Tsundere ซึนอย่างนี้รักตายล่ะ!

  ณ บ้านของอาสุมะ ยูจิ และ อาสุมะ ซากุระ ซึ่งภายในบ้านอยู่กันเพียงสองคนพี่น้อง เนื่องจากพ่อและแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศ

  ปกติแล้วในตอนเช้าคนที่มีหน้าที่ทำอาหารคือยูจิซึ่งเป็นพี่ชายแต่เขาดันเป็นคนที่ตื่นสายซะงั้น ดังนั้นหน้าที่นี้จึงตกไปอยู่ที่น้องสาวแทน เธอมักตื่นก่อนเป็นคนแรกเสมอ เพราะเธอเป็นคนที่กระตือรือร้นไม่เหมือนพี่ชายของตนที่เป็นคนไม่เอาไหนและยังเป็น'นิคิโคโมริ'อีกด้วย

  ซากุระมักจะมาปลุกพี่ชายหลังจากที่ทำอาหารเสร็จแล้วเป็นประจำแต่ทว่า ณ ตอนนี่........

 

  _____กลับมีบรรยากาศที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง....

 

  ยูจิและฮารุนะที่กำลังนั่งจ่องกันอยู่ตรงโต๊ะทานอาหารโดยมีซากุระนั่งอยู่ด้วยนั้นทำให้เธอสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆยังไงชอบกล

  เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ทำให้เธอต้องมาค้างที่บ้านของสองยูจิโดยที่หลับมาตลอดทางเพราะล้าจากความเหน็ดเหนื่อย แต่พอตื่นขึ้นมาก็มีเรื่องกับยูจิทันทีจึงทำให้ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้

 

  ซากุระรับความกดดันนี้ไม่ไหวจึงเอ่ยปากพูดออกมาเป็นคนแรกหลังจากที่นั่งเงียบมาซักระยะ

 

  "คุณฮารุนะ ช่วยใจเย็นลงหน่อยจะได้ไหมคะ? เพื่อที่หนูกับพี่จะได้สามารถอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ยังไงล่ะคะ?"

  "........"

 

  ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากอีกฝ่าย........

 

  "เฮ้อ~~~ พี่ก็ช่วยกล่อมเธอหน่อยสิ อย่างนี้เธอก็ไม่ยอมฟังกันพอดีและอีกอย่างพี่ก็มีส่วนผิดด้วยเช่นกันนะ!"

คราวนี้หันมาถามทางพี่ชายบ้าง....

 

  "แล้วจะทำยังไงล่ะ ยัยนั่นก็ไม่ยอมฟังพี่เลยซักนิดเหมือนกันแล้วจะให้กล่อมเธอยังไง แล้วพี่มีส่วนผิดตรงไหนเนี้ย?!"

  __คิดผิดจริงๆที่ขอความช่วยเหรอจากพี่ ซากุระคิดเช่นนั้น

  ระหว่างที่สองพี่น้องพูดคุยกัน อีกด้านฮารุนะก็แผ่รังสีอมหิตออกมาทำให้บรรยากาศแย่ลงไปอีก

  หลักจากเรื่องเมื่อตอนเช้าฮารุนะก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์และไม่พูดคุยกับยูจิเลยจนถึงตอนนี้ เพราะเธอยังไม่เคลียเรื่องสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เนื่องด้วยเธอจำอะไรไม่ได้เลยเพราะเธอหลับสนิทมาตั้งแต่ก่อนที่จะมาที่บ้าน แต่ดูเหมือนซากุระจะอธิบายไปส่วนหนึ่งแล้ว แต่เธอก็ยังอารมณ์ไม่ดีอยู่เช่นเดิม

  ซากุระเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหลังจากที่ยูจิพาฮารุนะเข้ามาในบ้านแล้ว ยูจิมอบหน้าที่ดูแลให้กับน้องสาวโดยที่ตัวเองทำแค่ช่วยพยุงตัวแล้วพาฮารุนะไปนอนที่โซฟาที่ตั้งอยู่ในห้องรับแขกจากนั้นก็ขึ้นห้องนอนโดยที่ไม่ได้ออกมาอีกเลยในคืนนั้น

  ซากุระพยายามปลุกหลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล เธอจึงไปหยิบผ้าห่มออกมาจากในห้องและก็ปลดชุดของฮารุนะออกเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ดูอึดอันจนเกินไป

  จากนัั้นก็ห่มผ้าให้จนแน่ใจแล้วว่าจะไม่หนาวในระหว่างที่หลับพร้อมกับปิดไฟแล้วขึ้นห้องนอนของตัวเองและไม่ได้ออกมาเหมือนกันจนถึงตอนเช้า เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

  สรุปก็คือไม่มีใครรู้เรื่องหลังจากตรงนั้นเลยซักคน จึงทำให้ฮารุนะยังคงข้องใจในจุดนั้นอยู่

 

  "อะ! จริงสิลืมไปซะสนิทเลย"

  ยูจิที่จู่ๆก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดังจนอีกสองคนรวมฮารุนะหันมามองด้วยความสงสัย

  "วันนี้ถั่วงอกที่ร้านสะดวกซื้อมันลดราคานี่นา!"

