รักอันตรายของยัย อสูนร้านทั้ง 5

"ไวท์แกล้งใช้ไหม้?" จีนัสพูดเสียงเบากลัวว่าไวท์จะละเมอจริงๆ
"..." ไม่มีสัญญานตอบรับ ไวท์ยังคงนิ่งได้เหมือนหุ่นที่ไร้ชีวิต เห็นแบบนี้จีนัส ก็ได้แต่พยายามข่มตาให้หลับ แต่แล้วเธอก็ต้องสระดุ่งเมื่อคนที่กอดเธอ ขยับตัวเข้ามาให้แบบชิดกันเข้าไปใหญ่
"ไวท์.. แกล้งอะไรกันเนีย" ฉันใช้มือพลักอกไวท์ให้ออกห่าง แต่เมื่อมือของฉันสำผัสตัวไวท์เท่านั้นก็ต้องฉงัก "ไวท์เธอตัวร้อน.. " ฉันรุคขึ้นมานั่งบนเตียง ใช้หลังมือแตะที่หน้าผากของไวท์ "ทำไงดี.." ฉันคิดอยู่หรายวิธีจะให้พวกคุณทอมมาช่วย ก็อะไรอยู่เพราะลูกน้องของไวท์ไม่มีผู้หญิงอยู่เลย.. ในที่สุดฉันก็เดินออกไปนอกห้องเห็นบริกาจของไวท์ยังทำหน้าที่กันอย่างดีด่านนอก และ ฉันเห็นพ่อบ้านคานอลยังคง เดินอยู่บริเวณห้องรับแขก
"คุณคานอลค่ะ.." ฉันเรียก.. เค้าหันมาทำความเคารพ
"มีอะไรครับ คุณจีนัส"
"ไวท์ตัวร้อนมากค่ะ ฉันอยากได้น้ำเย็นกับผ้าเช็ดตัว ช่วยเตรียมให้ที่ห้องได้ไหม้ค่ะ" คานอลพยักหน้ารับแล้วรีบเดินไปที่ห้องครัวทันที ฉันเดินกับไปที่ห้องนอน ไวท์ยังนอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม "ไวท์.. " ฉันขึ้นไปนั่งข้างๆไวท์ และแกะกระดุมเสื้อเธอออกกลัวเธอจะไม่สบายตัว ไวท์ก็ตื่นขึ้นมาทับตัวฉันทุ้มลงกับเตียงแต่ไม่แรงเท่าไหร่แล้วขึ้นมาคร้อมตัวฉันเอาไว้ "ไวท์!" ฉันตระโกนเรียกชื่อ ไวท์ก่อนที่เธอจะต้อยฉันซะก่อน เธอฉงักและเหมือนจะมองเห็นฉันบ้างแล้ว เท่านั้นละเธอก็ฟุบลงมาบนตัวฉันเลย ไวท์อาการหนักไม่แน่ใจว่าจะพาเธอไปหาหมอซะดีไหม้
"คุณจีนัส ของมาแล้วครับ" คานอลเรียกอยู่นอกห้อง ฉันจึงรีบลุกไปเอาของจากคานอลนอกห้อง "คุณจีนัส คุณหนูอาการเป็นยังไงบ้าง"
"ตัวร้อนมากค่ะ พาไวท์ไปโรงพยาบาลได้ไหม้ค่ะ จะได้ให้ดูแผลด้วย"
"คุณหนู ไม่ไปโรงพยาบาลครับ" ไม่ไปโรงพยาบาล?
