Please love me เทหัวใจให้ยัยจอมป่วน
เขียนโดย SweetyFairy
วันที่ 30 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 18.48 น.
แก้ไขเมื่อ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2557 08.40 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) My Princess
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ-มหาวิทยาลัย UMO-
ฉันาถึงโรงเรียนด้วยรถตู้ของบ้านฉัน พอมาถึงฉันก็กำลังจะเดินขึ้นคลาส แต่เดี๋ยว ฉันเจอใครบางคนเข้าให้แล้วหล่ะ^^
"หวัดดีจ้ะ^^"
"อรุณสวัสดิ์"
เขาทักฉันด้วยคำที่เป็นทางการสุดๆ แต่ก็นะ คุณชายรักระเบียบอย่างเขาจะทำไงได้เล่า เนาะ^^
"อ่านอะไรอยู่เหรอ" ฉันเข้าไปถามเขาเพราะเห็นเขากำลังอ่านหนังสือเล่มหนาเตอะอยู่
"หนังสือการแพทย์โดยตรง ทางชีวภาพในร่างกายมนุษย์ ส่งตรงมาจากUSA มหาวิทยาลัย แกรนการ์เด้น"
ฉันถามคำถามเดียวเขากลับตอบฉันมาซะยาวเฟื้อย และฉันก็ลองหาเรื่องเขาคุยโดยการถามเกี่ยวกับเรื่งนี้ซะเลย
"งั้นนายช่วยอธิบายเรื่องที่นายกำลังอ่านให้ฉันฟังหน่อยซิ^^"
"อื้อๆ ที่ฉันอ่านอยู่คือศาสตร์ทางการแพทย์ บลาๆๆ"
และฉันก็ฟังเขาพูดเข้าหูบ้างไม่เข้าหูบ้าง แต่ก็นะเขาอธิบายเข้าใจจริงๆ แล้วเราก็โต้ตอบกันเป้นเวลาพักใหญ่ๆ
"วันนี้นายไม่มีแลบใช่ไหม^^"
"อืม ถามทำไม"
"มาเข้าคลาสเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ^^"
"ทำไมฉันต้องเข้าเป็นเพื่อนเธอด้วย-_-"
"ในฐานะผู้ชายคนนึง"
"ผู้ชายมีทั้งโลก-_-"
"แต่ไม่มีใครที่เหมือนนายนี้^^"
"..."
"น้าๆ นะคะ^^"
แล้วฉันก็ทั้งออดอ้อน กอดแขน บีบบจมูก หยิกแก้ม ขยี้หน้า โอ้ยสารพัด แล้วฉันก็หัวเราะไปด้วย ฮ่าๆๆ
"โอเคๆ ไปกันได้แล้วเดี๋ยวก็สายหรอก"
"โอเคค่ะ^^" ฉันลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะเอากระเป๋าหนังสือเเละกระเป๋าสะพายของฉันไปถือไว้ให้
แล้วเรา2คนก็เดินไปที่ลิฟต์ และพอเข้าไปเขาดูท่าทางอึดอัดน่าดู แกล้งเขาหน่อยดีกว่า คิก~ ฉันเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างไปจิ้มแก้มเขาและยืดมันออกมาให้เขายิ้ม และเขาก็ทำอะไรฉันไม่ได้เพราะของในมือของเขาเยอะไป ฮ่าๆๆ
"เอออำอะไออองเออเอีย(เธอทำอะไรของเธอเนีย)"
"ก็ ฉันเห็นนายอึดอัดและไม่ยอมยิ้มเลยนี้นา ฉันก็เลยช่วยนายยืดแก้มให้ยิ้มได้ไง^^"
"อัยอ้อง-_-(ยัยบ๊อง)"
"ตาปากแข็ง^^"
