"ลูน่า"กับการผจญภัยหนีกลางป่าลึก

 

..........ฉันหลับไป 2 วัน...........

     “ตื่นแล้วเหรอเด็กใหม่” ^-^

ฉันเริ่มขยับตัวและลืมตาได้แล้ว มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆตัวฉัน 

แสงแดดจากหน้าต่างกระทบกับผมสีน้ำตาลทองของเขา และใบหน้าที่กำลังยิ้มให้กับฉัน

เขาดูเหมือนเจ้าชายเลย

….. นี้ฉันฝันไปหรือเปล่าน่ะ !! ฉันสดุ้งขึ้นมาจากเตียง นี้ฉันไม่ได้ฝันไปนิ  

สงสัยนี้จะเป็นโรงพยาบาล !!

แต่ฉันยังคงรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย @-@"

     “นะ นายเป็นใคร ?“ 

     “ผมชื่อ ลุค….ผมเป็นคนดูแลเด็กใหม่ครับ แล้วสาวน้อยชื่ออะไรเหรอ “

     “เด็กใหม่เหรอ นี้มันโรงพยาบาลหรือโรงเรียนกันเนี้ย “ -*-

     “ไม่ใช่ทั้งสองอย่างนั้นแหละ ที่นี้เรียกว่าเรือนใหญ่ “

     “เรือนใหญ่อะไร ฉันไม่รู้จัก” !!

     “ที่นี้เป็นบ้านใหม่ของเธอ ลูน่า “ ^-^

แล้วเขาก็ยิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มที่ดูมีเสน่ห์มาก แต่เดียวนะ !! เขาบอกว่าบ้านใหม่เหรอ …

     “อะไรของนาย ฉันจำได้ว่าฉันสลบไปแล้วก็มาโผล่ที่นี้ ตกลงมันคือ โรงเรียนโรงพยาบาล

      เรือนใหญ่ หรือบ้านใหม่ กันแน่ ฮ่าๆๆ ตลกนะนายเนี้ย”

ฉันอดขำออกมาไม่ได้ ดูเขาจะเพี้ยนๆ สงสัยฉันคงต้องไปหาคำตอบเองแล้วละ

ถ้าขืนนอนต่อไป พ่อกับแม่ฉันกลับมาไม่เจอฉันมีหวังเรื่องใหญ่แน่

     “เดียวๆ เธอจะไปไหน พิษของยายังไม่สร่างดีเลยอย่าเพิ่งลุกไปไหนสิ”!!

เขาจับแขนของฉันเอาไว้ มือของเขาชั่งแข็งกระด้าง เหมือนมือของชาวไร่ชาวสวน
ชั่งไม่เข้ากับหน้าตาเข้าเลย

     “ปล่อยฉัน ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว “  

 

เขายังคงจับแขนของฉันไว้แน่น

     “ยังไงเธอก็ยังไปไม่ได้ ฉันมีหน้าที่ดูแล ชี้แจ้งทำความเข้าใจให้กับเธอ”

ฉันยอมนั่งลงบนเตียงด้วยอาการหงุดหงิดเล็กหน่อย

     “งั้นนายก็อธิบายมาสิ ฉันจะได้เข้าใจ” !!

     “ที่นี้คือ เรือนใหญ่ เราจะจับคนที่เร่ร่อนไม่มีพ่อแม่ ไม่มีบ้าน หรือ คนที่มีชีวิตที่ลำบาก

      เพื่อมา ทำงานให้กับนายใหญ่เจ้าของที่นี้ และยังมีเรือนเล็กอยู่ถัดเข้าไปในป่าหลังเรือนใหญ่อีกแต่ที่นี้ไม่มีใครอยากไปอยู่หรอก เพราะว่าต้องทำงานหนักกว่า และคนคุมก็ทั้งดุทั้งโหด

      กันทั้งนั้น แต่เธอไม่ต้องกลัวนะ ถ้าเธอทำตัวดีๆ เธอก็ไม่จำเป็นต้องไปอยู่ที่เรือนเล็ก “

นายคนนี้มันเพี้ยนจริงๆแหะ หรือไม่ก็กำลังแกล้งฉันอยู่ ถ้าใครเชื่อก็ปัญญาอ่อน
แล้วละ -*-"

     “นี้นาย ฉันไม่มีเวลามาไรสาระกับนายนะ “

ฉันลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้ง คราวนี้ฉันวิ่งไปทันก่อนที่เขาจะจับฉันไว้อีก …

ฉันวิ่งออกจากห้องนั้นแต่แล้วฉันต้องหยุดชะงัก !

เพราะภาพที่อยู่ตรงหน้าฉัน เป็นป่าร้อมรอบไปหมด…….