Where are you my Princess? (Yaoi)

               
 
               ซีเหลือบเห็นนิวกับพี่ดันเต้ออกไปจากห้อง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยทักอะไร จัดการล้างจานโดยมีไม้ช่วยอยู่ข้างๆ แต่แล้วจู่ไม้ก็ทักขึ้นมา
               “ซี”
               “หือ?”ซีตอบรับแต่ไม่ได้หันไปมอง ยังคงจับจ้องจานที่ล้างน้ำเปล่าอยู่ในมือจึงไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าของไม้
               “ซีดูเปลี่ยนไปนะ”
               “เอ๊ะ หรอยังไงละ”
               “ตั้งแต่ที่เริ่มสนิทกับพี่ดันเต้”คำกล่าวของเพื่อนหนุ่มทำให้ซีชะงักแล้วตวัดสายตามามอง แล้วก็ต้องนิ่งงันไปกับสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมองมาอยู่ก่อนแล้ว สายตาที่บ่งบอกความหมายบางอย่าง
                “ซี คิดอะไรกับพี่ดันเต้งั้นหรอ”
               “คะ..คิดอะไรละ ไม้พูดอะไร”ซีหลบสายตาไปสนใจกับการล้างจานต่อ สายตาของไม้ทำให้เขาลำบากใจ
               “ถ้าซีพูดอย่างนั้น หมายถึงไม้ยังมีโอกาสอยู่อีกงั้นหรอ”
               “โอกาสอะ..”ซีพูดไม่ทันจบประโยคมันก็ถูกกลืนลงคอไปเมื่อหันไปสบดวงตานั้นอีกครั้ง
               สายตาสื่อความหมายที่เหมือนกับของพี่ดันเต้ แต่ตอนนี้มันดูสั่นไหวอย่างเจ็บปวด ซีรับรู้ได้ว่าเพื่อนและรุ่นพี่ของเขานั้นมองเขาด้วยสายตาที่เหมือนกัน แต่มันกลับมีอิทธิพลต่อจิตใจต่างกันโดยสิ้นเชิง..
               ไม้จ้องลึกเข้ามาในดวงตาคู่สวย เหมือนต้องการถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมด ซีได้แต่จ้องตอบอย่างนิ่งงันไม่สามารถทำอะไรได้ ทุกอย่างในหัวมันตีกันจนสับสนไม่รู้จะตอบสนองความรู้สึกที่ได้รับนี้ยังไง จนกระทั้ง…
               เพล้ง!!!
               จานที่ถืออยู่ในมือล่วงหล่นกระทบพื้นแตกกระจาย เสียงจานแตกดังก้องทำให้ซีตกใจได้สติรีบลนลานลงไปเก็บจนไม่ทันระวัง
               “อ๊ะ!”เศษจานบาดลึกลงไปในนิ้วเรียวจนได้เลือด ซีกระตุกมือออกอย่างเจ็บปวด
               “ซีเป็นไงบ้าง!”ไม้ร้องถาม
               “โดนบาดนิดหน่อยน่ะ”ซียิ้มตอบกลับเป็นเชิงไม่ต้องเป็นห่วง แต่แล้วก็ต้องนิ่งค้างตาเบิกโต เมื่อมือที่โดนบาดถูกอีกฝ่ายรั้งไป แล้วนิ้วที่เลือดไหลก็กลับกลายไปอยู่ในปากของอีกคน
               สัมผัสเปียกชื้นและทั้งอุ่นร้อนไล่ลามจากปลายนิ้วจนถึงใบหน้าให้ซีนิ่งไปอีกครั้งอย่างทำอะไรไม่ถูก จะดึงออกก็ไม่กล้าจะปล่อยไว้แบบนี้ก็คงไม่ดี ขณะที่สมองกำลังสับสนเสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูก็ดังขึ้นมาจากเบื้องหลัง
               “พี่ว่าไปล้างน้ำจะสะอาดกว่านะ”
               พี่ดันเต้! เข้ามาตั้งแต่เมื่อไร
               ซีหันขวับกลับไปมองอย่างรวดเร็ว ก็ได้เห็นรุ่นพี่หนุ่มมองมาอย่างเรียบเฉยกับนิวที่ส่งสายตาเป็นกังวลมาให้ยืนเยื้องไปด้านหลัง…ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องตกใจ แต่รู้สึกว่าไม่อยากให้พี่ดันเต้มาเห็นภาพนี้เลย
               ไม้เองที่พอได้ยินเสียงจึงคอยๆผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งแบบที่ไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรเลย นอกจากนี้ยังเงยหน้าขึ้นสบตาคนที่ยืนอยู่ แล้วยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก
               ส่งให้ดันเต้ฉุดร่างบางที่นั่งทำอะไรไม่ถูกอยู่บนพื้นขึ้นแล้วพาตรงไปที่อ่างล้างมือสวนกับนิวที่หยิบไม้กวาดกับพี่โกยมาเพื่อเก็บเศษจาน มือหนาเอื้อมไปเปิดก๊อกให้น้ำไหลก่อนจะส่งแผลบนนิ้วเรียวไปจ่อให้สายน้ำไหลผ่านล้างปากแผลให้สะอาด
               มือหนายังจับมือบางล้างน้ำอยู่ตรงนั้น พอซีแอบเหลือบมองหน้าของพี่ดันเต้ก็พบว่าใบหน้านั้นเรียบเฉยนิ่งสนิทอย่างที่ซีไม่เข้าใจ พอซีสังเกตเห็นว่าเลือดหยุดไหลแล้วแต่เขาก็ยังไม่กล้าปริปากบอกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังที่ไม่พูดไม่จาอะไรซักคำ
               จนนิวที่ช่วยไม้เก็บเศษจานเสร็จแล้วเดินเอาพลาสเตอร์มาให้พี่ดันเต้จึงยอมปล่อย แล้วถอยหลบทางให้นิวมาทำแผล แต่พอเสร็จในที่สุดเสียงทุ้มนุ่มก็เอ่ยขึ้น
                “พี่ว่าเราควรไปกันได้แล้ว”
               “เอ๊ะ แต่ยังไม่ถึงเวลาเข้างานเลยนะครับ”
               “แม่พี่บอกให้ไปซื้อของเข้าร้านก่อน”
               ว่าแล้วก็คว้าข้อมือบางเตรียมพาออกไปจากห้องทันทีแต่แล้วก็ต้องถูกฉุดรั้งไว้ด้วยมือของไม้ที่กำหมับเข้าให้ที่ข้อมือของดันเต้แล้วบีบอย่างแรง
               “เดี๋ยวสิครับ ยังไม่ถึงเวลางานของซี พี่ก็ไปเองสิครับ”
               พี่ดันเต้ไม่โต้ตอบแต่มือยังไม่ยอมปล่อยออกจากข้อมือบางเช่นกัน ทั้งสองฝ่ายจดจ้องกันอย่างไม่ลดละ แล้วดูท่าจะเล่นสงครามทางสายตากันอยู่อย่างนั้นอีกนานหากซีไม่ตัดสินใจเป็นคนออกมาหย่าศึกเสียเอง
               “อ่าไม่เป็นไรไม้ แค่นี้เองวันนี้ไม่มีเรียนแล้วด้วย ยังไงเราก็ต้องไปที่ร้านอยู่แล้ว”
               “ชิ”เพราะเห็นแววตาอ้อนวอนข้อร้องของซีไม้ถึงปฎิเสธไม่ได้จึงยอมปล่อยมือแต่โดยดี
               พอเป็นอิสระดันเต้ก็พาซีออกจากห้องไปทันที ได้แต่ปล่อยให้ไม้มองตามอย่างเคียดแค้นที่ไม่อาจทำอะไรได้ ก่อนจะเดินปึงปังออกจากห้องไป
               นิวที่ถูกกันออกมานอกวงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก พรางคิดไปว่าต่อจากนี้เรื่องวุ่นวายคงตามมาอีกเยอะเป็นแน่
              
               ตั้งแต่ออกจากห้องชมรม จนถูกพาขึ้นรถนั้นมีเพียงความเงียบระหว่างทั้งสอง พี่ดันเต้เอาแต่ปิดปากเงียบ ใบหน้าเรียบเฉยเสียจนซีไม่กล้าปริปากอยู่เป็นเวลานาน จนรถขับมาจอดที่ห้างค้าส่งแห่งหนึ่งซีจึงกลั้นใจถามออกมาอย่างทนไม่ไหว
               “เอ่อ ผมทำอะไรให้พี่ไม่พอใจรึเปล่าครับ”
               เงียบ…
               สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงความเงียบ ดวงตาคมของรุ่นพี่เอาแต่จ้องมองมือที่ยังคงจับอยู่ที่พวงมาลัยนิ่ง นานเสียจนซีรู้สึกเกร็งไปทั้งร่างก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อร่างหนาด้านข้างจู่ๆก็ถอนหายใจออกมาเสียงดังแล้วฟุบหน้าลงไปกับพวงมาลัย แล้วบรรยากาศตึงเครียดก่อนหน้านี้ก็อันตธานหายไปหมด
               เมื่อซีเห็นท่าทีเหนื่อยใจของอีกฝ่ายแบบนั้นจึงรีบขอโทษไปทั้งที่ยังไม่รู้สาเหตุอย่างลนลาน“ถะ…ถ้าผมทำอะไรให้ไม่พอใจผมขอโทษด้วยนะครับ”
               หนุ่มลูกครึ่งเหลือบมองคนข้างกายอย่างอ่อนใจ ไม่รู้เลยจริงๆงั้นหรอว่าที่เขาหงุดหงิดอยู่แบบนี้เป็นเพราะอะไร ไม่มีความคิดเรื่องแบบนี้อยู่ในหัวเลยจริงๆสินะ
