"ลูน่า"กับการผจญภัยหนีกลางป่าลึก

บทที่ 11
...ถึงเวลาหนี...
 
 
เช้าวันต่อมา
เป็นเวลาที่ลูน่ารอคอย ลูน่ามานั่งรอแซมที่เดิมตามนัด ระหว่างที่เดินมา ลุคคอยเฝ้ามองลูน่าอยู่ห่างๆด้วยสายตาดูกังวลใจ
บวกกับความรู้สึกเป็นห่วง เพราะลุคเองก็รู้จักแซมดีมันไม่น่าไว้วางใจเลย แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะลูน่าเองกำลังโกรธลุคอยู่อย่างมาก และดูเหมือนว่าลูน่าจะไม่ยอมอภัยให้ลูคง่ายๆเสียแล้ว
                “รอนานไหมคนสวย” ^_^
“ฉันนึกว่านายจะหลอกให้ฉันรอสะแหละ”
“โน โน ไม่มีทางที่ผมจะทำให้คนสวยของผมต้องเสียใจแน่นอนเลย ผมรับประกัน”
แซมเดินเข้ามานั่งข้างๆลูน่า ด้วยสายใจเจ้าเลห์นักเชียว ไม่พอยังฉวยโอกาสจับไม้จับมือลูน่าอย่างไม่น่าไว้ใจ
จนลูน่าต้องขยับตัวออกห่างทันที
                “เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะ เดียวจะมีคนมาเห็นเข้า”
                “ได้ ได้สิครับ “^_^
                “ว่ามาสิ แผนของนาย”
แซมหยิบขวดแก้วใสๆเล็กๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ข้างในมีน้ำสีเขียวๆอยู่ด้วย
                “นี้คือยาสลบ ! ผมคิดค้นมานานหลายปี ผมต้องเข้าไปในป่าเพื่อค้นหาสมุนไพรต่างๆ ที่สามารถทำยาสลบได้ จนกระทั้งสำเร็จ ผมมีเท่านี้แหละ คุณลูน่าจะต้องเอาไปผสมน้ำให้พวกผู้คุมดื่ม แล้วคุณลูน่าจะหนีออกมาได้ง่ายขึ้น กว่าที่พวกผู้คมจะฝืน คุณลูน่าคงกลับไปอยู่ที่บ้านของคุณลูน่าแล้วละ “
                “แต่ว่าน้ำที่ผู้คุมดื่มจะอยู่ในห้องส่วนตัวของพวกผู้คุม แล้วฉันจะเข้าไปได้ยังไงกัน”
                “แล้วคุณลูน่าพอจะมีเพื่อนที่ไว้ใจได้สักคนไหมละครับ”
                “แมลงวัน !”
                “คุณลูน่าต้องให้เพื่อนที่อยู่เรือนใหญ่มานานจนน่าไว้ใจ จะง่ายกว่าที่จะ
เอายาสลบไปใส่นะครับ”
                “จริงสินะ ขอให้แผนสำเร็จด้วยเถอะ”
                “ผมก็ขอให้เป็นอย่างนั้น “
แซมพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเลห์ จริงๆแล้วแซมมีแผนที่จะได้ผลประโยชน์จากยาสลบนั้น แซมแค่หลอกใช้ให้ลูน่าเป็นเครื่องมือในการ เข้าไปยึดเรือนใหญ่เป็นของตน แต่ตอนนี้ลูน่าไม่ได้สนใจอะไรแล้ว นอกจากการที่เธอจะได้กลับบ้านของเธอ
ลูน่าเก็บขวดยาสลบไว้อย่างมิดชิด แต่เธอก็ต้องมาทำงานของเธอต่อให้เสร็จเช่นเดิม
                “ลูน่า “
ลุคเดินเข้ามาหา จนลูน่สดุ้งตกใจ เพราะเธอเองกำลังคิดถึงเรื่องที่จะหนีไปจากที่นี้ โดยไม่ต้องการให้ใครมาทำร้ายแผนของเธอ โดยเฉพาะลุค ที่ตอนนี้ลูน่าไม่ไว้ใจมากที่สุด
 
                “ผมขอคุยด้วยหน่อยสิ”
                “ฉันว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”
ลูน่าหันมาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาบวกกับหน้าที่ไร้สึงความรู้สึก
                “มีสิ ฉันอยากให้เธอระวังแซมไว้บ้าง ฉันรู้จักเขาดี เขาไม่ใช่คนที่หน้าไว้ใจเลยนะ”
                “จะให้ฉันเชื่อคำพูดของคนที่หลอกหลวงฉันมาตลอดงั้นเหรอ เหอะๆ ”
 
