME IF YOU CAN [27]

 

     [Casso]

                หงุดหงิด หงุดหงิด และหงุดหงิด

                'ไปเรียนถึงดาวอังคารเหรอไงวะ! ยังไม่มาสักที' ผมพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดครับ ผมนัดกับนิเนียร์ไว้บ่ายสามตอนนี้แม่งจะสี่โมงเย็นแล้ว นิเนียร์เมียกูยังไม่ออกมาจากตึกเลยพนันกับกูได้เลยครับ ถ้าไม่มีมึงภายในตอนนี้ ตึกมึงโดนกูถล่มแน่!!!!!!!

                'เฮียค้าบ น้ำครับเฮีย...' เพราะนั่งรอเมียจนเหงื่อตกผมเลยใช้เด็กไปหาซื้อน้ำมาให้กินครับ

                'ชาเขียวหมดเหรอวะ!?' ผมถาม น้ำมีตั้งเยอะตั้งแยะให้พวกมึงเลือกซื้อมาให้กูกิน  แต่มึงเสือกซื้อบ๊วยปั่นมาให้กูกิน!!มึงจะสื่ออะไร

                'ค้าบเฮีย แต่ถ้าเฮียค้าบไม่ชอบ เรามีน้ำแห้ว ให้เฮียกินด้วยนะครับเฮียค้าบจะรับไหมครับ!' ผมตวัดสายตามองลูกสมุนสองคนที่ยืนค้ำหัวผมอยู่ด้วยห่างตาครับไอ้สัดบ๊วยก็ยากจะทำใจแล้ว มึงยังจะซื้อแห้วมาให้กูแดกอีกมึงจะสื่ออะไรให้กูเนี่ย!

                'ไม่ต้องแล้ว จะไปไหนก็ไป!!' ผมว่าแล้วโบกมือไล่ ร้อนก็ร้อนหงุดหงิดก็หงุดหงิด นิเนียร์คืนนี้มึงเจอกูจัดหนัก จัดชุดใหญ่ โทษฐานที่ปล่อยกูรอจนใบหน้าหล่อๆของกู จะละลายเพราะโดนแสงแดดอันร้อนแรงตอนบ่ายสาม!

                'เห้ยยยยกัสกินน้ำอะไรอ้าาาา!' นั่นไง มาแล้วครับไอ้ตัวดีมาถึงก็ไม่สนใจกูเลย สนใจแต่ที่ของที่อยู่ในมือกู

                'ขี้!'

                'ขี้บ้านมึงสินะ สีนี้อ้า!' นิเนียร์ว่า แล้วทำหน้าง้อครับ ผมหันไปทางทางลงของคณะ พบเด็กปีหนึ่งคณะวิศวะเดินหน้างอคอหักลงมาจากอาคารกันเป็นแถว

                'วันนี้สอบกันเหรอ?'

                'เออวอทแอปที่กูเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายส่งมาให้มึงไม่ได้มีความหมายเลยใช่ไหม' นิเนียร์ว่าผมเลยได้ฤกษ์หยิบไอโฟนในกระเป๋ากางเกงออกมาดูครับ เออจริงว่ะ

                'เคสไอโฟนมึงแรดมาก'

                'ออกจะสวย' ผมว่า แล้วจ้องมองเคสไอโฟนสีชมพูจี๊ดที่ผมซื้อคู่กับเคสไอโฟนสีดำของนิเนียร์ด้วยความภาคภูมิใจ

                'ถ้าไม่ติดว่ามันคู่กันนะ กูจะหักทิ้งให้มึงดู' นิเนียร์ว่าแล้วเอามือขยี้หัวตัวเองครับ พนันกันได้เลยว่าต้องเป็นการสอบที่ทรหดสุดหินของอาจารย์ประจำวิชา XXX แน่ๆ เพราะตอนผมปี 1 ก็เคยตกอยู่ในสภาพนี้มาแล้วครับ หัวแทบแตก หนังสือกูก็ไม่ได้อ่าน แต่ดีนะมีแนวร่วมช่วย ไม่งั้นกูเอฟแดกตั้งแต่เทอมแรกแน่

                'ไปหาอะไรกินกัน กูหิว' ผมว่า หิวก็หิวร้อนก็ร้อน คือง่ายๆผมไม่อยากจะนั่งตรงนี้แล้วแหละครับ

                'เดี๋ยวก่อน รอพี่ปอก่อน พี่ปอกำลังไปเอาหนังสือให้กูยืมอยู่' นิเนียร์ว่า แล้วหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา กดสองสามทีแล้วก็เอาแนบหู

                'หมดเรื่องเหี้ยเต็นท์ มีเหี้ยปอ เสร็จจากเหี้ยนี่ จะมีเหี้ยตัวไหนอีก!' ผมประชดไปวงใหญ่แล้วหันหน้าหนี เมื่อปลายสายของนิเนียร์ น่าจะกดรับสายแล้ว

                'ครับเลิกแล้ว..ครับ..เนียร์รออยู่หน้าคณะ..ครับขอบคุณครับ' ครับ..เนียร์ ถุ๊ย!!! ที่พูดกับกูนะ กูๆมึงๆ ครับนี่หาไม่เจอ!

                'รอแปบนึงนะมึง เดี๋ยวพี่เค้ามาแล้ว' นิเนียร์ว่ากูเลยต้องทนรอมันอีกตัวต่อไปครับ ทั้งๆที่ผมร้อนจนตับจะแตก หลังจากรอต่ออีกสักพักรถโฟล์คบีทเทิลก็เคลื่อนมาจอดแถวๆที่ผมกับนิเนียร์นั่งอยู่คือแม่งจอดหลังบีเอ็มผมเลยแหละ ก่อนที่เหี้ยปอจะเดินลงมาจากรถครับ อื้อหือแมนชิบหายขับรถสีเหลืองอ๋อยเลยนะมึง!

                'มาแล้ว!' นิเนียร์ว่า แล้วลุกขึ้นวิ่งไปหามันแทนที่จะให้มันเดินมาหาส่วนผมก็ได้แต่เดินถือแก้วน้ำบ๊วยตามหลังร่างเล็กที่วิ่งไป เหี้ยนั่นกำลังเปิดท้ายรถเต่ามันอยู่

                'แปบนึงนะเนียร์พี่ไม่รู้ว่าเก็บไว้ไหน ไม่รีบใช่ไหม?' ไอ้ปอบอกครับพร้อมกับงมหาหนังสือ ข้างหลังรถมัน อยากจะบอกว่า หนังสือหลังรถมึงเยอะมากถ้าเทียบกับหลังรถกู ที่มีแต่ขวดเหล้าที่แดกหมดแล้ว

                'กูไปสตาร์ทเครื่องรอมึงนะ' ผมว่าแล้วเดินไปที่รถตัวเองครับเพราะทนไม่ได้จริงๆ กับการต้องนั่งรถเมล์ทุกวัน ผมเลยขับรถมาเรียนได้วันสองวันแล้วส่วนนิเนียร์ถ้าเรามีเรียนตรงกันก็มาพร้อมกันนั่นแหละครับ ผมเดินไปที่รถผมก่อนจะสตาร์ทเครื่อง เปิดแอร์ให้เย็นไว้ก่อน เพื่อรอคนตัวเล็กที่กำลังงมท้ายรถอยู่กับไอ้บ้านั่น โดยที่ผมก็นั่งดูดน้ำบ๊วยมองกระจกหลังอยู่ตลอดเวลา

                คือถ้าเหี้ยปอจะจับเมียกูยัดลงท้ายรถ มึงโดนกูเล่นแน่อ่ะครับ...

'นั่นหาหนังสือหรือตีพิมพ์หนังสือใหม่วะนั่น?' ผมเริ่มอารมณ์เสียขึ้นไปทุกที เมื่อต้องรอนานขึ้นถึงแอร์มันจะเย็นแต่ถ้าของกูมันจะขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องยากหรอกครับ ยิ่งรอนานเท่าไรผมก็ยิ่งเหลือบมองกระจกหลังมากขึ้น และสิ่งที่ทำให้ผมฟิวส์ขาดขึ้นมาทันทีคือการที่ไอ้เหี้ยนั่น เอามือมาขยี้หัวคนของผมอย่างถือวิสาสะ!