  "หะ?"

  "ขอรีบไปซื้อก่อนนะ!"

  ไม่ทันไรยูจิก็วิ่งพรวดออกไปที่หน้าประตูโดยไม่มีความลังเลยซักนิดว่า คนที่ยังอยู่ในห้องจะรู้สึกยังไง ซากุระพยายามจะหยุดแต่ก็....

  "อะ! พี่เดี๋ยวก่อน...."

  ไม่ทันซะแล้วเสียงประตูปิดดังขึ้นบ่งบอกว่าหยุดเอาไว้ไม่อยู่ ซากุระนั่งลงบนเก้าอี้และคอตกจนหัววางอยู่บนโต๊ะแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับการกระทำของพี่ชาย

 

  "เขาเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?"

  "ไม่หรอกค่ะ ปกติพี่ไม่ใช่คนที่จะวิ่งออกจากบ้านเหมือนเมื่อตะกี้หรอกนะคะ ปกติแล้ว........"

  เหมือนซากุระจะนึกอะไรขึ้นมาได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ปกติ เสียงที่ปกติจะเงียบในเวลานี่กลับได้ยินเสียงอย่างชัดเจน และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา....

  "คุณฮารุนะ?"

  "หืม.... มีอะไรเหรอ?"

  เธอกำลังพูดอยู่.... เธอกำลังพูดอยู่! ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้นั่งเงียบมาตลอดเนี้ยนะ! ซากุระไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็นจึงถามออกไปเพื่อความแน่ใจ

 

  "คุณฮารุนะไม่ได้กำลังอารมณ์เสียอยู่หลอกเหรอคะ ถึงได้กลับมาพูดเหมือนปกติน่ะค่ะ?"

  เมื่อได้ยินคำถามนั้นฮารุนะก็ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะตอบกลับไป

  "ก็นิดหน่อยอ่ะนะ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ"

  "แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่พูดออกมาเลยล่ะคะ?"

  ฮารุนะถอนหายใจอีกครั้งแล้วตอบกลับมา

  "ตอนนี้ชั้นไม่อยากจะคุยกับหมอนั้นซักเท่าไหล่ และเห็นว่าหมอนั้นกำลังคิดว่าฉันกำลังโกรธอยู่จนไม่ยอมพูดด้วย ก็เลยเล่นตามน้ำนิดหน่อยน่ะ สะใจดี!"

  "แล้วเมื่อคืนคุณฮารุนะจำอะไรไม่ได้เลยเหรอคะ?"

  คำถามนี้ทำให้ฮารุนะหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที ซากุระงงกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเธอแต่เพื่อหายความข้องใจ ฮารุนะจึงตอบกลับไป

 

  "จริงๆแล้วเมื่อคืนนี้ชั้นตื่นขึ้นมากลางดึกน่ะเพราะอยากจะเข้าห้องน้ำ แล้วคงจะคิดว่าตอนนี้อยู่ที่บ้านของตัวเองเลยขึ้นไปที่ชั้นสองและเข้าไปในห้องนอน(ห้องของยูจิ)จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่เสื้อเชิดแล้วก็ขึ้นไปนอนบนเตียงเหมือนปกติ ตอนนั้นมันเพลียๆเลยจำอะไรไม่ได้มากนัก แต่........

 

  และเหมือนซากุระจะเข้าใจและรู้คำพูดที่ฮารุนะจะพูดต่อจากนั้นเธอจึงชิงตัดพูดขึ้นมาก่อน

  "แต่แทนที่จะเป็นห้องนอนของตัวเองกลับกลายเป็นห้องนอนของพี่สินะคะ!"

  ฮารุนะหน้าแดงก่ำจนถึงใบหูและบิดตัวไปมาด้วยความอาย เพราะเธอเข้าใจผิดไปเองว่านี้คือบ้านและนั่นคือห้องนอนตังเอง จนเธอตื่นมาและพบความจริง จนอายเป็นอย่างมากและทำอะไรไม่ถูก

  "ช่วยเก็บเป็นความลับหน่อยนะ ชั้นไม่อยากให้หมอนั้นรู้น่ะ"

  ถ้าเรื่องนี้หลุดไปถึงหูยูจิ คงไม่จบแค่ตรงนี้แน่

  "ก็ได้ค่ะไม่มีปัญหา เรื่องหน้าอายแบบนี้อย่าให้อีพี่บ้านั่นรู้จะดีกว่า!"

 

  ทั้งสองเหมือนจะเข้าใจซึ่งกันและกันและพูดคุยกันต่ออย่างสนุกสนาน ซากุระเล่าเรื่องเกี่ยวกับพี่ที่ว่าเป็นคนไม่ชอบออกจากบ้าน(นิคิโคโมริ) ตื่นก็สายแถมยังทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องถึงจะมีด้านดีอยู่บ้างก็เถอะ

  ส่วนฮารุนะก็เล่าเรื่องต่างๆให้ซากุระฟังรวมไปถึงตอนที่ได้พบกับยูจิครั้งแรกด้วย จนทั้งสองสนิทกันแทบจะเรียกได้ว่าเป็นพี่น้องกันเลยทีเดียว

 

  "กลับมาแล้ว!"

