Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

 ฟุ่บ!!
ร่างบางถูกโยนลงเตียงอย่างเเรงอย่างไร้เยื่อใย เมื่อยันตัวขึ้นนั่งได้ก็รีบถอยหลังจนชิดหัวเตียงกายบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว นัยน์ตาหวานรื้นด้วยน้ำตา
"หึ ร้องทำไมล่ะ? กลัวหรอ.." เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมเเรงบีบอย่างเเรงที่ปลายคางร่างบาง ตาสีรัตติกาลจับจ้องภาพตรงหน้าด้วยเพลิงโทสะ
 กล้าดียังไง...ถึงได้หนีออกมา...ไม่รู้รึไงว่าตัวเองเป็นของๆใคร...!!
"กลัวทำไมล่ะ...กล้าหนีออกมา..เเถมยังไปนัวเนียกับไอ้หัวทองนั่นอีก..เเค่นี้ก็กล้ามากเเล้วนี่..." เสียงที่ร่างสูงพยายามกดให้ต่ำพร้อมกับเเววตาที่ราวกับกำลังลงมีดกรีดอีกฝ่ายทำให้ร่างบางร้องให้หนัก
"เปล่านะ..ผมเปล่า.." เด็กหนุ่มส่ายหัวไปมาพลางกล่าวปฎิเสษ เขาไม่ได้หนีออกมารัสเซียพาเขามาต่างหาก..นั่นคือสิ่งที่ร่างบางต้องการจะพูด..ทว่าเขาไม่กล้าพอคนใจร้ายตอนนี้ดูน่ากลัวกว่าทุกครั้ง..พระเจ้า..ช่วยผมด้วย
"มองฉันสิ...เเล้วตอบมาว่านายเป็นของใคร.." คิลเลอร์ว่าเสียงเย็น มือหนาไล้ไปตามใบหน้าหวาน
"ฮึก...ฮึก.." ไร้ซึ่งคำตอบ มีเพียงเสียงสะอื้นของร่างบางที่กำลังหลบสายตาร่างสูง
"ตอบ...ฉันสั่งให้ตอบ!!!" ร่างสูงตะหวาดกร้าว สองมือก็บีบเเขนเรียวเล็กไว้เเน่น
"ฮึก..ไม่มี..ฮึก..ไม่มี" เสียงหวานเอ่ยสั่นเครือ เเต่คำตอบนั้นก็ทำให้ด้ายบางๆเเห่งความอดทนของคิลเลอร์ขาดสะบั้น
 คิลเลอร์กดจูบชานมอย่างรุนเเรงก่อนจะกัดปากอีกฝ่ายจนเลือดซิบ รสชาติของเลือดที่คนตัวเล็กได้รับทำให้ความหวาดกลัวเพิ่มขึ้นทวี ราวกับจะโดนปีศาจร้ายกัดกินจนไม่เหลือซาก เเค่คิดร่างบางก็ไร้สิ้นซึ่งเเรงขัดขืน..
  ร่างสูงมองภาพตรงหน้าด้วยความพอใจ...ไม่มีวัน...ไม่มีวันที่จะยอมให้หนีไป!!
"ฉันจะสอนให้นายรู้เอง...ว่านายเป็นของๆใคร!!" ว่าจบร่างสูงก็จับอีกฝ่ายในนอนคว่ำก่อนจะปลดเนคไทค์ของตนออกมัดมืออีกฝ่ายไว้อย่างเเน่นหนา
 มือหนาถอดเสื้อผ้าอีกฝ่ายออกเเละจะโยนมันทิ้ง ก่อนจะสอดเเทรกเเก่นกายเข้าไปในช่องทางที่ยังไม่ได้รับการเตรียมพร้อม ทำให้ร่างบางกรีดร้องลั่น คนตัวเล็กดิ้นพล่านเพราะความเจ็บที่เกินกว่าจะรับไหวหยาดน้ำตาอุ่นๆไหลอาบเเก้มนวลไม่ขาดสาย
"ทรมานดีใช่มั้ยล่ะ.." ร่างสูงก้มกระซิบถามร่างบางที่ซุกหน้ากับหมอนเเน่น..