"ทำไมค่ะ?" ฉันถามคานอลทันที
"เรื่องการทำเหมืองทองโดยมีคุณหนูเป็นประถานบริษัท นั้นไม่เป็นความรับครับ แต่คุณหนูก็ไม่เข้าสังคมในงานต่างๆ เพื่อนป้องกันการโดนปองร้าย แม้แต่การไปโรงบาลก็เป็นความเสียง คุณหนูสั่งเอาไว้" ฉันได้แต่อึ้งและพยักหน้า รับของจากคานอล "ช่วยดูแลคุณหนูด้วยนะครับ"
"ค่ะ.." ฉันเดินกับมาในห้อง พร้อมน้ำและยา ยังมีข้าวต้มมาด้วย "ไวท์.." ฉันเรียกเธออีก "ตื่นมาเดียวนี้เลยนะ.. ท่าเธอไม่ตื่นฉันจะทำไงละ" พูดแค่นั้นฉันคิดว่าเธอจะไม่ตื่น แต่เธอก็ลืมตาขึ้นมาแล้วพูดเดียวเสียงแสบแห้งว่า
"ยัยแมวป่า.." เธอพูดและมองหน้าฉัน (ฮะ! แมวป่าฉันหรอ?)
"ไวท์เธอได้ยินฉันไหม้?" ฉันถามเธอ เธอแค่พยักหน้า "ฉันจะเช็ดตัวนะ และก็กินข้าวกินยา.." เธอพยักหน้าอีกครั้ง ฉันจึงค้อยๆถอดเสื้อเธอ (นี้.. ฉันไม่เคย ทำแบบนี้ให้ใครเลยนะ!) อยากจะพูดใส่เธอนะ ท่าเธอไม่ไขขึ้นแบบนี้
ถอดเสื้อเธอออก ก็เริ่มเช็ดตัวตัวไวท์ มองเนื้อของเธอแล้วถึงจะรู้ว่าเคยเป็นลูกคุณหนูเหมือนกัน แต่เนื้อตัวเธอขาวเหมือนไข่มุคยังไงอย่างงั้นเลย จะจับหรือจะแตะก็นิ้มไปหมด ไม่รู้ว่าทั้งแรงทั้งกำลังที่เธอใช้ตอนช่วยฉันเธอเอามาจากไหน น้ำอุ่นๆที่ฉันได้มาโดนอากาศเย็นจากแอก็เริ่มเย็นมานิดๆแล้ว เช็ดตรงส่วนไหนของเธอก็เริ่มบิดตัวด้วยความเย็น ตอนจะเช็ดฉันก็เริ่มมือสั่น
"ยัยบ้า เธอจะทำให้ฉัน.." ไวท์พูดยังไม่จบ เธอเงียบไปนอนหันหน้าไปอีกทาง ฉันไม่แน่ใจว่าเธอเป็นอะไรไป "ไม่เช็ดตัวแล้ว.. เอาเสื้อมาให้ที" ไวท์พูดอย่างเอาแต่ใจ แต่ฉันก็ต้องทำใจเพราะเธอป่วยเลยอารมไม่ดี
ฉันหยิบเสื้อผ้ามาให้ไวท์ ไวท์ได้แต่มองเสื้อเชิตตัวใหม่ที่หยิบมาให้อย่างเหนื่อยหน่อย ก่อนจะขยับเชื่อช้ามาหยิบเสื้อ ฉันจึงเข้าไปนั่งใกล้ๆเธอ
"ไม่ต้องแล้ว เดียวฉันใส่เสื้อให้" ฉันเข้าไปใกล้ไวท์ หน้าเราใกล้กันมากอีกนิดเดียวก็ติดกันอยู่แล้ว ฉันใส่เสื้อผ้าติดกระดุมแต่ละเม็ดให้เธออย่างยากเย็น แต่ในที่สุดฉันก็ใส่ให้เธอจนเสร็จ ถึงจะช้าไปหน่อย.. ไวท์ยังคงจ้องหน้าฉัน ตอนที่ฉันจัดปกคอเสื้อให้เธอ
"มะ.. มีอะไร?" ฉันถามตระกุตระกัก ทำให้ไวท์หันหน้าไปอีกทาง
"เธอใส่เสื้อให้ฉันผิดด้าน.." ฉันมองเสื้อที่ตัวเธอทันที ฉันใส่ผิดจริงๆทำไม่ดูเลยนะฉัน (แย่จริง..)