  ยูจิกลับมาที่บ้านหลังจากที่วิ่งออกไปซื้อของลดราคาเมื่อตอนเช้า แต่พอกลับมาก็พบกับบรรยากาศที่เปลี่ยนไปภายในห้องครัว

  "อะ! พี่กลับมาแล้วเหรอได้ของมารึปล่าว?"

  คนที่ทักกลับมาเป็นคนแรกก็คือซากุระที่ตอนนี้กำลังจัดเตรียมอาหารสำหรับมื้อเที่ยงอยู่ในครัว

  "ได้มาสิ ไม่ใช่แค่ถั่วงอกนะ ยังได้เนื้อและผักอื่นๆมาด้วย ถือว่าคุ้มเลยล่ะรอบนี้"

  งั้นเย็นนี้กินหม้อไฟกันดีไหม น่าจะอร่อย"

  "เอาตามนั้นแล้วกัน"

  ยูจินำของที่ซื้อมาใส่ตู้เย็นให้เรียบร้อยและกำลังจะเดินออกไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นแต่ก็ถูกหยุดเอาไว้ซะก่อน

 

  "ไม่คิดจะทักมาทางนี้บ้างเลยรึไงกันยะ!"

  ภายในห้องครัวนั้นไม่ได้มีแค่ซากุระเท่านั้นแต่ฮารุนะก็อยู่ด้วย ยูจิไม่ได้ทักฮารุนะตอนที่เข้ามาเพราะคงคิดว่ายังอารมณ์ไม่ดีอยู่จึงหลีกเลี่ยงที่จะพูดด้วยแต่ตอนนี้เธอเป็นฝ่ายทักมาก่อน เขาจึงต้องตอบกลับไปอย่างช่วยไม่ได้

  "อะ..อ่าว เธอก็อยู่ด้วยเหรอเนี้ย โทษที โทษทีที่ไม่เห็น นึกว่าไม่อยู่"

  "โกหกชัดๆ รู้ว่าเห็นแต่ทำเป็นไม่สนใจใช่ไหมล่ะ"

  เหมือนจะโดนเธอจับได้ซะแล้วสิ ยูจิจึงเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อกลบเกลื่อน

 

  "แล้วเธอเคลียแล้วเหรอเรื่องนั้นน่ะ?"

  เมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้น ฮารุนะก็หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยเพราะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนขึ้นมา แต่เธอก็สงบสติอารมณ์แล้วตอบกลับไป

  "เรื่องนั้นช่างมันเถอะชั้นไม่อยากจะจำเรื่องนั้น แค่รู้ว่านายไม่ได้ทำมิดีมิร้ายกับร่างกายของชั้นก็ถือว่าไม่มีปัญหาอะไร"

  เหมือนจะเคลียได้แล้วแต่เผื่อไว้ก่อนยูจิถามกลับไปว่า....

  "แล้วถ้าฉันทำล่ะ?"

  "ชั้นก็จะเจื๋อน'ไอนั่น'ของนายทิ้งยังไงล่ะ!"

  เป็นคำตอบที่น่ากลัวเป็นอย่างมาก จนยูจิคิดว่า

  (ไม่ควรถามออกไปเลยจริงๆ)

  เหมือนกับว่าด้านหลังของฮารุนะมีรังสีอมหิตออกมาที่หนักกว่าเมื่อตอนเช้าจนทำให้ยูจิรู้สึกขนลุก และคิดในใจว่า

  (ดีจริงๆที่มันไม่เกิดขึ้นจริง) เพราะถ้ามันเกิดขึ้นจริงยูจิคงได้ลงโลงแน่นอน

 

  "หึหึ รีบใสหัวออกไปจากครัวได้แล้วอีตาโรคจิต"

  ยูจิเดินออกไปตามคำไล่ของยัยฮารุนะพร้อมกับตอบกลับว่า "คร๊าบ คร๊าบ" แล้วหายเข้าไปในห้องนั่งเล่น ส่วนฮารุนะก็หันกลับมาช่วยซากุระทำอาหารต่ออย่างเฮฮาจนกระทั่งถึงเวลาอาหารกลางวันพอดี

 

  ____เวลาผ่านไปไวเหมือนหายใจเข้าออก

  ตอนนี้ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วหลังจากวันนั้น ฮารุนะได้กลับไปที่บ้านของตัวเองในรุ้งเช้าของวันต่อมาหลังจากที่ค้างคืนอยู่ที่บ้านของยูจิอีกหนึ่งคืนเพื่อคุยกับซากุระต่ออย่างสนุกสนาน ดังจนยูจิที่อยู่ห้องตรงข้ามได้ยินจนนอนไม่หลับ

 

  แต่กลับกลายเป็นว่าเย็นวันนั้น เธอกลับมาที่บ้านยูจิอีกครั้งพร้อมกับเอาสัมภาระมาด้วยพร้อมกับบอกเหตุผลที่กลับมาว่า___

  "แม่ย้ายไปอยู่กับพ่อที่ทำงานอยู่ต่างประเทศ เพราะเห็นว่ามีคู่หมั่นแล้วเลยกะจะให้ย้ายไปอยู่ด้วยกันซะเลย บ้านตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่แถมยังตัดน้ำตัดไฟอีกตากหากชั้นเลยต้องกลับมาอยู่กลับพวกเธอต่ออย่างช่วยไม่ได้...."

