He is nave ความรักของนายหัวใจใสซื่อ

     -คฤหาสน์ฮาร์ทฟิเลีย-

     "นั่งลง เจซี่"

     พ่อฉันสั่งด้วยความเย็นชาสุดๆ แต่ฉันไม่ค่อยแปลกใจหรอกเพราะฉันเจอแบบนี้ประจำอยู่แล้วT^T

     "เจ้ารู้ใช่ไหม ว่าเธอต้องแต่งงานกับใคร"

     "ทราบค่ะ ท่านพ่อ"

     "แล้วรู้ใช่ไหมว่าแต่งงานเพื่ออะไร"

     "เพื่อตระกูลของเราค่ะ"

     "ใช่ เพราะถ้าเราไม่แต่งงานกับตระกูล เทลเลอร์โจนส์ อาจทำให้ธุรกิจเราไม่ก้าวหน้าและล้มละลายได้ เจ้ารู้ดีใช่ไหม"

     "หนูทราบดีค่ะ"

     "แล้วทำไมถึงมีข่าวกับหนุ่มคนอื่นที่ไม่ใช่ฟรองซัว"

     "คือ โลกิเขาเป็นเพื่อนหนูค่ะ"

     "ดี จำไว้ซะ ว่าเจ้ามีคนเดียวที่ต้องไปด้วยคือฟรองซัว"

     "ค่ะ...ท่านพ่อ"

     "ขึ้นไปพักผ่อนได้แล้ว"

     "ค่ะ ขอบคุณที่ตักเตือนค่ะ" 

      ฉันเดินขึ้นไปบนห้องนอนของฉัน และนั่งทรุดลงที่เตียงสุดหรูและกองตุ๊กตาแลนน่ารัก แต่ของพวกนั้นมันไม่สามารถที่จะทำให้ฉันดีขึ้นเลยซักนิด

     ทำไม ทำไมชีวิตฉันต้องทรมานอย่างนี้ การเกิดมาในตระกูลฮาร์ทฟิเลียเป็นคุณหนูที่ใครหลายๆคนอิจฉา ก็เหมือนดอกไม้ที่เลือกที่เบ่งบานไม่ได้เท่านั้น ไม่มีใครรู้เลยว่าฉันเศร้าแค่ไหน มีแค่คนเดียวเท่านั้นที่รู้...โลกิ แต่ตอนนี้ฉันคงจะต้องเสียเขาไป คงจะไม่ได้มีโอกาสพบหน้าเขาอีก  

     "ก็อกๆ"

     เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันหลุดจากห้วงความคิดนั้น และเดินไปเปิดประตูด้วยท่าทางเหมือนชีวิตนี้จะจบลงในไม่ช้า

     "เจซี่ ลูกเป็นอะไรไหมลูก"

     "แม่คะ....หนู ฮึกๆ...หนู"

     "ใจเย็นๆนะลูก ค่อยๆเล่าให้แม่ฟังนะ"

     "มันจบแล้วค่ะแม่ ชีวิตหนู....ฮึกๆ ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว"

     "แม่รู้นะ ว่าลูกหน่ะไม่ได้เสียใจที่โดนบังคับให้แต่งงาน ไม่ได้เสียใจที่โดนพ่อด่า....โลกิสินะ"

     "แม่คะ เพื่อนที่จริงใจเพียงคนเดียวของหนู เพื่อนที่จู่ๆก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ แต่แม่รู้ไหมคะว่าหนูหน่ะดีใจสุดๆที่มีคนมาบอกว่าเป็นเพื่อนของหนู แต่ว่าตอนนี้ของขวัญอันแสนวิเศษเพียงชิ้นเดียวที่พระเจ้าประทานมาให้ มันกำลังจะจบลงค่ะแม่...."

     ฉันตั้งสติได้ และหยุดร้องไห้เพราะไม่อยากให้แม่รำคาญ และไม่อยากให้การเล่ามันยาวนานเนื่องจากขัดด้วยเสียงร้องไห้ของฉัน เพราะยิ่งนานเท่าไร ใจยิ่งเจ็บเท่านั้น

     "ลูกจะทำยังไงต่อไปหล่ะ"

     "หนูคิดว่า ยังไงซะหนูคงขัดคำสั่งของท่านพ่อได้อยู่แล้ว ถึงจะทำได้โลกิต้องถูกสั่งเก็บแน่ๆค่ะ เพราะฉะนั้น หนูจะตัดความสัมพันธ์กับเขาค่ะ..."

