EAT ME IF YOU CAN [[ Yaoi ]]

EAT ME IF YOU CAN [18]

 

     [Milan]

                'มิลาน ทำไมไม่ลงไปกินข้าว จะเที่ยงแล้วนะ' พี่ดีฟส์พูดพร้อมกับเปิดประตูห้องนอนผมเข้ามาครับ พี่ดีฟส์นั่งลงบนเตียงนอนที่ผมกำลังนอนอยู่ สามวันแล้วที่ผมเอาแต่อยู่ในห้อง ตั้งแต่เย็นวันศุกร์กลับมาจากโรงเรียนผมก็เอาแต่เก็บตัวเองอยู่แต่ในห้อง ลงไปกินข้าวบ้างแล้วก็รีบขึ้นมาอยู่ในห้องต่อ

                'มิลานไม่หิวมิลานอยากนอน'

                'จะนอนไปทั้งวันเลยหรือไง เพื่อนเรา..เนียร์ก็โทรมาหาเราทั้งวันเลยนะ' พี่ดีฟส์พูด ผมให้เบอร์บ้านกับพวกนั้นไว้ เพราะผมเป็นคนไม่ชอบรับโทรศัพท์มือถือ หรือพกมือถือติดตัวสักเท่าไร

                'พี่ดีฟส์ ไปรับเนียร์มาหาน้องหน่อยได้หรือเปล่าล่ะ' ผมเอ่ยออกไปพี่ชายผมทำหน้าหนักใจเล็กน้อยถึงปลานกลาง แต่ก็ยอมตกลงโดยดี

                'ถ้าเขายอมมากับพี่นะ'

                'ยอมอยู่แล้วแหละ..' เนียร์ใจง่ายจะตาย!

 

สักพักพี่ดีฟส์ก็ออกไปจากห้องผมครับ ผมได้ยินพี่ดีฟส์โทรไปหาเนียร์สักพักก็ออกจากบ้านไป พร้อมกับรถคู่ใจ

ผมอยากรู้จังเลยครับ เนียร์ดีกว่าผมตรงไหน! ทำไมพี่กัสถึงไม่รักผมแบบที่รักเนียร์บ้าง! หรือว่าเนียร์มันเร้าใจกว่าผมมากเลยหรือไง!อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องเขาสองคนนะ พี่กัสมองเนียร์เหมือนจะกินทุกครั้ง!และเนียร์เองก็ไม่เคยมองพี่กัสแบบพี่ชายเลยสักครั้งเดียว! ผมคงไม่แปลกใจเลยถ้าผมถามว่ามันนอนกับพี่กัสแล้วใช่ไหม แล้วมันจะตอบว่า ใช่!

                เลวๆอย่างพี่กัส ฟันไม่เลือกอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นน้องแล้วถ้าเอาหลักความเป็นจริงมาพูด เนียร์ตรงตามสเป็คที่พี่กัสต้องการทุกอย่างตัวเล็ก ผิวขาว ใบหน้าสวยราวกับผู้หญิง! หัวดื้อ ปากร้าย ใจแข็ง!!

ผมทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง เพื่อเตรียมเจอเนียร์ด้วยใบหน้าอิดโรยเนียร์เป็นคนรักเพื่อนมาก ผมคงจะไม่เลวเกินไปใช่ไหมครับ ถ้าผมจะเอาคำว่ารักเพื่อนของเนียร์มาเอาของของผมคืน!

 

                เพราะผมเสียพี่กัส ให้ใครหน้าไหนไม่ได้จริงๆ!!!

 

                ผมหลับไปยาวพอควรครับ สักพักเสียงประตูห้องผมก็เปิดขึ้นอีกครั้งตามมาด้วยเสียงของพี่ดีฟส์ และเสียงของ

                'กูขออยู่กับมัน ตามลำพัง!' พี่กัส!!!!!!!!!

                'ทำไม ไม่ได้หรอไง' พี่กัสพูดต่อครับ เดาๆเอาว่า พี่ดีฟส์ต้องไม่ยอมแน่ๆ 

                'เออ กูไม่ยอมแน่ๆ ถ้าเกิดมึงทำอะไรน้องกูอ่ะ!'

                'กูเป็นผู้ชาย น้องมึงก็เป็นผู้ชาย ถึงกูทำอะไรน้องมึงน้องมึงก็ไม่เป็นไรหรอก' พี่กัสพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง นี่แหละทำให้ผมเจ็บเหมือนเขาไม่ต้องการจะสื่ออะไรกับผมเลย!แม้ผมจะฟอร์มหลับหรือไม่ได้ฟอร์มก็ตาม!

                'มึงออกไปได้แล้ว กูจะอยู่กับมัน..ตามลำพัง!'บอกผมทีสิครับ ผมควรดีใจ หรือ ผมต้องเตรียมใจ...

                'อย่าให้มันมากก็แล้วกัน' พี่ดีฟส์พูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไปครับ เมื่อสิ้นสุดเสียงของพี่ดีฟส์ที่ปิดประตูลงทั้งห้องก็ต้องอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบผมได้ยินร่างสูงผ่อนลมหายใจหนักๆทิ้งอยู่หลายที ก่อนที่ร่างสูงนั้นจะก้าวฝีเท้าผมพยายามเงียบมากที่สุด เพื่อดักฟังการกระทำของร่างสูง

                !เฮือก!

                สัมผัสแรกที่ร่างสูงสัมผัสกายผม ทำเอาผมสะดุ้งเฮือกใหญ่เมื่อมือใหญ่วางลงบนไหล่ผม

                'มิลานครับ..พี่กัสเองนะครับ'เพียงไม่กี่คำที่เขาเปล่งออกมา ก็แทบทำให้ผมหยุดหายใจผมจะฟอร์มหลับแกล้งเขาได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้...  แต่ก่อนที่ผมจะได้ลุ่มหลงกับมนต์สัมผัสนั้นผมกลับต้องเปล่งเสียงแห่งความเจ็บปวดออกมา!!!

                'โอ๊ย!!!!!' เมื่อมือที่วางบนไหล่ผมกลับออกแรงจิกไหล่ผมด้วยแรงมหาศาล ก่อนจะพลิกร่างผมด้วยมือข้างเดียวให้ผมหันกลับไปเผชิญหน้ากับจอมวายร้ายในคราบของซาตาน!!

                'เรียกดีๆไม่หันเดี๋ยวนี้ดื้อใหญ่แล้วนะเรา' มือหนาที่ปล่อยออกไปเพียงครู่เดียว กลับมายึดแน่นที่ไหล่ผมอีกรอบก่อนจะบีบเบาๆคล้ายกับการนวด แล้วลงแรงบีบหนักๆจนผมต้องนิ่วหน้า

                'จะ..เจ็บ...เจ็บ..พี่กัส มิลานเจ็บ!!!'ผมตะโกนใส่หน้าร่างสูงสุดเสียงไหล่ผมเหมือนจะหลุดตามมือของร่างสูงไปแล้วด้วยซ้ำ!

