คณะนักสืบกิสบอน ไม่มีอะไรที่ไขไม่ได้

รถม้าของแมรี่จอดอยู่หน้าตึกHemlet 204 East Side ที่เป็นที่หมาย เธอก้าวย่างลงมาอย่างร้อนรน ก่อนที่จะกดกริ่งหน้าประตู สักครู่ต่อมาหญิงสาวมีอายุในชุดแม่บ้านผมเธอเรียบกริบ ใบหน้าเฉยชา มองมาที่แมรี่ เธอเชิดหน้าเล็กน้อยอย่างไม่รับแขก

     "สวัสดี ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรรึป่าวคะ?"

เธอโค้งศีรษะเล็กน้อย มือแง้มประตูให้เห็นเพียงใบหน้า

     "ฉันมาขอพบคุณกิสบอน มอนทราชค่ะ"

     "ดิฉันเกรงว่าเวลานี้คุณมอนทราชไม่ว่างรับแขก"

เธอบอกปัดอย่างไม่แยแสเท่าไหร่ ทำหน้าเบื่อเล็กน้อยเมื่อเห็นแขกที่จะพบเจ้าตัวปัญหามอนทราช

     "ผมอยากให้เค้าสืบคดีการหายตัวของลูกสาวผม นาลา คุณคงเห็นในหนังสือพิมพ์"

ชาร์ล กล่าวอย่างเหลืออดกับความยโสของแม่บ้านผู้นี้ เธอผงะเล็กน้อย

     "ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ทราบว่าพวกคุณมาเรื่องงาน"

เธอโค้งขออภัย ก่อนจะเปิดประตูบ้านให้แมรี่และชาร์ลเข้าไปยังสำนักงานที่เหม็นสุราและยาสูบคละคลุ้ง เสียงเพลงแจ๊สเบาๆดังมาจากเครื่องเล่นเพลง ภายในสำนักงานมีกระดาษกองเป็นภูเขา ข้าวของระเกะระกะ กับชายคนหนึ่งผู้ที่นักเรื่อยเปื่อยบนเก้าอี้ไม้โอ๊คตัวใหญ่เก่าๆ ตามองอย่างเลื่อนลอยไปข้างนอกหน้าต่าง ข้างๆเขามีสุนัขบีเกิ้ลนอนทอดกายอย่างสบายใจ แม่บ้านพาแมรี่และชาร์ลนั่งลงตรงโซฟาสำนักงาน ก่อนที่จะขอตัวไปเอาชาและคุกกี้มาเสิร์ฟ

     "คุณคงเป็นคุณนายและคุณพรินสตัน" ชายบนเก้าอี้กล่าวอย่างเลื่อนลอย ตาของเค้ายังมองที่หน้าต่าง มองหอคอยนาฬิกา บิ๊กเบน ที่เป็นเอกลัษณ์ของลอนดอน

     "คุณทราบ?"

แมรี่กล่าวอย่างฉงน เพราะแม่บ้านไม่ได้แนะนำเขาแต่อย่างใด

     "ครับผมทราบ ผมทราบว่าคุณมาเพราะอะไร" เขาหมุนเก้าอี้กลับมาทางโซฟา ก่อนจะยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย และลุกเดินมาทางแมรี่และชาร์ล

     "สวัสดีครับผมกิสบอน มอนทราช และที่นี่คือบ.กิสบอน ไม่มีอะไรที่ไขไม่ได้" เขาเผยมืออย่างสง่าที่ขัดกับรูปลัษณ์เขาตอนนี้ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อเชิ้ตสีขาวเก่าๆ ที่เปื้อนไวน์ ชายเสื้อหลุดรุ่ยออกจากกางเกง และเขาใส่รองเท้าเพียงข้างเดียว ชาร์ลมองเขาอย่างรังเกียจ

     "แมรี่! คุณจะให้คนไม่เต็มเต็งคนนี้ทำคดีให้เหรอ?"