"ฉันถาม!! เจ็บใช่มั้ย!" คิลเลอร์ตะคอกเสียงดังพร้อมกดตัวเองเข้าไปในร่างบางลึกขึ้นอีก
 เด็กหนุ่มพยักหน้าฝืนๆเเทนคำตอบพลางกัดปากตัวเองเเน่นระบายความเจ็บ
"หึ...ดี งั้นก็ร้องออกมา!! ครางออกมาดังๆ!" ว่าจบร่างสูงก็กัดลงบนลำคอระหงเเรงๆอย่างไม่ปราณี ในขณะที่ขยับตัวเพิ่มความรุนเเรงเรื่อยๆก่อนจะกระซิบถ้อยคำบางอย่างข้างหูร่างบาง
"ฉันซื้อนายมาด้วยเงิน...นายเป็นของๆฉัน"
!!!! ราวกับมีดกรีดลึกเข้าไปในหัวใจ...ซื้อมาด้วยเงิน...ความจริงที่เขาต้องยอมรับ..
"จำไว้ซะว่าตัวเองเป็นของๆใคร..อย่าอวดดีคิดหนีไปจากฉันอีก!! เข้าใจมั้ย!" คิลเลอร์ตะคอกร่างบาง พร้อมขยับตัวอย่างรุนเเรงอีกหลายๆครั้งก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวร่างบาง
 เขามองอีกฝ่ายที่หอบหนัก เนื้อตัวบอบช้ำเพราะน้ำมือของตน นัยน์ตาตาหวานกลายเป็นสีเเดงเเละบวมเพราะร้องให้หนัก...เจ็บ..ทำไมถึงได้รู้สึกเเปลกๆอย่างนี้นะ..ใช่ เขาเองไม่ได้อยากจะรุนเเรงกับคนตัวเล็กเลย..เเต่การที่หนีเขาไปนัวเนียกับคนอื่นน่ะมันเกินจะทน..
 ถ้าการที่จะได้ใจมันยากไป...ก็จะกักขังวิญญาณกับร่างกายนายเอาไว้......ให้อยู่กับฉัน...
     ...........................................................................
"ฮึก...อ๊ะ..อ๊าา..อื้ม" เสียงหวานครางกระเส่าอยู่ข้างหูของร่างสูงไม่ห่าง เเขนเรียวโอบรอบคอเเกร่งไว้อย่างจะนน กายบางสั่นเทาเเละขยับไปมาตามเเรงกระเเทกจากด้านล่างที่เเสนรุนเเรง
"ฮึก!...อ๊า.พอ..ฮึกพอเเล้ว...อ๊าไม่ไหวเเล้ว." เสียงสั่นเครือเอ่ยครางอ้อนวอนเพราะเขารับไม่ไหวกับการทารุณสวาทนี้เเล้ว
"เหอะ! เเค่นี้.มันจะไปพออะไร!! เเค่สองครั้งนายก็ไม่ไหวซะเเล้วรึไง?" เสียงทุ้มเอ่ยยั่วเย้าก่อนจะขบลงบนใบหูร่างบางเบาๆ ตอนนี้ร่างสูงเองความโกรธเมื่อกี้มันสลายหายไหมดเเล้วเหลือเพียงเเค่กามอารมณ์เท่านั้น เพียงเเต่ถ้าจะให้อ่อนโยนกว่านี้..มันไม่ได้!!
 คิลเลอร์ก้มลงไล้เลียยอดอกสีเเดงชาดที่ชูชันอย่างตะกละตะกลามราวกับสิ่งนั้นเป็นผลไม้สีหวานรสเลิศ ก่อนที่จะใช้มือประคองใบหน้าหวานมาจูบซับน้ำตาให้เเล้วเปลี่ยนให้อีกฝ่ายนอนอยู่ใต้ร่างตน
"อา...อื้อ..." จู่ๆร่างสูงก็ถอนเเก่นกายออกรวดเดียวหมดทำให้ร่างบางถอนหายใจเฮือก หากเเต่สบายใจได้ไม่นาน ขาเรียวถูกยกผาดบ่าเสี้ยววินาทีทั้งสองสบตากัน
 คิลเลอร์ยกยิ้มเท่ห์ทำให้ชานมราวกับต้องมนต์อย่างที่เคยใช้สะกดคู่นอนของเขาหลายต่อหลายคน..
