Please love me เทหัวใจให้ยัยจอมป่วน

          -มหาวิทยาลัย UMO-
     ฉันาถึงโรงเรียนด้วยรถตู้ของบ้านฉัน พอมาถึงฉันก็กำลังจะเดินขึ้นคลาส แต่เดี๋ยว ฉันเจอใครบางคนเข้าให้แล้วหล่ะ^^
     "หวัดดีจ้ะ^^"
     "อรุณสวัสดิ์"
     เขาทักฉันด้วยคำที่เป็นทางการสุดๆ แต่ก็นะ คุณชายรักระเบียบอย่างเขาจะทำไงได้เล่า เนาะ^^
     "อ่านอะไรอยู่เหรอ" ฉันเข้าไปถามเขาเพราะเห็นเขากำลังอ่านหนังสือเล่มหนาเตอะอยู่
     "หนังสือการแพทย์โดยตรง ทางชีวภาพในร่างกายมนุษย์ ส่งตรงมาจากUSA มหาวิทยาลัย    แกรนการ์เด้น"
     ฉันถามคำถามเดียวเขากลับตอบฉันมาซะยาวเฟื้อย และฉันก็ลองหาเรื่องเขาคุยโดยการถามเกี่ยวกับเรื่งนี้ซะเลย
     "งั้นนายช่วยอธิบายเรื่องที่นายกำลังอ่านให้ฉันฟังหน่อยซิ^^"
     "อื้อๆ ที่ฉันอ่านอยู่คือศาสตร์ทางการแพทย์ บลาๆๆ"
     และฉันก็ฟังเขาพูดเข้าหูบ้างไม่เข้าหูบ้าง แต่ก็นะเขาอธิบายเข้าใจจริงๆ แล้วเราก็โต้ตอบกันเป้นเวลาพักใหญ่ๆ 
     "วันนี้นายไม่มีแลบใช่ไหม^^"
     "อืม ถามทำไม"
     "มาเข้าคลาสเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ^^"
     "ทำไมฉันต้องเข้าเป็นเพื่อนเธอด้วย-_-"
     "ในฐานะผู้ชายคนนึง"
     "ผู้ชายมีทั้งโลก-_-"
     "แต่ไม่มีใครที่เหมือนนายนี้^^"
     "..."
     "น้าๆ นะคะ^^"
     แล้วฉันก็ทั้งออดอ้อน กอดแขน บีบบจมูก หยิกแก้ม ขยี้หน้า โอ้ยสารพัด แล้วฉันก็หัวเราะไปด้วย ฮ่าๆๆ
     "โอเคๆ ไปกันได้แล้วเดี๋ยวก็สายหรอก"
     "โอเคค่ะ^^" ฉันลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะเอากระเป๋าหนังสือเเละกระเป๋าสะพายของฉันไปถือไว้ให้
     แล้วเรา2คนก็เดินไปที่ลิฟต์ และพอเข้าไปเขาดูท่าทางอึดอัดน่าดู แกล้งเขาหน่อยดีกว่า คิก~ ฉันเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างไปจิ้มแก้มเขาและยืดมันออกมาให้เขายิ้ม และเขาก็ทำอะไรฉันไม่ได้เพราะของในมือของเขาเยอะไป ฮ่าๆๆ
     "เอออำอะไออองเออเอีย(เธอทำอะไรของเธอเนีย)"
     "ก็ ฉันเห็นนายอึดอัดและไม่ยอมยิ้มเลยนี้นา ฉันก็เลยช่วยนายยืดแก้มให้ยิ้มได้ไง^^"
     "อัยอ้อง-_-(ยัยบ๊อง)"
     "ตาปากแข็ง^^"
     ถึงเขาจะพูดอะไร เขาก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดีใช่ไหมหล่ะ>< เพราะฉะนั้นฉันก็เลยพูดกวนเขาไปจนถึงชั้นที่ฉันเรียนอยู่ แล้วเราก็เดินออกมาจากลิฟต์ด้วยสายตารายร้อมจากในคลาสรอบทิศทาง ทำให้ฉันอึดอัดมาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเฉยๆ เพราะเขาเป็นหนุ่ฮอตนี้เนาะ-0- ก็ต้องเคยชินกับการถูกมองอยู่มองอยู่แล้วหล่ะ แต่ฉันไม่ใช่เทวดานางฟ้านางสวรค์มาจากไหนนี้น่า เจอแบบนี้ทำตัวไม่ถูกเลยนะT^T
