รักอันตรายของยัย อสูนร้านทั้ง 5

    "จีนัสเราไปทางนั้นกัน" เพื่อนฉันยัยโจรี่กำลังตื่นตากับสวยสนุก
อัลตั้น ทาวเวอร์ (Alton Towers)
สวนสนุกทึ่ตั่งอยู่ในประเทศอังกฤษ ตั้งอยู่ในเมือง Staffordshire ห่างจากกรุงลอนดอนไปทางเหนือประมาณ 2 ชั่วโมง เครื่องเล่นประเภทรถไฟเหาะทั้งหลายของอัลตั้น ทาวเวอร์ เป็นแม่เหล็กดึงดูดใจทั้งผู้ที่ไปเที่ยวแบบครอบครัวและผู้ที่แสวงหาความมัน บนความระทึกใจโดยเฉพาะสองเครื่องเล่นใหม่ของที่นี่คือ บ้านผีสิงและลานเล่นลูกยางสำหรับเด็กเล็ก ส่วนผู้ที่ชอบความหวาดเสียวบนที่สูงก็ต้องไปลองเครื่องเล่นที่มีชื่อว่า Black Hole, Submission และ Ripsaw
บางครั้งฉันก็เริ่มสงใสแล้วว่ายัยนี้ไม่เคยเที่ยวจริงๆ ใช้ไหม้นะ ก็ยัยนี้ได้เกียดนิยมอันดับหนึ่ง แล้วมาเที่ยวจบการศึกษากัน เป็นช่วงเวลาที่ฉันจะได้อยู่คนเดียวสมใจหมาย ไม่มีบริกาจของปู่เดินตามมันสบายอย่างงี้นี้เอง..

  "นี้จี! เราจะกับกันแล้วนะ" โจรี่วิ่งเข้ามาถาม

  "เดียวว่าอีก ซักพักจะกับนะ พวกเธอกับไปก่อนได้เลยนะ" ฉันบอกยิ้มๆ

  "อยู่ไดัแน่นะเธอนะ" โจรี่ถามฉัน ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มให้อีก

  "หรอ.. ท่าเธอพูดแบบนั้นละก็ มีอะไรก็โทรมาบอกได้นะ"

  "อือ.. ท่ามีอะไรนะ" ฉันพูดยิ้มๆ แล้วเดินไปส่งเพื่อนขึ้นรถ ฉัมมองยัยนั้นออกไปพร้อมกับเพื่อนอีกห้าหกคน ก่อนจะเดินกับเข้ามาใน อัลตั้น ทาวเวอร์ นั่งแช่อยู่ที่นั่งพัก ของสวนสนุกเป็นเวลานานแสนนาน ความจริงก็อยากมีคนมานั่งข้างๆ ด้วยละนะแต่ฉันดันเป็นพวกไม่ชอบมีพันทะเนียซิ 

  "คุณหนู จีนัสใช้ไหม้ครับ" มีผู้ชายสองสามคนมายืนด่านหลังฉัน 

  "ค่ะ?" ฉันหันหลังมอง ผู้ชายในสูตรดำ พวกเค้าหน้ากลัวนะ แต่ก็ไม่ต่างจากบริกาจของปู่เท่าไหร่ ไม่หน้าจะใช้โจนรักพาตัว

  "กรุณามากับพวกเราด้วยครับ" จบคำพูดชายอีกสองคนก็เข้ามาล็อกแขนฉันทั้งสองข้าง และ นั้นเองทำให้ฉันเริ่มดิ้น "กรุณาอย่าขัดขืนครับ" 

  "เดียวซิ นี้มันเรื่องอะไร ฉันทำอะไรให้พวกนานฮะ!" ชายคนนั้นหันกับมามองฉัน ด้วยหางตาดู หน้ากลัวมาก

  "คุณไม่ได้ทำอะไรให้พวกผมหรอกครับ เพราะผมทำตามคำสั่งของเจ้านาย ซึ่งเป็นเจ้าของชีวิตคุณ" จากคำตอบฉันเริ่มงง เจ้าของชีวิตฉันหรอ? "อันโร จัสตินโร ตอนนี้ได้ล้มละลาย เป็นนี้กว่าพันล้าน คุณถูกขายให้กับเจ้านายของผมแล้วคับ"

