โพโกชีพอ! คิดถึงนะยัยตัวแสบ

          ปึง ปัง ปึง ปัง ปึง ปัง !!

          ฉันเดินกระแทกเท้ากลับมาที่ห้องเรียนของตัวเอง บ้าเอ๊ย! ทำไมพ่อถึงให้ฉันไปดูแลไอ่หมอนั่นนะ ชึ่ย โมโหชะมัด แค่เห็นหน้าก็โมโหแล้วโว้ย

          ย้อนกลับไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว

          'ย่าห์! มินยอง ชอบเขาก็ไปบอกเขาเลยสิ วันนี้วันสุดท้ายของมัธยมต้นปีสามแล้วนะ' ฮอนซูบอกฉัน พร้อมชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนรับของขวัญจากสาวๆอยู่

          'ฉันอายนี่ ไม่เอาด้วยหรอก เธอเอาไปให้เขาแทนฉันหน่อยสิ' ฉันอ้อนฮอนซู

          'ไม่เอาด้วยหรอก ฉันไม่ได้ชอบเขาซะหน่อย เธอชอบก็เอาไปให้เองสิ มานี่เลย' ฮอนซูว่าพลางลากฉันไปที่ผู้ชายคนนั้น 'อ่า...ซังซู' ฮอนซูสะกิดไหล่ผู้ชายคนนั้น คนตัวสูงหันมาทางพวกเราสองคน 'มินยองมีของจะให้น่ะ'

          เอาก็เอาวะ กล้าหน่อยก็ได้ ฮึบ! 'ฉันชอบนายนะ ชอบมานานมากแล้ว ช่วยรับของชิ้นนี่ไปด้วยเถอะ' ฉันว่าพลางยื่นของขวัญไปให้เขาพร้อมก้มหน้างุดด้วยความอาย

          ฮ๊า...เขารับของของฉันด้วยแหละ >< ตุ่บ! เอ๊ะ?เสียงอะไร ฉันเงยหน้าขึ้น ก็พบว่า ของขวัญของฉันถูกขว้างไปที่ม้านั่งอย่างไม่ใยดี

          'นายทิ้งของขวัญของฉันหรอ?' ฉันถามน้ำตารื้น

          'เธอควรจะเจียมตัว ไม่สิ ควรจะกลับไปดูสารรูปของตัวเองบ้างก็ดีนะ ถ้ายังทำตัวเป็นยัยแว่นเอ๋อแบบนี้ ชาตินี้ก็ไม่มีใครเอาเธอหรอก' เขาว่าพลางหันหลังกลับไปรับของขวัญจากสาวๆพวกนั้นต่อ

          พลันความโกรธของฉันก็เกิดขึ้น ฉันถอดแว่นตาพร้อมขว้างไปที่หลังของหมอนั่นอย่างสุดแรง จนแว่นตานั้นตกลงมาจนแตก 'ได้! นายคอยดูนะ ฉันจะทำให้นายดู ภายใน3ปี ฉันจะต้องป๊อปกว่านายให้ได้' ว่าจบฉันก็วิ่งหนีออกมา โดยมีฮอนซูวิ่งตามมาติด

          'ย่าห์... ไออิกู ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวก็ดีขึ้น' ฮอนซูกอดฉัน 'ฉันรู้นิสัยพี่สาวฉันนะ ถึงแม้เธอจะซ่าขนาดไหน เธอก็อ่อนไหวเรื่องความรักใช่มั้ยล่า หื๊อ?' ฮอนซูลูบหัวฉัน ราวกับว่าตอนนี้เธอเป็นพี่สาวส่วนตอนนี้ฉันเป็นน้องสาว

          ฉันเงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของฮอนซู 'ฮ่าๆ ฉันไม่เป็นไรแล้วน่า เธอเป็นน้องสาวฉันนะ แต่ตอนนี้เธอเหมือนพี่สาวฉันเลยล่ะ'

          งั้นหรอ ฮ่าๆ เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย งั้นเรากลับบ้านกันนะ' ฮอนซูถามขึ้น

          'อื้อ :)'

          และนั่น... มันคือความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดของฉ้าน กึก! ฉันกำดินสอแน่นจนหักคามือ ตอนนี้ฉันเหลือแต่ความแค้นและแค้นมากๆด้วย

          "มินยองอ่า เธอเป็นอะไรน่ะ ดูน่ากลัวจัง" จูซองสะกิดฉัน

          "อ๋อ ไม่มีไรหรอก เธอสบายใจได้ ^^" ฉันหันไปยิ้มให้กับจูซองพลางคิดในใจว่า 'หึหึ ดีนะที่ฉันกับหมอนั่นไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน'

          กึก! เสียงเปิดประตูดังขึ้น เรียกความสนใจจากนักเรียนในห้องได้ไม่น้อย

          "เอาล่ะนักเรียน ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำ เข้ามาสิจ๊ะ ^^" อาจารย์เรียกใครสักคนให้เข้ามา และคนคนนั้นที่ก้าวเข้ามาพร้อมเสียงกรี๊ดกร๊าดของบรรดาผู้หญิงในห้องก็คือ...!!!! "คนๆนี้ชื่อ โก ซังซู นะจ๊ะ หลายๆคนคงรู้จักเขาแล้วล่ะ เพราะตอนมัธยมต้นเค้าฮอตมากนี่นา เนอะ! เอาล่ะจ่ะ อาจารย์จะให้เขาแนะนำตัวนะ ^^" อาจารย์นี่ยิ้มแป้นเชียวว -*-

          "อันนยองฮาเซโย ผมชื่อ โก ซังซูครับ ผมไปเรียนต่อที่แคนนาดาสองปี แล้วกลับมาต่อชั้นมัธยมปลายปีสามที่นี่ครับ เพื่อนๆคงดีใจใช่มั้ยล่ะครับ..." 

