He is nave ความรักของนายหัวใจใสซื่อ

          1สัปดาห์ ผ่านไป

     ฉันไม่ได้เจอหน้าเขาเลยหลังจากวันนั้น ฉันกลับมานั้งร้องไห้อยู่ทั้งคืนหลังจากต้องจำใจไล่เขาไป เห้อ...ไม่อยากรื่้อฟื้นความเก่าเลย เห้อ....

     "เห้อ..."

     "นี้แกถอนหายไปเป็นรอบที่7ล้านแล้วนะ ยังไม่ลืมเรื่องโลกิอีกเหรอ"

     ฉันนั้งอยู่กับยัยกาย(กวิยา ผลเจริญ)เพื่อนที่สนิทกันโดยบังเอิญเพราะเรื่องเงินของพ่อฉันและพ่อยัยกาย แต่ว่า มีคำถามที่ฉันตอบไม่ได้ซักที ทำไมกันนะทั้งๆที่ทั้ง2คนเป็นเพื่อนเหมือนกันแท้ๆ ทั้งโลกิ หรือกาย ก็เป็นเพื่อนกับฉันเหมือนกันนี้นา แต่ความรู้สึกมันต่างกันจริงๆ เห้อ....

     "ฉันหน่ะ...ไม่อยากจะร้องไห้แล้วหล่ะ"

     "โธ่ๆๆ คุณเพื่อนที่รัก แกหน่ะเจออะไรมาเยอะแล้ว แค่ผู้ชายคนเดียวจะตัดใจทำไมไม่ได้..."

     "แกหน่ะ ไม่ใช่ฉันไม่เข้าใจหรอก..."

     ฉันพูดพร้อมกับก้มหน้าฟุบลงไปกับโต๊ะ เห้อฉันคิดถึงการกอดนั้น แววตานั้น ความรู้สึกนั้น และสุดท้าย...รอยจูบนั้น มันทำให้หัวใจฉันเต้นแรง ถึงรู้ว่ามันไม่ถูกต้องที่ฉันไปจูบกับผู้ชายแบบนั้น แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น ฉันกลับโหยหามัน ฉันเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงที่จูบกับผู้ชายแล้วจริงๆ ทั้งๆที่ฉันเคยดูถูกผู้หญิงพวกนั้นเองเลยแท้ๆ....

     "แล้วแกพร้อมยังหล่ะ พรุ่งนี้หน่ะคือวันแต่งงานของแกกับฟรองซัวแล้วนะ"

     "อื้ม...เดี๋ยววันนี้ฉันไปดูชุดแต่งงานหน่ะ"

     "ดีแล้วหล่ะนะ ชีวิตแกหน่ะมีโอกาสอีกเยอะนะ^^"

     "อื้อ ขอบใจแกมากนะ ฉันโอเคขึ้นแล้วหล่ะ"

     "เฮ้ ที่ร้ากก ไปดูชุดแต่งงานกันเถอะ"

     "Good luck, my friend ;)"

     ยัยกายกระซิบข้างหูฉันก่อนจะเดินออกไปจากคาเฟ่ส่วนตัวของพ่อฉัน เห้อ....

     "ค่ะ ไปกันเถอะ^^"

     แล้วเขาก็ขับรถออกไป เขาบอกฉันว่าร้านชุดแต่งงานร้านนี้ดีอย่างนั้น ดีอย่างนี้ เห้อ....ฉันไม่ได้รับฟังที่เขาพูดเลย 

     ในหัวของฉันมีแต่เรื่องของโลกิ ทำไมฉันถึงไม่รั้งเขาไว้ ฉันทำถูกแล้วเหรอ ฉันจะได้เจอเขาอีกเมื่อไร ฉันจะได้....จูบนั้นอีกครั้งไหม โอ้ยยย ตอนนี้ในหัวฉันมีแต่คำถามบ้าบอคอแตกเต็มไปหมด ฉันไม่อยากคิดถึงมันเลย แต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ พอไปร้านไหนที่ฉันเคยไปกับเขา ไปตลาดน้ำนั้น พอไปนั้งที่น้ำพุ ก็นึกถึงเขา ทุกสถานที่นั้นเหมือนเดิมทุกอย่างแต่ต่างกันที่...ฉันไม่มีเขาอีกแล้ว

     "เอ่อ เจซี่ครับ ฟังผมอยู่ไหม"

     "อ๋อ เอ่อค่ะ ฟังอยู่ค่ะ^^;"

     "แล้วทำไม คุณถึงเหม่ออย่างนี้ครับ"

     "อ๋อ คิดอะไรอยู่นิดหน่อยหน่ะค่ะ"

     "งั้นเราเข้าเรื่องของเรากันต่อเลยนะครับ คือว่าร้านนี้ บลาๆ....."