                'หรอออแต่พี่ไม่เห็นเจ็บเลยว่ะ!!!!' พี่กัสก็กระแทกเสียงกลับมาเช่นกันก่อนจะเหวี่ยงตัวผมที่นั่งอยู่บนเตียง ลงกับพื้นข้างล่างโชคดีที่ผมยันไว้ได้ทัน ไม่งั้นหน้าแหกแน่ๆ

                'โอ๊ยยยยย!!!!!!'

                'พี่ไม่เห็นเจ็บตรงไหนเลยสนุกซะอีก หึๆ' พี่กัสหัวเราะออกมาเบาๆ 

                'พี่กัสต้องการอะไร!'

                'ต้องการให้เราเลิกยุ่งกับพี่ซะที!เมียพี่ไม่ชอบ!!'คำพูดของพี่กัสเปรียบเสมือนแรงอัดมหาศาลจากทุกๆทางที่อัดเข้าสู่ใจกลางลำตัวผม เพราะมันทำให้ผมทั้งจุกและเจ็บในคราวเดียวกัน...

                'พี่ไม่ได้จะมาบอกเลิกเรานะเพราะเราไม่เคยคบกันอยู่แล้วแต่พี่มาบอกเราให้ไปไกลๆพี่ก็เท่านั้น'

                'เนียร์ขอให้พี่ทำแบบนี้หรอ!!!!'

                !!ผัวะ!!

                'โอ๊ย!!!!' ผมร้องโอ๊ยอีกครั้ง คราวนี้ผมไม่ได้แค่เจ็บเพราะผมได้เลือดที่มุมปากมาด้วย พี่กัสต่อยผมอย่างแรงจนทำให้มุมปากผมแตก

                'หึๆพี่กับเนียร์นอนด้วยกันแล้วสินะ!' 

                !!ผัวะ!!

                ไม่มีคำใดๆออกมาจากปากพี่กัสเลยเมื่อผมพูดจบมันเหมือนเป็นปฏิกิริยาสะท้อน เพราะผมเจ็บแต่ร่างสูงกับยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี!

                'ขอดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้แรงก็ไม่บอก...' 

                'อือ! นอนกับมิลานแล้วยังไม่รู้อีกหรอ ว่ามิลานชอบแบบไหน!!!'

                'เหอะๆนั่นสินะ ลืมไปว่าร่านๆแบบนี้ ชอบอะไรแรงๆ' พี่กัสว่าก่อนจะตะปบมือที่เสมือนกรงเล็บของสัตว์ดุร้ายลงมาที่หัวผม 

                'เอาเลย มิลานชอบ! ยิ่งแรงยิ่งดี!!!!' ผมกัดฟันพูดออกไปด้วยความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามา เนียร์เคยบอกผมว่า พี่กัสชอบใช้กำลังกับมันตลอดสงสัยจะจริง!

                'อยากจะทำมิลานหนักแค่ไหน แรงแค่ไหนก็เชิญ..' เสียงของผมเหมือนเสียงของคนใกล้จะหมดแรง แต่ถึงจะใกล้หมดแรงยังไงผมก็ไม่ยอมปล่อยผู้ชายคนนี้ไปอยู่ดี!!!

                'มิลานรู้ว่าพี่กัสไม่ได้รักมิลาน..แต่ยังไงมิลานก็จะดึงพี่กัสไว้ให้สุดแรงเท่าที่มิลานจะทำได้! แล้วถ้ามิลานจะต้องแย่งพี่มาจากใครสักคน มิลานก็จะทำ!'

     [End Milan]

 

     [Casso]

                'แล้วลืมอะไรไปหรือเปล่า!! ว่านี่ก็เมียพี่เหมือนกัน!!!' ร่างเล็กตะโกนใส่หน้าผม เหมือนพลุแตก แต่หน้าแปลก ที่ผมแทบจะไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลยนี่ล่ะมั้งความรู้สึกที่แตกต่าง

                ของคนที่รัก กับ คนที่ไม่ได้รัก

                'ไม่ใช่เป็นแค่คู่นอนหรอกหรอ...' ผมเอ่ยแล้ว ยกแขนขึ้นกอดอกมองร่างบางที่กองอยู่ที่พื้นด้วยใบหน้าสมเพช! 

                ผมยอมรับนะว่าคำพูดของมิลาน ทำให้ผมอึ้งไปหลายดอก แต่ทำไงได้ สำหรับผมเด็กพวกนี้เป็นแค่เด็กชั่วข้ามคืนเท่านั้น หรือเอาง่ายๆผมแค่อยากก็เรียกมันมาแค่นั้นแหละ ผมไม่ได้ถือในตัวเอง แต่เด็กๆผมทุกคนรู้ดีว่าเมื่อผมเบื่อเมื่อไร ผมก็จะสบัดทิ้ง แต่ตอบแทนด้วยค่าเทอมสักเทอม หรือ มือถือสักเครื่องอะไรแบบนี้ก็แล้วไป แต่ขอให้ เก็ตเอาท์ไปจากชีวิตกูซะ!

                'พี่กัส!!!!'

                'อะไรเล่า!!! เสียงดังบ้านนี้เขาเลี้ยงลูกด้วยนกหวีดเหรอไง!!!เลิกยุ่งกับพี่ได้แล้ว รำคาญ!!!' ผมเอ่ยมิลานพยายามดันตัวเองขึ้นมาจากพื้นก่อนที่ร่างเล็กจะโถมตัวเองมาทางผมสองแขนเล็กตวัดเข้าที่เอวผมแน่น ผมพยายามแกะมันออก แต่ก็ไม่หลุดสักทีนอกจากมีข้าวเป็นนกหวีด อาหารหวานบ้านนี้คงเป็นพุดดิ้งปลาหมึก!!แม่งเกาะกูไม่ปล่อยเลยวุ้ย

                'พี่กัส..ทำไมมิลานถึงไม่ใช่คนคนนั้นของพี่กัส มิลานไม่ดีตรงไหนไม่เร้าใจตรงไหน ทำไมพี่ถึงพยายามจะทิ้งมิลานไป'

                'มิลาน..กูไม่ได้พยายามที่จะทิ้งมึง!!! กูแค่ขอให้มึงออกไปจากชีวิตกู' ผมพูดพร้อมกับใช้แรงกระชากแขนของร่างเล็กที่เกี่ยวเอวผมอยู่ ให้หลุดออกทันที

                'พี่ไม่เคย..กูไม่เคยรักมึงเลย...เออกูรู้ กูมันเลว เหี้ย ปากหมากวนตีนแต่มึงก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรอ..มึงเป็นแค่เด็กไม่ใช่เมีย..พี่พยายามพูดดีๆกับเราแล้วนะแต่ทำไมเราไม่ฟังพี่บ้างเลยมิลานก็น่าจะรู้ว่าพี่เป็นคนยังไง!!!!'

                !!ผัวะ!!

