EAT ME IF YOU CAN [[ Yaoi ]]

EAT ME IF YOU CAN [16]

 

    [Casso]

                ผมเดินผิวปากออกจากห้องนอนด้วยความอารมณ์ดีครับ เช้านี้ผมมีเรียนถึงเมื่อคืนผมจะดึกแต่ผมก็ลุกไหว นิเนียร์ยังไม่ตื่นเลยครับสงสัยจะเหนื่อย ขนาดผมแสดงความรักโดยการถีบมันเกือบตกเตียงแล้วมันยังไม่รู้สึกตัวเลย ผมเลยปล่อยให้มันนอนอยู่ในห้องไปก่อน  อ้อ ไม่ต้องห่วงนะครับว่าใครจะมาเห็นนิเนิยร์โป๊เปลือยฝันไปเหอะ! ผมจัดการใส่เสื้อผ้าให้มันแล้วด้วยถึงจะแอบมอง แอบจับ แอบหอม แอบจูบ..อะไรไปบ้างก็เหอะ แต่ผมก็หวังดีนะครับ

                'อารมณ์ดีเลยนะมึง' ผมเดินลงมาในห้องครัวกะหานมกล่องยัดลงท้องไปเสียหน่อย เดี๋ยวจะเรียนไม่รู้เรื่องแต่กลับเจอไอ้เนี๊ยสปากเสียทักทายเอาเสียก่อน

                'แน่นอนอยู่แล้ว' ผมตอบพร้อมกับเดินเข้าหาตู้เย็นเหี้ยเนี๊ยสกลับมาวันเดียว นมเนยกูหายไปหมด!

                'เหี้ย มึงแดกของของกูหมดเลยนะ' จนในที่สุดผมก็ต้องบ่นมันออกไปครับคิดดูดิ นมที่ผมซื้อยัดตู้เย็นไว้ แม่งหายหมดเลย!

                'แล้วที่มึงแดกน้องกูอ่ะ..'

                'กูไม่เถียงมึงก็ได้สัด นั่นมันคนละเรื่องกัน!'

                'ถ้ามึงมีชู้นะ กูจะเอามีดไปกระซวกไส้ทั้งมึงทั้งชู้แทนน้องกูเลยไอ้สัด!'

                'งั้นเดี๋ยวขากลับกูซื้อชุดมีดมาฝากเลย รับรองร้อยปีมึงก็ไม่ได้ใช้เพราะกูไม่เคยคิดนอกใจ!'

                'ไม่นอกใจ แต่นอกกายใช่ไหม ไอ้เหี้ย!'

                'เนี๊ยส ถ้ามึงไม่ใช่พี่เมียกูนะกูกระทืบจมดินไปแล้วนะเนี่ย ปากหมาชิบหาย!' ผมบ่น แล้วเหลือบมองออกไปทางหน้าต่างพบร่างเล็กของใครบางคนกำลังเดินเข้าบ้านผมพอดี

                'งานเข้าแล้วกู..' ผมพึมพำเบาๆ เมื่อเห็นว่ามิลานกำลังเดินอยู่ทางรั้วบ้านผม

                'อ้าว มึงจะไปไหนวะกัส'

                'สัดกูมีเรียน!!' 

                'แล้วทำไมมึงไม่ออกทางหน้าบ้าน ออกหลังบ้านหาพ่อมึงหรอ' ไอ้เนี๊ยสด่าผมตามหลังมาติดๆ เพราะผมเล่นโยนกล่องนมลงกับพื้น แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านทางด้านหลังของบ้าน ผมใช้ความเร็วในการปีนออกจากบ้านโดยการผ่านทางกำแพงที่มิลานเดินผ่านไปแล้วเอาวะ วันนี้กูยอมขึ้นรถเมล์ก็ได้วะ 

     [End Casso]

 

     [Nyarth]

                'อะไรของมันวะ' ผมมองตามหลังพี่คนโตของบ้านไปอย่างงงๆคืออะไรมันจะรีบขนาดนั้นวะ รองเท้ามึงก็ยังไม่ได้ใส่คุณคิดดูดิ แม่งวิ่งออกจากบ้านไปทั้งๆที่ใส่รองเท้าเดินอยู่ในบ้านหรือมึงจะนำเทรนวะกัส

                ผมพับความสงสัยดังกล่าวไว้ในสมองแล้วเดินออกไปหน้าบ้านเมื่อได้ยินคนกดออดเรียก ใครมันมาแต่เช้าวะเนี่ย ถ้ากูไม่ตื่นบ้านนี้คงร้างใช่ไหม เพราะน้องผมก็ยังไม่ตื่น ส่วนอีน้องเขยในนัยๆก็วิ่งออกไปนู่นแล้ว