[หนึ่งวันก่อน บริษัทอันยมนีจัสตินโร]

  "สวัดดีค่ะ ไม่ทราบมาติดต่อธุระเรื่องอะไรค่ะ" คำถามของพนักงาน

  "บอกอันโรว่า ไวท์ นิโคริตแจ็ค มาแล้วตาแก่นั้นนัดฉันมาเอง"

  "กรุณารอซักครู่ค่ะ" หลังจากได้ยินคำตอบ ฉันก็เริ่มมองไปทั่วทั้งตึก รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มามรานี้นานมาก ตั่งแต่เริ่มทำงาน ต่อจากพ่อก็วุ่นวายมาโดยตลอด

  "คุณนิโคริตแจ็คค่ะ ท่านประทานเชินด่านบนค่ะ" ได้ยินตามนั้นฉันก็จะเดินขึ้นไป "เจ้านายครับ ให้พวกผมตามขึ้นไปด้วยเถาะครับ" ฉันหันกับมามองเสียง เป็นลูกน้องของฉันเอง ที่ตามมาเป็นบริกาจ

  "พวกแกรอ อยู่นี้ละ" ฉันพูดพร้อมกับเดินเข้าริพ ปล่อยพวกลูกน้อง ผู้ซื่อสัตว์มองตามตาละห้อย เดินขึ้นมาก็เจอกับคุณเลขาคนสวยที่ฉันคุ้นเคยยืนทำความเคาลพ "ยินดีตอนรับนะค่ะ คุณไวท์"

  "ไม่เจอกันนานเลยนะค่ะ คุณเอมิเรีย"

  "ค่ะ แต่..หรายปีเลยนะค่ะ หน้าจะมาเทียวกันบ้าง ทำธุระกิจกันทีมาแต่เสียงตลอด"

  "ก็งานมันยุ่งนี้นา วันนี้ละค่ะว่าง พักเที่ยงเดียวพาไปเลี้ยงข้าวน่ะค่ะ"

  "ค่ะ ฉันจะลอค่ะ" หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จก็เดินเข้าไปในห้อง เคอะประตู

  "เชินครับ" ฉันเข้าไปก็เจอ กับชายฉลาคนหนึ่ง อายุคราวปู่นั่งทำงานอยู่

  "สวัดดีอันโล" ฉันทักและเดินไปยืนอยู่ตรงหน้า ชายสูงอายุ เค้าเงยหน้ามอง

  "ยัยปากเก่ง มาจนได้นะ" เค้าวางงานที่ทำอยู่แล้วรุคเดินออกจากโต๊ะมากสวมอดฉัน "ไม่เจอกันนานโตเร็วผิดหูผิดตาเลยนะ"

  "พอค่ะ ฉันยี่สิบห้าแล้วค่ะ ตอนนี้ก็ทำงานที่บริษัทแล้วด้วย"

  "ใช้ๆ ได้ยินมาเหมือนกัน เหมืองทองของเธอตอนนี้กำลังรุ่ง"

  "พอเถอะค่ะ มีอะไรค่ะถึงมาเรียกกันแบบนี้ อยากบอกว่าจะชวนกินข้าวนะ"

  "ป่าวๆ ฉันมีเรื่อง อยากจะขอความช่วยเหลือ" ได้ยินแบบนั้น ฉันก็เดินไปนั่งที่โซฟารับแขก ข้างห้องมองหน้าอันโล

  "เกิดอะไร ขึ้น" ฉันถามอันโล พยายามหลบตาฉัน

  "ฉันกำลังเดือดร้อน เดือนก่อนมัสโตเน้ มันเสนอทำธุระกิจอย่างหนึ่ง แต่พวกฉัน มันหรอกมันเป็นธุระกิจด่านมืด ทำให้ฉันต้องเสียเงินจำนวนมาก และยังเป็นหนี้" ฉันฟังที่อันโล