                หมัดเล็กๆ ของมิลานตรงสู่หน้าผมทันทีครับ เมื่อผมพูดจบมันก็เหมือนหมัดของนิเนียร์นั่นแหละไม่เจ็บแต่สามารถเรียกกลิ่นคาวเลือดให้ฟุ้งอยู่ในปากผมได้ เท่านั้นแหละที่ฟิวส์ผมขาดผมจับมิลานทุ่มลงพื้นด้วยท่ายูโดที่เคยเรียนมา(สายดำเลยนะครับสายดำ)ก่อนจะตามขึ้นไปคร่อมร่างบาง เพื่อไม่ให้มันหนี!วันนี้มึงกับกูต้องร้าวฉานกันให้ได้!!

                'ถ้าเรายังจะไม่หยุด พี่บีบคอเราหักจริงๆแน่' ผมขู่พร้อมกับจ่อมือไปที่ลำคอของมัน เพื่อเตรียมขยุ้มให้แหลกถ้ามันยังไม่ยอมโดยดีอีก!

                !หมับ!

                แต่แทนที่ร่างเล็กจะกลัวมันกลับจับแขนของผมทั้งสองข้างที่ขู่มันอยู่ไว้ แล้วกระตุกยิ้มยียวนอยู่ดีๆบนใบหน้าเล็กของมัน ก็มีสีแดงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเส้นเลือดฝาดกูจะบีบคอมึงตาย มึงจะเขินกูทำเหี้ยอะไรครับ!

                'มิลาน..มิลาน..อึดอัด..' ร่างเล็กว่าด้วยเสียงเย้ายวน 'ชะ..ช่วยมิลาน..หน่อยได้ไหม...ครับ'สัด! กูอยากจะไหว้มึงจริงๆ มึงมีอารมณ์ตอนนี้นี่นะ!แต่คงจะจริง เพราะร่างเล็กของมิลาน เริ่มบิดไปบิดมาด้วยความทรมานผมก้มมองต่ำไปตรงจุดศูนย์กลางของมันที่ตื่นตัวอย่างเห็นได้ชัดแม้จะไม่ได้ถอด!

                'มึงนี่มันร่านจริงๆ'

                'ละ..แล้ว...จะ...ชะ..ช่วยไหม'มิลานเริ่มบิดตัวไปมา บ่อยครั้งที่ร่างเล็กเริ่มใช้แรงดึงแขนผมเพื่อจะทำให้ผมเสียหลักลงไปทับมัน แต่ขอโทษ! ช่วงล่างกูดีมากกูไม่ล้มง่ายๆหรอกครับ

                'พะ...พี่กัส.....พะ....อ้า...อือ....'คือมึงจะช่วยตัวเองให้กูดูเลยหรอ!

                'หน้ากูมันเหมือนพระเอกหนังโป๊ขนาดนั้นเลยหรอวะ มึงถึงได้...ขนาดนี้' ไม่อยากพูด! พูดแล้วแม่งกระดากปากกูชิบหายเสียงอืออ้ายังคงหลุดออกมาจากปากมิลานเรื่อยๆ จนผมเริ่มถอดใจและไม่อยากจะคุยอะไรกับมันแล้ว

                'เห้ย! เข้ามา' ผมตะโกนออกไปนอกห้อง สักพักลูกน้องผมสองสามคนก็เดินเข้ามากัน มิลานที่กำลังทรมานถึงกับตาโตและเปล่งเสียงแหบแห้งออกมาด้วยความตกใจ

                'มะ..ไม่...ไม่เอา..นะ!'

                'จัดการมันที!ฝากบอกมันตอนมันหายร่านแล้วด้วยว่ากูไม่เอามันแล้ว!'

                'พะ....พี่กัส...มิลาน...ยอมแล้ว ไม่เอาๆ....!!!'

                'หุบปาก!จัดการกันเบาๆล่ะ เดี๋ยวคนในบ้านมันแตกตื่นหมด'  ผมเอ่ยแล้วปล่อยมิลานให้เป็นอิสระ มิลานรั้งขาผมไว้ แต่ลูกน้องผมมาแกะมันออกก่อนจะจับมันโยนลงเตียง

                'ได้ครับเฮีย'

                'รู้สึกพรุ่งนี้มันมีสอบกัน อย่าเอาให้หนักกันมากล่ะเดี๋ยวเด็กมันจะเสียการเรียนหึๆ' ผมเอ่ยจบ ก็ปลายตาไปที่มิลานที่กำลังโดนลูกน้องผม ..เข้าคิว อยู่บนเตียง ก่อนจะเดินออกมาบังเอิญเจอคนบ้านมันพอดี เลยหยุดทักซะหน่อย

                'ป้าครับป้า'

                'ค่ะ มีอะไรคะ'

                'ไม่ต้องไปกวนมิลานมันนะครับมันกำลังทำรายงานกันอยู่'

                'เอ๋คุณหนูไม่เห็นบอกเลยนี่คะ ว่าจะมีเพื่อนมาทำงานป้าจะได้ทำของว่างไว้ให้'

                'ไม่ต้องหรอกครับๆ อิ่มๆกันมาแล้ว ของหวานก็มีแล้วขอแค่ไม่ต้องรบกวนเท่านั้นพอ...' ผมพูดแล้วปลายตากลับไปที่ห้องนั้นมึงเลือกทางเดินมึงเองนะ!

                'ได้ค่ะได้ แล้วคุณจะกลับแล้วหรอคะ'

                'ครับ ผมนัดแฟนไว้'

                'เอ้า ป้านึกว่าคุณเป็นแฟนคุณหนูเสียอีก'

                'ไม่ใช่หรอกครับ แฟนเขาอยู่ในห้องนู่น ผมกลับแล้วสวัสดีครับป้าหึๆ'เสร็จไปอีกหนึ่ง...

                คุณรู้ไหมครับ ว่าวันนี้ผมต้องจัดการเด็กๆของผมกี่คนเพื่อจะได้กลับไปรับรางวัลกับนิเนียร์ที่บ้าน ... เห้ยต้องไปอีกตั้งหลายบ้านแหน่ะกว่าจะจัดการหมด... แต่มันก็ดีไม่ใช่หรอครับ ถ้านิเนียร์จะให้รางวัลผมอ่ะหึๆ

                'เออๆๆๆ...ขอบใจ'ผมกดวางสายโทรศัพท์แล้วโยนลงโต๊ะที่ผมพาดขาอยู่ครับผมกลับบ้านมาได้สักสองสามชั่วโมงแล้ว แต่ลูกน้องผมเพิ่งโทรมารายงานผลเรื่องมิลานเมื่อกี้เอง มันบอกว่า ยังไม่ทันทำอะไรมิลาน มิลานก็สลบไปเสียก่อนลูกน้องผมก็สงสาร มีจิตใจดีเหมือนลูกพี่มัน! ก็ไม่ได้ทำอะไรแต่แค่ฉีกเสื้อผ้ามันออกแล้ว มาร์ครอยไว้เท่านั้นก็ถือว่าได้กินของดีไปครึ่งหนึ่งแล้วกัน เพราะถ้าจะให้เข้าคิวกับคนไม่มีสติมันก็จะดูป่าเถื่อนไปนิดหนึ่ง

                'มีอะไรหรอ...' นิเนียร์ที่นั่งอยู่ข้างๆผมเงยหน้าขึ้นมาถามครับเรากำลังดูหนังด้วยกันอยู่ เรื่องอะไรรู้ไหม เรื่องซอว์อ่ะที่มันทั้งหั่นทั้งเลื่อย กูดูไปก็สยองไป แต่ทำไมนิเนียร์มันดูไปยิ้มไปวะถ้าเกิดจะให้ผมหาเศษหาเลยกับมันช่วงนี้นะครับ บอกได้คำเดียวว่าฝัน!เพราะไอ้เนียร์ไม่ได้มีความกลัวในตัวหนังเลย แม่งโคตรจะชอบดูหนังประเภทนี้เลยดูทีไรตาแม่งใสทุกทีแต่จะเป็นการดีมาก ถ้าแม่งดูแต่ตา และไม่มาลงมาทำกับกู

                'สั่งลูกน้องทำงานให้น่ะ เสร็จแล้วพอดี' ผมตอบเสียงชิวๆเรื่องแถอ่ะขอให้บอกกูเหอะ กูเทพ!