ถึงเขาจะพูดอะไร เขาก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดีใช่ไหมหล่ะ>< เพราะฉะนั้นฉันก็เลยพูดกวนเขาไปจนถึงชั้นที่ฉันเรียนอยู่ แล้วเราก็เดินออกมาจากลิฟต์ด้วยสายตารายร้อมจากในคลาสรอบทิศทาง ทำให้ฉันอึดอัดมาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเฉยๆ เพราะเขาเป็นหนุ่ฮอตนี้เนาะ-0- ก็ต้องเคยชินกับการถูกมองอยู่มองอยู่แล้วหล่ะ แต่ฉันไม่ใช่เทวดานางฟ้านางสวรค์มาจากไหนนี้น่า เจอแบบนี้ทำตัวไม่ถูกเลยนะT^T
"นาย ฉันอึดอัดจังเลย ทำอะไรซักอย่างนึงซิ"
ชิ้ง!! เขาส่งสายตาพิฆาตทำให้ทุกคนหันพรึ่บกลับไปที่เดิมโดยทันที โหดแฮะ-0-; แล้วฉันก็หันไปยิ้มให้เขาเป็นการขอบคุณ ก่อนที่ฉันจะนั่งลง แล้วเขาก็นั่งลงข้างๆฉัน
"นายช่วยจดแลกเชอร์ให้ฉันหน่อยสิ^^"
"ทำไมฉันต้องทำให้เธอด้วย-_-"
"เป็นสุภาพบุรุษหรือเปล่าจ้ะ^^"
"โอเคๆ ช่วยก็ช่วย"
แล้วเขาก็เอาสมุดแลกเชอร์ของฉันไปจดยุกยิกๆอย่างรวดเร็ว แล้วฉันก็คิดแผนแผนนึงขึ้นมาได้ และมันคือแผนแสนชั่วร้ายซะด้วย หึๆ
"นาย ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ^^"
"เชิญตามสบาย"
แล้วฉันก็ลุกออกจากนอกคลาสไปช้าๆ ก่อนที่จะเริ่มแผลการอันชั่วร้ายของฉัน ฉันยืนอยู่หน้าคลาสประมาณ7นาที ก่อนจะทำเป็นวิ่งมาอย่างรวดเร็วเข้าคลาสไป
"นาย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"
"ทำไม เกิดอะไรขึ้นโยเกิร์ต"
นี้เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขาเรียกฉันว่าโยเกิร์ต แต่ว่ายังไงซะนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาดีใจ เพราะฉันต้องดำเนินแผนการต่อไป แล้วฉันก็พุดต่อไปว่า
"ฉันลืมเอามือถือมา ขอยืมของนายก่อนได้ไหม"
"ได้สิ"
แล้วเขาก็หยิบIphoneออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วฉันก็รับมันไว้และกดเบอร์ลงไป จู่ๆมือถือของฉันก็ดังขึ้น และฉันก็หยิบเอามือถือของเขาคืนไป
"ขอบคุณสำหรับเบอร์มือถือของนายนะ^^"
"ยัยตัวแสบ-_-"
"คิก~" แล้วฉันก็นั่งลงช้าๆ ก่อนที่จะหยิบIphoneออกมาเล่นเกมเพื่อฆ่าเวลา โดยที่มีสายตาอาฆาตจากเขาเป็นระยะๆ และแล้วก็เลิกคลาส
"เที่ยงแล้ว ไปกินของกัน"
"เธอจะกินอะไรหล่ะ"
"ฉันอยากกิน วาซาบิ^^"
"หา วาซาบิเนียนะ"
"อื้อ ไปร้านอาหารญี่ปุ่นกันเถอะ^^"
"อะ..อืม"
แล้วเขาก็ถือกระเป๋าสะพายของฉันไป โดยที่กระเป๋าหนังสือเรียนไว้ในห้อง แล้วเราก็เดินกันมาถึงลานจอดรถ