               “ถ้าพี่จะไม่พอใจ”ว่าแล้วร่างหนาก็ขยับตัวข้ามเบาะมาหาร่างบางอย่างช้าๆ“ก็ตรงที่ซีมีช่องว่างมากไปนั้นแหละ”
               ตอนนี้ร่างใหญ่ของดันเต้เข้ามาชิดจนหลังซีแนบกับประตูรถ ลมหายใจอุ่นร้อนพัดปะทะใบหน้าจนซีรู้สึกร้อนวาบ มือไม้เริ่มเกะกะ ในหัวอยู่ๆก็ว่างเปล่าเลิกประมวลผลไปเสียเฉยๆ ดวงตาสองคู่สบประสานกันไม่รู้ว่านานเท่าใด เพราะแววตาของพี่ดันเต้เหมือนสะกดเวลาของซีให้หยุดนิ่ง
               ยิ่งใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้าใกล้มากเท่าไหร่เสียงหัวใจก็เต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น ซีสับสนไปหมดจบเผลอหลับตาแน่น ทำให้ดันเต้ชะงักแล้วมองร่างบางที่หลับตาปี๊ ตัวสั่นหน้าแดงแจ๋อย่างนึกเอ็นดู ก่อนที่เรียวปากจะกระตุกยิ้มแล้วเลยไปกระซิบที่ริมหูร่างบาง
               “ระวังตัวให้มากกว่านี้หน่อยสิ”
               “ขะ ขอโทษครับ”ซีตอบกลับทันใดอย่างตะกุกตะกักทั้งที่ยังหลับตาอยู่ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ทำไมถึงขอโทษ แต่มันเผลอหลุดปากไปเอง
               เมื่อซีรู้สึกถึงไออุ่นที่ถอยห่างออกไปจึงค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น แต่แล้วก็ต้องเสหลบไปทางอื่นเมื่อสบเข้ากับดวงตาที่ทอประกายวิบวับแปลกๆกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของคนตรงหน้า จึงหาทางหนีลงจากรถไปทันที
                “อ่า เราไปซื้อของกันดีกว่านะครับ”
               ดันเต้มองตามร่างบางที่เพ่นลงรถไปอย่างว่องไวแบบขำๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาคนเป็นแม่ที่ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าถูกใช้เป็นข้ออ้างในการพาร่างบางมาซื้อของเพื่อพาออกห่างจากเจ้าเด็กนั้น
               พวกเขาเดินซื้อของตามรายการที่ดันเต้พึ่งโทรไปถามแม่มา โดยมีหนุ่มลูกครึ่งเป็นคนเข็นรถเข็นให้ แล้วซีที่เป็นคนเลือกของ แล้วระหว่างนั้นเหมือนซีจะนึกอะไรขึ้นมาได้
               “จริงสิครับ อาทิตย์หน้าผมต้องขอลางานซัก3วันนะครับ”
               “มีอะไรงั้นหรอ?”
               “ต้องไปค่ายรับน้องที่ระยองน่ะครับ”ซีหันมายิ้มให้นิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปเลือกของต่อ
               “ไปวันไหนละ?”
               “ไปตั้งแต่วันจันทร์เลยครับ”
               “กลับวันพุธ?”ดันเต้ว่าแล้วก็มีสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
               “ครับ”
               “กี่โมง?”
               “มาถึงมหาลัยก็น่าจะประมาณ4โมง มีอะไรงั้นหรอครับ?”ซีหันมามองคนที่ถามเสียละเอียดยิบอย่างเริ่มสงสัย
               “เปล่า เดี๋ยวพี่จะได้ไปรับถูกไง”แล้วชายหนุ่มก็ส่งยิ้มบางมาให้เหมือนเป็นเรื่องปกติ ซีถึงกลับต้องหันขวับกลับมามองทันที
               “เอ๋ แล้วพี่จะมารับผมทำไมกันละครับ”ซีร้องพรางวางของชิ้นสุดท้ายที่ต้องซื้อลงในรถเข็น
               “กลับมาเหนื่อยๆ กลับเองไหวหรอไหนจะกระเป๋าอีก”
               “ไหวสิครับ หรือยังไงเดี๋ยวผมขอติดรถไม้ไปลงใกล้ๆก็ได้”
               “เดี๋ยวพี่ไปรับ”พอได้ยินชื่อคนที่ไม่ชอบหน้าเท่านั้นชายหนุ่มก็จ้ำอ้าวเข็นรถไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินโดยไม่ให้โอกาสซีคัดค้านแต่อย่างใด