Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

"อ่ะ..อา..อย่านะฮะ.." เสียงหวานเอ่ยห้ามปรามเมื่ออีกฝ่ายเริ่มไล้ลิ้นไปเบื้องล่างเเละกอบกุมส่วนอ่อนไหวด้วยช่องปากอุ่นจัด หากเเต่เสียงร้องห้ามนั้นกลับปลุกเร้าอารมณ์ของอีกฝ่ายหนักกว่าเก่าอย่าไม่ตั้งใจ

 ใบหน้าหวานขึ้นสีเเดงระเรื่อด้วยไฟอารมณ์เเละฤทธิ์เเอลกอฮอล์ริมฝีปากบางสีเชอรี่เผยออกหน่อยๆราวกับเชิณชวนให้ใด้ชิมรสหวานจากภายใน

"อื้อ..อ๊า" เสียงหวานร้องครางอย่างห้ามไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายเลื่อนขึ้นมาไล้เลียยอดอกสีหวานทั้งขบเม้มจนร่างบางเกร็งตัวหนัก ร่างสูงมองภาพนั้นด้วยอารมณ์ที่รุนเเรงเขาอยากจะกลืนกินกระต่ายน้อยตรงหน้าเต็มที..ทำไมเขายังไม่กินกระต่ายน้อย...เขาลังเล ลังเล..ว่าควรจะ'กอด'คนตรงหน้าดีรึเปล่า?....

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[4วันก่อน]

ร่างสูงมองตัวอักษรด้วยลายมือหงิกๆงอๆเเทบอ่านไม่ออกที่หญิงผมบลอนด์ให้เขามา ว่าด้วยเรื่อง'การกระทำอันสมควร' เธอเขียนอย่างนั้นจริงๆ เเต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องมาอ่านไอ้การกระทำนี่ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนไม่เคยใส่ใจใครอยู่เเล้วเเต่ไม่ใช่ว่าเขากลัวเรื่องที่สาวผมบลอนด์ขู่ไว้เเต่มันมีความรู้สึกเเปลกๆที่ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยจะพบกับมันเกิดขึ้นในจิตใจของอสูรเย็นชา 'อยากให้อีกฝ่ายสนใจ'...อยากให้กระต่ายน้อยเป็นของเขาจริงๆไม่ใช่เเค่ร่างกาย

"เฮ้อ.." ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะส่ายหัวไปมาไล่ความคิดที่เขาคิดว่าตนเองฟุ้งซ่าน..เเต่ถึงจะสรุปได้อย่างนั้นเขากลับจะทำในสิ่งที่คิดว่าตนฟุ้งซ่านเกินไป..

'ข้อที่1 ควรจะรักษาระยะห่างบ้างเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องกลัว'

ยาก...ทำไมไอ้เรื่องๆง่ายๆพรรค์นี้สำหรับอสูรร้ายมันถึงได้ดูยากนักนะเขาผิดหรือไงที่อยากจะตระครุบกระต่ายน้อยทุกครั้งที่เจอน่ะถ้าไม่ติดว่ากระต่ายน้อยเขานอนพักอยุ่ที่โรงพยาบาล..ไม่สิเขาน่ะกล้าพอที่จะกินกระต่ายน้อยนั้นที่โรงพยาบาลนั่นด้วยซ้ำ!เเต่เพราะหมอหนุ่มเพื่อนของเขาคอยดูอยู่น่ะสิ..หนักกว่านั้นเบลม็อทก็เเทบจะสิงร่างบางตลอดเวลาเลย อะไรจะหวงกันขนาดนั้น?เห็นเเล้วมันขัดหูขัดตาเป็นบ้า..!!!