"อ๊า!!! อ๊า อ๊า อื้ออ" เเก่นกายร้อนกระเเทกเข้าตัวตัวคนร่างเล็กอย่างเเรง ก่อนที่คิลเลอร์จะก้มลงจูบชานมอีกครั้ง
"ผม..ฮึก...ไม่ไหว..หยุดเถอะนะฮะ..อื้ออ" เสียงครางเเหบเเห้งร้องขอความสงสารจากคนใจร้ายที่เอาเเต่กระเเทกเข้ามาเเถมยังขบกัดทั่วร่างกายคนตัวเล็กจนเป็นรอยหลายรอย
"ฉันบอกเเล้วไงว่าเเค่นี้มันยังไม่พอน่ะ..หึ ปากก็บอกว่าให้หยุด เเต่ดูสิ..นายก็รู้สึกดีไม่ใช่รึไง!" คิลเลอร์เอื้อมมือไปจับเเก่นกายของร่างบางที่ตอนนี้ตื่นตัวอีกครั้งก่อนจะขยับขึ้นลงเร็วๆ
 ไม่มีคำตอบจากร่างบาง ตากลมโตมองคนตรงหน้าด้วยอารมณ์หลายๆอย่าง...ทั้งกลัว..ทั้งเกลียด..ใช่..ไม่ผิดหรอก..เขาเกลียดคนใจร้ายตรงหน้าจนอยากจะตายหนีไปซะ.
"อ๊า...อ๊ะ.." .....................................................................
.....................................................
.....................................
...............................
............................
...................
.........
.....
..
.
[ทางด้านรัสเซีย]
"อะไรนะ??!! โถ่เว้ย!!!" ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสียก่อนจะปล่อยคอเสื้อของคนตรงหน้าที่เขากระชากเอาไว้ก่อนหน้า
 ช้าไปงั้นหรอ?? เเล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ!!  รัสเซียคำรามก้องในใจ
เเค่เขาขอตัวไปคุยธุระเเปปเดียวก็เกิดเรื่องบ้าๆขึ้นมาซะได้ จากที่ลองถามคนหัวทองที่นอนเละอยู่เเถวนั้นก็พอจับใจความได้ว่า เพราะไปยุ่งกับชานมเข้าเลยโดนอัดซะน่วม..ทายสิ?ว่าฝีมือใคร...? ไม่บอกก็รู้ว่าต้องเป็นคิลเลอร์อยู่เเล้ว!!
"เฮ้ย! เเกน่ะเป็นเพื่อนไอ้หมาบ้านั่นสินะ จ่ายค่ารักษามาเลยนะเว้ย!" เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ตาคมหันเหลือบไปมอง ตอนนี้รัสเซียรู้สึกเหมือนจะเป็นหมาบ้าซะเอง
"เอาไป เเล้วรู้มั้ยว่าสองคนนั้นไปไหน" รัสเซียพยายามถามอย่างใจเย็นหลังจากโยนเเบงค์พันเป็นฟ่อนให้คู่กรณีของคิลเลอร์ไป
"ไม่รู้เว้ย!" คำตอบที่ตอบมาทำให้รัสเซียเเทบจะพุ่งหมัดใส่หน้าของคนตรงหน้าอีกซักที! ไม่รู้! โอเค หาเองก็ได้!
 ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเเล้วรีบโทรหาเพื่อนขอนตนทันที
"....." เเต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ เขาโทรไปเป็นสิบๆสายเพราะความร้อนใจ ไม่รู้จะทำยังไงดี ห่วงก็เเต่ร่างบางที่ไม่รู้เรื่องอะไรนั่นล่ะเพราะเขารู้ดีว่าคิลเลอร์เวลาโกรธยิ่งกว่าหมาบ้าซะอีก อาละวาดได้ไม้เว้นหน้าหรือสถานที่เลย..เเล้วยิ่งเป็นเรื่องของชานมอีก......
หวังว่าคงไม่เป็นไรหรอกนะ!!