"ขะ.. ขอโทษ" ฉันพูดและกำลังจะถอดเสื้อให้เธออีกรอบ
"ไม่ต้องใส่ให้แล้ว ฉันไม่ใส่อยากนอน" ไวท์เอาแต่ใจอีกแล้ว
"กินข้าวต้มกับยาก่อนซิ คุณคานอลเค้าทำมาให้" ไวท์มองฉันอีก มีอะไรกันหนักหนานะ (ไม่พอใจก็พูดมาก็ได้จ้องหน้าหาเรื่องหรอ?)
"ป่อนให้หน่อย.." ไวท์มองไปที่ข้าวต้มจานนั้นทำไมฉันต้องทำ "ฉันเหนื่อยยกแขนยังไม่ขึ้นเลย" ไวท์บอกฉันทำเป็นว่าจะไม่ป้อนเธอ แต่สุดท้ายฉันก็ยกชามข้ามต้มฉันไปนั่งข้างๆ เธออยู่ดี (ดีนะที่ไวท์ ไม่ให้ฉันพูดว่าอ้ำ.. อะไรเอียนๆแบบนั้น)
"กอนยาด้วย.." ฉันหยิบยามาให้เธอ "กินได้ไหม้?" ฉันถาม
"ได้.. แบบนี้เธอคงป้อนฉันไม่ได้หรอก" ไวท์หยิบยาไปจากมือฉัน กลืนมันลงคอไปแบบไม่กินน้ำตามเลย
"นี้น้ำ กินไปเยาะๆ" ฉันส่งใหัไวท์ "ตอนเธอป่วยแบบนี้ก็น่ารักดีนะ" ฉันพูดในความหมายนั้นจริงๆ เพราะไวท์ก่อนหน้านั้นน่ากลัวเป็นบ้า
"ไม่ต้องพูดมาก นอนได้แล้ว" ไวท์ล้มตัวลงนอนบนที่นอน แต่ตอนนี้ฉันไมาอยากนอนข้างๆ คนอารมขึ้นๆลง
"ไวท์ฉันไปขอนอนห้องอื่น.."
"ไม่ได้!" ไวท์ฉุดฉันลงไปนอนข้างๆ "นอนนี้ข้างๆ ฉันดีแล้วลูกน้องฉันมีแต่ผู้ชาย อยากโดนไอพวกฉันจับปล่ำมากหรือไง"
" ...." ฉันไม่พูดรู้สึกกลัวๆ นิดๆ แล้วไง
"งั้นก็นอนได้แล้ว" ไวท์จับให้ฉันนอนหนุนแขนเธอแต่รู้สึกว่าตัวเองนอน ไม่หลับเลย นอนมองเพดานแบบนี้ ที่นี้ก็ไม่ใช้ห้องนอนของฉันด้วย (นึกถึงก็เป็นห่วงข้าของที่ไม่มีสิทได้ขน) ในตอนนั้นควาสคิดพุ้งซ่านของฉันก็หายไป เมื่อเจ้าของแขนที่ฉันนอนหนุนเอาแขนอีกข้ามาโอบที่เอวฉันเอาไว ฉันก็หันหน้นไปหาเธออย่างเสี้ยงไม่ได้ เธอหน้าจะหลับไปแล้วนะคิดว่า..