     "นาย ฉันอึดอัดจังเลย ทำอะไรซักอย่างนึงซิ"
     ชิ้ง!! เขาส่งสายตาพิฆาตทำให้ทุกคนหันพรึ่บกลับไปที่เดิมโดยทันที โหดแฮะ-0-; แล้วฉันก็หันไปยิ้มให้เขาเป็นการขอบคุณ ก่อนที่ฉันจะนั่งลง แล้วเขาก็นั่งลงข้างๆฉัน
     "นายช่วยจดแลกเชอร์ให้ฉันหน่อยสิ^^"
     "ทำไมฉันต้องทำให้เธอด้วย-_-"
     "เป็นสุภาพบุรุษหรือเปล่าจ้ะ^^"
     "โอเคๆ ช่วยก็ช่วย"
     แล้วเขาก็เอาสมุดแลกเชอร์ของฉันไปจดยุกยิกๆอย่างรวดเร็ว แล้วฉันก็คิดแผนแผนนึงขึ้นมาได้ และมันคือแผนแสนชั่วร้ายซะด้วย หึๆ
     "นาย ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ^^"
     "เชิญตามสบาย"
     แล้วฉันก็ลุกออกจากนอกคลาสไปช้าๆ ก่อนที่จะเริ่มแผลการอันชั่วร้ายของฉัน ฉันยืนอยู่หน้าคลาสประมาณ7นาที ก่อนจะทำเป็นวิ่งมาอย่างรวดเร็วเข้าคลาสไป
     "นาย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"
     "ทำไม เกิดอะไรขึ้นโยเกิร์ต" 
     นี้เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขาเรียกฉันว่าโยเกิร์ต แต่ว่ายังไงซะนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาดีใจ เพราะฉันต้องดำเนินแผนการต่อไป แล้วฉันก็พุดต่อไปว่า
     "ฉันลืมเอามือถือมา ขอยืมของนายก่อนได้ไหม"
     "ได้สิ" 
     แล้วเขาก็หยิบIphoneออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วฉันก็รับมันไว้และกดเบอร์ลงไป จู่ๆมือถือของฉันก็ดังขึ้น และฉันก็หยิบเอามือถือของเขาคืนไป
     "ขอบคุณสำหรับเบอร์มือถือของนายนะ^^"
     "ยัยตัวแสบ-_-"
     "คิก~" แล้วฉันก็นั่งลงช้าๆ ก่อนที่จะหยิบIphoneออกมาเล่นเกมเพื่อฆ่าเวลา โดยที่มีสายตาอาฆาตจากเขาเป็นระยะๆ และแล้วก็เลิกคลาส
     "เที่ยงแล้ว ไปกินของกัน"
     "เธอจะกินอะไรหล่ะ"
     "ฉันอยากกิน วาซาบิ^^"
     "หา วาซาบิเนียนะ"
     "อื้อ ไปร้านอาหารญี่ปุ่นกันเถอะ^^"
     "อะ..อืม"
     แล้วเขาก็ถือกระเป๋าสะพายของฉันไป โดยที่กระเป๋าหนังสือเรียนไว้ในห้อง แล้วเราก็เดินกันมาถึงลานจอดรถ
     "ทำไมเธอถึงอยากกินวาซาบิหล่ะ บ้านเธออกจะใหญ่โตคงจะมีปัญญาซื้อวาซาบิได้10ตันสบายๆเลยนี้"
     "ฉันหน่ะ ไม่เคยกินหรอก เพราะว่าแม่ของฉันพรรณาว่ามันไม่อร่อย อย่างนั้น อย่างนี้ จนฉันกลัวมากๆเลยหล่ะ"
