EAT ME IF YOU CAN [[ Yaoi ]]

EAT ME IF YOU CAN [17]

 

       [Brunei]

                'เหี้ยเอ๊ย!' ผมสบถออกมาอย่างหัวเสียนิดๆผมใช้เวลาไม่นานในการขับรถจากบ้านไอ้เนียร์ กลับมาบ้านตัวเองผมเดินตรงไปที่ตู้เย็นพร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำที่ใส่อยู่ออกไปพร้อมๆกันไปด้วยจนในที่สุดผมก็ได้กระป๋องเบียร์ติดมือมาหนึ่งกระป๋องความจริงผมไม่กินเหล้ากินเบียร์หรอกนะส่วนกระป๋องที่ติดมานี่คงเป็นของไอ้พี่กัส ที่มันมาครั้งก่อนเหี้ยนี่กินเบียร์กินเหล้าแทนน้ำเปล่าแล้วด้วยซ้ำมั้ง 

                'อ่า..' ความเย็นและความอ่อนนุ่มของเบียร์ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นผมย้ายตัวเองที่ยืนพิงเคาเตอร์ทำครัวมาทิ้งตัวนั่งลงบนชุดโซฟาหน้าโฮมเธียเตอร์แทนไว้ถ้าผมใจเย็นลงกว่านี้หน่อย ผมค่อยโทรไปกราบขอโทษไอ้เนียร์งามๆเรื่องที่ออกมาจากบ้านมันแบบไม่ร่ำไม่ลา แถมไม่ช่วยมันเก็บล้างอีกแล้วกัน..

                !ติ๊ด!

                เสียงเรียกเข้าบีบี ทำให้ผมเหลือบตาลงมองโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะครับแล้วผมก็ได้อารมณ์เสียอีกรอบ เมื่อเห็นว่าใครทักบีบีเอ็มมา!

                'เหี้ยเอ๊ย ฝันไปเหอะว่ากูจะไปเป็นน้อยใคร!' ผมด่าพร้อมกับแกะฝาแบตโทรศัพท์ออกแล้วโยนให้ไอ้โอเล่ หมาที่ผมเลี้ยงไว้ให้มันเลียเล่น

                'โอเล่! คาบไปไกลๆเลยก็ได้ลูก พ่อไม่ว่า!'

                !!โฮ่ง!!

                ความจริงมันไม่ใช่หมาผมหรอกครับ หมาไอ้ธันนู่นมันบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลา เลยฝากผมเลี้ยงโอเล่หน่อยแต่พอตอนนี้ผมกับมันแตกร้าวกันแล้ว มันจะมาเอาไอ้โอเล่คืน แต่ผมไม่ยอมไงเรื่องไรกูจะยอมคืนลูกมึงให้มึงเล่า! (เข้าใจป่ะครับ)

                'อะไรเล่าลูก พ่อกำลังเครียด' ผมว่า เมื่อไอ้โอเล่วิ่งกลับมาอีกรอบหลังจากเอามือถือผมไปซุกไว้ไหนแล้วก็ไม่รู้มันไอ้โอเล่มันกระโดดขึ้นโซฟาที่ผมกำลังนั่งอยู่ครับแม่งเอาลิ้นมาเลียซิกแพคผมอีก

                'ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ ยังไงพ่อก็ไม่ยอมคืนหนูให้มัน.. ให้แม่หนูหรอก' คืออย่างที่รู้ๆกันนะครับ ว่าธันมันทั้งลุกและรับได้ในตัวเดียวกันแล้วตอนที่มันเอาไอ้โอเล่มาให้ผมเลี้ยง ก็แบบว่ามันเรียกโอเล่ว่าลูกมาแล้วไงผมเลยขอเป็นพ่อ ส่วนแม่งเป็นแม่ไปแทน

                'แอ้งงง...' ไอ้โอเล่ร้องครับ มันเป็นหมาพันธุ์ปอมเมอเรเนียน ตัวเล็กๆไม่เห่า ไม่โวยวาย เหมือนหมาตัวอื่นไม่งั้นแม่งถูกจับโยนออกจากห้องผมไปพร้อมกับแม่มันแล้ว

                !!!โฮ่งๆๆ!!!

                แต่อยู่ๆมันก็วิ่งลงจากโซฟาครับแล้ววิ่งไปเห่าที่หน้าประตูเอง พนักงานส่งของมั้ง ลูกชายพ่อจะจมูกดีไปไหนลูกผมกระดกเบียร์เข้าปากไปอีกอึกใหญ่ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทั้งๆที่ถอดเสื้อแม่งอยู่ยังงั้นแหละ ไปที่ประตูที่ไอ้โอเล่มันเห่าอยู่

                'รู้แล้วๆ เปิดแล้วครับเปิดแล้ว' ทำไมกูคุยกับหมาแล้วมีความสุขครับ! 

                !!!โฮ่งๆๆๆ!!!

                ผมเปิดประตูพร้อมกับเสียงไอ้โอเล่ครับแต่พอผมเปิดประตูเท่านั้นแหละ กูอยากจะจับไอ้โอเล่โยนออกนอกห้องทันที!

                'เห้ย เดี๋ยวดิบลู!'

                'สัด กูไม่ฟัง!!!!!!!!'เหี้ยธันนั้นเอง ......

                'ยิ้มเหี้ยไร' ผมถามมันครับ ผมใช้ขาดันก้นไอ้โอเล่ออกไปจากห้องมึงอยากไปอยู่กับแม่มึงใช่ไหม มึงไปเลย!

                'เอาลูกมึงไปเลย กูไม่เลี้ยงก็ได้!' ผมว่า แล้วเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้กูโป๊อยู่... ชิบหายแล้ว มิน่าทำไมตามันดูระยิบระยับวับวาวเสียเลยเกินจะแดกกูอ่ะสิ ไม่มีทางโว้ย!!!!

                'ให้กูเข้าไปเก็บของหน่อยไม่ได้หรอไง' มันก้มลงไปอุ้มโอเล่ขึ้นมาครับแล้วพูดด้วยเสียงเรียบๆ

                'ไว้กูจะเก็บแล้วโยนไว้หน้าห้องให้!'

                'ไม่ กูจะเก็บเอง' มันเถียงเสียงแข็ง ก่อนจะผลักประตูซึ่งเป็นกำบังสุดท้ายของผมเข้ามาด้วยแรงมือเดียว (มืออีกข้างอุ้มหมาอยู่ไง)ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องผมอย่างสง่างาม กูล่ะเกลียดจริงอะไรจริงอะไรพวกทำอะไรก็ดูดีไปหมดเนี่ย!

                'จะเก็บก็รีบๆเข้า เดี๋ยวเด็กกูมาแล้ว'

                'เหอะ เลิกกันได้ไม่เท่าไร ก็เอาชู้เข้าบ้านเลยนะ' มันย้อนผมด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกกูอยากจะเอาแจกันดอกไม้ทุบหัวแม่งจริงอะไรจริง!

