Where are you my Princess? (Yaoi)

               แล้วเช้าวันเดินทางก็มาถึง….

               หลังจากที่ซีทำอาหารเช้าให้แม่และพี่สาวเสร็จ เจ้าตัวก็กลับขึ้นห้องไปเอากระเป่าเดินทางที่เตรียมไว้แล้วลงมาจากห้อง แต่ระหว่างที่กำลังจะออกจากบ้านนั้นซีก็ต้องนึกแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงเอะอะอยู่หน้าบ้าน แล้วพอเปิดประตูออกมาดวงตาหลังกรอบแว่นก็ต้องเบิกโตขึ้นมาทันใด

               เมื่อรถเบนซ์คันงามคุ้นตาจอดอยู่ที่หน้าบ้านพร้อมกับชายหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงที่บัดนี้โดนเกาะเกี่ยวไว้ด้วยพี่สาวทั้งสองของซี

               ดันเต้มีสีหน้าหนักใจไม่น้อยกับการกระทำอันใกล้ชิดของคนทั้งคู่ แต่พอเหลือบสายตามาเห็นซีที่ยืนค้างอยู่ที่ประตูบ้านใบหน้าก็สดใสขึ้นมาทันใด พร้อมกับค่อยๆแกะมือปลาหมึกของสองสาวออกแล้วก้าวยาวๆไปเผชิญหน้ากับซีในทันที

                “พี่มารับ”ดันเต้ว่าแล้วยิ้มบางตามแบบฉบับ

               ซีที่กำลังงงๆอึ้งๆเลยได้สติละล้ำละลักทักตอบอย่างไม่รู้จะพูดอย่างไร….ไหนบอกแค่ว่าจะมารับตอนกลับไม่ใช่หรอ ไม่เห็นบอกว่าตอนไปจะมาด้วย

               “สะ สวัสดีครับ”

               “ไปกันเถอะ”ดันเต้ว่าแล้วฉวยเอากระเป๋าเดินทางในมือของซีไปอย่างง่ายดายแล้วเดินเร็วๆนำไปที่รถให้ซีได้แต่วิ่งตาม

               “ดะ..เดี๋ยวสิครับ”

               ดันเต้หยิบเอากระเป๋าเดินทางส่งใส่ท้ายรถ แล้วขณะนั้นแพรวพิณก็เข้ามาขนาบข้างไว้อีกครั้ง

               “อะไรกันคะเต้จะไปแล้วหรอ อยู่คุยกันก่อนสิคะ”

               “ใช่ค่ะพี่เต้ อยู่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปก็ได้”

               “ขอบคุณที่ชวนนะครับ แต่ผมทานเรียบร้อยแล้ว ผมไม่รบกวนดีกว่า”ชายหนุ่มว่าพรางปิดท้ายรถลง

               แล้วดันเต้ก็เดินไปฝั่งคนขับ ก่อนเข้าไปนั่งก็เอ่ยกระตุ้นร่างบางที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ให้ขึ้นรถ ซึ่งซีก็ได้แต่ก้มหน้างุดหลบสายตาของพี่สาวที่มองมาแล้วขึ้นรถไป

               รถเคลื่อนตัวออกไปโดยมีสายตานิ่งๆของแพรวกับพิณมองตามอย่างพิจารณา แล้วคนเป็นพี่ก็เอ่ยขึ้นมาลอยๆอย่างไม่อาจทราบจุดประสงค์

               “สนิทกันดีนี่”

               ดันเต้ขับรถไปรับซีถึงที่บ้านแถมยังใจดีเดินถือกระเป๋ามาส่งที่จุดนัดรวมคณะอีกต่างหาก ทำให้ซีเกรงใจอย่างบอกไม่ถูกแล้วบอกขอบคุณชายหนุ่มไปหลายรอบอีกทั้งจะแย้งกระเป๋ากลับมาถือเองแต่ก็ไร้ผลทุกครั้งไป

               ซึ่งคนได้รับคำขอบคุณก็ได้แต่ยิ้มแล้วบอกปัดไปหลายทีเช่นกันว่าไม่เป็นไรแถมมือหนายังไม่อยู่เฉย วางแปะลงบนหัวทุยๆแล้วลูบไปมาให้ใจดวงน้อยๆของซีเต้นผิดจังหวะไปหลายรอบ

               ทั้งคู่เดินเคียงกันมาจนใกล้ถึงที่นัดพบ แต่แล้วดันเต้ก็ต้องหรี่ตามองอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสามคนของตนมายืนรออยู่ ซึ่งพอกวางหันมาเห็นเพื่อนเท่านั้นก็วิ่งตรงเข้าล๊อคคอด้วยความรวดเร็วแบบไม่ให้ทันได้ตั้งตัว

               “เจอแล้วๆ!”