  "คุณก็รู้ว่าทำงานกับพวก นั้นไม่มีอะไรดี พ่อกับแม่ต้องตายพวกมันก็มีส่วน" ฉันมองหน้าอันโล รู้สึกอยากจะต่อว่าเต็มทน แต่เค้าคงเจอมามาก

  "ฉันอยากให้เธอช่วย.." อันโลเงีย แต่ฉันอยากจพฝังทำขอร้องจากเค้า

  "ฉันช่วย มองฉันมาเรื่องเงิน ที่เป็นหนี้อยู่เอาของฉันไปก่อนก็ได้"

  "เรื่องเงิน ฉันจะจัดการเองแต่ เงินมันมากมหาสาร พรุ่งนี้ฉันจะล้มลาย" ยิ่งฟังฉันก็ยิ่งอึ้งกับคำตอบ

  "ฉันจะเดินทางไปจีน เครียนี้กับ มัสโตเน้"

  "แล้วเรื่องที่จะให้ช่วย.." ฉันถามอีก อยากรู้เต็มทีว่าเค้าต้องการอะไร

  "จีนัส หลานสาวของฉันหลังจากวันนี้เธอจะไม่เหลืออะไร ฉันอยากให้เธอช่วยดูแล จีนัสให้ฉันที" พูดถึงจีนัสฉันก็นึกภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ชอบเดินตามฉันต้อยๆ เมื่อก่อนตอนพ่อมาติดต่องานและพาฉันมาด้วยประจำ "งั้นพาเธอมาที่บ้าน ฉันวันนี้เลยละกันอธิบายให้เธอเข้าใจ"

  "ไม่ได้ ฉันไม่อยากให้ จีนัสรู้เธอคงจะเสียงใจในตัวฉันมาก" ฉันมองหน้าอันโล เค้าดูสำนึกผิดและดูเสียใจ ฉันก็ไม่อยากจะว่าหรือขัดใจเค้า

  "แล้วจะทำยังไง"

[ปัจจุบัน]

  "ป่อยฉันเถอะขอร้อง.." เสียงจีสันแหบแห้งบนเสียงสระอื่น เมื่อเธอถูกจับขังไว้ในกรง ใหญ่เธอไม่สามารถ หนีไปไหนได้ ได้แต่นั่งนิ่ง

  "เงียบๆ อีหนูเดียวก็ได้ ผัวซักคนแล้วละ ไม่ต้องห่วง" พลึบ! เมื่อม่านเปิดออกแสงไฟแสบตา สาดส่องมาที่เธอทุกคนก็เริ่มฮือฮา

  "เริ่มกระประมูณที่ 1,000,000 บ." ทุกคนเริ่มซุบซิบกัน มีคนอยู่ด่านล่างทั้งนั่งทั้งยืน ไม่ตำกว่า 50 คน ในกลุ่มคนมีทั้งผู้หญิงผู้ชายปนเปกันไป

  "1,200,000"

  "1,500,000"

  "1,900,000"

  "เอาละครับ ตอนนี้ราคามากสุดอยู่ที่ 1,900,000 มีใครจะให้ราคากับสาวพรรมจันร์ คนนี้อีกไหม้ฮะ รับรองว่าเธอนี้เด็จแน่นอน"

  "2,000,000!"

  "สองล้านบ้านจากเบอร์ 30 จะเอายังไงละครับจะเอา สองล้านจะออกไหม้ จะมีใครสู้ราคาไหม้ครับ สองล้านครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง.."

