Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

"นี่!!ฟังอยู่รึเปล่า?? ฉันถามว่าทำไมนายถึงผิดสัญญาเเล้วไปปล้ำชานมอย่างนั้นน่ะ!! นี่ฉันกำลังโมโหอยู่นะ!!" เบลม็อทพูดพลางทุบตีที่อกกว้าของร่างสูงที่ตอนนี้สีหน้าดูไม่ดีนักเเรงๆตากลมสีน้ำข้าวเเดงก่ำไม่รู้เพราะว่าโกรธหรือเธอกำลังจะร้องไห้กันเเน่

"ฉันไม่ผิดนะ จะโทษก็ต้องโทษชานม ใครสั่งให้ยั่วกันเล่า" คิลเลอร์เเก้ตัวน้ำขุ่นๆทำให้สาวผมบลอนด์ยิ่งทำหน้าโมโหเข้าไปใหญ่

"โกหก!! ชานมน่ะคงยังไม่รู้ด้วยซ้ำมั้งว่ายั่วมันคืออะไร อย่ามาโยนความผิดให้คนอื่นอย่างนี้สิยะ!" หญิงสาวโวยวายใหญ่เมื่อเห็นร่างสูงโบ้ยความผิดให้เด็กหนุ่ม

"นายมันนิสัยไม่ดี นายมันชั่วนายมัน!!!...อ๊ะ อื้มมม อื้อ!" ไม่ทันที่หญิงสาวจะต่อว่าอีกฝ่ายจบร่างสูงก็ประกบริมฝีปากกับเธอเพื่อกันเสียงที่ทำร้ายโสตประสาทของเขา เเละดูท่าว่าจะได้ผลดีอย่างที่คิดเมื่อลิ้นร้อนของอีกฝ่ายก็เกี่ยวกระหวัดเเลกจูบกับเขาอย่างไม่ยอมเเพ้

"อืม....ขี้โกงนี่.." หญิงสาวติร่างสูงเสียงพร่าทันทีเมื่ออีกฝ่ายถอนจูบ นัยน์ตาหวานจ้องอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง

"หึ...ลองบ่นอีกสิ" คิลเลอร์พูดขู่ในขณะที่นิ้วยาวสอดไประหว่างผมบลอนด์นุ่มเชิงเย้า

"บ้า..." เธอพูดสบถอย่างจำนนก่อนจะซุกกับอกเเกร่งที่ตนเพิ่งทุบตีไปเมื่อกี

ก๊อกๆ

"ขออณุญาติค่ะ...บอสคะคือ..!!!!" เสียงหวานพลันเงียบลงทันทีเมื่อหญิงสาวผู้มาใหม่มองเห็นภาพตรงหน้า....หญิงสาวผมบลอนด์ที่นั่นคร่อมร่างสูงอยู่ใบหน้างามสไตล์ยุโรปเหมือนตุ๊กตากำลังซุกอยู่ที่อกกว้าง....

"ขอประทานโทษค่ะ งั้นดิฉันขอตัว.."

"ไม่ต้อง มีอะไร?" ร่างสูงพูดปรามก่อนจะถามถึงธุระที่เลขาตนเข้ามาหาขณะเดียวกับที่สาวผมบลอนด์ย้ายตัวจากบนตักของร่างสูงไปอยู่ที่โซฟาภายในห้องเเละยังทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"นี่ค่ะบอส เรื่องที่ให้ไปจัดการเรียบร้อยเเล้วค่ะ" เสียงหวานเอ่ยเรียบพร้อมวางเอกสารวางลงบนโต๊ะ

"อืม..ดีมาก" คิลเลอร์เอ่ยขณะที่เปิดดูข้อมูลในเอกสารที่ได้รับมา

 ตาเรียวสวยมองผ่านเลนส์เเว่นจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่วางตา ไม่ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรก็ดูดีไปหมด....