                'ก็ดีกว่าพวกมีชนักติดหลัง! ทำอะไรไม่เกรงใจใคร!!'ไอ้ธันปล่อยให้โอเล่ลงกับพื้นครับแล้วตวัดสายตาคมกริบของมันหันมาทางผม

                'จะไม่ฟังกูเลยใช่ไหม'

                'เออ! กูรับไม่ได้หรอกว่ะ ถ้าต้องเป็นรองใคร!' ผมเน้นย้ำทุกคำไอ้ธันสูดลมเข้าปอดด้วยความใจเย็น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนผม เพื่อเก็บของของมันส่วนผมก็นั่งหงุดหงิดหัวเสียอยู่ข้างนอกห้องผมแทน

     [End Brunei]

 

     [Thunder]

                ผมเดินเข้ามาในห้องนอนบรูไนครับ ก่อนจะก้มลงเก็บของของผมซึ่งส่วนใหญ่เป็นพวกเสื้อผ้าอะไรพวกนี้ คือช่วงหลังๆผมย้ายตัวเองมานอนห้องมันไงรวมถึงน้องหมาลูกรักผมด้วย แต่เพราะมีเรื่องเสียก่อน ครอบครัวเราเลยร้าวซึ่งผมก็ตามไปจัดการกับต้นเหตุความร้าวฉานนั้นแล้วด้วย! ลูกผมเลยกำพร้าพ่อเพราะอดีตคนรักเก่าของผมเลย!!เวลาแบบนี้ ผมจะต้องทำยังไงได้ นอกจาก... 

                'โหล กัสมึงว่างป่าว'

 

โทรปรึษาอาจารย์... กัสโซ่ 

 

                'เหี้ยอะไรอีก เพราะพวกมึงนั่นแหละกูเลยต้องมายืนล้างจานไอ้เหี้ยยยยยยยยยย!!!'

                ผมต้องเอาโทรศัพท์ห่างจากหูเลยครับอาจารย์ผมกำลังของขึ้นที่พวกผมหนีออกมา ตอนแรกผมจะไม่ตามมาง้อมันหรอก..แต่ผมรักมันจริงๆนี่หนา ไม่ตามมาง้อ ก็โง่ตายห่าแล้ว!

                'เออ ไว้วันหลังกูไปล้างคืนให้บลูมันไม่ยอมเปิดทางให้กูเลย.. ทำไงดีวะ'

                'โธ่ไอ้สัด!! เก็บไว้รอมึงสองตัวมาล้างวันนั้นกูกะนิ.. กูหมายถึงกูกับเด็กกูก็ออกลูกเป็นมะเขือแล้วไอ้ห่า!!!' ไอ้กัสยังไม่หยุดโวยวายครับ ผมก็ปล่อยให้แม่งโวยวายไป สักพักแม่งก็หยุดแล้วหันมาสนใจกับคำถามของผมต่อ

                'มันไม่ยอมเปิดทางให้มึง มึงก็แยก... แยก...ออกสิวะไอ้สัด โง่เหี้ยๆได้ข่าวมึงเกรดสามจุดเก้าไม่ใช่หรอ!'

                'กูไม่ได้หมายถึงตอนนั้นไอ้สัด ตอนนั้นกูทำได้... กูหมายถึงจะจับมันลงเตียงยังไง แม่งไม่ยอมกูอย่างเดียวเลย!' ผมอธิบายให้อาจารย์ฟังต่อครับ แล้วก็ค่อยหันมองไปทางประตูด้วย

                'มันไม่ยอมลงเตียงกับมึง งั้นก็ทำให้มันลากมึงขึ้นเตียงสิวะ...' ไอ้กัสพูดครับ เหมือนแม่งชี้ทางสว่างให้ผมอีกแล้วอ่ะ!เท่านั้นแหละ ความคิดผมก็บรรเจิดขึ้นมาทันที

                'มันจะไม่เป็นอันตรายหรอวะกัส'

                'เหี้ย! อย่าพูดมาก กูให้ของมึงไปแล้วนะ อยู่ที่มึงจะใช้หรือเปล่าแค่นี้แหละ กูต้องไปจัดการกับของที่มึงทิ้งไว้ต่อ ไอ้สาดดดดดดด!!!!' ไอ้กัสตัดสายไปแล้วครับ ทำให้ผมนึกถึงของที่ไอ้กัสแอบส่งให้ผมตอนที่อยู่ที่บ้านมัน จำได้ไหมครับตอนผมเดินสวนกับมันตรงบันไดอ่ะ

 

                'เหี้ยไรวะกัส..' ผมถามมันครับ มันยื่นซองอะไรมาไม่รู้ใส่มือผมในถุงนั้นมีเม็ดยากลมๆเม็ดเล็กๆสีชมพูอยู่ในซองนั้นสองสามเม็ด 

                'มึงไม่รู้จักหรอ.. อ่อนว่ะ' ไอ้กัสเอามือเท้าเอว แล้วมองหน้าผมอย่างดูถูกครับเท่านั้นผมก็ถึงบางอ้อเลย

                'เม็ดเดียว...ยันเช้า เชื่อกู' ไอ้กัสว่า แล้วกระตุกยิ้มร้ายกาจ 

                'ใครกินวะ กูกินหรือ...บลูกิน'

                'สัด มึงอยากให้ใครคึกเล่า มึงอยากคึกมึงก็แดกถ้ามึงอยากให้บลูมันคึกก็ให้มันแดก ..หรือยากจะคึกทั้งคู่ก็แดกแม่งทั้งคู่เลย!'

                'แน่ใจว่าได้ผล?' ผมถามมันกลับครับ เหมือนหักหน้าไอ้กัสนิดๆเพราะแม่งหน้าเสียเลย

                'งั้นเอาคืนมาสัด!!'

                'เรื่องไร ให้แล้วให้เลยดิวะ'

                'เออๆๆ เอาไปแล้วก็ใช้ให้ถูกล่ะ ไม่ใช่จับกรอกปากทั้งผัวทั้งเมียไม่งั้นตาย!'

                'รู้แล้วโว้ย'

 

                ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงครับโชคดีจังที่ผมยังไม่ได้โยนไอ้ถุงนี่ลงขยะไป

                'ไหนเมื่อพูดดีๆไม่รู้เรื่องก็ต้องพูดกันด้วยไอ้นี่แหละ' ผมว่าแล้วทำเนียนเก็บของต่อ เห็นเขาบอกกันว่า คนส่วนมากถ้าอยู่ใกล้ไอ้กัสจะติดนิสัย กะล่อน ปลิ้นปล้อน ตอแหล แถเนียนไปเรื่อย สงสัยจะจริงผมไปแดกเหล้ากับมันแบบสงบศึกแค่ครั้งเดียว รู้สึกผมจะติดนิสัยเนียนขั้นเทพของมันมาอย่างไม่ทิ้งลายกันเลยทีเดียว

                'เหี้ยไรอีก!!'

                'ไว้จะโทรไปรายงานผลนะครับ อาจารย์ หึๆ....' 