  "10,000,000!!" เสียงตระโกนดังขึ้นมาจากด่านล่าง ฉันจำเสียงและหน้าตาของคนคนนั้นได้ดี ถึงจะไม่เจอกันเกือบสิบปี ทำไม้เธอมาอยู่ที่นี้

  "สิบล้านครับ มีคนจะซื้อคุณหนูตกอับในราคาสิบล้านเหลียน มีใครจะสู้ราคาหรือป่าวหรือ ไม่ครับ สิบล้านครั้งที่ 1 ครั้งที่ 3 ขายแล้วครับ!!" ขายเธอซื้อฉัน สิบล้านบาทงั้นหรอ? ไวท์เดินขึ้นมาบนเวที

  "ออ.. คือจะรับตัวเชินตอนงานจบนะครับ" พิธีกรพูด แต่ไวท์ไม่ฝังซักปืนออกมา ยิงโซ่ที่ล็อกประตูจนขาดออก จับฉันแขนกระชากออกมาจากกง

  "ฉันซื้อแล้ว นายไม่มีซิตมาสั่งคิดว่า แกเป็นใครไอมดปลวก.." ไวท์พูกด้วยสายตาเย็นสาใส่พิธีกรคนนั้น เพราะจ่ายเช็คสิบล้านให้ไป และลากฉันออกจากงานประมูล มีลูกน้องยืนรอไวท์อยู่ด้านนอกนับสิบ มีรถรอเราอยู่..

  "ขึ้นไป.." เธอสั่งนิ่งๆ ฉันก็ยอมเข้าไปโดยดีตอนนี้ฉันไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช้ที่นี้ "ทอม.. วายขวดนึง" ไวท์สั่งคนขับรถซึ่งเป็นคนสนิต

  "ครับ เจ้านาย" เมื่อไวท์ได้แก้ววายจากทอม ก็ดื่มมันหมดแก้วแบบที่เดียว

  "ไวท์ เธอ.." ฉันกำลังจะเอ๋ยปาดพูด ก็โดนเสียงไวท์พูดแซกขึ้นมา

  "อย่ามาเรียกฉัน ห้วนๆต่อจากนี้.. ฉันเป็นเจ้าของชีวิตเธอ"

[ปึก! ปึก! ไวท์รากฉันออกจากรถเมื่อมาถึงคฤหาจหลังใหญ่โต ของเธอ]

  "นี้ฉันเจ็บนะ อยากจับขอมือแรงได้ไหม้" ไวท์ไม่ฟังที่ฉันพูดเลยซักนิด เธอเอาแต่ลากฉันขึ้นไปชั้นบน และในที่สุดฉันก็เข้ามาในห้องๆนึง ไวท์เวียงฉันไปบนเตียง 'แรงมาก เธอเอาแรงพวกนี้มาจากไหนกัน ผู้หญิงเหมือนกันหรือป่าวเนีย'

  "ต้องการอะไรจากฉันเนีย! ยัยบ้า!!" ฉันตระโกนใส่เธอแต่ไวท์ก็ยังคงทำหน้าตาเย็นชาเหมือนเดิม จนฉันเริ่มหนาว เธอจำฉันได้หรือป่าวนะ

  "เอานี้ไป.." ไวท์หยิบเสื้อผ้า ในตูโยนให้ฉัน ฉันรับมาก็รู้ว่านี้เสื้อผ้าเธอ "ไปอาบน้ำ รีบด้วยฉันก็กำลังจะออกไปข้างนอก"

  "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า..!" ฉันหยิบหมอนที่ใกล้มือที่สุดปาใส่ไวท์

  "กล้ามานะ จีนัส ใครสั่งสอนให้ปาของใสเจ้านายกัน" ไวท์วางมือจากสิ่งที่ทำอยู่ทั้งหมดจับมือฉันเอาไว้ทั้งสองข้าง ก่อนจะกดฉันด้วยน้ำหนักตัวทั้งหมดของเธอทำให้ต้องนอนราบไปกับเตียงใต้ร่างของเธอ

  "ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดียวนี้!" ฉันตระโกนใส่หน้า แต่ก็หลับหูหลับตาไม่มองเธอ เพราะไม่รู้เลยว่าเธอจะโกรธมากแค่ไหน

  "เงียบน่า.. ตั่งสติได้ไหม้เนีย!" ไวท์ตระโกนกับมาทำให้คราวนี้ฉันรู้สึกกลัวจนน้ำตาไหร แต่ฉันรู้สึกว่าไวท์จับแขนฉันเบาลง แถมยังกดตัวฉันไม่หนักแล้ว "ถึงได้บอกให้ไปอาบน้ำไงจะได้นอนพัก.." ถึงไวท์จะพูดแบบนั้นแต่ฉันก็ยังไม่หยุดสะอื้น