                'ไอ้เหี้ย! เกินไปแล้วนะ!!' ผมโพล่งออกมาด้วยอารมณ์ล้วนๆก่อนจะเปิดประตูรถออกไป แต่ทว่าภาพที่นิเนียร์เอามือปัดแขนไอ้เหี้ยนั่นทำให้ผมเบรคการกระทำไว้ได้ทัน

                เกือบได้ไปนอนโรงพยาบาลเข้าไปทุกทีแล้วนะมึง!

                ผมกลับมานั่งสงบประจำที่คนขับอย่างเดิม ยกแขนขึ้นกอดอกด้วยความใจเย็นส่วนแววตาก็จ้องมองผ่านกระจกหลังอย่างจะบ้าให้ได้ คือถ้ากระจกมันแตกหนีผมได้มันคงแตกหนีผมไปแล้ว!

                'ขอโทษที่นะกัส หนังสือมันเยอะน่ะ เลยนาน' ประตูหลังรถผมถูกเปิดพร้อมกับเสียงของนิเนียร์ที่แทรกเข้ามาทันที มันคือคำแก้ตัว!

                'จะเสร็จหรือยัง!' ผมถามเสียงเรียบ พนันกันได้เลยว่าถ้าแม่งยังไม่เสร็จกันอีก กูนี่แหละจะไปทำให้เสร็จเอง!

                'ยังๆ รออีกสองสามเล่มจากเพื่อนพี่ปอ กัส..กูต้องใช้ทำรายงานนะ' นิเนียร์ว่า ก่อนจะปิดประตูหลังรถผมลง แล้ววิ่งไปหารถเต่าคันเดิม

                'บัดซบ! ลืมอะไรหรือเปล่า ว่ากูก็เรียนคณะเดียวกับพวกมึง!' ว่าแล้วผมก็ต้องเบรคตัวเองอีกครั้งครับ ไม่โกรธไม่โกรธไม่โกรธ...

                'ขอบใจโว้ยที่รอ' ในที่สุดนิเนียร์ก็กลับเข้ามาในรถพร้อมกับหนังสือหลายเล่มในมือเลยครับ สงสัยจะต้องใช้ทำงานจริงๆเพราะเยอะแยะเต็มหลังรถไปหมดเลย ไอ้เนียร์มันไปขอแม่มันไว้ครับ บอกว่าถ้าเกิดมันสอบได้เกรดเอกับบี แม่ต้องออกรถให้มันคันนึง(ซึ่งผมว่าความจริงแม่มันก็คิดจะออกรถให้มันอยู่แล้วนะ)มันก็ไปเลือกรถเลือกสีอะไรเรียบร้อยแล้ว รอทำคะแนนสอบให้ได้กับเกรดออกเท่านั้นมันก็ได้ไป ส่วนถ้ามันสอบไม่ได้ตามเป้าก็อดไปนั่นคือมันขอกับแม่มันแล้วผมได้ยินครับ 

 

                แต่ถ้ามันขอกับผม…

                จูบผมสักที กับคำขอหวานๆ

                แลมโบกินีกูก็ถอยให้มึงได้ทันที ถ้ามึงจะเอา!!

 

                'ดูขยันเนอะ' ผมว่า แล้วยกแก้วน้ำที่ยังเหลือก้นแก้วขึ้นดูดครับ

                'อือๆๆๆ' ร่างเล็กตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี ผิดกับผมที่พอมองไปทางกระจกหลัง ก็จะองค์ลงให้ได้

                'อยากได้รถสักคันไหมเนียร์?' ผมถาม ถามลอยๆแหละครับ

                'อยากดิกัส มึงไม่รู้เหรอไง กูไปขอแม่ไว้ ถ้ากูสอบได้เอกับบี เทอมนี้แม่ต้องออกรถให้กู' มันว่า 

                'เหรอรถอะไรล่ะ'

                'อืออยากได้แบบมึงนะ แต่ไม่เอาอ่ะ อยากได้แบบพี่ปอมากกว่า' มันว่าผมสูดลมเข้าปอดลึกๆ แล้วผ่อนออกมาครับ พร้อมกับปลดเกียร์ให้เป็นเกียร์ถ้อยหลังไปด้วย

                'เหรอ..'

                'ทำไมอ่ะ มันไม่ดีเหรอวะ' นิเนียร์ถามผมกลับครับผมส่ายหน้าแล้วยกยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะปล่อยปลายเท้าที่เหยียบเบรคไว้อยู่ออกช้าๆ

                'เห้ยกัส!! รถไหล!!!!' นิเนียร์ร้องเสียงดัง เมื่อเสียงสัญญาณเตือนระวังชนหลังรถผมร้องถี่

                'ไอ้กัส!!!'

                โครมมมมมมมมมม!!!!!!!!

                'นิเนียร์ถ้ามึงจะเอารถแบบเหี้ยนั่น กูแนะนำว่าอย่าเอาเลยเพราะมันเปราะง่าย!!!!!' ผมพูดจบก็กระชากคันเร่งออกไปทันทีโดยไม่หันมองทางกระจกหลังอีกเลย 

                'ไอ้กัสมึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย!!! รถพี่รหัสกูนะโว้ย !!!!!!'

                'จอดรถ!! จอดรถเดี๋ยวนี้!!!! ไอ้กัสกูต้องการให้มึงจอดรถเดี๋ยวนี้!!!!!!' นิเนียร์พูดเสียงดังลั่นรถเลยครับผมแว้บหางต่างมองรถคันหลังนิดนึง ก่อนจะหักเลี้ยวเข้าข้างทางแม่ง ทำเอาคนตัวเล็กกระแทกกับฝาประตูอย่างแรงจนเจ้าตัวหน้างอ

                สมน้ำหน้า!

                'เป็นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย!!!' เสียงนิเนียร์โวยวายตามหลังมาติดๆพอผมจอดรถและลงจากรถทันที 

                'เหี้ยเอ๊ย...สีถลอก บัดซบ!!' ผมมายืนหัวเสียอยู่หลังรถแทนครับผมไม่รู้หรอกว่าไอ้คันนู่นเป็นไง แต่คันกูสีถลอกเป็นปื้นยาวเกือบหนึ่งไม้บรรทัดซึ่งคนรักรถรักยนต์อย่างผม รับไม่ได้อย่างมาก!!

                'ดีนะไม่ยุบมากเจ็บไหมลูกพ่อ' ผมว่าแล้วเอามือลูบตามรอบปื้นยาวๆนั่นครับเหี้ยเอ๊ยถึงรอยจะแค่นี้ แต่ถ้าเอาเข้าอู่ทำสีใหม่ นี่หมดเป็นแสนแน่เพราะแม่งต้องลอกสีลูกกูทั้งคัน! 

                'กูน่าจะชนเหี้ยนั่น ให้อัดก๊อปปี้ไปเลย จะได้คุ้มค่าสีกูหน่อย!' ผมว่าแล้วเดินหัวเสียเข้ารถอีกรอบเจอนิเนียร์กำลังค้นหาอะไรบางอย่างอยู่ในกระเป๋าเป้ตนเอง

                'ไอ้เหี้ย!! มึงจะทำอะไร!!' ผมตาลุกวาวเลยครับเมื่อนิเนียร์หยิบคัทเตอร์ขึ้นมาจากกระเป๋า

                'มึงถอยรถชนรถพี่รหัสกูใช่ไหม!!! กูจะกรีดเบาะรถมึง!!!' นิเนียร์ว่าแล้วดันใบมืดขึ้นมา ก่อนจะทิ่มลงเบาะรถผมทันที!!!!

                !!ฉึก!!

                'อั่ก!!!!!!'

                คุณคงสงสัยว่า ทำไมเบาะรถผมมันถึงร้องได้ก็เพราะปลายมีดที่นิเนียร์ทิ่มลงไปมันไม่ได้ลงกับเบาะรถแต่มันทิ่มลงกับกลางมือผมเลยสิครับ!!!