เเละวันนี้ก็เป็นวันที่กระต่ายน้อยของเขาออกจากโรงพยาบาล..ง่ายๆตอนนี้ถ้าเขาเปิดประตูบานนี้เข้าไปกระต่ายน้อยของเขาก็ต้องอยู่ที่ไหนซักที่ภายในห้องของเขานั่นล่ะ

"ฟู่ว.."คิลเลอร์ถอนหายใจเบาๆก่อนจะค่อยๆเปิดประตูบานตรงหน้าออกช้าๆ เขาเริ่มเดินหาร่างบางทันที เดินหาไม่นานเขาก็เดินไปพบกับร่างบางในชุดนอนตัวใหญ่ไม่เหมาะกับร่างเล็กๆของเขา จะถามว่าทำไมเขาไม่ซื้อชุดใหม่ให้?บอกเลยว่าเขามีทางเลือกให้กระต่ายน้อยได้2ทางคือชุดของเขากับ..เชิ้ตยาวตัวเดียว..

•   เเละตอนนี้กระต่ายน้อยกำลังคุย...?กับตุ๊กตาหมาตัวโตที่เบลม็อทให้มาอยู่..คุย???ไม่รอช้าเขาเเอบฟังสิ่งที่ร่างบางคุยอยู่กับตุ๊กตาโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายเชื่อ
• "นี่...นายอยากชื่ออะไรหรอ?ตอบทีสิ ฉันควรจะตั้งตามชื่อฉันมั้ย?นายชอบชื่อชานมรึเปล่า" ร่างบางนี่นั่งอยู่บนเตียงกับคู่สนทนา(?)พูดถามเหมือนเด็ก ใบหน้าหวานยิ้มเเย้มอย่างมีความสุข ตากลมโตมองไปที่ตุ๊กตาหมาอย่างเอ็นดู เเขนเล็กเรียวกอดตุ๊กตาหมาตัวโตเเลดูนุ่มนิ่มไว้เเน่นเเถมหลังจากเสียงหวานเอ่ยถามจบเขาก็จูบไปที่หน้าผาก(?)ของตุ๊กตามานั่นด้วย...เหอะๆทำไมรู้สึกอยากจะกรีดตุ๊กตาหมานั่นให้เละก็ไม่รู้..!?
• "อืมๆ งั้นนายชื่อ..ไข่มุก?ดีมั้ย ฮะๆไข่มุกสีดำๆในชานมนะไม่ใช่สีขาว" ว่าจบริมฝีปากบางสีหวานก็จูบไปที่ปาก(?)ของตุ๊กตาหมา..สาบานเลย..เขาต้องจัดการเจ้าตุ๊กตานั่น!!! ร่างสูงคิด
• "อ๊ะ! ดึกเเล้วนอนก่อนดีกว่า นายก็หลับซะนะเดี๋ยวคนใจร้ายมานายจะเเย่รู้มั้ย" ร่างบางบนเตียงกระซิบกับตุ๊กตาหมาตัวโตก่อนจะกอดมันเเน่นเเละทิ้งตัวนอน
• คนใจร้าย..!!!?? พูดอย่างนี้มันน่าจับกดลงโทษให้สาสม!..................มันก็เป็นเเค่เเค่ความคิด ร่างสูงถอนหายใจปลงๆเมื่อรู้สึกว่ามีเเค่เขาที่พยายามเข้าใกล้คนตัวเล็ก เเต่อีกฝ่ายกับพยายามสร้างกำเเพงต่อเขาเรื่อยๆ..
• ข้อที่1:สำเร็จ
• .
• .
• .
•               ++++++++++++++++++++
• [ห้องทำงานของคิลเลอร์]

'ข้อ2ทำอะไรเพื่ออีกฝ่ายบ้าง โดยที่อีกฝ่ายจะต้องพอใจเเต่ถึงอย่างนั้นก็ห้ามเกี่ยวกับเซ็กซ์'

คิลเลอร์อ่านข้อความที่ถูกเน้นด้วยปากกาสีเเดงด้วยคิ้วขมวด นัยน์ตาสีนิลส่อเเววความไม่พอใจ ห้ามเกี่ยวกับเซ็กส์??ยากเกินไปสำหรับอสูรร้ายนะ! ก็เรื่องที่ทำเเล้วเขาพอใจกระต่ายน้อยของเขาก็..คงพอใจ? มันจะมีอย่างอื่นอีกรึไง!! คิลเลอร์กำกระดาษที่สาวผมบลอนด์ให้มาใส่กระเป๋ากางเกงลวกๆก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เเล้วเดินออกจากห้องทำงานด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

