Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

นัยน์ตาคมมองเอกสารกองโตตรงหน้าเขาอย่างไม่สบอารมณ์ อยู่ๆก็มีงานเข้ามามากมายถึงกับว่าต้องเอางานกลับไปทำที่คอนโด คิดเเล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาจนอยากจะซ้อมใครระบายอารมณ์ซักคน ก็เเหงล่ะเวลาพักยังเเทบไม่มีจะเอาเวลาไหนไปหากระต่ายน้อยของเขาล่ะ
"เฮ้อ...." ร่างสูงถอนหายใจยาวอย่างปลงๆก่อนจะเริ่มทำงานที่เหลือต่อ เเต่ทำไปไม่ได้เท่าไหร่เขาก็นึกได้ถึงเรื่องที่สาวผมบลอนด์ให้เขามาเลยหยิบข้อ'การกระทำอันสมควร'ที่เขาไม่ได้ดูมันตั้งเเต่เมื่อวานเพราะมัวเเต่ยุ่งอยู่กับงาน
'ข้อที่3 สังเกตุอาการของอีกฝ่ายเรื่อยๆเเละพยามหาสิ่งที่อีกฝ่ายชอบเเล้วก็หมั่นเอาใจด้วย'
"...." อ่านจบร่างสูงถึงกับกุมขมับ เเต่ละข้อนี่มัน..ถ้าพูดถึงสังเกตุอาการกระต่ายน้อยของเขาน่ะเขาทำอยุ่เเล้ว..เเต่ไอ้เอาใจนี่สิ..อืม...หรือว่าเขาจะซื้ออะไรให้คนตัวเล็กดีล่ะ? นาฬิกา?หรือรถ? เเต่ดูเหมือนว่ากระต่ายน้อยของเขาจะไม่ชอบของพรรค์นั้นนี่นะ เเล้วอะไรล่ะ ร่างสูงสรรหาบรรดาสิ่งของราคาเเพงอย่างที่คู่นอนคนก่อนของเขาชอบมาเป็นตัวเลือกหากเเต่สุดท้ายพวกมันก็ไม่น่าจะใช่สิ่งที่อีกฝ่ายชอบอยู่ดี
"โว๊ย...." ร่างสูงคำรามในหัวก่อนจะขยำเจ้ากระดาษจากหญิงสาวตาสีน้ำข้าวลงกระเป๋าอย่างลวกๆเเล้วจัดการกับกองงานตรงหน้าต่อ..ต้องทำให้เสร็จ!วันนี้ยังไงๆเขาก็ต้องได้นอนกอดกระต่ายของเขา!
 