 

                'ขอบใจที่ให้เข้ามาเก็บของ แต่ฝากไอ้โอเล่ไว้ก่อนนะเพราะวันนี้คงหิ้วมันกลับไปด้วยไม่ไหว' ผมเอ่ยกับร่างเล็กที่นอนผึ่งซิกแพคอยู่บนโซฟา... ใครๆ ก็อยากรู้ครับ ว่าผมกับมันใครกันแน่ที่อยู่ล่างอยู่บน เพราะถ้าดูจากรูปกาย บลูมันก็สูง ผมก็สูงบลูมีซิกแพค ผมก็มี คือเราสองคนดูไม่น่าจะมีใครเป็นสปีชีส์รับได้สักคนขนาดน้องเนียร์ยังจะเรียบๆเคียงๆมาถามผมเลย ว่าเวลาผมกับไอ้บลูมีอะไรกันใครอยู่ล่างใครอยู่บนกันแน่ ส่วนคำตอบน่ะหรอครับ

               

'พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ มันมืด...หึๆ'

 

                ร่างเล็กไม่ได้ตอบอะไรผมครับ มันหันหน้ามามองผมแค่เสี้ยวหน้าก่อนจะหันกลับไปดูทีวีของมัน จังหวะนั้นผมเลยใช้ความหน้าด้านอันมีอยู่น้อยนิดเดินตัดหน้ามันที่กำลังดูทีวีอยู่เข้าห้องครัวไป

                'เห้ย ทำไร!'

                'กินน้ำ'ผมตอบกลับไปแบบปัดๆ วันนี้คงไม่พร้อมจริงๆสำหรับการเจรจาครั้งที่ล้านแปดของผมกับมันเนียร์บอกว่าบลูมีนิสัยเสียตรงนี้แหละครับ เวลาจะไม่ฟังใคร ต่อให้พูดยังไงมันก็ไม่ฟัง

'รินมาเผื่อด้วย'แต่เหมือนฟ้าจะเข้าข้างผมนะ ผมพยักหน้า แล้วเดินตรงไปในครัวจัดการโยนยาสร้างความสัมพันธ์ลงแก้วของร่างเล็ก แล้วรินน้ำเปล่าลงไปส่วนผมเพื่อกันการผิดพลาด เลยหาน้ำหวานที่เป็นกระป๋องในตู้เปิดดื่มแทนครับ

'เอาไป' ผมว่าแล้วส่งแก้วน้ำให้มันครับเม็ดยาละลายรวมเป็นเนื้อเดียวกับน้ำแล้ว ความจริงกัสมันแอบกระซิบผมว่าแม่พันธุ์อย่างไอ้บลูเม็ดเดียวอาจจะไม่อยู่ ถ้าจะเอาให้แน่เอาให้โดดจริงๆอย่างไอ้บลูน่าจะสองแต่ผมสงสารน้องครับ ผมมีจิตที่ดีมากกว่าจิตชั่วร้ายเลยโยนลงไปในแก้วแค่หนึ่งเม็ดกับอีกครึ่งหนึ่ง...

'เหี้ย ฝนตก...' เฮ้ๆ ฟ้าจะเป็นใจเกินไปแล้วนะครับความจริงผมแค่จะเอากระป๋องมาทิ้งขยะ แต่มองลอดผ่านช่องผ้าม่านไปเห็นท้องฟ้ากำลังมืดครึ้ม และเมฆกำลังก่อตัวส่งผลให้เกิดเม็ดฝนตกลงมาสู่พื้นดิน

'รอให้ฝนหยุดตกก่อนก็ได้ แล้วมึงค่อยไป สงสารเห็นของเยอะ' ร่างเล็กเย้อผมด้วยคำพูดครับ ผมพยักหน้า แล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟาที่บลูมันนอนผึ่งแอร์อยู่ 

               

เพื่อรอเวลาเท่านั้น.... หึๆ

     [End Thunder]

 

     [Brunei]

                คุณว่าห้องมัน...ร้อนๆหนาวๆไหมครับ ผมเหลือบตาไปยังเทอร์โมมิเตอร์รูปการ์ตูนที่แปะไว้กับข้างฝาห้องก็พบว่าอุณหภูมิก็ยังคงเป็นปกติ แถมจะเย็นขึ้นด้วยซ้ำเพราะข้างนอกฝนตกอีกอย่างผมถอดเสื้ออยู่ด้วยมันก็น่าจะหนาวได้แล้วดิ

                'เหี้ย.. กูจะไม่สบายอีกแล้วใช่ไหม' ผมเริ่มหัวเสียกับภาวะของร่างกายแล้วครับ ผมเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆคลั่นเนื้อคลั่นตัวยังไงอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีใครไปจุดไฟในตัวผม เพราะอยู่ดีๆเลือดลมมันก็ตื่นขึ้นมาดื้อๆ

                'เป็นอะไร หน้าตาดูย้ำแย่'

                'หุบปากไปเลย' ผมชิงตัดบทครับผมว่าน้ำที่ผมกินเข้าไปเมื่อกี้ต้องมีอะไรปนอยู่แน่เพราะดูหน้าคนที่ส่งแก้วให้ผมดิ หื่นชิบหาย!

                'หึๆๆ' ธันเดอร์หัวเราะในลำคอครับ เท่านั้นแหละ ผมรู้ทันทีว่าผมโดนดีจนได้ ร่างสูงปลายตาหันมามองผมที่เริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรและ ผมโดนอะไร แต่ตอนนี้ปากผมมันสั่นไปหมด และที่สำคัญ...เหมือนร่างกายมันกำลังเรียกร้องอะไรบางอย่างอยู่

                'กูกลับล่ะ ไว้จะมาเอาโอเล่พรุ่งนี้ เก็บของให้ด้วย' ร่างสูงพูดและลุกขึ้นยืนครับ จังหวะนั้นเอง ที่ร่างกายผมเหมือนมีสปริงติดอยู่ที่ก้นเพราะแค่ร่างสูงยืน ผมก็เด้งตัวขึ้นจากที่นั่งและรั้งแขนร่างสูงไว้

                'อะไรของมึง' ร่างสูงหันมาถามผมเสียงนิ่งๆครับ

                'มะ..มึง...อะ..เอา...อะไรให้กูกิน!'

                'เอ้า มึงนี่ น้ำบ้านมึงเองแท้ๆ ยังจะมาถามกูอีก' ร่างสูงย้อนผมกลับครับจังหวะนั้นเองที่ผมกัดปากตัวเองอย่างห้ามไว้ไม่อยู่อยู่ดีๆผมก็จับแขนที่รั้งร่างสูงไว้แน่นขึ้นธันเดอร์มองผมด้วยสายตาที่ตอนนี้ผมคำนวณไม่ออกว่ามันมาไม้ไหน!

                'ไม่ตลก!!' ผมกระชากเสียง ตอนนี้ตัวผมทั้งตัวมันร้อนไปหมดในหัวก็มีแต่ฉากอิโรติก...ทั้งนั้นวนอยู่ในหัว

                'งั้นก็ปล่อย กูจะกลับแล้ว พูดไม่รู้เรื่อง!' ไอ้ธันใช้คำพูดในการสบัดการเกาะกุมของผมครับ แขนของร่างสูงหลุดออกจากมือผมจนได้และมันกำลังเดินไปที่ประตู!