     "แล้ววันนี้เธอก็อยากลอง-_-"
     "อื้อ^^"
     "โอเค้~ งั้นฉันจะพาไปเอง"
     แล้วเราก็คุยกันมาตลอดทาง และแล้วก็มาถึงร้านอาหารใหญ่โตมากกก
          -Sweety Fairy Japanese Buffet-
     "ร้านนี้หน่ะเหรอ ที่นายบอกว่ามันอร่อยหน่ะ"
     "อื้อ อร่อยสุดๆไปเลยหล่ะ"
     "งั้นเราเข้าไปข้างในกนเถอะ^^" พูดเสร็จฉันก็เอามือควงแขนเขาไว้ เขาก็หยุดชะงักไปแว้บนึง
     "เธอทำอะไรของเธอเนีย"
     "ก็ คนอื่นๆเขาาก็ทำกันไม่ใช่เหรอ"
     "เพราะเขาเป็นแฟน-0-"
     "เรืองมากน่า ทำไปเถอะนะ^^" แล้วฉันก้ออดอ้อนออเซาะเขาจนเขาปล่อยเลยตามเลย 
     แล้วเราก็เข้ามาในร้าน โหอาหารเยอะเหมือนกันแฮะ แต่ฉันไม่สนว่าอาหารจะมากมายแค่ไหน สิ่งเดียวที่ฉันสนคือ วาซาบิไงหล่าาา*0*
     "นาย วาซาบิอยู่ไหนเหรอ"
     "นั้นไง เดี๋ยวฉันไปหยิบให้"
     พูดเสร็จเขาก็เดินไปหยิบมันมา ฉันอยากกินมันจังเลยยยย จะเป็นยังไงน้า กินแล้วกินได้ หรือว่ากินเเล้วมองเห็นวิญญาณ หรือกินแล้วมีพลังเวทย์มนต์ หรือมีพลังอันแข็งแกร่ง วะฮ่าๆๆๆ(เพ้อหนัก-0-)
     "ฉันขอเตือนเธอไส้ก่อนนะว่า ถ้าเธอกินมันครั้งแรกเธอควรจะระวังอย่ากินเยอะ เพราะมันอาจทำให้เธอร้องให้ได้เลยทีเดียว"
     "ฉันไม่สน จะกินละนะคะ^^"
     "ดะ...เดี๋ยว นั้นมันใหญ่เกินปะ...."
          ไม่ทัน ฉันกินมันเข้าไปคำใหญ่เบ้อเริ่มเลย ฉันเริ่มน้ำตาไหล หน้าตาเริ่มบูดเบี้ยว มือเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข และกรี้ดออกมาอย่าสุดกำลังในขณะที่วาซาบิเต็มปาก
     "อี้ดดดดด(กรี้ดดดด)"
แล้วในที่สุดก็พยายามอย่างสุดความสามารถของฉันกลืนมันลงไปได้ แต่ใช้เวลาราวๆ5นาที เพราะมันแสนยากลำบากเหลือเกิน
     "ฮ่าๆ โอ้ยๆ ขำจริงๆนะเนีย ฮ่าๆ"
     เขาหัวเราะปากกว้าง ฉันจึงใช้โอกาสนี้ยัดวาซาบิคำที่ใหญ่กว่าที่ฉันกินเป็นไหนๆใส่ปากเขาเต็มๆ
     "เอออำอะไออองเออเอีย(เธอทำอะไรของเธอเนีย)"
     "ก็ นายอยากหัวเราะฉันแถมปากกว้างด้วย นึกว่าอยากกินก็เลยส่งให้กินไงหล่ะ^^"
     "อัยอัวแอบ(ยัยตัวแสบ)"
     "คิก~><"
     แล้วหลังจากนั้นเขาก็งอนฉัน ไม่พูดด้วยเลย ฉันง้อยังไงก้ไม่สนทำยังไงก้ม่แคร์ ฉันจึงจำใจใช้ไพ่ตายของฉันซะ คือการ.....หอมแก้มเขาซะเลย คิกๆ และดูเหมือนว่าเขาจะเขินมากๆด้วย แล้วเขาก้หน้าแดง แบบแดงสุดๆหูแดง ปากแดง และหน้าแดง 
     "นาย เป็นอะไรไปเนีย"
     "..."
