"ลูน่า"กับการผจญภัยหนีกลางป่าลึก

 

ณ สวนสาธารณะ

     “อากาศร้อนจังเลย ทำไหมถึงได้ร้อนขนาดนี้น่ะ น่าเบื่อจริง” -*-"

เสียงบ่นนั้นน่ะ เธอชื่อ ”ลูน่า” หญิงสาววัยรุ่น ผมสีน้ำตาลยาวสลวย ผิวขาว

ตาโต ปากนิดจมูกหน่อย 

สวยเลยทีเดียวเชียว วันนี้เธอเบื่อกับการอยู่แต่บ้านมาหลายวัน

 

เพราะเป็นช่วงปิดเทอม เธอจึงหนีออกมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะ แห่งหนึ่ง

 

ระหว่างที่พ่อและแม่ของเธอออกไปทำงาน

     “นี้ขนาดมีต้นไม้เต็มไปหมด น่ะเนี้ย ทำไมถึงได้ร้อนอยู่อีกน่ะ “ 

ฉันบ่นไปเช็ดเหงื่อไป และฉันก็กำลังมองหาร้านขายน้ำดื่มสักร้านให้ฉันได้ดื่มให้ชื่นใจสักแก้ว

     “บ้าจริง !! ฉันลืมพากระเป๋าตังมานิ สงสัยต้องได้กลับไปกินน้ำที่บ้านแน่”

ฉันลุกขึ้นด้วยความเซ็งสุดๆ ที่ฉันจะต้องกลับบ้านแล้วทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาที่พ่อกับฉันจะกลับบ้าน

แต่เดี๋ยวน่ะ ! ฉันคิดออกแล้วฉันจะซื้อน้ำได้ยังไง…..

ฉันนั่งลงกับพื้น ขยี้หัวตัวเองให้ฟู ทำหน้าเศร้าๆ แล้วก็ยกมือไหว้

     “ช่วยทำบุญทำทาน คนยากคนจนด้วยค่ะ ไม่มีตังกินข้าวมาสามวันแล้ว ห้าบาทสิบบาทก็ยังดี “

ทำไปด้ายย….ฮ่าๆ ขำตัวเอง 

ฉันสวมบทเป็นขอทานชั่วคราว จะมีใครเชื่อฉันไหมเนี้ย เอาเหอะ! ฉันเชื่อต้องมีคนเชื่อสักคนละว๊า

-------- ผ่านไป 15 นาที ---------

     “ไม่มีใครสนใจฉันเลยสักคน เสียเวลาจริงๆๆๆ” 

ฉันลุกขึ้นจากพื้นปัดฝุ่นไปมา และกำลังจะเดินกลับบ้าน อยู่ๆก็มีคนเดินเข้ามาหาฉัน
และยืนข้าวกล่องกับน้ำมาให้ฉัน!

     “กินสะสิหนู ฉันเห็นหนูบอกว่าไม่ได้กินอะไรมาสามวัน อ๊ะ ! ฉันซื้อมาให้ “ 

ผู้หญิงคนหนึ่งยืนถุงมาให้ฉัน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส่ ดูเป็นมิตร ใจดีจริงๆเลย ^^

แต่ฉันแค่อยากดื่มน้ำ แต่ได้ข้าวแถมมาด้วย อิอิ ก็โอเคนะ >O<

 
     “ขอบคุณค่ะ พี่ชื่ออะไรค่ะ ใจดีจังเลย” ^O^

ฉันก้มหน้ารับถุงจากพี่สาวใจดีคนนั้นแล้วเธอก็เดินหนีไปทันที ฉันยังไม่ทันได้รู้ชื่อเลย สงสัยจะรีบ

ฉันแกะน้ำดื่มทันทีด้วยความหิวกระหาย และก็นั่งลงบนเก้ากี้ตัวเดิมด้วยความสบายใจ

ไหนๆดูสิ ข้าวอะไร ……^O^"

ระหว่างที่ฉันกำลังแกะกล่องข้าว ฉันรู้สึกเวียนหัว หน้ามืด ตัวชาขึ้นมาทันที

     “นี้ฉันเป็นอะไรเนี้ย “

 

ฉันพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น แต่แล้วฉันก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้น ฉันขยับตัวไม่ได้เลย ตาของฉันกำลังจะปิดลงเรื่อยๆ

ฉันเห็นภาพพี่สาวใจดีคนนั้นวิ่งเข้ามา และทุกอย่างก็มืดสนิท …………………..