  เป็นพ่อแม่ที่แปลกจริงๆที่ทำกับลูกตัวเองแบบนี้ได้ แต่ก็ไปว่าเขาไม่ได้เพราะตัวเองก็โดนมาเหมือนกัน ยูจิคิดอยู่ในใจ

  ดังนั้นทั้งสามคนจึงอยู่ในบ้านเดียวกันอีกครั้ง ซากุระทำห้องที่ไม่ใช้แล้วตกแต่งใหม่ให้สวยงามให้ฮารุนะนอนที่นั้น ซึ่งห้องที่ว่าอยู่ติดกับห้องของยูจินั่นเอง แถมยังขู่ยูจิเอาไว้อีกว่า___

  "ถ้านายแอบเข้าในห้องชั้นละก็.... ได้ตายดีแน่!"

  หลายวันที่ผ่านทั้งสองก็ยังคงไม่ลงลอยกัน เถียงกันได้ทุกวี่ทุกวันไม่รู้จักเบื่อแต่ก็ไม่ได้แย่มากนักในความคิดของซากุระ เพราะเธอคิดว่าทำให้บ้านมีสีสันมากขึ้น

 

  จนเวลาผ่านมาถึงวันเปิดภาคเรียนของยูจิในวันจันทร์อีกครั้ง เขาเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดนักเรียนสีขาว ผูกไท้สีแดงและสวมเสื้อไหมพรมสีน้ำตาลอ่อนทับเอาไว้อีกชั้นนึง และใส่กางเกงสีดำขายาว

  และเมื่อเสร็จแล้วยูจิก็หยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมาและเปิดประตูออกจากห้องไป

  เมื่อเดินออกมาและปิดประตูแล้ว ก็มีคนเปิดประตูออกมาจากห้องข้างๆตามมา

 

  "อะ!... ฮารุนะแต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ?"

  ฮารุนะที่เดินออกจากประตูห้องของตัวเอง และเมื่อถูกยูจิทัก เธอจึงปิดประตูและหันมาตอบกลับด้วยใบหน้าปกติของเธอ....

  "แล้วคิดว่าชั้นใส่อะไรอยู่ละ อ๋อ!นายคงกำลังจินตนาการถึงตอนที่ชั้นกำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่ล่ะสิท่า ไอโรคจิต วิปริต หื่นกาม!"

  นั่นแหละคือปกติสำหรับเธอ

  "ไม่ใช่ซักหน่อยยัยบ้อง!"

 

  ชุดที่ฮารุนะใส่นัั้นเป็นชุดนักเรียนสีขาวที่สวมเสื้อไหมพรมสีเทาทับเข้าไปอีกชั้นหนึ่ง และมีโบว์สีแดงติดอยู่บนอก ใส่กระโปรงสีแดง ลายสก๊อตที่ทำออกมาดูดีและมีเสน่ซึ่งเข้ากับถุงเท้าสีดำยาวที่เธอกำลังใส่อยู่

  ดูเผินๆแล้วอาจจะดูดีในสายตาของใครหลายๆคนที่พบเห็น

แต่สำหรับยูจิแล้วถือว่าเป็นชุดปกติ เพราะมันเป็นเครื่องแบบของโรงเรียนที่เขากำลังเรียนอยู่นั่นเอง

เนื่องจากฮารุนะจะต้องย้ายเข้าไปเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับยูจิ ด้วยเหตุที่ว่าทางบ้านบังคับมา........

 

  "ไหนๆก็อยู่บ้านเดียวกันแล้ว ก็ต้องอยู่โรงเรียนเดียวกันด้วยสิ จะได้เพิ่มความสนิทสนมให้มากยิ่งขึ้น"

  นั่นคือข้อความที่เขียนอยู่ในจดหมายที่ส่งถึงฮารุนะเมื่อ ห้าวันก่อน

  "นี่มันเรื่องอะไรกันเนี้ยยย!"

 

  นั่นคือคำพูดแรกเมื่อเธอได้อ่านจดหมายฉบับนั้น ในตอนแรกเธอไม่ยอมรับเรื่องนี้ซักเท่าไหล่....

  แต่พอเวลาผ่านไปทางโรงเรียนก็ส่งเครื่องแบบของเธอมาให้ ฮารุนะจึงไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับและทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น และยอมย้ายโรงเรียนแต่โดยดีอย่างช่วยไม่ได้

 

  "พี่คะ! คุณฮารุนะ! อาหารพร้อมแล้วนะคะรีบลงมากันได้แล้ว"

  เมื่อได้ยินเสียงซากุระเรียกจากชั้นล่างการโต้เถียงของสองคนนี้ก็หยุดลงแต่เพียงเท่านั้น และทั้งสองก็เดินลงไปชั้นล่างตรงไปยังห้องครัว

 

  หลังจากที่กินแซนวิชเป็นอาหารเช้าเสร็จแล้ว ทั้งสามคนก็เดินออกจากบ้านเพื่อเดินตรงไปโรงเรียนเป็นวันแรก

  ในระหว่างที่เดินกันอยู่นั้นซากุระเห็นว่าบรรยากาศดูเงียบๆจึงเริ่มพูดเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ

  "จะว่าไปแล้วคุณฮารุนะในชุดนักเรียนแบบนี้สวยจังเลยนะคะ!"