"ทำไมเธอถึงอยากกินวาซาบิหล่ะ บ้านเธออกจะใหญ่โตคงจะมีปัญญาซื้อวาซาบิได้10ตันสบายๆเลยนี้"
"ฉันหน่ะ ไม่เคยกินหรอก เพราะว่าแม่ของฉันพรรณาว่ามันไม่อร่อย อย่างนั้น อย่างนี้ จนฉันกลัวมากๆเลยหล่ะ"
"แล้ววันนี้เธอก็อยากลอง-_-"
"อื้อ^^"
"โอเค้~ งั้นฉันจะพาไปเอง"
แล้วเราก็คุยกันมาตลอดทาง และแล้วก็มาถึงร้านอาหารใหญ่โตมากกก
-Sweety Fairy Japanese Buffet-
"ร้านนี้หน่ะเหรอ ที่นายบอกว่ามันอร่อยหน่ะ"
"อื้อ อร่อยสุดๆไปเลยหล่ะ"
"งั้นเราเข้าไปข้างในกนเถอะ^^" พูดเสร็จฉันก็เอามือควงแขนเขาไว้ เขาก็หยุดชะงักไปแว้บนึง
"เธอทำอะไรของเธอเนีย"
"ก็ คนอื่นๆเขาาก็ทำกันไม่ใช่เหรอ"
"เพราะเขาเป็นแฟน-0-"
"เรืองมากน่า ทำไปเถอะนะ^^" แล้วฉันก้ออดอ้อนออเซาะเขาจนเขาปล่อยเลยตามเลย
แล้วเราก็เข้ามาในร้าน โหอาหารเยอะเหมือนกันแฮะ แต่ฉันไม่สนว่าอาหารจะมากมายแค่ไหน สิ่งเดียวที่ฉันสนคือ วาซาบิไงหล่าาา*0*
"นาย วาซาบิอยู่ไหนเหรอ"
"นั้นไง เดี๋ยวฉันไปหยิบให้"
พูดเสร็จเขาก็เดินไปหยิบมันมา ฉันอยากกินมันจังเลยยยย จะเป็นยังไงน้า กินแล้วกินได้ หรือว่ากินเเล้วมองเห็นวิญญาณ หรือกินแล้วมีพลังเวทย์มนต์ หรือมีพลังอันแข็งแกร่ง วะฮ่าๆๆๆ(เพ้อหนัก-0-)
"ฉันขอเตือนเธอไส้ก่อนนะว่า ถ้าเธอกินมันครั้งแรกเธอควรจะระวังอย่ากินเยอะ เพราะมันอาจทำให้เธอร้องให้ได้เลยทีเดียว"
"ฉันไม่สน จะกินละนะคะ^^"
"ดะ...เดี๋ยว นั้นมันใหญ่เกินปะ...."
ไม่ทัน ฉันกินมันเข้าไปคำใหญ่เบ้อเริ่มเลย ฉันเริ่มน้ำตาไหล หน้าตาเริ่มบูดเบี้ยว มือเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข และกรี้ดออกมาอย่าสุดกำลังในขณะที่วาซาบิเต็มปาก
"อี้ดดดดด(กรี้ดดดด)"
แล้วในที่สุดก็พยายามอย่างสุดความสามารถของฉันกลืนมันลงไปได้ แต่ใช้เวลาราวๆ5นาที เพราะมันแสนยากลำบากเหลือเกิน
"ฮ่าๆ โอ้ยๆ ขำจริงๆนะเนีย ฮ่าๆ"
เขาหัวเราะปากกว้าง ฉันจึงใช้โอกาสนี้ยัดวาซาบิคำที่ใหญ่กว่าที่ฉันกินเป็นไหนๆใส่ปากเขาเต็มๆ
"เอออำอะไออองเออเอีย(เธอทำอะไรของเธอเนีย)"
"ก็ นายอยากหัวเราะฉันแถมปากกว้างด้วย นึกว่าอยากกินก็เลยส่งให้กินไงหล่ะ^^"
"อัยอัวแอบ(ยัยตัวแสบ)"
"คิก~><"
แล้วหลังจากนั้นเขาก็งอนฉัน ไม่พูดด้วยเลย ฉันง้อยังไงก้ไม่สนทำยังไงก้ม่แคร์ ฉันจึงจำใจใช้ไพ่ตายของฉันซะ คือการ.....หอมแก้มเขาซะเลย คิกๆ และดูเหมือนว่าเขาจะเขินมากๆด้วย แล้วเขาก้หน้าแดง แบบแดงสุดๆหูแดง ปากแดง และหน้าแดง
"นาย เป็นอะไรไปเนีย"
"..."