                'ธะ..ธันเดี๋ยว!'ผมเรียกร่างสูงที่กำลังเปิดประตูห้องผมไว้ มันหันมาช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆเมื่อชั่วครู่ที่มุมปาก

                'อะไร'

                '.....' ผมรีบก้าวเท้าไปหามันที่ประตู ด้วยความทุรนทุลาย ทั้งกายและใจ 'จูบกูหน่อย...ได้ไหม'

                'หืออ...' ธันเดอร์เสียงสูงขึ้นจมูก และกรอกตาไปมาราวกับคนใช้ความคิดเหี้ยจูบกูแค่นี้มึงยังต้องคิดอีกหรอ! จังหวะนั้นเองที่ผมติดสินใจตวัดเรียวแขนโอบรอบคอร่างสูง แล้วโน้มลงมาประกบจูบอย่างดูดดื่มลิ้นของผมทักทายลิ้นของร่างสูงอย่างโหยหาแบบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนและต้องการให้มันมีส่วนร่วมบ้าง! มากกว่าที่จะอยู่เฉยๆไม่ทำอะไรผมประกบปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างกระหายในร่างกายของใครอีกคน แต่อีกคนนั้นมันตายด้านไปแล้วหรืออย่างไรไม่ทราบ!

                เพราะอย่าว่าจะชวนทำอย่างว่าต่อเลย จูบผมยังไม่จูบกลับเลย!

                'ตายด้านไปแล้วหรือไง!!!' ผมถอนจูบออกมา แล้วตะหวาดใส่มันอย่างหัวเสียเครื่องผมร้อนไปหมด มันอยากได้ มันต้องการ อะไรก็ไม่รู้!

                ธันเดอร์หมุนตัวเองเพื่อจะออกจากห้องไปอีกรอบ แต่ผมไวกว่าผมรั้งร่างสูงไว้ แล้วโน้มคอมันลงประกบจูบอีกรอบ ผมจับมือหนาที่พยายามจะดันตัวผมออกให้จับที่เอวผมไว้ ผมค่อยๆปลุกเร้าอารมณ์ของฝ่ายตรงข้ามตลอดเวลาโดยการแนบร่างกายเข้าไปบดเบียดมันจนเราจะหลอมเป็นร่างเดียวกันอยู่แล้ว!จนในที่สุดร่างสูงก็ตอบรับการกระทำของผมเมื่อมือหนากดรั้งให้เอวของผมเข้าไปใกล้มากขึ้นจนส่วนล่างสัมผัสได้ถึงกันและกัน

                'อื้อ..อ้าาาา...' ผมเปล่งเสียงออกมาอย่างเหมือนคนบ้าเมื่อร่างสูงกลายสภาพมาเป็นคนคุมเกมส์เองธันเดอร์ถอนจูบจากริมฝีปากผมและไล่เลียดูดเม้มมาตามลำคอของผม

                'ดื้อ..ด้าน...ไร้ยางอาย'ดูมันด่าผมสิครับ! ถ้าเป็นปกติผมด่าแม่งสามฉากรวดแล้ว แต่ตอนนี้กูทำอะไรไม่ได้เข้าใจไหม ตอนนี้ผมเลยได้แต่ แอ่นกายขึ้นเพื่อให้ร่างสูงนั้นได้ลูบไล้ไปทั่วร่างผมเท่านั้น …นั่นเป็นการทำให้ผมรู้สึกดีที่สุดในตอนนี้!

                'อ้าาาา...อือ' ไม่นานร่างสูงก็พาผมมาที่ชุดโซฟาเดิมที่เราเคยนั่งด้วยกันร่างสูงประกบปากและแลกจูบกับผมอย่างดูดดื่มจนกระทั่งถึงเวลาที่เรากำลังถอดเสื้อผ้ากัน

                'ทำไม!' ผมตาลุกวาว เมื่ออยู่ๆร่างสูงก็หยุดการกระทำทั้งหมดมันลุกขึ้นจากตัวผม ที่มันคร่อมอยู่เมื่อครู่บนโซฟาแล้วเดินไปอุ้มไอ้โอเล่ที่อยู่ที่ประตู ไปโยนใส่ห้องครัวเอ่อ เรียกง่ายๆ กำจัดเสี้ยนหนาม อย่างลูกเรานั่นเอง

                'ต่อเถอะ' ร่างสูงกลับมาที่โซฟาที่ผมนอนอยู่ แล้วโถมตัวเองลงมาทับตัวผมมันบดคลึงจูบเร้าอารมณ์ลงไปซ้ำๆ จนกระทั่งเราถอดเสื้อผ้ากันเสร็จ

                'ร้อนไหม...' 

                'โคตรๆ'

                'ต้องทำยังไง'

                'ทำแบบที่เคยๆทำกันนั่นแหละ'

                'แค่นั้นจริงหรอ'

                'จะมากกว่านั้น ก็แล้วแต่มึงเหอะ!'ร่างกายของเราทั้งคู่แนบกันไปทุกสัดส่วนความเจ็บน้อยๆเริ่มแล่นเข้ามาในร่างกายผม เมื่อร่างหนากระแทกแก่นกายเข้ามาในร่างผมช้าๆแต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าอยากได้มากกว่านี้

                ‘ธัน.. แรงๆหน่อยสิ’ ผมเอ่ย เราไม่ค่อยมีเซ็กส์กันแบบดุเดือดเท่าไรยกเว้นเวลาผมงี่เง่าหรือธันมันบ้าจริงๆ แต่คราวนี้ผมกลับต้องการแบบนั้นกูเป็นบ้าอะไรวะ!

                ‘อะไรกัน... เพิ่งเริ่มเองนะ’ ร่างหนาที่ทับอยู่บนตัวผมพูดพร้อมกับกระแทกเข้าออกเป็นจังหวะสั้นๆไปด้วยสงสัยผมคงต้องเป็นคนปลุกอะไรๆ ในตัวมันให้ตื่นซะหน่อยเสียแล้วคิดได้อย่างนั้น ผมก็ตวัดขาเกี่ยวเอวหนาของอีกฝ่ายให้บดเบียดใกล้เข้าไปอีกคราวนี้ธันเดอร์ถึงกับส่งเสียงร้องพอใจในลำคอตัวเองมันสบตาผมที่รอมันอยู่อย่างบังเอิญ ผมลูบไล้ไปทั่วอกกว้างให้ร่างสูงใจสั่นเล่นก่อนจะกระเด้งตัวขึ้นไปอีกให้ช่วงล่างเราเบียดเสียดกันอย่างตั้งใจหวังว่าท่านี้ของผม จะทำให้มันรู้ว่าผมนั้นยั่วมันขนาดไหนแล้วนะ

     [End Brunei]

 

     [Thunder]

                ‘ยั่วกันจังเลยนะ กระเด้งขึ้นมาอยู่ได้!’ ผมดุร่างเล็กใต้ร่างครับพื้นที่อันน้อยนิดของโซฟาทำให้เราต้องแนบชิดกันมากขึ้นผมรู้สึกความร้อนของกันและกัน และคิดว่ายาคงทำอะไรบลูมันไม่ได้มากเพราะดูมันไม่ค่อยทุรนทุลายเท่าที่ผมคิดไว้เลยอ่ะ

                ผมจับขามันที่เกี่ยวอยู่กับเอวผมให้กระชับก่อนจะกระแทกเข้าไปในร่างกายเล็กเบาๆ จนร่างเล็กกระเส่าออกมาเสียงหวานลั่นห้องผมขยับตัวเข้าออกและก้มหน้าพรมจูบมากมายไปทั่วลำคอขาว และทิ้งร่องรอยเอาไว้เผื่อแม่งมีสติจะได้คิดอะไรออกเสียที! กูจับมึงปล้ำมาสองรอบแล้วนะยังไม่ยอมกูอีก

                ร่างกายของร่างเล็กตอบสนองแก่นกายของตัวผมได้เป็นอย่างดีมันสร้างความเสียวซ่านต่างๆนานาจนร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะซี๊ดปากออกมาถึงแม้ว่าร่างเล็กจะครองสติแทบไม่อยู่แล้วก็ตาม แต่ก็ยังยั่วยวนผมไม่ว่างเว้น

                ‘อ้าาาาาาา....’ ร่างเล็กครางออกมาอย่างพอใจเมื่อน้ำขาวขุ่นรอบแรกออกมาจากร่างกายของเราสองคน ผมขยี้จูบลงไปบนปากอิ่มนั้นแรงๆ

                ‘อืออ....อ้าาา.....ธะ...ธัน....อือออออ...อ๊าาาาา’ความจริงผมอยากจะดูดหมาออกมาจากปากมันเลยด้วยซ้ำ แต่แค่ปากผมคงไม่พอคงต้องเอาที่ดูดส้วมมาช่วย แม่งหมาเยอะชิบหาย!