     เขายังคงนั่งอึ้งอยู่อย่างนั้นต่อไป ฉันก็จับเอาซุชิยัดเข้าปากเขา แล้วก็จับปากเขาเคี้ยวๆกลืนเข้าไป เพราะเที่ยงนี้เขายังไงม่กินอะไรนอกจากวาซาบิของฉันไปเต็มๆ ฮ่าๆ
     "นายไปกันได้เเล้ว ฉันเช็คบิลเรียบร้อยแล้วกลับกันเถอะ"
     "..."
     เขายังคงนั่งอึ้งอยู่อย่างนั้น ฉันจึงตัดสินใจขย่มเขาแบบสุดเเรงเกิด จนเขาเนิ่มได้สติกลับมาอีกครั้ง
     "กะ..กลับกันเถอะ"
     เขาพูดติดอ่างก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ และสติค่อยๆกลับมาอีกครั้ง ฉันเลยเดินควงแขนเขาออกจากร้าน และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ว่าอะไรด้วยหล่ะนะ^^
     "เธอทำแบบนี้ได้ไง เธอเป็นผู้หญิงนะ"
     "ไม่ชอบเหรอ"
     "กะ...ก็ ฉะ...เฉยๆ"
     "เฉยๆโดยการนั่งอึ้งไปครึ่งชัวโมงเนียนะ"
     "ชะ..ช่างมันเถอะ แต่เธอหน่ะเป็นผู้หญิงแต่ทำแบบนี้ แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงหล่ะว่าเธอจะไม่ทำกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้นอกจากฉันหน่ะ"
     "?!..."
     เขา....หึงฉันเหรอ เห้ยยย เขาหวงฉันเหรออ กรี้ดดดด จริงหรือฝันเนียยยย
     "ปะ..เปล่านะ ไม่ได้หมายความว่ายังงั้น คือฉันแค่เตือนเฉยๆ"
     "โอเค้~ ฉันเชื่อนาย^^"
     "ทำเสียงสูงแบบนี้ แปลว่าไม่เชื่อซินะ-_-"
     "เชื่อสิ นายหน่ะคิดมากไปเอง^^"
     "ยัยตัวแสบ..."
     แล้วเขาก็บ่นมาตลอดทาง เรื่องโน่นเรื่องนั้น เรื่องนี่ เยอะเยะ-0- แต่ว่าเมื่อกี้ที่เขาพูดหน่ะ ไม่ว่าเขาจะตั้งใจหรือไม่ก็ตามทีเถอะ แต่ฉันหน่ะดีใจนะที่เขาพูดแบบนั้นออกมา ถ้าไม่ได้ตั้งใจ อย่างน้อยก็คงมีส่วนน้อยบ้างที่ออกมาจากใจจริงๆ><
               -มหาวิทยาลัยUMO-
     "นี้นาย นายไม่อึดอัดมั่งเลยเหรอเนีย ดูดิพอเราเดินมาสายตามากมายมองมาเยอะเเยะ"
     "ฉันชินแล้วหล่ะ"
     แล้วเราก็เดินฝ่าสายตาที่มองมาด้วยความอิจฉาเพราะฉันเดินกับเขาคนที่หล่อระดับเทพ จะว่าไปก็ดีใจลึกๆนะ ที่ได้เดินกับเขาสองคนเนีย><
     และแล้วก้มาถึงหน้าห้องเรียนจนได้ แล้วพอฉันเดินเข้าไป ก้าวแรกที่สัมผัสกับพื้นเท่านั้นฉันสัมผัสถึงความอาฆาตที่ส่งผ่านมาทางพื้นที่ฉันสัมผัส น่ากลัวจัง-0-
     ชิ้ง!! นั้นไงในที่สุดพระเจ้าก็โปรดฉันซะที ส่งสายตาแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์ปราบเหล่ามารแห่งความอาฆาตสิ้นไปหมด(เยอะละ-0-;) แล้วทุกคนก็หันพรึ่บกลับไปที่เดิม ขนาดฉันที่ไม่ได้มองสายตานั้นตรงๆก็ขนลุกไปหมดเลย มันช่างมีอนุภาพรุนแรงจริงๆ-0-