               “อะไรของมึงเนี่ย”ดันเต้โวยแล้วพยายามแงะมือเพื่อนที่รัดคออก ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันเมื่อถูกล๊อคคอทำให้ร่างสูงต้องก้มลงมาจนเมื่อยหลัง

               “วันนี้มีพรีเซนงานไม่ใช่หรือไงห๊ะ จำไม่ได้เรอะ”

               “จำได้ แต่มันตอนบ่ายนิ”

               “แล้วมึงจะไม่ซ้อมหรือไงคะคุณเพื่อน”

               “ไม่อะกูจำได้แล้ว”ดันเต้ตอบกลับนิ่งๆจนกวางนึกหมั่นไส้กดหัวเพื่อนหนุ่มลงต่ำยิ่งกว่าเดิม

               “โปรเจคนี้มึงคู่กูนะเว้ย ยังไม่ซ้อมคู่กันเลยแล้วมันจะรอดมั้ย!”

               “เอ่อ จะไม่เข้าไปห้ามหน่อยหรอครับ”ซีมองการกระทำอันรุนแรงของรุ่นพี่สาวแล้วเริ่มนึกหวั่น เลยหันไปถามรุ่นพี่อีกสองคนที่เดินตามมายืนดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆเขา

               “ปล่อยไปเถอะ เดี๋ยวก็หยุด”ฟาสต์ตอบกลับขำๆ ซีเลยได้แต่ยืนมองเฉยๆแบบทำอะไรไม่ได้

               “เอ่อๆ แล้วไม่โทรมาละมาทำไมถึงนี่”ดันเต้ตอบรับอย่างจำยอม กวางจึงปล่อยมือออก

               “โทรไปเดี๋ยวมึงก็ชิ่งสิ สู่มาหามึงเลยดีกว่า มาที่นี่ยังไงก็เจอไม่จำเป็นต้องโทรหรอก”กวางว่าพรางหัวเราะล้อเลียน แล้วตบปาบๆไปบนไหล่หนาหลายที

               “ให้มันน้อยๆหน่อย”คนโดนล้อก็เพียงยิ้มนิดๆเท่านั้นอย่างคนที่โดนเพื่อนรู้ทัน

               โดยไม่ทันรู้ตัวซีมองความสนิทสนมของทั้งสองด้วยความรู้สึกโหวงๆในอก จนเผลอหลุดปากพึมพำออกมาให้ฟาสต์และตึกได้ยิน

               “สนิทกันดีจังนะครับ”

               ตึกกับฟาสต์หันมามองร่างบางที่อยู่ตรงกลางอย่างสงสัยก่อนที่จะคิดอะไรกันขึ้นมาได้ ทั้งสองเงยขึ้นมาสบตากันยิ้มๆ ก่อนที่ตึกจะเป็นฝ่ายพูดขึ้น

               “ก็ไม่แปลกหรอกนะ คบกันมานานนี่”

               “คบกัน?”ซีเงยหน้าขึ้นมองคนพูดพร้อมกับความรู้สึกเจ็บแปล๊บในอก

               “สองคนนั้นเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว รู้จักกันมานานกว่าพวกพี่ซะอีก”ฟาสต์เอ่ยขึ้นบ้าง

               “งั้นหรอครับ”ซีตอบรับเสียงเบาก่อนจะก้มหน้ามองพื้น อย่างที่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกแย่แบบนี้

               เมื่อดันเต้ตกลงกับเพื่อสาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงเดินกลับเข้ามาร่วมกลุ่มกับเพื่อนๆ แต่ก็สังเกตเห็นสีหน้าของซีที่ดูไม่ค่อยดีเลยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

               “น้องซี เป็นอะไรรึเปล่า สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย”ดันเต้เอื่อมมือออกไปหวังจะจับใบหน้าของซีให้เงยขึ้นมาดูชัดๆ

               “ปะ..เปล่าครับ”ซีขยับถอยหนี ทำให้ดันเต้ชะงักไป และยังไม่ทันที่ดันเต้จะพูดอะไรต่อก็โดนเสียงของไม้ตะโกนแทรกมาเสียก่อน

               “ซี!”คนโดนเรียกหันไปมองถึงเห็นไม้กับทอฝันเดินออกมาจากกลุ่มคนที่มายืนมุงอยู่รอบๆตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ พอเข้ามาใกล้ไม้ก็พูดขึ้นอีก

               “ไปได้แล้ว รถจะออกแล้วนะ”

               “อะอื้อ”ซีตอบรับแล้วหันกลับมามองกระเป๋าในมือของรุ่นพี่หนุ่มอย่างลังเลนิดๆ

               ดันเต้เห็นดังนั้นจึงส่งยิ้มบางแล้วยื้นกระเป๋าส่งให้ ซีกำลังทำท่าจะรับแต่โดนมือของไม้ฉวยเอาไปถือไว้ซะก่อน