                'ทำเองไม่เป็นหรอไง ทำไมต้องใช้คนอื่นให้ทำ บ้าบอ' ผมยอมให้มันด่าไปครับ คือถ้ามึงรู้ว่ากูใช้ลูกน้องทำอะไรมึงได้แหกอกกูแล้วหั่นแบบในหนังแน่เลยว่ะ

               

ผมกับนิเนียร์คบกันแล้วก็จริงครับ แต่เราก็ยังมีทะเลาะกันบ้างมีปากเสียงกันบ้าง เป็นรสชาติของชีวิต ถ้าจะให้ผมยอมรับอะไรหลายๆอย่างกับคุณผมก็ยอมรับได้ว่า... ตอนนี้ผมก็ยังหิ้วเด็กไปกกอยู่ แต่ก็น้อยลงแล้วครับไม่อยากทำร้ายมันไปมากกว่านี้ เพราะแม่งโคตรหลอนกว่าหนังเลยนอนกับเด็กอยู่แล้วหน้าแม่งโผล่ขึ้นมา กูเลยเลิกเลยครับ!

                'จะสอบแล้ว ทำไมไม่อ่านหนังสือ' ผมกระซิบข้างหูมันแล้วกดจูบลงตรงข้างลำคอมันเบาๆครับ ตอนนี้ทั้งบ้านเหลือเรากันอยู่สองคนสองคนเท่านั้น แค่มึงกับกูเสื้อผ้าไม่เกี่ยว..เอ่อ ไม่ใช่และเนี๊ยสมันออกไปข้างนอก ผมว่าแมงติดเด็กที่ไหนสักที่แหละออกเช้าออกเย็นขนาดนี้ส่วนแม่และ...พ่อถ้าทุกอย่างลงตัวคาดว่าต้นเดือนหน้าจังหวะที่ไอ้เนี๊ยสกลับไปท่านก็คงกลับมากันพอดีแหละครับ แม่เนียร์ชอบแอบโทรมาหาผมบ่อยๆ เรื่องมันบอกให้ผมช่วยดูแลมันแทนแม่ด้วย ขอให้ผมช่วยดูแลมันแทนพี่มันด้วยผมก็รับดูแลอย่างเต็มใจครับ หรือคุณกล้าค้านว่าผมดูแลมันไม่ดีตรงไหน!

                'อ่านหมดแล้วตอนมึงออกไปแรดข้างนอกไง' ร่างเล็กว่า เพราะว่าเราคบกันเนียร์เลยต้องคุมความประพฤติของผมเป็นพิเศษ แต่ก็อย่างที่บอกแหละครับไอ้พวกหน้าด้านๆอย่างผม ก็แถไปเรื่อยแต่ใจกูรักมึงมาก!!

                'กูบอกว่ากูไปทำธุระงอนหรือไง'

                'ไม่ได้งอน ไม่พูดแล้วแม่ง กูล่ะเบื่อจริงๆพวกเรื่องเดิมๆ'

                'เรื่องเดิมๆแต่ท่าไม่เหมือนเดิมน่ะ เอาป่ะหึๆ'

                'ไอ้ลามก ไอ้กัสชั่ว!' ร่างเล็กถึงกับต้องสต๊อปหนังโรคจิตไว้แล้วหันกลับมาด่าผมด้วยสโลแกนเดิมๆเลยครับ

                'จะว่าไปชื่อนี้ มันก็เหมาะกับกูดีนะ'

                'ไม่มีอะไร จะเหมาะกับมึงเท่าชื่อนี้แล้วกัส' นิเนียร์เสริมก่อนจะกดหนังให้เล่นต่อ 

                'กัสชั่ว...นัวเนีย...ผัวเหี้ยเมียยั่ว... อ๊ะหือเข้าก๊านเข้ากัน!!'

                'ไอ้เหี้ยกัส!!!!!'

                'โอเคครับๆ ไม่ล้อแล้ว เชิญดูหนังของคุณไปเหอะ' ผมว่าแล้วยกมือขึ้นห้ามเป็นอันว่ากูยอมเมียยั่วตอนนี้แล้วกัน ในห้องนอนกูไม่ยอมมึงหรอก!

                !ติ๊ด!

                ขณะที่กำลังดูแม่งชำแหละกันอยู่ เสียงบีบีนิเนียร์ก็ดังขึ้นครับแน่นอนว่ากูต้องสนใจมาก 

                'บลูไม่สบายหรอเนี่ย..'

                'โอเอ็มจี!!'

                'สำเนียงมึงแรดมากกัส' ร่างเล็กหันมาด่าผมครับ กูผิดหรอ กูแค่พูด OMG อ่ะ!

                'แล้วมันไม่สบายยังไงอะไรเหรอ' ผมถามต่อครับส่วนมือก็เลื้อยเข้าหาเอวบางกระชับไปด้วย

                'อือมีไข้ขึ้นน่ะ ปวดหัว ตัวร้อน ไม่ค่อยอยากกินอะไรเท่าไร'

                'มันพิมพ์ให้มึงอ่านขนาดนี้เลยหรอวะ'

                'เปล่า พี่ธันเป็นคนตอบมาน่ะ'

                'อ้อ...ไอ้ธัน' ลูกศิษย์ หมายเลขหนึ่งแบบนี้อาจารย์ต้องส่งบีบีไปทักทายซะแล้ว คิดอย่างนั้นผมก็หยิบบีบีขึ้นมากดครับผมกับนิเนียร์นั่งกดบีบีกัน ส่วนไอ้หนังซอว์ซ้ออะไรนั่น ก็เปิดให้ลมมันดูไปดีกูจะได้ไม่ต้องสยองนาน

                CasJung : ถึงขั้นไม่สบายกันเลยทีเดียว.... 