"นอนไม่หลับ?" คำถามเบาๆ ได้เอ๋ยขึ้นมา แต่ไวท์ไม่ลืมตา
"อือ.. เป็นห่วงบ้าน เป็น ห่วงคุณปู่" ฉันพูดและเริ่มเงียบเสียงลง
"ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย นอนซะพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า" หลังจากพูดจบ ไวท์ก็ขยับตัวเข้ามากอดฉันแน่มากขึ้น ไวท์นั้นช่างใจดีและแสนดีไม่เคยเปรี่ยน ดีใจที่มีเธออยู่ใกล้ๆ ในเวลาแบบนี้
"ขอบคุณนะ" ฉันพูดจบก็หลับตาลงและเผอหลับในอ้อมแขนของไวในที่สุด
[เช้าวันใหม่]
ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างเหนื่อยล้า เพราะหรายๆ เรื่องทำให้ฉันตื่นสาย.. มองนาฬิกาก็ 10:00 น. มันสายมากแบบที่ฉันไม่เคยสายตื่นมาขนาดก่อน รู้สึดได้เลยว่าร่างกายมันล้า กว่าจะรุคไปเข้าห้องน้ำได้ก็ลำบากเลย พอเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฉันก็เดินเข้ามาแบบไม่ลืมหูลืมตา ถอดเสื้อผ้าเข้ามาเลย ฉันก็ต้องฉะงักเพราะว่า ไวท์เธอยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำกำลังแปลงฟันอยู่ ก็หันกับมามองฉัน ที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยซักซิ้น ยิ้งเธอจ้องก็ทำให้หน้าฉันร้อนผ่าว..
"ห้ามม้องนะ!" ฉันพูดออกไปตามสัญชาติญาน ไวท์ก็รีบหันไปมองทางอื่น เราเงียบกันอยู่นาน ไวท์ก็หยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ส่งให้ฉันแบบไม่มอง ฉันหยิบมาห่มจนมิดชิดแล้ว ก็มองมาที่ไวท์เธอยังคงหันไปมองทางอื่น ไม่รู้ทำไมฉ้นต้องอาย แทมยังเขินไวท์มากขนาดนี้ด้วยเราเป็นผู้หญิงเหมือนกันแท้ๆ
"ฉัน.. จะออกไปข้างนอก" ไวท์พูดพร้อมจะเดินผ่านฉันไป
"เดียว! ไวท์เธออาบเสร็จแล้วหรอ?" ฉันถามเธอ
"ออ.. อือ.. ยังหรอกเธออาบซะเดียวฉันไป อาบข้างๆ" ไวท์พูดจบก็เดินออกไปเลย ทิ้งฉันไว้คนเดียวในห้องน้ำ ฉันยืนนิ่งอยู่พักหนึ่งแล้วไปอาบน้ำ
[ไวท์]
ฉันตื่นขึ้นมาคราดเครื่อนจากเวลาตื่นจริงนิดหน่อย ลืมตาขึ้นมาก็เห็นจีนัสนอนหลับสนิต อยู่ในอ้อมแขนเมื่อคืนนี้ฉันมีไขขึ้น พอจำได้อยู่บ้าง เพราะฉันด้วยทำให้เธอต้องเหนื่อย คงต้องให้เธอพัดอีกซักหน่อย ฉันรุคจากเตียงอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจีนัสจะตื่นรุคมาได้ฉันก็เอาผ้าห่ม ห่มให้เธอแถนไออุ่นจากตัวฉัน เมื่อยืนนี้ฉันก็นอนไม่ได้ใส่เสื้อเลย (ทำไมไม่ใส่ละ?) ถามตัวเอง ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ มองแผลที่เอวมันก็ยังรู้สึกทั้งเจ็บทั้งปวดไม่หาย นึกแล้วก็รู้สึกแค้น ไอมัสโตเน้ กล้ามาหยามถึงที่ อยากจะฆ่ามันให้ตายไปซะ
