นักเรียนนายร้อยครับผม

           "คือเมื่อสองปีก่อนช่วงปิดเทอม  ฉันมีโอกาสไปทำโครงการบ้านเพื่อนที่บุรีรัมน์ฉันไปเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอทุกคนเรียกเธอว่ายิ้มเพราะเธอไม่เคยหน้าบูดเลย เธอไม่ใช่คนสวยนะผิวคลำแต่ดูมีเสนห์อย่างบอกไม่ถูก"
           "เธอเป็นหลานของเพื่อนฉันเราสองคนคุยถูกคอมากเลยนะเธอเป็นคนคุยเก่ง ยิ้มเก่งเฮฮาทำกับข้าวอร่อยฉันนี้จำมาถึงทุกวันนี้เลย"ลมพูดยิ้มดินจึงแซวลม
     "แหม๋ๆขนาดนั้นเชียวมึง"
      "จะฟังต่อไหมละ "ลมพูดอย่างอารมณ์เสีย
     "แหม๋ๆไอ่ลมมึงก็ใจร้อนเกิน  เอาเล่าดิ"ดินแทรกขึ้น
 "ฉันกับยิ้มเราสนิทกันเร็วมากยิ้มชอบพาฉันไปเล่นน้ำทั้งๆที่เธอว่ายน้ำไม่เป็น"ลมพูดพร้อมยิ้ม
  "เคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง  ยิ้ทพาฉันไปว่ายน้ำหลังคลองบ้านเธอเธอจมน้ำฉันก็เลยไปช่วยแล้วเราก็...."ลมเล่าเว้นวรรคนิดหนึ่ง   ดินจึงแซวลม
"อย่าบอกนะว่ามี สะบึมละฮึ่มน้องเขาแล้ว" 
 "เออก็บรรยากาศมันพาไป    นี้มึงแทรกกูจังเลยจะฟังต่อไหม"ลมพูดอายๆก็จะพูดต่อ
   "ฉันอยู่ที่นั้นได้เดือนกว่าๆ   ฉันมีความสุขมากๆเลยนะจะกินจะนอนก็อยู่กับธรรมชาติตลอดเลย แต่ความสุขของฉันมันอยู่ได้ไม่นาน   แม่ยิ้มเขาจับได้คือบ้านเขาค่อนข้างเลี้ยงดูมาแบบโบราณก็เลยจับยิ้มแยกให้ยิ้มไปอยู่บ้านญาติส่วนฉันต้องอยู่ต่อเพราะต้องทำโครงการให้เสร็จ   แต่ในที่สุดฉันก็ทำไม่เสร็จแม่มารับฉันกลับคืน    เพื่อนฉันบอกว่ายิ้มมาหาฉันวันที่แม่มารับแต่ไม่เจอฉัน     ทุกวันนี้ฉันก็ยังคิดถึงเขาอยู่   ยิ้มเคยบอบกว่า เขาฝันอยากมีแฟนเป็นทหารเขาอยากลอดซุ้มกระบี่   ตอนนี้ฉันก็อยากให้เขามาอยู่ข้างๆฉันนะตอนนี้ฉันอยากบอกยิ้มว่าความฝันของยิ้มมาครึ่งทางแล้ว   ฉันยอมรับนะว่ายิ้มก็มีส่วนผลักดันในการให้ฉันเป็นทหารแบบพ่อ  "ลมพูดพร้อมกับรอยยิ้มเศร้า  แววตาคิดถึง
   "แค่นี้เองหรอว๊ะ"ดินพูดทำลายความเงียม
"อึม   "ลมตอบสั้นๆ ก่อนจะพูดต่อ
"กูว่าเรามาเล่าประสบกาณ์รักครั้งแรกหรืออกหักดีกว่าไหนๆก็เป็นเพื่อนกันแล้วลองดูดิ"ลมเสนอ
"เออดีเหมือนกันไอ่น้ำ ไอ่ลมเล่าแล้ว มึงเล่าดิไอ่ดิน"ไฟออกตัว
 "ไอ่ห๊ากูหรือ   "ดินชี้มาที่ตัวเอง
"กูว่าให้ไอ้ไฟเล่าดีกว่ามันออกตัวแรงหนักใครเห็นด้วยยกมือขึ้น"ดินเสอนก่อนเพื่อนๆทั้งสามจะยกมือตาม  ไฟมองด้วยความอารมณ์เสียก่อนจะเอ๋ยปากพูด
   "แหม๊สามัคคีดีสัดๆ   คือฉันเคยแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งเธอเป็นลูกครึ่งชื่อ บลูริน่า  ฉันชอบเรียกเธอว่าบลูเขาเป็นดาวโรงเรียนมีคนมาชอบเธอมากมายเลย   ฉันก็หนึ่งในนั้น"
