นักเรียนนายร้อยครับผม

             รุ่งเช้าแห่งความสดใสของใครหลายคน บางครอบครัวถือโอกาสวันนี้พาครอบครัวไปพักผ่อนแต่ต่างกับครอบของของเขาเหล่านี้ที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาส่งลูกหลานของตนเองเข้าโรงเรียนลูกผู้ชายแห่งนี้
            เด็กนักเรียนทุกคนต่างใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดิมมามีทั้งกางเกงสีดำและสีน้ำตาลถือกระเป๋าเดินเป็นแถวเดินเข้าโรงเรียนแห่งนี้ด้วยความหลากหลายอารมณ์มีทั้งดีใจ ตื่นเต้น และกังกลปะปนกันไปเนื่องจากบางคนเข้ามาเพราะถูกบังคับ
           ตลอดรอบลานรวนมีผู้ปกครองมาส่งบุตรหลานบางคนก็เดินเข้ามากอด บางคนก็เดินมาดูความเรียบร้อยให้บุตรหลานบางคนก็ร้องไห้กับบุตรหลานด้วยความเป็นห่วงแต่บางครอบครัวก็ยิ้มแย้มให้กับถ่ายรูปกันอย่างสนุก
    ในตึกที่เป็นที่นอนถูกแบ่งออกเป็นล็อกเล็กๆมีเตียงขนาด3ฟุตครึ่งถัดไปเป็นโต๊ะสำหรับเขียนหรืออ่านหนังสือและด้านหลังมีตู้เหล็กขนากพอประมาณวางอยู่
      ตรงเตียงนอนของชายหนุ่มผิวขาวนายแพทย์วิสาผู้เป็นพ่อทันตแพทย์หญิงรุ่งฟ้าและพี่บอมที่ตอนนี้กำลังจะไปฝึกงานแล้วช่วยชายหนุ่มจัดของอยู่
"ต่อไปนี้ดินต้องดูแลตัวเองไม่มีพ่อแม่พี่คอยช่วยแล้วนะ"นายแพทย์วิสาพูดกับผู้เป็นลูกชาย
"ครับพ่อพี่บอมครับฝากดูพ่อกับแม่ด้วยนะครับ"
"เออน่าไม่ต้องห่วงดีนะที่พี่เลือกฝึกโรงพยาบาลเดียวกันกับที่คุณพ่อคุณแม่ประจำอยู่
   ถัดมามีชายหนุ่มอีกคนหนึ่งกำลังจัดของด้วยความเศร้าเขานำสิ่งของมีค่ามาแค่ชินเดียวนั้นคือรูปถ่ายใบเก่าๆที่พร้อมหน้ากันทั้งผู้เป็นพ่อและแม่ในมีออุ้มเด็กหน้าตาน่าเอ็นดูซึ่งก็คือเขานั้นเองเขาไม่มีใครมาส่งเนื่องจากครูเกษมไปประชุมที่จังหวัดหลายวันส่วนแม่ของเขานั้นไม่ต้องพูดถึงยิ่งรู้ว่าเขาจะมาเรียนยิ่งกินเหล้าทุกวัน
"เฮ้ยเสร็จสักที"ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองพร้อมกับมองไปไปเตียงถัดจากตนเอง
"สงสัยขนมาทั้งตะกูลมังนี้"เขาบ่นกับเอง
เตียงที่ไฟมองอยู่นั้นคือเตรียงของน้ำนั้นเองซึ่งตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นเถ่าแก่ส่งอาซ้อกี้อาก๋งอาม้าอาอี๋   เอ็มอาเฮียโต้เจ้ลูกปลาหมวยเนยและฟางเพื่องสุดรักยื่นล้อมรอบร่ำลาเขาอาก๋งกับอาม้านั้นดีใจจนพูดไม่ออกเนยก็อัดคลิปของพี่ชายทุกอริยาบทส่วนของผู้เป็นพี่ชายเนยก็ถ่ายรูปจนเขาแทบไม่มีเวลาส่วนตัวสักนิดเลย
"โอ้ยๆพอแล้วมั้งเฮียถ่ายพอแล้ว เนยถ่ายอยู่นั้นแหละเอาไปทำอะไรเยอะเยะเลย"
"แหม๋เฮียเนยก็จะเอาไปลงเพจเฟสไงเฮีย"
"เออพอเลยถ่ายอยู่นั้นแหละเฮียจะเก็บของไม่ทันแล้ว"