     แล้วฉันก็เข้าไปนั่งโดยที่มีเขาขนาบข้างมานั่งด้วย แล้วฉันก็เผลอสังเกตุเห็นผมบนหัวเขา สีผมดำอมไวน์ น่าลูบไล้มากๆ 
     "นี่นาย^^"
     "หือ ว่าไง"
     "ฉันอยากลูบผมนายจัง ขอลูบนิดนึงนะ"
     "ได้ แต่เธอต้องทำตามข้อแม้ของฉันก่อน"
     เขาพูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย อะไรกันยะ แค่ลูบผมนิดหน่อยต้องมีข้อแม้ด้วย แต่ไม่เป็นไรไม่ว่าอะไรฉันก็ทำได้หมดยกแว้นหามอิฐหามปูน-0-
     "เธอต้องจดแลกเชอร์เองทั้งหมด เเละต้องตอบคำถามของอาจารย์ทุกข้ออย่างไม่มีข้อยกแว้น  เรื่องง่ายๆแค่นี้ ทำได้ไหม"
     "ได้แน่นอน แล้วอย่ามาร้องไห้ทีหลังละกัน^^"
     "เชิญครับ"
     แล้วเขาก็เอาสมุดเลกเชอร์มาให้ฉัน แล้วฉันก็บิดตัวไปมา2-3ครั้ง แล้วก็หยิบเอาปากกาชนิดหนึ่งออกมา มีชื่อว่า Omas Gaia ชื่อของปากกาด้ามนี้มีความหมายว่า "การเดินทางสู่ใจกลางโลก" ตัวปากกาสลักด้วยทองคำและทองคำขาว ประดับด้วยอัญมณีเช่น เพชร มรกต ราคาของปากกาด้ามนี้อยู่ที่ 37,000 เหรียญสหรัฐ (ประมาณ1.1 ล้านบาท) เพราะฉะนั้นเรื่องความเร็วไม่ต้องพูดถึงเลย
     "นาย ต่อจากนี้ฉันจะเริ่มเข้าสู่โหมดสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น เพราะฉะนั้นห้ามพูดอะไรเด็ดขาด"
     "(' ')(. .)(' ')(. .)"
     "สมองพร้อม นิ้วมือพร้อม37% มุมในการเขียน45% ไหวพริบ88% อัตราการฟังพร้อม ความคิดทางการฟัง ทางการรับรู้พร้อม สมองซีกซ้ายอิง98องศา89% สายตาการมองพร้อม เริ่มได้"
     เขาดูตะลึงตึงงันกับภาพที่่ฉันกำลังท่องเพื่อวิเคราะห์ความพร้อมทางร่างกายอยู่ คนที่เคยเห็นฉันเข้าสู่โหมดนี้มีแค่ แม่ พ่อ และเขานี้เเหละ แล้วฉันก็จดเลกเชอร์อย่างรวดเร็ว สามารถตามทันอาจารย์ และตอบทุกคำถามได้ทั้งหมดเพียงคนเดียว เขาจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่คลาดสายตาแต่ฉันก็ไม่สนใจเพราะตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องสนใจคือภาพตรงหน้า และแล้วคลาสก็จบลง
     "เสร็จแล้วหล่ะ^^"
     "เธอ...สุดยอดจริงๆ"
     "ทีนี้ฉันก็ขอลูบผมนายนะ"
     "อื้อๆ"
     แล้วเขาก็โน้มหน้าเข้ามาให้ฉันลูบผม กรี้ดดดด นุ่มมาก>< 
     "นายใช้แชมพูอะไรเนีย ฉันใช้แชมพูแพงหูฉี่ยังไม่ได้เท่านายเลย"
     "ฉันใช้หมดเเหละ แม่ซื้ออะไรมา ฉันก็ใช้อันนั้นแหละ"
     "งั้นวันหลังฉันคงต้องใช้มั่วๆตามนายแล้วหล่ะ ผมจะได้นุ่มๆ><"
     "งั้นฉันกลับบ้านเลยนะ"
     "เดี๋ยว!!"
     "...?"