               “ขอบคุณที่พาซีมาส่งนะครับ ที่เหลือเป็นหน้าที่ผม”ไม้สบตาดันเต้แวบนึงแล้วออกเดินนำไปซึ่งซีก็เดินตามเงียบๆหลังจากลาพี่ๆคนอื่นแล้ว

                ดันเต้มองตามทั้งคู่ไปอย่างไม่สบายใจ ตลอดสามวันนี้เขาจะต้องอยู่ห่างจากร่างบาง แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา สิ่งที่กังวลมันอยู่ที่ตลอดสามวันไม้จะได้อยู่ใกล้ชิดกับซีโดยไม่มีเขาค่อยขวาง ซึ่งเขาไม่ไว้วางใจเลยซักนิด

               “พี่ฝากด้วยนะฝัน”ดันเต้หันไปบอกรุ่นน้องสาวที่ยังคงยืนอยู่ ซึ่งทอฝันก็ทำขาชิดตัวตรงตะเบ๊ะรับออย่างแข็งขันเช่นนายทหารก่อนจะวิ่งตามเพื่อนไปอีกคน

               “รับทราบค่ะ!”

               พวกซีนั่งรถกันมาเกือบสามชั่วโมงจึงมาถึงทะเลระยองในตอนเที่ยงๆ พวกรุ่นพี่ได้จัดแจงกลุ่มของน้องๆให้เอาของไปเก็บที่ห้องพักแล้วออกมากินอาหารเที่ยงที่ได้จัดเตรียมไว้ให้ ก่อนที่จะไปเริ่มกิจกรรมกัน

               ซีเดินเอาของไปเก็บที่ห้องพร้อมกับเพื่อนอีกสามคนซึ่งนึงในนั้นมีไม้รวมอยู่ด้วย เมื่อเรียบร้อย หลังจากที่ซีกินข้าวเสร็จก็ขอปลีกตัวออกมาเมื่อสังเกตเห็นน้องรหัสของตัวเองเดินผ่านไป

               “ไง น้องแอล”

               “หวัดดีครับพี่ซี”คนโดนทักหันกลับมาตอบด้วยเสียงเนือยๆเหมือนคนง่วงนอน ทำให้ซีหัวเราะออกมาเบาๆอย่างเอ็นดู

               “อย่าพึ่งไปนอนที่ไหนละเดี๋ยวก็จะเรียกรวมแล้วนะ”

               “ครับ”น้องแอลทำหน้าเสียดายนิดหน่อยก่อนจะตอบรับ

               “เพื่อนเราคนนั้นไม่อยู่หรอ คนที่มาลากเราไปวันนั้นน่ะ”ซีถามหลังจากนึกแล้วว่าไม่เห็นหน้าน้องคนนั้นเลย

               “ป่าวครับ มันเรียนอยู่วิศวะ”แอลตอบก่อนจะตบท้ายด้วยการห้าวอ้าปากกว้าง ทำให้ซีต้องส่งมือไปยีหัวอีกฝ่ายแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว

               “แล้วอย่างนี้ใครจะมานั่งปลุกเราละเนี่ย”

               “นั้นสิครับ ผมก็คิดอยู่เหมือนกัน”

               แล้วแอลก็เดินไปรวมตัวกับเพื่อนคนอื่นๆหลังจากได้ยินเสียงเรียกรวม แต่ก่อนจากไปซีสังเกตเห็นใบหน้าของรุ่นน้องหนุ่มแดงระเรื่องยามพูดถึงเพื่อนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่

               การรับน้องดำเนินไปอย่างสนุกสนานจนถึงหัวค่ำ พวกพี่จึงไล่น้องๆไปกินข้าวและปล่อยฟรีให้พักผ่อนแล้วแบ่งกลุ่มเตรียมการแสดงที่จะจัดขึ้นในคืนสุดท้าย

               ซีนั่งเฝ้าน้องๆอยู่ซักพัก ก่อจะปลีกตัวเพื่อกลับไปห้องพักเมื่อเห็นเพื่อนและน้องบางส่วนทยอยกลับแล้ว

               “ซีจะกลับแล้วหรอ”เสียงไม้เรียกดังมาจากด้านหลัง พอซีหันกลับไปมองก็เห็นเจ้าของเสียงกำลังวิ่งเข้ามาหาซีเลยหยุดยืนรอ

               “อื้อ เหนื่อยๆน่ะว่าจะไปอาบน้ำนอนเลย”

               ไม้สังเกตเห็นร่างบางใช้มือสองข้างกอดตัวเองไว้จึงถอดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่ใส่อยู่คลุมทับเสื้อแขนกุดของซีให้ ซีเองพอรู้สึกถึงสิ่งที่คลุมลงมา ก็จะหันไปปฎิเสธคนที่เหลือแต่เสื้อกล้ามแต่โดนยึดไหล่ทั้งสองข้างไว้ซะก่อน