              ++++++++++++++++++++++++

เด็กหนุ่มนอนมองห้องกว้างๆที่มี่เเค่ความเงียบเป็นเพื่อนพลางถอนหายใจ เขาเหงา เหงามากๆที่ต้องมาอยู่ในที่อย่างนี้ถึงเเม้ว่าจะมี'ไข่มุข'ตุ๊กตาหมาตัวใหญ่ที่สาวนัยน์ตาน้ำข้าวให้มาอยู่เป็นเพื่อนก็เถอะ..มันท้อนะที่คุยกับตุ๊กตาหมาที่เอาเเต่ยิ้มกว้างโดยที่มันไม่ตอบอะไรเลย

 ร่างบางกระชับอ้อมกอดที่กอดตุ๊กตานุ่มนิ่มไว้ให้เเน่นขึ้น ครั้นเมื่อนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นเขาก็อยากจะร้องอีกครั้ง ชีวิตนี้เขาจะหนีจากคนใจร้ายไม่ได้เลยรึไง? เเล้วถ้าโดนจับได้ล่ะ..คราวนี้เขาคงตายเเน่ๆใช่อยู่ว่าเขาอยากจะตายให้มันจบๆเเต่..เขาก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ!

"ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น..หรือว่า!!เเค่คิดใจก็ตกไปอยู่ตาตุ่ม..คนใจร้ายเเน่ๆเขาควรเเกล้งหลับมั้ย?! เอาไงดีล่ะเเล้ว

ร่างบางมองไปทางประตูหวาดๆใจหัวก็สาระพัดคิดวิธีจะหนีจากคนที่อีกฝั่งของประตูจนเริ่มสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กายบางสั่นเทาเพราะความกลัว ภาพการทารุณฉายขึ้นอีกครั้งทำให้เขาเกิดอยากจะร้องให้ในใจก็ภาวนาโดยหวังว่าพระเจ้าคงจะช่วยเขาบ้าง...

"....หลับ?" เสียงทุ้มเอ่ยพลางมองไปที่ร่างบางที่นอนห่มผ้าหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงของตน...เขาเกือบจะเชื่อถ้าไม่เห็นว่าอีกฝ่ายลืมตามองซะก่อน..ดูเหมือนกระต่ายน้อยจะอยากให้เขาเล่นด้วยนะ...ร่างสูงคิด

"งั้นก็..ดีเลย" คิลเลอร์พูดพร้อมเดินไปที่เตียงพร้อมขึ้นคล่อมอีกฝ่าย..

หึๆ..ตัวสั่นใหญ่เลย เเกล้งกระต่ายน้อยนี่มันสนุกจริงๆ

ไม่รอช้าร่างสูงก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอขาวของอีกฝ่าย กลิ่นหอมจางๆจากอีกฝ่ายที่ร่างสูงได้รับนั้นช่างยั่วยวนใจเเละเร้าอารมณ์เขาได้อย่างดี

"หยุดนะฮะ!" เสียงหวานเอ่ยขึ้นนัยย์ตากลมโตที่มองไปยังร่างสูงมีน้ำตาคลอ ร่างบางออกเเรงผลักอีกฝ่ายอย่างเต็มเเรง...หากเเต่ร่างสูงไม่ขยับเเม้เเต่น้อย

"หลับอยู่ไม่ใช่รึไง?" คิลเลอร์ถามเชิงล้อทำให้อีกฝ่ายหน้าขึ้นสีเเดงเรื่อเมื่อรู้สึกตัวได้ว่าความเเตกเเล้ว....โถ่! เขากำลังตกอยู่ในอันตรายนะไม่ให้ลืมตาได้ไง

"หึๆ..." คิลเลอร์หัวเราะชอบใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายคิ้วขมวด เขาผละออกจากคนตัวเล็กมานั่งริมเตียงก่อนจะพูดบางอย่างที่ทำให้ร่างบางตกใจ

"นาย...อยากออกไปจากที่นี่่มั้ย?" ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ...ฝัน??ฝันหรอ!??