                ส่งครับ พิมพ์เสร็จแล้วก็ส่ง ผมเงยหน้ามองที่นิเนียร์ต่อแม่งโยนบีบีทิ้งแล้วหันไปเล่นเกมส์ในไอโฟนผมพร้อมกับแอบชำเลืองมองผมเป็นระยะๆกลัวกูมีเมียน้อยมาก…..

                thunthun :  >> J

                อั๊ยยะ!!!  ยิงอีโมกลับมาหากูได้น่ารักมาก กูจะรู้ไหมครับไอ้ที่มึงยิงมานี่มันหมายความว่าไง

                CasJung : ต้องยกความดีความชอบให้ครู...ถึงจะถูก 

                thunthun : เออ ๆ มึงมันชั้นเซียน 

                'แต่ก็อิจฉาบลูมันนะ พี่ธันเป็นผู้ชายที่แสนดี รู้ตัวว่าทำอะไรผิดก็ไม่ยอมปล่อยเวลาให้เสียเปล่าไม่เหมือนใครบางคน...'นั่นไงโดนไปอีกดอก ผมเงยหน้าขึ้นมาจากจอบีบี สบตาร่างเล็กเพียงครู่เดียวมันก็หันหน้าไปสนใจกับไอ้หนังนั่นต่อ

                'เออๆกูมันเหี้ยเอง'

                'ยังไม่ได้หมายถึงมึงซะหน่อยกัส!'

                'รู้แล้วน่าปล่อยให้มันเป็นอดีตไปเหอะกูจะทำปัจจุบันและอนาคตของมึงกับกูให้ดีที่สุด' เยสสส! อย่างคม เป็นไงมึง ถึงกับหน้าแดงกันเลยทีเดียว

                CasJung : เออๆ เร่งๆให้มันหายไว้ๆแล้วกัน เนียร์จะได้มีคนมาสอนเลข

                'กูติวเลขให้มะ' ผมเอ่ยสวนทางกับไอ้ที่พิมพ์ไป

                'เอาดิติวเดี๋ยวนี้เลยได้ป่ะ กูวอรี่มากอะไรมาก'

                'ติวบนเตียงนะจะได้แน่นๆ' ผมว่าแล้วเอาตัวไปเบียดๆมันทำไมเนียร์มันไม่เกิดอารมณ์แบบมิลานมั่งวะถ้าเป็นงั้นผมคงโคตรของโคตรแฮปปี้เลยอ่ะ!

                'ไปตายซะ!'

                'โหย ขอพี่หาเศษหาเลยกับเมียบ้างอะไรบ้าง ไม่ได้หรอไงจ๊ะ' ผมว่าแล้วเอาหัวไปไถๆไหล่มัน น่ารักชิบหายเลยกูเนี่ย!

                'อุบาทว์มากกัส ทำท่านี้แล้วมึงคิดว่า มึงคิขุอาโนเนะมากเลยใช่ไหม'

                'กูไม่คิดหรอก กูรู้แล้วว่ากูน่ะน่ารักขนาดไหน' ผมว่าแล้วขยิบตาให้มันข้างหนึ่ง แล้วลุกขึ้นมากดบีบีต่อเหมือนไอ้ธันมันตอบกลับมา

                thunthun : ถามจริงเหอะ เนียร์นี่น้องหรือเมียมึง?

                'สัดเอ๊ย..' ผมพูดออกมาเบาๆ สงสัยผมกับเนียร์ต้องระวังตัวกันหน่อยแล้วหมู่นี้มีคนถามเรื่องของเรามากเหลือเกิน มิลานเองก็ไม่รู้ว่ารู้เยอะรู้ดีขนาดไหนจะรู้ดีไปถึงความลับของผมอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ความลับที่แม้แต่นิเนียร์ก็ไม่รู้แต่สาบานได้ว่ามันไม่ได้ร้ายแรงอะไรกับความรักของผมกับนิเนียร์เลย...

                แต่มันคือความลับ...

                CasJung : Shut the fuck up!!!

                thunthun : สรุป เมียจริงๆสินะ

                CasJung : กูบอกให้เงียบ!!!

                thunthun : มึงไม่ได้ฉลาดคนเดียวนะกัสกูเองก็ฉลาดเหมือนกัน!

                ผมถึงกับรัวบีบีไม่หยุดเลยครับ เมื่อไอ้ธันมันจะคิดแตกประเด็นออกมายังไงเรื่องผมกับนิเนียร์ ก็ยังไม่ควรหลุดลอดไปไหน เพราะมันจะไม่ดีทั้งตัวผมเองแล้วก็ตัวนิเนียร์ เพราะอย่าลืมว่าบ้านเนียร์มันก็มีแม่มีอะไรเหมือนกัน...

                CasJung : ไว้เมาแล้วจะบอก!

                thunthun : ไม่ต้องเมา กูก็รู้...อาการมึงฟ้องขนาดนั้น

                ผมไม่ได้ตอบอะไรไอ้ธันมันต่อ ผมลบบันทึกการสนทนาออกไปด้วยนิเนียร์ไม่สมควรรู้น่ะ เดี๋ยวจะพาให้มันคิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อยอีก แต่ก็จริงนั่นแหละตอนนี้นิเนียร์โตเป็นสาว(?)แล้ว ผมไม่อยากปล่อยมันไปไหนเลยผมตามห่วงมันเลยก็ว่าได้ คุณคิดดูดิ ผมโชคดีขนาดไหนถ้าเมื่อเช้าผมไม่ได้ยืนอยู่หน้าบ้าน ไม่งั้นคนที่ไปกับไอ้ดีฟส์พี่ไอ้มิลาน คงเป็นมันไม่ใช่ผม ผมโกหกไอ้ดีฟส์ไปว่าไอ้เนียร์ไม่อยู่บ้าน ทั้งๆที่เนียร์มันยังนอนอยู่ข้างบนผมเลยบอกไอ้ดีฟส์ว่าไอ้เนียร์มันฝากของไปให้มิลานด้วยและผมต้องเอาไปให้มิลานกับมือผมเอง คนที่ไปกับไอ้ดีฟส์เลยเป็นผมไม่ใช่ไอ้เนียร์ไง

                'บลูแม่งไม่ยอมไปโรงบาล'

                'เหมือนมึงไง แดกยานอนอยู่บ้าน ชีวิตมึงนางเอ๊กนางเอก'

                'เอ้า กูไม่ได้เกิดมาร้ายแบบมึงนี่'

                'ไปๆๆน้องนัวเนียปิดทีวีได้แล้ว เดี๋ยวพี่กัสชั่วจะติวเลขให้'

                'ติวตรงนี้นะ'

                'เออออออออกูไม่ได้เหี้ยขนาดแยกไม่ออก'

                'เออๆงั้นดูอีกเรื่องก่อนแล้วกัน ค่อยติว กูยังไม่มีอารมณ์เรียนอารมณ์คำนวณ'

                'เหี้ย เลขมึงออกสอบกี่บทอ่ะ'

                'สามบทเอง นิดเดียวน๊า...อย่ารีบๆ' นิเนียร์ตบไหล่ผมเบาๆครับก่อนจะนั่งดูหนังซอว์ครึ่งหลังต่อ และตามด้วยหนังไทยอย่างเชือดก่อนชิมคือเมียกูคิดจะดูอะไรน่ารักๆแบบ สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก เพื่อนกูรักมึงว่ะอะไรพวกนี้บ้างไหม กูอยากจะถาม! แบบหนังน่ารักๆ อะไรอย่างงี้อ่ะ!