              ++++++++++++++++++++++++++
 
[ทางด้านชานม]
ขาเรียวสีน้ำนมเเกว่งไปมาอยู่บนเตียงในท่านอนค่ำ โดยเจ้าของมันกำลังทำหน้าเบื่อโลกอย่างสุดๆ ตากลมโตมองไปที่ตุ๊กตาหมาตัวโตที่เขาจ้องมาทั้งวันจนอดคิดไม่ได้ว่า..จ้องนานขนาดนี้มันจะท้องมั้ยล่ะเนี่ย..
"บ้าน่า หมานะไม่ใช่ปลากัด" ร่างบางพูดเบาๆกับตัวเองก่อนจะส่ายหัวเบาๆไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นนอนหงายเเล้วดึงเเก้มตุ๊กตาหมาเล่น
"เฮ้อ...."
คนตัวเล็กถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อย วันๆเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากกินอาหารที่คนของคนใจร้ายเอามาให้กับนอนจ้องตุ๊กตาหมา...ร่างบางคิ้วขมวดก่อนจะนึกไปเรื่อยเปื่อย ไม่นานนักก็รู้สึกได้ว่าเริ่มจะหนาวๆจึงดึงผ้าห่มผืนหนาสีขาวสะอาดตามาคลุมเท่าทั้งตัว...อ่า ถ้าจะถามถึงเสื้อผ้าที่คนตัวเล็กใส่ล่ะก็เป็นเสื้อผ้าที่เรียกได้เลยว่าทั้งชุดนี้ถ้าเปลี่ยนเป็นเงินเขาคงมีกินไปอีกนาน..คนตัวเล็กคิดก่อนจะหลับตาลง...คิดถึงเเม่จังเลย...
...ชานมเองก็โตมาไม่ต่างอะไรกับเด็กธรรมดาๆเท่าไหร่นัก พ่อเเละเเม่ของเขารักกันดีเเต่ทั้งสองประสบอุบัติเหตุตอนชานมอายุได้12ปีเเละก็จากชานมไป... ดังนั้นป้าของเขาที่อายุมากเเล้วก็เป็นผู้ดูเเลเขามาตลอดนั่นก็หมายความว่าเขาไม่มีญาติคนอื่นเลยนอกจากป้า...เเละก็น่าเศร้าที่ท่านเสียเพราะโรคร้ายไปเมื่อสองปีที่เเล้ว ชานมจึงต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเเละเเน่นอนว่าเขาไม่มีสิทธิที่จะได้เรียนต่อที่มหาลัยจนต้องมาหางานทำเพิ่ม....เเละในตอนนั้น...........
'น้องหางานอยู่รึเปล่าจ๊ะ' หญิงสาวพูดถามร่างบางก่อนจะยกยิ้มหน่อยๆทำให้ใบหน้าที่ดูเจ้าเลห์น่าไว้ใจ..ไม่มากก็น้อย
'เอ่อ...ใช่ฮะ' เสียงหวานตอบรับ
'งั้นเจ๊เเนะนำที่ทำงานดีๆเงินดีๆให้เอามั้ย?' หญิงสาวยื่นข้อเสนอ
'งาน?อะไรหรอครับ?" เด็กหนุ่มถาม
'เด็กเสริฟน่ะ..สนมั้ยงานไม่หนักเท่าไหร่หรอกนะ เเต่เงินน่ะดีสุดๆตกลงสนมั้ยจ๊ะ' เธอพูดหลอกล่อเด็กหนุ่ม ตากลมมองอีกฝ่ายอย่างพินิจ..เธอเองก็ดูใจดีนะเเล้วเราก็กำลังหางานอยู่ด้วย...
'ทำฮะ' เด็กหนุ่มตอบเสียงใสพลางยิ้มกว้างจนตาปิด.....เเต่เขาไม่รู้เลย..ว่านั่น..จะทำให้ชีวิตขของงเขาเปลี่ยนไป..มากขนาดนี้
....................................................................................
"พลั่ก!! ปึก!"
"อ๊ะ โอ๊ย" ร่างบางใต้ผ้าห่มร้องลั่นเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ทับเขาอยู่ถึงมันจะไม่หนักมากเเต่เล่นขึ้นมานอนทับเอาดื้อๆนี่ก็เจ็บนะ เเละสงสัยว่าผู้กระทำจะรู้เลยเปลี่ยนจากนอนทับเป็นคร่อมเเทน กลิ่นหอมจากอีกคนรวมถึง...อะไรบางอย่างที่มันนุ่มๆ..ทำให้ร่างบางเกือบเคลิ้ม ใครกันนะ?
"อ่ะ...คือ..คือช่วยลุกทีฮะผมหายใจไม่ออกเเล้ว" เสียงหวานครางอ้อนก่อนดันคนบนร่างเบาๆ
"อุ๊บ ซอรี่ๆ ฉันไม่ตั้งใจ" เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่ผ้าห่มจะถูกเปิดออกทำให้เด็กหนุ่มมองเห็นผู้มาเยือน
 นัยน์ตาสีน้ำข้าวสวย ผมบลอนด์เงางาม จมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางเคลือบลิปสติกสีสด...คุณเบลม็อท!
"คุณเบลม็อท..เอ่อ! สวัสดีฮะ!" ร่างบางมองอีกฝ่ายชั่วอึดใจก่อนจะรีบยกมือขึ้นไหว้ทำให้หญิงสาวรับไหว้เเทบไม่ทัน
"เห๊ๆ ไม่ต้องขนาดนั้นๆนี่ฉันดูเเก่มากเลยรึไง??" เธอถามคิ้วขมวดร่างบางจึงโบกมือไปมาเชิงปฎิเสษพร้อมส่ายหน้าเร็วๆ
"เปล่าฮะๆ..ผมมเเค่คิดว่า..ผมควรจะมีมารยาทกับ..กับเอ่อ..เเฟนของคุณคิล" เด็กหนุ่มพูดเสียงสั่น
"หื้ม? ฮึๆ เเล้ว..นี่นายคิดว่าฉันอายุเท่าไหร่?" เธอถามชวนให้ร่างบางเลิกนึกถึงคิลเลอร์
"ก็...ประมาณ..ยี่สิบต้นๆ..รึเปล่าฮะ?"
"ถูกต้อง!!>w<" เธอพูดอย่างดีใจก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวร่างบางอย่างเอ็นดู"ฮะๆ.." เด็กหนุ่มได้เเต่หัวเราะเบาๆกับท่าทีที่ดูไม่ต่างกับสาวม.ต้นของคนตรงหน้าทั้งๆที่ก็อายุ20(+)เเล้วเเท้ๆเเต่...มันก็น่ารักมากๆเลยจริงๆนั่นเเหละนะ..ถึงจะรู้สึกเเปลกๆอยู่ก็เถอะนะ..
"อ้อ! นี่จ้ะ ฉันมาเพราะนี่น่ะ" เธอพูดก่อนจะคว้ากล่องอะไรบางอย่างสีทองๆมายื่นให้เด็กหนุ่ม
"เอ่อ.."
"ช็อคโกเเลตน่ะ ฉันไปเที่ยวเลยซื้อมาฝากอร่อยมากๆเลยนะ...หรือว่าจะไม่ชอบของหวาน?"
"เปล่านะฮะ! ชะ..ชอบมากๆเลยล่ะฮะ" ร่างบางพูดยิ้มๆ
"งั้นก็กินเลยสิ มันอร่อยจริงๆน้า" เธอพูดอ้อนเหมือนเด็กๆร่างบางเลยได้เเต่ยิ้มเจื่อนๆก่อนจะเเกะกล่องเเล้วหยิบห่อช็อคโกเเล็ตขึ้นมาเเล้วจ้องมัน
"เอาเเต่จ้องมันไม่อิ่มหรอกนะ" เธอพูดบอกก่อนจะหยิบช็อคโกเเล็ตอีกชิ้นขึ้นมาเเกะห่อเเล้วจ่อที่ปากอีกฝ่าย เด็กหนุ่มจึงได้เเต่รับมันเข้าปากไป
"เป็นไงๆ"
"อ่ะ..อร่อยมากเลยฮะ!" เด็กหนุ่มพูด รสชาติของช็อคโกเเลตไม่ขมมากนักหวานหน่อยๆกำลังดี..เเถมมีรสอะไรเเปลกๆที่มันทำให้ช็อคโกเเลตอร่อยขึ้นอีก.!อยากกินอีกจัง..
"ดีใจจัง! กินอีกสิๆนี่ของนายหมดเลยนะ" เธอพูดอณุญาติทำให้ร่างบางรีบหยิบขึ้นมากินอีกชิ้น..สองชิ้น
 ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆด้วยท่าทางที่น่าเอ็นดูอย่างเป็นธรรมชาติ
"...." หญิงสาวมองภาพนั้นด้วยความรู้สึดที่มันล้นเอ่อ...
"เพราะนายเป็นอย่างนี้ไงล่ะ....." เธอพูดเบาๆกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเเล้วบอกลาอีกฝ่ายเพราะมีเรื่องที่ต้อทำอีกนิดหน่อยปล่อยให้ร่างบางได้มีความสุขกับช็อคโกเเลต
....................................................................................
".....ฟุ่บ!"
 