                'อะ..' ผมถึงกับร้องไม่ออก เมื่อเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากแผลเป็นทางยาวร่างเล็กเบิกตากว้างตามความกว้างของแผลบนกลางฝ่ามือผมก่อนจะปล่อยมือออกจากคัทเตอร์ช้าๆ

                'อะ..อะ..ไอ้กัส..กะ..กูไม่ได้ตั้งใจ!' 

                'บ้าเอ๊ย..' ผมพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะนับหนึ่งถึงสามในใจแล้วกลั้นลมหายใจตัวเอง ก่อนจะใช้มืออีกข้างดึงคัทเตอร์ที่แม่งทิ่มอยู่บนมือผมออก

                'อ๊ากก!!เหี้ยเอ๊ย!' ผมสบถลั่นเมื่อดึงคัทเตอร์เจ้าปัญหาออกมาได้ก่อนจะโยนไปหลังรถ ส่วนผมก็มองแผลบนมือตัวเองอย่างคนบ้ากูเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย 

                'เห้ยๆๆๆ จะทำอะไรมึง' ผมตาโตเลยครับ เมื่อเงยหน้าขึ้นไปเห็นนิเนียร์กำลังปลดกระดุมเสื้อขาวของตัวเอง

                'ก็จะถอดเสื้อให้มึงอุดเลือดไง ไอ้ห่าทำอะไรไม่คิด โง่งี่เง่า!!!ไอ้ควาย!!!' ปากก็ว่ามือก็ถอดครับ ผมใช้มืออีกข้างที่ยังอยู่ดีจับคอเสื้อนิเนียร์ไว้ เป็นการห้าม ก่อนจะเอื้อมสุดตัวไปหาเสื้อข้างหลังมาอุดเลือดเอาไว้แทน คอยดูนะกูจะสำออยให้สุดๆไปเลย!

                'จะไปไหนอีก!' นิเนียร์ถามผม เมื่อผมออกตัวรถอีกครั้ง หน้ากูนิ่งแต่มือกูเจ็บมาก ไอ้มีดบาดผมก็เคยโดนนะ แต่นี่แม่งมากกว่ามีดอีก

                'กลับบ้าน!'

                'ไม่ได้!!! มึงต้องไปหาหมอ!!!'

                'กูไม่ไป!!' ผมว่า แล้วเหยียบคันเร่งแบบสุดแรงเกิด

                'กัสกูขอร้อง...ได้โปรดเหอะนะ ไปโรงพยาบาลเหอะ!' ผมที่ขับรถด้วยมือเดียวหันหน้าไปมองร่างเล็กที่นั่งตัวสั่นปากสั่นอยู่ที่เบาะข้างๆ

                'ความจริง กูอยากจะไปส่งมึงที่มหาลัยด้วยซ้ำมึงจะได้ไปดูใจเหี้ยนั่นไง!' ผมว่า แต่ก็ยอมกลับรถไปทางโรงบาลโดยดีเพราะผมก็เป็นคนหนึ่งที่รักตัวเองเหมือนกัน

     [End Casso]

 

     [Near]

                'ต้องขอโทษด้วยนะครับ ค่าเสียหายทั้งหมด ผมจะรับผิดชอบเองพี่ไม่ต้องห่วงนะ ครับสวัสดีครับ' ผมกดตัดสายพี่ปอที่กำลังอะเลิทกับรถของตัวเองอยู่ที่มหาลัย ส่วนอีตัวต้นเหตุ ก็กำลังแหกปากโวยวายอยู่ในห้องทำแผลในโรงพยาลแห่งหนึ่งอยู่ครับโชคดีนะที่พี่ปอเค้าทำความเข้าใจง่ายมาก แม้ผมจะพยายามพูดว่าไอ้กัสมันตั้งใจถอยยังไงก็ตาม พี่ปอเค้าก็สวนขึ้นมาว่า'ก็พี่เห็นกับตาว่ารถมันไหลไม่เป็นไรหรอกเนียร์'ทุกที พี่มันบ้า ผมอยากจะรู้ไอ้ที่ได้เอได้บีทุกเทอมนี่ พี่ฟลุคหรือเปล่า ทำไมพี่ถึงปลงง่ายขนาดนี้ผมว่าถ้าพี่ปอไม่ย้ายออกจากมหาลัย ก็ผมนี่แหละที่ต้องย้ายออกไม่งั้นอีกัสได้ตามไปจองล้างจองผลาญตลอดเวลาแน่!

                'ญาติคุณการิตค่ะ' ขณะที่ผมกำลังด่าสาปแช่งไอ้ชั่วอยู่คุณพยาบาลก็เอ่ยถึงชื่อคนที่ผมกำลังด่าอยู่ครับ อีกัสชื่อจริงชื่อ การิตเพราะตายเหอะ!

                'ครับผมครับ' ผมลุกขึ้นยืน พร้อมกับเอาไอโฟนยัดใส่ลงกระเป๋า

                'เอ่อเป็นอะไรกับคนไข้คะ?' คุณพยาบาลถามต่อ เล่นเอาผมตกใจเลยอ่ะทำไมวะ มันช็อคตายไปแล้วเหรอไง ถึงต้องให้ยืนยันศพอ่ะ!

                'น้องชายครับ มีอะไรหรอครับ?' ผมถามกลับ

                'อะ...อ้อพอดีคนไข้บอกว่ามากับ แฟน น่ะค่ะ'

                'ไอ้เหี้ย!อุ๊ยผมด่ามันนะครับ ไม่ได้ด่าคุณพยาบาลผมเป็นน้องชายมันจริงๆครับ ไม่ได้เป็นฟงเป็นแฟนมันเลย แม่งชอบพูดไปเรื่อย แหะๆ' ผมว่าแล้วก็เกาหัวไปด้วยครับ ไอ้กัสออกมาจากห้องมึงเจอกูแน่!

                'ขี้เล่นกันจังเลยนะคะ พี่น้องคู่นี้เดี๋ยวช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนคุณการิตก่อนนะคะ พอดีคุณหมอจะฉีดยากันบาดทะยักให้แต่คุณการิตไม่ยอมโวยวายลูกเดียวดิฉันเลยออกมาตามญาติเข้าไปอยู่ด้วยน่ะค่ะเผื่อน้องชายจะช่วยเกลี้ยกล่อมกันได้' 

                คุณพยาบาลเอ่ยก่อนจะยิ้มหวาน ผมพยักหน้าเบาๆและเดินตามหลังคุณพยาบาลเข้ามาในห้องทำแผล เจอนังกัสกำลังนั่งน้ำตาตกในอยู่บนเตียงคนไข้ อื้อหือ บอกกูสิว่าแรงกูเยอะขนาดทำมึงเลือดออกขนาดนั้นเลยหรอผมคิดพร้อมกับภาพสำลีเปื้อนเลือดมากมาย ที่กองอยู่ในถาดรวมถึงอุปกรณ์ทางแพทย์ด้วย

                'ไงมึง กูเพิ่งรู้ว่ามึงกลัวเข็ม...' ผมว่า ในห้องยังมีคุณหมอที่รอพยาบาลไปเบิกเข็มยามาอยู่ครับ คุณหมอดูอมยิ้มเมื่อเห็นเราทักทายกันแบบดุเดือด

                'สัด..พูดมาก' ไอ้กัสเสียงอ่อย เฮ้ๆ เริ่มไม่มั่นใจแล้วสิว่ากัสโซ่จะไม่กลัวเข็ม ปกติเหี้ยนี่เคยกลัวที่ไหน

                'เจ็บมากไหม' ผมถาม คุณหมอลุกออกไปแล้วครับดีเลยกูจะได้สวดมันให้เต็มที่!