  "อย่างงั้นเหรอ?"

  ฮารุนะหน้าแดงเล็กน้อย สงสัยจะอายนิดหน่อยเพราะถูกชม

  "แต่ชั้นว่าซากุระจังในชุดนี้น่ารักกว่าอีกนะ!"

 

  ชุดนักเรียนที่ซากุระใส่อยู่นั้นก็คือชุดแบบเดียวกับของฮารุนะ แต่เครื่องแบบของม.ต้นนั้นมีสีของลายกระโปรงและโบว์ไม่เหมือนกับของม.ปลาย

  สีของม.ปลายนั้นจะเป็นสีแดงทั้งกระโปลงและโบว์ส่วนของม.ต้นนั้นจะเป็นสีน้ำเงิน แต่ชุดของผู้ชายจะเปลี่ยนสีแค่ไท้เท่านั้น

  จึงสามารถรู้ได้ว่าใครอยู่ม.ต้นหรือม.ปลาย ก็สามารถดูได้จากสีของเครื่องแบบที่สวมใส

  "แต่ก็ยังไม่รู้เลยนะว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันรึปล่าวน่ะ?"

  ยูจิพูดขัดขึ้นมาระหว่างทั้งสองคนที่กำลังคุยกันอยู่ และคำตอบที่ได้กลับมาคือ....

  "เรื่องนั้นชั้นไม่รู้ด้วยหลอกย่ะ รอดูผลที่โรงเรียนเอาก็แล้วกันเดี๋ยวก็รู้เองแหละ!"

  "เฮ้อ___"

  ยูจิถอนหายใจออกมาเบาๆ

  (ไม่เข้าใจความคิดของเธอเลยจริงๆ)

 

  เขาคิดแบบนั้นจนกระทั่ง ทั้งสามคนเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าโรงเรียน

  ด้านหน้าจะมีป้ายที่เป็นแผ่นหินสีดำเขียนด้วยตัวหนังสือสีทองขนาดใหญ่ว่า 'โรงเรียนยูกิคาเสะ'

  โรงเรียนที่ฮารุนะจะต้องย้ายเข้าเรียนกับยูจิตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป

 

  หลักจากที่ยูจิแยกทางกับซากุระและฮารุนะที่ระเบียงทางเดินภายในตึกแล้วนั้นก็เดินตรงไปที่ห้องเรียนที่จัดเอาไว้ โดยฮารุนะต้องเดินไปที่ห้องพักครูตามที่จดหมายระบุเอาไว้โดยมีอาจารย์ที่ปรึกษานำทางไปให้

 

  ณ ภายในห้องเรียนใหม่ในปีนี้ของยูจินั้น เต็มไปด้วยเหล่านักเรียนใหม่ๆที่ย้ายเข้ามาเรียนในเทอมนี้เต็มห้องเรียนไปหมด แต่ยังดีที่ยังพอมีหน้าเก่าๆที่พอรู้จักอยู่บ้างบางคนจึงทำให้ยูจิสามารถทำตัวสบายๆเหมือนปกติได้ ตอนนี้เวลาเกือบจะแปดโมงแล้วยังพอมีเวลาอยู่บ้าง ยูจิจึงเดินไปหลังห้องและเลือกนั่งลงบนเก้าอี้ที่กำลังว่างอยู่ ที่นั่งที่เขาเลือกนั้นอยู่แถวหลังสุดริมหน้าต่างซึ่งเป็นที่นั่งประจำของยูจิตั้งแต่ม.ต้นปีหนึ่ง และเมื่อเขาเห็นว่าเข้าที่เข้าทางแล้วจึงเริ่มเอาอุปกรณ์เครื่องเขียนออกมาจากกระเป๋า.....

 

  "โย่ว! ยูจิไม่ได้เจอกันนาน....!

  "ค.... เคนจิ?!"

  คนที่เข้ามาทักทายนั้นก็คือเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของยูจินั่นเอง

  อายาเสะ เคนจิ เป็นเพื่อนกับยูจิตั้งแต่ม.ต้นปีหนึ่งตั้งแต่ย้ายเข้ามาเรียนวันแรก จึงทำให้ทั้งสองสนิทกันมากจนถึงตอนนี้

 

  เคนจิมีผมสีเหลืองทองที่ดูมีเสน่เฉพาะตัวกับดวงตาสีแสงเหมือนทับทิมที่ส่องประกายอยู่ในดวงตาคู่นั้น แต่เคนจินั้นลักษณะนิสัยออกจะนักเลงไปซักหน่อย แต่ก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เลวร้ายสำหรับยูจิมากนัก

  "ตั้งแต่ปิดเทอมก็ติดต่อนายไม่ได้เลยนะยูจิ ทำไมไม่ติดต่อกลับมาบ้างล่ะ?"

