Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

อาการวิงเวียนศรีษระอย่างรุนเเรงคือความรู้สึกเเรกที่ร่างบางรับรู้ได้เมื่อลืมตาขึ้น เเละตามมาด้วยอาการระบมปวดร้าวไปทั่วร่างกาย ตำกลมโตที่ตอนนี่ีบวมช้ำเพราะการร้องให้อย่างหนักเมื่อคืน
"ฮึกอ่ะ...มัน..เกิดอะไรขึ้นกัน..." ร่างบางพูดด้วยน้ำเเสงเเหบเเห้งเบาๆกับตัวเองก่อนจะพยายามรื้อฟื้นความทรงจำเรื่องเมื่อคืน
"ฮึก!!" สิ่งที่รับกลับมานอกจากภาพการทารุณกรรมที่เเสนโหดร้ายภายในห้องกว้างคืออาการปวดหัวอย่างรุนเเรงทำให้หยาดน้ำตาอุ่นๆไหลอาบเเก้มมนวล ร่างบางยกมือเล็กขึ้นปิดหน้าก่อนจะร้องสะอื้นอยู่พักนึงก่อนจะปาดน้ำตาด้วยหลังมืออย่างลวกๆก่อนจะพยายามลุกขึ้น เขารู้สึกได้ถึงว่าตอนนี้ไม่มีปลอกคอล็อคเขาอยู่เเล้วภายในห้องเองก็เงียบสนิทมีเพียงเเค่เเอร์เย็นๆกับตัวของเขา เเละนั่นก็ทำให้เขาโล่งใจได้นิดหน่อย
"ฮึก...อ๊ะ!" ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงเช่นเดิมอย่างห้ามไม่ได้ ขาพลันอ่อนไร้เรี่ยวเเรงน้ำตาอุ่นๆไหลออกจากตากลมโตนั่นอีกครั้ง พระเจ้า...นี่เขาไปทำอะไรร้ายเเรงไว้หรือ?ทำไมเขาต้องมาเจอกับอสูรร้ายอย่างนี้ด้วย ทั้งๆที่..เขาก็เป็นผู้ชายเเต่กลับโดนขืนใจอย่างไร้ทางสู้...สาบานด้วยทุกสิ่งที่มีเขาจะยอมทำทุกๆอย่างให้ตัวเองหนีพ้นจากคนป่าเถื่อนพรรค์นั้น
"..อื๊อ!!" ร่างบางกัดฟันก่อนจะค่อยๆคลานลงจากเตียง เเละเมื่อปลายเท้าสัมพัสกับพื้นความปวดร้าวก็เเล่นเข้าทำร้ายร่างบางอีกครั้งเขาผ่อนลมหายใจพยายามอดทนที่สุด สุดท้ายก็ยืนได้เเต่ก็ในสภาพจะล้มเต็มทน
"ต้อง...หนี..." ร่างบางพูดกับตัวเองเบาๆ ผ้าห่มผืนหนาสีขาวสะอาดตาถูกให้ห่อตัวร่างบางชั่วคราว เขาพยายามเดินหาอะไรที่พอใส่เเล้วหนีออกจากที่นี่ ให้ตาย.....เขาไม่คิดจะห่อเจ้าผ้านี่เเล้วหนีไปหรอกนะ!
"ปึก! อ่ะ เพล้ง!!" เสียงของเเจกันราคาเเพงที่ตกตระทบพื้นจนเเตกเป็นเสี่ยงๆเพราะความไม่ตั้งใจที่มือเล็กดันไปโดนมัน ร่างบางส่ายหัวไปมากับเหตุการณ์ตรงหน้า...เเจกันนั่นราคาคงไม่ใช่น้อยๆ ถ้ามันจะเป็นของตกเเต่งของห้องหรู่นี่ล่ะก็...ตาย...ตาย..เขาคงจะโดนคนใจร้ายฆ่าเป็นเเน่!
ทำยังไงดี...คิดได้อย่างนั้นร่างเล็กก็ทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้น
"กรี๊ง!! กริ๊ง!!" เสียงของโทรศัพท์ดังขึ้น เขาพยายามเดินช้าๆก่อนจยกมันขึ้นมาเเนบหูด้วยมือสั่นๆ /สวัสดีค่ะ เมื่อครู่ดิฉันได้ยินเสียงบางอย่างจากภายในห้องมีอะไรให้ดิฉันช่วยมั้ยคะ/ เสียงขอหญิงสาวดังขึ้นมาตามสาย
"เอ่อ มะ..ไม่มีอะไรฮะ เเต่ๆคุณช่วยเปิดประตูให้ผมที่ได้มั้ยฮะ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่"
/ขอภัยดิฉันทำให้ไม่ได้ค่ะ อ่า ตื่นเเล้วสินะคะถ้างั้นอาบน้ำรอได้เลยค่ะเสื้อผ้าดิฉันเตรียมไว้ให้เเล้วอยู่ในตู้เสื้อผ้าค่ะอีกสิบห้านาทีอาหารจะไปเสริฟนะคะระหว่างนี้มีอะไรโทรมาได้ตลอดนะคะเเละเเน่นอนคุณโทรถึงได้เเค่ฉันค่ะอย่าพยายามทำในสิ่งทที่บอสไม่ได้สั่งจะดีทีสุด เเค่นี้นะคะ/
เธอพูดเองเออเองเสร็จสรรพปล่อยให้ร่างบางยืนทำความเข้าใจกับสิ่งที่เธอพูดอยู่พักหนึ่ง โดยรวมเเล้ว...เขาโดนขังอย่างสมบูรณ์เเบบเเล้วสินะ..? ร่างบางรู้สึกอยากจะปาโทรศัพท์นี่ทิ้งซะเเต่ก็รู้ว่าสิ่งที่ตอบเเทนมาคงจะไม่ดี...
เขาได้เเต่เดินกะเผลกๆไปอยู่หน้าห้องน้ำก่อนจะปลดผ้าที่ห่อตัวเองอยู่ออกเเล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
"...!!" สิ่งที่ปรากฎภายในกระจกบานใหญ่ภายในห้องน้ำคือรอยเเดงจากการโดนทารุณกรรมอย่างโหดร้ายเมื่อคืน...ให้ตาย..ยังกับคนเป็นโรครอยสีเเดงๆนี่มีประปรายอยยู่ทั่วตัวไม่เข้าใจ..ขืนใจยังไม่พอ..มากัดเขาทำไม!!!  เหตุผลประหลาดๆเท่าที่จะเคยมีถูกคิดโดยร่างบางที่ยืนคิ้วขมวดอยู่หน้ากระจก
"เฮ้อ" ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะหมุนก๊อกให้น้ำจากฝักบัวไหลผ่านตัว
"ฮึก!" เเสบ...ความรู้สึกเเรกเมื่อน้ำไหลรดผ่านตัว
"อ๊ะ!" ร่างบางมองบางสิ่งบางอย่างที่เป็นคราบอยุ่ตามขาเเละไหลออกมาจากช่องทางรักของตนด้วยสีหน้าตกใจใบหน้าหวานเเดงเถือก นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน...!! เขาทุบกำเเพงห้องน้ำอย่างหัวเสีย คนบ้า!!ใครเขาเอาน้ำกามของตัวเองมาใส่ในตัวคนอื่นอย่างนี้เล่า!เขาเป็นผู้ชายนะ!ท้องให้ไม่ได้หรอก!คนป่าเถื่อนนั่นคิดอะไรอยู๋กันเเน่นะ!!
..........???
 