ปึง! เสียงปิดประตูห้องน้ำมีคนเดินเข้ามา ฉันไม่ได้นึกถึงใครอื่นเลยนอกจากจีนัส เธอคงลำเมอนึกว่าห้องเธอแน่ เข้ามาแบบไม่ระวังว่าจะมีใครอยู่เลย ฉันที่กำลังแปลงฟังมองคนที่เดินเข้ามาช้าๆ เท่านั้นเองก็ตกตลึงเพราะคนที่เข้ามาใหม่ฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยแม่แต่ชิ้นเดียว
"ห้ามมองนะ!" คำสั่งที่ออกมาจากปากจีนัส ทำให้ฉันก้มหน้ามองน้ำในอ่าง ฉันส่งผ้าเช็ดตัวใหัเธอแบบไม่ได้มอง
"ฉัน.. จะออกไปข้างนอก" ฉันบอกเธอและเดินออกมา
"เดียว! ไวท์เธออาบเสร็จแล้วหรอ?" จีนัสถาม
"ออ.. อือ.. เดียวฉันไปอาบห้องข้างๆ" พูดจบฉันก็เดินออกมาทันที ฉันออกมานอกห้องน้ำก็คิดถึง รูปร่างของจีนัส ผิวกายขาวเนีย ตอนที่เห็นก็เหมือนกับทุกอย่างหยุดนิ้งไป เป็นเพราะอะไรไม่รู้ฉันสมควรออกจากห้องนี้ซะที เดินออกมาในสภาพชุดนอน กรายเป็นที่น่าตกใจของลูกน้องหรายสิบคน
"เจ้านายวันนี้ เสื้อสูตรที่เจ้านายสั่งพวกเราเตรียวไว้ในห้องแล้วนะครับ" ทอมเข้ามาบอกฉัน เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว ไอพวกนี้เห็นฉันเป็นอะไรกันวะ
"ไปเอาเสื้อสูตรตัวใหม่มา ไม่เอาตัวในห้องและห้ามใครเข้าไปด้วย" ฉันสั่งทอมเสร็จก็เดินไปห้อง นอนอีกห้องหนึ่งที่อยู่ไกรออกไป ห้องนี้จริงๆเป็นห้องของฉัน ซึ้งทุกอย่างครบครันทั้งรองเท้า นาฬิกา เครืองประดับต่างๆ และเครื่องสำอางแต่ฉันไม่มานอนห้องนี้เมื่อคืนเพราะ จีนัสเข้ามาอยู่ด้วย ไม่อยากให้เธอมาเห็นปืน อาวุตร หรือ เอกสารสำคัญเกี่ยวกับอดีตของฉัน ฉันอาบน้ำเปรี่ยนเสื้อผ้า เป็นเสื้อสูตรที่ใสประจำทุกครั้งที่ออกนอกบ้าน วันนี้คงต้องแวะเวียนไปหรายที่ ส่งใสจะต้องกับดึกแน่ คงต้องพาจีนัสไปด้วย ไม่อยากให้เธออยู่คตเดียวในบ้าน (ก็อก!ๆ) เสียงเคราะประตูห้อง
"เจ้านายครับเลียขา เอมิเลีย มาขอพบครับ" พอฉันได้ยินชื่อฉันก็เดินออกไปทันที เลียขาเอมิเลีย ท่าจำไม่ผิดหน้าจะเดินทางไปจีนพร้อมกัยอันโล
"เอมิเลีย.." ฉันเห็นเอมิเลีย เลียขาคนสวยของอันโลนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก เธอยืนขึ้นทำความเคารพฉัน เมื่อฉันเดินมานืนตรงหน้าเธอ