  "โทษที.. โทษที.. สงสัยโทรศัพท์จะปิดเสียงเอาไว้และวางไว้บนโต๊ะตลอดน่ะเลยไม่ได้เช็คประวัติการโทรเลย"

  พอพูดแบบนั้นยูจิก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดเช็คประวัติการโทร......

 

  __อายาเสะ เคนจิ : 42 ครั้งที่ไม่ได้รับสาย......

  เรียกได้เลยว่า ไม่ได้เช็คจริงๆ ไม่ได้มีแค่ของเคนจิคนเดียวเท่านั้น ข้อความและเมลอื่นๆก็ไม่ได้เช็คเช่นกัน

  เพราะไม่ได้ออกไปข้างนอกบ้านมากนักโทรศัพท์จึงแทบจะไม่ได้ใช่เลย ขนาดตอนโทรศัพท์หาเจ้าหน้าที่ตำรวจ ก็ไม่ได้สังเกตุที่เมลเลยแม้แต่น้อยจนกระทั่งได้มาเห็นในวันนี้

  "นายเนี้ยนะ หัดปรับตัวให้เข้ากับสังคมซะบ้างสิ"

  "ขอโทษด้วยละกัน ที่ชั้นมันเป็นคนไม่เข้าสังคมน่ะ"

  "เฮ้อ__ ตามใจนายก็แล้วกัน"

  การสนทนาของทั้งสองมักเป็นแบบนี้เสมอ จึงทำให้ทั้งสองสนิทกันจนถึงตอนนี้

 

  "ยูจิคุง.. เคนจิคุง.. อรุณสวัสดิ์!"

  ระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่นั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายทั้งสองคน จากน้ำเสียงการพูดทักทายแบบนี้นั้นแน่นอนว่าต้องเป็นคนที่ทั้งสองรู้จักเป็นอย่างดี...

  "ชิจัง!!!"

  "ชิรานุอิ!!!"

  ____อิชิโนะ ชิรานุอิ หรือ ชิจัง....

  เธอมีเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ปลอยยาวลงมาอย่างสวยงาม ดูมีสง่าราศรีเหมือนผืนดินที่มีความอุดมสมบูรณ์กับดวงตาสีฟ้าเข้มที่เหมือนกับสีทะเลน้ำลึกที่เห็นแล้วดูลึกลับ บุกคลิกภาพที่ร่าเริงของเธอที่สามารถเข้าได้กับทุกๆคน แถวหุ่นของเธอก็ได้รูปจนสวยงามส่วนเว้าส่วนโค้งเข้ากันจนลงตัว และยังเรียนเก่งจนอยู่อันดับต้นๆของชั้นปีอีกตากหาก

  ___อธิบายง่ายๆก็คงต้องเรียกว่า 'สมบูรณ์แบบ' กันเลยก็ว่าได้

 

  "โถ่...เคนจิ! บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกชื่อเล่นตอนอยู่กันแค่ในกลุ่มไง"

  "โทษที! โทษที! พอดีมันชินน่ะ"

  "อย่าแกล้งกันแบบนี้สิ ชั้นไม่ชอบนะ!"

  เธอทำหน้าบูดบึ่งไม่สบอารมณ์ใส่เคนจิ...

  "จ้าๆ ความหน้าจะไม่มีอีกแล้วครับผม"

  "หมอนี่เหมืิอนจะยังไม่เข็ดแหะ..."

  "แล้วจะบอกเขาทำไมเล่า!"

  "โถ่.... จริงๆเลยนะนายน่ะ"

 

  ชิรานุอิหรือที่พวกเราเรียกกันย่อๆว่า'ชิจัง'เป็นชื่อที่ผมกับเคนจิตั้งขึ้นมาเล่นๆ เพราะชื่อ'ชิรานุอิ'ออกจะยาวไปซักหน่อยเวลาเรียกหรือทักทาย จึงเรียกสั้นๆว่า'ชิจัง'แต่แบบนั้นอาจจะไม่ยุติธรรมซักเท่าไหล่ที่ตั้งชื่อเล่นให้เธอแบบนั้นอยู่ฝ่ายเดียว ชิรานุอิจึงตั้งชื่อเล่นให้กับทั้งสองคนด้วยเพื่อความเท่าเทียม

  จาก'ยูจิ'เป็น'ยูคุง' ส่วน'เคนจิ'ก็เป็น'เคนจัง' เป็นชื่อเล่นที่ดูตลกมากแถมน่ารักอีกตากหาก

  ทั้งสามคนจะเรียกชื่อเล่นเฉพาะตอนที่อยู่กันแค่สามคนเท่านั้น เคนจิจึงถูกชิรานุอิตำหนิตอนที่เผลอเรียกชื่อเล่นไปเมื่อกี้....

 

  ครืด___

  "เอาล่ะจะเริ่มโฮมลูมกันแล้วนะ ไปนั่งที่ให้เรียบร้อยกันได้แล้ว!"