                'ลองเอาคัทเตอร์มาจิ้มมือดูมึงสิ จะได้รู้' ไอ้กัสว่า แล้วหันหน้าหนีแม่งมีสิทธิ์อะไรมางอนกูเนี่ยคดีมึงนี่ยาวถึงสามปีหน้าเลยนะโว้ย

                'ไอ้กัสไอ้โง่ ทำอะไรไม่รู้จักคิด' ผมว่าเบาๆ ผมรู้นะครับว่ามันไม่ชอบพี่ปอ มันหึงผม แต่มันเกินไปป่ะ

                'ไม่รักตัวเอง ก็รักกูบ้างดิถ้ามึงเป็นไรไปกูจะทำยังไง' ผมว่าเสียงจริงจัง ไอ้กัสทำเกินไปแล้ว ถ้าเกิดตอนที่มันถอยชนรถพี่ปอพี่ปออยู่ในรถอ่ะ แล้วถ้าตอนที่ผมจะเอาคัทเตอร์แทงเบาะมันแล้วมันเกิดพลาดตอนมาแทรกมือเข้ามาแล้วกรีดโดนข้อมืออ่ะผมจะทำยังไง…

                'กูไม่ตายหรอก ไม่ต้องมาทำซึ้ง' ไอ้กัสพูดมาเสียงแข็งเลยครับมันนั่งห้อยขาอยู่บนเตียง ผมเลยดึงหัวมันเข้ามากอด

                'กูรู้ว่ามึงหึงแต่ทนหน่อยได้ป่ะ? ขอแค่นี้ไม่ได้เหรอไง' ผมว่าไอ้กัสมันก็มีน้องรหัสนะครับ แล้วน้องรหัสมัน ผมก็รู้จักด้วยแถมน้องรหัสมันก็ปลื้มมันแบบชิบหงชิบหายตามท้องเรื่อง ผมไม่เห็นคิดอะไรเลย

                'ต้องให้ทนแค่ไหนถึงจะรู้ว่ากูทนไม่ไหวแล้ว'

                'กัส...' ผมเรียกชื่อมันครับ มันช้อนตามองผมด้วยสายตาอ้อยอิ่ง ในแววตามันเหมือนกำลังขอให้ผมยกโทษให้ครับ

                'เออกูจะอดทนให้มากกว่านี้' มันว่าผมเลยปล่อยหัวมันที่ซบอยู่ข้างแก้มผมออกครับ 

                'พูดแล้วทำด้วยนะครับคุณกัสรถพี่ปออย่างเละมึงไปจัดการด้วย' ผมว่าเมื่อกี้พี่ปอกัดฟันสุดพลังส่งรูปรถตัวเองที่ไอ้กัสไปทลายมาเมื่อกี้ มาให้ผมดูผมแทบลมจับอ่ะ!

                'กะอีแค่โฟล์คบิทเทิล เดี๋ยวกูออกเมอร์เซเดสเบนซ์คืนมันให้เลยไหม!?' มันย้อนผมกลับครับ เป็นจังหวะที่หมอกับพยาบาลเดินกลับเข้ามาพอดี ผมเลยได้แค่มองค้อนพร้อมกับเดินถอยหลังเพื่อเปิดทางให้แพทย์ทำหน้าที่ได้เต็มที่โดยที่มองไอ้กัสอยู่ตลอดเวลาครับ

                'ชื่ออะไรครับ?' คุณหมอถามตามปกติ ก่อนฉีดยาอ่ะเนอะ ว่าชื่ออะไรนามสกุลอะไร แต่อีกัสหันไปมองค้อนเขาเฉย

                'ไอ้กัส!'

                'การิตครับ'

                'โอเคหมอจะฉีดที่ต้นแขนนะครับ' ไอ้กัสพยักหน้ากลายเป็นผมเองที่ต้องหันหน้าหนี หนูกลัวอ้า! 

                'เสร็จแล้วครับยาลืมทานยาให้หมดโดสตามที่หมอสั่งแล้วก็มาอีกตามที่หมอนัดนะครับ' คุณหมอว่าแล้วหันมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ไอ้กัสกระโดดลงจากเตียง แล้วดึงผมเข้าไปหา

                'มองจังเลยนะหมออ่ะ ชอบเหรอไง' มันว่า 'แต่เสียใจด้วยนะผัวมึงเรียนวิศวะแล้ว ย้ายไม่ทันแล้วด้วย' 

                'ปากหนอปาก รู้นี้กูน่าจะบอกให้หมองัดหมาออกจากปากมึงด้วยเนอะจะได้คุ้ม ไหนๆมึงก็มาโรงพยาบาลแล้ว' ผมว่า เมื่อกี้ผมก็แอบไปตรวจสุขภาพมาด้วยครับ (ยังจะมีกระจิตกระใจไปตรวจ) ทุกอย่างโอเคดี เค้าบอกว่าถ้าน้ำหนักผมเยอะกว่านี้หน่อย มันจะเป็นอะไรที่ดีมากเลยครับ

                'มึงไม่เคยได้ยินเหรอวะเนียร์' 

                'ได้ยินอะไรอีกมึง! รู้สึกมึงจะได้ยินเยอะกว่ากูอีกนะ' ผมว่าแล้วช้อนตาขึ้นไปมองร่างสูงที่ยืนอมยิ้มน้อยๆ

                'รักแท้น่ะ...แพ้วิศวะนะโว้ย หึๆๆ'

                'ไอ้..' หึ่ย! ด่ามันไม่ออกเลยครับ ไม่รู้จะเอาอะไรมาด่ามันดีหลงตัวเองชิบหายอ่ะ ผัวกูเนี่ย!

                จากนั้นผมก็พาอีกัสไปรอรับยาครับ อยากจะบอกว่าแค่คัทเตอร์จิ้มมือนี่มึงได้ยากลับบ้านเยอะมาก แบบถุงใหญ่เลยอ่ะ ผมเห็นแล้วยังอึ้งเลย

                'เค้าบอกว่าอันนี้แดกแล้วง่วง อันนี้ก็ง่วง อันนี้ก็ง่วงคือแม่งง่วงหมดอ่ะกัส' 

                'เหี้ยกูแค่คัทเตอร์บาดนะ ไม่ใช่เป็นโรคประสาท จะให้กูนอนไปถึงไหน' ไอ้กัสว่าแล้วดึงถุงยาไปดูครับ ตอนนี้เรากำลังเดินออกจากตัวอาคารเพื่อเข้าไปในโรงอาหารของโรงพยาบาลครับ หิวกันแล้วนี่เนอะอีกอย่างไอ้กัสจะได้กินข้าวกินยาด้วย

                แอบรู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุที่ทำให้มือข้างซ้ายมันต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้มันก็ลำบากแย่เลยสิครับ

                'กูขอโทษนะเว้ยเรื่องมือมึงอ่ะ คือกูโกรธมึงมากไปหน่อย' ผมว่าเสียงค่อยๆ ไอ้กัสเป็นคนถนัดซ้ายครับ มันเขียนหนังสือด้วยมือซ้ายและทำอะไรหลายๆอย่างด้วยมือซ้าย ก็เท่ากับว่าตอนนี้มันทำอะไรหลายๆอย่างไม่ค่อยได้อ่ะครับ อย่างน้อยก็เขียนหนังสืออย่างหนึ่งและ

                'นึกว่าจะเป็นห่วงเหี้ยนั่นมากกว่ากูซะอีก' มันว่าแล้วเดินหน้าตั้งเข้าศูนย์อาหารไปครับ ส่วนผมจ๋อยอ่ะดิ 

                'วันนี้มึงอยากกินอะไร กูจะซื้อเลี้ยงมึงทุกอย่างเลย' ผมว่าเมื่อเราหาโต๊ะนั่งกันได้แล้ว

                'อยากกินมึง'

                'อยากไปอยู่ดับจิตใช่ไหมมึง?'

                'งั้นมึงนั่งอยู่ที่โต๊ะ เดี๋ยวกูไปซื้อเอง' ไอ้กัสว่าแล้วลุกขึ้นยืนครับ

                'เห้ยๆๆ ไม่ต้องๆ มือมึงเจ็บ มึงจะถือมาได้ยังไง'

                'ข้างขวาไงไอ้ควาย!'

                'นี่กูเป็นห่วงมึงนะ ด่ากูทำไมอีก' ผมตาลุกเลยครับ กูเป็นห่วงมึงแท้ๆเลยนะกัส!