"ไอ้น้ำก็ให้เนยลงไปเถอะเผื่อวันไหนมายคิดถึงมึงจะได้ดูไง"ฟางพูดแกมล้อชายหนุ่ม
"เออฟากกูฝากดูมายด้วยนะ"
"เออไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"
"แหม๋เฮียห่วงแต่แฟนแล้วน้องสาวสุดสวยละ" เนยพูดแกล้งพี่ชาย
"เนยเอ๋ยแบบเรานะเฮียว่าไม่มีใครเขาทำอะไรหรอดูๆไปเหมือนทอมซะขนาดนี้"เฮียเนมพูดแซวน้องสาวและได้เสียงหัวเราะชอบใจจากคนในครอบครับได้เป็นอย่างมาก
    ถัดมาอีกเป็นเตียงของลมวันนี้นางสายฝนลงทุนปิดร้านมาเลยทั้งน้องแฝดและเสี่ยโตช่วยกันจัดของให้ชายหนุ่ม
"เล็กเอาแปรงมาไว้ตรงนี้เร็ว"ชายหนุ่มพูดกับผู้เป็นน้อง
"คาบพี่ลม"เด็กน้อยตอบอย่างว่าง่าย
"ลมลมต้องดูแลตัวเองดีๆนะ"นางสายฝนบอกกับลูกชาย
"คับแม่ เล็ก ลิ่มต่อไปห้ามดื้อนะอยู่กับแม่นะดูแลแม่ด้วยนะ"ชายหนุ่มพูดกับเด็กแฝด
"คาบ/ค่ะ"
"ดีมากป๋าคับฝากดูแม่ด้วยนะคาบ"
"ไม่ต้องห่วงแม่ห่วงน้องนะป๊าจะดูให้เอง"เสียโตตอบผู้เป็นลูกชาย
             เสียงนกวีดดังขึ้นเป็นสัญญาว่าการใช้ชีวิตรแบบพลเรือนของพวกเขาจบลงและนับจากนี้เป็นต้นไปเป็นการใช้ชีวิตแบบพลทหารเต็มขั้น   เด็นหนุ่มทุกคนต่างวิ่งกรู่มาที่ลานหลายคนมีคราบน้ำตาบนหน้าทยอยวิ่งมาที่ลานและจัดแถว
  "อะไรกันวิ่งมาก็ไม่เป็นแถวต่างคนต่างวิ่งไม่มีระเบียบไม่มีวินัย   ทั้งหมดจัดแถว" สีหน้าเด็กหนุ่มหลานคนเปลียนเป็นกังวลแทนเหมือนรู้ว่าสิ่งที่จะเกิดอะไรขึ้นนับจากนี้
"กูว่างานนี้มีดันพี้นว่ะ"น้ำบ่นออกมาเบาๆ   ดินที่ยืนต่อหลังน้ำจึงพูดต่อว่า
"กูว่าไม่ต้องคุณริวคุณเจนหรอกูก็ทำนายเหมือนมึงว่ะ"
"ดันพื้นท่าเตรียม50 ครั้ง  (50 ครั้ง) 100ครั้ง  (100 ครั้ง) ปฎิบัต
"กูว่าพวกมึงไปเป็นหมอดูเถอะไม่ต้องเรียนหรอทหารตำรวจนะ" ลมพูดเบาเป็นเชิงประชด
     ท่ามกลางอากาศร้อนๆเด็นหนุ่มทุกคนต่างเตรียมดันพื้นบนลานร้อนๆที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่พร้อมกันสักทีซึ้งลองนับเล่นๆดูก็คงทะลุไปถึง200ครั้งแล้วมันแต่ไม่ว่าอย่างไรในที่สุดทุกคนก็สามารถทำได้อย่างทุลักทุเลและเหนื่อยอ่อน   หลังจากเสร็จสินการทำโทษก็ถึงเวลาชี้แจงรายละเอียดต่างรวมทั้งแนะนำผู้อำนวยการโรงเรียนผู้บังคับบันชาทั้ง 4กองพันหัวหน้านักเรียนและนายตำรวจปกครอง
"สวัสดิ์ทุกคนผม ร.ต.ท.ณัฐภัทร   ศักทร หรือหมวดเนสตำแหน่งนายตำรวจปกครองผมหวังว่าพวกคุณจะอดทนใครทนไม่ได้ก็ออกไปที่นี้ไม่มีคำว่าสบายอยากสบายกับไปเรียนโรงเรียนเดินแล้วเข้ามหาลัยซะจำไว้และอีกอย่างมาก่อนเรานับเป็นพี่มาพร้อมนับเป็นเพื่อนมาหลังนับเป็นน้อง "       สีหน้าแต่ละคนดูเหมือนจะหวั่นๆไม่น้อย
      นักเรียนใหม่ทุกคนได้รับคำสั่งให้เขียนชื่อใส่เสื่อที่แจกให้ทุกคนต่างตั้งใจเขียนเพื่อให้ดูให้สวยงาม