เขายังคงนั่งอึ้งอยู่อย่างนั้นต่อไป ฉันก็จับเอาซุชิยัดเข้าปากเขา แล้วก็จับปากเขาเคี้ยวๆกลืนเข้าไป เพราะเที่ยงนี้เขายังไงม่กินอะไรนอกจากวาซาบิของฉันไปเต็มๆ ฮ่าๆ
"นายไปกันได้เเล้ว ฉันเช็คบิลเรียบร้อยแล้วกลับกันเถอะ"
"..."
เขายังคงนั่งอึ้งอยู่อย่างนั้น ฉันจึงตัดสินใจขย่มเขาแบบสุดเเรงเกิด จนเขาเนิ่มได้สติกลับมาอีกครั้ง
"กะ..กลับกันเถอะ"
เขาพูดติดอ่างก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ และสติค่อยๆกลับมาอีกครั้ง ฉันเลยเดินควงแขนเขาออกจากร้าน และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ว่าอะไรด้วยหล่ะนะ^^
"เธอทำแบบนี้ได้ไง เธอเป็นผู้หญิงนะ"
"ไม่ชอบเหรอ"
"กะ...ก็ ฉะ...เฉยๆ"
"เฉยๆโดยการนั่งอึ้งไปครึ่งชัวโมงเนียนะ"
"ชะ..ช่างมันเถอะ แต่เธอหน่ะเป็นผู้หญิงแต่ทำแบบนี้ แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงหล่ะว่าเธอจะไม่ทำกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้นอกจากฉันหน่ะ"
"?!..."
เขา....หึงฉันเหรอ เห้ยยย เขาหวงฉันเหรออ กรี้ดดดด จริงหรือฝันเนียยยย
"ปะ..เปล่านะ ไม่ได้หมายความว่ายังงั้น คือฉันแค่เตือนเฉยๆ"
"โอเค้~ ฉันเชื่อนาย^^"
"ทำเสียงสูงแบบนี้ แปลว่าไม่เชื่อซินะ-_-"
"เชื่อสิ นายหน่ะคิดมากไปเอง^^"
"ยัยตัวแสบ..."
แล้วเขาก็บ่นมาตลอดทาง เรื่องโน่นเรื่องนั้น เรื่องนี่ เยอะเยะ-0- แต่ว่าเมื่อกี้ที่เขาพูดหน่ะ ไม่ว่าเขาจะตั้งใจหรือไม่ก็ตามทีเถอะ แต่ฉันหน่ะดีใจนะที่เขาพูดแบบนั้นออกมา ถ้าไม่ได้ตั้งใจ อย่างน้อยก็คงมีส่วนน้อยบ้างที่ออกมาจากใจจริงๆ><
-มหาวิทยาลัยUMO-
"นี้นาย นายไม่อึดอัดมั่งเลยเหรอเนีย ดูดิพอเราเดินมาสายตามากมายมองมาเยอะเเยะ"
"ฉันชินแล้วหล่ะ"
แล้วเราก็เดินฝ่าสายตาที่มองมาด้วยความอิจฉาเพราะฉันเดินกับเขาคนที่หล่อระดับเทพ จะว่าไปก็ดีใจลึกๆนะ ที่ได้เดินกับเขาสองคนเนีย><
และแล้วก้มาถึงหน้าห้องเรียนจนได้ แล้วพอฉันเดินเข้าไป ก้าวแรกที่สัมผัสกับพื้นเท่านั้นฉันสัมผัสถึงความอาฆาตที่ส่งผ่านมาทางพื้นที่ฉันสัมผัส น่ากลัวจัง-0-
ชิ้ง!! นั้นไงในที่สุดพระเจ้าก็โปรดฉันซะที ส่งสายตาแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์ปราบเหล่ามารแห่งความอาฆาตสิ้นไปหมด(เยอะละ-0-;) แล้วทุกคนก็หันพรึ่บกลับไปที่เดิม ขนาดฉันที่ไม่ได้มองสายตานั้นตรงๆก็ขนลุกไปหมดเลย มันช่างมีอนุภาพรุนแรงจริงๆ-0-
