Where are you my Princess? (Yaoi)

ดีใจจังที่มีคนติดตามเรื่องอขงเราด้วย><ขอบคุณมากๆนะคะถ้ามีความคิดเห็นยังไงก็บอกกันได้น้า

----------------------------------------------------------------            

                “เธอ!”

ต้นแขนของซีถูกฉุดรั้งไว้ด้วยบุคคลที่ไม่คาดคิด ทั้งคู่หันมาเผชิญหน้ากันเต็มตา ส่งริมฝีปางหนายกยิ้มหน้ามองให้ซีหายใจติดขัด ในดวงตาคู่คมฉายแววดีใจอย่างเด็กเจอของเล่นที่ทำหาย แต่เพียงแปปเดียวก็กลายเป็นงงงัน

               “ผู้ชาย?”

               “เฮ้ย! เต้ทำไรวะไปได้แล้ว”หนึ่งในเพื่อนของดันเต้หันมาตะโกนเรียกเมื่อจู่ๆเพื่อนก็หายไปจากกลุ่ม

               “อ่าแปปนึง!...ขอโทษนะ พอดีจำคนผิดน่ะ”มือแกร่งค่อยๆผละจากท่อนแขน ซีก็เพียงพยักหน้าตอบกลับไปแบบทื่อๆด้วยยังตกใจอยู่

               พอหนุ่มลูกครึ่งเห็นดังนั้นจึงหันเดินกลับไปยังกลุ่มเพื่อน แต่ก็ยังค่อยหันกลับมามองที่ร่างบางบ่อยครั้งอย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะลับมุมอาคารไป ซีจึงรีบโกยอาการเข้าปอด สายตาที่มองมาเหมือนจำได้แบบนั้นทำเอาเขาแทบไม่กล้าหายใจ

               ร่างสูงใหญ่อย่างคนเลือดผสมผลักบานประตูร้านNight skyเข้ามาภายใน แล้วดวงตาคมก็เหลือบไปเห็นร่างผอมๆของคนที่เขาพึ่งเข้าใจผิดไปเมื่อตอนเย็นกำลังบริการลูกค้าอยู่หลังเคาเตอร์ด้วยรอยยิ้ม ดันเต้จึงก้าวขายาวๆของตนเข้าไปหาทันที

               “สวัสดี”เมื่อซีหันไปเห็นว่าใครเป็นคนเอ่ยทัก เจ้าตัวก็ก้มหน้าตอบเสียงอึกอักอย่างคนมีชนักติดหลัง

               “สะ..สวัสดีครับ พี่ดันเต้”

               “รู้จักชื่อพี่ด้วย?”ร่างสูงทรุดกายนั้งลงที่เก้าอี้หน้าเคาเตอร์ ระหว่างถามออกไปอย่างแปลกใจ

               “ไม่มีใครไม่รู้จักหรอกครับ”

               เมื่อดันเต้ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเบาๆในลำคออย่างรู้ตัว“ก็ไม่คิดว่าจะทุกคนหรอกนะ เรียกพี่แบบนี้คือเราเป็นรุ่นน้องสินะปีไหนละ”

               “ปีสองคณะคหกรรมครับ เอ่อคุณจะรับอะไรมั้ยครับ” ซีเสเปลี่ยนเรื่องเพื่อหาทางพาตัวเองออกจากการสนทนา ไม่อยากทำความรู้จักกันไปมากกว่านี้

               “งั้นขอเบาๆให้พี่แก้วหนึ่งแล้วกัน น้อง?..”

               “ซีครับ” ร่างบางรีบผละตัวออกไปเตรียมเครื่องดื่มให้รุ่นพี่ทันที และทุกขั้นตอนการทำซีพยายามหันหลังให้อีกฝ่ายตลอดเวลา แต่ก็รู้สึกได้ถึงสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมองมาที่ตนตลอดเช่นกัน ถึงจะนำแก้วเครื่องดื่มไปให้และแสร้งขอตัวไปทำงาน สายตาของอีกฝ่ายก็ยังไม่อมละจากไป

               ด้วยเริ่มอดรนทนไม่ไหวจึงตัดสินใจถามออกไปให้รู้เรื่อง“คุณมีอะไรหรือเปล่าครับ”

               “เปล่าหรอก”ดันเต้ยกยิ้มแล้วกระดกเครื่องดื่มสีอำพันลงคอ เขาแค่กำลังคิดว่าร่างผอมบางตรงหน้านี้ช่างคล้ายกับหญิงสาวที่ได้เจอในวันนั้นมากจริงๆ  

               “เราทำงานอยู่ที่นี่นานแล้ว? พี่พึ่งเคยเห็นเราครั้งแรก”