     "ไปส่งฉันนะ^^"
     "-_-"
     "นะคะ^^"
     "ป่ะๆ"
     "เย้ๆ" แล้วเราก็เดินออกมา แล้วฉันก็ขึ้นรถของเขาไป วันนี้เขามาด้วยรถยนต์สุดหรูของเขาไม่ได้มาแบบวันแรกที่เราเจอกัน ก็ดีแล้วหล่ะ ไม่งั้นฉันคงกลับไปหัวฟูแบบปุยเมฆก่อนฝนตกแบบนั้นอีกแน่T^T
               -คฤหาสน์ สุวรรณรักษ์-
     "อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก"
     "ค่ะกลับมาแล้วค่ะ คลาสเตอร์มาส่งหนูหน่ะค่ะ^^"
     "พ่อคลาสเตอร์ เข้ามาข้างในก่อนซิจ้ะ^^"
     "ครับ" 
     แล้วเราก็เดินเข้าไปข้างในบ้านและน้ำชาก็มาเสิร์ฟพอดี 
     "แล้วนี้ยัยโยเกิร์ตขอให้พ่อคลาสเตอร์มาส่งเหรอลูก"  
     "ครับ แต่ผมก็เต็มใจมาส่งด้วยส่วนนึง"
     "อ๋อ งั้นก็ดีแล้วหล่ะจ้ะ"
     "แล้ว...ห้องน้ำอยู่ตรงไหนเหรอครับ"
     "อ๋อ ทางนั้นเลยจ้ะ"
     แล้วเขาก็เดินดุ่มๆไปห้องน้ำที่อยู่ทางข้างในของบ้าน แล้วแม่ก็หันมาทางฉัน
     "ลูก แม่ว่าเขาสนใจหนุอยู่นะ"
     "วะ...ว่าไงนะคะแม่"
     "ในฐานะที่แม่ผ่านประสบการณ์มาเยอะ เขาดูสนใจลูกอยู่นะ"
     "มะ...ไม่จริงหรอกค่ะ"
     "แต่ถ้าได้ก็ดีนะ แม่อยากมาลูกเขยเป็นหมอ><"
     แม่ฉันดูระริกระรี้มาก อย่างกับจะได้เขามาง่ายๆอย่างงั้น แต่ว่าแม่ฉันมักมองใครไม่ผิด แค่แว้บเดียวแม่ก็รู้แล้วว่าใครคิดยังไง เพราะไหวพริบของแม่ที่ฉันได้รับสืบทอดมานั้นมีความแม่นยำสูงมากๆ ถึงฉันจะไม่มีไหวพริบไวเท่าแม่ก็เถอะT^T
     แล้วคลาสเตอร์ก็เดินออกมาจากข้างใน แล้วก็มานั่งที่เดิม เอาอย่างนี้ดีกว่า ฉันจะโชว์ความเป็นแม่ศรีเรือนให้เขาได้เห็นดีกว่า อิๆ
     "แม่คะ วันนี้หนูขอล้างแก้วนะคะ^^"
     "เอ๋ ทุกวันไม่เห็นคิดจะล้าง วันนี้เป็นอะไรเนีย-0-"
     "น้าา นะคะแม่^^"
     "แม่พอจะรู้แล้วหล่ะว่าทำไม โอเคๆได้ๆ"
     เห็นไหม ไหวพริบหน่ะแม่ฉันชนะขาดแหละ ตามทันฉันตลอด^^
     "งั้นหนูล้างเลยนะคะ"
     "จ้ะๆ" 
     แล้วฉันก้เก็บแก้วไปล้างในครัว แล้วก็เหลือแต่เเม่กับคลาสเตอร์สองคน
     "นี่ พ่อคลาสเตอร์ แม่มีอะไรจะขอหน่อยได้ไหม"
     "อะไรเหรอครับ"
     "ยัยโยเกิร์ตหน่ะ รักพ่อเขามากเพราะว่าพ่อเขาหน่ะให้ความอบอุ่นให้ความรัก จนบางทีมากกว่าแม่ด้วยซ้ำ แล้ววันนึงพ่อของเธอก็จากไป เธอเสียใจมากจนนั่งร้องไห้ไม่กินอะไร3คืน จนแม่เป็นห่วงมาก หลังจากนั้นเขาก็เลยโกหกตัวเองโดยการยิ้มหัวเราะมาโดยตลอดและดูเหมือนว่าเธอจะทำใจได้แล้ว แต่รอยแผลหน่ะจะให้หายทั้งหมดมันก็เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้นเธอจึงขี้อ้อน ออเซาะคนอื่นได้ตลอด แต่แม่หนูนั่นหน่ะ ไม่เคยอ้อนใครแบบอ้อนพ่อคลาสเตอร์มาก่อนเลยนะ^^"
     เขาหน้าแดงระเรื่อเมื่อแม่พูดจบ และแม่สามารถคาดการณ์เรื่องราวได้ทั้งหมดในเวลาสั้นๆ 
     "กรี้ดดดด"
     ฉันร้องเสียงดังแล้วหลังจากนั้นเขาและแม่จึงรีบวิ่งมาดู
     "โยเกิร์ต เธอเป็นอะไรไหม โยเกิร์ต!!!"