                'กูถนัดทั้งซ้ายและขวา มึงเฝ้าโต๊ะ กูจะไปซื้อข้าวมาให้มึงและกูแดกกัน!' มันว่าหน้าตายครับ มึงจะเก่งเกินไปแล้วกัส แต่มึงควรจะรู้ว่ามึงเจ็บอยู่!แต่ก็ไม่ทันแล้วล่ะครับ เหี้ยนั่นเดินไปแล้ว ผมเลยต้องนั่งเฝ้าโต๊ะเลยไง และไม่นานร่างสูงโปร่งพร้อมกับถาดอาหารในมือก็เดินมาครับดูเหมือนว่าการถือถาดอาหารด้วยมือข้างเดียว สำหรับทูนหัวผมจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยนะ เพราะไอ้กัสสามารถถือมาถึงโต๊ะได้อย่างสวยงามและเลี้ยวหลบคนที่จะโดนมันชนได้ด้วย

                นี่ผมเป็นห่วงมันมากเลยนะเนี่ยผมเป็นห่วงมันมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรทำไมผมถึงไม่รู้สึกตัวเลย

                ตอนที่ผมรู้สึกตัวว่า ผมเอาคัทเตอร์ทิ่มลงบนฝ่ามือมันตอนนั้นผมตัวชาไปหมดเลยครับ ทั้งสั่น ทั้งชา ทำอะไรก็ไม่ถูกผิดกับมันที่เลือดจะไหลออกจากตัวหมดแล้ว ยังจะทำนู่นทำนี่ ได้อย่างเป็นปกติแถมยังขับรถพาตัวเองและผมที่ช็อคไปแล้ว มาถึงที่โดยดีอีก จะบอกว่ามันสุดยอดมากเลยดีไหมครับ

                'เอ้าแดกสิครับ หรือต้องให้กูป้อน ?' ขณะที่ผมกำลังชื่นชมมันอยู่ในใจคำชื่นชมเหล่านั่นก็หายไปทันทีเลยครับ เมื่อเหี้ยนั่นพูดแขวะกูขึ้นมา

                'มือกูไม่ได้เจ็บเหมือนมือมึงนี่' ผมว่าแล้วตักข้าวหมูแดงเข้าปากครับเอ๋ทำไมจานไอ้กัสมันดูน้อยๆวะ หรือมันหิวจนทนไม่ไหว แดกแม่งตั้งแต่หน้าร้าน

                'ทำไหมจานมึงดูน้อยๆวะกัส?' ผมถาม ขณะที่ใช้ช้อนตักหมูกรอบให้พอดีปาก

                'มันหมดแล้ว นี่สองจานสุดท้าย ส่วนร้านอื่นเค้าก็ปิดไปตั้งแต่เที่ยง' ไอ้กัสว่า แล้วตักเศษหมูเข้าปากครับ 

                'แบ่งกับกูไหม มันเยอะเกิน กินไม่หมด' ผมถามเพราะข้าวในจานผมค่อนข้างเยอะมาก เยอะจนผมอาจกินไม่หมด

                'แดกไปเหอะ จะหมดไม่หมดก็ช่าง เอามึงอิ่มไว้ก่อนถ้าเหลือเดี๋ยวกูแดกเอง' ไอ้กัสว่า

                'เยสกัสวันนี้มึงหล่อมากเลยอ่ะ' ผมว่าแล้วตักข้าวเข้าปากครับโดยที่ไม่ลืมจะแบ่งบางส่วนไว้สำหรับอีกคนที่หิวไม่แพ้กัน

                'เอาเบอร์เหี้ยปอมา' ผมกำลังกินข้าวอยู่ครับ สะอึกคำโตเลยกูผมเงยหน้ามองไอ้กัสช้าๆ เหี้ยนั่นควักไอโฟนสีแรดออกมาไว้ในมือแล้วด้วย

                'ยังจะมองหน้ากูอีก กูบอกให้เอาเบอร์มันมา!!' มันตะคอกดังเลยครับเอาไงดีวะ ถ้าบอกว่าไม่มีนี่กูโดนมันหักคอแน่ๆ

                'กูรู้ว่ามึงมี เอามา จะให้เบอร์มันกับกู หรือให้กูไปหามัน!' ไอ้กัสเริ่มดาร์กแล้วครับ เอาไงดีวะ พี่ปอเนียร์ขอโทษนะ

                '0888888887'

                'ก็แค่นี้..' ไอ้กัสว่าก่อนจะกดโทรออก แล้วเอาแนบหูมันครับผมมองการกระทำมันอย่างต่อเนื่อง คือถ้าพี่ปอรับ ชะตาพี่ปอแม่งขาดรอบสองแน่

                'ฮัลโหล...กูกัสโซ่!!'

                ออกตัวแรงมากครับ ถ้ากูเป็นพี่ปอนะ กูจะกดตัดสายแล้วเปลี่ยนเบอร์ใหม่ ไม่ให้มึงหาตัวกูเจอ บลาๆๆๆ (ออกแนวด่าชุดใหญ่)

                'จะเอาคันใหม่ หรือ จะให้กูจ่ายค่าเสียหายให้?'

                'ไอ้กัส...พูดดีๆได้ไหม' ผมจับแขนมัน แล้วสั่งมันให้พูดกับปลายสายให้ดีครับๆ 

                'มึงจะเอาคันใหม่ หรือ จะให้กูจ่ายค่าเสียหายให้ห๊ะ ไอ้สัด!!!'

                'โอเค พูดแบบเดิมนั่นแหละ ดีแล้วกัส...' ผมว่าแล้วชักมือตัวเองกลับมา สิ่งที่ผมทำได้ดีในตอนนี้คือการสวดมนต์ให้กับพี่ปอสินะครับ

                'เออ...เออ...ได้...เออ' สัดช่วยพูดให้มันดีๆหน่อยเหอะ สามเออแล้วนะมึง

                'ไม่ต้อง คนอย่างกูไม่ต้องการประกัน' แต่กูว่างานนี้ประกันก็เอามึงไม่อยู่ว่ะมึงเล่นถอยชนเค้าซะขนาดนั้น

                'เออ..พูดง่ายดีนี่มึง แค่นี้นะ!!' วางแล้วครับ วางแล้ว ผมควรวอทแอป ไปหาพี่เค้าดีไหมอ่ะ อยากจะรู้สภาพจิตใจพี่แกมากเลย 

                'เป็นไงบ้าง'

                'พรุ่งนี้กูจะไปคุยกับมันที่คณะอีกที'

                'อ้อ... ' สาธุ ขอให้พี่ปอยกพวกมากระทืบมันสักรอบเหอะมันจะได้สำนึก

                'มึงไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอกนะ ว่ากูจะโดนพวกแม่งกระทืบเพราะกูเอาลูกสมุนไปด้วย แบบจัดเต็ม!! มันกระทืบกู กูเอามันจมดินแน่!!!'

                เฮือก...กระอักแทนเลยกู

                'เข้าใจไหม!!!'

                'ขะ...เข้าใจครับ' 

                กลายเป็นกูต้องกลัวมึงแทนแล้ว ไอ้เลว!!

     [End Near]

 

     [Casso]

                'เฮียค้าบ! เล่นมันเลยไหมค้าบ!! มันอยู่คนเดียวด้วยนะค้าบ!!!' ผมปลายตามองสมุนตัวเอง ที่กำลังร้องเรียก เฮียค้าบ! กรอกหูผมอยู่ด้วยหางตาครับถือถ้ามึงยังจะค้าบค้าบค้าบอยู่ เดี๋ยวกูจะเอามึงลงบ่อปลาคราฟเลยค่อยดู!