"เสร็จเเล้วรึยัง ขัดเวลาชะมัด" เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นเเทรกขัดจังหวะทำให้หญิงสาวที่สวมเเว่นตาหันไปมองด้วยสายตาที่เเข็งเล็กน้อย

"ค่ะ เรียบร้อยเเล้ว...บอสคะคือ" เธอบอกสาวผมบลอนด์ที่เอาเเต่จ้องเธอเชิงประชดก่อนจะเดินไปประชิดร่างสูงเเละก้มลงกระซิบบางอย่างซึ่งร่างสูงฟังเเล้วถึงกับเบิกตากว้าง

"ดิฉันไม่เเน่ใจนักนะคะ เเต่ฉันมาบอกบอสเฉยๆ" เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะก้มหัวหน่อยๆเเล้วเดินออกจากห้องไป

"มีอะ..เห้! นายจะไปไหนน่ะห๊ะ!" ร่างสูงไม่ตอบเพียงเเต่เดินออกจากห้องนั้นไปโดยไม่สนสาวผมบลอนด์ที่ตนเพิ่งคลอเคลียด้วยเมื่อกี้เลยเเม้เเต่น้อย

"ชิ! ให้ตายเถอะ" เธอสบถอย่างหัวเสียก่อนจะเดินออกจากห้องไปอีกคน

"เเย่จังนะคะ" เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นในขณะที่สาวผมบลอนด์เดินออกมา

"ชิ"

.................................................

............................

.......

ร่างสูงเดินไปที่ลานจอดรถด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ตอนนี้เขาหงุดหงิดจนเเทบจะคว้ายามเเถวนั้นมาอัดซะให้เละ...ขายาวก้าวเร็วจนกระทั่งไปถึงรถหรู..ภายในใจของร่างสูงบัดนี้คิดอยู่เเค่เรื่องที่เลขาของตนบอก

.

.

.

.

.

.

.

..................ถ้าไม่จริงก็สบายใจได้..เเต่ถ้าใช่....จองโลงได้เลย!!!!!

[ทางด้านชานม]

"ตัวเล็กอยากกินอะไรอีกมั้ยครับ" เสียงนุ่มเอ่ยถามขณะที่กำลังเดินอยู่ภายในห้าง เล่นเอาคนตัวเล็กที่เลียไอศกรีมอยู่ถึงก็สะดุ้ง ก็คนข้างๆพาเขาเข้าออกร้านนู่นนี่นั่นมาหลายร้านเเล้วตอนนี้ก็อิ่มซะจนกินอะไรไม่ไหว

"ไม่ฮะ" ร่างบางตอบเสียงหวาน

"ว่าเเต่ พี่เซียฮะ จะบอกมได้มั้ยว่าคุณคิลเกี่ยวอะไรกับซูเปอร์มาเก็ต?" ร่างบางถามตามตะกอนความสงสัยที่ค้างคาจากในร้านที่คนข้างๆบอกกับเขา

"อ่ะ ฮ่าๆ ยังจำมันอีกหรอเนี่ย" รัสเซียหัวเราะเจื่อน เขาพยายามพาคนตัวเล็กไปนุ่นไปนี่เพื่อที่จะให้ลืมไอ้ ซูเปอร์มาเก็ต นั่นซะ เเต่มันก็ไม่เป็นผล

 ร่างสูงมองตากลมที่มองตรงมายังเขาอยากต้องการคำตอบด้วยความรู้สึกอยากจะหายไปซะ เขาไม่รู้จะเเถอะไรเเล้ว

"....ฮะ...เเต่...เรื่องที่ผมอยากรู้จริงๆ..คือพี่จะพาผมออกจากที่นั่น...จริงๆใช่มั้ยฮะ?" ร่างเล็กก้มหน้าถามเสียงสั่น ทำไมนะ..เเค่นึกถึงคนใจร้ายหัวใจเขาก็เต้นรัวราวกับจะหลุดออกมา

 รัสเซียได้เเต่มองภาพตรงหน้าด้วยความเหนื่อยใจ ไอ้เขาเองใช่ว่าไม่อยากช่วยซะเมื่อไหร่ เเต่ถ้าจะคบกับคิลเลอร์ให้ยืดเขาต้องไม่ก้าวก่ายเรื่องของเพื่อนเขาให้มากนัก เเต่ยังไงๆร่างสูงก็คิดเสมอว่าจะคอยดูเเลคนตัวเล็กห่างๆให้ได้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

"....ไม่มีทาง..พี่เองก็ไม่คิดจะช่วยผมสินะฮะ" เสียงหวานเอ่ยสั่นเครือ กายบางเริ่มสั่นระริก

ฟึ่บ

 มือหนาวางบนบ่าของเด็กหนุ่มเเผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่เขารู้วามันผิดเเละเสี่ยงข้างๆใบหูร่างบางด้วยเสียงเเผ่วเบา

"ไป..สิ...หนีไป พี่จะทำเป็นไม่รู้"

"เเต่.." เด็กหนุ่มเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ...

