คณะนักสืบกิสบอน ไม่มีอะไรที่ไขไม่ได้

หลังจากที่ครอบครัวพรินสตันกลับไปแล้ว กิสบอนยังนั่นอยู่ที่โซฟา มือจับไปร์ สูบมันเต็มปอด ก่อนจะพ่นควันสีเทาจางๆออกมา กลิ่นยาสูบนี่แหละ ที่ทำให้เขาสบายใจและใช้ความคิดจดจ่อได้เสมอ เขานั่งใช้ความคิดทบทวนทั้งหมดเวลาล่วงเลยไปจนเวลาพลบค่ำ ไปร์ดับไปเสียแล้ว แต่เค้ายังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ลุกไปไหนห้องปกคลุมไปด้วยความมืด กิสบอนจุดไปร์ของเขาอีกครั้ง แสงสว่างจากไม้ขีดไฟส่องให้เห็นถึงโต๊ะหน้าโซฟา ที่มีลายนิ้วมือ เทียน และกระดาษที่พับเป็นรูปดาว เค้าจึงหยิบเทียนสีดำมาตั้งและจุดไฟ กิสบอนคลี่กระดาษออก ก่อนจะอ่านมันวกไปเวียนมา จนถึงเวลาดึกดื่น เค้าใช้ความคิดทั้งวันจนเริ่มเพลีย มือที่ถือกระดาษเริ่มต่ำลงๆ จนเค้าลืมสังเกตุว่าอีกนิดเดียว กระดาษจะโดนไฟจากเทียนที่เค้าจุดอยู่ มือเขาลนไฟ ความร้อนจะเทียนพุ่งสู่มือที่จับกระดาษจนเค้าตกใจ

     "เห้ย!! เกือบไหม้แล้วมั้ยล่ะ ไอ่บ้าเอ้ย!!"

กิสบอนสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะดับไฟ และขึ้นไปนอน วันนี้เหนื่อยมามากพอแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที เขาเอนตัวลงบนเตียงเก่าๆ เสียงเอี๊ยดอ๊าดไปมา ทำให้เค้านอนไม่หลับ แต่เพราะความเพลียทำให้เขาผลอยหลับไป..

     ปึง ปึง ปึง!!

เขาหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เขาลืมตาตื่นอย่างหัวเสีย ไอ่บ้าที่ไหนมาเคาะประตูกันนะ เขาหยิบผ้าคลุมตัวเองก่อนจะลงไปชั้นล่างแต่เสียงประตูก็ดังไม่หยุด เหมือนจะเร่งเขาไปในตัว กิสบอนกระชากประตูด้วยความโกรธ ตาถลึงใส่คนเคาะประตู

     "นายทำให้ฉันต้องตื่นเช้า เมื่อคืนฉันนอนดึกรู้มั้ย!!"

วิลเลียม 1ในเพื่อนสนิทของกิสบอนยิ้มอย่างอารมณ์ดี เขาดูหล่อเหลา นัยตาสีฟ้าน้ำทะเลเป็นประกาย ผมสีดำเรียบซึ่งดูดีเมื่อเขาอยู่ในชุดสูทสีดำ ก่อนจะชูถุงที่เต็มไปด้วยมาการอง วิลเลียมรู้ดีว่ากิสบอนชอบมาการองขนาดไหน หวังจะเอามาล่อเพื่อไม่ให้กิสบอนโกรธเขา กิสบอนรีบคว้าถุงมาการอง เปิดมันละหยิบเข้าปาก ทำหน้าค้อนใส่วิลเลียม

     "อย่าคิดว่าแค่มาการองถุงแค่นี้จะไม่ทำให้ฉันหายโกรธนาย ที่มาปลุกฉันแต่เช้านะ!!"

กิสบอนหน้ามุ่ยเหมือนเด็กๆ วิลเลียมก็ไม่ได้สะทกสะท้านที่เพื่อนโกรธเขาเลย

      "ฉันเลยซื้อมาให้อีกถุงไง"

วิลเลียมยิ้มอย่างมีชัย ก่อนที่จะโยนให้กิสบอนอีกถุง

     "ชิ! เอาของกินมาง้อ ว่าแต่นายเถอะมาที่นี่ทำไมแต่เช้า?"

กิสบอนนั่งที่โซฟา วิลเลียมยืนพิงขอบประตูมองดูเพื่อนเขากินมาการองเต็มปาก ลูธ่าแม่บ้านประจำสำนักงานผละจากงานในครัวมาทักทายวิลเลียม

     "สวัสดีค่ะ คุณวิลเลียม มาแต่เช้าเชียว วันนี้วันพุธสินะคะ ดิฉันจะรีบเตรียมโต๊ะนะคะ"

เธอดูยิ้มแย้มเสมอเมื่อเห็นวิลเลียม กิสบอนแอบหมั่นไส้แม่บ้านประจำสำนักงานเสียจริง แต่เค้าก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินคำว่าวันพุธ

     "หะ!! วันนี้วันพุธ?"