                การติวของผมกับนิเนียร์ ผ่านไปกันแบบทรหดเพราะนิเนียร์กลัวว่าผมจับมันปล้ำอย่างเดียวเวลามันทำโจทย์ข้อหนึ่งก็กินเวลาเกือบชั่วโมงหนึ่งแล้ว คือถ้ามีสามสิบข้อ มึงจะทำหนึ่งวันกับอีกหกชั่วโมงเลยใช่ไหม

                'เออ..ถูก แต่มึงต้องจำสูตรพวกนี้ให้ได้นะ ไม่งั้นมึงตาย' ผมเอ่ยย้ำอีกรอบ นิเนียร์พยักหน้ารับ แล้วเก็บเลขลงไป

                'โห่สังคม มึงอ่านเองเหอะ กูช่วยมึงไม่ได้จริงๆ' ผมเอ่ยผมยังไม่ได้แก้ศูนย์สังคมตอนม.6 เลยด้วยซ้ำ แม่งยากชิบหายเหอะ

                'มึงอ่อนสังคมหรอกัส'

                'เหี้ยๆ ตอนนี้กูยังแยกไม่ออกเลย สมัยยุคหินเก่า กลาง ใหม่มันแตกต่างกันยังไง'

                'เหอะๆแบบว่ากูเทพสังคมอ่ะนะ สังคมกูเกรดสี่นะโว้ย' คนตัวเล็กเริ่มอวยตัวเองครับ ผมเลยทำหน้าเหนื่อยๆใส่แม่งแล้วทิ้งตัวลงพิงกับพนักพิงโซฟา จังหวะนั้นแหละครับ บ๊ะเลย! ผมเหลือบไปเห็นหนังสือสุขศึกษาของนิเนียร์ในกระเป๋านักเรียนมันพอดีและนิเนียร์เองก็หันมาทางผมพอดี

                'มึงไม่ต้องทำหน้าหื่นกามแบบนั้นเลยกัสสุขฯ กูอ่านเองได้!'

                'เห้ยแต่กูอ่ะ สุขฯเกรดสี่นะโว้ยแต่ไม่ได้สี่ในเกรดนะ...สี่ปฏิบัติหึๆ'

                'ไอ้กัสชั่ว!'

                'หิวแล้วว่ะ เหี้ยเนี๊ยสไปตกเหยื่อที่ไหนวะ ยังไม่กลับสักที กูคิดถึง!' ผมว่า ความจริงคือกูหิว เนี๊ยสมันทำกับข้าวอร่อยนะครับแต่เอาจริงๆนิเนียร์ทำอร่อยกว่า...มั้ง

                'เออนั่นดิไหนบอกจะกลับบ่ายๆนี่เย็นแล้วด้วย' ร่างเล็กเอ่ยแล้วหยิบมือถือมันขึ้นมากด

                'เหี้ยดีเลย์อีกแล้ว' มันว่าแล้วเอาบีบีมันตีกับมือตัวเองครับทำอย่างนั้นแล้วสัญญาณเครื่องมึงจะกลับมาอีกใช่ไหม

                'เอาเครื่องกูไปใช้ปะ' ผมเสนอ พร้อมกับดันไอโฟนไปตรงหน้ามัน 

                'เอาเครื่องมึงไป กูคงไม่ได้เรียนอ่ะเพราะต้องค่อยรับโทรศัพท์เด็กมึง!'

                'ไม่มีแล้วก็พอ จะเอาไปใช้ไหม'

                อืออๆๆเอาที่ชาร์จมาด้วย'

                'ขึ้นไปเอาเองดิ อยู่ในห้องกูอ่ะ ก็รู้อยู่ว่าอยู่ตรงไหน ยังจะถามอีก' ผมพูดความจริงครับ เพราะนิเนียร์มันเป็นคนจัดการห้องผมให้ทุกเสาร์อาทิตย์มันรู้หมดแหละว่าผมซ่อนอะไรไว้ตรงไหนบ้าง 

                'ก็บอกไว้ก่อน บังเอิญกูมีมารยาท'

                'คนมีมารยาทเขาไม่แอบเปิดดูข้อความของคนอื่นตอนคนอื่นเขาหลับหรอกว่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่คนคนนั้นหลับเพราะความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมตอนกลางคืน!!' ผมกระแทกนิเนียร์กลับบ้างครับ พอมันรู้ว่ารหัสโทรศัพท์ผมเป็นวันเกิดมัน มันก็เอาใหญ่เลย มาแอบเปิดดูข้อความผมบ้างล่ะ มาแอบเปิดดูนู่นดูนี่บ้างล่ะแต่ผมก็ไม่เคยว่าหรือโกรธมันเลยครับ ออกจะดีใจแถมยินดีซะอีก

                'กูจะเช็คว่ามึงไปมั่วที่ไหนมาบ้างไม่ได้หรอไงกัส!'

                'แอบหึงกูอยู่ก็บอกมาเหอะ'

                'เออหึง!! หึงเหี้ยๆ มีแฟนเลวๆแบบมึงอ่ะ!!'บอกผมสิ ว่าผมควรจะดีใจที่นิเนียร์เรียกผมว่าแฟนแบบเต็มปากเต็มคำแบบนี้สักที.... 

                'ก็บอกว่าไม่มีก็ไม่มีดิไปทำอะไรให้กินได้แล้ว หิว!'ผมพูดแล้วเดินตัวปลิวเข้าไปในห้องครัวครับ ช่วงนี้ฝนตกบ่อยจังเลยไปไหนมาไหนก็ลำบาก ไปแข่งรถก็ไม่ได้ เพราะฝนแม่งตก อยู่บ้านนั่นแหละดีสุดแล้ว... นอนกกเมียอยู่บ้านมันมันส์กว่าแข่งรถเยอะ!!

     [End Casso]

 

     [Thunder]

                ปล้ำคนป่วยจะผิดไหมครับ...

                ผมคิดไตร่ตรองคำคำนี้มาทั้งวัน จนแทบจะไม่มีสมาธิจะสอบอยู่แล้วแต่สุดท้ายผมก็เอาตัวรอดจากข้อสอบมหาภัยมาได้อย่างสวยงาม เกือบไปแล้วไงกู

                บรูไน ยังอาการไม่ดีขึ้นเลยครับ แต่ที่ทำให้ผมรู้สึกผิดเข้าไปอีกคือวันสองวันนี้มันจะมีสอบ สอบปิดภาคเรียนแล้วด้วย นั่นหมายว่าความมันกำลังจะจบม.6 และต่อปี 1 ส่วนผมกำลังจะจบการศึกษาครับ.. ให้ตายเหอะ รู้สึกว่าเร็วชะมัดผมจะได้ใส่ชุดนักศึกษาอีกไม่เท่าไรแล้ว...โลกความจริงมันกำลังรอผมอยู่สินะครับ

                'แดกผักด้วย' ผมกดเสียงต่ำ เมื่อเหลือบไปเห็นชามข้าวต้มของคนไม่สบายที่หายไปแต่ข้าวและหมู แต่ผักลอยกันเกลื่อนบลูไม่สบายก็จริงครับแต่มันก็ยังมีความพยายามในการลุกขึ้นมาอ่านหนังสือสอบผมเลยช่วยมันติวไปด้วยในบางวิชา ส่วนใหญ่ผมจะถนัดพวก เลข คำนวณ ภาษาอะไรพวกนี้ส่วนพวกวิชาเบ็ดเตล็ดทั้งหลายแหล่ ผมจะนั่งขีดไฮไลท์ทิ้งไว้ให้บลูมันครับมันจะได้ไม่ต้องอ่านเยอะ อ่านแค่ที่ผมขีดทิ้งไว้ก็พอ

                'ขม'

                'แดกเข้าไปเหอะน่า เพื่อตัวมึงเอง' ผมดุมันครับไม่น่าเชื่อมันว่าแม่งไม่กินผัก มันกินครับผักอ่ะ แต่กินบางชนิดเท่านั้นอันไหนไม่ชอบแม่งตักทิ้งหมด น่าจับตีนัก!