 มันดีเเล้วหรอ??ร่างสูงคิด... เขามองตากลมหวานที่รื้นด้วยน้ำตาชั่วอึดใจ...

!!!!!

 ทันใดนั้นความรู้สึกราวกับโดนกระชากอย่างเเรงเมื่อภาพของร่างบางตรงหน้าที่ฟบช้ำ รอยเเดงเเละเเผลมากมายฉายขึ้นในหัว...

"ไม่!!" ร่างสูงเอ่ยขึ้นก่อจะรวบคนตัวเล็กมากอดเเน่น

ไม่...ไม่อยากเห็นภาพอย่างนั้นอีกเเล้ว..จริงๆ...ไม่อยากเห็นมัน..

...เเค่ในฐานะหมอ..ธรรมดาสินะที่จะห่วงคนที่เคยรักษาน่ะ....

"ฮะ?"

"...กลับกันเถอะ" ร่างสูงพูดเสียงเย็นก่อนจะจับมือเล็กเเล้วพาเดินไป การเเสดงท่าทางต่างจากก่อนหน้านี้ลิบลับเเต่เด็กหนุ่มก็ยอมเดินตาม..

rrr!!

 เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ร่างสูงหยุดนิ่งก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู

"ฮัลโหล อืม..ตอนนี้...ได้....เเต่อยู่ได้ไม่นานนะ....อืมเดี๋ยวฉันไป"

 "เอ่อ รอเเถวนี้ก่อนนะเดี๋ยวพี่มา...ขอโทษนะเเต่อย่าหนีไปไหนเลย อย่างน้อยก็ตอนนี้..พี่ห่วงตัวเล็กนะ" ร่างสูงพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป

 เด็กหนุ่มถอนหายใจ..อย่างน้อยเเค่ตอนนี้...หมายความว่ารัสเซียจะช่วยเขา..สินะ?? เเต่ไม่ใช่ตอนนี้...อย่างน้อยก็มีความหวังล่ะนะ

"พี่คงไม่โกหกผมนะฮะ" ร่างบางเอ่ยกับตัวเองเสียงเเผ่ว

................................................................................

" ไฮ่.." เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆทำให้ร่างบางหันมอง

"นายนั่นล่ะ มาคนเดียว?" ชายหนุ่มรูปร่างสูง ผมสีทองตาฟ้า ดูเเล้วคงเป็นชาวต่างชาติพูดถามร่างบาง

"ผมรอคนอยู่ฮะ" เด็หนุ่มตอบตามตรง

"...อืม งั้นฉัน โอเคมั้ย เท่าไหร่ล่ะ??" เเต่คำตอบคงฟังดูเหมารวมเกินไป ทำให้คนตรงหน้าเข้าใจเป็นอีกอย่าง เเละเเน่นอนว่าตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังงงจัด

"อะไร?? ไม่ได้หรอ รอเเขกอยู่ไม่ใช่รึไง บอกมาเถอะฉันมีให้เท่าที่ต้องการ..อืม..ลูกครึ่งรึเปล่า หน้าตาน่ารักจริง" ไม่ว่าเปล่ามือหนาของคนตรงหน้ายังลูบใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มเบาๆ

"ฮะ!! คะ คุณหมายถึงอะไร ผะ ผมไม่เข้าใจ ปล่อยเถอะฮะ" ร่างบางดูท่าไม่ดีจึงพยายามลุกหนี

"เฮ้! อย่าเล่นตัวน่า หรือว่าครั้งเเรก?? นั่นสิ..นายดูเหมือนจะยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ..น่ารักๆอย่างนี้ฉันพร้อมรับอุปการะนะ"

 อะไรกัน!!! ทั้งๆที่ดูเป็นคนที่ดูดีขนาดนั้นกลับพูดอะไรไม่ดีๆอย่างไม่อายปากได้! ไม่เอาเเล้วน่ากลัวชะมัด พี่เซียทำไมมาช้าอย่างนี้นะ!!