  "เรื่องทั้งหทดมันเรื่องอะไร เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้กับฉันได้ละ คุณปู่หายไปไหนหรอ ไวท์ตอบที ตอบที.." ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตา แต่เสียงทั้งหมดก็ขาดหายไป กรายเป็นเสียงอื้นอึง ไวท์จูบปิดปากฉันเอาไว้ เธอเปรี่ยนจากล็อกมือมากอดฉันตอนไหนไม่รู้ ตอนแรกฉันก็ตกใจ แต่พอได้รับความอบอุ่นจากคนตรงหน้าก็อยากได้รับมันมากเหรือเกิน เมื่อไวท์ถอนจูบออกเธอมองฉัน แต่แล้วเธออุ่มฉันขึ้นจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำ

  "อาบน้ำแล้วเราจะลงไปกินอะไรกัน" ไวท์พูดพร้อมจะเดินออกไป

  "เดียวฉันไม่ไปงานเลี้ยงได้ไหม้?" ฉันถามตอนนี้ฉันเหนื่อยจริงๆ

  "ฉันไม่ได้บอกซักคำว่าจะใหัเธอไป ฉันต่างหากที่ต้องไป รีบอาบน้ำฉันจะไปอาบอีกห้อง.." จบคำพูดไวท์ก็เดินออกไปจากห้องนำเสียงปิดประตู ห้องด่านนอกทำใหัฉันรู้ว่าเธอไปแล้ว

[ไวท์]
      พอเดินออกมาจากห้องได้ ฉันก็ผึ้งรู้สึกตัว ว่าร่างกายมันทั้งร้อนและชาไปหมด เหมือนจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ เมื่อกี้ก็แค่จูบแท้ๆแต่ทำไมมันรู้สึกได้ขนาดนี้นะ 'ปึก! เสียงเปิดประตูห้องตรงข้ามอย่างแรง' ไวท์ไม่แม้จะถอดเสื้อผ้า เปิดน้ำเย็นสุดใส่ตัวเอง จนเปรียกไปทั้งตัว ให้ร่างกายที่ร้อนลุ้มได้เย็นลงบ้าง

[จีนัส..]
     ฉันอาบน้ำเสร็จก็เดินลงมา จากห้องเพราะดูเหมือนไวท์จะไม่กับเข้ามา ตอนนี้ก็รู้สึกหิวเต็มทนแล้วด้วย

  "เจ้านายครับ อย่ากระพริบตาครับ" เสียงดังอยู่ในห้องทานอาหาร พอเดินเข้าไปดู ก็เห็นอะไรที่หน้าขำสุดๆ สำหรับฉัน เห็นกาจนับสิบคนยืนลุมล้อมไวท์ คนนึงแต่หน้า คนนึงจัดการเครื่องประดับคนละชิน และ การทำงานพร้อมกันเป็นทีมทั้งหมดนี้ ก็เสร็จรวจเร็ว ท่าฉันลงมาช้ากว่านี้คงไม่ได้เห็น

  "คุณจีนัส เชินโต๊ะอาหารเลยครับ" มีพ่อบ้านคนนึงเดินมาด่านหลังฉันขี้ไปที่เก้าอี้ค้างๆ ไวท์ แต่ฉันที่กำลังจะเดินไปนั่งก็ต้องตกตลึกกับ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ เธออยู่ในชุดเดชยาวสีน้ำเงิน ด่านซ่ายกรียาวจนเห็นน่องขาขาว หน้าตาที่ถูกเครื่องสำอางแต่เติม จนสวยสง่า จากผู้หญิงที่หน้าตาสวยอยู่แล้ว ดูท่าทางห้าวๆ ก็กรายเป็นนางฟ้าจอมมารไปซะแบบนี้ ต้องชมลูกน้องมือดีทุกคน

  "ยืนรออะไร อยู่คนครัวเค้ารอจะเธอจนจะกินเองแล้วนั้น" ไวท์พูด ฉันจึงเดินไปนั่งเก่าอี้ไกล้ๆเธอ

