โฉมงามกับเจ้าชายอสูร yaoi

ตอนที่ 1





 รถม้าควบไปบนถนนลาดอิฐ ทิวทัศน์บอกว่าเข้าเขตเมืองไนเซตย่าแล้ว บทสนทนาของทั้งสามคนตระกูลอาร์วาร์ตถูกขัดขึ้นกลางคันด้วยเสียงริงโทนจากเข็มขัด นายเจมส์ ฮาร์วาร์ต 

" ภารกิจเข้า " เขาเอ่ยเจตนาบอกน้องเล็กผู้มาใหม่มากกว่านายแอล    

" นายไปส่งอัลเบิร์ตต่อเลยแล้วกัน " เจมส์บอกเรื่อยๆแอลส่งเสียงในลำคอเป็นเชิงเข้าใจ

" ไม่ผ่านไม่ต้องเสียใจไป เข้าโรงเรียนเสนาธิการรึมหาดเล็กต่อเลย"   

" ขอบคุณครับ " อัลเบิร์ตเอ่ยทั้งสองมองเจมส์ลุกขึ้นยืนแล้วหายไปในอากาศต่อหน้าต่อตา อัลเบิร์ตเห็นร่องรอยอึดอัดกังวลในดวงตแอลที่ละสายตาจากจุดนั้นมาทางเขา 

" เพิ่งเห็นคนหายตัวได้ละสิ "   

" ครับ พี่ก็ทำได้ใช่ใหมครับ "

" แหงอยู่แล้ว ถ้านายได้เป็นเซียนปราบ นายจะสนุกเซียนปราบทำได้ทุกคน "   

" ทำไมพี่เจมส์เขาไม่อยากให้ผมเป็นละครับ " สำหรับอัลเบิร์ต ดวงตาสีเขียวและการแสดงออกของชายหนุ่มผมทองผู้นั่งเอกเขนกตรงหน้าชวนให้เขาเชื่อใจบอกไม่ถูก   

" ก็จะอะไร เขาเป็นห่วงนายน่ะสิ ถึงนายจะมั่นใจว่าดูแลตัวเองได้ แต่เอาเข้าจริงๆอาชีพที่มีอนาคตกับความเจริญก้าวหน้าไม่ใช่เซียนปราบแน่นอน "   

" คนทั้งแผ่นดินไม่คิดอย่างงี้หรอกครับ ก็เซียนปราบรวยจะตาย มี อำนาจยิ่งกว่าเชื้อพระวงศ์เมืองใหนซะอีก " 

ใช่แล้ว ถนนไนเซตย่ายามนี้มีเพื่อนร่วมทางคับคั่ง ทั้งผู้ที่ควบม้าและเกวียนเทียมม้า ก่อนเข้าชานเมือง อัลเบิร์ตเห็นขบวนเสด็จจากต่างเมืองผ่านล่วงหน้าไปหลายขบวน เบียดรถม้าของเขาเกือบตกข้างทาง ฝุ่นตลบอบอวล ธงสัญลักษณ์ประจำเมืองโบกสะบัดเหนือแถวบอกดินแดนที่มาทั้งใกล้และไกล พวกเขาเข้าเขตไนเซตย่ามาทำไมไม่ต้องบอกก็รู้ โรงเรียนมหาดเล็ก นักปกครอง เสนาธิการ แพทย์ อยู่เมืองอืน แต่ฐานทัพเซียนปราบอยู่ไนเซตย่า ซึ่งวันนี้มีพิธีคัดเลือกบุคคลที่ปีหนึ่งมีครั้งเดียว โชคดีที่ไนเซตย่ามีถนนไว้รองรับขบวนเสด็จแยกไปอีกทางมิเช่นนั้นในถนนที่แออัดอยู่นี้คงสนุกพิลึก ทั้งบนฟ้าก็มีมังกรจับจองเส้นทาง ทุกอย่างบอกความปรารถนาในตำแหน่งเซียนปราบเป็นอย่างดี  

" หึ หึ คนหนุ่มเลือดร้อนก็อย่างนี้ละนะ เห็นทุกอย่างเป็นเรื่องสนุก แม้แต่ชีวิตผูกติดกับความตายยังเห็นเป็นเรื่องท้าทาย " สีหน้ากับเสียงบ่นคล้ายคนแก่ทำให้อัลเบิร์ตนึกขันในใจ แอล ฮาวาร์ต พี่ชายคนรองอายุมากกว่าเขาหนึ่งปี 