     แล้วเขาก็สาธยายต่อไปเรื่อยๆ ฉันไม่เคยเบื่อขนาดนี้มาก่อน ฉันเคยเป็นคนร่าเริง ถือดี บ๊องๆ แต่ตอนนี้ฉันกลับเปลี่ยนเป็นยัยเงียบ แอ๊บสตอร์เบอร์รี่ และเปลี่ยนไปเพราะโดนของ-0- มีแต่เหตุผลบ้าๆเข้ามาในชีวิต แถมยังมีข่าวซุบซิบว่าไม่เต็มมใจที่จะแต่งงานกับฟรองซัวเพราะแอบมีชู้เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี เห้อ....

     "ถึงแล้วครับ คุณเจซี่"

     "อ้อ งั้นเราไปกันเถอะค่ะ^^"

     แล้วฉันและเขาก็เดินไปในร้านเพื่อเลือกชุดแต่งงาน ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ก็เถอะ

     "คุณเจซี่ชอบชุดไหนเหรอ"

     "ชุดไหนก็ได้ค่ะ ชุดนี้ก้สวยนะคะ^^"

     ฉันตอบแบบไม่ให้มีพิรุธสุดๆเพราะถ้าเหมือนในละครที่บอกว่าชุดไหนก็ได้อย่างเดียว คงจะมีพิรุธสุดๆก็เลยต้องตอบแบบมืออาชีพ>< (เยอะได้อีก-0-)

     "งั้นเจซี่ลองใส่ดูก่อนนะ"

     "ค่ะ"

     แล้วพนักงานคนนั้นก็พาฉันเข้าไปที่ห้องลองชุด เห้อ...นี้ฉันต้องใส่ชุดแต่งงานต่อหน้าคนที่ฉันไม่ได้รักจริงๆเหรอเนีย ฉันเคยใฝ่ฝันว่าจะได้ใส่ชุดแต่งงานต่อหน้าคนที่ฉันรักเป็นครั้งแรกแล้วแท้ๆ แต่โชคชะตายังคงรังแกฉันอยู่ต่อไป ช่างมันเถอะ ไหนๆซะชีวิตฉันความสุขที่จะเลือกมันกำลังจะจบลงแล้วนี้...

     "เป็นไงคะ สวยไหม"

     "ว้าว สวยมากเลยครับ คุณชอบไหม"

     "ชอบค่ะ งั้นตกลงเอาชุดนี้เลยได้ไหมคะ"

     "ครับๆ งั้นผมตกลงเอาชุดนี้เลยนะครับ"

     "ค่ะ งั้นกรุณารอสักครู่นะคะ"

     พนักงานพาฉันไปเปลี่ยนชุดเดิมออกมา และเขาก้ไปคุยกับพนักงานและบอกให้ฉันนั้งรอตรงโซฟาไปก่อน หากชอบชุดไหนก็บอกเขาได้ เพราะจะได้เปลี่ยนให้ แต่ฉันคงไม่เปลี่ยนแล้วหล่ะ

     แล้วเขาก็เดินออกมาจากเคาน์เตอร์ พร้อมกับชุดแต่งงานสีขาว ต่างกับจิตใจของฉันที่สีปนกันมั่วตั้วไม่รู้ว่าสีไหนเป็นสีไหนแล้ว

     "กลับกันนะครับ"

     "ค่ะ"

     แล้วฉันก็เดินขึ้นรถเขาไป ในรถเขาชวนฉันคุยเรื่องต่างๆนาๆ ฉันก็ตอบไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากทำให้ดูว่ามีพิรุธ และแล้วก็มาถึงคฤหาสน์ของฉัน ดูเหมือนว่คืนนี้จะเตรียมอาหารกันวุ่น เพราะพรุ้งนี้งานพิธีแต่งของฉันจะเริ่มจัดขึ้นตอนเที่ยงพอดี เพราะฉะนั้นจะต้องเตรียมงานตั้งแต่หัวค่ำ ถ้สเป็นแบบนี้จริงๆ ฉันคงจะตื่นเต้นและดีใจมากกว่านี้สิ แล้วทำไมกันนะ ฉันหน่ะไม่ยากให้มันออกมาเป็นแบบนี้เลยจริงๆ...

     "ไปพักผ่อนเถอะครับ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะครับ^^"

     "ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ^^;"

     แล้วเขายิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะเดินจากไป ภาพในวันนพรุ่งนี้จะออกมาเป็นยังไงนะ ฉันจะออกมาโดยที่ฝืนยิ้มได้นานแค่ไหน จะฝืนไม่ให้แล้วร้องไห้ออกมากลางงานหรือเปล่า แต่ฉันจะต้องฝืนไห้ดีที่สุด ฝืนมาเยอะแล้ว หนักมาเยอะแล้ว อีกแค่วันเดียวเท่านั้นU-U