"ผม..ผมอยากออกไปจากที่นี่ฮะ! คุณจะปล่อยผมไปเเล้วใช่มั้ย" ร่างบางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงคากหวัง

"เปล่า..อย่าเข้าใจผิดฉันหมายถึงไปเที่ยว..ชั่วคราว...นายจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่จริงๆจังๆหรอก" คิลเลอร์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายดีใจเต็มประดาเมื่อได้ยินคำว่า 'ออกไปจากที่นี่' อยากหนีจากเขาขนาดนั้นเลยรึไงกัน?

"...." ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ทำให้คิลเลอร์หันมามอง

"ฮึก..ทำไมล่ะฮะ..อึก..ปล่อยผมไปไม่ได้รึไง" เสียงหวานเอ่ยพลางสะอื้นอย่างน่าสงสาร นันย์ตาหวานมองอีกฝ่ายอย่างเว้าวอน

"...." คิลเลอร์ไม่ตอบหากเเต่ลุกขึ้นยืนเเล้วพูดกับร่างบาง

"ไปเเต่งตัวซะเสื้อผ้าเดี๋ยวจะมีคนเอามาให้ เราจะไปเที่ยวกัน...ฉันให้เวลา15นาทีถ้ายังไม่เสร็จ..เราจะทำ'อย่างอื่น'เเทน" ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเเม้ว่าใจจริงเขาอยากจะ'ทวน'ความจำให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองเป็นของๆใคร จะได้ไม่เอาเเต่เว้าวอนจะหนีจากเขาไป........................................................................

ร่างบางนั่งเเน่นิ่งพลางสะอื้น ใช้หลังมือปาดน้ำตาเรื่อยๆเมื่อหยาดน้ำอุ่นๆนั่นไม่ยอมหยุดไหล..เเม่ฮะ...ผมคิดถึงเเม่...

"ขอประทานโทษค่ะ ชุดที่บอสให้นำมาให้ค่ะ" หญิงสาวในชุดเรียบร้อยเเลดูมาดสาวนิ่ง บวกกับเเว่นตาเเละผมที่รวบไว้อย่างเรียบร้อยของเธอทำให้ยิ่งดูดีไปใหญ่ เธอวางชุดที่ร่างสูงฝากให้นำมาให้เด็กหนุ่มลงบนเตียง

"คุณฮะ ผม...ช่วยผมทีได้มั้ยฮะ นะฮะ" ร่างบางฉวยโอกาศจับมือของหญิงสาวไว้ก่อนจะพูดอ้อนวอน

"กรุณาปล่อยด้วยค่ะ" หญิงสาวพูดเสียงเย็นโดยไม่มองร่างบางเเม้เเต่น้อย

"นะฮะ ช่วยผมด้วยนะฮะ" เสียงหวานยังคงอ้อนวอนต่อไปในขณะที่ยังจับมือหญิงสาวเเน่น

"ปล่อยด้วยค่ะ!" เธอพูดเสียงเเข็งก่อนจะสะบัดมืออย่างไร้เยื่อใยเเละเดินหนีไปปล่อยให้ร่างบางนั่งอยู่ลำพังอีกครั้ง....

....ใบหน้าอย่างนี้สินะ...ร่างกายอย่างนี้สินะ...ที่ทำให้คนทีเธอรักหลงไหล..หญิงสาวคิดอย่างตัดพ้อ..อิจฉา..อิจฉาเด็กหนุ่มเหลือเกิน.. 

อย่างน้อย..เพื่อเอาชีวิตรอด...เด็กหนุ่มคิดเมื่อร่างระหงของหญิงสาวละสายตาไป 

ร่างบางคิดพลางหยิบเสื้อผ้ามาเเนบอกเเล้วเดินลงจากเตียงในสภาพไร้เเรงก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำด้วยน้ำตานองหน้า...