                'เห้ยกัสเอาไง ให้พวกกูเล่นมันเลยป่าว กูจะได้จัดให้?' เสร็จจากเฮียค้าบไอ้ยูก็พูดแทรกขึ้นมาครับ ผมปลายตาไปทางไอ้ปอที่ยืนทำหน้าจืดอยู่หน้าตึกเรียนอีกครั้ง ก่อนจะโบกมือเป็นการปฎิเสธ

                'ทำไมวะกัส!! มันทำมือมึงเจ็บนะโว้ย!!' ไอ้นิวก็เสริมขึ้นมาทันทีเลยครับ พวกมึงไม่ต้องรักกูมากขนาดนั้นก็ได้ส่วนมือนี่เมียกูทำเอง...

                'ช่างแม่งมันเหอะ กูเบื่อ..' ผมว่าแล้วหันหน้าหนีครับตอนนี้ผมกำลังรอเรียนอยู่ รู้สึกว่าห้องที่ผมกำลังจะเข้าเรียน กำลังมีสอบเราเลยต้องรอเวลาใช้ห้องอีกสักพักในสเตตัสที่กำลังว่าง ผมเลยส่องเด็กไปพลางๆครับ ช่วงนี้สต็อคผมว่างๆไปเยอะ เนื่องจากผมห่างหายผมเลยต้องหาเด็กๆมาเติมเต็มเสียหน่อย เดี๋ยวเผื่อวันไหน เปลี่ยวใจผมจะได้ไม่ต้องอารมณ์เสีย แต่ก็นะมันอยู่ที่เปลี่ยวมากเปลี่ยวน้อย

                เปลี่ยวใจมาก...ก็เด็กมาก

                เปลี่ยวใจน้อย...ก็โตขึ้นมาหน่อย

                ถ้าไม่เปลี่ยวใจเลย... จะพูดทำไมวะ กูก็นอนไง!

                'เยสสสๆๆ เยสๆๆ ไอ้กัสๆๆ สิบสองนาฬิกา หน้าตึกๆๆ' เรด้าพวกเราทำงานกันอีกแล้วครับ คราวนี้เป็นเรด้าไอ้นิว ผมเลยหันหน้าไปทางนั้นช้าๆเยสสส..แจ่มซะด้วย

                'แจ่มซะด้วยหึ' ผมหัวเราะชั่วร้ายแบบไม่เกรงกลัวแม่เป็ดพ่อเป็ดที่เมียเลี้ยงไว้เลยครับ ผมไม่รู้หรอกว่า ไอ้นั่นมันอยู่ปีไหน แต่แม่งโดนกูเหี้ยๆ

                'เห้ยมึง!!จัดการดิ๊' ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร ไอ้นิวก็พูดต่อครับมันกวักมือเลี้ยงสมุน ก่อนจะหยัดแบงค์พันให้มันใบนึงก่อนที่ลูกสมุนเราจะเริ่มทำงานกันครับ

                'สดเปล่าเหอะตั้งพันนึง' ผมว่าแล้วเอาขาขึ้นนั่งท่าไขว่ห้างดูดน้ำต่อครับ ช่วงนี้อากาศแม่งร้อน ผมแทบจะต้องมีน้ำกรอกปากอยู่ตลอดเวลาเลย

                'กูว่าสดว่ะกัส' ไอ้นิวว่าด้วยเสียงมั่นใจครับ ผิดกับไอ้ยู ที่เงียบไปนะแทนที่มันจะดี๊ด๊าเมื่อเห็นเหยื่อ

                'ไม่สนเหรอวะ?' ผมหันไปถามไอ้ยูครับ มันเงยหน้าจากไอโฟนแล้วมองหน้าผมด้วยใบหน้ากวนตีนๆ

                'ไม่อ่ะกูมีแฟนแล้ว' มันพูดอย่างเต็มปากเลยครับ ทำเอากูเหวอเลยสิมึงมีแฟน ทำไมกูไม่รู้วะ

                'ใครวะ' ผมถาม ไม่รู้บังเอิญหรือเปล่าครับแต่ไอ้นิวมันลุกไปดื้อๆเลย ไม่เอาน่าไม่เอา มันไม่ตีกันแล้วกูก็น่าจะพอใจแล้วนี่

                'แมมมอธ...'

                'เหี้ยคิดยังไงของมึง คบกับไอ้มอธ ถ้ามึงไปหักอกมันแบบคนอื่นพนันกับกูได้เลยว่าไอ้เนียร์มาแหกอกมึงแน่!' 

                'กูจริงจังนะโว้ยกูกับมอธแลกแหวนแทนใจกันแล้วด้วย' ไอ้ยูว่าแล้วยกมือข้างซ้าย ที่ตรงนิ้วนางมีแหวนสวมอยู่ เอ๋เหมือนกูเคยเห็นที่ไหนวะไอ้แหวนวงนี้อ่ะ!

                'ไงมึง ได้ไหมเบอร์' ผมถาม ไอ้นิวกลับมาแล้วครับพร้อมกับเศษกระดาษใบเล็กๆด้วย

                'จะเหลือหรอ..' เหี้ยนิวยักคิ้วครับก่อนจะควักโทรศัพท์มันออกมาจากกระเป๋าบ้าง นั่นไงกูนึกออกแล้ว กูเคยเห็นแหวนแบบนี้ที่ไหน!

                'เห้ย...แหวนมึงสองคน' ผมเอานิ้วชี้หน้ามันสองคนครับ อย่าบอกนะ พวกมึงแดกกันเอง!

                'อยะ..อยากบอกกูนะว่า..พวกมึง..ดะ..แดกกันเอง!'

                'เหี้ยเหอะกัส!!!' แม่งด่าประสานเสียงเลย!

                'ถ้างั้น..' ผมว่าแล้วมองพวกมันตาเขียวเลยครับก่อนที่ไอ้ยูจะเป็นคนพูดขึ้นแทน

                'ไอ้กัสพวกกูอยู่กันแบบ...เราสองสามคน!'

                เหี้ย พวกมึงจะนำเทรนกันเกินไปแล้ว!!!

 

                ผมเดินออกมาจากใต้ตึกเรียน พร้อมกับไอติมโฮมเมดเปรี้ยวซ่าส์ซะใจในมือผมหนึ่งถ้วย ส่วนไอ้สองตัวนั้นหรอครับ พอหมดชั่วโมงเรียนแม่งก็หายกันไปเลยครับ คือถ้ามันเลิกตีกันแล้วมาได้กันเองนี่กูว่ามึงกลับไปตีกันเหมือนเดิมเถอะครับก็อย่างที่รู้ที่ผ่านมาไอ้ยูกับไอ้นิวแม่งไม่เคยมองเด็กคนเดียวกัน แต่ไม่รู้ทำไมมองไปมองมา เสือกมาได้กันเองซะงั้น ผมก็ไม่กล้าถามว่า มันส์ไหม?? แต่ก็อยากจะรู้เหมือนกันนะ ว่ามันจะทำกันยังไง หรือว่าผลัดกันทำนั่นก็เท่ากับว่าต้องมีใครคนหนึ่งรอ... เห้ยเวลานั้นยังจะให้รออีก กูไม่เอาด้วยหรอกคุณสบายใจได้เลย 

                คนอย่างกัสโซ่ ไม่สามพีแน่นอน! แต่จะสามสิบพีแทน ผมล้อเล่น... 

                'ฮัลโหลๆ...เออๆๆๆ...เออๆๆ..เออ...' ผมกดตัดสายไอ้ปอครับวันนี้หลังผมเลิกเรียน ผมนัดมันคุยเรื่องรถมันที่ผมไปทำไว้มันบอกว่ามันอยู่ที่ลานโต๊ะกลมแถวๆหน้าคณะครับ ซึ่งจากผมที่ผมยืนอยู่มันก็ไม่ไกลนักหรอก เดินไปมดยังไม่ทันตดก็ถึงแล้ว

                'เห้ยพวกมึง เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ' ผมว่าแล้วกดตัดสายอีกรอบครับเหี้ยปอจะมาไม้ไหน ผมก็ไม่รู้ เกิดมีคนดักกระทืบผมอยู่ล่ะผมจะได้กระทืบมันกลับได้ทัน เพราะไหนๆก็มีเรื่องแล้ว กูเอามึงจนถึงที่สุดแน่นอนครับว่าแล้วผมก็เดินตรงไปที่ลานโต๊ะกลมเลยครับ แดดร้อนๆทำให้ผิวขาวๆของผมเริ่มเป็นสีแดงนิเนียร์ทั้งเตือนทั้งด่าผมทุกเช้าว่าให้ผมบล็อคตัวเองด้วยครีม แต่ผมไม่ชอบไงกลับบ้านไปผมก็ไปบ่นให้แม่งฟังทุกวันแหละแล้วเย็นนี้ผมก็จะกลับไปบ่นให้มันฟังต่อว่ากูดำขึ้น!!!

