คณะนักสืบกิสบอน ไม่มีอะไรที่ไขไม่ได้

     "แก้แค้นเหรอ? ฉันสาบานได้เมื่อวานมันยังไม่มี"

กิสบอนแทบไม่เชื่อตาตัวเอง เค้าพลิกหน้าพลิกหลังกระดาษไปๆมาๆ เอาส่องกับแสงแดดก็แล้ว แต่ก็ไม่ได้ดูแปลกอะไรเลย เขาไม่รู้เลยว่าคำๆนี้ทำไมมันโผล่มาอยู่บนกระดาษได้ยังไง กิสบอนเอานิ้วชี้ข้างที่ถือกระดาษถูจมูกอย่างใช้ความคิดก่อนจะได้กลิ่นมะนาว แต่...โต๊ะน้ำชาวันนี้เป็นอิงลิช เบรคฟาส เขาไม่ใส่มะนาวกันนิ่ กลิ่นมะนาวมาจากไหน? กิสบอนสอดส่องสายตาหาก็ไม่เห็นจะมีมะนาวบนโต๊ะ จนเค้าหยุดอยู่ที่ปลายจมูกเขา หรือว่ามันอยู่ที่กระดาษ? กิสบอนดมกระดาษ ใช่! กลิ่นมะนาวอยู่ในกระดาษ แต่ทำไมล่ะ?

     "วิล ลองดมกระดาษสิ่ กลิ่นมะนาวใช่มั้ย?"

กิสบอนยื่นกระดาษให้วิล เขาลองดมๆกระดาษก่อนจะพยักหน้าและคืนให้กิสบอน

     "มันอยู่คู่กับเทียนสีดำ แปลว่าเทียนก็ต้องเป็นตัวแปรร่วมกับคำนี้ๆที่อยู่ดีๆก็โผล่มาแน่ๆ"

กิสบอนวิ่งเข้าไปในห้องทำงาน หยิบเทียนสีดำออกมาและจุดมันอีกครั้ง เขาลองเอากระดาษลนๆไฟ พอให้กระดาษร้อน อักษรจากที่เคยเลือนลางมันกลับเข้มขึ้นจนมองเห็นได้ชัด

     "เมื่อคืนฉันเพลียเลยเผลอโดนไฟลน มันถึงได้ปรากฎออกมา เข้าใจล่ะ มะนาวมันเป็นกรด พอถูกความร้อน มันเลยเผาไหม้เป็นสีน้ำตาลเข้ม!"

เขาเริ่มเอาไฟลนไล่กระดาษให้ทั่ว ที่ขอบกระดาษด้านล่างทางขวามือ ปรากฎให้เห็นคำว่า

     Edna's secret

    (ความลับของเอ็ดน่า)

     "อืม ชักจะซับซ้อนสะแล้วสิ่"

ชาลีเคี้ยวฟอนดันในปาก ทำหน้าเคร่งขรึม เขาหยิบนาฬิกาออกมาจากเสื้อของเขาเพื่อดูเวลา 10.30แล้ว ช่างเป็นเวลาสาย สำหรับผู้มีการงานอย่างชาลี และวิลเลียม

     "วิล หมดเวลาน้ำชาแล้ว"

ชาลีค่อยลุกจากเก้าอี้อย่างขี้เกียจ เขายืดเส้นยืดสายก่อนจะเดินนำเข้าไปในสำนักงาน

     "ฉันมีงานให้นายทำ"

กิสบอนแตะไหล่วิล หน้าตาของเขาจริงจังมากขึ้น

     "ฉันอยากให้นายสืบดูว่าบ้านพรินสตันเนี่ยเคยทำอะไร หรือมีศัตรูที่ไหน เกิดเหตุการณ์อะไรบ้างนายต้องมาบอกฉันเข้าใจมั้ย?"

     "คร้าบผม เจ้านาย"

วิลเลียมยิ้มอย่างยียวน การหาข่าวสารมันเป็นหน้าที่ของเขาอยู่แล้ว ก็เขาเป็นนักข่าวของบิ๊กเบนนิวส์ สายของเขามีไปทั่วลอนดอน ก่อนจะลุกจากเก้าอี้และเดินเข้าไปในสำนักงานตามชาลีไป ทั้ง2หยิบเสื้อคลุมและหมวก ก่อนบอกลาลูธ่า และออกจากสำนักงานไป แต่กิสบอน เขายังนั่งที่อยู่ที่เดิม เขาเอนเก้าอี้และหลับตาลง ลมพัดเอื่อยๆเย็นสบาย  เขาคิดอะไรไปเรื่อยปื่อย จนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากข้างรั้วของเขา เสียงหัวเราะอันแสนสดใสของแอนนา แลนซ์ หญิงที่กิสบอนหมายปองและหลงรักเข้าเต็มเปา ลูกสาวคหบดีผู้ร่ำรวย ใช่ ข้างตึกสำนักงานของเขาเป็นบ้านคหบดีผู้มั่งคั่งของฟิล แลนซ์ ผู้เป็นพ่อของเธอ แอนนาวิ่งเล่นกับกิสโบในสวนหน้าบ้านของเธอ ให้เดาเลยว่าเจ้ากิสโบแอบมุดรั้วเข้าไปบ้านแลนซ์อีกแล้ว แต่ต้องขอบคุณมันที่ทำให้กิสบอนได้รู้จักเธอ แต่พ่อของเธอมักจะไม่ชอบเวลาที่เจ้ากิสโบแอบเข้าบ้านและมาฟัดสวนของเขาเสียหาย เธอหยุดที่ข้างรั้ว มองกิสบอนที่หลับตาพริ้มอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

