นักเรียนนายร้อยครับผม

    ภายในร้านร้องแห่งหนึ่ง สายฟ้า มหานทีหรือลม ผู้มีความฝันอยากเป็นทหารอากาศกำลังตั้งใจอ่านหนังสือสอบเพื่อสอบเตรียมทหารอย่างที่เขาฝันเอาไว้หากแต่ผู้เป็นแม่ไม่ต้องการให้เขาไปเป็นทหารเพราะไม่อยากให้ลูกชายเป็นแบบผู้เป็นพ่อเพราะนางสายฝนเคยสูญเสียผู้เป็นสามีมาแล้วจากเหตุการณ์เครื่องบินตกในณไปช่วยรับศพทหารที่ภาคเหนือซึ่งเคยเป็นข่าวดังเมื่อหลายปีก่อน แต่ต่างกันกับผู้ที่เป็นเสี่ยโตเจ้าของร้านทองผู้รำ่รวยซึ่งต่อได้มาเป็นพ่อเลี้ยงของเขา

"อย่าตัดผมบาบี้ของลิ่มนะเล็ก"เสียงของสาวน้อยวัย6ขวบกำลังแย่งตุ๊กตาบาบี้กับผู้ที่เป็นพี่ชายฝาแฝดวัย6ขวบเช่น

"เป็นไรไปลิ่ม" ลมละสายตาจากหนังสือในมือหันไปมองน้องแฝด

"เล็กตัดผมตุ๊กตาของหนูนะพี่ลม" สาวน้อยฟ้องผู้เป็นพี่ชาย

"อ้าวเล็กทำไปแกล้งลิ่มแบบนั้นละเราเป็นผู้ชายนะ"เขาบอกกับน้องชายพร้อมกับใช้มืออีกข้างลูบหัวเด็กน้อย

"ก็เล็กเห็นเวลาเล็กไปตัดผมมันก็ยาวเหมือนเดิมนิครับ"

"มันไม่เหมือนกันครับเล็กตุกตาเป็นสิ่งไม่มีชีวิตแต่คนเราเรามันมีเซลล์เอาไว้เล็กโตแล้วจะเข้าใจนะ" ชายหนุ่มตอบพร้อมกับลูปหัวน้องชายเบาๆ

"พี่ลมอ่านอะไรอยู่ค่ะ"เด็กหญิงถามผู้เป็นพี่ชายอย่างสงสัย

"หนังสือเตรียมทหาร"ชายหนุ่มตอบผู้เป็นน้องสาวอย่างอ่อนโยน

"โฮยพี่ลมเท่ห์ระเบิดเลยเล็กอย่างเป็นบ้างอะ"

"เล็กก็ต้องตั้งใจเรียนนะ"

"คาบ"เด็กชายตอบเสียงใส  

"แม่บอกแล้วใช่ไหมลมว่าแม่ไม่อยากให้ลมไปเรียนเป็นทหารอากาศแบบพ่อ" เสียงนางสายฝนดังออกมาจากหลังบ้าน

"แม่ลมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะครับ"  ชายหนุ่มตอบผู้เป็นแม่

"ลมแม่ก็บอกแล้วไงว่าแม่ไม่อยากให้ลมไปเป็นทหารแบบพ่อลมไม่กลัวหรอลูก"นางสายฝนพูดเสียงเครือกับผู้เป็นลูกชาย

"คุณก็อย่าไปห้ามลมเลยเขาอยากเป็นอะไรก้ปล่อยให้เขาเป็นเถอะ" เสียงชายร่างตุ้ยหนุ้ยพูดขึ้นพร้อมกับเดินมาโอบที่เอวของผู้เป็นภรรยา

"เสี่ยค่ะฝนไม่อยากให้ลมเป็นแบบพี่เล่งนี้ค่ะ"นารงสายฝนตองผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีใหม่

"เป็นแบบเล่งมันเป็นแบบไหนหรือฝย"เสี่ยโตถามผู้เป็นภรรยาอีกครั้ง

"ก็ตายก่อนวัยอันควรนิค่ะ"

"แล้ววัยไหนละที่สมควรตาย 60  70  80 หรือ ร้อย"

"เสี่ยอะ"นางสายฝนสบดขึ้นเพราะนางเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าวันไหนสมครวตาย

"เห็นไหมฝนคุรก็ตอบไม่ได้ว่าวัยไหนสมควรตาย  ความตายมันเลี้ยงไม่ได้หรือหนูมลหรืออายุแค่12เองอยุ่ดีๆก็นอนเสียชีวิตรแต่ในทางกลับกันคุณดูอาก๋งผมสิอายุจะร้อยล้วยังแข็งแรงอยุ่เลยเห็นไหมว่ามันกำหนดไม่ได้และที่ลมอยากเป้นแบบลิ่มถ้าเป็นผมผมภูมิใจมากเลยนะที่ลูกชายของผมเห็นผมเป็นต้นแบบสายฝนลมนะเขาโตแล้วอย่าไปบังคับเขาเลย"