ไม่นานผมก็เดินมาถึงโต๊ะกลมครับ ผมโยนถ้วยไอติมลงกับถังขยะ ถึงกูจะชั่วแต่กูก็ทิ้งขยะลงถังนะครับ! โต๊ะที่ไอ้ปอนั่งหาไม่ยากหรอกครับตอนนี้มีไม่กี่โต๊ะจากร้อยกว่าโต๊ะในลาน ที่มีคนนั่งผมเดินตรงไปที่โต๊ะที่ไอ้ปอนั่งอยู่ทันที โต๊ะมันมีผู้หญิงสองสามคนนั่งอยู่ก่อนแต่นั่นก็ไม่เรียกความสนใจผมเท่ากับ

                เด็กผู้ชาย ในชุดม.ต้นหรอกครับแม่งขาวซะกูอยากจะกิน... ปากนี่แดงได้อีกไหมหนู

                'นี่น้องกู ให้นั่งตรงนี้ได้ใช่ไหม?' ไอ้ปอเงยหน้าขึ้นมาถามผมมันจับบ่าเด็กที่บอกว่าเป็นน้องมันไว้แน่น เหมือนกับกลัวว่าผมจะทำอะไรน้องมัน

                'เออ' ผมว่าแล้วนั่งลงบนม้าหิน ตอนนี้ผมเห็นหน้าเด็กนั่นแบบชัดเจนโคตรๆตัวเล็กน่าฟันมากครับ ยอมรับ

                'จะให้ปอร์ชออกไปก่อนหรือเปล่าพี่ปอ' เด็กนั่นว่าแล้วมองผมด้วยหางตาหยามกูมากนะอีนี่ ดีเลยชื่อปอร์ช ชื่อคล้ายรถที่กูอยากจะขี่พอดี!

                'อยู่กับพี่นี่แหละปอร์ช อย่าไปเลย...' ไอ้ปอว่าแล้วดึงชายเสื้อนักเรียนไอ้ปอด(ปอร์ช)ลงมานั่งน่าแปลกที่พอเด็กนั่นลุกแล้วความสูงไล่เลี่ยกับนิเนียร์ที่ตอนนี้ปีหนึ่งแล้ว

                เอ๊ะ! หรือว่าเมียกูมันเตี้ยสั้นเองวะ!!

                'ว่ามามึงจะเอาเท่าไร' ผมว่า แล้วเอาแขนขึ้นมาเท้าคาง มองเด็กนั่นไปพลางมองหน้าพี่มันไปพลาง หน้าแม่งไม่คล้ายกันเลยว่ะเห้ย!

                'ไม่เอา...แค่เรียกมาสงบศึกเท่านั้น' ไอ้ปอว่า ถ้าเมียกูอยู่นี่เมียกูต้องเชิดชูว่ามึงเป็นพระเอกอีกแน่เลย

                'เฮีย! อย่าบอกนะ เหี้ยนี่ชนรถเหี้ยอ่ะ!'

                ฉึก!!! อะไรนะ.. หะ..เหี้ย เลยหรอ!!!!!

                'ปอร์ช…'

                ไอ้ปอเรียกชื่อไอ้ปอร์ช โอ๊ยกูงงกับชื่อบ้านนี้จริงๆ ปอ กับ ปอร์ชมันไม่ได้ออกเสียงแบบเดียวกันเหรอไง!!!!

                'น้องมึงด่ากูเหี้ยเลยนะ...' ผมพูดเสียงเรียบ ก่อนที่จะขย่ำปากกาลูกลื่นของไอ้ปอ ที่ผมควงอยู่ในมือ หักให้เป็นสองท่อน

                'กูขอโทษ ปอร์ชขอโทษไอ้กัสมันเดี๋ยวนี้!!' ไอ้ปอหันไปสั่งน้องครับส่วนผมก็ยืดหน้ายืดคอเลยสิ เด็กนี่แม่งถูกใจกูว่ะเดี๋ยวกูจะเล่นให้ร้องไม่ออกเลยคอยดูเหอะ!

                'แต่มันทำรถ...ขอโทษ!'

                'กูไม่รับ!' ผมพูดต่อประโยคเด็กนั่นทันทีเลยครับใบหน้าเล็กเลยมีอาการหงิกงออย่างเห็นได้ชัดขึ้นมาทันที

                'กัส...'

                'ตกลงมึงจะเรียกค่าเสียหายจากกูเท่าไร!' ผมว่าพร้อมกับตวัดสายตาไปทางไอ้ปอครับ เด็กนั่นถูกใจก็จริง แต่เก็บไว้ก่อนแล้วกันของเล่นก็ยังเยอะอยู่

                'ไม่เอา แต่กูต้องการความสงบ กูกับเนียร์เป็นแค่พี่น้องกันนะกูไม่ได้คิดอะไรกับเนียร์เลยอีกอย่าง... กูมีแฟนแล้วด้วย' ไอ้ปอว่าหน้าจ๋อยแล้วหันไปทางไอ้ปอดอะไรนั่นแบบอายๆ

                อย่าบอกกูนะ ว่ามึงแดกกันเองอีก...

                'เหรอออ....'

                'กูไม่เรียกร้องค่าอะไรจากมึงเลยนอกจากให้กูกับเนียร์เป็นพี่รหัสน้องรหัสที่ดีต่อกันก็เท่านั้นเอง กูสาบานได้นะกัสกูไม่ได้คิดชั่วๆแบบนั้นจริงๆ' ไอ้ปอว่า ไอ้ชั่วๆนี่ หมายถึงกูเปล่าวะครับ

                'เหรออออ...' ผมลากเสียงยาว ต่อให้มันจูบกันต่อหน้ากู กูก็ไม่เชื่อว่าแม่งไม่คิดอะไรกับเมียกู!

                'กัสมึงดูนี่...' ไอ้ปอว่าแล้วยกมือข้างซ้ายขึ้นครับ เหี้ยวันนี้มีคนยกมือข้างซ้ายให้กูดูสองรอบแล้วนะ มึงจะมาเป็นรอบที่สามอีกเหรอไง!?

                'แหวนใครก็มี กูยังมีเลย' ผมว่าแล้วชูให้มันดูทั้งสองข้างเอ้าผมใส่แหวนทั้งสองมืออ่ะ 

                'เฮียยย!!!' ขนาดที่ไอ้ปอกำลังคิดหาคำใดๆ มาต่อรองกับผมเด็กนั่นก็เรียกมันครับ ไอ้ปอหันไปช้าๆ พร้อมกับสายตาผมที่ตวัดตามมันไปด้วย

                'อุ๊บบบบ//เห้ยยยยย...เหี้ย!!!' 

                ผมถึงกับอุทานออกมาเลยครับ เมื่อเด็กนั่นโน้มคอไอ้ปอไปจูบผมรีบหันหน้าหันตาหนีเลย อุจาดตาชิบหาย!!!

                'อือออ...'

                สงสัยผมต้องเอามือปิดหูด้วย เพราะได้ยินเสียงอืออ้าในลำคอของใครแม่งก็ช่างลอยตามมา ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะใสๆ ดังตามมาติดๆ

                'กูนี่แหละผัวมัน!!' เด็กนั่นว่า แล้วเอามือชี้ตัวเองตอนคำว่า กูและชี้ไอ้ปอตอนคำว่า..ผัว เอ๊ะเดี๋ยวนะ มึงสลับอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย

                'ตลกแล้วเหอะมึงแดกเด็กขนาดนี้เลยเหรอวะ'

                'ใครบอก! กูนี่แหละแดกผู้ใหญ่เอง!!!'