             ++++++++++++++++++++++++++
[กลับมาปัจจุบัน #ตอนที่9]
 ตากลมโตลืมขึ้นช้าๆด้วยในหัวรู้สึกหน่วงเเปลกๆ...เด็กหนุ่มพยายามลุกขึ้นนั่งเเต่ก็ล้มลงมานอนอย่างไร้เรี่ยวเเรง...มึนหัวจังเลย...
"ตื่นเเล้วหรอ? อยากกินอะไรมั้ย?" เสียงทุ้มอันคุ้นหูเอ่ยถามเด็กหนุ่ม ทำให้นัยน์ตาหวานเหลือบไปมอง...ง่วง...หิวน้ำ..
"ช็อคโกเเล็ต..." เสียงหวานครางเหมือนคนไร้สติดวงตาฉ่ำเยิ้ม ริมฝีปากสีเชอรี่เผยออกหน่อยๆ ใบหน้ามนขึ้นสีเเดงเรื่อ ร่างสูงมองภาพนั้นอย่างอึ้งๆจนต้องกลืนน้ำลาย...ทำไมวันนี้กระต่ายน้อยของเขาดูเย้ายวนกว่ากปกติล่ะ?...เเล้วช็อคโกเเล็ตอะไร?ตอนเขาเดินเข้ามาไม่ยักเห็น
"จะกินช็อคโกเเล็ต..." เด็กหนุ่มครางเอาเเต่ใจก่อนจะเอื้อมือไปดึงเเขนเสื้อร่างสูง
"!!!อ๊ะ...อื้มม" ฉับพลันร่างเล็กถูกประกบริมฝีปากลิ้นร้อนไล้เลียพลางสลับกับดูดเม้นริมฝีปากบาง....รสเหล้านี่...เเต่นี่มันไม่ใช่เวลาคิดนี่นะ!..ร่างสูงคิด
"อือ...อ๊า..." ร่างเล็กครางหวานเมื่ออีกฝ่ายสอดมือเข้ามาภายในเสื้อเเล้วหยอกล้อกับยอดอกของตน
 ร่างสูงมองภาพตรงหน้าด้วยไฟอารมณ์ที่พุ่งสูง..ขอเถอะนะชานม...!!!
 