  "อาหาร เย็นครับเจ้านาย.." คนครัวกว่าสิบคนเดินมาเสริพอาหาร มองไปรอบๆ ก็มีแต่ผู้ชาย ทำไมกันละเนีย

  "กำลังสงใสอยู่หรือป่าว?" ไวท์ถามฉัน ฉันรีบส่ายหน้าทันควัน

  "คุณหนู มีคนมาขอพบครับ" พ่อบ้านคนนั้นเข้ามาบอกไวท์ เค้าเป็นพ่อบ้านที่อายุมาก ดูเหมือนจะเรียกไวท์ว่าคุณหนูแค่คนเดียวด้วย

  "ใครค่ะ คานอร" ฉันหันไปมองไวท์ เธอพูดสุภาพกับพ่แบ้านด้วยเหลือเชื่อ

  "มาเฟีย มัสโตเน้" พอได้ยินชื่อนั้นดูเหมือนไวท์ จะนิ่งไปชั่วขณะ

  "จีนัส.. รออยู่ตรงนี้ห้ามเข้าหรือออกจากห้องนะ คานอรคีะเตียมวายให้ด้วยค่ะ ทอมนายอยู่กับจีนัส บอสตัน มากับฉัน คนที่เหลือเตรียมพร้อมในนี้"

  "เกิดอะไรขึ้นกันนะค่ะ" ฉันถามเมื่อ ไวท์เดินเข้าไปในห้องรับแขกที่ติดกับห้องทานอาหาร

  "คุณจีนัส ทราบเรื่องการตายของ คุณท่าน กับ คุณผู้หญิง ของเจ้านายไหม้ครับ" ทอมพูดขึ้น ฉันเคยได้ยินนะเรื่องที่ ทั้งพ่อและแม่ของไวท์ตายในอุบัตรติเหตุ ส่วนในตอนนั้นไวท์รอดมาได้ เพราะมาเที่ยวที่สำนัขงานของปู่ แต่หลังจากนั้น เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ไม่รู้จ่าวคราวมาแปดปีได้ ก็ทราบจากคุณปู่ว่า ไวท์มาติดต่อทำอันยมนีชุดใหญ่ขายนอกประเทศได้กำไรงาม จากการนำทองของ ไวท์มาบวกกับอันยมนีของปู่ ทำให้ได้กำไร เพิ่มพูลแต่ก็ยังไม่เคยเจอไวท์ เลยซักครั้งจนวันนี้

  "ท่าไม่ทราบผมจะบอกให้เองครับ มัสโตเน้ เป็นคนฆ่านายท่าน และ นายหญิง เมื่อสิบเอ็ดปีที่แล้วครับ" ฉันหันขึ้นไปมองหน้าคานอรทันที

  "รู้ได้ยังไงหรอค่ะ ว่าเค้าคือคนฆ่าจริงๆ" ฉันถามกับ

  "แน่ชัดว่าเค้ามีส่วนเกี่ยวค้องครับ แต่เรื่องจริงๆนั้นก็ยังไม่แน่ชัดว่า มันโตเน้เป็นคน สั่งฆ่าจริงหรือ แต่ถูกสั่งมาอีกต่อนึง" ท่าเรื่องนั้นไวท์ก็..

  "ไวท์ทราบเรื่องนี้หรือป่าวค่ะ" ฉันถามทันที

  "ทราบแน่นอนครับ เจ้านายสั่งให้สืบเรื่องการตายของคุณท่านกับคุณหญิงด้วยตัวเจ้านายเอง" แล้วเค้าไหม้ท่าไวท์เจอมัสโตเน้ตอนนี้มันจะแย่นะ

  "ทอมค่ะ ขอฉันไปดูไวท์หน่อยได้ไหม้ค่ะ?" ฉันถาม

  "ไม่ได้เด็จขาดครับ เจ้านายสั่งไว้" ทอมพูดเสียงแข็ง ทำไงได้ละ "เห็นแบบนั้นเวลาเจ้า โกรธหรืออารมเสียขึ้น มาพวกเราก็ผวาเหมือนกันนะครับ"