          "ทุกคนที่นี่เบื่อขี้หน้านาย" ฉันตอบขึ้นมาทันที ทำเอานักเรียนหญิงทั้งห้องหันมามองฉันเป็นตาเดียว หมอนั่นก็เช่นกัน ไม่ต้องบอกก็รู้่ว่าสายตาเขาเป็นยังไง สะใจชะมัด เหอะ!

          "ใครบอกล่ะ เจ้าหญิงดีใจมากๆเลยนะที่เจ้าชายกลับมา" เสียงนักเรียนหญิงคนนึงที่นั่งตรงข้ามฉันพูดขึ้น แหวะ เจ้าชงเจ้าชายอะไรเลี่ยนชะมัด ว่าแต่นั่นมันยัย ปาร์ค กงจู นี่นา ยัยนี่ก็อยู่ห้องเดียวกับฉันงั้นหรอ แปลกชะมัดสงสัยเรื่องที่เขาว่ายัยนี่โกงข้อสอบคงเป็นเรื่องจริงสินะ เพราะปีที่แล้วยัยนี่อยู่ห้องสามนี่นา ฮ่าๆ

          "โอ๊ะ! มงกู เธออยู่ห้องเดียวกับฉันงั้นหรอ แปลกจังเลยน้า ปีที่แล้วเธออยู่ห้องสามนี่นา...^^" ฉันพูดเยาะเย้ย

          "ฉันชื่อกงจูที่แปลว่าเจ้าหญิงย่ะ ไม่ใช่มงกู แล้วมงกูมันแปลว่าอะไรยะ?!" ยัยนั่นถามเสียงแหลม

          "อ่า... เธออยากรู้จริงๆหรอ ฉันจะบอกให้ก็ได้ มงกูน่ะคือชื่อสุนัขที่ไคโอป้าเลี้ยงไว้ไงล่ะ ^^" ฉีกยิ้มแบบผู้ชนะ 

          "กรี๊ดดดดด เธอกล้าเปลี่ยนชื่อเจ้าหญิงเป็นชื่อสุนัขงั้นหรอ" ยัยนั่นปรี๊ดแตก

          "อือ ฮ่าๆ" ฉันหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนอาจารย์จะทุบโต๊ะเป็นสัญญาณให้ฉันสงบศึกกับยัยมงกูนั่นสักที

          "เธอสองคนน่ะ หยุดทะเลาะกันสักที โอ๊ะ! ซังซูเธอไปนั่งตรงที่ว่างที่เหลือนะ^^"

          "เน" เขาตอบ พลางโค้งให้อาจารย์ทีนึงก่อนจะเดินไปที่ที่ว่างที่เหลือ

          ที่ว่างที่เหลือ.... ฉันไล่สายตาตั้งแต่โต๊ะหน้าห้องไล่ลงมา ลงมา ลงมา จนมาหยุดอยู่ที่ข้างฉัน กรี๊ดดด! โต๊ะว่างนั่นมันเหลือตัวที่ติดกับฉันตัวเดียวนี่นา

          "ซองแซงนิม! ฉันขอค้านค่ะ ฉันขอเปลี่ยนที่ได้มั้ยคะ" ฉันท้วงขึ้นทันที ทำเอาหมอนั่นชะงักไปเลยล่ะ

          "ใช่ค่ะ! ฉันก็ขอย้ายเหมือนกันค่ะ ให้ฉันไปนั่งแทนที่ยัยมินยองแทนนะคะ ซอนแซงนิม" ยัยมงกูท้วงขึ้นเหมือนกัน

          "เรื่อง-มาก!" อาจารย์พูดเสียงดังพลางส่งสายตาพิฆาตมาทางฉัน ย่าห์! ถ้าอาจารย์รู้ว่าฉันเป็นลูกใครแล้วจะไม่กล้าทำแบบนี้แน่นอน ฉันฟังธง!

          "เน/เน" ฉันกับยัยมงกูตอบพร้อมกัน ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะใครโต๊ะมัน

          "ว่าไงมินยอง ไม่เจอกันนาน ฮ่าๆ ฮอตขึ้นรึยังล่ะ" หมอนั่นถอดกระเป๋านักเรียนแล้วสะพายไว้กับเก้าอี้ ก่อนจะควักหนังสือวิชาต่อไปออกมา

          "..." ขออภัย...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

          "ย่าห์! นี่ฉันถามเธอนะ" เขาเลิกคิ้ว 

          "..." Sorry there are no signs of acceptance from the number -0-

          to be continued...

********************************************************************

ตอนที่สามมาแล้วจย้า ><

ติดตามตอนต่อไปกันด้วยน้า

https://www.facebook.com/nnckpop