แล้วฉันก็เข้าไปนั่งโดยที่มีเขาขนาบข้างมานั่งด้วย แล้วฉันก็เผลอสังเกตุเห็นผมบนหัวเขา สีผมดำอมไวน์ น่าลูบไล้มากๆ
"นี่นาย^^"
"หือ ว่าไง"
"ฉันอยากลูบผมนายจัง ขอลูบนิดนึงนะ"
"ได้ แต่เธอต้องทำตามข้อแม้ของฉันก่อน"
เขาพูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย อะไรกันยะ แค่ลูบผมนิดหน่อยต้องมีข้อแม้ด้วย แต่ไม่เป็นไรไม่ว่าอะไรฉันก็ทำได้หมดยกแว้นหามอิฐหามปูน-0-
"เธอต้องจดแลกเชอร์เองทั้งหมด เเละต้องตอบคำถามของอาจารย์ทุกข้ออย่างไม่มีข้อยกแว้น เรื่องง่ายๆแค่นี้ ทำได้ไหม"
"ได้แน่นอน แล้วอย่ามาร้องไห้ทีหลังละกัน^^"
"เชิญครับ"
แล้วเขาก็เอาสมุดเลกเชอร์มาให้ฉัน แล้วฉันก็บิดตัวไปมา2-3ครั้ง แล้วก็หยิบเอาปากกาชนิดหนึ่งออกมา มีชื่อว่า Omas Gaia ชื่อของปากกาด้ามนี้มีความหมายว่า "การเดินทางสู่ใจกลางโลก" ตัวปากกาสลักด้วยทองคำและทองคำขาว ประดับด้วยอัญมณีเช่น เพชร มรกต ราคาของปากกาด้ามนี้อยู่ที่ 37,000 เหรียญสหรัฐ (ประมาณ1.1 ล้านบาท) เพราะฉะนั้นเรื่องความเร็วไม่ต้องพูดถึงเลย
"นาย ต่อจากนี้ฉันจะเริ่มเข้าสู่โหมดสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น เพราะฉะนั้นห้ามพูดอะไรเด็ดขาด"
"(' ')(. .)(' ')(. .)"
"สมองพร้อม นิ้วมือพร้อม37% มุมในการเขียน45% ไหวพริบ88% อัตราการฟังพร้อม ความคิดทางการฟัง ทางการรับรู้พร้อม สมองซีกซ้ายอิง98องศา89% สายตาการมองพร้อม เริ่มได้"
เขาดูตะลึงตึงงันกับภาพที่่ฉันกำลังท่องเพื่อวิเคราะห์ความพร้อมทางร่างกายอยู่ คนที่เคยเห็นฉันเข้าสู่โหมดนี้มีแค่ แม่ พ่อ และเขานี้เเหละ แล้วฉันก็จดเลกเชอร์อย่างรวดเร็ว สามารถตามทันอาจารย์ และตอบทุกคำถามได้ทั้งหมดเพียงคนเดียว เขาจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่คลาดสายตาแต่ฉันก็ไม่สนใจเพราะตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องสนใจคือภาพตรงหน้า และแล้วคลาสก็จบลง
"เสร็จแล้วหล่ะ^^"
"เธอ...สุดยอดจริงๆ"
"ทีนี้ฉันก็ขอลูบผมนายนะ"
"อื้อๆ"
แล้วเขาก็โน้มหน้าเข้ามาให้ฉันลูบผม กรี้ดดดด นุ่มมาก><
"นายใช้แชมพูอะไรเนีย ฉันใช้แชมพูแพงหูฉี่ยังไม่ได้เท่านายเลย"
"ฉันใช้หมดเเหละ แม่ซื้ออะไรมา ฉันก็ใช้อันนั้นแหละ"
"งั้นวันหลังฉันคงต้องใช้มั่วๆตามนายแล้วหล่ะ ผมจะได้นุ่มๆ><"
"งั้นฉันกลับบ้านเลยนะ"
"เดี๋ยว!!"
"...?"