                ‘คนสวย... อย่าบิดไปบิดมาสิครับ ไม่ถนัด’ ผมกระซิบข้างใบหูของมันก่อนจะกัดติ่งหูมันที่ไร้ร่องรอยของต่างหูอันเท่าบ้านที่มันชอบใส่เบาๆ

                ‘อ้าาา..กะ...กู....เสียว’

                ‘จะเสียวอะไรอีก...ยังไม่ชินอีกหรอไง’

                ‘อื้มมม.. อ๊ะ.. อื้ออ... ตรงนั้นๆๆ...เอาอีก...เอาอีก’

เสียงลมหายใจหอบของร่างเล็กเร่งให้ผมจริงจังกับสิ่งที่ผมทำอยู่มาขึ้นผมขยับตัวเข้าออกด้วยความเร็ว จนร่างเล็กครางไม่เป็นศัพท์ และกระเส่าออกมาอย่างไม่หยุดปาก ดีแล้วที่ผมเอาไอ้โอเล่ไปยัดไว้ในห้องครัวไม่งั้นเสียหมาแน่! ร่างเล็กสั่นสะท้าน เมื่อผมดันแก่นกายเข้าไปจนสุด อึ้งสิมึงไม่เคยเจอกูมุขนี้ ผมแยกขาร่างเล็กให้ออกห่างกันมากขึ้นเพื่อใส่แรงกระแทกให้มากเข้าไปอีก จนบลูไนทนไม่ไหว ต้องร้องไห้ออกมา

                ‘เหี้ย! ใส่มาเบาๆหน่อยสิวะ กูเจ็บ!’

                ‘แล้วหมาตัวไหน บอกเอาแรงๆ’ผมเถียง ใบหน้าผมเลื่อนต่ำลงมาจนถึงช่วงกลางลำตัวของร่างเล็กก่อนจะปลุกอารมณ์ร่างเล็กด้วยการลูบไล้หน้าท้องของร่างเล็กที่อุดมไปด้วยกล้ามหน้าท้องไม่ต่างจากของผมเลยก่อนจะไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆจนถึงจุดศูนย์กลางของมัน

                ‘เห้ยๆ อย่านะโว้ยอย่าๆ...’ ผมเงยหน้าขึ้นมามองมันอย่างชั่งใจก่อนจะเปลี่ยนใจ กลับขึ้นมาลิ้มรสความหวานบนกลีบปากเล็กต่อ

                ‘ทำไม ไม่อยากลองบทเรียนใหม่หรอ’

                ‘ไม่ตลกไอ้สัด!’ ร่างเล็กด่าผมตาเขียวเลยครับ ผมขยับเข้าออกให้ถี่ขึ้นผมกดร่างเล็กให้จมกับพื้นโซฟานุ่มแล้วกลับมาสร้างรอยรักไว้บนตัวมัน ไม่ว่าจะเป็นซอกคอ แผ่นอกหรือหน้าท้องแบนราบของมัน

                ‘อะ..อะ...อีก...ไม่งั้น..กู...กูจะ...ขึ้นบนเอง!’ ร่างเล็กขู่ผมครับผมเลยต้องตามใจมันให้มากขึ้นไปอีกผมกระแทกเข้ากับร่างกายร่างเล็กอย่างไม่มีช่องว่างเว้นและร่างเล็กเองก็ตอบสนองผมเป็นอย่างดีเพราะนอกจากจะแอ่นขึ้นมาแล้วยังจะอ้าขาให้กว้างขึ้นกว่าเดิมอีก ...เมียกูมันสุดยอดจริงๆ

                ‘อ้าาา...’ ร่างเล็กปลดปล่อยน้ำสีขาวออกมาอีกรอบผมเลยตอบแทนร่างเล็กด้วยการกระแทกกลับเข้าไปอย่างดุดันจนมันครางออกมาอย่างพอใจ

                ‘ธะ..ธันๆๆ’

                ‘หือ จะเอาอะไรอีก’

                ‘แรงกว่านี้อีกได้ไหม...’ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงเย้ายวน ซึ่งผมก็ไม่มีทางจะขัดใจมันได้เด็ดขาดผมกระแทกกระทั้นสะโพก กดส่วนนั้นลงไปให้ลึกกว่าเดิมด้วยความร้อนแรงและถี่กระชั้นจนร่างบางแทบจมลงไปกับโซฟา

                ‘อ๊า...อ้าาาาาา...ชะ...ชอบว่ะ’

                ‘ห๊ะ อะไรนะ’

                ‘ไลค์เลย!’

                ‘เหอะๆ’ไอ้บลูแอ่นตัวเองขึ้นอีกครั้ง เพื่อรับการกระแทกอย่างเต็มใจรักส่วนผมก็ขยับกระแทกไม่หยุด เสียงหวานครางประสานเสียงทุ้มต่ำช่างเป็นทำนองที่ฟังแล้วลื่นหูผมดีเหลือเกินสะโพกผมขยับเข้าออกอย่างรวดเร็วอยู่ไม่กี่ครั้งก็ปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นเข้าไปในตัวของร่างบาง

                บรูไนหอบหนักจนผมต้องเบาแรงลง แต่ก็ยังไม่หยุดขยับ มันโอบแขนรัดต้นคอผมไว้แน่นร่างเล็กหอบหนักจนผมเริ่มสงสารผมเลยก้มลงพรมจูบให้ทั่วใบหน้ามันเพื่อเป็นการผ่อนคลาย

                ‘ยังจะเอาอีกไหม’ ผมถามร่างบาง ผมไม่เคยทำอะไรตามใจตัวเองหรอกครับผมให้ร่างบางเป็นคนตัดสินใจ เพราะถ้าผมอิ่มแต่ร่างบางต้องเจ็บผมยอมไม่อิ่มดีกว่า..เพื่อให้มันไม่เจ็บครับ

                ร่างบางไม่มีเสียงจะตอบผมแล้ว มันเลยพยักหน้าเบาๆ  ผมเลยถอดแก่นกายออกมาช้าๆแล้วเปลี่ยนเป็นสอดนิ้วเข้าร่างเล็กไปแทนมันก็ต้องมีเปลี่ยนอารมณ์กันบ้างอะไรบ้าง จะได้ไม่เบื่อ..