[ปัง! ปัง!] เสียงปืนดังขึ้นสองนัด ในห้องรับแขก ตามสัญชาตญานทอมรีบ วิ่งเข้าไปในห้องรับแขก พร้อมกับกาจอีกหรายคนที่กลูตามกันไป

[ไวท์]
     เมื่อไวท์ สั่งการลูกน้องทั้งหรายเรียบร้อยแล้ว ก็เดินเข้ามานั่งในห้องรับแขก เพื่อ รอตนสำคัญที่จะมาพบเธอ..

  "สวัดดีครับ.. ไวท์" คนที่เดินเข้ามาคือผู้ชายหน้าตาหร่อเหลา รูปร่างและลักษณะดุดบุรุตร ไวท์ยิ้มให้เล็กน้อย

  "สวัดดีค่ะ คุณมัสโตเน้.." 

  "ไม่เรียกคงคุณอะไรหรอกครับ เรียกมามัสโตก็พอ" เค้ายิ้มหวานให้ไวท์

  "ขอบคุณค่ะ แต่คงจะเรียบแบบสนิตสนมไม่ได้หรอกค่ะ" ไวท์ยิ้มให้อีกครั้ง "สรุปว่า.. มีถุระอะไรหรอกค่ะ ถึงได้มาถึงนี้?" ไวท์ถามเข้าเรื่อง

  "ผมมาถามเรื่องสินค้าที่ผม ลงประมูลไปวันนี้นะครับ เห็นว่าคุณเป็นคนซื้อมา.." ไวท์ยังคงยิ้มไม่ตอบอะไร แน่นอนไอหมอนี้พูดถึงจีนัส "ผะเอินว่า.. ผมรู้สึกไม่อยากประมูลหรือขายแล้ว ผมจะคืนเงินให้เป็นเท่าเลยท่าคุณ คืนเธอมาให้ผม" ไวท์อึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบ้างๆ แล้วบอกชายตรงหน้าอย่างสุภาพ

  "ฉันคงให้ยืนไม่ได้ค่ะ ถึงคุณจะให้เงินเยาะมากแค่ไหน.. ตอนนี้เธอเป็นของฉันไม่ว่าคุณจะต้องการอะไรคุณก็จะไม่ได้ เพราะฉันยังอยู่ตรงนี้ กรุณ่กับไปค่ะืก่อนที่ฉันจะให้คุณกับลงหลุมไป คุณมัสโตเน้.." จบคำพูดไวท์ก็บอกให้คานอรส่งแขก จากนั้นเองที่มัสโตเน้คุคขึ้น ลูกน้องคนนึงของมันก็ชักปืนออกมา

ไวท์เห็นแบบนั้นแต่ก็สายไป เจ้านั้นเอาปืนออกมาไวกว่าเธอ.. (ปัง! ปัง!) นัดแรกมันยิงถากเอวของไวท์ไป ส่วนมันโดนไวท์ยิงใสมือจนทะรุ ไวท์ลงนั่งกับพื้นมือจับแผลแน่น ตอนนั้นเองที่พวกทอมวิ่งเข้ามาล้อมเธอเอาไวท์ ปืนนับสามสิบกระบอกจ่อไปที่ มัสโตเน้ แต่แล้วเจ้านั้นก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นจีนัสเดินออกมาจากห้องครัว ชั่วพริบตาที่เจ้าฉันเดินก็แถบจะเข้าถึงตัวจีนัสอย่างหน้าตกใจ

  "สวัดดีครับ คุณหนูกับไปอยู่ในกงของผมเถาะ" ปัง!! เสียงปืนดังขึ้นอีก ใกล้ตัวจีนัส ไวท์ยินเข้าที่แขนของมัสโตเน้ เลือดสีแดงไหรทลัก มัสโตเน้เดินถอยหลัวและซุดตัวลงกับพื้น มีบริกาจสองคนเดินมากันเอาไว้ ไวท์ชุดตัวจีนัสมาไว้หลังเธอ