     "โยเกิร์ต ลูกเป็นอะไรไหม"
     เสียงแม่และคลาสเตอร์ดังปะปนกันไป และแล้วพวกเขาก็มาถึงในครัวจนได้
     "เห้ย นี่เธอโดนแก้วบาด แผลใหญ่มากต้องรีบทำแผลด่วนแล้ว"
     "งั้นเดี๋ยวแม่เอาอุปกรณ์มาให้นะจ้ะ"
     "รบกวนด้วยนะครับ"
     "เธอนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆ"
     "ก็ฉันอยากโชว์นายนี้"
     "จะโชว์อะไรก็ให้มันดีๆหน่อย รู้ไหมว่าใครเขาเป็นห่วงใจจะขาดอยู่แล้วเนีย"
     ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ ใจฉันเต้นแรงขึ้น แรงมากๆ เขาพูดแบบนี้หมายความว่าไง ตอนนี้ฉันและเขาอยู่ใกล้กันนิดเดียวเพราะเขาพยุงฉันอยู่ แล้วหน้าของเราก็ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น....และจูบกัน มันช่างหวาน หอม และนุ่มมาก มันเบาเหมือนปุยนุ่ม แล้วเขาก็ขบปากฉันเล่นๆ ก่อนจะจูบอย่างเร่าร้อน แล้วเสียงดังเหมือนอะไรตกลงพื้นก้ดังขึ้น
     ตุ้บ~ พอสิ้นเสียงนั้นเราก้ได้สติและผละตัวออกจากกันโดยที่เขายังคงพยุงฉันอยู่ 
     "อุ้ย ตายแล้วๆ แม่...แม่ไม่ได้ตั้งใจจะขัดอะไรนะจ้ะ งั้นเดี๋ยวแม่มาใหม่นะ"
     "อะ...เอ่อไม่ได้ขัดอะไรหรอกครับ แล้วนี้อุปกรณ์เอามาแล้วเหรอครับ"
     "ใช่จ้ะๆ นี้จ้ะๆ"
     แล้วเขาก็รับอุปกรณ์มาแล้วก็เริ่มล้างแผลช้าๆ เขามือเบามากๆ มากซะจนไม่รู้สึกอะไรเลย แถมยังทำแผลได้อย่างคล่องแคล่วรวดเร็ว แล้วฉันก็เผลอหลับไปในอ้อมแขนของเขา มันอบอุ่นเหลือเกิน
     "นี้ พ่อคลาสเตอร์นี้มันก็เที่ยงคืนแล้วนะ จะค้างที่นี้ก็ได้นะแม่ไม่ว่าหรอก"
     "ผมไหวครับ....ผม...ไหว"
     เขาพูดพร้อมกับเซถลาลงไปนอนบนโซฟาซะแล้ว
     "งั้นเดี๋ยวแม่ไปเตรียมห้องก่อนแล้วกันนะจ้ะ"
     "ครับ....รบกวนด้วยนะครับ" แขาพูดพร้อมกับตาจะหลับเต็มที
     แล้วเขาก็เดินไปชั้นบนห้องข้างๆของโยเกิร์ตและหลับใหลไปในที่สุด...