                'ไม่เอาไม่กิน กูไม่ชอบ โอเล่มากินมาลูก!' นั่นไม่แดกเอง ก็โยนให้ลูกไอ้โอเล่กำลังจะวิ่งมาครับ แต่ผมเบรคเจ้าสี่ขาลูกชายไว้ก่อนมันเลยวิ่งกลับไปหาบอลยางเหมือนเดิม

                'เหี้ยไม่รักกูเลย'

                'แดกเข้าไปหรืออยากจะโดนตี' ผมพูดด้วยเสียงทุ้มแฝงความกรุ้มกริ่มเอาไว้ครับ เท่านั้นแหละร่างเล็กรีบใช้ช้อนตักไอ้ของที่ไม่ชอบเข้าปากทันที

                'ปอดนี่หว่า...' ผมว่าแล้วใช้เท้าเขี่ยมันเล่นครับมันนั่งกินข้าวอยู่ที่พื้น ส่วนผมนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม โซฟาแห่งความทรงจำไหนๆก็เล่าแล้ว เล่าถึงฉากเกือบหวิวเมื่อเช้าดีกว่า ผมแทบช็อคอ่ะลืมตาขึ้นมาเจอมันนอนเบียดอยู่ข้างๆ เบียดอย่างเดียวไม่พอซบด้วยอีก!กูไม่จบกดให้ไข้แดกอีกรอบนี่ก็บุญแค่ไหนแล้วครับพี่น้อง!

                'เรื่องไรกูจะหาเรื่องเข้าตัว กูหายแล้ว มึงก็กลับไปได้แล้วดิ' ดูมันไล่ครับ พอมันพูดแบบนี้ ผมเลยลุกขึ้นยืนเลย แต่แม่งก็รั้งกูไว้

                'ทำไมอีกอ่ะ!!'

                'กูพูดเล่น'

                'กูเพื่อนเล่นมึงหรอ'

                'กูขอโทษ... อยู่เป็นเพื่อนกูก่อนนะ' ร่างเล็กเอ่ยด้วยแววตาน่าสงสารผมเลยต้องนั่งลงอย่างเดิม ผมหยิบบีบีขึ้นมาดูพบว่าอาจารย์กัสของผมขึ้นสเตตัสออฟไลน์ไปแล้วผมกระตุกยิ้มบางๆเมื่อนึกไปถึงช่วงกลางวันที่ผมคุยกับไอ้กัสมัน

 

                ไว้เมาแล้วจะบอก

                'หึๆ' ผมหัวเราะในลำคอครับ ก่อนจะหยิบไอโฟนเครื่องเก่าสมัยสามจีเอสขึ้นมากดพิมพ์ข้อความไปหาไอ้กัสมัน

                พรุ่งนี้แดกเหล้ากัน กูเลี้ยง 

                ผมถือมือถือไว้ในมือสักพักครับ พร้อมกับมองบลูกินข้าวไปด้วยผมลากบลูไปหาอาหมอประจำบ้านมาเมื่อเย็น ทุกอย่างไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วงครับอาหมอบอกว่าจริงๆแล้วฉีดยาสักเข็มก็น่าจะหายขาดทันสอบ แต่แม่งไม่ยอมเลยยอมให้มันกลับบ้านมาอัดยาแบบเดิมความจริงผมอยากจะบอกอาหมอว่า.. ผมฉีดให้มันเองก็ได้นะครับ

                !ติ๊ด!

                คิดเหี้ยไรกับกูเปล่าเนี่ย โทรหากูบ่อนเกิ๊น! 

                กัสมันก็ใช้เบอร์โทรศัพท์อีกเครื่องมันตอบกลับผมมาครับคือมันกับผมเหมือนกันในหลายๆอย่าง โดยเฉพาะ การต้องตกเป็นลองเมียสถานะนี้โชว์ตลอดเวลา!

                เปล่าคิด แค่อยากปรึษา... 

                จิ้มๆ แล้วส่งครับ ไอ้บลูเริ่มเหล่ตาหันมาทางผมบ่อยขึ้นเรื่อยๆยิ่งเมื่อกี้ผมแอบหลุดหัวเราะกับข้อความตอบกลับของไอ้กัสมันไอ้บลูเลยหันมาทำตาขวางเล็กๆเลยครับ แต่ก็อย่างว่ามันยังมีทิฐิกับผมอยู่ก็เลยยังคงฟอร์มไว้

                ปรึษาตลอด! ตอนมึงจะจ้ำจี้กัน ทำไมมึงไม่โทรมาหากูด้วยเลยล่ะหรือให้กูไปทำแทนเอาไหม! 

                'ไอ้สาด...'

                'ด่ากูหรอ!'

                'ไม่เกี่ยวกับมึง แดกข้าว แดกยา ไปอาบน้ำ แล้วไปเอาหนังสือมาอ่านซะจะได้เข้านอนไวๆ'บลูเชิดหน้าใส่ผมครับ ก่อนจะรีบตักข้าวเข้าปากให้หมดมันนั่งเว้นช่วงระหว่างยากับข้าวแปบหนึ่ง ก่อนจะกรอกยาเข้าปากด้วยความยากลำบากผมจะยื่นมือเข้าไปช่วยแล้ว แต่แม่งใจกล้ากรอกเข้าปากเองไปก่อน

                สรุปมึงจะไปไหมสัด

                'ให้ไปอาบน้ำ หยิบโทรศัพท์ไปเพื่อ?' ผมถามเพราะไอ้บลูมันลุกขึ้นจากที่กินข้าว เดินไปหยิบมือถือที่ชาร์จแบตอยู่ที่ข้างเสาติดมือไปด้วย

                'กูก็จะไปคุยกับชู้กูบ้างอะไรบ้าง!' พูดจบร่างเล็กก็สบัดหน้าใส่ผมแล้วเดินเข้าห้องนอนไปครับ ผมส่ายหน้าแล้วหัวเราะเบาๆพอดีกับที่ไอ้กัสมันตอบข้อความกลับมาพอดี