                'มาหาใคร' ผมถามร่างเล็กเท่ามดตรงหน้าผมครับตัวมันเล็กเหมือนกับน้องผมเลย แต่ตัวแม่งขาวกว่าน้องผมอีกกูจะแสบตาเพราะผิวมึงนี่แหละ ขาวชิบหาย แสงแดดมึงเคยโดนบ้างไหมครับ แสงแดดอ่ะ

                'มาหาพะ..มาหาเนียร์ครับ'

                'มันยังไม่ตื่น จะเข้ามารอในบ้านไหมล่ะประมาณสามชั่วโมงอ่ะ กว่ามันจะฟื้น' ผมพูดตามหลักความเป็นจริง  อะหือ เมื่อคืนไอ้กัสแม่งทำอะไรไม่เกรงใจคนนอนห้องข้างๆอย่างกูเลย ....ผลสุดท้ายก็กลายเป็นผมเองที่ต้องย้ายไปนอนกับเพื่อน  ไม่ใช่เพื่อนมานอนกับผมไม่งั้นทั้งเพื่อนและผมคงได้ดูได้ฟังหนังสดกันแบบฟรีๆ ทั้งคืนอ่ะ

                'เนียร์ไม่สบายหรอครับ' ร่างเล็กตรงหน้าถามผมผมเอามือยกขึ้นกอดอกไว้หลวมๆ แล้วพยักหน้าให้กับร่างเล็กตรงหน้าจะว่าไปมันก็น่ารักดีนะครับ ตัวบางๆปากแดงๆ น่าจูบซะไม่มี

                'งั้นมิลานขอรอเนียร์ในบ้านก็แล้วกัน ถ้านานมิลานก็จะกลับครับ' มันเอ่ยชื่อมิลานหรอ เอ่อ เนียร์เพื่อนเนียร์นี่ ชื่อแม่งจะควบคุมทุกซอกโลกแล้ว มิลานบลูไน อีกหน่อยก็มากันเต็ม พม่า ลาว กัมพูชา!

                'เชิญ..' ผมว่าแล้วเบี่ยงตัวให้ร่างเล็กเดินเข้ามาในบ้านเวลาที่ร่างเล็กเดินผ่านหน้าผม ถึงกับทำให้ผมใจสั่นกันเลยทีเดียว

                คนเหี้ยไรวะ ตัวหอมชิบหาย!

                'นี่อาบน้ำหอมมาหรือเปล่าเนี่ย' ผมว่าแล้วแกล้งยกมือขึ้นปิดจมูก

                'เปล่าครับ มิลานไม่ชอบน้ำหอม'จะบอกว่า มึงหอมเองโดยธรรมชาติงั้นสิ

                'ใช้ครีมอาบน้ำ ยี่ห้ออะไรอ่ะ หอมดี'

                'มิลานไม่ได้ใช่ครีมอาบน้ำครับ มิลานใช้แค่สบู่เด็กเฉยๆ' มันพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น มันคงมาบ้านนี้บ่อยแหละครับเพราะดูมันคุ้นเคยเสียเหลือเกิน ส่วนตัวผมเองก็เดินตามหลังมันไปเงียบๆครับกำหนดผมกลับไปเรียนต่อ อีกตั้งหนึ่งเดือนแหนะ..

                ก็ว่าจะให้ไอ้กัสมันหาเด็กให้สักคน.. แต่มาถึงบ้านแบบนี้คงไม่ต้องให้ถึงมือไอ้กัสแล้วม๊างงงง..

 

                'อ้าว มิลาน! มาตั้งแต่เมื่อไร'ในที่สุดน้องชายผมมันก็ลงมาได้ครับ หือ คอแดงลงมาเลยนะน้องกูเดี๋ยวกูจะไปด่าไอ้กัส!

                'สักพักแล้วแหละ เล่นเกมส์ดึกหรอ ถึงได้ตื่นสาย' ไอ้เนียร์ไม่ได้ตอบอะไรต่อครับ มันหันมามองหน้าผมน้อยๆแล้วหันไปยิ้มให้ไอ้เด็กนั่นแห้งๆแทน

                'ก็ทำนองนั้นอ่ะ แล้วมีอะไรหรอ มาหาเราที่บ้าน'ผมแอบฟังมันสองคนคุยกันไปเงียบๆครับ ผมมีนัดตอนเย็นคือเราจะไปไนท์คลับกัน โดยมีไอ้กัสเป็นพี่เลี้ยงรับรองความมันส์ได้เลยคืนนี้อ่ะ!