"ไวท์.." เธอเรียกชื่อฉัน เท่า นั้นเองน้ำตาเธอก็ไหรออกมา ทำฉันตกใจ
"เอมิเลีย เกิดอะไรขึ้นกัน?" ฉันถามและเปรี่ยนที่ไปนั่งข้างๆ เธอ
"คุณอันโล เจ้านายที่รอบสังหารที่จีนค่ะ คุณอันโลบอกว่าทีาเกิดอะไรขึ้น ให้ฝากจดหมายกับ.. เอกสารพวกนี้ให้คุณค่ะไวท์" เอมิเลียยกกระเป๋าสีดำที่เธอนำมาด้วยให้ฉัน เป็นกระเป๋าใส่หรัส 6 หลัก
"รหัสละ?" ฉันถาม
"ไม่ทราบค่ะ เค้าตายไปก่อนที่จะบอกฉัน" จบเท่านั้นน้ำตาก็ไหร่ออกมาอีก
"เอมิเลีย ใจเย็นนะคุณคงเหนื่อยนะ พักผ่อนก่อนนะ บอสตั้น! พาเอมิเลียไปพักก่อน" พูดจบเท่านั้นบอสตั้นก็เดินมาหาฉัน "ดูแลเธอให้ดีอย่าให้คราดสายตาเชียวนะ อาจจะถูกรอบฆ่าทีหลังเพราะเธอเป็นคนถือกระเป๋า"
"ครับเจ้านาย.." บอสตั้นพาเอมิเลีย ไปที่ห้องรับรองแล้ว เหลือแค่ฉันนั่งอยู่ที่โซฟา (อันโลตาแก่นั้นตายแล้วงั้นหรอ.. บ้าสิ้นดี?) ฉันทิ้งตัวลงกับโซฟา เท่านั้นเองนึกถึงภาพ ในทุกช่วงเวลาที่เคยเจอกับอันโล เหมือนผึ้งผ่านมาแค่เซี่ยววินาที ต่อจากนี้ฉันจะไม่เจอเค้าอีกแล้ว คนที่เหมือนพ่อคนที่สองของฉัน แล้วจีนัสละ ฉันจะบอกเธอยังไงอีกไม่นาน สื่อก็ต้องออกข้าวเรื่องนี้ จะบอกเธอยังไงดี
"ไวท์.." เสียงเรียกชื่อฉันดังมาจากด่านบนของบรรนได เมื่อมองตามเสียงก็เห็นว่าคนที่เดินลงมานั้นคือจีนัส ยิ่งทำให้ฉันแถบเก็บอารมไว้ไม่อยู่ ฉันต้องรีบไปทางอื่นเพื่อละงับอารมตัวเอง "ไวท์เป็นอะไรทำไม ทำหน้าแบบนั้นละ"
"จีนัสคือ.." ฉันยังไม่แน่ใจว่าจะบอกความจริงทั้งหมดให้จีนัสฝังดีใหม้ แต่พอจะพูดออกไป ทอมก็เดินเข้ามาในบ้านอย่างรวจเร็ว
"เจ้านายครับ! มัสโตเน้มันมาครับ!" ฉันรีบหันไปทางทอม พวกมันมาทำไมอีก "เจ้านายครับ พวกมันพากันมาที่หน้าบ้านครับ"
"ทอม ใจเย็นอยู่กับจีนัส ใครเข้ามาในบ้านยิงให้หมด" ฉันหยิบเปิดเดินออกไปทางตัวบ้าน มัสโตเน้ยืนอยู่ที่หน้าประตูพร้อมลูกน้องอีก 20 กว่าคน
พวกมันทำหน้าจะพังรั้วประตูบ้าน ปังๆๆ! ฉันยิงปืนใส่พวกมันไปสี่นัดทำให้ลูกน้องมันลงไปนอนสองคน
"ใครเข้ามาในนี้มันตาย!!" ฉันตระโกนบอกพวกมัน และ พร้อมที่จะยิงปืนอีกหรายชุด ลูกน้องของฉันทะยอยกันมา
"เดียวเซ่! ไวท์ ฉันแค่จะมารับตัวลูกหนี้เท่านั้นเอง!!" มัสโตเน้เดินออกมาจากฝูงลูกน้อง ที่พากันรายล้อม
"ลูกหนี้แก ที่นี้ไม่มีเวย!! ใสหัวไปท่าไม่อยากตาย!!!"