"อ่ะ..อา..อย่านะฮะ.." เสียงหวานเอ่ยห้ามปรามเมื่ออีกฝ่ายเริ่มไล้ลิ้นไปเบื้องล่างเเละกอบกุมส่วนอ่อนไหวด้วยช่องปากอุ่นจัด หากเเต่เสียงร้องห้ามนั้นกลับปลุกเร้าอารมณ์ของอีกฝ่ายหนักกว่าเก่าอย่าไม่ตั้งใจ
 
 ใบหน้าหวานขึ้นสีเเดงระเรื่อด้วยไฟอารมณ์เเละฤทธิ์เเอลกอฮอล์ริมฝีปากบางสีเชอรี่เผยออกหน่อยๆราวกับเชิณชวนให้ใด้ชิมรสหวานจากภายใน
 
"อื้อ..อ๊า" เสียงหวานร้องครางอย่างห้ามไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายเลื่อนขึ้นมาไล้เลียยอดอกสีหวานทั้งขบเม้มจนร่างบางเกร็งตัวหนัก ร่างสูงมองภาพนั้นด้วยอารมณ์ที่รุนเเรงเขาอยากจะกลืนกินกระต่ายน้อยตรงหน้าเต็มที..ทำไมเขายังไม่กินกระต่ายน้อย...เขาลังเล ลังเล..ว่าควรจะ'กอด'คนตรงหน้าดีรึเปล่า?....
"อ๊า...หยะ...หยุดนะฮะ." เสียงหวานเอ่ยห้ามเมื่อร่างสูงยังคงคลอเคลียอยุ่บริเวณใบหูเเล้วยังคงเลียยอดอกเขาไม่หยุดราวกับจงใจเเกล้ง
"ทำไมล่ะ? ไม่รู้สึกดีเหรอเวลาฉันทำอย่างนี้?"
"อื้อๆ มะ..ไม่ฮะ..มะ..มันรู้สึกดี" "!!!!" เส้นความอดทนของอสูรร้ายพลันขาดสะบั้นเมื่อจบประโยคจากร่างบาง
"หึ่ม..นายทำตัวนายเองนะ!!"
.
.
.
.
.
.
.
 
.