                อั๊ยยะ!!! ทำไมวันนี้มันมีแต่เรื่องให้กูช็อคทั้งนั้นเลยวะ

                'ปอ...สรุปมึงฟอร์มแมนกับฟอร์มเมะใช่ไหม!'

                เท่านั้นแหละ กูลุกออกจากโต๊ะแม่งเลย วันนี้มันวันอะไรกันวะเพื่อนกูก็มาเอากันเอง อริกูก็ดันเป็นเคะ!! ไอ้เหี้ย!!!! กัสจังอยากตายครับกัสจังอยากตาย!!! หึ่ย!!! กลับบ้านโว้ยกลับบ้าน ไม่อยู่แล้ว สังคมภายนอกขอให้กูไปสงบสติก่อนนะ แล้วกูจะนั่งดูพวกมึงเอากานนนนนน อ๊ากกกกก!!!!!

 

                'อ้าวกัส กลับมาแล้วเหรอ?' ผมกลับบ้านมาได้สักครึ่งชั่วโมงแล้วครับแต่มานอนสงบสติอยู่ข้างล่าง ไม่ได้ขึ้นไปข้างบน 

                'อือ ซื้อเค้ก แล้วก็พวกน้ำผักผลไม้มาให้ด้วย อยู่ในครัว' ผมบอกนิเนียร์ไป สิ่งที่ผมรู้วันนี้ ทำเอากูฟุ้งซ่านครับ คือถ้าเป็นไปได้กูจะไม่อยู่ร่วมกับพวกมึงอีก! โลกหนอโลก ทำไมถึงทำร้ายกันแบบนี้อีเคะก็ไปอยู่ในร่างเมะ อีเมะก็ไปอยู่ในร่างเคะ! 

                'กัสกูมีเรื่องจะถาม..' นิเนียร์ว่า แล้วเดินอ้อมโซฟาที่ผมครอบครองอยู่มาหยุดยืนอยู่ที่ปลายเท้าผม

                'อะไรอีก' อย่าบอกนะ มึงจะแปลงร่างเป็นเมะมาฟิชเชอริ่งกับกูอ่ะกูอยากมีเมีย ไม่อยากได้อยากมีผัว!

                'มึงรู้เรื่องไอ้มอธพี่ยูแล้วก็พี่นิวหรือยัง' นิเนียร์ว่าแล้วปัดเท้าที่ผมพาดยาวตามโซฟาออก เพื่อหย่อนตัวเองนั่งลงแทน

                'ทำไม..'

ไอ้พวกเราสองสามคนอีกแล้ววุ้ย!

                'เพื่อนมึงอ่ะมาล่อเพื่อนกูไป!' ก่อนที่จะเริ่มโวยวายเป็นลำดับๆผมค่อยๆยันตัวเองขึ้นมาครับ มือผมยังเจ็บอยู่นะและดูเหมือนจะเจ็บมากขึ้นไปอีกด้วย เพราะเมื่อตอนกลางวันผมเล่นไปจุ่มน้ำมาทั้งฝ่ามือ แสบชิบหายเหอะครับ!

                'อะไรมึงเนี่ย กูไม่รู้ กูไม่รู้เรื่องด้วย' ผมพูดหน้าตายนิเนียร์มองหน้าผมแบบไม่ค่อยปักใจเชื่อเสียเท่าไร ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

                'มันสามคน...ได้กันแล้ว!'  

                อึ้งเลยสิครับกู...

                'มึงแน่ใจเหรอวะเนียร์' ผมถาม แล้วยกหลังมือปาดเหงื่อออก  

                'วันนี้พี่ยูถอยเฟอร์รารี่ แคลิฟอร์เนียรถที่ไอ้มอธอยากได้มาตลอดชีวิตมารับ ส่วนพี่นิวก็เปิดห้องชุดสุดหรูให้มันอยู่แทนการนอนหอนั่น เท่านี้ยังไม่ชัดอีกหรอวะ'

                'เยสสส..ลงทุนวุ้ย' ผมว่า แล้วแอบด่าไอ้สองตัวนั้นในใจครับเหี้ยยูยืมบีเอ็มของผมไปตั้งแต่เดือนที่แล้วยังไม่คืนส่วนไอ้เหี้ยนิวยืมห้องเล็กห้องน้อยผมไปห้องนึง ก็ยังไม่คืนเช่นกัน กูว่ามันเอาของกูไปต่อยอดแล้วแหละ

                'แต่กูว่าดูมันสองตัวก็...จริงใจดีนะ' ผมหันขวับเลยครับเมียผมออกจะไม่ปลื้ม เพื่อนผมคนไหนสักกะคน แต่วันนี้กับมาบอกว่า พวกมันจริงใจซะงั้นคงไม่ใช่เห็นของดีกว่าหรอกนะ แต่ผมว่าไม่อ่ะนิเนียร์ไม่น่าจะใช่คนอะไรแบบนั้น

                'กัสถ้ามีคนเอาแกงส้มมาราดหัวมึงมึงจะทำยังไง?'

                'กูจะเอามีดกระซวกไส้มันตรงนั้นเลย!' ผมว่าแบบไม่ต้องคิด 'แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้ สองสามคนนั้นวะ'

                'ไอ้มอธเอาแกงส้มไปราดหัวพี่ยูถึงโต๊ะพี่ยูที่เลอะแกงส้มไปทั้งตัวกลับไม่โกรธอะไรเลยซ้ำยังให้สมุนมึงเดินเอาผ้าสะอาดมาให้ไอ้มอธเช็ดแขนเสื้อที่เลอะนิดเดียวอีก'

                โหเสียดายแกงส้มว่ะ แถวนี้ยิ่งหาอร่อยๆยากอยู่

                'แล้วถ้ามีคนไปทำรถมึงเป็นรอย มึงจะทำยังไงกัส' นิเนียร์ถามผมต่อครับ กูว่ามึงไม่น่าถามคำถามนี้กับกูนะกรณีนังปอ..(เปลี่ยนสรรพนามให้แม่งทันที) มึงก็น่าจะรู้ดี กูองค์ลงขนาดไหน!

                'กูจะไปปาดคอมันให้ตาย แล้วบีบตามันให้เละ!'

                'ไอ้มอธทำรถพี่นิว ไอ้คันขาวๆอ่ะ เป็นรอยยาวเลยนะมึงมันทำแบบไม่ได้ตั้งใจนะ แต่ก็เป็นรอยยาวแล้วก็ลึกด้วยแต่พี่นิวก็ไม่ได้ว่าอะไรมันเลย แล้วกูก็ไม่รู้ ทำไปทำมากันท่าไหนแม่งไปได้กันสามคนกันซะงั้นอ่ะ' นิเนียร์ว่า ตามที่มันรู้ครับแต่ไอ้ผมที่รู้จากทั้งสองฝ่ายครบแล้ว แม่งเล่นกูอึ้งเลยอ่ะ พูดไม่ออก

                พวกแม่งเลวแหกโค้งจริงๆ

                'มึงคงไม่ทำแบบมันใช่ไหมกัส ?' นิเนียร์ถามผมอย่างมีความหวังครับกูว่านะครับ ที่แม่งมาเผาเพื่อนให้กูฟังเนี่ยต้องมีเรื่องของเรารวมอยู่ด้วยแน่ๆ

                'กูไม่ใช่คนแบบนั้น มึงก็น่าจะรู้' ผมว่า

                'แต่มึงเป็นมากกว่าแบบนั้นไง' นิเนียร์ว่าแล้วมองตาผมครับ 'ให้กูเชื่อใจมึงได้ใช่ไหมกัส?'

                'เออ..ก็บอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิวะ หึงไม่เข้าท่า' ผมว่า 

                'ถ้ากูไม่หึงแล้วมึงจะหนาว!' นิเนียร์ว่าแล้วเดินเข้าไปหลังครัวครับ

                'เห้ยเอาน้ำมากินด้วย มือเจ็บ...'

                'มากินเอง!!!'

                เออแม่งหนาวจริงๆวุ้ย

     [End Casso]