                ‘อ้าาาาาา..’ ร่างเล็กปล่อยเสียงครางออกมาอีกรอบเมื่อผมกดนิ้วและตวัดไปมาในตัวมัน ความจริงเราไม่ค่อยได้ใช้นิ้วกันเท่าไรหรอกครับนานครั้งๆ

                ‘อืออออ....อ๊าาาาา.....’ ผมหาวิธีแกล้งมันโดยเอาแก่นกายของตัวเองไปสีกับเรียวขาเล็กไปด้วยร่างเล็กเลยได้สะท้านอีกรอบ ด้วยความโหยหาย

                ‘อีกนะ’ ผมเอ่ย แล้วค่อยๆบรรจงสอดใส่นิ้วเข้าไปอีกนิ้วและขยับหาความหวานที่จะติดออกมาอย่างเต็มที่ ก่อนที่ผมจะค่อยๆกดแก่นกายของตัวเอง เข้าไปในร่างเล็กอีกครั้งอย่างนิ่มนวล

                ‘ดีขึ้นบ้างไหม’ ผมถาม เพราะร่างเล็กดูไม่ค่อยทรมานเหมือนตอนช่วงแรกสักเท่าไรเป็นอย่างที่ไอ้กัสมันพูดไว้จริงๆ ระดับแม่พันธุ์อย่างบลูยาแม่งก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก

                อย่างมาก..แค่ช่วยให้อยากก็เท่านั้น

                 ‘อือ..’

                ‘ตอบแบบนี้กูเลิกนะ’

                ‘เหี้ย จะให้กูตอบว่าไง มันยอดมากเลยหรือไงอิหอย!’ ร่างเล็กด่าผมครับผมเลยกระแทกเข้าไปแรงๆทีหนึ่งเลย หมั่นไส้!

                ‘กูบอกว่าอย่าแกล้งกูแบบนี้!’

                ‘ก็ได้ๆ งั้นเบาๆ’แล้วผมก็ทำตามอย่างที่พูด ผมค่อยๆขยับเข้าและออกให้ช้าลงและนุ่มนวลมากขึ้นเพราะเดี๋ยวมันจะโกรธขึ้นมาอีกแต่อยู่ๆขณะที่มันกำลังครางออกมาอย่างมีความสุขมันก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองหน้าผม

                ‘ใส่ถุงเปล่าเนี่ยมึง ใส่เอาใส่เอาแบบนี้’ ผมกระตุกยิ้มร้ายกาจ แล้วพูดต่อเรียกสีหน้าแดงจัดของร่างเล็กได้เป็นอย่างดี

                ‘สดสิวะ จะใส่ทำไมให้เสียเวลา อีกอย่างทำกับเมียป้องกันทำไม..หึ’ร่างเล็กไม่ได้ตอบอะไรต่อ มันหันหน้าหนีผมทั้งๆที่นอนกกกันอยู่แท้ๆผมเลยดึงใบหน้ามันกลับมาจูบแรงๆแล้วค่อยพูดต่อ

                ‘ถ้าไม่รักจริง ไม่ตามง้อทุกวันแบบนี้หรอก.. ไอ้โง่เอ๊ย’

    

                ผมออกมาสูบบุหรี่นอกห้องครับ ผมปล่อยให้ร่างเล็กได้นอนพักอยู่ที่โซฟาก็อยากจะอุ้มมันไปนอนในห้องอยู่หรอกครับ แต่มันช้ำเยอะแล้ว ถ้าผมอุ้มมันอีกเกรงว่ามันจะช้ำมากกว่านี้อีกครับ อ้อ ผมปล่อยไอ้โอเล่ออกมาจากห้องครัวแล้วนะครับลูกชายผมกับบลูว่านอนสอนง่ายครับมันเข้าใจว่าพ่อกับแม่มันกำลังพยายามมีน้องให้มันอยู่

                'อือออ...' เสียงร่างเล็กมาแล้วครับผมปลายตากลับเข้าไปในห้องพบว่ามันกำลังพยายามดันตัวเองขึ้นจากโซฟาอยู่ครับส่วนเวลาตอนนี้ก็ใกล้โพล้เพล้ด้วยพอดี ฝนเพิ่งหยุดตกไปเมื่อครู่นี้เองครับ

                'จะไม่ช่วยกูเลยใช่ไหม'เสียงร่างเล็กทำให้ผมต้องทิ้งก้นบุหรี่ไว้ตรงนั้นครับแล้วเดินกลับเข้าห้องอีกรอบ ผมไม่ได้เสื้อ มันเองก็ไม่ได้ใส่เสื้อเช่นเดียวกันครับผมไม่อยากจะบรรยาตอนที่ซิกแพคมันกับผมถูกันอ่ะ โอ้ย เสียวผมเดินกลับเข้ามาในห้องครับ แล้วช่วยพยุงร่างเล็กขึ้นจากโซฟาผมรีบส่งแก้วน้ำดื่มให้มัน บลูหลับไปนานพอควรครับ นานจนผมหวั่นใจว่าผมรุนแรงกับมันมากไปหรือเปล่า หรือผมลืมว่ามันแค่...ม.6

                'นี่แหนะ! บอกให้พอทำไมไม่พอ จะมักเยอะไปไหนวะ อยู่กับไอ้พี่กัสมากแล้วเป็นอย่างนี้ใช่ไหม' ร่างเล็กคืนแก้วน้ำให้ผมหลังจากดื่มเสร็จก่อนจะระดมตีผมด้วยมือเล็กๆของมัน จนแผ่นอกผมแดงไปหมดผมปล่อยให้มันตีไปอยู่อย่างนั้น จนมันเหนื่อยและหยุดไปเอง บลูหอบหนักและแรงอีกครั้งจนผมเริ่มหวั่นใจอีกรอบ ผมกลัวมันไม่สบายจังเลยครับ

                'ตัวร้อน..' ผมเอามือไปอังไว้ที่หน้าผากมันครับแต่มันเอามือมันดันมือผมออก ผมเลยใช้มือบีบคางมันไว้แล้วเอาหน้าผากผมไปแตะกับหน้าผากมันแทน ใบหน้าของเราห่างกันแค่คืบครับผมเป่าลมใส่หน้าร่างเล็ก ก่อนที่ใบหน้าสีขาว จะค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ

                'เหม็นบุหรี่ว่ะ' คนไม่สบายบ่นครับ แถมไอโชว์ผมเป็นการตบท้ายพูดถึงแพคผมกับแพคมันหน่อยดีกว่า ซิกแพคบลูมันจะออกแนวซิกแพคนายแบบอ่ะครับเรียงตัวกันอย่างสวยงาม แต่ดูไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร ถ้าเทียบกับของผมเอ้า! แน่นอนสิครับ ซิกแพคนายแบบอย่างมันจะสู้ซิกแพคประธานชมรมบาสอย่างผมได้ยังไง!