"เฮ้ยนายชื่อปฐพีชื้อเล่นแกต้องดินใช่ไหมวะ"  น้ำหันไปถามดินที่อยู่ใกล้ๆ
"เออใช้แกรู้ได้ไง"ดินถามน้ำอย่างตื่นเต้น
"นี้นายไม่รู้หรอว่ะว่ามันอะเป็นหมอดูเมื่อกี่มันยังถายว่าจะโดนทำโทษอยู่เลย"ลมเป็นคนตอบแทนก่อนกะหันไปหาไฟซึ่งรายนั้นนั้งหน้าอมทุกข์ตลอดเวลาและหันไปถามว่า
"เฮ้ยนายอะบ้านนายเป็นหนี้ธ.ก.ส หรอวะนั้งอมทุกข์เชียว"
"เปล่าฉันแค่มองดูรูปนั้นไงรูปร.5นะนี้ถ้าไม่มีท่านเราคงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้กันแนนอน"ไฟกล่าวอย่างซึ่งในพระมหากรุณาธิคุณ
"เออว่านา่ยพูดถูก"ลมตอบบางก่อนจะหันไปแนะนำตัวกับเพื่อนๆอย่างเป็นทางการ
"เราชื่อ สายฟ้า  มหานที อยู่ม.6เชื่อเล่นลมอยู่เหล่าทหารอากาศแล้วนายละ"ก่อนจะหันไปถามดิน
"เราปฐพี  ศิลป์พิมุขชื่อเล่นดินเหมือนที่ไอ้หมอดูบอกเลยเราอยู่ ม. 5เหล่าทหารบก"ก่อนจะหันหน้าไปทางน้ำที่นั้งอยู่
"เฮ้ยเราก็มีชื่อนะเราชื่อธารา เพียนสายน้ำ ชื่อเล่นน้ำเราเรียนจบม.3มานะเหล่าทหารเรือ  แล้วนายละอมทุกข์"เขาหันไปทางไฟก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"เราชื่อพิทักษ์ รักสงบ ชื่อเล่น ไฟเรียนอยู่ม.6  ตำรวจยินดี่ที่ได้รู้จัก ดินน้ำลม  " ไฟกล่ากับเพื่อนทุกคน
"เฮ้ยเรียกชื้ออย่างนี้อย่างกับหนังจักรๆวงค์ๆ"น้ำเอ่ยกับเพื่อนๆ
"อย่างไงว่ะ"ดินถามขึ้น                                                                                          
"ก็นายลองพูดชื่อเราเรียงกันดูสิ ดิน น้ำ ลม ไฟ"  
                                                       
"เออวะจริงๆด้วย"ดินยิ้มออกมาอย่างสดใสตามไสต์หนุ่มขี้เล่น       
        หลังจากเขียนเสื้อและเปลียนเสื้อผ้าแล้วทุกคนก็ได้มารวมตัวกันที่โรงประกอบเลี้ยงบนโต็ะมีอาหารมากมายวางมีเก้าอี้วางอยู่8ตัววางเป็นแถวยาว
"เด็กใหม่นั้งสิจะรอให้บิดาคุณมาตัดริบบินหรอ"หมวดเนสกล่าวกับเด็กใหม่ก่อนจะเชิญทุกคนนั้งโต๊ะดินเลือกนั้งโต๊ะเดียวกันกับน้ำเหมือนกันกับลมที่เลือกนั้งโต๊ะเดียวกันไฟซึ้งเป็นตัวเดียวกันแต่คนละด้าน
อาหารมื่อแรกประกอบไปด้วย แกงจืด ต้มข่าไก่  บัวลอยไข่หวานและส้ม
"เฮ้ยไอ้ดินเอาส้มไปไกลๆและนะเราเหม็นว่ะ"ลมหันไปพูดกับดินที่กำปอกส้มเข้าปอกส้มอยู่
"คนบ้าอะไรว่ะแพ้ส้ม"น้ำพูดแบบตลก
"เออแกนี้แพ้อะไรแปลกๆเนอะ"น้ำพูดปนหัวเราะ
"เออฉันเคยเห็นคนแพ้อะไรแปลกๆแบบแกนะ"ดินพูดขึ้นอย่างคิดได้
"เออแล้วพวกแกไม่เคยแพ้อะไรหรือไง"ลมพูดขึ้นอย่างหัวเสีย
"เออว่าไปแล้วฉันก็ไอ้อะนะที่มันเป็นใบสีเขียวที่เขาใส่กับลาบอะ"ไฟพูดขึ้น
"ใบสาระแน่ใช่ไหม"น้ำพูดขึ้น