" ดูสิ มากันมืดฟ้ามัวดิน " ที่บ่นก็เพราะมันทำให้การจราจรติดขัดน่ารำคาญเสียจริง พลอยทำให้กำหนดการในใจล่าช้าไปด้วย

" แต่เกียรติยศ ชื่อเสียง เงินทอง ความสะดวกสบายในชีวิต ที่ผมจะสามารถสร้างได้ตั้งแต่อายุเท่านี้ มันก็น่าเสี่ยงนะครับใครๆก็บอกว่านี่คือยุคสมัยของเซียนปราบ " 

" นายเคยได้ยินข่าวลือเรื่องราชาปิศาจบ้างใหม " จู่ๆแอลก็เอ่ยขึ้น อัลเบิร์ตนิ่งไปชั่วครู่ ตอบเสียงแหบตำ 

" ไม่แน่ใจ... ทำไมหรือครับ "   

" มีข่าวลือว่าปีนี้ครบสามร้อยปีทำนายที่ราชาปิศาจจะฟื้นคืนชีพ คงไม่ใช่แค่ข่าวลือ เพราะเซียนปราบตายในภารกิจเยอะขึ้นเป็นสองเท่าตัว คนที่ตายมีระดับอาจารย์เซียนปราบอยู่ด้วย ตอนนี้มีปิศาจที่ล้มอาจารย์เราได้รอเราไปฆ่าอยู่ข้างนอก เพื่อนเจมส์ก็พลาดในภารกิจสี่คน เพราะอย่างนี้เจมส์ถึงไม่สนับสนุนความคิดนายเท่าไหร่ เป็นเซียนปราบอันตราย เงินทอง ชื่อเสียง เกียรติยศ... คนเก่งก็พลาดป็นนะ "

" เมื่อกี้พี่ถึงได้เป็นห่วงพี่เจมส์ใช่ใหมครับ " แอลละจากเข็มขัดขึ้นมองเขา อัลเบิร์ตหน้าซื่อ แปลกใจที่ดวงหน้าคร้ามขึ้นสีเรื่อ ดวงตามรกตเบิกกว้าง   

" ก็ใช่นะสิ " แอลตอบขรึมๆ นึกว่าเขาไม่ได้แสดงท่าทีผิดปกติอะไรออกมา อัลเบิร์ตสังเกตูเห็นได้ไงนะ   

" เข็มขัดแอลดังพร้อมเจมส์ แอลต้องไปทำภารกิจใช่ใหม " 

" ใช่ เราเป็นคู่หูกัน " แอลยิ้มให้กับคำถา    " ผมทำให้แอลพลาดภารกิจ ผมไปต่อคนเดียวได้ แอลไปช่วยเจมส์เถอะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงผม "   

" ไม่เป็นไร ภารกิจเดียวกัน เจมส์ไปทำแล้ว เราอยากไปกับนายเอาไว้รุ้ผลการคัดเลือกฉันค่อยตามเขาไปทีหลัง พวกเราก็ลุ้นพอๆกับนาย ถึงเจมส์จะไม่เห็นด้วย แต่นายมีสิทธ์เลือกและตัดสินทางเดินของตัวเองอยู่แล้ว ที่เหลือเป็นหน้าที่เราจะสนับสนุนและก็ช่วยเหลือ ให้นายบอกมา"   

" ขอบคุณครับ " อัลเบิร์ตเอ่ยจากใจจริง " ผ่านรึไม่ผ่าน อย่างน้อยผมก้ได้มาลอง ถึงไม่ผ่านผมก็แค่เดินทางกลับ "  

 " ตอนนี้เตรียมตัวให้พร้อม เวลาเข้าทดสอบทำให้เต็มที่ แค่นี้พอ " อัลเบิร์ตพูดอย่างไม่ยี่หระ ทั้งสองยิ้มให้กัน   