               “ลมทะเลตอนดึกๆมันเย็นนะ เดี๋ยวไม่สบาย”

               “ขอบใจนะ”ซีส่งยิ้มสวยให้ไม้จนเจ้าตัวต้องยกมือลูบท้ายทอยแก้เขิน

               “ไม้!!!”เสียงทอฝันดังมาแต่ไกลก่อนที่หญิงสาวจะวิ่งตรงมาหาทั้งคู่อย่างรวดเร็ว

               “อะไร!”ไม้หันมาถามอย่างหงุดหงิดที่โดนขัดจังหวะ

               “น้องรหัสแกถามหาอยู่แหนะ”

               “มีอะไรละ”

               “ไม่รู้อะ แต่ดูเหมือนมีเรื่องอยากคุยกะแกม๊ากมาก รีบไปเถอะๆ ปล่อยให้น้องรอนานๆมันไม่ดีน้า”ฝันว่าแล้วก็ออกแรงดันหลังเพื่อนหนุ่มให้ออกเดินไปอีกทางทันที แม้ไม้จะพยายามขืนตัวอยู่บ้าง

               “ซีเราขอไม้ไปก่อนน้า”

               “ตามสบายเลย”

               ซีมองตามเพื่อนทั้งสองที่จากไปอย่างทุลักทุเลแบบขำๆ ก่อนจะเดินกลับห้องไปซึ่งยังไม่มีใครกลับห้องเลย ซีเดินไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเข้าไปอาบน้ำ พอเสร็จออกมาก็เตรียมจะล้มตัวลงนอนแต่เสียงมือถือที่วางอยู่ก็แผดเสียงขึ้นมา ซีหยิบมาดูแต่ก็เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก จึงกดรับด้วยความสงสัย 

               “ฮัลโหล”ดึกขนาดนี้ใครโทรมากันนะ

               (ฮัลโหล)แค่เพียงได้ยินเสียงทุ้มนุ่มที่ดังมาตามสายก็ทำให้ใจของซีเต้นตึกตักขึ้นมาทันใด

               “พะ…พี่ดันเต้!”

               (ว้าวจำเสียงพี่ได้ด้วยน่าดีใจจริงๆ)เสียงปลายสายดังอย่างหยอกล้อ

               “พี่เอาเบอร์ผมมาจากไหนครับเนี่ย”

               (พี่เสกมา)อีฝ่ายกวน ให้ซีหน้ามุ่ยไปนิด

               “อย่าล้อเล่นสิครับ พี่รู้เบอร์ผมได้ไง”

               (ความลับครับ)

               “อ่าครับๆ”เมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะบอกซีเลยได้แต่ตอบรับไปปลงๆ

               “แล้วพี่ดันเต้โทรมามีอะไรรึเปล่าครับ”

               “ไม่มีอะไรหรอก”

               “อ่าว”ซีถึงกับเหวอ ไม่มีอะไรแล้วจะโทรมาทำไมเนี่ย

               “แค่อยากได้ยินเสียงเท่านั้นเอง”คำกล่าวเสริมของดันเต้ที่ดังมาตามสายทำให้ซีรู้สึกหน้าร้อนวาบ หัวสมองว่างเปล่า คิดคำพูดตอบอีกฝ่ายไม่ได้เลยทีเดียว

               “เป็นไงบ้างวันนี้เหนื่อยมั้ย”หลังจากเงียบไปนานเสียงปลายสายก็ดังขึ้นอีก

               “อะคะ..ครับ แต่ก็สนุกมากครับ น้องๆน่ารักมาก”

               ซีคุยกับพี่ดันเต้ไปเรื่อยๆ เล่าเรื่องที่ผ่านมาวันนี้ให้อีกฝ่ายฟัง ซีรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด อาการเหนื่อยที่มีก็เหมือนหายเป็นปลิดทิ้งยามเมื่อได้ยินเสียงทุ่มนุ่มข้างหู พี่ดันเต้เองก็รับฟังและชวนคุยไปอย่างลื้นไหล พอเวลาผ่านไปซักพักเพื่อนคนหนึ่งของซีก็กลับเข้ามาในห้อง ทั้งสองทักกันนิดหน่อยก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าไปอาบน้ำ

               ซีจึงบอกกับคนปลายสายว่าควรได้เวลานอนแล้ว ซึ่งพี่ดันเต้ก็ไม่ได้ขัดอะไรนอกจากทิ้งท้ายไว้ให้ซีแทบนอนไม่หลับเพราะคำๆเดียวก้องกังวานอยู่ในหูตลอดทั้งคืน

               “ฝันดีนะครับคนเก่ง”