"ลูน่า"กับการผจญภัยหนีกลางป่าลึก

บทที่ 10

ผู้ดูแลเรือนเล็ก

ชายหนุ่มผิวสีแทน ใบหน้าหล่อเหลา สูงโปร่ง หน้่าเข้มหนวดเคราเล็กน้อยเดินตรงมาที่ฉัน

เขาส่งยิ้มมาแต่ชั่งเป็นรอยยิ้มที่ดูไม่จริงใจสักเท่าไร แววตาน้ำเสียงฟังดูมีเลสนัย

     “แซม..”!!

ลุคเรียกชื่อเขาคนนั้นด้วยท่าที่ตกตะลึง คงเป็นเพราะไม่คิดว่าจะมีใครมาอยู่แถวนี้ระหว่างที่ลูน่ากับลุคกำลังคุยกัน

     “ดีใจจริง ที่นายยังจำข้าได้ นายลุค”

     “นายมาทำอะไรที่นี้ นายต้องค่อยดูแลเรือนเล็กไม่ใช่เหรอ “

     “ก็ใช่ แต่ข้าเบื่อนิว่ะ ข้าออกมาเดินเล็กบ้างไม่ได้หรือไง…ไม่ยักกะรู้ว่าเรือนใหญ่มีสาวสวยขนาดนี้อยู่ด้วย งั้นข้าคงต้องมาเดินเล่นแถวนี้บ่อยๆสะแล้วสิ “

แซมหั่นมายิ้มให้กับลูน่าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

     “ถ้านายใหญ่มาเห็นเข้านายจะซวย”

     “นี้นายห่วงข้าหรือห่วงแม่สาวคนนี้กันแน่ จะเก็บไว้คนเดียวละสิท่า“

     “อะ แฮ่ม”!!

ลูน่าที่ยืนฟังอยู่นานถึงกับต้องกระแอมเสียงให้รู้ว่าเธอก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยทั้งคน

     “โอ้ว โทษที่สาวน้อยผมเป็นคนพูดตรงไปหน่อย “

    “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พูดตรงๆก็ดีกว่าคนบางคนที่พูดอย่างใจอย่างหาความจริงไม่ได้”

ลูน่ามองลุคด้วยหางตา และหั่นมาส่งยิ้มให้กับแซม

     “ฮ่าๆ นั้นสิครับ ว่าแต่คุณคนสวยชื่ออะไรเหรอครับ”

     “ฉันชื่อลูน่าค่ะ “

     “งั้นผมขอให้คุณลูน่าคุยเป็นเพื่อนผมสักพักได้ไหมละครับ “

     “ไม่ได้ ลูน่าเธอต้องไปทำงานต่อ เดียวงานจะไม่เสร็จเอานะ”

ลุคที่ยืนฟังอยู่รีบแทรกขึ้นมาทันที่

     “จะเสร็จหรือไม่เสร็จฉันไม่สน ฉันจะคุยกับคุณแซม “

     “ฮ่าๆ ไงละลุค ลูน่าเขาอยากคุยกับข้า นายอย่าทำตัวเป็นหมาหวงก้างหน่อยเลยน๊า”

     “งั้นก็ได้“

ลุคเดินออกไปอย่างไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

      “คุณลูน่าอยู่ที่นี้นานยังครับ”

ลูน่าไม่ได้ตอบอะไร เหมือนเธอจะไม่ได้ฟังที่แซมถาม ใจเธอกลับเมอลอยตามลุคไปด้วย

    “คุณลูน่า คุณลูน่าครับ”

    “ห๊ะ ค่ะ มีอะไรเหรอคะ”

    “ผมถามว่าคุณลูน่าอยู่ที่นี้นานหรือยังครับ”

    “อ่อ ก็เพิ่งมาน่ะ”

ระหว่างที่คุยกันแซมก็ค่อยๆขยับเข้าหาลูน่าเรื่อยๆ จนลูน่าต้องถอยออกห่างตลอดเวลา

    “เอ่อ…ฉันว่าฉันไปทำงานต่อดีกว่าค่ะ ไปก่อนนะค่ะ”

ฉันรีบปริตัวออกมาจากแซม และรีบเดินหนีอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะทำอะไรฉันมากกว่านี้

    “เดียวสิครับ! ผมช่วยให้คุณไปจากที่นี้ได้นะ “

    “ห๊ะ นายว่าไงนะ “

ลูน่าหยุดเดินและหั่นกลับมาหาแซมทันที

    “ผมได้ยินหมดแล้วที่คุณคุยกับลุค ผมจะช่วยคุณเอง “

    “นายจะช่วยฉันหรอ” !

    “ใช่แล้ว“

    “แล้วทำไมนายถึงอยากจะช่วยฉันละ “

    “ก็ ..ก็ผมสงสารคุณลูน่า นิ”

    “แค่นั้นเหรอ”

    “ใช่ ทำไมละ ผมจะช่วยคุณโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนไม่ได้เหรอครับ “

    “ เปล่าค่ะ ฉันแค่ไม่อยากจะไว้ใจใครที่นี้อีกแล้ว”

    “แต่ผมไม่ใช่คนที่นี้นะ ผมอยู่ที่เรือนเล็ก “

    “แล้วคุณจะช่วยฉันได้จริงๆเหรอ “

    “ส.บ.ม สบายมาก ว่าแต่คุณไว้ใจผมหรือเปล่าละ“

    “ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว นิ “

กริ๊งงงงงง (เสียงสัญญาณพักเที่ยง)

     “พักเที่ยงแล้ว ฉันไปทานอาหารก่อนนะ คุณแซมจะไปด้วยกันไหม “

     “โน โน ถ้ามีคนที่เรือนใหญ่เห็นผม เป็นเรื่องแน่…ผมว่าเราค่อยมาคุยกันต่อพรุ่งนี้ดีกว่า ผมจะได้เตรียมแผนมาให้คุณลูน่าด้วย ดีไหมครับ”

แซมเดินเข้ามาโอบไหล่ลูน่า ใบหน้ายิ้มอย่างมีเลสนัย

     “ค่ะ งั้นฉันไปก่อน”

ลูน่าเบียงตัวออกมาจากอ้อมแขนของแซมอย่างรวดเร็ว

    “พรุ่งนี้ผมจะมารอตรงนี้นะครับ และที่สำคัญอย่าบอกเรื่องนี้กับใครละ“

    “ค่ะ” ลูน่ารีบเดินออกมาจากพุ่มไม้ใหญ้อย่างระวังตัวที่สุด

บริเวณนี้ในเวลานี้ไม่มีใครเลย เพราะทุกคนไปโรงอาหารกันหมด เหลือแค่แต่ผู้คุ้มที่ยืนอยู่เป็นจุดๆรอบเรือนใหญ่

ซึ่งบริเวณหลังพุ่มไม้ใหญ่จะไม่มีใครสังเกต เพราะเป็นบริเวณที่ไม่มีใครทำงานอยู่เลย…

ฉันเริ่มมีความหวังที่จะได้กลับบ้านขึ้นมาอีกครั้ง แต่ลึกๆฉันก็ไม่ไว้ใจนายแซมนั้นเลย แต่ยังไงฉันก็จะลองเชื่อใจเขาดู บางทีคนที่ไม่น่าไว้ใจ อาจจะไว้ใจได้กว่าคนที่น่าไว้ใจอย่างนายลุค ก็ได้ !