. . . . . . [ทางด้านคิลเลอร์]
 
ร่างสูงนั่งไขว่ห้างอย่างสบายๆบนเก้าอี้ภายในห้องหรูเขายกยิ้มหน่อยๆเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน..เย้ายวนเหลือเกิน..กระต่ายน้อยของเขา...กี่คนกันเชียวที่ทำให้เขามีอารมณ์'ใคร่'ทุกครั้งที่มอง...ใช่ใคร่..ความใคร่..ตัญหาล้วนๆเลยล่ะ...
"นี่! คิดอะไรอยู่น่ะ ฟังที่ฉันพูดด้วยสิ!" เสียงสูงเอ่ยประโยคเชิงตัดพ้อด้วยสำเนียงภาษาไทยที่ฟังดูเเปร่งๆ
"อะไรล่ะ? ก็พูดสิ" คิลเลอร์พูดเสียงเย็นไม่สนปฏิกิริยาของหญิงสาวผมบลอนด์ตรงหน้าที่เเทบจะเอาโคมไฟฝาดหัวเขาอยู่รอมร่อ..
"ก็ฉันบอกว่าข้อมูลที่ใช้ให้ไปหามาอ่ะได้เเล้ว" เธฮพูดลากเสียง ใจจริงอยากจะเอาเจ้าซองสีน้ำตาลนี่ตีคนตรงหน้าเเต่ก็ได้เเต่วางมันลงบนโต๊ะ
"อะไรกัน! ฉันอยู่ตรงนี้ยังมีหน้ามาคิดถึงคนอื่นอีกนายนี่มันใจร้ายจริง!" เธอพูดตำหนิร่างสูงก่อนร่างระหงในชุดเกาะอกสีดำเงาที่กระโปรงสุดเเสนจะสั้นจะขึ้นคร่อมร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
"Look! at! me!" เธอพูดบังคับ ใบหน้าหวานฉายเเววความไม่พอใจ
"เฮ้ออ นายนี่มันจริงๆเลย นี่เมื่อคืนคงไม่ได้ทำอะไรที่รุนเเรงๆกับเด็กคนนั้นหรอกนะ?" "ก็..นั่นสิ" คิลเลอร์พูดพลางยิ้ม
"ไอ้เลวเอ๊ย! เขาก็บอกอยู่ว่าเด็กนั่นบริสุทธิ์ๆนายมันป่าเถื่อน!" เธอทุบไปบนไหล่ของร่างสูง
"ขอบคุณที่ชม" คิลเลอร์ตอบนิ่งๆ
"ชิ! ฉันไปดีกว่าเบื่อนาย" เธอพูดก่อนจะลุกขึ้นเเล้วเดินออกจากห้องเขาไป ....อืม....อยากกลับบ้านจริง....อยากจะขย้ำกระต่ายน้อยเหลือเกิน.. .