bad kiss จูบแสนร้าย ถึงยัยเจ้าหญิง

     "เฮ้ ! ตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว อย่ามานอนน้ำลายยืดใส่ฉันนะ ยัยคุณหนู-O-"
     เสียงใครเนี่ย หนวกหูจัง คนจะหลับจะนอน แจ๊บ แจ๊บ U.Uzzz
     "ตื่น ตื่น! เฮ้ย...น้ำลายเธอ อย่าไหลนะ สูดมันกลับไปเดี๋ยวนี้!>O<"
     หนวกหูจริง นาฬิกาปลุกอะไรพูดได้ด้วย ต้องเป็นยัยจูนินเบอร์ที่แกล้งฉันแน่ๆอย่างนี้ต้องพัง
     ทุบ ทุบ ทุบ U_U/
     "ทุบฉันเลยหรอ ยัยบ้า ฉันรู้นะว่าเธอแกล้งหลับ ตื่น!"
     แอ๊ก! จะตายแล้ว ทำไมเหมือนโดนเขย่าตัวเลย เจ็บนะ!
     "หือ?นี่นายกำลังทำอะไรน่ะ ทอยลูกเต๋าอยู่หรอU-O"
     ฉันถามพร้อมเอามือขยี้ตาแก้ง่วง หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ จำไม่ได้เลย
     "=_="
     ตีหน้ายักอีกแล้ว ไอ้หมอนี่มันยิ้มเป็นมั้ยเนี่ย เฮ้อ...หันไปสนใจอย่างอื่นคงสบายลูกตากว่านี้
     "O_O วิลล่า!"
     "บ้านฉันเอง ลงมาสิ"
     ฮาเรมพูดยิ้มๆด้วยความภูมิใจ เขาผายมือไปยังวิลล่าสุดหรูที่ฉันบอกได้คำเดียวว่า อย่างกับหลุดมาอยู่ใน wonder land ของอลิซ
     ฉันค่อยๆก้าวลงจากเครื่องบินเจ๊ตที่จอดเทียบประตูทางเข้าสู่ตัววิลล่า ฮาเรมเดินนำหน้าผ่านรั้วอิฐสีแดงที่ปกคลุมด้วยเถาองุ่นดูมีศิลปะ ประตูรั้วเหล็กดัดขนาดใหญ่ดูโบราณน่าเกรงขาม ตรงไปคือตัววิลล่าหรือปราสาทเก่าแก่ของพวกขุนนางสมัยก่อนที่ทำจากหินสีน้ำตาล เสามุขประตูทำจากหินอ่อนสีขาว ขนาดของวิลล่านับว่ามาตรฐาน ดูจากสภาพแล้วคงได้รับการบูรณะอย่างสม่ำเสมอ ดูจากประตูหน้าต่างบางบานที่ดูมีสภาพใหม่และดูทันสมัย
     มองออกไปนอกรั้วฉันมองเห็น...ทะเล อย่าบอกนะว่า
     "นี่เราอยู่บนเกาะหรอ!"
     "ใช่ วิลล่าหลังนี้ตั้งอยู่บนเกาะส่วนตัวของฉัน ไม่ต้องถามหาพิกัด เพราะฉันไม่มีวันบอก ที่นี่เป็นความลับ"
     "โอ้ มาย ก็อตYOY ขอฉันเป็นลมแปบ"
     "ไม่อนุญาต"
      "เผด็จการ!"
     ฉันบ่นอุบอิบขณะเดินตามเขาเข้ามาในตัววิลล่าเรื่อยๆ อยากจะเขกกะบาลเจ้าคนบ้าอำนาจตรงหน้าใจแทบขาด หันซ้ายหันขวาไม่มีใคร เขกเลยดีมั้ยนะ^^
     เพราะนึกสนุก ฉันจึงแกล้งเงื้อมือทำท่าจะเขกหัวเขา แต่ทว่า...
     "โอ๊ะO_O!"