     "ลูกจะทำได้เหรอ"

     "มันคือสิ่งที่หนูต้องทำค่ะ"

     "ลูกของแม่ถูกต้องเสมอจ้ะ"

     แล้แม่ก็กอดฉันและบอกให้ฉันพักผ่อน ถึงแม่จะพูดอย่างนั้นแต่ในใจฉันตอนนี้มันเต็มไปด้วยความเศร้า น้ำตา และเสียใจ อย่างที่สุด...

     "โลกิ....ฉัน...ขอโทษ ฮึกๆ....ฮือๆ"

     ฉันนั่งร้องไห้อยู่นานหลายชั่วโมง จนเหนื่อยเเละล้มตัวลงนอนทันที 

     "ฉันหน่ะ...ไม่อยาก....จากนายไปเลย......"

          -เช้าวันต่อมา-

     ฉันลุกขึ้นเดินลงไปชั้นล่าง เพื่อที่จะทานอาหารเช้า ฉันเดินลงมาโดยไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว เมื่อรู้ว่าวันนี้ฉันจะต้องไปตัดความสัมพันธ์กับโลกิ...

     "เชิญนั้ง เจซี่"

     "..."ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แม้แต่เสียงของพ่อหรืออะไรก็เถอะ 

     แล้วฉันก็กินขนมปังไปครึ่งชิ้น และเดินขึ้นห้องไป โดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อนเลย ทำไมกันที่ผ่านมาก็มีเพื่อนผ่านมาตั้งเยอะ จริงใจก็มีไม่จริงใจก็มี แต่เขาคนนี้ทำให้ฉันสับสน ปวดหัว อยากร้องไห้ทุกครั้งเมื่อไม่มีเขา ฉันหน่ะ....ไม่อยากจากนายไปเลยจริงๆนะ

          -สวนสาธารณะ สวนแก้วกุหลาบ-

     "หวัดดี('^')"

     "..." ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะตัดสินใจจะไม่ต่อยอดมันอีก ขอให้จบเพราะไม่อยากเจ็บมากกว่านี้อีกแล้ว

     "เป็นอะไร(' ')"

     "ฉันมาที่นี้ เพื่อบอกนายว่า ออกไปจากชีวิตฉันซะ"

     "..."

     เขานิ่งเงียบไป ฉันก็คาดไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว จึงเริ่มพูดประโยคต่อไป

     "นายเป็นแค่ใครก็ไม่รู้ ที่โผล่มาแล้วอ้างว่าฉันเป็นเพื่อน ฉันไม่เคยเห็นนายเป็นเพื่อน ออกไปซะ แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้านายอีกต่อไป"

     "ผมหน่ะ....เป็นแค่คนรู้จักใช่ไหม"

     "..."

     "ผม แค่อยากเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของเธอต่อไปอีกแท้ๆ"

     หยุดซะที อย่าทำให้ฉันต้องเสียจไปมากกว่านี้อีกเลย....แล้วจู่ๆฝนก็ตกกระหน่ำลงมาดั่งน้ำตาแห่งฟ้าอันกว้าใหญ่ ถ้าฟ้าร้องไห้ให้ฉันจริงๆ แล้วทำไมต้องให้ฉันเจออะไรแบบนี้ด้วย ทำไม....

     "ไปซะ แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้านายอีก"

     "....ลาก่อน เจซี่"

     แล้วเขาก็เดินออกไปท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาเรื่อยๆ ทำไม....ฉันอยากจะเข้าไปฉุดเขาจะตายอยู่แล้ว แต่ว่าฉันทำไม่ได้เลย...จริงๆ

     ฉันร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือดตอนที่ไล่เขาไป แต่ฝนคอยทำให้น้ำตาฉันกลมกลืนไปกับมัน ฟ้า....ทำไมกัน ฟ้าอยู่ข้างไหนกันแน่ จะรังแกฉันอีกนานเท่าไร จะทำให้ฉันช้ำใจอีกนานไหม มันยังไม่พออีกเหรอสำหรับการที่ฉันต้องเจออะไรแบบนี้หน่ะ....