รักนะ ยัยขี้แย

    
ฉันตื่นมาแต่งตัวแต่งและลงไปทานข้าวตามปกติซะที่ไหน ฉันเห็นบาสนั่งอยู่ห้องนั้งเล่น ฉันเดินไปทัก
“บาส”ฉันพูดเบาๆ
“มาแล้วหรอ เรย์ไปทานข้าวก่อนจะได้ไปโรงเรียนกัน”บาสหันมาพูด
“นายทานอะไรยัง”ฉันถามไปอีก
“ฉัน ทานแล้วเธอไปทานเถอะ”ฉันเดินไปทานข้าวและเราก็ไปเรียนพร้อมกัน บาสมาส่งฉันที่ห้อง
“บายนะ ต้องเย็นเดี๋ยวฉันมารับ”บาสพูดแล้วเดินออกไป มิลาเดินมาพอดี
“สวัสดีจร้ามิลา”ฉันทัก
“สวัสดีจร้า”มิลายิ้มให้ เราเดินมาที่โต๊ะ
“วันนี้มีแข่งบาส เราไปดูกันมั้ย”มิลาหันมาคุย
“จิงหรอ อยากไปจัง”เราคุยเรื่องแข่งบาสกันจบครูเข้าสอน  มิลาบอกคาบบ่ายครูไม่อยู่ ฉะนเลยถือโอกาสไปหาบาส(ถึงจะไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหนก็เถอะ) ฉันพึ้งรู้ว่ามิลาอยู่ชมรมวาดรูป และเคยแข่งระดับประเทศมาแล้ว มิลาบอกได้ที่ สอง ถึงแม้จะไม่ได้ที่หนึ่งมิลาก็ดีใจมากๆเลย
 ฉันเดินหาบาสจนตอนนี้มาอยู่ที่หน้าโรงยิมขนาดใหญ่ ฉันเปิดประตูเข้าไป ประจวบเหมาะกับลูกบาสลอยมาพอดี
ตุบ
ร่ายฉันล้มไปพร้อมลูกบาส แล้วทุกอย่างก็ดับลง
 ฉันประพริบตาถี่ๆห้องสีขาว คงเป็นห้องพยาบาลสินะ ฉันเกลีอดห้องพยาบาล โรงพยาบาล อะไรที่เกี่ยวกับหมอ ฉันเกลีอดมัน
“เรย์”เสียงหนึ่งดังขึ้น ฉันหันไป
“บาส”ฉันดับตัวขึ้นบาสช่วยพยุง
“เป็นไงบ้าง”บาสเริ่มถาม
“ปวดหัวนิดๆ”ฉันตอบตามความจริง
“เธอโดนลูกบาส เลยสลบไป เธอรู้ไมฉันทั้งตกใจทั้งเป็นห่วงถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันต้องอยู่ไม่สุขแน่ๆ”บาสพูดความในใจออกมา
“ขอบใจที่เป็นห่วงฉันอยากไปหานาย อยากดูการแข่งบาสแต่ฉันก็อดดูจนได้ ”ฉันพูดเสียงสั่น
“ไม่เป็นไรยังไงฉันเล่นให้ดูก็ได้ อย่าร้องสิฉันปลอบคนไม่เป็น”บาสเช็ดน้ำตาให้ฉัน
ฉันอยู่ในห้องพยาบาลกับบาสจนถึงเย็นวันนี้บาสมาส่งฉันอีกเช่นเคย ถึงวันนี้จะไม่ได้ดูการแข่งบาสก็ไม่เป็นไรไว้คอยดูวันหลังก็ได้
 

รู้สึกว่าหน้ามันจะน้อยลงเรีอยๆนะ ไม่เป็นไรยังไงก็ต้องพยายยาม สู้ สู้ นะ