     "จะทำอะไร"
     เสียงแหบห้าวดังขึ้นพร้อมกับข้อมือของฉันที่กำลังจะโดนหัก
     "ฮาคิ=_="
     "นายใหญ่"
     คนที่ชื่อฮาคิค้อมหัวให้ผู้เป็นนายทั้งๆที่ยังล็อกข้อมือฉันไว้เสียแน่นหนา 
     "เจ็บนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ นาย...!"
     แล้วถ้อยคำก่นด่าก็ถูกกลืนลงคอ เมื่อสบเข้ากับสายตาคมดุจเหยี่ยวของผู้ชายตรงหน้า ผมทรงสกินเฮดกับใบหน้ารูปไข่เกลี่ยงเกลา ผิวคร้ามน้อยๆกับแก้มตุ้ยที่อมอมยิ้มเอาไว้ ต่างหูเงินรูปห่วง กับสูทคอจีน...นักเรียน? นักเลง? หรือพระเอกหนังญี่ปุ่น ช่วยอธิบายทีO_O
     "ผู้หญิงคนนี้กำลังจะทำร้ายนาย ผมเห็นเลยเข้ามากันไว้"
     "มะ ไม่ใช่นะ ฉันแค่... แค่จะปัดรังแคให้นายก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นหรอว่ามันเยอะน่าเกลียดออก เสียภาพลักษณ์นะ!"
     โพล่งออกไปแบบนั้นแล้วแทบอยากจะกัดลิ้นตาย อีตาฮาเรมหรี่ตามองฉันอย่างรู้ทัน ฮาคิเองก็ออกแรงบีบจนแขนฉันเริ่มชา อะไรกัน ผู้ชายพวกนี้ จะโหดไปถึงไหนTOT
     "ปล่อยเธอซะ ฮาคิ"
     "ครับ"
     เฮ้อ...แขนฉันเป็นอิสระแล้ว ฉันหันไปมองค้อนนายฮาคิอย่างไม่สบอารมณ์ ซึ่งเขาก็เพียงมองตอบนิ่งๆจากนั้นก็เปลี่ยนอมยิ้มให้ไปอยู่ที่แก้มอีกข้าง กวนประสาทกันทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้องเลย!
     "งานที่ให้ไปทำล่ะ"
     "เรียบร้อยดีครับ นายใหญ่ต้องการจะพบเขาเลยมั้ย"
     "ไว้ก่อน วันนี้เดินทางมาเหนื่อยทั้งวันแล้ว ฉันอยากพักผ่อน นายมีอะไรก็ไปทำเถอะ"
     "แล้ว...?"
     ฮาคิเหล่ตามาทางฉันที่ยืนเวิ้งว้างไร้ที่ไป
     "เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไปเถอะ...อ้อ อย่าลืมดูแลเชลยอีกคนของเราดีดีล่ะ ฉันไม่ต้องการให้มีใครตายบนเกาะนี้ก่อนวันส่งมอบ"
     ฮาคิเพียงพยักหน้าแล้วก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ส่วนนายของเขาก็ทำท่าว่าจะเดินขึ้นไปชั้นบน  แล้วฉันล่ะ?
     "จะยืนบื้ออยู่อีกนานมั้ย ตามมาสิ"
     "ตามไปไหน คงไม่ได้คิดจะเผด็จศึกฉันหรอกนะ คงจะโง่เดินตามไปหรอก"
     ถึงจะอยู่ในฐานะเชลยแต่ความหยิ่งของฉันไม่อาจลดละได้ ยืนกอดอกประจันหน้ากับเขาตรงๆ
     "ฉันเหนื่อย วันนี้ไม่มีแรงทำอะไรเธอหรอก แค่จะพาไปดูห้องพัก แต่ถ้าเธอเป็นผู้หญิงอึดที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางล่ะก็ เชิญตามสบาย หาที่นอนเอาเองก็แล้วกัน=_="
     แล้วฉันจะยืนเฉยอยู่ไยล่ะคะ ศักดิ์ศรีมันไม่ได้ทำให้นอนอุ่นได้นะ
     "รอด้วย>^<"
 
     เช้าวันต่อมา...