"เสี่ยอะ"นางพูดได้เท่านั้นและหันไปพูดกับลูกชายว่าถ้าลมสอบไม่ได้ต้องกลับมาดูแลร้อนทองให้แม่นะ

"ครับลมรักแม่ที่สุดเลย  "เขาหันไปกอดผู้เป็นแม่ละผู้ที่ได้ชื้อว่าเป็นพ่อเลี้ยง  

"ขอคุญป๊ามากนะคับ"

   เหลืออีกไม่กี้วันก็จะถึงเวลาสอบลมตั้งใจอ่านหนังสือหนักกว่าเดิมเพราะเขามีอนาคตของตัวเองเป็นเดิมพันในครั้งนี้และแล้ววันที่เรารอคอยก็มาถึงวันนี้ลมตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะต้องเดินทางไปสอบโดยมีครอบครัวมาส่งทั้งแม่ เสี่ยโตและน้องแฝดลิ่มกับเล็กในที่สุดทุกคนก็เดินทางมาถึงสถานที่สอบนางสายฝนดูจะตื่นเต้นกว่าใครเพราะสถานที่แห่งนี้เมื่อ20กว่าปีก่อนนางเคยมากับชายหนุ่มสองคนซึ่งก็คือพ่อของลมและเสี่ยโตผู้กลายมาเป็นสามีในเวลาต่อมา

"โฮ่เปลี่ยนไปเยอะเลยลม  เป็นไงพร้อมไหม"เสี่ยโตพูดกับผู้เป็นบุตรชายคนโตซึ่งถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ลูกชายๆของเขาแต่เขาก็รักเหมือนลูกตัวเองและเขาคิดว่าลมเองก็เช่นกัน เขาโชคดีที่มีลูกเลี้ยงแบบลมและเข้าใจกันดีไม่เหมือนกับลูกเลี้ยงบ้านอื่นๆที่ไม่ค่อยจะลงรอยกัน

"พร้อมครับ"เขาตอบเสียงหนักแน่นและเดินหายเข้าไปในฝูงคนที่หลั่งไหลกันมาสอบ

  เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงเริ่มมีนักเรียนที่มาสอบหลายคนออกมาจากห้องสอบบ้างนางสายฝนดูจะร้อนรอนกว่าใครเพราะกลัวผู้เป็นลุกชายหลงทาง

"เสี่ยไม่รู้ว่าลมจะหลงทางหรือเปล่า"  

"ฝนลมนะโตแล้วนะไม่หลงหรอก"

"นี้ก็นานแล้วนะทำไมลมไม่ออกมาสักที"

"ฝนนี้มันเหลือเวลาอีกนานกว่าจะหมดเวลา  นั้งไงลมมาแล้ว " เสี่ยโตพูดพร้อมชี้ไปที่ทางที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมา

"เป็นไงบ้างลมสอบได้ไหม"นางสายฝนถามผู้เป็นลูกชาย

"สอบได้สิครับแม่"  

"อ้าวป๊าว่านานๆเราเข้าเมืองมาทีวันนี้วันนี้วันดีด้วยป๊าว่าเราไปเที่ยวห้างดีกว่าดีไหมสองแสบ"

"ดีคราบ"เด็กแฝดตอบพร้อมกัน

  หลายวันผ่านไปและแล้วก็ถึงวันที่ประกาศผลสอบลมนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ของตนเองทั้งสองข้างมีเสี่ยโและนางสายฝนรอลุ้นเป็นเพื่อนและที่พื้นมีน้องฝาแฝดอ่านหนังสืออยู่

"เป็นไงบ้างลมติดไหม"  นางสายลมถามลูกชายด้วยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"แหม๋ฝนตอนแรกละคานหัวชนฝามาตอนนี้ลุ้นยิ่งกว่าเจ้าตัวอีกนะ" เสี่ยโตพูดแกล้งยั่วนางสายฝน

"เสี่ยอะ"นางสายฝนพูดงอลๆ

"นีี้ไงแม่ชื้อลม   แม่ ป๊าลมติดแล้ว"  เสียงตะโกนดังลั่นช่วยทำให้นางสายฝนและเสี่ยโตหยุดจากการง้องอลกันและเด็กแฝดก็ละสายตาจากหนังสือเพื่อดูทีี่มาของเสียง