แอลเอนหลัง พวกเขาเอ็นดูอัลเบิร์ตเหมือนน้องไม่อยากให้เข้าไปข้องแวะเสี่ยงอันตราย เพราะมั่นใจว่าอัลเบิร์ตไม่ผ่านทดสอบ ทุกปีมีคนเป็นพันจากทั่วสารทิศเข้าร่วมพิธีทว่าผู้ผ่านคัดเลือกมีไม่ถึงร้อย แอลจึงใจเย็นนอนใจอยู่อัลเบิร์ตมองกำแพงสีขาวเคลื่อนใกล้เข้ามาทุกที แม้จะพูดคล้ายตัดใจได้ แพขนตาสีบรอนซ์หลุบลงงำความลับ มีเพียงเขาที่รู้แก่ใจดีที่ตนมุ่งมาดเป็นเซียนปราบเพราะอะไร...    



~~~~~\\\\\~~~~~



"   ดาบที่ทุกท่านเห็นคือวิธีทดสอบ  ขอให้ท่านดึงมันออกแล้วชูขึ้นให้เราเห็นคมของมัน  เราจะตัดสินว่าท่านผ่านการคัดเลือก   คนของเราจะนำทางท่านไปเข้าเฝ้าจอมเวทย์เลโอนาร์ทเพี่อรายงานตัวและรับการแต่งตั้งเป็นเซียนปราบ   และหากหมดเวลานาฬิกาทรายดาบยังอย่ในศิลา   ท่านต้องถอยให้คิวถัดไปขึ้นมา  "  เจ้าหนาที่เป็นชายวัยกลางคนยืนผงาดข้างศิลา   เสียงของเขาดังกังวานด้วยเวทมนตร์ถึงทั่วท้องพระโรงที่มีผู่เข้าร่วมพิธีหนาแน่นจนท้องพระโรงแคบลงถนัดตา   ต่างชนชั้นทั้งเชื้อพระวงศ์  เจ้าขุนมูลนาย  และสามัญชน  มีสิทธ์เข้าคัดเลือก  ขอเพียงแค่...  ดึงดาบให้ได้เท่านั้นก่อนขึ้นไปดึงดาบต้องรับจอกจากหน้าที่มาดื่มซึ่งเจ้าหน้าที่ยืนยันว่ามันเป็นนำยาต้านเวทมนตร์เท่านั้นปลอดภัยต่อร่างกาย   เพื่อให้แน่ใจว่าดาบถูกดึงด้วยความสามารถพิเศษส่วนบุคคล   ป้องการทุจริตด้วยเวทมนตร์ผิดกฎหมาย   ตามมาด้วยสวมแหวนจากเจ้าหน้าที่   อันนี้ป้องกันและดักจับปิศาจแฝงเร้นตัวมา

"  เป็นปีศาจที่ฉลาดน่าดูเลยนะครับ   มาร่วมพิธีในทัพเซียน   พอเห็นเขาดึงดาบกันก็มีอารมณ์ขันขึ้นไปลองดึงกับเขาด้วย  พอแหวนกับนำยานั่นส่งสัญญาณเลยถูกจับเข้าคุกไปเล่นๆ  "

"  เค้าอาจจะอกหัก "    แอลรับมุข    "  ครอบครัวปล่อยปละละเลยไม่ก็เครียดกับชีวิต  แต่เคยมีปิศาจแฝงตัวเข้ามาสี่หน  ตัวล่าสุดก็เร็วๆนี้เอง  คนแตกตื่นกันเลยอ้ะ  ดีที่เค้าระเบิดร่างมันทัน  "

"  มีปีศาจที่อกหักจริงเสียด้วย  "    อัลเบิร์ตเหลียวมองฝูงชน    " แล้วแอลว่าปีนี้จะมีใหมครับ "  แอลหัวเราะกับอากัปกิริยาระแวงภัยของอัลเบิร์ต

"  ไม่ต้องห่วงน่า  ลืมไปแล้วรึไงนายมากับเซียนปนาบนะ  มีพีรูปหล่ออยู่ตรงนี้ทั้งคนถ้าบังเอิญมีปิศาจขี้เล่นลงมาทึ้งหลังนายพี่จะฆ่ามันเอง  "    อัลเบิร์ตยิ้ม   ในสายตาแอลเขาเป็นเด็กน้อยน่าสงสารรึไงนะ   เขาต้องผ่านด่านทั้งสองได้แน่   เขาเป็นคนธรรมดาไม่ใช่ปิศาจ