     ก๊อก ก๊อก
     "เข้ามา"
     "อ้าว ตื่นแล้วหรอกหรือคะ ยังคิดอยู่ว่าจะมารบกวนหรือเปล่า"
     เมดสาวหน้าตาน่ารักเดินเข้ามาพร้อมถุงเสื้อผ้าพะรุงพะรัง
     "ไม่หรอก นั่นเสื้อผ้าของฉันหรอ"
     "ค่ะ นายท่านสั่งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน หวังว่าคุณผู้หญิงคงจะใส่ได้พอดีตัว^^"
     "อื้อ ขอบใจนะ"
     "ถ้าต้องการอะไรเพิ่มก็เรียกใช้ได้นะคะ ฉันมารีค่ะ^^"
     "จ๊ะ มารีมีอะไรก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวฉันลงไป"
     มารีค้อมหัวน้อยๆไม่วายจึงหันมามองชุดที่ฉันใส่อย่างล้อเลียนแล้วเดินออกไป
     ฉันเดินไปที่กระจกแล้วมองดูสภาพตัวเองอย่างเก้อเขินแปลกๆเพราะเมื่อคืนไม่มีชุดเปลี่ยนจึงต้องบากหน้าไปยืมชุดอีตาฮาเรม แล้วก็ได้เพียงเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งเพียงตัวเดียว ความยาวมันแค่ปิดก้นได้เท่านั้นเอง เพราะอย่างนี้ ถึงจะตื่นแต่เช้าก็ยังไม่กล้าลุกออกจากห้องไปไหน
 
      อีตาฮาเรม ไอ้คนเจ้าเล่ ผู้ชายร้ายกาจ หน๊อย!นึกว่าจะหวังดีหาเสื้อผ้ามาให้ ที่ไหนได้...อยากจะฆ่าให้ตาย!>O<
     "จะรีบไปไหน มากินข้าวด้วยกันก่อนสิ"
     เสียงห้าวดังมาจากห้องอาหาร ทำเอาเท้าฉันรีบเปลี่ยนทิศทันที
     "นี่มันอะไร! แกล้งกันชัดๆ"
     ฉันว่าพลางชูเสื้อผ้าให้คนตรงหน้าดู เขาเพียงไหวไหล่แล้วก้มกินอาหารตรงหน้าต่อเหมือนไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ
     "ไม่ชอบหรอ ใส่สบายออก"
     "ผ้าถุงกับเสื้อยืดเนี่ยนะ นี่มันสมัยไหนแล้ว ใครจะไปใส่ลง"
     "เธอก็ใส่อยู่นั่นไง หรือไม่จริง"
     "ก็เพราะว่ามันจำเป็น ฉันไม่มีเสื้อผ้าดีดีติดมาซักชิ้น ทำไมต้องแกล้งกันด้วย>O<"
     "แกล้งที่ไหน ฉันหาชุดที่เข้ากับสภาพแวดล้อมให้เธอต่างหาก"
     "สภาพแวดล้อม?"     ฉันกลอกตามองเพดานและสถานที่โดยรอบ วิลล่าสุดหรูกับผ้าถุง? อะไรที่บอกว่าเข้ากัน ขนาดเมดเมื่อเช้ายังแต่งตัวดีกว่าฉันเลย ผู้ชายคนนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ>O<
     "ใช่ อ้อ!เธอคงเข้าใจว่าเป็นที่นี่ ไม่ใช่หรอกสาวน้อย ที่ของเธอน่ะ นู้น... ท้ายสวน"
     "หมายความว่าไง ก็เมื่อคืนนายให้ฉันพักข้างบนนี่"
     "นั่นมันเมื่อคืน ที่พักใหม่ของเธอฉันเตรียมไว้แล้ว ไม่ต้องห่วงว่าจะเหงา ฉันมีเพื่อนร่วมชะตากรรมให้เธอด้วย"
     "บ้าไปแล้ว"
     "อย่าลืมว่าเธอเป็นเชลย ฉันไม่ใช่มาเฟียง้องแง้งที่จะต้องใจดีมีเมตตา ถ้าฉันขี้สงสาร จะทำงานสำเร็จได้ยังไง"
     "นายมันใจร้ายที่สุดเลย"
     "ถ้าไม่กินก็ตามมา ฉันจะพาไปดูบ้านใหม่=_="
     ฮาเรมดื่มน้ำแล้วลุกขึ้นยืน เขาเดินมาคว้าข้อมือของฉันแล้วบังคับให้เดินตามออกไปทางด้านหลังวิลล่า ผ่านสวนดอกไม้และสนามหญ้ากว้างขวาง เดินต่อไม่นานก็พบกระท่อมแบบฝรั่งขนาดเล็กติดกันสองหลัง มีต้นไม้ใหญ่ที่หน้ากระท่อม มองเลยไปทางด้านขวามือคือขอบเหวที่ติดกับน้ำทะเล!