                'เปล่าหรอก จะมาชวนไป...งานวันเกิดน่ะ'

                'วันเกิด? มึงเกิดวันนี้หรอวะมิลาน!' น้องชายผมเสียงสูงเลยครับจังหวะนั้นเองที่ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสืออีกรอบ แล้วมองเนียร์ดีๆ

                'เนียร์.. มึงใส่เสื้อผ้ากลับตะเข็บหรอวะ'

                'เห้ยยย อะ..เอ่อ พอดีรีบลงมาหน่ะ เดี๋ยวกูไปห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวมาคุยด้วยต่อ’ เนียร์ว่าแล้ววิ่งหายเข้าห้องน้ำไปและไม่นานมันก็วิ่งกลับมาเหมือนเดิม

                'ตกลงว่าไง วันเกิดใคร ไม่ใช่วันเกิดมึงใช่ไหม'

                'อือ วันเกิดพี่ดีฟส์น่ะ'

                'อ้าว แล้วกูเกี่ยวไรวะ'

                'ก็ไปหน่อยไม่ได้หรอไง เพื่อนกันๆ' 

                'คิดดูก่อน ถ้าไอ้บลูไปกูก็ไป'

                'เอาสิ ต้นเดือนหน้านะ อย่าลืม'

                'เออๆ'

                'อย่าลืมไปให้ได้นะเนียร์'

                'อาฮะ ความจริงมึงบอกพี่กูไว้ก็ได้นะ ไม่ต้องนั่งรอกูนานขนาดนี้ก็ได้ถ้ากูตื่นบ่ายมึงจะทำไง'

                'กูก็รอมึงไง..'

                'ไม่ใช่มาหาไอ้กัสหรอกหรอ' น้องผมพูดแบบนี้ผมเลยเงยหน้ามองมิลานตามมันเลยครับ ไอ้เด็กนั่นเริ่มทำตัวแปลกๆ อย่าบอกนะว่าเด็กไอ้กัสมันอีกอ่ะ

                'เปล่าสักหน่อย กูกลับแหละ แฟนกูโทรมา' เด็กนั่นว่า พร้อมกับชูมือถือขึ้นแล้วบอกลาน้องชายผม และ ผมด้วย

เด็กนั่นดูท่าจะร้ายไม่น้อยเลยนะครับ ผมว่า....

     [End Nyarth]

 

     [Near]

                'เอ้าๆ มองเข้าไป มองมันเข้าไป' ผมแซวพี่ชายครับพี่ผมมองไอ้มิลานแบบจะกินหัวมันอยู่แล้ว ผมไม่ได้ห่วงไอ้มิลานนะแต่ห่วงพี่ผมมากกว่าอย่าลืมนะครับ ไอ้มิลานมันเป็น เมียน้อย ไอ้กัสมัน!

                'ก็มองหน่อยไม่ได้หรอไง' พี่เนี๊ยสว่าครับ แล้วเปิดหนังสืออ่านต่อพี่ชายผมเขาเคยมีแฟนคนนึงมั้ง ตอนสมัยยังไม่ย้ายไปเรียนต่างประเทศ แต่โดนหักอกผมเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกครับ

                'ก็เปล่า...'

                'รองเท้าหายไปไหนคู่หนึ่ง หาไม่เจอเอาไปลืมไว้ที่ไหนเปล่าเนี่ย พี่เนี๊ยส' ผมถามพี่ชายเพราะเมื่อกี้หารองเท้าที่ใช้เดินในบ้านไม่เจอ ปกติมันจะจอดอยู่หน้าห้องน้ำให้พอดีกับจำนวนคนในบ้านน่ะ แต่เหมือนมันจะหายไปคู่หนึ่ง

                'เดี๋ยวไอ้กัสกลับมา ก็รู้เองแหละเนียร์ว่ามันหายไปไหน'ผมได้แต่ทำหน้างง แต่พอพี่เนี๊ยสพูดชื่อ เหี้ยกัส ขึ้นมาผมก็เหมือนจะนึกอะไรออกพอดี

                'เออ แล้วไอ้กัสมันไปไหนแล้วล่ะ'

                'เห็นบอกไปเรียน แต่แม่งทำหน้าทำตาเหมือนกำลังหนีใครอยู่'

                'เหอะๆหรอ ไปหาไรกินดีกว่า หิวอ่ะพี่เนี๊ยสทำไข่ยัดไส้ให้กินหน่อย'ผมเอ่ยแล้วเดินเข้าไปเขย่าตัวพี่เบาๆ พี่ผมทำอาหารอร่อยนะครับทำได้ทุกอย่าง แต่กินได้ไม่กี่อย่าง อร่อยๆหน่อยก็ไข่ยัดไส้ พี่เนี๊ยสทำได้เทพมากขนาดไอ้กัสยังบอกว่าพี่ผมทำอร่อยเลย (แต่พอผมทำให้มันกินมันบอกหมาไม่แดก)

'ไม่เอา ไม่อยากทำอะไรเลย อยากอยู่เฉยๆ'

'เดี๋ยวหาเบอร์เด็กน่ารักให้ เอาไหม'

'ไปๆเดี๋ยวทำอย่างอื่นให้กินด้วย' พี่ผมว่า แล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกับลากผมเข้าไปในห้องครัว

     หวังว่าต้นเดือนหน้าที่พี่ผมจะบินกลับพี่เนี๊ยสคงไม่หิ้วเด็กกลับไปเรียนด้วยหรอกนะครับ..