                'ตลกละ.. บุหรี่ก็ของมึงแหละ จะมาเหม็นอะไร' ผมว่ามันครับแล้วเอานิ้วดีดหน้าผากมันเบาๆ บลูเป็นคนที่หน้าผากสวยมากเลยนะครับผมชอบโครงสร้างหน้ามัน แล้วก็เครื่องหน้ามันมากๆเลย โดยเฉพาะริมฝีปากมันเหมือนมีน้ำหล่อเลี้ยงไว้ตลอดเวลา จูบทีไร สดชื่นทุกที

                'กินซะ จะได้นอน' ผมเดินไปหยิบยาแก้ไข้มาให้คนตัวเล็กครับอย่างมันนี่ต้องกินแก้ไข้เลย ไม่ใช่กินดักไข้ เพราะแม่งดักไม่อยู่แล้ว

                'ไม่กิน กูไม่ชอบกินยา'

                'แดกเข้าไปน่า อย่าเรื่องมากได้ไหม' ผมเริ่มใช้เสียงขู่มันครับ 

                'ไม่แดกใช่ไหม...' ผมถามมันเสียงต่ำ แล้วโยนเม็ดยาเข้าปากตัวเองตามด้วยน้ำ ก่อนจะจับใบหน้าร่างเล็กให้หันมา ก่อนจะประกบปากและดุนยาให้เข้าไปในปากมัน แล้วขโมยจูบมันเป็นการตบท้าย

                'แค่กๆๆ ไอ้สัด!'

                'สมน้ำหน้า ไม่แดกดีๆเอง ช่วยไม่ได้' ผมว่าแล้วผลักหัวมันไปแรงๆคือตอนนี้มันป่วยแล้วไง เลยไม่มีแรงจะสู่กับผม คราวนี้แหละมึง กดได้กูจับกด!

                'ทำไม นอนกับกูนี่ ไข้แดกเลยหรอไง'

                'เงียบปากไปเลยธัน' ร่างเล็กที่แทบจะไม่มีเสียงออกจากลำคอหันมาเถียงผมเป็นคำสุดท้ายครับก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟาอีกรอบ

                'เห้ยๆ ไปเช็ดตัวก่อนไป อีกอย่างมันโพล้เพล้แล้วด้วย นอนไม่ดี' ผมเตือนมันด้วยความหวังดี แต่ความหวังดีผมมันก็เสียเปล่าเมื่อร่างเล็กไม่ยอมอย่างเดียว ผมเลยรวบตัวร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน แม่งจะโวยวายแล้วแต่ผมถลึงตาใส่มันก่อน มันเลยเงียบแล้วยอมให้ผมอุ้มเดินพาไปเข้าไปในห้องน้ำโดยดี

                'เห้ยๆ กูทำเองได้ม๊างง' มันรีบร้องห้ามเลยครับพอผมเตรียมที่จะเช็ดตัวให้มันในอ่าง คือไม่รู้จะวางมันไว้ตรงไหนไงจับโยนลงอ่างแม่งเลย

                'ถ้ามึงเช็ดตัวเอง ชาติหน้าตอนบ่ายสามนู่นอ่ะกว่าจะเสร็จ แล้วพนันกับกูได้เลย แทนที่จะนอนกินยาอยู่บ้านสองสามวันมึงได้ไปนอนโรงพยาบาลแน่!'ผมดุมันครับแล้วเอาผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดตัวให้มัน ความจริงบลูมันตัวเล็กนะเท่าที่ผมสัมผัสมา ตัวมันนิดเดียว มันได้สูงไงหุ่นมันเลยไม่ค่อยเหมือนสาวเคะส่วนใหญ่ ที่จะไซส์มินิ แต่อยากจะบอกว่าถึงปากมันจะเป็นแบบนี้นะ แต่นิสัยแม่งเคะสุดๆอ่ะ

                'อยู่นิ่งๆเป็นไหม ที่ดิ้นนี่ยั่วกูใช่ไหมครับ หือ'ผมพูดเท่านั้นแหละ แม่งหยุดดิ้นเลย บอกแล้วนิสัยแม่งเคะสุดๆตอนแรกๆที่เราเจอกัน มันพยายามๆจะขึ้นผมให้ได้ แต่สุดท้ายก็อยู่ข้างล่างอยู่ดี!มันเป็นพวก เป็นเคะแต่กระแดะอยากเป็นเมะไง!

                'ชุดนอนมึงอยู่ไหน จะไปหยิบมาให้เปลี่ยนหรือจะให้เปลี่ยนให้'

                'กูเปลี่ยนเองได้ไอ้.. อยู่ในตู้' ผมตวัดหางตากลับ แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำอีกทีหยิบเสื้อกับเกงบอลให้มันอย่างและชิ้น และโยนแม่งเข้าไปในห้องน้ำโดยที่ไม่สนใจว่าเสื้อจะไปทางไหน และกางเกงไปทางไหน

                'ไอ้เหี้ยธัน! กางเกงลงโถฉี่เลยอ่ะ!!!'เรื่องของมึงอีกอ่ะ กูไม่ได้ใส่... ผมเดินออกมาจากห้องนอนครับตรงไปที่ห้องครัว บลูมีนิสัยที่ดีอย่างหนึ่งคือ ชอบซื้อของกินไว้ติดบ้านนอกจากของกินแล้ว ก็ยังมีพวกของสดด้วย มีข้าวสาร แต่ไม่มีหม้อหุ้งข้าวมึงจะให้กูเอาไปหุ้งในอ่างอาบน้ำมึงใช่ไหม ไอ้สัด

                'จะกลับแล้วหรอ' ผมกำลังจะเดินลงไปซื้อข้าวเปล่าครับผมคิดว่าเราสองคนคงจะต้องมีอะไรตกถึงท้องบ้างแล้วแหละ แต่มันเดินออกมาทันพอดี

                'ทำไม ไม่อยากให้กลับแล้วหรอไง ทีตอนนั้น...นี่ไล่กูจัง' ผมพูดเชิงประชดครับ ทำเอาร่างเล็กหน้าเสีย มันทิ้งตัวเองนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมสงสัยผมต้องขอบคุณโซฟาตัวนี้หลายๆรอบแล้วแหละ ก่อนที่มันจะนั่งเอาเข่าขึ้นมากอด แล้วทำหน้าเหมือนหมาไม่ได้แดกน้ำ

                'จะไปซื้อข้าวให้หมาแดก แล้วจะกลับขึ้นมา' ผมว่า แล้วหยิบเสื้อขึ้นมาใส่ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟา ช้อนตาขึ้นมองผมนิดๆครับ ก่อนจะก้มลงไปสงสัยตอนไปซื้อข้าวนี่ผมต้องโทรไปหาอาจารย์อีกแล้วมั้งว่ามีวิธีงัดปากพวกคนปากแข็งไหม (กูก็ปล้ำแม่งลูกเดียวว่ะ เมียกูก็ปากแข็งชิบหาย! //กัสโซ่)เผื่อจะช่วยง้างปากไอ้บลูมันได้บ้าง

                'ซื้อให้แต่หมา...แล้วกูล่ะ' ผมกำลังจะเดินออกจากห้องครับแล้วเสียงหงอยๆของหมาไม่ได้แดกน้ำก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