"เงียบ งั้นเเปลว่าตกลง มานี่!" ว่าจบมือหนาก็ขว้าที่เเขนของเด็กหนึ่มเเละดึงเข้าไปใกล้

"ผู้ชายเเน่หรอวะเนี่ย น่ารักเป็นบ้าเลยขอหน่อยละกัน" ว่าจบร่างสูงก็หอมเเก้มร่างบาง

"!!!" ร่างบางดิ้นพล่านอย่างไม่ยอมเเต่เเรงของอีกฝ่ายมากกว่าเขาจึงทำอะไรไม่ได้...นี่คนก็พลุกพล่านอยู่นะ เเล้วทำไมทำเหมือนกับพวกเขาไม่มีตัวตนล่ะ!!ไม่มีใครคิดจะช่วยเลยหรอ?!

"อย่าดิ้นสิ!...อืม ตัวก็หอมเป็นบ้าเลย..."

พลั่ก!!!! ตึง!!

เสียงหนึ่งดังขึ้นกอ่นที่ร่างสูงที่พยายามลวนลามร่างบางอยู่จะลงไปกองกับพื้น

 นัยน์ตาคมมองคนที่นอนอยูราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ..บรรยากาศรอบข้างเย็นเเละน่ากลัวขึ้นฉับพลัน....

.....กล้าดียังไงมาเเตะต้องกระต่ายน้อยของเขา!

"คะ..คุณคิล!" ร่างบางร้องเสียงหลงทำให้คิลเลอร์หันมามอง ใบหน้าหล่อเหลาเเลดูโหดเหี้ยม นัยน์ตาเเดงก่ำราวกับปีศาจร้าย..น่ากลัว...น่ากลัว!!!

 ราวกับเป็นปฎิกริยาอัตโนมัติเด็กเตรียมหนุ่มวิ่งออกจากตรงนั้นด้วยความหวาดกลัว

หมับ!!

"จะไปไหน!!" เสียงทุ้มตะหวาดกร้าวหลังจากขว้าข้อมือของร่างบางเเละบีบเเน่น

"..ฮึก.." ไม่รู้จะทำยังไงสุดท้ายก็ร้องออกมา..

"โอ้ย...เเก..." ร่างที่ลงไปนอนร้องด้วยความเเค้นก่อนจะพยายามลุกขึ้นเเละพุ่งหมัดเข้าหาคิลเลอร์

หมับ! พลั่ก!! ตึง!!

 เเต่มันพลาดคิลเลอร์รับหมัดของอีกฝ่ายด้วยมือเดียวก่อนจะสวนด้วยหมัดอีกครั้งเน้นๆจนอีกฝ่ายล้มลงไปกองอีกครั้ง

"รนหาที่ตายนักใช่มั้ย.." คิลเลอร์พูดเสียงเย็นก่อนจะเหยียบไปบนหน้าอกอีกฝ่ายเเรงๆเเละกระทืบซ้ำอีกหลายครั้ง

 หนุ่มผมทองร้องด้วยความเจ็บเเต่คิลเลอร์กลับไม่คิดใส่ใจ เขาเหยียบไปที่หน้าของคนตรงพื้นเเรงๆ

"บอกมา...ว่าเเกอยากโดนซ้อมตาย..หรืออยากจะให้ฆ่าวิธีอื่น!!" คิลเลอร์คำรามขู่ ก่อนจะกำเส้นผมอีกฝ่ายเเล้วกระชากขึ้นมาให้มองที่เขา

"ไม่ตอบ ได้..." คิลเลอร์ง้างหมัดเตรียมจะต่อยอีกฝ่าย

"อย่านะฮะ!!" ชานมขว้าเเขนของคิลเลอร์ไปกอดเเน่น

 ไม่ได้นะ!จะม่าฆ่ากันอย่างนี้ได้ยังไง!!

"นายสั่งฉัน?..อ๋อ...นี่ปกป้องมันหรอ...หึ! ได้!มานี่ เเล้วเเก....ไสหัวไปอย่าให้ฉันเห็นหน้าเเกอีก!"

 คิลเลอร์กระชากเเขนชานมอย่างเเรงจนชานมเเทบลอย

"สงสัยฉันคงจะต้องทบทวนอะไรให้นายรู้ซักหน่อยนะ...ว่านายไม่มีมีสิทธิ์มาสั่ง!"

.

.

.

.

.