"ไปส่งฉันนะ^^"
"-_-"
"นะคะ^^"
"ป่ะๆ"
"เย้ๆ" แล้วเราก็เดินออกมา แล้วฉันก็ขึ้นรถของเขาไป วันนี้เขามาด้วยรถยนต์สุดหรูของเขาไม่ได้มาแบบวันแรกที่เราเจอกัน ก็ดีแล้วหล่ะ ไม่งั้นฉันคงกลับไปหัวฟูแบบปุยเมฆก่อนฝนตกแบบนั้นอีกแน่T^T
-คฤหาสน์ สุวรรณรักษ์-
"อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก"
"ค่ะกลับมาแล้วค่ะ คลาสเตอร์มาส่งหนูหน่ะค่ะ^^"
"พ่อคลาสเตอร์ เข้ามาข้างในก่อนซิจ้ะ^^"
"ครับ"
แล้วเราก็เดินเข้าไปข้างในบ้านและน้ำชาก็มาเสิร์ฟพอดี
"แล้วนี้ยัยโยเกิร์ตขอให้พ่อคลาสเตอร์มาส่งเหรอลูก"
"ครับ แต่ผมก็เต็มใจมาส่งด้วยส่วนนึง"
"อ๋อ งั้นก็ดีแล้วหล่ะจ้ะ"
"แล้ว...ห้องน้ำอยู่ตรงไหนเหรอครับ"
"อ๋อ ทางนั้นเลยจ้ะ"
แล้วเขาก็เดินดุ่มๆไปห้องน้ำที่อยู่ทางข้างในของบ้าน แล้วแม่ก็หันมาทางฉัน
"ลูก แม่ว่าเขาสนใจหนุอยู่นะ"
"วะ...ว่าไงนะคะแม่"
"ในฐานะที่แม่ผ่านประสบการณ์มาเยอะ เขาดูสนใจลูกอยู่นะ"
"มะ...ไม่จริงหรอกค่ะ"
"แต่ถ้าได้ก็ดีนะ แม่อยากมาลูกเขยเป็นหมอ><"
แม่ฉันดูระริกระรี้มาก อย่างกับจะได้เขามาง่ายๆอย่างงั้น แต่ว่าแม่ฉันมักมองใครไม่ผิด แค่แว้บเดียวแม่ก็รู้แล้วว่าใครคิดยังไง เพราะไหวพริบของแม่ที่ฉันได้รับสืบทอดมานั้นมีความแม่นยำสูงมากๆ ถึงฉันจะไม่มีไหวพริบไวเท่าแม่ก็เถอะT^T
แล้วคลาสเตอร์ก็เดินออกมาจากข้างใน แล้วก็มานั่งที่เดิม เอาอย่างนี้ดีกว่า ฉันจะโชว์ความเป็นแม่ศรีเรือนให้เขาได้เห็นดีกว่า อิๆ
"แม่คะ วันนี้หนูขอล้างแก้วนะคะ^^"
"เอ๋ ทุกวันไม่เห็นคิดจะล้าง วันนี้เป็นอะไรเนีย-0-"
"น้าา นะคะแม่^^"
"แม่พอจะรู้แล้วหล่ะว่าทำไม โอเคๆได้ๆ"
เห็นไหม ไหวพริบหน่ะแม่ฉันชนะขาดแหละ ตามทันฉันตลอด^^
"งั้นหนูล้างเลยนะคะ"
"จ้ะๆ"
แล้วฉันก้เก็บแก้วไปล้างในครัว แล้วก็เหลือแต่เเม่กับคลาสเตอร์สองคน
"นี่ พ่อคลาสเตอร์ แม่มีอะไรจะขอหน่อยได้ไหม"
"อะไรเหรอครับ"
"ยัยโยเกิร์ตหน่ะ รักพ่อเขามากเพราะว่าพ่อเขาหน่ะให้ความอบอุ่นให้ความรัก จนบางทีมากกว่าแม่ด้วยซ้ำ แล้ววันนึงพ่อของเธอก็จากไป เธอเสียใจมากจนนั่งร้องไห้ไม่กินอะไร3คืน จนแม่เป็นห่วงมาก หลังจากนั้นเขาก็เลยโกหกตัวเองโดยการยิ้มหัวเราะมาโดยตลอดและดูเหมือนว่าเธอจะทำใจได้แล้ว แต่รอยแผลหน่ะจะให้หายทั้งหมดมันก็เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้นเธอจึงขี้อ้อน ออเซาะคนอื่นได้ตลอด แต่แม่หนูนั่นหน่ะ ไม่เคยอ้อนใครแบบอ้อนพ่อคลาสเตอร์มาก่อนเลยนะ^^"
เขาหน้าแดงระเรื่อเมื่อแม่พูดจบ และแม่สามารถคาดการณ์เรื่องราวได้ทั้งหมดในเวลาสั้นๆ
"กรี้ดดดด"
ฉันร้องเสียงดังแล้วหลังจากนั้นเขาและแม่จึงรีบวิ่งมาดู
"โยเกิร์ต เธอเป็นอะไรไหม โยเกิร์ต!!!"