ทุกวันพุธของบ.กิสบอน คือวันจิบน้ำชาของเพื่อนสนิททั้ง3 วันที่มาพูดคุยสารทุกข์สุกดิบ พบปะกัน รวมถึงถ้ามีคดีให้สืบ พวกเขามักจะใช้วันจิบน้ำชาในการใช้ความคิดร่วมกัน

     "อย่าบอกนะว่านายลืม? เดี๋ยวชาลีก็น้อยใจแย่หรอก หมอนั่นนิสัยเหมือนผู้หญิงจะตาย"

วิลเลียมส่ายหัวอย่างเอือมระอา กิสบอนรีบลุกจากโซฟา เอาถุงมาการองยัดใส่มือลูธ่า

     "ลูธ่า! จัดใส่จานที ฉันต้องรีบแต่งตัว"

กิสบอนลุกลี้ลุกลน รีบล้างหน้าแต่งตัว หลังจากกิสบอนแต่งตัวเสร็จไม่ถึงนาทีชาลีก็มาถึงเขาอ้วนฉุ ผมสีน้ำตาล มีหนวดในสไตล์ของพวกตำรวจ อุ้ยอ้ายในมือพะรุงพะรังขนมปัง ขนมเค้กเต็มไปหมด เหงื่อผดขึ้นเต็มใบหน้าเขา

     "โอย ช่างเป็นเมษาที่ร้อนจริงๆ"

ลูธ่ารับของมาจากชาลี เขาหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก

     "ฉันแทบรอวันนี้ไม่ไหว"

ชาลีรีบไปนั่งเก้าอี้ที่สวนข้างๆสำนักงาน ดอกไม้บานสะพรั่งข้างรั้ว ต้นไม้ใหญ่กางกิ่ง ก้าน เหมือนร่ม เหมาะแก่การนั่งหลบแดดในเดือนที่ร้อนระอุแบบนี้ บนโต๊ะเต็มไปด้วยมาการองจัดอยู่ในจานสวยงาม ชาอิงลิช เบรคฟาส ยังอุ่นๆอยู่ในกา รอใครสักคนมาเทมันลงถ้วย และที่ชาลีชอบที่สุด ช็อคโกแลตฟอนดันฝีมือลูธ่า วิลเลียมตามหลังชาลีและลงไปนั่งข้างๆ

     "กิสบอนล่ะ อย่าบอกนะว่าเขาลืม?"

ชาลีมองหากิสบอน กิสบอนรีบเดินกึ่งวิ่งมาจากบันได และเดินออกมายังสวน

     "ใครว่าฉันลืมล่ะ"

วิลเลียมยิ้มเจ้เล่ห์อย่างรู้ทันใส่กิสบอน กิสบอนก็ขยิบตาใส่วิลเลียมเป็นอันรู้กันว่า จะไม่ให้ชาลีรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเขาลืม ไม่งั้นชาลีโกรธแน่ ทั้ง3นั่งลงชาลีเริ่มหยิบฟอนดันเข้าปากอย่างมีความสุข วิลเลียมกางหนังสือพิมพ์อ่านมันอย่างใจเย็นและจิบชา ส่วนกิสบอนก็หยิบมาการองกิน ก่อนจะวางกระดาษที่ถูกพับเป็นรูปดาวให้ทั้ง2ดู

     "ทุกท่าน เรามีคดีให้สืบ"

     "อย่าบอกนะว่าเรื่องคดีลักพาตัวลูกสาวบ้านพรินสตัน"

วิลเลียมหยุดดื่มชา วางหนังสือพิมพ์ลง ก็จะคลี่กระดาษและอ่านดู

     "ใช่แล้วล่ะ รายละเอียดที่เรารู้มันน้อยมากเลย หวังว่านายจะช่วยได้นะวิล"

วิลเลียมยักไหล่เชิงตอบรับ แต่ตายังคงเพ่งพินิจดูกระดาษอย่างละเอียด

     "นั่นนายทำกระดาษเปื้อนเหรอวิล?"

ชาลีชี้มาที่กระดาษ ทั้ง3เพ่งดูที่กระดาษ ตัวหนังสือลางๆอยู่ที่กลางกระดาษเป็น5เหลี่ยม ทับรอยข้อความเก่า เหมือนรอยที่ถูกพับ

     "ข้อความเก่ามันเป็นสีดำจากน้ำหมึก แต่อันใหม่ เมื่อวานมันยังไม่มีเลย"

กิสบอนทำหน้าฉงนเพ่งมอง ตัวหนังสือใหม่เป็นสีน้ำตาลลางๆ เขาหมุนดูแต่ละอักษรทั้ง5มุม

      ev-ge-en-r-eชาลีหมุนกระดาษแล้วเขียนใหม่ใส่กระดาษเช็ดปาก ที่ทำให้ทั้ง3รู้สึกไม่ดีเลย

      revenge

      (แก้แค้น)

                                           จบตอนที่4