     "สวัสดีค่ะคุณมอนทราช"

แอนนาเอ่ยคำทักทาย แต่กลับทำให้กิสบอนสะดุ้งจนตกเก้าอี้ ให้ตายสิ เสียฟอร์มชะมัด กิสบอนบ่นอุบอิบ เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนที่เขาจะเดินมาที่ข้างๆรั้วเด็ดดอกไฮเดรนเยียร์สีม่วงอ่อนให้เธอ

     "สวัสดีครับแอนนา เรียกกิสบอนเถอะครับ เราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล"

แอนนายื่นมือให้กิสบอนจุมพิตพอเป็นพิธี ก่อนจะรับดอกไม้มาจากกิสบอน เธอหน้าแดงก่ำ ด้วยความอาย

     "คะ..ค่ะ"

     "........"

ทั้ง2คน ต่างตกอยู่ในความเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

     "เอ่อ..มีคดีให้สืบเหรอคะ?"

แอนนาม้วนผมเล่นแก้เขิน

     "อ่อครับ คดีของบ้านพรินสตันที่เป็นข่าวครึกโครม คุณคงเห็นในหนังสือพิมพ์"

     "ขอให้คดีลุล่วง และขอให้พบหนูนาลานะคะ"

เธอยิ้มหวาน ก่อนจะได้ยินเสียงพ่อของเธอเรียกเธอดังมาจากในบ้าน

     "แอนนา แอนนา หนูอยู่ไหน?"

ฟิล แลนซ์ พ่อของเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตู ก่อนจะเห็นเจ้ากิสโบ ยืนอยู่หน้าเขา ส่ายหางดุ๊กดิ๊กชวนเป็นมิตรด้วย  หน้าเขาโกรธจนแดงก่ำ คว้าร่มที่วางไว้หน้าบ้าน

     "ไอ่เจ้าหมาบ้า! ออกจากบ้านฉันเลยนะ ไป! ว๊ากกก!!"

ฟิลร้องลั่นเสียงดัง จนแอนนาและกิสบอนหันไปมองทางต้นเสียง กิสบอนบ่นพึมพำว่า "ซวยล่ะสิ่"

แอนนาวิ่งไปห้ามพ่อของเธอ เธอแย่งร่มมาจากมือพ่อ ก่อนให้กิสโบวิ่งมุดรั้วกลับสำนักงานของกิสบอน

     "คุณพ่อใจเย็นๆก่อนนะคะ กิสโบเป็นหมาเรียบร้อยจะตายไป เมื่อกี้มันยังไปสวัสดีคุณพ่อที่หน้าประตูเลยนิ่คะ คุณพ่ออย่าไล่มันเลย"

     "สวัสดีบ้าบออะไร! มันจะเข้ามาฟัดดอกไม้กับต้นไม้ในบ้านฉันน่ะสิ่ จำตอนมันเข้าบ้านมาไม่ได้เหรอ? สวนเละไปหมด"

ฟิลกระฟัดกระเฟียดใส่แอนนา แต่เธอพยายามกล่อมพ่อของเธอให้ใจเย็นๆ ก่อนพาเข้าบ้านไป

กิสโบเดินอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรมาที่กิสบอน เขาเอาหนังสือพิมพ์ฟาดหัวมัน1ที

     "โทษฐานไปเสนอหน้าให้ฟิลเห็น เจ้าบ้ากิสโบ!!"

กิสโบสบัดหัวไปมา ส่วนกิสบอนเก็บกระดาษและเทียนสีดำเดินเข้าไปในสำนักงาน ยังมีงานอีกมากที่เขาต้องทำ ลูธ่าเดินออกไปเก็บโต๊ะให้เรียบร้อย เธอเหลือบมองไปยังสำนักงานอีกที กิสบอนก็ใส่เสื้อคลุมและหมวกทำท่าจะออกไปข้างนอก

     "จะไปไหนคะ คุณกิสบอน"

     "ไปที่เกิดเหตุ"

เขาคาบไปร์ ยิ้มให้ลูธ่า ก่อนจะเปิดประตูออกไป

                                                 จบตอนที่ 5