ลูน่าหันกลับไปรดน้ำดอกไม้ทำงานของเธอต่อ
               
                “ฉันเสียใจกับสิ่งที่ทำให้เธอป็นแบบนี้นะลูน่า “
 
ลูน่ารับฟังทุกคำพูดของลุค แต่เธอก็ยังคงทำเป็นไม่แคร์ทั้งที่ใจของเธอรู้สึกเจ็บกับการที่ต้องทำเป็นไม่สนใจ เธอเพียงสับสนว่าลุคพูดความจริงหรือเปล่า หรือแค่จะหลอกเธออีก
ลูน่าไม่ได้ตอบกลับอะไรไป ลุคก็ได้แต่ยืนมองลูน่า จนเพื่อนคนอื่นเรียกให้ลุคกลับไปทำงาน การสนทนาของทั้งสองจึงจบลงเพียงเท่านี้ ทิ้งไว้เพียงความเสียใจของทั้งคู่
 
เมื่อสัญาณพักเที่ยงดังขึ้น ลูน่าตัดสินใจจะหนีไปวันนี้เลย เธอจึงรีบไปหาแมลงวันเพื่อขอความร่วมมือ
ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิด แมลงยอมร่วมมือกับลูน่า โดยการแกล้งทำเป็นเป็นลม ใกล้ๆกับที่ผู้คุมยืนอยู่
ช่วงเวลาพักเที่ยงจะไม่มีใครอยู่เลย นอกจากผู้คุมเท่านั้น เมื่อผู้คุมเห็นแมลงวันที่รู้จักกันมานานแล้ว
จึงไม่ได้สงสัยอะไร จึงช่วยกันพาแมลงวันไปพักที่ที่พักของผู้คุม แมลงวันจึงใช้โอกาสนี้ใส่ยาสลบลงไปในถังน้ำดื่ม
ของพวกผู้คุม เหมือนสำเสร็จแล้วแมลงวันจึงทำเป็นอาการดีขึ้นแล้ว จงขอตัวออกไปทานอาหารเที่ยง
                “สำเร็จไหมแมลงวัน!”
                “เรียบร้อยแมลงวันสะอย่าง “
                “ขอบใจมากเลยนะแมลงวัน “^O^
                “แล้วเธอมีเพื่อนไว้ทำไมกันละ “ ^-^
 
ลูน่ากระโดดเข้ากอดแมลงวันด้วยความดีใจสุดซึ้ง
               
                “ทีนี้เธอจะทำไงต่อละลูน่า”
                “ก็คงต้องรอให้พวกผู้คุมสลบกันหมด แล้วฉันก็จะหนีไปในช่วงนั้นละ”
                “ว่าแต่นายแซมนั้นจะทุ่มเทคิดค้นยาสลบไปเพื่ออะไรกัน มันน่าสงสัยนะลูน่า”
                “คิดค้นมาเพื่อให้ฉันหนีละมั้ง ฮ่าๆ “
                “ไม่ตลกนะลูน่า ฉันเป็นห่วงเธอนะ แล้วเธอจะไปคนเดียวได้เหรอ ป่ามันน่ากลัวนะ “
                “สำหรับฉันไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าที่นี้แล้วละไม่ต้องห่วงฉันหรอกน๊าา”
                “งั้นฉันขอให้เธอโชคดี กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยนะเพื่อนรัก“
                “จ้า ขอกอดอีกทีนะเพื่อนรัก “
                “หลายๆทีเลยก็ได้ ฉันคงคิดถึงเธอแย่เลยลูน่า”
                “ฉันก็เหมือนกัน ฉันจะคิดถึงเธอนะแมลง เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลย”
 
เวลาผ่านไป…ผู้คุมเริ่มทยอยหลับกันไปตามๆกัน จนครบทุกคน
เป็นเวลาที่ลูน่ารอคอยมาเนินนานสำหรับเธอ
 
แมลงวันเตรียมข้าวห่อไว้ให้กับน้ำหนึ่งขวด เธอหาได้เพียงเท่านี้
และลูน่าเองก็ไม่มีอะไรติดตัวมาเลย
 
ลูน่าต้องรีบไปจากที่นี้ ก่อนที่จะมีคนสังเกตเห็นผู้คุมสลบกันหมด …
แต่ในความเร่งรีบของลูน่า ในใจเธอยังกังวลถึงลุค ที่เธอยังไม่ได้บอกลาหรือแม้แต่จะคุยกันดีๆ
แต่มันคงไม่ทันแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี้จะกลายเป็นเพียงความทรงจำที่เคยเกิดขึ้นกับฉันเท่านั้น