"เอาตัวลูกหนี้กูมา! ไม่งั้นก็จ่ายหนี้เธอเซ! ไวท์ 1,000,000,000!! อันโลมันตายแล้ว หนี้ของตระกูลจัสตินโลมันหนักหนาโวย!! จีนัสต้องใช้หนี้ต่อจากมัน ไม่งั้นกูจะเอามันเข้าคุก!" มัสโตเนัยืนยิ้มอย่างเป็นต่อ.. อันโลตายแล้วยิ่งได้ยินจากปากมัสโตเน้มัน ก็ยิ้งทำให้แค้นอยากจะฆ่ามันให้ตายเดียวนี้เลย แต่ตอนนี้ต้องคิดถึงจีนัสก่อน ตอนนี้จะแก้ยังไงดี
"ขอโทษที่ขัดจังหวะ ทั้งสองคนพูดครับ" ตอนนั้นเองตอนที่สถานะการยังไม่ครี่คราย คานอลพ่อบ้านของไวท์ ก็เดินแซรกเข้ามากลางวง "คุณมัสโตเน้ หนี้ของอันโล จัสตินโล ไม่เกียวอะไรกับคุณจีนัสเลยแม้แต่อย่างได ตอนนี้คุณจีนัสเป็นภรรยตามกดหมายของ ไวท์ นิโคริสแจ็ค ตามกฏหมายการจดทะเบียนสมรถระหว่างผู้หญิงด้วยกัน ตอนนี้เธอคือ จีนัส นิโคริสแจ็ค เธอไม่ใช้ลูกหนี้ของคุณแมัแต่อย่างได เมื่ออัลโลตายตอนนี้คุณก็ได้ถือว่าชวดเงินจำนวนที่กร่าวมาแล้ว ท่าคุณยังไม่ยอมกับไป ท่าเราจะแจ้งตำรวจโทษฐานบุครุค หลักฐานอยู่วงกล้องวงจรปิดหมดแล้ว สิ่งที่ไวท์ทำนั้นก็เหมือนกับการป้องกันตัว จะกับไปหรือจะให้แจ้งตำรวจครับ"

[ความรู้เพิ่มเติม.. หลังจากที่ศาลสูงสุดได้ตัดสินว่ากฎหมาย DOMA ใช้ไม่ได้ (กฎหมาย DOMA ระบุว่าการแต่งงานจะต้องเป็นระหว่างผู้ชายและผู้หญิงเท่านั้น) นับแต่นี้เป็นต้นไปคนที่เป็นเกย์, เลสเบี้ยน หรือคนที่รักคนเพศเดียวกันจะสามารถแต่งงานกันได้และสามารถได้รับสิทธิประโยชน์ต่างๆ เช่นเดียวกับคู่สมรสทั่วๆ ไป

Janet Napolitano ซึ่งเป็นเลขาธิการฝ่ายโฮมแลนด์ซิคิวริตี้ ได้ประกาศว่าตนได้สั่งการให้เจ้าหน้าที่ USCIS พิจารณาคำร้องที่ยื่นขอสิทธิด้านอิมมิเกรชั่นของคู่สมรสเพศเดียวกัน โดยให้ใช้มาตรฐานการพิจารณาเช่นเดียวกันกับคู่สมรสชายและหญิงทั่วๆ ไป

คนต่างชาติที่แต่งงานกับคนอเมริกันหรือคนที่ถือใบเขียว ถึงแม้ว่าจะเป็นคนเพศเดียวกัน คู่สมรสของตนก็จะสามารถยื่นคำร้อง I-130 เพื่อขอใบเขียวให้แก่คู่สมรสเพศเดียวกันได้

โควต้าวีซ่าของญาติประเภท 2A สำหรรับเดือนสิงหาคม 2013 ได้ถึงวันที่ปัจจุบัน (current) ญาติประเภท 2A คือสามีภรรยาหรือลูกที่อายุไม่เกิน 21 ปี ของผู้ถือใบเขียว หมายความว่าในปัจจุบันคู่สมรสและลูกที่อายุไม่เกิน 21 ปี ของผู้ถือใบเขียวสามารถรรับใบเขียวได้เลยโดยไม่ต้องรอโควต้า]
"ดังนั้นเรื่องที่พวกแกพูดก็ไม่เกี่ยวกันใสหัวออกไปซะ เดียวนี้!" ไวท์ตระโกนเสียงดัง ทำให้มัสโตเน้ได้แต่อึ้ง..