 "ฉันแอบบดูเธอตลอดเลยแบบไม่กล้าแสดงออกนะ    เขาชอบฟังเพลงร็อก  ชอบสีน้ำเงิน ชอบดอกไม้สีขาว ชอบกินขนมปังกับไส้กรอก ชอบน้ำแดง  จนมาวันหนึ่ง ไอ่วรรณเพื่อนฉัน"ไฟเล่าถึงตรงนี้ก็หยุดเหมือนอยากจะลบใครออกจากหัวสมองจนน้ำต้องจับตัวเขย่า
"เฮ้ยไอ้ไฟเป็นไรมึง"
"เปล่าๆ   เอ่อเล่าต่อนะ   ไอ่วรรณมันรู้จักกับบลูเคยเรียนด้วยกันสมัยประถมฉันก็เลยมีโอกาสสนิดกับบลู   เขาชอบถามเรื่องเมเพื่องห้องเดียวกับฉัน  ตอนแรกก็งงนะทำไมบลูชอบถามถึงเมบ่อยจัง   "จนมาถึงวาเลนทายฉันเอาดอกกุหลชาบสีขาวช่อใหญ่ไปให้บลู แต่ แต่พระเจ้าไม่เข้าข้างฉัน บลูเอาดอกไม่ไปให้เมพร้อมกับบอกรักฉันนี้อึ่งเลย   แกเชื่อไหมทุกวันนี้เขาสองคนก็ยังคบกันแถมออกหน้าออกตาอีกด้วยฉันนี้อึ่งเลย  ทุกวันนี้ไม่กล้ามองหญิงหรือจีบใครเลยกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยว๊ะ"ไฟพูดปิดท้าย  
 "แล้วตอนนี้ทำไมแกไม่ไปหาเขาว๊ะ"ดินถามเสียงครึ่มเหมือนคิดอะไรได้
"กูเคยไปแล้วแต่ยิ้มไม่อยู่ทุกวันนี้กูก็พยามหาเขาอยู่"ไฟอธิบาย
"เศร้าว๊ะ"น้ำเอ๋ย
"เออเรื่องขอกูจบแล้วไหนมึงเล่าของมึงบ้างสิ"ไฟชี้ไปที่ดินซึ่งตอนนี้ทำท่าเหมือนจะหลับเต็มที
"เอ้านี้ถึงตากูแล้วหรอ"ดินชี้ม่ที่ตัวเอง
"เออออ"ลม ไฟ น้ำตอบพร้อมกัน
"ไอ้ห๋าเอ๊ย"ดินสะบดก่อนจะเริ่มต้นเล่า
"สมันเด็กกูมีเพื่อนสนิดคนหนึ่งชื่อโม เขาเป็นลูกของอาหมอนนท์เราชอบไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเลย ปิดเทอมเราสองครอบครัวก็ไปเที่ยวกัน   แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น   โมเป็นมเร็งเม็ดเลือด โดยที่ไม่มีใครรู้แม้แต่อาหมอเอง"  ดินเล่าถึงตรงนี้น้ำก็ไหลมาโดยไม่รู้ตัว
    "พอฉันขึ้นม.4ฉันก็เลยขอโมเป็นแฟน   โมก็ตกลงเราสองคนเป็นคู่หวานที่สุดในโรงเรียนเลยก็ว่าได้   ใครๆก็ต่างอิฉาเราสองคน
  "วันหนึ่งโมไม่ไปเรียนวันนั้นเป็นวันเกิดฉันพอดีฉันนั้งรอโม  โมก็ไม่มาฉันยอมรับว่าโกรธโมมากเลย   แต่วันนั้นที่โรงพยาลเป็นวันที่โมอาการหนัก เป็นวันที่ทุกคนรู้ว่าโมเป็นมเร็งตอนนั้นฉันโลกมุนเลย  ฉันเที่ยวไปโรงบาลกับบ้านเกือบปี   สุดท้ายโมก็ จากฉันไปตอนนั้นฉันเหมือนคนบ้า เลย ปล่อยตัว เกรตนี้ตกเลยอะ"ดินพูดจบน้ำตาก็ไหลออกมา น้ำเศร้าอยู่แล้วถึงกับร้องไห้โฮตามเพื่อนอีกคน
   "เฮ้ยพวกมึงอย่าร้องไห้สิ"ลมพูดไปร้องไห้ไปโดยมีไฟคอยซับน้ำตาเพื่อนทั้งสาม
"มึงไหนๆเราก็เป็นเพื่อนกันแล้วนะกูขออะไรพวกมึงอย่างได้ไหมว๊ะ"ไฟถามเพื่อนๆทั้งสาม
"ได้ดิ"น้ำตอบเสียงสะอื่น
"กูขอให้พวกมึงอย่าไปร้องไห้ให้ใครเห็นอีกนะมันทุเรทว๊ะ"ไฟพูดช้าๆเน้นเสียงทำให้เพื่อนๆที่เศร้าอยู่ถึงกับหัวเราะออกมา