     [End Near]

 

     [Casso]

                'แลดูมึงอารมณ์ดีนะกัส' ไอ้ยูทักผมครับ พร้อมกับนั่งลงข้างผมส่วนผมกำลังกินข้าวเช้าในมื้อเที่ยงอยู่ครับเพราะนั่งรถเมล์ครั้งแรกในชีวิตแม่งทำเอาผมเกือบวิบัติ กว่าจะถึงมหาลัยก็วนแม่งอยู่ตั้งหลายรอบ ดีนะ หยิบโทรศัพท์กับเงินมาบ้างแล้วไม่งั้นกูซวยชิบหาย!

                'มึงก็ดูสิวะยู เหี้ยแม่งใส่รองเท้าอยู่บ้าน มาเดินได้อย่างชิวๆไม่เดือนร้อนเหี้ยไรเลย ถ้าเป็นกูนะ อายยันชาติหน้า' ไอ้นิวที่นั่งกินข้าวผัดไข่อยู่ตรงข้ามผมเสริมครับ

                'สัด กูนำเทรน'

                'เทรนรถไฟสินะ ไม่ใช่เทรนแฟชั่น'

                'เหี้ยยู ถ้ามึงยังไม่หุบปาก กูจะเอาแกงส้มที่มึงแดกอยู่ ราดหัวมึง!' ผมด่ามันพร้อมกับทำหน้าจริงจังครับ คือกูรีบเข้าใจไหม 

                'เห้ยๆๆ กัส นั่นเด็กมึงป่าววะ' ไอ้นิวเรียกผมอีกแล้วครับผมเงยหน้าจากจานข้าวที่กำลังกิน มองไปตามทางที่มันมองอยู่ก่อน

                'มั้ง.. จำไม่ได้ว่ะ'

                'แต่กูว่าใช่ว่ะ แม่งมองมึงด้วย' ไอ้ยูพูดเสริม ส่วนผมก็เฉยๆอ่ะ

                'พี่กัส'

                'นั่นไง กูบอกแล้ว เด็กมึงสัด' ไอ้ยูหันมาซ้ำอีกรอบครับเมื่อเด็กนั่นเดินมาที่โต๊ะเรา ผมมองช้อนขึ้นจากกลางลำตัวมัน จนกระทั่งถึงใบหน้ามันเพื่อพยายามนึกให้ออก แต่ผมก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่ามึงเป็นใครกัน

                'หือ'

                'จำไม่ได้หรอ'

                'โหยน้อง เด็กไอ้กัสเยอะจะตาย แล้วทุกคนก็พูดแบบนี้กับมันทุกคนน้องคิดว่ามันจะจำใครได้มั่งไหมอ่ะ' 

                'ยู มึงไม่ต้องพูด กูก็ไม่ว่ามึงนะครับ'

                'กูหวังดีเหี้ยๆกับมึงนะกัส ไปไอ้นิว ปล่อยแม่งอยู่กับเด็กไปมึงไปม่อรุ่นพี่กับกูดีกว่า' ไอ้ยูว่า ก่อนจะชวนไอ้นิวลุกจากโต๊ะไปครับ

                'เจอกันบ่ายนี้โว้ยกัส'

                'เออๆ'พอพวกนั้นไปแล้ว ผมก็เลยหันไปดูหน้าน้องเขาอีกครั้งครับพร้อมกับคิดไปด้วยจะพูดยังไง

                'น่ารักดีหนิ  ชื่ออะไรอ่ะเรา' มันคงเป็นประโยคที่ดีที่สุดในสามโลกของผมแล้วแหละ..

                '...เนียร์ครับ'ผมถึงกับพูดไม่ออก ถ้าคุณจำได้ นิเนียร์คงบอกคุณแล้วว่าเด็กคนแรกที่ผมหิ้วเข้าบ้านชื่อ...เนียร์

'ไม่เห็นจำเราได้เลย' ผมตีหน้าด้านต่อไปครับ เนียร์(อีกคน)เดินมาตรงข้ามผมพอมันยิ้มเท่านั้นแหละ ต่อมความทรงจำผมก็ถูกเปิดทำงานทันทีผมจำลักยิ้มสวยที่ข้างแก้มมันได้ครับจำได้ดีด้วยเพราะผมไปหิ้วมันมาจากตู้...กับมือผมเอง

                ตั้งแสนหนึ่งแหนะ…

'กะแล้วว่าพี่กัสต้องพูดแบบนี้ พี่กัสอยากจะทบทวนความจำหน่อยไหมล่ะครับ' เด็กนั่นว่า แล้วเลื่อนมือเล็กมาวางทับบนมือผมที่วางอยู่บนโต๊ะจะว่าไปรอบที่แล้วผมก็ยังใช้มันไม่คุ้มเลยนะเพราะไม่กี่วันหลังจากผมหิ้วมันมา ผมก็..เบื่อซะก่อน