  "คร๊าบบบ/ค่าาา"

  เมื่ออาจารย์เดินเข้ามาภายในห้องเรียน จากตอนแรกที่คนอื่นๆนั่งจับกลุ่มคุยกันเมื่อซักครู่นี้ก็ค่อยๆทยอยเดินเข้าประจำที่นั่งของตัวเองตามระเบียบ

  เคนจิและชิรานุอิก็เช่นกันทั้งสองก็เดินหาที่นั่งที่ยังว่างอยู่ซึ่งไม่ไกลมากนัก ส่วนยูจิก็แค่หันหน้าเข้าหากระดานดำเพื่อเตรียมฟังอาจารย์โฮมลูมในวันแรกของปีนี้....

 

  [10.30น.]

  "เอาล่ะการโฮมรูมในวันนี้ก็มีเพียงเท่านี้แหละ เนื่องจากวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมจึงทำให้ไม่มีการเรียนการสอนในวันนี้ นักเรียนสามารถกลับบ้านได้เลยนะจ๊ะ เอาล่ะตัวแทนหัวหน้าห้องบอกทำความเคารพได้เลยจ่ะ"

  "ตรง! ทำความเคารพ!"

  "ขอบคุณครับ/ค่ะ"

 

  เมื่ออาจารย์โฮมรูมกับแนะแนวการเรียนการสอนเสร็จก็เดินออกจากห้องเรียนไป ยูจิก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อที่จะไปห้องน้ำ ส่วนเคนจิและชิรานุอิก็กำลังนั่งพูดคุยกับเพื่อนใหม่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆกัน

  ยูจิเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบการเข้าสังคมกับคนอื่นๆมากนัก เขาจึงเดินออกจากห้องโดยไม่สนใจคนอื่นๆที่กำลังนั่งคุยกัน

 

  เมื่อยูจิเดินออกมาจากห้องน้ำชายที่ห่างจากห้องเรียนของยูจิประมาณสามถึงสี่ห้องแล้วนั้น ก็เจอกับฮารุนะที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำหญิงพอดิบพอดี

  "อ่าว! ไหนเธอมาอยู่นี่หล่ะ?"

  "ถามมาได้ ก็เห็นอยู่ว่ากำลังจะเข้าห้องน้ำอยู่ไม่ใช่รึไง..."

  เธอสวนกลับมาเหมือนเมื่อเช้าเปะๆไม่เปลี่ยนแปลงจากเดิมซักนิด

  "...อ๋อ! นี่นายคงคิดที่จะทำมิดีมิร้ายกับชั้นในห้องน้ำใช่ไหมล่ะ อีตาบ้าหื่นกาม!"

  "ใช่ที่ไหนกันเล่า__ โถ่! ก็เห็นเธอไปที่ห้องพักครูตั้งแต่เช้าเลยคิดว่าเธอจะได้ไปอยู่ห้องไหนก็แค่นั้นแหละ"

  "แล้วไป... จริงๆชั้นยังรู้หรอกว่าจะได้อยู่ห้องไหนน่ะ พอไปถึงห้องพักครูก็ต้องเขียนข้อมูลการย้ายมาเรียนที่นี่เพิ่มเติมอีกเพราะแม่ของชั้นส่งรายระเอียดมาไม่ครบ แถมพอเสร็จก็ต้องไปพบผู้อำนวยการโรงเรียนที่ห้องอีกและนี่ก็เพิ่งจะคุยกันเสร็จไปเอง พอออกมาแล้วก็เลยแวะมาเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ... เป็นไงแค่นี้พอที่จะทำให้นายเข้าใจได้รึยัง?"

  "คร๊าบๆ เข้าใจแจ่มแจ้งเลยล่ะ"

  "งั้นก็หลบทางไปได้แล้ว คนเขาจะเข้าห้องน้ำย่ะ!"

  "........"

  เมื่อถูกบอกเช่นนั้นยูจิจึงเดินหลบทางให้ เพราะเขายืนขวางทางเข้าห้องน้ำหญิงอยู่พอดี

 

  หลังจากแยกทางกับฮารุนะที่หน้าห้องน้ำแล้วนั้น ยูจิก็นั่งเรื่อยเปื่อยอยู่ภายในห้องเรียนโดยที่เขาก็ไม่ได้คุยกับใครเลยรวมถึงเคนจิและชิรานุอิด้วย เขาจึงเอาหูฟังขึ้นมาใส่หูและเปิดฟังเพลงจนถึงตอนเวลาเที่ยงตรง เนื่องจากวันนี้ไม่มีการเรียนการสอนยกเว้นในคาบแรกที่มีการโฮมรูมไปเมื่อเช้านี้ ทำให้คาบเรียนในช่วงบ่ายว่างไปโดยปริยายจึงทำให้สามารถกลับบ้านได้เลยตั้งแต่คาบบ่ายเป็นต้นไป

  ยูจิจึงรีบเก็บของใส่กระเป๋าและเดินออกจากโรงเรียนตรงกลับบ้านทันทีอย่างไม่ลังเล...