"ไหนลมจริงด้วยเก่งจริง"ลูกป๊า เสี่ยโตพูดยิ้มๆ

"เก่งจริงๆลม"  นางสายฝนพูดพร้อมจับหน้าลุกชายมาหอมแก้ม

"โฮ่พี่ลมเก่งจริงเลยเล็กอยากเป็นทหารแบบพี่ลมคาบ"เด็กชายตัวน้อยพูดเอาใจพี่ชาย

"เออแล้วลมต้องไปสอบร่างกายวันไหนละ จะไหวไหมนี้"  นางสายฝนถามลูกชายด้วยน้ำเสียงกังวลเพราะรู้ดีว่าลูกชายร่างกายไม่เต็มร้อยเท่าไหร่นักเพราะเป็นภูมิแพ้

"ไม่ต้องห่วง"เสียโตตอบขึ้นพร้อมกับชูโปรแกมการออกกำลังกายและผลตรวจร่างกายขึ้นอันที่จริงเขารู้ดีว่าลูกชายคนนี้ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่เด็กเมื่อมีโอกาสเขาเลยลองให้ลมได้ออกกำลังกายและผลปราฎกว่าอาการของโรคก็หายเป็นปลิทิ้ง

"นี้แหละคาบแม่เหตุผลที่ป๊าชอบพาลมเข้าเมือง"

"แล้วนี้ลมจะไปสอบร่างกายอะไรนี้วันไหน"

"อาทิตย์หน้าคาบ"

"เต็มที่ไปเลยลูก"

    และวันที่ลมรอคอยอีกวันก็มาถึงนั้นก็คือวันทดสอบร่างกายเขาเข้านอนเร็วกว่าปกติครั้งนี้เสี่ยโตลงทุนเปิดโรงแรมให้ลมเลยและยังหาเทรนเนอร์มาคอยแนะนำลมก็เหมือนเด็กคนอื่นๆทั่วไปถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้โดดเด่นอะไรแต่เขาก็อยู่ในระดับที่พอใจทุกฐาน        

   หลังจากทดสอบเสร็กเขาก็มารอลุ้นผลสอบเหมื่อกันกับคนอื่นๆแต่ที่ไม่เหมือนคือการสอบครั้งนี้จะชี้ชะตาอนคตว่าจะเป็นทหารอากาศแบบพ่อหรือรอสืบทอดกิจการร้านทอง

   "เป็นไงติดไหม"  นางสายฝนถามผู้เป็นลูกชาย

"ติดครับแม่"  ชายหนุ่มโผกอดมารดา

"เก่งมาก เก่งจริง"สายสายฝนกอดลูกชายพร้อมเอามือลูปหัวลูกชาย

"ป๊าคราบลมสอบติดแล้วคาบ"ชายหนุ่มตะโกนบอกผู้พ่อเลี้ยงหลังเห็นว่าเสี่ยโตเดินมา

"เก่งมากลม"เสี่ยโตบอกผู้เป็นลูกเลี้ยง

"ก็ต้องขอบคุณป๊าและด้วยที่คอยสนับสนุนลมลูกเลี้ยงอย่างลม"ชายหนุ่มพร้อมก้มลงกราบที่เท้า

"ไม่เป็นไรลมป๊าไม่เคยคิดว่าลมเป็นลูกเลี้งเลยคิดว่าลมเป็นลูกตัวเองด้วยซ้ำ"  เสี่ยโตกล่าวเสียงเครือ

"แหม๋ทำเป็นซึ้งนะพ่อลูกคู่นี้"  นางสายฝนพูดแซว

"แหม๋วันนี้มีแต่เรื่องดีๆป๊าว่าเราไปกินข้าวข้างนอกดีกว่าดีไหม"เสี่ยโตเสนอความเสนอความคิด

"ดี" เสียงเด็กแฝดตอบ  ทำให้ทุกคนหันไปมองเพราะไม่รู้ว่าเด็กทั้งสองมาตั้งแต่เมื่อไหร่

"ดีก็ไปสิปะ"เสี่ยโตพูดพร้อมจูงมือเด็กและโอบเอวผู้เป็นภรรยา

  ในที่สุดก็ทำได้สักที่นะเขาบอกตัวเองในใจใครจะคิดว่าในที่สุดคนอย่างเขาก็ได้ทำตามความฝันของตัวเองได้และยังสามารถเดินตามรอยผู้เป็นพ่อ

  "พี่ลมไปยัง"เสียงแจ้วๆของเด็กแฝดทำให้เขาตื่นจากภวงค์

"ไปแล้วคาบ"เขาตอบออกไปพร้อมกับหันหน้าไปมองรูปของผู้เป็นพ่อนิดหนึ่ง

"พ่อครับผมจะไปเป็นรุ่นน้องของพ่อนะคับ"

"แล้วเจอกันคับ" เขาพูดกับรูปผู้เป็นพ่อก่อนจะเดินกึ่งวิ่งไปที่รถตามเสียงเรียกของเด็กแฝด