                เด็กนี่มันตามใจผมมากเกินไป มากกว่ามิลานเสียอีกผมไม่ชอบคนว่าง่ายซะเท่าไร แต่เอาให้พอพูดกันรู้เรื่องเป็นพอ

                'ไม่ล่ะ พี่มีเรียนบ่าย' ผมดึงมือออกครับถ้าพวกเพื่อนผมอยู่คงได้อ้าปากกันยกใหญ่ เพราะผมขึ้นชื่อว่าไม่เคยปฏิเสธเด็กคนไหนที่เดินเข้ามา.. หรือแม้กระทั่ง ..เสนอตัวเข้ามาอยู่แล้ว

                'ตอนเย็นก็ได้'

                'ไม่'

                'แล้วตกลง พี่จำผมได้หรือยังหรือต้องให้แนะนำตัวกันใหม่'

                'ถ้าได้อย่างนั้นก็ดี'

                'ผมชื่อเนียร์ อายุสิบเก้า ปีหนึ่งที่มหาลัย xxx ต้องบอกด้วยไหมครับว่าเคยนอนกับพี่ตอนไหน'

                'ถ้าได้ก็ดี'

                'สองปีที่แล้วมั้ง... ถ้าจำไม่ผิดลองมาทบทวนความจำกันหน่อยไหมครับ' 

                'บอกว่าไม่ไง'

                'กลัวน้องคนนั้นว่าหรือไง' ผมถลึงตาใส่เนียร์ทันทีเลยครับเมื่อมันพูดถึงบุคคลที่สาม ที่ไม่ควรจะเกี่ยวด้วยอย่างมากถ้านิเนียร์รู้มันเอาผมตายคามือมันแน่

                'อือ'

                'ไม่ยักรู้ว่าผู้ชายอย่างพี่กัส.. กลัว..เมีย' 

                'อย่าสะเออะ ถ้าไม่เกี่ยว!!' ผมกระชากเสียงดุพร้อมกับเอามือตบลงกับโต๊ะไปด้วย อารมณ์ผมมันกำลังจะเดือดขึ้นเรื่อยๆสมองผมเลยสั่งการให้ผมลุกออกจากตรงนั้นทันที

                'พี่กัส เดี๋ยวก่อนสิ เนียร์ไม่ได้ตั้งใจ' เนียร์ลุกเดินตามผมมาครับผมกำลังจะเดินไปหาที่สูบบุหรี่เงียบๆ เสียหน่อย ไอ้เด็กนี่ทำผมหัวเสียทั้งๆที่ผมอารมณ์ดีมาเกือบทั้งวันแล้วแท้ๆ

                'เฮียมีไรให้ช่วยป่าว!' จังหวะนั้นเด็กในทีมผมก็เดินผ่านมาพอดีพร้อมกับยื่นความช่วยเหลือมาให้ผม เมื่อเห็นร่างเล็กเดินตามหลังผมมาติดๆ

                'เอามันไปไกลๆกูหน่อย รำคาญ!'

                'ครับ..' ผมเดินทิ้งจากตรงนั้นมาด้วยอารมณ์ที่เริ่มหงุดหงิดถ้าไม่ติดว่าอาจารย์ประจำวิชาเริ่มหมายหัวผมตั้งแต่ที่ผมโดดโรงฝึกงานไปรอบที่แล้วคาดว่าบ่ายนี้ผมคงไม่อยู่เรียนแน่ๆ

                'เดี๋ยวครับเฮีย'

                'เหี้ยไร!' ผมหันไปด้วยสีหน้าพร้อมเหวี่ยงทำเอาเด็กในทีมผมถึงกับสะอึกไอ้เด็กพวกนี้ไม่ปีหนึ่งก็ปีสองแหละครับ มันรวมเป็นพวกเดียวกับผมอีกส่วนก็เป็นเด็กไอ้เหี้ยเครปมันส่วนอีกส่วนก็เป็นพวกเด็กเรียนจริงอะไรจริงไป

                'มีอะไรก็พูดมาเร็วๆ อยากโดนกูเหวี่ยงหรอไง สัด!!'

