He is nave ความรักของนายหัวใจใสซื่อ

    
           
          1สัปดาห์ ผ่านไป
     ฉันไม่ได้เจอหน้าเขาเลยหลังจากวันนั้น ฉันกลับมานั้งร้องไห้อยู่ทั้งคืนหลังจากต้องจำใจไล่เขาไป เห้อ...ไม่อยากรื่้อฟื้นความเก่าเลย เห้อ....
     "เห้อ..."
     "นี้แกถอนหายไปเป็นรอบที่7ล้านแล้วนะ ยังไม่ลืมเรื่องโลกิอีกเหรอ"
     ฉันนั้งอยู่กับยัยกาย(กวิยา ผลเจริญ)เพื่อนที่สนิทกันโดยบังเอิญเพราะเรื่องเงินของพ่อฉันและพ่อยัยกาย แต่ว่า มีคำถามที่ฉันตอบไม่ได้ซักที ทำไมกันนะทั้งๆที่ทั้ง2คนเป็นเพื่อนเหมือนกันแท้ๆ ทั้งโลกิ หรือกาย ก็เป็นเพื่อนกับฉันเหมือนกันนี้นา แต่ความรู้สึกมันต่างกันจริงๆ เห้อ....
     "ฉันหน่ะ...ไม่อยากจะร้องไห้แล้วหล่ะ"
     "โธ่ๆๆ คุณเพื่อนที่รัก แกหน่ะเจออะไรมาเยอะแล้ว แค่ผู้ชายคนเดียวจะตัดใจทำไมไม่ได้..."
     "แกหน่ะ ไม่ใช่ฉันไม่เข้าใจหรอก..."
     ฉันพูดพร้อมกับก้มหน้าฟุบลงไปกับโต๊ะ เห้อฉันคิดถึงการกอดนั้น แววตานั้น ความรู้สึกนั้น และสุดท้าย...รอยจูบนั้น มันทำให้หัวใจฉันเต้นแรง ถึงรู้ว่ามันไม่ถูกต้องที่ฉันไปจูบกับผู้ชายแบบนั้น แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น ฉันกลับโหยหามัน ฉันเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงที่จูบกับผู้ชายแล้วจริงๆ ทั้งๆที่ฉันเคยดูถูกผู้หญิงพวกนั้นเองเลยแท้ๆ....
     "แล้วแกพร้อมยังหล่ะ พรุ่งนี้หน่ะคือวันแต่งงานของแกกับฟรองซัวแล้วนะ"
     "อื้ม...เดี๋ยววันนี้ฉันไปดูชุดแต่งงานหน่ะ"
     "ดีแล้วหล่ะนะ ชีวิตแกหน่ะมีโอกาสอีกเยอะนะ^^"
     "อื้อ ขอบใจแกมากนะ ฉันโอเคขึ้นแล้วหล่ะ"
     "เฮ้ ที่ร้ากก ไปดูชุดแต่งงานกันเถอะ"
     "Good luck, my friend ;)"
     ยัยกายกระซิบข้างหูฉันก่อนจะเดินออกไปจากคาเฟ่ส่วนตัวของพ่อฉัน เห้อ....
     "ค่ะ ไปกันเถอะ^^"
     แล้วเขาก็ขับรถออกไป เขาบอกฉันว่าร้านชุดแต่งงานร้านนี้ดีอย่างนั้น ดีอย่างนี้ เห้อ....ฉันไม่ได้รับฟังที่เขาพูดเลย 
     ในหัวของฉันมีแต่เรื่องของโลกิ ทำไมฉันถึงไม่รั้งเขาไว้ ฉันทำถูกแล้วเหรอ ฉันจะได้เจอเขาอีกเมื่อไร ฉันจะได้....จูบนั้นอีกครั้งไหม โอ้ยยย ตอนนี้ในหัวฉันมีแต่คำถามบ้าบอคอแตกเต็มไปหมด ฉันไม่อยากคิดถึงมันเลย แต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ พอไปร้านไหนที่ฉันเคยไปกับเขา ไปตลาดน้ำนั้น พอไปนั้งที่น้ำพุ ก็นึกถึงเขา ทุกสถานที่นั้นเหมือนเดิมทุกอย่างแต่ต่างกันที่...ฉันไม่มีเขาอีกแล้ว
     "เอ่อ เจซี่ครับ ฟังผมอยู่ไหม"
     "อ๋อ เอ่อค่ะ ฟังอยู่ค่ะ^^;"
     "แล้วทำไม คุณถึงเหม่ออย่างนี้ครับ"
     "อ๋อ คิดอะไรอยู่นิดหน่อยหน่ะค่ะ"
     "งั้นเราเข้าเรื่องของเรากันต่อเลยนะครับ คือว่าร้านนี้ บลาๆ....."