 

  เมื่อกลับมาถึงบ้าน... ซากุระที่กำลังทำอาหารอยู่นั้นก็หันมาทักทายพี่ชายที่กำลังเดินเข้ามาในห้องครัว

  "กลับมาไวจังเลยนะคะพี่?"

  "เธอก็เหมือนกันนั่นแหละกลับมาก่อนพี่อีกนะ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหล่ล่ะ?"

  "ถึงก่อนพี่แค่สิบนาทีเอง... แล้วคุณฮารุนะล่ะคะ?"

  "เห็นว่ายังกรอกเอกสารเรื่องการย้ายมาเรียนยังไม่เสร็จก็เลยต้องอยู่ต่อน่ะ คงประมาณบ่ายๆก็คงจะกลับแล้วล่ะมั้ง!"

  "งั้นเหรอคะ..."

 

  เมื่อซากุระหมดคำถามแล้วก็หันกลับไปสนใจทำอาหารต่อ ยูจิเห็นเช่นนั้นจึงเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่น หย่อนตัวลงมายังโซฟานุ่มๆก่อนที่กดปุ่มบนรีโหมดทีวีเพื่อเปลี่ยนช่อง....

 

  ....เวลาล่วงเลยไปจนถึงเวลาสี่โมงกว่าๆฮารุนะก็ยังไม่กลับบ้าน ข้าวหน้าแกงกระหรี่ที่ซากุระทำเอาไว้ตั้งแต่งเที่ยงตอนนี้เย็นชืดหมดแล้ว จนเริ่มทำให้รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

 

  "คุณฮารุนะช้าจังเลยนะคะ? เย็นขนาดนี้แล้วไปอยู่ที่ไหนกันน้า...."

  ซากุระที่นั่งอยู่ข้างๆยูจิบนโซฟาพูดทักขึ้นมาด้วยใบหน้าที่มีแต่ความกังวล

  "นั่นสินะ แค่กรอกเอกสารการย้ายเข้าเรียนไม่น่าจะนานถึงขนาดนี้ คงใกล้ที่จะถึงบ้านแล้วมั้ง?"

  ยูจิพูดตอบกลับไปแบบนั้นเพื่อปลอบใจแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย กลับทำให้บรรยากาศแย่ลงไปอีก

 

  ซากุระที่นั่งอยู่ข้างๆยูจิค่อยๆปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ (คงจะเพลียมากเลยสินะ) ยูจิคิดเช่นนั้นเมื่อเหลือบไปเห็น จากนั้นเธอก็ค่อยๆปิดเปลือกตาลงจนสนิทและหลับไปทั้งๆอย่างนั้น

 

  ยูจิจัดท่านอนให้กับน้องสาวให้นอนบนโซฟาอย่างสบายๆ จากนั้นก็หยิบผ้าห่มออกมาแล้วห่มให้กับซากุระเพื่อไม่ให้เธอหนาวแล้วหันเหลือบไปมองที่นาฬิกาเหนือทีวี

  ตอนนี้ก็เกือบจะสี่โมงครึ่งแล้วยัยนั้นก็ยังไม่กลับมาอีก (หลงทางรึปล่าวนะ?) ยูจิหันไปหาน้องสาวที่กำลังนอนอยู่ข้างๆ

  (..........เฮ้อ! ให้ตายสิ ชอบก่อปัญหาซะจริงเลยนะยัยนั้นน่ะ)

  ยูจิเกาศรีษะไปมาก่อนที่จะเดินไปใส่รองเท้าที่หน้าประตูจากนั้นก็วิ่งออกจากบ้านไป จุดหมายคือโรงเรียนยูกิคาเสะ........

  "นั่นนายกำลังวิ่งไปไหนของนายน่ะ?"

  "....เอะ!?"

  ยูจิเกือบจะสะดุดหกล้มลงกับพื้นเพราะหยุดวิ่งกระทันหันจากเสียงที่คุ้นเคย....

 

  "ฮ... ฮารุนะ!!!"

  "เป็นอะไรไป ทำหน้ายังกะเห็นผี?"

  "อ้าว!... ก็นึกว่า...."

  "คิดว่าคนอย่างชั้นจะหลงทางง่ายๆรึไงกันยะ? ชั้นจำทางได้ตั้งแต่ตอนมาครั้งแรกแล้วล่ะ"

  "ก็เห็นกลับมาช้าเลยคิดว่า...."

  "ชั้นเสร็จตั้งแต่บ่ายๆแล้วล่ะตาทึ่ม ครูคนไหนเขาจะบ้ากักนักเรียนย้ายมาใหม่จนถึงเย็นกันล่ะฮะ?!"

  "ก็มัน...."

  "รีบกลับเข้าไปในบ้านกันเถอะ หิวจะแย่อยู่แล้วเนี้ย!"

  เมื่อเธอพูดเสร็จก็เดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้ยูจิที่กำลังมึนงงยื่นนิ่งอยู่ข้างนอกเพียงลำพังท่ามกลางแสงสีแสดของดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆลับขอบฟ้าไป........

 

  "หัดฟังคนอื่นเข้าบ้างเซ่!!!!"

 

 

 

 

***************