                'ระ..รองเท้านั้น แนวใหม่ของเฮียหรอครับ' มันพูด ทำให้ผมก้มมองเท้าตัวอีกครั้ง โชคดีนะ ที่กูใส่ถุงเท้ามาด้วยไม่งั้นแม่งหาว่ากูบ้านน้ำท่วมแน่ๆ

                'เออ เทรนใหม่กู มึงมีอะไรไหม'

                'ไว้ผมจะใส่บ้าง'

                'เรื่องของมึง แต่เรื่องอย่างงี้หน้าตาก็เป็นส่วนว่ะ ไม่หล่อขั้นเทพอย่างกูก็ทำไม่ดูดีแบบนี้หรอก หึ!' ผมพูดจบก็สบัดหน้าหนี แรกๆก็รู้สึกดีๆหลังกูเริ่มอายแล้วครับ เด็กปีหนึ่งแม่งมองกูเป็นแถว ดีแค่ไหนยามไม่ไล่ออกข้อหาแต่งกายไม่เรียบร้อย แค่ผมใส่ขาเดฟมาเขาก็จะปาดคอผมอยู่แล้วแต่ก็บอกแล้ว ถ้าไม่ใช่ผม ทำได้ไม่หรอกครับ เพราะผม

                เป็นพวก... เหี้ยอย่างมีระดับ และเลวอย่างมีคุณภาพ!!!! 

 

                หลังเลิกเรียนผมก็กลับบ้านครับ ไอ้ยูบอกว่าจะไปส่งผมเพราะสงสารไม่อยากปล่อยให้ผมนั่งรถเมล์กลับบ้านคนเดียว ก็ใช่น่ะสิถ้าผมต้องนั่งรถเมล์กลับบ้าน สามทุ่มพรุ่งนี้ก็ยังไม่ถึงหรอกครับ!

                ซื้อรถใหม่หรอมึง' ผมกำลังแยกชีทงานอยู่ในรถครับเพราะวันนี้ผมแทบไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาเลย เลยต้องฝากชีทเรียนไว้กับไอ้ยูมันแล้วมาแยกเอาตอนนี้เพื่อไว้อ่านสำหรับตอนสอบในวันข้างหน้าที่กำลังจะมาถึงครับ

                'เปล่าหนิ' ผมตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไป วันนี้ชีทค่อนข้างเยอะถึงมันจะค่อนข้างเวียนหัว แล้วชวนอ้วกโคตรๆ แต่ผมก็ต้องทำ

                'แล้วนั่นรถใครวะ' ไอ้ยูจอดรถตรงหน้าบ้านผมส่วนผมก็แยกชีทเสร็จพอดี พอเห็นท้ายรถดังกล่าวหน้าผมก็ตึงขึ้นทันทีเลยแหละ

                'รถเหี้ยเต็นท์'

                'กูล่ะเกลียดพวกแม่งจริงๆเลย เก๊กหล่ออยู่ได้'

                'กูก็เกลียด..' ผมเอ่ย 'แล้วเจอกันว่ะยู' ก่อนจะลงมาจากรถไอ้ยูผมล่ะอยากเอาคัตเตอร์มากรีดยางแม่งจริงๆเลย หมั่นไส้! รอบที่แล้วแลมโบกินี่รอบนี้แม่งก็เอาแลมโบกินี่มาจอดอีก บ้านมึงผลิตแลมโบขายหรอครับ

                'เอ้า กลับมาแล้วหรอมึง' เดินเข้าบ้านมาก็เจอเมียรักเลยครับมันถือถาดเหมือนกับถาดเนื้อสัตว์ไว้ในมือเหมือนนิเนียร์กำลังจะเดินไปหลังบ้านนะครับ

                'อือ คิดถึงจัง ไม่ได้เจอกันตั้งหลายชั่วโมง' ผมว่าร่างเล็กยิ้มแบบสะอิดสะเอียนให้ผม เพื่อซ่อนใบหน้าแดงๆเอาไว้ข้างใน

                'หิวไหม วันนี้ไอ้บลูมันมาทำอะไรกินที่หลังบ้าน ไปกินด้วยกันดิ'

                'ใครอยู่บ้างอ่ะ ข้างหลังบ้าน' ผมดักไว้ก่อนเผื่อพวกเหี้ยนั่นอยู่ครบองค์ผมจะได้ไม่เดินไปให้อารมณ์เสีย

                'ก็มีกู ไอ้บลู พี่ธัน...พี่เนี๊ยสไปข้างนอกเดี๋ยวก็คงกลับมา'

                'แต่รถเหี้ยเต็นท์...'

                'พี่ธันเขายืมรถพี่เต็นท์มา'

                'เออ เดี๋ยวเดินตามไป เอาของไปเก็บก่อน'

                'เออๆ' ผมเดินเอาของขึ้นไปเก็บครับ พอลงมาก็เจอไอ้ธันพอดี ตามหลักมันต้องเป็นพี่ผมนะ ด้วยอายุแล้วก็ระดับการเรียน แต่กูไม่สน!