               “ไม่แปลกหรอกครับเพราะผมทำอยู่แต่หลังเคาเตอร์ แล้วส่วนใหญ่คุณจะนั่งอยู่ที่โต๊ะ” โดยปกติธรรมดาซีจะเห็นชายหนุ่มมากับผู้หญิงซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นคู่ควงหรือไม่ก็มากับเพื่อนสองสามคน น้อยครั้งหรือเท่าที่จำได้ก็ยังไม่มี ที่เห็นร่างสูงฉายเดี่ยว

               “พี่ไม่ค่อยได้มาที่นี่คนเดียวละนะ แต่ครั้งนี้คนที่อยากให้มาด้วย พี่หาเขาไม่เจอนี่สิ”

               “หรอครับ”

               “ไม่อยากรู้หรอว่าใคร”

               ‘ไม่อยาก!’ ซีอยากจะตอบกลับไปแบบนั้นแต่ก็ดูจะเสียมารยาทไปหน่อย เลยจำใจต้องถามออกไป

               “ครับ ใครหรอครับ”

               “คนที่เจอในงานเลี้ยงมหาลัยน่ะ”ว่าจบก็ยกแก้วในมือขึ้นดื่มอีกอีกใหญ่ ก่อนตวัดสายตาลึกล้ำกลับมาจ้องที่ร่างบาง “เธอคล้ายนายมาก”

               เหมือนเสียงสัญญาณเตือนภัยกำลังดังลั่นอยู่ในตัว ซีแสร้งหยิบแก้วขึ้นเช็ดเพื่อเบี่ยงหน้าหลบสายตาให้อีกฝ่ายมองหน้าเขาได้ไม่ชัดและแก้ตัวออกไปอย่างพยามให้มีพิรุจน้อยที่สุด“แต่ผมเป็นผู้ชาย”

               “ตอนนั้นพี่ถึงใช้คำว่าเข้าใจผิดไง”

               ดันเต้คิดว่าคงเป็นเขาเองที่คิดมากไป ให้สังเกตดีๆแล้ว ส่วนสูงของผู้หญิงคนนั้นดูจะสูงกว่านิดหน่อย(เพราะส้นสูงหรอก) รูปร่างก็ดูสมส่วนกว่านี้(ชุดมันทำให้ดูเป็นแบบนั้น) เสียงก็ไม่เหมือนกัน(ก็เขาดัดไงเพ่) แล้วโครงหน้าหลังกรอบแว่นนั้นถึงจะคล้ายกันอยู่บ้างแต่ก็ไม่เหมือนกันซะทีเดียว(ไม่รู้ซะแล้วเครื่องสำอางทำได้ทุกอย่าง) และที่สำคัญมันคนละเพศกันเลยละนะ(พี่โดนหลอกไง!)  

               มือหนายกแก้วขึ้นดื่มของเหลวที่เหลืออยู่จนหมด ก่อนจะควักตักออกมาวางไปที่เคาเตอร์ แล้วร่างหนาก็หยัดกายลุกขึ้น

              “เอาละพี่ต้องกลับแล้ว ไม่ต้องทอนนะ”

               “ขอบคุณที่อุดหนุนครับ”ซีวางแก้วที่แสร้งทำเป็นเช็ดอยู่ลง แล้วหันไปก้มหัวน้อยๆให้ลูกค้าหนุ่มที่กำลังจะเดินออกจากร้านไป แต่เหมือนอีกฝ่ายจะนึกอะไรได้จึงค้างอยู่ที่ท่ามือจับประตู แล้วหันใบหน้าอันหล่อเหลากลับมาทางที่ซียืนอยู่

               “ยินดีที่ได้รู้จักนะน้องซี แล้วเรียกว่าพี่ก็ได้ไม่ต้องคุณหรอก”

               “ครับ”

               แล้วร่างของรุ่นพี่ดันเต้ก็เดินจากไป ซีถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอกที่ชายหนุ่มจับไม่ได้ ต่อไปเขาต้องระวังตัว ดูเหมือนว่าเขาจะถูกบันทึกลงเมมโมรี่คนรู้จักของพี่ดันเต้ไปแล้ว พวกเขาไม่ใช่แค่คนเดินผ่านระหว่างกันอีกต่อไป ดังนั้นเขาต้องพยายามไม่เข้าใกล้รุ่นพี่คนนี้ หากพี่ดันเต้จับได้ละก็เรื่องจบไม่สวยแน่

                “อะไรซี ดูท่าทางเครียดๆนะ”นิวร้องทักเมื่อสังเกตสีหน้าเพื่อนมาได้ซักพัก

วันนี้เขามาหาเจ้าเพื่อนแว่นที่ห้องชมรม หลังเก็บตกเรื่องงานเลี้ยงมหาลัยเรียบร้อยเลยอยากมากินขนมหวานฝีมือเพื่อนสนิทให้สดชื่น แต่ดูเหมือนวันนี้หน้าเป็นๆของมันดูจะไม่ค่อยดีเท่าไร