  "อยากยุ่งกับของๆ กู!" คราวนี้ไวท์โกรธจัดรอบยิ้มที่เคยเห็นไม่มีอีกแล้ว มัสโตเน้ เห็นทาทางของไว้ก็ยิ้ม อย่างพอใจและลุคขึ้นมา

  "หวงได้หวงไป ไวท์ เดียวกูจะพลากมันไปเหมือนพ่อแม่มึงนั้นละ.." คราวนี้ไวท์ โกรธจัดโกรธมากจนยิง ใส่ลูกน้องที่ยืนปังมันไปอีกหนึ่งนัด ทำให้มัสโตเน้ ค้อยๆเดินออกจาก คฤหาจไป.. ไวท์เดินขึ้นมาบนห้องโดยมีลากจีนัสเดินตาม ด้วยลูกต้องหรายคตพยายามจะเข้ามาดูแผลให้ แต่ไวท์ไม่ยอมตอนแรก กาจคนนึงเข้ามาดูก็โดนไวท์ปัดครั้งเดียวก็ลงไปนอนล้มกับพื้น จนเธอเดินเข้ามาในห้อง

  "เจ้านายให้พวกเราทำแผลเถาะครับ.." ทอมพูด

  "ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งไง! อยากโดนลูหตระกั่วหรือไง!!" ไวท์โมโหจัด แต่เลือดของเธอก็ยังไม่หยุดไหรเลย ทำให้ทุกคนห่วงกันมาก

  "แต่เจ้านาย.."

  "ไวท์ ขอร้องละช่วยทำแผลเถาะนะ ฉันขอร้อง" ไวท์มองจีนัสที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ไม่พูดอะไร ทอมก็สั่งให้หมอ ที่เป็นหน่วยกล้าตายเข้าไปทำแผล

  "อย่ามายุ้งกับกู!!" ไวท์สบดลั้นทำให้ หมอคนนั้นถึงกับผวาแซไปอีกทาง

  "ขอร้องละ ไวท์ หยุดเถาะนะ" คราวนี้จีนัสกอดตัวไวท์เอาไวท์ใน และ พยักหน้าให้ทอม ให้หมอมาทำแผล.. ไวท์ไม่ขัดขืนเพราะจีนัสกอดเธอกลัวว่า ท่าสระบัดกอดเธออาจจะล้มจนบาจเจ็บได้ หลังจากที่ทำแผลจนเรียบร้อน ไวท์ก็นอนอยู่บนเตียง โดยมีจีนัสนอนอยู่ข้างๆ

  "คุณจีนัสครับ ดูแลเจ้านายให้ด้วยนะครับ เพื่อเจ้านายจะไข้ขึ้นกลางดึก" หลังจากที่ทอม สั่งจบก็ออกจากห้องไปทิ้งเธอเอาไว้กับไวท์ตามลำพัง มองๆดูช่างของไวท์ ที่จริงเธอก็เป็นผู้หญิงคนนึงเหมือนกัน แต่ทำไมเธอถึงได้แข็งแกร่ง ไม่แตกต่างจากผู้ชายเลย ก็ไม่รู้ พูดจบจีนัสก็พยายามนอนให้หลับ แต่ตอนที่กำลังจะหลับนั้นเอง ก็รู้สึกได้ถึงมือของใครคนนึงโอบเอวเธอ ลืมตาขึ้นมา ตัวกาลนั้นคือไวท์ที่ทำเป็นละเมอกอดเธออยู่นั้นเอง

  "ไวท์แกล้งใช้ไหม้?" จีนัสพูดเสียงเบากลัวว่าไวท์จะละเมอจริงๆ

  "..." ไม่มีสัญญานตอบรับ ไวท์ยังคงนิ่งได้เหมือนหุ่นที่ไร้ชีวิต เห็นแบบนี้จีนัส ก็ได้แต่พยายามค่มตาให้หลับ แต่แล้วเธอก็ต้องสระดุ่งเมื่อคนที่กอดเธอ ขยับตัวเข้ามาให้แบบชิดกันเข้าไปใหญ่