                'ไง...ดีกันแล้วหรอไง ถึงได้ควงกันมา' ผมทักทายมันก่อนมันยิ้มมุมปากให้ผมอย่างกวนตีนๆ แล้วค่อยพูดต่อ

                'ก็..ไม่เชิง กำลังอยู่ในช่วงปรับปรุงตัวเอง'

                'ตกลงในคลิปนั่นมึงจริงหรอวะ'

                'กูว่ามึงเชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้นะกัส มึงไม่น่าถามกู' 

                'เหอะ หน้าจืดๆงี้ร้ายไม่เบา' ผมพูดพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋า

                'จะให้กูหน้าเหี้ย ร้ายเหี้ยแบบมึง ก็ไม่ใช่กูสิวะ'

                'จะคิดว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน' ผมตอบ ก่อนจะเดินไปหลังบ้านพร้อมกะมันเพื่อหาอะไรลงท้องหิวชิบหายเมื่อกลางวันเนียร์นั้นแม่งทำเสียบรรยากาศ ผมยังกินได้ไม่เท่าไรเอง เดี๋ยวคืนนี้ถ้าผมต้องใช้แรงอีก ผมจะเอาแรงมาจากไหนอ่ะแล้วใครจะรับผิดชอบ..ในจุดๆนี้ หึๆ

 

                'เหี้ยเอ๊ย ดีดเข้าหน้ากูอีกแล้ว' ผมแอบบ่นเบาๆครับแม่งน้ำสุกี้ดีดเข้าใบหน้าอันหล่อเหลาของผมอีกแล้วอ่ะ!ถ้าผมสิวขึ้นเพราะไอ้น้ำสุกี้หม้อนี้นะ ผมจะตามไปด่าให้หมดเลย!

                'ระวัง.. สะกดไม่เป็นหรอมึง' นั่นไงครับ พอกูบ่นปุ๊บมีคนเสริมให้ทันทีรักกูมากเลยใช่ไหมนิเนียร์!

                'ขำเหี้ยไรมึง เดี๋ยวกูจะยุให้แม่งลากมึงเข้าห้องอีก เดี๋ยวก่อนๆ' ผมหันไปเหวี่ยงไอ้บลูแทนครับ แม่งขำผมอ่ะ ผมเลยปลายตาไปทางไอ้ธันเลยถ้ามึงเอาแม่งไปเก็บ กูคงจะได้สวีทกับนิเนียร์มากกว่านี้

                แต่จะว่าไปว่ามา เห็นเขาบอกว่าคู่นี้ยังไม่กลับมาเหมือนเดิมเลยหนิเพราะไอ้บลูยังโกรธไอ้ธันม๊ากมากถ้าเป็นกูนะ จับลากเข้าห้องลูกเดียว!

                'กัส มึงได้ไปสนามมั่งป่าววะ ช่วงนี้' ไอ้ธันถามผมครับมันคงจะเป็นคำพูดคำจาที่ดีที่สุดสำหรับผมกับมันในรอบแปดล้านปีแสง

                'ไม่อ่ะ ไม่มีอะไรเด็ดๆเลยว่ะ ช่วงนี้มีแต่พวกมือสอง' ผมว่าโดยพยายามใช้คำที่ไอ้ธันน่าจะสื่อออกในหัวมันว่าแปลว่าอะไรบ้าง

                !ป้าบ!

                'ซี๊ดดด... สัดเจ็บ!' ผมซี๊ดปากด้วยความเจ็บปวดเพราะไอ้นิเนียร์แม่งเอาตีนเหยียบเท้าผมอย่างเต็มแรง

                'ยังจะกล้าอีกนะมึง!' นิเนียร์ขู่ผมเสียงโหด แต่กูไม่กลัวหรอกครับต่อหน้าก็แอ๊บๆกลัวไป ขึ้นห้องเมื่อไร มึงนั่นแหละที่ต้องกลัวกู!!

                'ถามทำไม มึงจะไปเอาเด็กใหม่มาหรอ' ผมถามผมไม่ได้ตั้งใจจะจุดชนวนให้ใครนะ แต่ก็รู้ๆกันอยู่ ว่าถ้าพวกผมไปสนามก็มีไม่กี่อย่างหรอกที่พวกผมต้องการ เงิน ผู้หญิง ผู้ชาย เซ็กส์ รถ ...บลาๆ 

                'เปล่า เห็นพรุ่งนี้เด็กคณะกูมันจะไปกันเลยถามนึกว่าพวกมึงจะก่อการร้ายอะไรกันอีก' มันว่า แล้วเอากุ้งที่ต้มแล้วยัดเข้าปากตัวเองครับหือ ผมอยากจะยัดรองเท้าเข้าปากมันไปด้วยอีกข้างจริงๆ

                'สัด มึงเห็นกูเป็นอะไร!'