 "  สี่ตัวนั่นยอมเอาชีวิตเข้าเสี่ยงเพื่อเข้าไปโค่นจอมเวทย์เลโอนาร์ท  แต่ถึงจะหลุดเข้าไปได้ก็ฆ๋าเลโอนาร์ทไม่สำเร็จหรอกเพราะเลโอนาร์ทเป็นอมตะ  เผลอๆจะตายตั้งแต่เซียนปราบในทัพคนแรกได้กลิ่น  

"  ตอนนี้พวกเขากำลังสนทนาฆ่าเวลา    ฝั่งราชนิกูลและครอบครัวเซียนปราบได้อภิสิทธิ์ลงชือ่ก่อนสามัญชนล่วงหน้าสามวัน    เจ้าหน้าที่จึงโค้งคำนับ   ขานนามเจ้าชายตามลำดับซึง่ตอนนี้ไล่จนถึงสองร้อยเศษ   แต่ละองค์สิริโฉมงดงามเพียงใด    ครั้นสัมผัสด้ามดาบสีหน้าจะบิดเบี้ยวเหยเก   บ้างก็หน้าขึ้นสี   ปากเบี้ยว  บ้างก็ตาปลิ้น  รึไม่ก็นำลายใหลกันไปเลยทีเดียวเพระทุ่มเรี่ยวแรงทั้งหมดลงไป   ทว่ายังปราศจากผู้ใดในท้องพระโรงได้เห็นคมของมัน   ถ้าอัลเบิร์ตได้ยลโฉมมันคนแรกเขาอาจจะคุกเข่าขอมันแต่งงาน    วันนี้จึงเป็นวันนัดเชื้อพระวงศ์มาขายหน้า   กลับไปถูกพระราชากริ้ว "  อะไรกัน  กะอีแค่ดาบด้ามเดียวยังดึงไม่ออก  เห็นที่ชั้นต้องส่งแกไปเรียนอนุบาลอีกรอบแล้ว " เจ้าชายก็แย้ง"  โธ่เด็จพ่อ  ถ้าช่นนั้น  เจ้าหญิงเจ้าชายทั้งแผ่นดินต้องไปเรียนกับลูกแล้วล่ะ  ดึงไม่ออกทั้งนั้น  ผมละอยากให้เด็จพ่อลองขึ้นไปดึงบ้างจัง  เด็จพ่อจะได้ทราบว่ามันไม่ใช่แค่ดึงดาบ  ""  ไม่ดีมั้งลูก   พ่อแก่แล้ว  "

"  ถ้าเจ้าชายรู้ว่าดาบเล่มนั้นผลิตที่ใหน  วันหลังคงพากันไปถล่มร้านเละเลยมั้งครับ  "    อัลเบิร์ตตั้งข้อสันนิษฐาน   แอลกระพริบตาปริบก่อนทำเสียงชู่ว์ 

" ใช่แล้ว!!! "   ทั้งสองตกใจเล็กน้อย  จากเสียงใส่อารมณ์ที่จู่ๆทะลึ่งพรวดด้านหล้ง   พระราชาพักตร์เถื่อนชูหมัด  ถลึงตาใส่เวที   "  ลูกข้าเข้าคัดเลือกตั้งสองคนแล้วยังดึงไม่ออก  อย่าให้ข้าสืบรู้ละกันไอ้ดาบงี่เง่า  ออกแรงเยอะๆลูก  เบนจามิน  "  

 ลำดับคิวที่สองร้อยหกสิบเจ็ด  เจ้าชายเบนจามินกำลังออกแรงดึงด้ามดาบ  แต่เสียงคำรามที่ดังท่ามกลางเสียงหึ่งๆอย่างไม่มีใครสนใจใครก็ถูกกลบด้วยเสียงฮือฮาทั่วท้องพระโรง  ดาบกำลังเคลื่อนหลุด  ส่งแสงสีส้มอาบกายและดาบเรืองรอง  เจ้าชายมีสีพระพักตร์ปิติโสมนัส  เขาชูดาบขึ้นฟ้าอวดโฉมคมดาบ  ไอ้ดาบงี่เง่าอาจได้ยินคำอาฆาตลอยไปกับสายลมมันเลยเลิกเล่นตัวเสียที  ทั่วท้องพระโรงปรบมือฮือฮาให้กับผู้ผ่านคัดเลือกคนเเรก

"  เบนจามินลูกพ่อ!!  เจ้าดึงออกแล้ว  ได้เป้นเซียนปราบแล้ว  นั่นเบนจามินลูกคนที่สามของข้า ยิปปปปปี้  "   ร่างเตี้ยหนามีอาการที่อัลเบิร์ตเรียกว่ากระโดดโลดเต้นไปมาอยุ่ข้างหลัง    

"  นั่นลูกข้าเอง  "   เขาบอกพี่น้องตระกูลฮาร์วาร์ตทั้งสองยิ้มแสดงความยินดีด้วย แล้วเขาก็ตะโกนบอกคนอื่นทั้งสี่ทิศด้วยความดีใจ