     "ฉันไม่ใช่โสรยานะ และนี่ก็เรื่องจริงไม่ใช่ละครหลังข่าว จำเลยรัก นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!"
     "คิดซะว่ามาพักร้อนแล้วกัน คิดแผนต่อไปได้เมื่อไหร่จะบอกเธอเป็นคนแรกเลย"
     "ควรต้องขอบใจมั้ย อยากได้อะไรก็บอกพ่อฉันไปเซ่ ฉันอยากกลับบ้านจะแย่แล้ว!"
     "ทำตัวดีดีสิ เผื่อฉันจะคิดออก^^"
     "ไอ้...!"
     "วาเลนไทน์! นั่นเธอรึเปล่า^O^"
     "O_O"
     ไอ้พ่อจายโกรกผมแดงที่วิ่งตัวปลิวมานั่นมัน อย่าบอกนะว่าเป็นหมอนั่นจริงๆ
     "ใช่เธอจริงๆด้วย ดีใจจังที่มีเธอโดนจับมาอยู่เป็นเพื่อน นึกว่าจะต้องลำบากคนเดียวซะแล้ว^^"
     ผู้ชายที่โกรกผมแดงแล้วยังดูดีสุดๆได้นั้น ในมหาวิทยาลัยฉันมีแค่คนเดียว หน้าหล่อ ปากร้าย ใจมาร กวนทีนไร้เทียมทาน ก็มีแค่มันคนเดียว!=_=
     "ไฟนอล...ก่อนปิดภาคเรียนแกขโมยผลงานการออกแบบของฉันไปส่งอาจารย์ ฉันเกือบติด F เพราะไม่มีงานส่ง ดีที่ฉันฉลาดคิดงานขึ้นมาใหม่เลยส่งทัน เท่านั้นยังไม่พอ แกยังกล้าประกาศต่อหน้าทุกคนอีกว่าจะจีบน้องเล็กของฉันให้ได้ ฮึ่ม!...ฉันก็ดีใจมากเลยเพื่อนรัก ที่ได้เจอแกอีกครั้ง มามะ เรามาชำระแค้นกันเถอะ^__^"
     กร๊อบ!
     เสียงหักนิ้วของฉันดังลั่นเปรี๊ยะ ชวนสยองขวัญสำหรับอีตาไฟนอลเป็นอย่างยิ่ง หมอนั่นหน้าซีดแล้วตาเหลือก
     " อะเวรา โหนตุ อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย ไปซะ นางมาร อย่าทำบาปอีกเลย!"
     "ปากดีไม่มีว่างเว้น ไม่ต้องห่วงนะไฟนอล^^ ใฝ่ธรรมะขนาดนี้ พอแกตาย ฉันจะหาพระมาสวดให้แกเอง... ตาย-ซะ!"
     "อ้ากกกกกกกกกกกก!>O<"