กิสบอนมองสำรวจตัวเอง ก่อนจะเดินไล่หารองเท้าของเขาและมานั่งใส่ที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์ โดยที่ไม่สนใจกับคำพูดของชาร์ลเลย

     "แหงล่ะ ที่คุณจะรังเกียจ เมื่อคืนผมหนักไปหน่อย พ่อคุณทหาร"

กินบอนยิ้มมุมปาก อย่างยียวน ชาร์ลฉงนเล็กน้อยว่ากิสบอนรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นทหาร

     "คุณรู้ได้อย่างไร?"

     "อืมก็.. ง่ายๆเลย ผมเห็นรถม้าของคุณจอดที่หน้าตึกผม ผมเลยรู้ว่าต้องมีธุระที่นี่แน่ๆ รถม้าที่ขัดจนเอี่ยมแสดงว่าเจ้าของมีนิสัยที่รักความเรียบร้อยและสะอาด บวกกับบุคลิกคุณที่อกผายไหล่ผึ่ง เดินตัวตรงและที่ผมแน่ใจก็คือไม้เท้าของคุณ"

กิสบอนเริ่มมจุดไปร์ของเขาและเอาก้านไม้ขีดชี้ไปที่ไม้เท้าของชาร์ล

     "ไม้เท้านั่น คุณได้รับมาจากควีนอลิซาเบทที่คุณชนะสงครามที่คองโก ไม้เท้างาช้างสีนวลถ้าคุณชักมันออก มันจะเป็นดาบชั้นดี ที่ตีมาอย่างพิถีพิฉัน"

ชาร์ลผงะเล็กน้อยที่เขาสามารถมองออกได้เพียงแค่ก้าวเข้ามาในตึกเพียงเวลาอันสั้น กิสบอนยิ้มมุมปาก ก่อนจะชี้ไปที่ดวงตาของเขา

   "เพียงแค่คุณสังเกต คุณจะรู้อะไรอีกมาก เอาล่ะมาเข้าเรื่องของเราดีกว่า"

กิสบอนมีท่าทีเปลี่ยนไป เขาหุบยิ้ม เงียบขรึม จริงจังมากขึ้น เมื่อเข้าสู่ช่วงทำงาน แมรี่หยิบกระดาษและเทียนสีดำยื่นให้กิสบอน เขาอ่านทุกตัวอักษร พลิกหน้าหลังของกระดาษ และพิจารณาเทียนก่อนที่จะวางลง

     "ไหนบอกผมสิ มันเกิดขึ้นยังไง"

กิสบอนนั่งไขว้ห้าง คาบไปร์พร้อมที่จะใช้ความคิด

     "วันที่28 เมษา เราจัดงานศพให้คุณแม่ของฉัน เอ็ดน่า พรินสตัน ที่โบถส์เซ็นส์พอล ผู้คนไปกันเยอะค่ะ เพราะคุณแม่ของฉันเป็นที่รักและเคารพของคนละแวกเดียวกันเธอใจดีและมีเมตตา คอยช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากเสมอ วันนั้น..ฉันพาลูกๆไปวางดอกไม้อาลัย และกลับมานั่งที่ม้านั่งหน้าสุด ก่อนที่หลวงพ่อจะเริ่มสวด หญิงปริศนาใส่ชุดสีดำ ใส่หมวกระย้อยลูกไม้สีดำทั้ง2คน เธอเข้ามาพร้อมพูดอะไรแปลกๆ"

แมรี่กลั้นน้ำตา ขณะที่เล่า มันเป็นเรื่องที่ทำใจยากที่เล่าเรื่องเลวร้ายในวันนั้นได้ 

     "เธอพูดว่าอะไร?"

     "เธอพูดว่า ตระกูลฉันต้องคำสาป ก่อนที่ควันสีดำจะโอบคลุมไปทั่วทั้งโบถส์ ผู้คนหนีกันจ้าละหวั่น พอเหตุการณ์สงบ ฉันมองหาลูกๆ ฉันพบแค่ มีอาและไลอา แต่นาลาหายไป"

     "ใครเป็นคนพบกระดาษนี้ครับ"

กิสบอนชูกระดาษปริศนานั้น

     "ไลอาค่ะ ลูกสาวคนกลางของฉัน"

     "งั้น.. ผมคงอยากพบลูกสาวคุณด้วยแล้วล่ะครับ"

                                                         จบตอนที่2