พิธีคัดเลือกดำเนินต่อไปเรื่อยๆ  มีผู้ผ่านคัดเลือกเพิ่มขึ้นทีละคนแบบทิ้งห่างสร้างความกดดันต่อคิวหลังๆมาก  ห้าร้อยกว่าสี่สิบคน ได้เซียนปราบเพียงยี่สิบสาม  ดาบเล่มเล็กหนักปานภูเขาเลากา  พลอยทำให้ผู้ที่มาเป็นกำลังใจให้เครียดไปด้วย

"  ตอนแรกผมเข้าใจว่านอกจากแอลทุกคนที่เข้ามาในนี้ลงชื่อคัดเลือกเหมือนกัน  เหมือนกับลุงพระราชาคนนั้น  แต่กลับมาในฐานะผู้ปกครอง  "

"  หึ หึ  พี่ไม่ได้มาเป็นผู้ปกครอง  พี่แค่มารอดูผลด้วยเฉยๆ  "   ขืนเป็นผู้ปกครองก็แก่กันพอดีอ่ะดิ   แอลออกตัว   อัลเบิร์ตมองแล้วอมยิ้มอีกล่ะ   ชักหมั้นใส้ท่าทางมีนัยแบบนี้จัง

"  แต่พี่กับเจมส์ก็เป็นผู้ปกครองที่โซคดีนะครับ  มีลูกแบบผม  "

"  อิ อิ  จะชมตัวเองรึไง "

"  ปล่าวครับ  ผมจะบอกว่าจู่ๆพี่กับเจมส์โชคดีที่ได้ลูกมาแบบกึงสำเร็จรูป  แกะกล่องใช้ได้เลยไม่ต้องเสียเวลาทำไงครับ  แถมหล่อตะหาก  "   อัลเบิร์ตหัวเราะเบาๆซึ่งแอลเงียบไป    

"  เพราะพี่ทั้งสองคนคงเป็นหมัน  "

"  นายรู้ได้ไงว่าเราจะเป็นหมัน  "   แอลถามซื่อ

"  ก้อ.....เมื่อคืนนั้น  "

"  เมื่อคืนนั้นทำไม  "    บังเกิดความกดดันเล็กๆในอกแอล

"  ผมเห็นพี่สะดุดขาเก้าอี้ล้ม  แถมตอนหลังยังทำหัวโขกโต๊ะอีก   อาจทำให้เป็นหมันก็ได้นะครับ  "

"  ...............   "

"  แหะ  แหะ  ผมเป็นน้องชายพี่ทั้งสองไม่ใช่เหรอคร้าบ   ก็เลยเป็นห่วงไว้ก่อน  เป็นน้องต้องอยากให้พี่มีความสุขมากๆอยู่แล้ว "

"  ลำดับที่หกร้อยหกสิบสี่  นายอัลเบิร์ต  ฮาร์วาร์ต "

"  อวยพรให้ผมด้วยนะครับ  "  แอลเงยหน้าบอกเจ้าของนามที่ลุกขึ้น   

"  โชคดีนะ "    ทุกสายตาจับจ้องมายังลำดับคิวปัจจุบัน   เด็กหนุ่มร่างสูงแต่งกายเรียบร้อย  ใบหน้าหล่อเหลาสะดุดตา เขารับจอกมาดื่มองเหลวรสเฝื่อนลงคอ  ยัดแหวนเข้านิ้วส่งๆเดินขึ้นไปที่ศิลา  อัลเบิร์ตเพิ่งมั่นใจตนเองเป็นมนุษย์แท้จริง   งั้นที่เพื่อนเรียกเขาสารพัดสัตว์ก็เป็นเรื่องหลอกลวงงั้นสิ   เจ้าหน้าที่ควำนาฬิกาทรายเป้นสัญญาณ   เขาสัมผัสด้ามดาบอุณหภูมิที่คนหกร้อยหกสิบสามคนทิ้งไว้....พ่อครับแม่ครับ หนทางไปสู่ความสำเร็จอยู่ตรงหน้าผมแล้ว    คนเราบางที่ต้องเสียสละเพื่อจะได้ในสิ่งที่ใหญ่กว่า    ขอแค่ประตูตรงหน้าจะเปิดออก.....   มือดึงดาบ  ใจครุ่นคิดแน่วแน่แต่สิ่งที่มุ่งหวัง    แสงสีเขียวปะทะเข้าตา   ดาบคลายออกแล้ว!!! ดาบหลุดง่ายดายดุจปลิดดอกไม้ด้วยปลายนิ้ว....อัลเบิร์ตชูดาบขึ้นฟ้า    คมเหล็กนำ้งามสะท้อนรัศมีสีเขียวเป็นประกาย