bad kiss จูบแสนร้าย ถึงยัยเจ้าหญิง

    ฮาเรม เชค !บุรุษเพศผู้หล่อเหลาเอาการ เขาคือบุตรชายคนที่สองของ วิลเลี่ยม เชค เจ้าพ่อมาเฟียทางฝั่งตะวันตก ปกครองลูกน้องกว่าสองพันคนในหลายๆประเทศ มีอิทธิพลกว้างขวาง ทำธุรกิจมากมายทั้งแบบสุจริตและทุจริต รากฐานที่แท้จริงอยู่ที่เมืองซิซิลี ประเทศอิตาลี จริงอยู่ที่อิตาลีไม่ได้มีมาเฟียแค่แก๊งเดียว แต่แก๊งมังกรดำ ของวิลเลี่ยม เชค นับว่าเป็นแก๊งที่เก่าแก่มากแก๊งหนึ่งของเมืองซิซิลีเลยก็ว่าได้ แถมอำนาจของแก๊งนี้ยังมั่นคงและขยายตัวออกไปเรื่อยๆอย่างไม่มีหยุดย่อน ภรรยาของวิลเลี่ยม เชค แต่ละคนนั้นไม่ธรรมดาเลย นางทุกคนยิ่งเสริมอำนาจบารมีให้เขายิ่งใหญ่กว่าเดิม อย่างภรรยาคนแรก เธอเป็นถึงราชนิกูลห่างๆของราชินีประเทศอังกฤษ เหตุที่ได้ร่วมหัวจมท้ายกันได้นั้นเป็นเพราะวิลเลี่ยม เชค คนนี้ได้ช่วยเหลืออำนวยความสะดวกบางอย่างทางการค้าแก่พ่อของนางจนกิจการนั้นประสพความสำเร็จอย่างล้นหลาม ภรรยาคนที่สองเป็นถึงลูกสาวรัฐมนตรีประเทศแถบอาหรับเอมิเรท คนที่สามและ...เอาเป็นว่าภรรยาของตาแก่นี่มีเยอะมากจนมิอาจนับได้=_=

     ประวัติด้านทายาทสืบสายเลือดนั้นยังไม่แน่ชัด เพราะพวกมาเฟียไม่ชอบเปิดเผยเรื่องทายาทกับใคร กลัวจะเป็นผลร้ายเสียมากกว่า เอาเป็นว่า ตอนนี้ฉันได้ข้อมูลเพิ่มมาอีกข้อแล้วว่า เขามีลูกชายมากกว่าหนึ่งคน เพราอีตาฮาเรม เชค นี่เป็นทายาทคนที่สอง! อีกทั้งยังหล่อเหลารูปงามปานเทพบุตรและโฉดชั่วในเวลาเดียวกัน=_= ก็ถ้าเขาเป็นคนดีคงไม่จับฉันมาหรอก

     "เหม่ออะไร ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของฉันแล้วถึงกับคิดหนักเลยล่ะสิ หึหึ"

     ฉันว่านอกจากเขาจะเป็นคนไม่ดีแล้ว เขาต้องมีปัญหาทางสุขภาพจิตแน่ๆ ตลอดทางที่นั่งรถด้วยกันมาเขาเอาแต่โอ้อวดกิติศัพท์ความยิ่งใหญ่ของตระกูลตัวเองแล้วก็เอาแต่หัวเราะ หึหึ =_= ฉันชักสงสัยแล้วว่าฉันถูกโจรโรคจิตจับตัวมารึเปล่า

     "คิดหนักจริงๆนั่นแหละ"

     แต่คิดว่าฉันกำลังนั่งอยู่กับคนสติไม่ดี=_=

     "ก็นะ เธอกำลังนั่งแนบชิดอยู่กับว่าที่เจ้าพ่อมาเฟียนี่นา เป็นใครก็ต้องตื่นเต้น"

     "หลงตัวเองมาก แล้วคำพูดก็น่าเกลียด ฉันแนบชิดกับนายตรงไหนมิทราบ!"

     "ก็แบบนี้ไง"

     ว่าแล้วเขาก็กวาดแขนมาโอบเอวของฉันให้ขยับไปนั่งแนบชิด

     "0[]0 นะ นาย!"