"โยเกิร์ต ลูกเป็นอะไรไหม"
เสียงแม่และคลาสเตอร์ดังปะปนกันไป และแล้วพวกเขาก็มาถึงในครัวจนได้
"เห้ย นี่เธอโดนแก้วบาด แผลใหญ่มากต้องรีบทำแผลด่วนแล้ว"
"งั้นเดี๋ยวแม่เอาอุปกรณ์มาให้นะจ้ะ"
"รบกวนด้วยนะครับ"
"เธอนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆ"
"ก็ฉันอยากโชว์นายนี้"
"จะโชว์อะไรก็ให้มันดีๆหน่อย รู้ไหมว่าใครเขาเป็นห่วงใจจะขาดอยู่แล้วเนีย"
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ ใจฉันเต้นแรงขึ้น แรงมากๆ เขาพูดแบบนี้หมายความว่าไง ตอนนี้ฉันและเขาอยู่ใกล้กันนิดเดียวเพราะเขาพยุงฉันอยู่ แล้วหน้าของเราก็ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น....และจูบกัน มันช่างหวาน หอม และนุ่มมาก มันเบาเหมือนปุยนุ่ม แล้วเขาก็ขบปากฉันเล่นๆ ก่อนจะจูบอย่างเร่าร้อน แล้วเสียงดังเหมือนอะไรตกลงพื้นก้ดังขึ้น
ตุ้บ~ พอสิ้นเสียงนั้นเราก้ได้สติและผละตัวออกจากกันโดยที่เขายังคงพยุงฉันอยู่
"อุ้ย ตายแล้วๆ แม่...แม่ไม่ได้ตั้งใจจะขัดอะไรนะจ้ะ งั้นเดี๋ยวแม่มาใหม่นะ"
"อะ...เอ่อไม่ได้ขัดอะไรหรอกครับ แล้วนี้อุปกรณ์เอามาแล้วเหรอครับ"
"ใช่จ้ะๆ นี้จ้ะๆ"
แล้วเขาก็รับอุปกรณ์มาแล้วก็เริ่มล้างแผลช้าๆ เขามือเบามากๆ มากซะจนไม่รู้สึกอะไรเลย แถมยังทำแผลได้อย่างคล่องแคล่วรวดเร็ว แล้วฉันก็เผลอหลับไปในอ้อมแขนของเขา มันอบอุ่นเหลือเกิน
"นี้ พ่อคลาสเตอร์นี้มันก็เที่ยงคืนแล้วนะ จะค้างที่นี้ก็ได้นะแม่ไม่ว่าหรอก"
"ผมไหวครับ....ผม...ไหว"
เขาพูดพร้อมกับเซถลาลงไปนอนบนโซฟาซะแล้ว
"งั้นเดี๋ยวแม่ไปเตรียมห้องก่อนแล้วกันนะจ้ะ"
"ครับ....รบกวนด้วยนะครับ" แขาพูดพร้อมกับตาจะหลับเต็มที
แล้วเขาก็เดินไปชั้นบนห้องข้างๆของโยเกิร์ตและหลับใหลไปในที่สุด...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