                'เหี้ย' ไอ้ธันตอบผมมาแบบนิ่งๆครับ แต่แม่งบาดลึกถึงไส้ติ่งผมเลยก่อนที่มันจะเอาศอกมันกระทุ้งตัวไอ้บลูเบาๆ

                'ต้มกุ้งให้หน่อย'

                'ต้มแดกเองไม่เป็นหรือไง' ไอ้บลูตอบกลับมาเสียงเรียบครับผมว่าแม่งยังไม่ลงรอยกันจริงๆนั่นแหละ เพราะถึงแม่งจะนั่งฝั่งเดียวกันแต่แทบไม่คุยกันเลย

                'ต้มให้กินหน่อยมันจะตายหรือไง' เหี้ยนี่ก็แรงไม่ดูเวล่ำเวลา

                'เออ ทุกวันนี้กูก็เหมือนตายทั้งเป็นแล้ว!' ไอ้บลูพูดจบก็ลุกขึ้นไปเลยครับ ส่วนนิเนียร์ก็ตามไอ้บลูมันออกไปติดๆแต่ไม่นานนิเนียร์มันก็เดินกลับมาพร้อมกับเสียงเร่งเครื่องยนต์ของรถไอ้บลูมัน

                มันไม่ได้มาด้วยกันหรอเนี่ย?

 

                'พี่ธันน่าจะตามไปนะครับ' นิเนียร์พูด หม้อสุกี้เราดูหงอยลงไปเลยแม้แต่ตัวผมเอง ที่เคยแดกไม่เลือกเวลายังกินไม่ลง

                'ไม่ล่ะ พี่ว่าถ้าบลูมันไม่ยอม.. เราก็น่าจะจบกันได้สักที' ไอ้ธันพูดจบกันหันหน้ามาทางผม แล้วก้มหน้าให้น้อยๆ

                'ขอบใจ'

                'ไม่เป็นไร' ก่อนที่มันจะเดินออกจากบ้านไปทิ้งให้ผมกับนิเนียร์อยู่กันที่หลังบ้านสองคน

                'กัสกูสงสารเพื่อนว่ะ'

                'อือ ดีแล้วที่สงสาร แต่มึงทำได้แค่สงสารมันนะ อย่าไปตัดสินใจแทนมัน ให้มันเลือกคนที่ใช่สำหรับมันเองเราแค่ยืนมองเฉยๆก็พอแล้ว' 

                'โหยกัส มึงพูดดีว่ะ' นิเนียร์หันมามองผมแบบอึ้งๆครับก่อนจะเดินเข้ามากอดผมเบาๆ

                'อย่าทำแบบนี้ดิ ใจสั่น'

                'พอกูไม่กอด มึงก็เหวี่ยง พอกูกอดมึงก็ใจสั่น จะเอายังไงกับกู'

                'ขึ้นห้องเถอะ ได้รู้แน่ว่า กูจะเอายังไง'

                'ไอ้สัดนี่ พูดดีได้ไม่เท่าไรก็ออกลายซะแล้ว'

                'มึงยังไม่รู้อีกหรอเนียร์ ว่าแฟนมึง มีดีกว่าที่มึงคิดไว้เยอะ' ผมพูดแล้วดึงปลายจมูกมันเล่นเบาๆ

                'ตรงไหนที่เรียกว่าดีของมึงวะกัส'

                'ตรงนี้ไง..' ผมจับนิ้วมันมาจิ้มตรงหน้าอกข้างซ้ายของผมเอง 'มันรักมึงคนเดียว'

                'แหวะ จะอ้วก กูรู้แล้วทำไมมึงถึงแดกสปาเก็ตตี้ได้แบบไม่แคร์สื่อเพราะมึงมันเลี่ยนกว่าสปาเก็ตตี้!'

                'ฮ่าๆ คบกับพี่กัสนะครับ.. นิเนียร์' ผมพูดเสียงจริงจังหัวใจเริ่มเต้นเร็วและแรงมากขึ้น เมื่อร่างเล็กเงียบหายไปนานจนผมต้องพูดขึ้นอีกรอบ

                'คบกับพี่กัสนะครับนิเนียร์...'คราวนี้หัวใจผมมันเต้นตุบๆเลยแหละ เมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับ ไม่เอานะผมไม่อยากให้เรื่องของผมกับนิเนียร์ เกิดขึ้นและจบลงแค่ที่เตียงเท่านั้นผมอยากให้มันดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ... แบบนี้ทุกวัน ทุกเวลา ที่เราอยู่ใกล้กันและไม่ได้อยู่ใกล้กัน 

                'อือ เสียตัวให้มึงไปแล้วนี่.. ทำไงได้ รับผิดชอบด้วย'

                'ให้ทำมากกว่ารับผิดชอบ กูก็ทำได้...' คำตอบสุดท้ายของผมกับนิเนียร์เป็นเหมือน การสิ้นสุดของการรอคอยผมโน้มคอเรียวของร่างเล็กให้เข้ามาใกล้แล้วกดจูบลงอย่างเร่าร้อนแทนคำพูดทั้งหมดในใจผมและกดจูบให้แนบชิดริมฝีปากของมันมากเข้าไปอีกจนทำให้ร่างเล็กเกือบจะหลอมละลาย...