"เออใช่ๆ แต่ตอนนี้หายแล้วแม่เราให้กินทุกวันแบบให้มีภูมิต้านทานมั้ง"ไฟรีบพูดขึ้น
"เออว่าไปแล้วเราก็แพ้อันนี้นะเออผักชีลาวอะตอนนี้ก็ยังกินไม่ได้เลย"ดินพูดขึ้นก่อนจะนึกขึ้นได้อีกอย่างหนึ่ง
"เออพี่ชายเราอะแบบแพ้ต้มยำปลามีอยู่ครั้งหนึ่งเราไปบ้านพี่แอมแฟนพี่เราแล้วแม่พี่แอมทำต้มยำปลานิลให้กินพอพี่บอมได้กลิ่นเท่านั้นแหละอ้วกเลยอย่างกับคนแพ้ทองอะพูดแล้วก็ขำ"
"เออแล้วนายไม่แพ้อะไรหรอน้ำ"ลมถามน้ำบ้าง
"ไม่นะเรากินได้ทุกอย่างแต่เนยน้องสาวเรามันแพ้ปลาร้าแต่มันชอบกินส้มตำปูแลาร้ามากเลยนะแบบตัวแดงเป็นผื่นอะแต่มันก็กินนะของโปรดมันว่า"
"เออคนเรานี้ก็แปลกเนอะ"
"ตรงไหมวะไอ่ดิน"
"ก็ถ้าเป็นบางคนแพ้ก็กินจนชนะอย่างเช่นไอ่ไฟเป็นต้น ส่าวบางคนรู้ว่าแพ้แต่ก็กินเช่นน้องไอ่น้ำ ส่าวบางคนแพ้แบบได้กลิ่นไม่ได้เลยเช่นไอ้ลมและพี่บอม แต่บางคนก็เห็นได้นะแต่กินไม่ได้แบบฉันไง"ดินพูดแล้วหัวเราะออกมา
"เด็กใหม่คุยอะไรกันอิ่มแล้วใช่ไหม"หมวดเนสพูดขึ้น
"ยังครับ"
"แล้วคุยกันทำไม คุยกันในโต๊ะกินข้าว งอเข่าครั้งนั้งห้าสิบ"
"งอเข่าครึ่งนั้งห้าสิบ"
หลังจากผ่านการฝึกหนักมาหลายอาทิตย์เด็กใหม่ทุกคนก็เริ่มที่จะปรับตัวได้บ้างแล้วแต่บางคนก็รับความกดดันไม่ได้เนื่องจากไม่ได้อยากมาตั้งแต่แรกวันนี้เลยมีเด็กใหม่หลายคนไปลาออกวันนี้หมวดบางคนก็มีการเรียนรู้ที่ดีโดยการแต่งชุดรอเลยทั้งชุดแม้กระทั้งรองเท้า
"เด็กใหม่ทุกคนหมวดมีอะไรจะบอกมันสำคัญมากสำหรับพวกคุณ  วันพรุ่งนี้รุ่นพี่ปีสอง และสามจะกลับมา เรามีระบบรุ่นพี่รุ่นน้องชะนั้นวันพรุ่งนี้คุณมาดูพี่รหัสและลุงรหัสกันแต่รุ่นคุณพิเศษหน่อยตรงที่จะมีโคดลับกันมาดูว่าใครจะเป็นพี่รหัสและลุงรหัส  ทราบ"
"ทราบ"
"ดีไปพักได้"
หลังจากหมวดเนสปล่อยให้พักหลายคนก็นั้งอ่านหนังสือบ้าง นอนบ้างจับกลุ่มคุยกันบ้าง
"เฮ้ยๆน้ำนายว่าเราจะหาพี่ๆเจอไหมว่ะ"น้ำหันหน้าไปถามดินที่อยู่ข้างๆ
"ดินเอ๋ยพี่ๆนะเขาอยากแกล้งเราอยู่แล้วเขาคงไม่ทำตัวให้เราเจอง่ายๆหรอก"น้ำกระซิบกับดิน
"เออฉันว่ามีหวังเจอหนักแน่เลยว่ะ"ลมพูดด้วยเสียงสั่นๆ
"เอาน่ามั้นก็ต้องมีบ้างแหละพอเป็นสีสัน"ไฟพูดขึ้น
"เออนั้นสิมึงกูนี้เตรียมพร้อมกับการทำโทษเลยว่ะ"น้ำพูดพร้อมทำท่าแบ่งกล้าม
"โอ๊ยๆซวยแน่ๆพวกเรา"ไฟบ่นเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอน
 "เฮ้ยเครียดเนอะว่าไหม"ลมพูดขึ้นอย่างแซ่งๆ
 "เอาน่าไม่ตายหรอกเรื่องแค่นี้ "ดินพูดพร้อมกับทำท่าชูกำปั้น
 "เออสู้ก็สู้ว่ะเพื่อความฝันของตระกูล"น้ำพูดด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะล้มนอนด้วยความหมดแรงเรียกเสียงหัวเราะได้จากเพื่อนที่เครียดๆอยู่เป็นอย่างมาก