     "ตัวนิ่มจัง-_-"

     ชมคนอื่นด้วยสีหน้านิ่งๆอย่างนั้นได้ยังไง ฉันไม่เข้าใจ

     Singing radiohead at the top of our lungs
With the boombox blaring as we're falling in love
I got a bottle of whatever but lets get in this truck
Singing here's to never growing up

     เสียงริงโทนมือถือฉันดังขึ้นจากที่ไหนซักแห่งในรถคันนี้ ไม่นานอีตาฮาเรมก็เป็นคนเฉลย เขาหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าใบโปรดของฉันที่เขาแอบไว้ข้างกาย แล้วจ้องไปที่หน้าจอ

     "จูนินเบอร์?...ชื่อคนหรอเนี่ย"

     "เอามือถือฉันคืนมานะ"

     "จูนินเบอร์นี่ใคร"

     "น้องสาวฉัน เอาคืนมา"

     ฉันพยายามยื้อแย่งแต่คนตัวโตกว่าก็ชูมันหนีฉันสุดแขน ไปๆมาๆกลายเป็นว่าฉันกำลังไล่กอดเขายังไงยังงั้น หน้าเราห่างกันแค่คืบ พอแค่ได้หายใจเท่านั้น >///<

     "เอา...มา..."

     แล้วทำไมฉันต้องเสียงสั่นด้วยฟะ อย่างี่เง่านะ นังวาเลนไทน์!

     "น้องสาวหรอ ...อืม งั้นบอกน้องเธอไปว่า เธอถูกเรียกค่าไถ่"

     "ต้องบอกอย่างนั้นอยู่แล้ว เอามา!"

     "ก็ได้"

     ฮาเรมยื่นมือถือคืนให้ ฉันรีบกลับมานั่งที่เดิมแล้วกดรับสาย

     "จูนินเบอร์น้องร้ากกกกกกกกกกก"

     นาทีนี้ ให้พูดหวานเลี่ยนแค่ไหน เจ้ก็ยอม

     'เป็นอะไรของเธอ ผีเข้าหรอ'

     ดูปากมัน=_=

     "ช่วยพี่ด้วย พี่ถูกลักพาตัว"

     'มามุขไหนเนี่ย เมาหรอ'

     "พูดจริงนะ ฉันถูกลักพาตัว น้องต้องมาช่วยพี่นะTOT"

     'ต้องไม่่ใช่ยัยวาเลนไทน์แน่ๆยัยนั่นไม่มีทางพูดเลี่ยนกับฉันแบบนี้หรอก เธอเป็นใคร บอกมา'

     "นังน้องบ้า เมรีขี้เมา แกจำเสียงพี่สาวแท้ๆของแกไม่ได้รึไง แกอยากโดนดีใช่มั้ย!"

     'อ้าว วาเลนไทน์จริงๆหรอเนี่ยO_O ตกใจนะ ก่อนหน้านี้น่ะ'

     "ก็ฉันน่ะสิ คนที่ด่าแกอย่างนี้จะเป็นใครได้อีก รีบมาช่วยฉันเร็วเข้า ฉัน..."

     'ทำไมต้องช่วย ถ้าโดนจับไปจริงก็จะยินดีมาก ที่โทรมาหานี่ กะมาเช่งเธอโดยเฉพาะเลย กล้าดียังไง เอาบาคาดี้ของฉันไปเป็นสินบนพวกบอดี้การ์ด>O< ฉันซื้อมาเพื่อปาร์ตี้อาทิตย์ที่จะถึงนี่เลยนะ วันเกิดฉัน จำไม่ได้รึไง อย่างนี้ต้องเสียเวลาไปสั่งมาใหม่ เล่นแจกยกลังขนาดนั้น ยัยปีศาจ เธอมันนางมาร! จ่ายเงินค่าเสียหายมาซะดีดี ไม่งั้นฉันจะเอาเสื้อผ้าของเธอไปแจกสาวใช้เป็นการแก้แค้น!'