     แล้วเขาก็สาธยายต่อไปเรื่อยๆ ฉันไม่เคยเบื่อขนาดนี้มาก่อน ฉันเคยเป็นคนร่าเริง ถือดี บ๊องๆ แต่ตอนนี้ฉันกลับเปลี่ยนเป็นยัยเงียบ แอ๊บสตอร์เบอร์รี่ และเปลี่ยนไปเพราะโดนของ-0- มีแต่เหตุผลบ้าๆเข้ามาในชีวิต แถมยังมีข่าวซุบซิบว่าไม่เต็มมใจที่จะแต่งงานกับฟรองซัวเพราะแอบมีชู้เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี เห้อ....
     "ถึงแล้วครับ คุณเจซี่"
     "อ้อ งั้นเราไปกันเถอะค่ะ^^"
     แล้วฉันและเขาก็เดินไปในร้านเพื่อเลือกชุดแต่งงาน ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ก็เถอะ
     "คุณเจซี่ชอบชุดไหนเหรอ"
     "ชุดไหนก็ได้ค่ะ ชุดนี้ก้สวยนะคะ^^"
     ฉันตอบแบบไม่ให้มีพิรุธสุดๆเพราะถ้าเหมือนในละครที่บอกว่าชุดไหนก็ได้อย่างเดียว คงจะมีพิรุธสุดๆก็เลยต้องตอบแบบมืออาชีพ>< (เยอะได้อีก-0-)
     "งั้นเจซี่ลองใส่ดูก่อนนะ"
     "ค่ะ"
     แล้วพนักงานคนนั้นก็พาฉันเข้าไปที่ห้องลองชุด เห้อ...นี้ฉันต้องใส่ชุดแต่งงานต่อหน้าคนที่ฉันไม่ได้รักจริงๆเหรอเนีย ฉันเคยใฝ่ฝันว่าจะได้ใส่ชุดแต่งงานต่อหน้าคนที่ฉันรักเป็นครั้งแรกแล้วแท้ๆ แต่โชคชะตายังคงรังแกฉันอยู่ต่อไป ช่างมันเถอะ ไหนๆซะชีวิตฉันความสุขที่จะเลือกมันกำลังจะจบลงแล้วนี้...
     "เป็นไงคะ สวยไหม"
     "ว้าว สวยมากเลยครับ คุณชอบไหม"
     "ชอบค่ะ งั้นตกลงเอาชุดนี้เลยได้ไหมคะ"
     "ครับๆ งั้นผมตกลงเอาชุดนี้เลยนะครับ"
     "ค่ะ งั้นกรุณารอสักครู่นะคะ"
     พนักงานพาฉันไปเปลี่ยนชุดเดิมออกมา และเขาก้ไปคุยกับพนักงานและบอกให้ฉันนั้งรอตรงโซฟาไปก่อน หากชอบชุดไหนก็บอกเขาได้ เพราะจะได้เปลี่ยนให้ แต่ฉันคงไม่เปลี่ยนแล้วหล่ะ
     แล้วเขาก็เดินออกมาจากเคาน์เตอร์ พร้อมกับชุดแต่งงานสีขาว ต่างกับจิตใจของฉันที่สีปนกันมั่วตั้วไม่รู้ว่าสีไหนเป็นสีไหนแล้ว
     "กลับกันนะครับ"
     "ค่ะ"
     แล้วฉันก็เดินขึ้นรถเขาไป ในรถเขาชวนฉันคุยเรื่องต่างๆนาๆ ฉันก็ตอบไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากทำให้ดูว่ามีพิรุธ และแล้วก็มาถึงคฤหาสน์ของฉัน ดูเหมือนว่คืนนี้จะเตรียมอาหารกันวุ่น เพราะพรุ้งนี้งานพิธีแต่งของฉันจะเริ่มจัดขึ้นตอนเที่ยงพอดี เพราะฉะนั้นจะต้องเตรียมงานตั้งแต่หัวค่ำ ถ้สเป็นแบบนี้จริงๆ ฉันคงจะตื่นเต้นและดีใจมากกว่านี้สิ แล้วทำไมกันนะ ฉันหน่ะไม่ยากให้มันออกมาเป็นแบบนี้เลยจริงๆ...
     "ไปพักผ่อนเถอะครับ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะครับ^^"
     "ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ^^;"
     แล้วเขายิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะเดินจากไป ภาพในวันนพรุ่งนี้จะออกมาเป็นยังไงนะ ฉันจะออกมาโดยที่ฝืนยิ้มได้นานแค่ไหน จะฝืนไม่ให้แล้วร้องไห้ออกมากลางงานหรือเปล่า แต่ฉันจะต้องฝืนไห้ดีที่สุด ฝืนมาเยอะแล้ว หนักมาเยอะแล้ว อีกแค่วันเดียวเท่านั้นU-U