                'เออรู้แล้ว ไม่เห็นหมาสำคัญกว่าเมียหรอก!'ผมเดินกลับขึ้นห้องพร้อมกับถุงข้าวสวยครับคือความจริงจะให้ป้าเขาต้มข้าวให้บลูมันเลย แต่คิวมันยาวผมเลยซื้อแต่ข้าวเปล่าขึ้นมา เดี๋ยวกูต้มให้มึงแดกเองก็ได้เมื่อกี้ผมโทรหาเหี้ยกัสครับ แม่งไม่รับ ช่วงนี้ใครจะว่ายังไงก็ว่าไปเหอะผมโทรหาอริอย่างมันบ่อยมาก เวลาบลูง้อแง้งงี้ ต้องรีบโทรไปหาไอ้กัสเลยเหี้ยกัสแม่งเซียนปราบเด็ก มันเคยหลุดปากบอกกับผมว่า ตอนมันอยู่ปีหนึ่งมันเคยไปม่อเด็กม.3 จนติดมาแล้วก็มี ถ้าจะเรียกให้มันอินเตอร์ก็คงจะบอกว่ากัสมันเป็นพวกโชตะค่อน ถึงจะถูกใช่หรือเปล่าครับ

                'ไปนานว่ะ' พอผมเปิดประตูเข้าไป ร่างเล็กปากหมา ก็เล่นผมทันที ผมไม่สนใจผมเดินเอาโทรศัพท์ไปวางไว้บนโต๊ะกลมกระจก ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว

                คุณอย่าบอกใครนะ ถ้าผมจะเล่าอะไรให้ฟังมันเป็นเพียงแค่ความเห็นส่วนตัวของผมเท่านั้นแหละ ผมว่าไอ้กัสกับน้องเนียร์มันยังไงๆอยู่นะ.. อย่างที่คุณรู้เหี้ยนี่ชอบแดกเด็กยิ่งกว่าอะไรกางเกงสีอะไรมันก็แดกมาหมดแล้ว น้องเนียร์ก็น่ารักโคตรๆเหี้ยเต็นท์ตามจีบขนาดนั้นยังไม่ติดเลย จนมันจะถอดใจอยู่แล้วแต่พอผมมาเจอมันสองคนวันนี้เหมือนผมจะเห็นแววมาแต่ไกลๆแล้ว ว่าทำไมเต็นท์แม่งจีบเนียร์ไม่ติด... เฮ้อแต่ยังไงมันก็พี่น้องกันไม่ใช่หรอครับมันจะกินกันเองได้ยังไง เพ้อเจ้อหนักแล้ว ผมอ่ะ

                'จะทำอะไร’ ร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องครัวด้วยสภาพอิดโรยครับหน้ามันซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ผมว่าคืนนี้แม่งไข้แดกแน่นอนดูจากริมฝีปากที่ค่อยๆซีดลงเรื่อยๆของมันแล้วนะ

                'ข้าวต้ม'

                'ทำเป็นหรอ'มันช้อนตามองผมครับ บลูทำกับข้าวเป็นนะครับ แล้วก็ทำอร่อยด้วยส่วนผมก็ทำเป็นครับ ไม่ถึงอร่อย แต่กินได้หมดชามอ่ะ

                'อือ'

                'เร็วๆนะ หิว' สั่งผมเสร็จมันก็พาร่างตัวเองออกไปครับ ผมล่ะสงสารจริงๆถ้ารู้ว่ามันจะไม่สบาย ผมคงไม่ทำอะไรมันรุนแรงขนาดนั้นหรอกทั้งเบียร์ที่มันกระดกเข้าไปก่อน  ไหนจะยาเหี้ยกัสอีกโอ้ย มึงโดนหลายดอกสมควรแก่การไม่สบายแล้ว ไอ้บลูเอ๊ย..สักพักผมก็ได้ข้าวต้มหมูออกมาจากครัวครับ ไอ้บลูถึงกับมองผมด้วยสายตาอึ้งๆกูบอกแล้วกูทำให้มึงอึ้งได้อีกเยอะ!

                'กินซะจะได้นอนเร็วๆ แล้วจะได้ลุกขึ้นมากินยาอีกรอบ' ผมว่าแล้วดันชามข้าวต้มไปให้มัน

                'แล้วมึงอ่ะ'

                'เอาเหอะน่า กินให้อิ่มซะ จะได้พักเยอะๆ' ผมว่าแล้วเอื้อมตัวไปหอมมันที่หน้าผากเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่เก็บไว้อย่างดี ติดมือเดินเข้าห้องน้ำไปด้วย คือกูก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะครับ...

     [End Thunder]

 

     [Brunei]

                ร้อน.. ร้อนครับร้อน ผมร้อนอีกแล้ว!

                !พรึ่บ! ผมลุกขึ้นมาจากที่นอนกลางดึกครับ มองไปรอบๆห้องถูกปิดไฟแล้ว..แล้วธันเดอร์ก็ไม่ได้นอนอยู่ข้างๆผมด้วย ผมใช้หลังมือปาดเหงื่อออกก่อนจะถอดเสื้อที่ธันให้ใส่ตอนเย็นออก แล้วโยนลงเตียงก่อนจะเดินไปปรับอุณหภูมิความเย็นแอร์ในห้อง ให้เป็นยี่สิบสามแทน เหี้ย ร้อนขนาดนี้มึงยังให้เปิดยี่สิบห้า ไปตายเหอะธัน!

                ผมเดินหัวเสียออกมาจากห้องนอนครับ แต่ไม่ทันจะลงเท้าหนักก็ต้องผ่อนฝีเท้าให้เบาลง เมื่อเห็นร่างยาวนอนอยู่บนเตียงและเห็นไอ้ลูกชายผมนอนอยู่ข้างๆกันธันยังไม่กลับ.. มันหลับสนิทอยู่ที่โซฟาตัวเดิมครับ ผมเดินไปใกล้ๆ ดวงตาคมปิดสนิทเสียงลมหายใจเข้าออกที่ดังอย่างสม่ำเสมอแสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวหลับไม่รู้เรื่องเลย

                ผมยอมรับนะ.. ผมรักมันอยู่.. แต่ผมก็รับไม่ได้เหมือนกันถ้าผมต้องตกเป็นรองใครถ้ารู้จักรัก ก็ต้องรู้จักเลิก

                แล้วถ้าผมรู้จักเลิก.. ผมจะได้รู้จัก คำว่า รัก อีกครั้งไหมครับ..

 

                'จำไว้นะบลู เราไม่ควรให้โอกาสใครเกินสองครั้งในความผิดเรื่องเดิมๆ...'

 

                คำพูดของเนียร์แล่นเข้ามาสู่หัวผมครับ ผมส่ายหน้าเบาๆ เพื่อเป็นการคลายความคิดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องไปหยิบผ้าห่มมาผืนหนึ่ง แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา

                'อือ...หะ..เหี้ยเบียด'ร่างสูงอื้ออ้าในคอทันทีเลยครับเมื่อผมเบียดตัวเองนอนลงบนโซฟาที่ร่างสูงนอนอยู่ก่อน 

                'นอนด้วยไม่ได้หรอไง.. กูเป็นเมียน้อยมึงเลยนะ' ผมพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งไม่ได้เซ็กซี่แต่กูเจ็บคอมาก

                'หึ.. ถ้าจะนอนด้วยกัน หุบปากแล้วนอนซะ' มันว่า ทั้งๆที่หลับตาอยู่เหี้ยนี่งัวเงียสุดๆอ่ะ ตอนนี้ผมห่มผ้าห่มสำหรับเราสองคนและหมาหนึ่งตัวที่นอนที่พื้นครับ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงช้าๆและหลับไปในที่สุด....

                กูเป็นคนใจอ่อนอยู่แล้ว หรือ มึงมันขี้ตื้อเองวะ