     "อย่านะ อย่ายุ่งกับตู้เสื้อผ้าของฉันเด็ดขาด ถ้ากล้าแตะของในห้องของฉันล่ะก็  กลับไปได้เมื่อไหร่ ฉันเอาเธอตายแน่ ยัยเมรีจูนินเบอร์!"

     'ก็จ่ายเงินมาเซ่!'

     "จะไปจ่ายได้ยังไงเล่ายัยน้องบ้า บอกว่าโดนจับตัวเรียกค่าไถ่ แค่นี้แกฟังไม่เข้าใจรึไง เรียกค่าไถ่น่ะ รู้จักมั้ย!>O<"

     ฉันระเบิดเสียงเต็มที่จนคนข้างๆแอบสะดุ้ง แต่ฉันก็แอบเห็น =_=นาทีนี้โมโหมากจริงๆทำไมคนที่โทรมาไม่เป็นยาหยีนะ ยายนั่นคงจะเข้าใจอะไรได้ง่ายกว่า(รึเปล่านะ?)

     '...เรื่องจริงหรอเนี่ย'

     "ถ้ายังไม่เชื่อก็วางสายไปเลย อีกสามวันถ้าฉันยังไม่ได้กลับบ้านก็ช่วยกันหาศพฉันด้วยแล้วกัน จะจำไว้เลยว่าฉันมีน้องเฮงซวยอย่างแกที่แล่งน้ำใจสุดๆพอฉันตายฉันก็จะเป็นวิญญาณไปหลอกหลอนแกทั้งวันทั้งคืน ลักเหล้าแกไปเททิ้งให้หมด เอารองเท้าของแกไปให้หมาแทะ ฝากบอกพ่อแม่ด้วยว่าถึงฉันจะนิสัยไม่ค่อยดีแต่ก็รักท่านมาก แค่นี้แหละ"

     'เดี๋ยว! เชื่อแล้วๆ แล้วมันต้องการอะไรล่ะ'

     "นี่ นายต้องการอะไร จะเอาเงินเท่าไหร่"

     ฉันหันไปถามคนที่นั่งเงียบไม่มีบทบาทมานาน เขายักไหล่แล้วบอก

     "ยังคิดไม่ออก รู้แค่ว่าเธอถูกลักพาตัวมาก็พอ ไม่ต้องออกตามหาเพราะคงหาไม่เจอจนกว่าฉันจะปล่อย"

     "แล้วให้ฉันบอกแค่ว่าโดนลักพาตัวนี่นะ เพื่อ?"

     "ทางบ้านเธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าเธอจะหนีเที่ยวที่ไหน"

     "บอกว่าโดนลักพาตัวนี่ มันจะทำให้ทางบ้านฉันห่วงน้อยลงว่างั้น ใช้อะไรคิดเนี่ย!"

     "ตามนั้น อย่าถามมากจะได้มั้ย=_="

     "ได้ยินชัดแล้วนะ"

     ฉันหันไปพูดกับจูนินเบอร์

     'นั่นเสียงโจรแน่หรอ เท่จัง^^'

     "นั่นมันใช่ประเด็นมั้ย ยัยน้องบ้าผู้ชาย!"

     เสียงหัวเราะคิกคักดังมาตามสาย ก่อนที่มือถือจะโดนแย่งไปโดยอีตาฮาเรม

     "ไว้จะติดต่อไปใหม่ แค่นี้แหละ"

     กดวางสายไปเลย แล้วก็เก็บมือถือของฉันเข้ากระเป๋ากางเกงของเขาเอง

     "มือถือของฉัน"

     "เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ติดต่อใครทั้งนั้น นั่งเงียบๆเถอะ"

     "แล้วเมื่อไหร่จะถึงล่ะ นั่งจนเหมื่อยก้นแล้ว!"

     "ข้างหน้านั่นไง"

     รถแล่นตรงไปข้างหน้าที่ลานกว้างของสนามบินเก่า แล้วสิ่งที่ได้เห็นก็ทำเอาฉันถึงกับอึ้ง!

     เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวจอดเด่นเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง! ลักพาตัวผู้หญิงคนหนึ่ง ต้องทำขนาดนี้เชียวหรอ!