                เออออ ร้านเดิม ที่เดิม โต๊ะเดิม เวลาเดิม โย่ว

                แล้วเจอกัน โย่ว 

                ผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะครับ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องด้วยฝีเท้าที่เงียบอยากจะรู้ ไอ้บลูมันจะแอบคุยกับชู้จริงหรือเปล่า เพราะถ้าจริงผมจะได้แอบฟังชื่อมันถูกแล้วตามไปหักคอมันถูกตัว! บังอาจมายุ่งกับเมียกู! แต่พอได้ยินเสียงน้ำที่กระทบกับพื้น ผมก็ปริยิ้มออกมาครับ ผมเดินไปที่เตียงทิ้งตัวลงนอนสักพัก กะว่าจะพักสายตา แต่ทำไมหลับลึกไปก็ไม่รู้อ่ะ

     [End Thunder]

 

     [Casso]

                ผมกำลังเดินออกจากบ้านครับ ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆพอดีนิเนียร์หลับไปแล้ว แล้วผมกำลังจะหนีเที่ยว! ไม่ใช่ผมกำลังจะไปเจอลูกศิษย์ผมต่างหาก มันช่วนผมไปกินเหล้าวันนี้ไม่รู้เป็นเหี้ยอะไรหมู่นี้โทรหากูบ่อยเกิ๊น! แอบคิดไรกับกูป่าวก็ไม่รู้ ก็เข้าใจนะครับแบบว่ากูหล่อ กูน่ารัก ดูดี เพอร์เฟคโคตรๆ แต่จะให้ผมมาเอากันเองมันก็คงไม่เหมาะไม่ควรเพราะแค่นี้ผมก็ทำเคะทั้งหลายอกหักเพราะผมมากพอแล้ว

                'ไอ้กัส!!' เหี้ย เหมือนกูกำลังหนีเมียออกจากบ้านอย่างไรชอบกลขณะที่ผมกำลังเปิดประตูรั้ว เพื่อเอารถออก เสียงนิเนียร์ก็ดังออกมาจากตัวบ้านผมค่อยๆหันหน้าไปช้าๆ ทำให้นิ่งและเนียนที่สุด มองขึ้นไปยังระเบียงชั้นบน

                'ไรมึง!'

                'อย่าให้เมากลับมานะ กูขี้เกียจเดินมาเปิดประตูให้มึง!' มันโวยวายเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องไปครับ เอ่อ ก่อนออกมากูมั่นใจแล้วนะว่ามึงหลับแล้ว!สาบานสิว่า เมื่อกี้มึงละเมออ่ะ

                ผมใช้เวลาไม่นานในการขับรถมาสถานที่ที่นัดกับไอ้ธันไว้ครับมันเป็นคลับค่อนข้างหรู และเป็นคลับกลาง คลับกลางในความหมายของผมคือไม่ได้ตั้งอยู่ในถิ่นฐานของใคร หรือใกล้ถิ่นใครมากกว่ากันนั่นเอง

                'โย่ว' ผมเดินเข้าไปทักทายมันตรงจุดที่โต๊ะประจำเวลานัดเจอกันครับเป็นโต๊ะมุมสุดชั้นลอย ซึ่งมองเห็นได้ทั้งร้าน คุณเชื่อไหมคลับนี้เป็นคลับเดียวที่ผมเส้นไม่ได้ เพราะอะไรนั่นหรอครับ! ผู้จัดการร้านแม่งสปีชีส์เมะเหมือนกูไงกูเลยไปม่อไม่ได้ อารมณ์เสีย!!

                'สายว่ะกล่อมเมียให้หลับอยู่หรอไง' มันว่าครับไอ้ธันสั่งเครื่องดื่มมาดื่มก่อนผมแล้วสองสามแก้ว เห็นหน้าติ๋มๆแบบนี้แม่งแดกเหล้าเก่งชิบหายเลยครับ ไม่แปลกใจเลย ทำไมไอ้บลูถึงเสร็จแม่งที่คลับ!

                'กูบอกให้หุบปากสัด'ผมว่าแล้วนั่งลง โซนนี้ค่อนข้างคงความเป็นส่วนตัวผมเลยนำบุหรี่ขึ้นมาจุดดูดได้

                'มีไร รีบพูดมาเร็วๆ'

                'แดกอะไรก่อนสิ กูเลี้ยง'

                'เหี้ย จะล่อให้กูเมา แล้วเอาความลับกูใช่มะ'

                'หึๆก็ไม่เชิง..'ผมหันไปเรียกพนักงานเพื่อสั่งเครื่องดื่ม แล้วก็อาหารนิดหน่อยครับช่วงนี้ผมอนามัยหน่อย แดกเหล้าต้องมีกับแกล้ม ไม่งั้นท้องไส้กูพังหมด

                'กูเห็นลูกน้องมึงแถวบ้านมิลานไม่ได้ไปทำไรเหี้ยๆไว้ใช่ไหม'

                'จะหาเรื่องกูหรอไง'

                'เปล่าหา แค่พูดตามที่เห็น'

                'กูไปคุยกับมันเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้จับ ไม่ได้สัมผัสกูก็มีลูกน้องตามหน่อย ไม่ได้หรอไงวะ'

                'เหรอ...' ไอ้ธันเหรอ แบบไม่ค่อยเชื่อผมเท่าไรสมกับเป็นเหี้ยนี่จริงๆแหละครับ ฉลาดรอบรู้และที่สำคัญ...รอบคอบมาก!

                'ศุกร์นี้กูว่าจะพาบลูไปทะเลไปกับพวกกูไหม' 

                'กูยังสอบไม่เสร็จไอ้สัด'

                'งั้นเอาเนียร์ไปกับพวกกูก่อนส่วนมึงเสร็จเมื่อไรก็ตามมาแล้วกัน'

                'พวกมึง..แสดงว่ามีไอ้เหี้ยเต็นท์ด้วยใช่ไหม!' 

                'จะเหลือหรอ'

                'เหี้ย งั้นกูไม่ให้เนียร์ไปมันเป็นน้องกูไอ้สัด'

                'กัสมึงหวงน้องมึงออกนอกหน้านอกตามากอ่ะ'

                'มันเป็นหน้าที่กูโว้ย แม่ฝากกูให้ดูแลมันกูก็ต้องทำให้ดี'

                'ดูแลนี่ ดูแลบนเตียงด้วยเปล่าวะหึๆ' ไอ้ธันหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะยกแก้วช็อตกระดกดื่ม 

                'จะเอากูให้จนมุมเลยใช่ไหมไอ้สัด'

                'ลองดูสักยกไหมละครับ...อาจารย์'

                'เหอะ! กูเพิ่งจะรู้จักคำว่า ศิษย์คิดล้างครู จริงๆก็วันนี้แหละ'ฝันไปเหอะ จะให้นิเนียร์ไปอยู่กับคนอื่น ฝันไปเหอะไอ้สัดข้ามศพกูไปก่อนนี่มา!! สงสัยผมจะต้องโดดสอบโดดเรียนอีกแล้วล่ะมั้งเนี่ย

                ในข้อหา…..ตามไปเฝ้าเมีย!!!

     [End Casso]