"ลูน่า"กับการผจญภัยหนีกลางป่าลึก

 
บทที่ 3 
...เรือนใหญ่...
 
ไม่มีใครเลยสักคนเดียว ซ้ายขวามีทางเดินยาวไปในป่า 
และจู่ๆก็มีหญิงวัยกลางคน คนหนึ่งเดินออกมาจากประตูข้างๆมือขวาถือพัดสวนมือซ้ายถือกระเป๋าสานใบเล็ก 
ดูหน้าตาดุๆ เดินตรงมาที่ฉัน เขาต้องเป็นคนที่สติดีกว่านายลุคอะไรนั้นแน่ๆ 
     “เอ่อ คุณ…” 
     “ลุค มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” 
ฉันกำลังจะเอ่ยถาม แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับถามนายลุคนั้น ด้วยน้ำเสียงนิ่งดูเหย๋อหยิ่งและดูจะไม่สนใจฉันสักเท่าไหร่ !
     “ไม่มีอะไรครับนายใหญ่ เธอแค่อยากออกมาสูดอากาศเท่านั้นครับ”
ฉันหันไปมองหน้านายลุคทันที ทำไมเขาถึงพูดออกไปแบบนั้น
ทั้งทีจริงฉันกำลังหนีเขาต่างหาก !?
      “ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็ดี เรือนเล็กจะได้ไม่ต้องมีคนเพิ่ม เพราะที่เป็นอยู่ก็มากพออยู่แล้ว “
ผู้หญิงคนนั้น มองไปยังป่าที่มีทางเดินทอดออกไป ขณะกำลังพูดด้วยท่าที่เหย๋อหยิ่งเช่นเดิม
พูดจบก็หันกลับมามองฉันด้วยหน้าตาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
     “ครับนายใหญ่ “ 
แล้วเธอก็เดินกลับเข้าไปในประตูนั้น โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับฉันเลย
 
ฉันก็ได้แต่ งง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนไม่ทันได้พูดอะไรออกไป
     “นั้นน่ะ นายใหญ่ เจ้าของที่นี้” 
ลุคหันมาพูดกับฉันก่อนพาฉันเดินเข้าไปในห้อง ฉันนั่งลงบนเตียงอีกครั้งด้วยความอึ้ง
 
นี้มันเรื่องจริงเหรอเนี้ย !!!
     “ไม่นะ ฉันต้องกลับบ้าน ฉะ ฉันจะกลับบ้าน” 
น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุด ด้วยความกลัว TOT
     “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว”
ลุคเข้ามาโอบกอดฉันไว้ กลิ่นกายของเขาหอมแต่ไม่เหมือนกลิ่นน้ำหอมใดๆและไออุ่นของเขาทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น และหายกลัวลงนิดหน่อยเท่านั้น...แต่ฉันก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุดเช่นเดิม 
      “นายต้องพาฉันกลับบ้านนะ ” T-T
“ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้ผมไม่มีสิทธิทำเช่นนั้น ผมเองก็ถูกจับมาเหมือนกัน ตอนแรกผมก็รู้สึกเหมือนเธอนะลูน่า แต่พอเธออยู่ไปนานๆเธอจะต้องอยู่ได้ บางทีที่นี้อาจจะดีกว่าทีที่เธอจากมา เพราะที่นี้มี ที่อาศัย อาหาร ให้เธอ เธอจะไม่อดๆอยากๆเหมือนเคย “
      “อดๆอยากๆ เหรอ !! ฉันไม่ได้อดอยากสักหน่อย ฉันมีบ้านมีพ่อแม่ มีความสุขดี” !!?
      “จริงเหรอ เป็นไปได้ยังไง ทุกคนที่ถูกจับมามีชีวิตลำบากส่วนมากไม่มีครอบครัว
       ไม่มีแม้แต่ที่อาศัย”
      “แต่ฉันมีครบทุกอย่างนะ จับฉันมาทำไม “ T-T
      “ต้องมีการเข้าใจผิดอะไรแน่ๆ “
      “อ่อ ต้องเป็นพี่สาวใจดีคนนั้นแน่ๆที่เอาข้าวเอาน้ำมาให้ฉัน หืออ ! หน้าตาดูเป็นมิตร ที่แท้ก็มิตรฉาชีพ “ !!
 
       “ใช่ ส่วนใหญ่เราจะใช้วิธินี้จับตัว แต่เราเลือกก่อนจะจับมานิ”
       “เอ่อ…เป็นเพราะฉันเอง ฉันแกล้งทำเป็นขอทาน ฉันก็แค่ลืมกระเป๋าตัง”
       “ฮ่าๆๆๆๆ เธอนี้ติ๊งต๊องชะมัด” >O<ลุค หัวเราะออกมาด้วยความขำสุดขีด
       “ก็ฉันหิวน้ำนิ” -*-"
       “ถึงว่า ทำไมแต่งตัวดีกว่าคนอื่นๆที่โดนจับมา แถมหน้าตาดีสะด้วย” 
       “แล้วทีนี้จะให้ฉันกลับบ้านได้หรือยัง” 
       “เอิ่ม….ฉันจะลองไปพูดกับนายใหญ่ให้ก็แล้วกัน”
ฉันรู้สึกมีความหวังที่จะได้กลับบ้านขึ้นมาอีกครั้ง …….