               “นิดหน่อยน่ะ แล้วงานนายเรียบร้อยแล้วหรอ”

               “อือ เสร็จหมดแล้วละ โครตเหนื่อย ไหนจะเอาของไปคืน ไหนจะจ่ายค่าจ้างคนงาน ไหนจะนั้นนี่นู้นเยอะแยะไปหมด”

               “ไงนิว วันนี้มากินขนมฝีมือซีหรอ” ทอฝันเดินมาทักเพื่อนขาประจำที่มักจะมาที่ห้องชมรมบ่อยๆ

               “ใช่สิ ต้องมาเติมพลังซักหน่อย”นิวก็ตอบกลับหญิงสาวอย่างคุ้นเคยพร้อมทำหน้าเหนื่อยอ่อนเรียกเสียงหัวเราะจากสาวเจ้าได้เป็นอย่างดี

               “จริงสิ พวกนายรู้ข่าวรึยัง เรื่องพี่ดันเต้อะ” การจุดประเด็นของทอฝันทำเอาซีถึงกับเป๋ ทำที่ร่อนแป้งตกลงถาดดังเคร้งจนฝุ่นแป้งฟุ้งกระจาย

               “เฮ้ย!..เป็นไรมั้ยน่ะ”นิวหันกลับมาถามเพื่อน

               “ไม่เป็นไร…ข่าวที่ว่านี่อะไรหรอฝัน”ซีพยายามยิ้มตอบกลับไปพรางหยิบที่ร่อนแป้งขึ้นมาทำต่อ

               “ก็ข่าวที่ว่า รุ่นพี่ดันเต้กำลังสนใจในสาวคนหนึ่งที่เจอในงานเลี้ยงอยู่ไงละ แต่เหมือนพี่แกจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเลย ตอนนี้เขาเลยพยามหาตัวเธอคนนั้นอยู่”ทอฝันกล่าวบอกอย่างร่าเริงแต่ช่างเป็นประโยคบอกเล่าที่ซียิ่งฟังยิ่งเหงือตก

               “จริงดิ แล้วไงละ”นิวเอ่ยเร่งอย่างอยากรู้

               “ก็รู้สึกจะมีพยานรู้เห็นว่า รุ่นพี่อยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่มีใครเห็นหน้าหรอกรู้แค่ว่าตัวเล็กแล้วก็ผมยาวสีดำเป็นลอนๆ ตอนนี้สาวๆเขาเลยแฮ่กันไปทำผมทรงนั้นหมดเลยนะ หวังจะสวมลอยให้รุ่นพี่ดันเต้มาสนใจ รู้สึกว่าทั้งคู่จะมีของแทนใจกันด้วยนะพี่แกเก็บไว้กะตัวตลอดแต่ก็ไม่ใครรู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร เราเองยังคิดจะไปทำผมแบบนั้นอยู่เหมือนกัน เผื่อฟลุ๊ก ”หญิงสาวเล่าไปออกอาการเพ้อฝันไปอย่างฉุดไม่อยู่ แต่จู่ๆก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้เลยวิ่งกลับไปที่โต๊ะทำขนมของตัวเอง

               “อ๊ะ!…ขนมเรายังอยู่ในเตาอบนี่! เดี๋ยวค่อยมาเม้าส์ต่อนะ”

               นิวมองตามเพื่อนสาวรีบวิ่งไปดูขนมของตัวเองอย่างขบขันในความป๋ำๆเป๋อๆของเจ้าตัว ก่อนที่ร่างเล็กจะรู้สึกได้ถึงแรงสะกิตที่แขน

               “เออ…นิว จริงๆแล้ว”

               “หือ?”

               ซีตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้นิวฟังตั้งแต่ที่เขาโดนตามจีบจนออกไปเจอพี่ดันเต้ จวบจนไปถึงเรื่องที่คุยกันในบาร์

               “อะไรนะ!!!”

               นิวตะโกนเสียงดังอย่างตกใจเรียกให้คนอื่นที่อยู่ในห้องหันมามอง ซีรีบตะครุบปากเล็กๆนั้นไว้แล้วหันไปขอโทษขอโพยคนอื่นเสียยกใหญ่

               “เราก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้นหรอกนะแต่มันเป็นไปแล้วทำไงได้ แล้วไอ้ของแทนใจที่ว่าก็คงจะเป็นแหวนแก้วที่ใช้เล่นเกมนั้น เราพึ่งมารู้ว่ามันหายไปตอนกลับถึงบ้าน”

               “ถ้ามีใครรู้เข้านะ แกเอ้ยโดยสาวๆรุมประชาทัณฑ์แน่”

               “รู้แล้ว ถึงได้พยามหลบรุ่นพี่อยู่นี่ไง”

               เขาไม่รู้เลยว่าจากเกมสนุกๆ จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปซะแล้ว