He is nave ความรักของนายหัวใจใสซื่อ

             

           -ห้องโลกิ-

     เช้าวันต่อมา ฉันลุกขึ้นจากเตียงและบิดขี้เกียจไปมา

     "นี้กี่โมงแล้วนะ"ฉันพูดแล้วมองดูนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลา6.13น. เอ๋ แล้วโลกิหล่ะ เขาตื่นแล้วเหรอไม่เห็นนอนอยู่บนโซฟาเลยนี้นา('' )( '') 

     ฉันหันมองหาเขาเหมือนเด็กมองหาแม่ยังไงยังงั้น และฉันก็เจอเขาไปยืนอยู่ที่ริมระเบียงนอกห้อง ฉันจึงลุกไปทักเขา

     "มอนิ้ง^^"

     "หวัดดี(' ')"

     "ทำไมนายตื่นเร็วจังหล่ะ"

     "ปกติผมตื่นแบบนี้อยู่แล้ว('^')"

     "'งั้นเรารีบไปอาบน้ำกันเถอะ ถ้ากลับบ้านเร็วอาจทันทานข้าวเช้าพร้อมกับแม่ฉันก็ได้นะ นายไปด้วยไหม"

     "อื้อๆ('^')"

     แล้วพวกเราก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะแต่งตัวดูน่ารักเป็นพิเศษ เอ๋ ทำไมกันนะ หรือว่าตื่นเต้นที่ได้ไปทานอาหารเช้ากับแม่ฉัน><(อย่าเพ้อหนัก555+)

     "ฉันเตรียมของพร้อมแล้ว นายพร้อมยัง^^"

     "อื้อ('^')"

     และฉันก็หิ้วกระเป๋าใบเบ้อเริ่มอ้วนโตของฉัน แต่ว่า.....มันหนักง่าาT^T ฉันพยายามยกมันเต็มกำลัง แต่ว่าฉันตัวเล็กกว่ากระเป๋าบ้านั้นอีกY^Y 

     แล้วจู่ๆมืออันเย็นเฉียบและนิ้วอันเรียวงามก็เอามือมาสอดและหิ้วกระเป๋านั้นอย่างกับมันคือหมอนยังไงยังงั้น

     "ตัวแค่นี้ยังจะฝืน(' ')"

     "ก็ฉันไม่อยากรบกวนนายนี้นา ฉันมานอนห้องนายถ้าสั่งให้นายหิ้วกระเป๋าให้อีกมันก็น่าเกลียดหน่ะสิT^T"

     "ผมเป็นผู้ชาย มีอะไรก็ต้องช่วยเธออยู่แล้ว('^')"

     "อื้อ ขอบคุณนะ^^"

     ฉันรู้สึกอุ่นใจจังเวลาอยู่ใกล้ๆเขา เขาทำให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเดิมเลย เปลี่ยนจากคุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ กลายเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยนลง แถมเวลาอยู่ใกล้ๆเขาหัวใจฉันก็เต้นไม่เคยเป็นปกติเลยสักครั้ง....

      -คฤหาสน์ประจำตระกูล Heart Fillia-

     "หนูกลับมาแล้วค่ะแม่^^" ฉันพูดก่อนจะเข้าไปกอดแม่แน่นสุดๆ จนแม่บอกว่าหายใจไม่ออกเลย ฮ่าๆ^o^

     "เป็นไงมั่งลูกไปนอนบ้านโลกิเป็นไงมั่ง^^"

     "แม่อ่ะ ไปไม่บอกหนูเลย แถมให้หนูไปนอนบ้านผู้ชายอีกT^T"

     "งั้นแม่ถามโลกิเองดีกว่า เป็นไงมั่งลูก โลกิ เจซี่ไปอยู่ด้วยสนุกไหม"

     "สนุกมากครับ('^')"

     เขาทำแววตาแบ๊วสุดๆ จนฉันอดขำไม่ได้ แม่ก็ยิ้มให้โลกิอย่างมีอัธยาศัย

     "อ้อ นี้พวกลูกมาทันอาหารเช้าพอดีเลย ไปทานกันป่ะ เจซี่ลูกพาโลกิไปที่โต๊ะอาหารหน่อยซิ"

     "ได้ค่ะแม่ ป่ะโลกิ^^"

     "อื้อ(' ')"

     แล้วเขาก็เดินตามหลังฉันต้อยๆ มาถึงโต๊ะอาหารและอาหารเช้าก็เริ่มมาเสิร์ฟเรื่อยๆ เขาดูหน้าตื่นเต้นสุดๆเมื่อช็อคโกแล็ตร้อนมาเสิร์ฟ^^

     "ฉันโทรมาบอกแม่ฉันทำให้นายโดยเฉพาะเลยนะ^^"

     เขาไม่ตอบฉัน เพราะตอนนี้เขาคงหลุดไปในจินตนาการแห่งช็คโกแลตแก้วนั้นไปแล้วฉันหลุดขำออกมาเล็กน้อย เพราะเขาดูน่ารักมากเลย><

     เอ๋ ทำไมเขาไม่กินนะจู่ๆเขาก็หันมามองหน้าฉันและทำสายตาเหมือนเด็กทวงขนมจากแม่

     "อ๋อ ป้อนอีกแล้วหน่ะสิ ขี้อ้อนจริงๆเลยนะนายหน่ะ"

     แล้วฉันก็เอาช้อนคันเล็กไปตักช็อคโกแลตใส่ปากเขา แล้วสายตาเขาก็เปลี่ยนไปเป็นดีใจสุดๆ แม่มองมาที่ฉันแล้วยิ้มไปด้วย แต่ไม่ห้ามแฮะอย่างนี้เแหละแม่ฉันหัวสมัยใหม่สุดๆ>< 

     "คุณนาย แย่แล้วค่ะนักข่าวมารุมหน้าคฤหาสน์และถามหาคุณหนูค่ะ"

     "อะ...อะไรนะ"

     ฉันรู้สึกตกใจเมื่อได้ยินเสียงคำถามเกี่ยวกับฉันทะลุประตูออกมาแว่วๆ และเริ่มตั้งสติได้จึงบอกกับแม่ว่า

     "แม่คะ เดี๋ยวหนูไปดูเองค่ะ"

     "ไหวแน่เหรอลูก"

     "ไหวค่ะ"

     "งั้นระวังตัวนะลูก"

     แม่มองหน้าฉันอย่างเป็นกังวล และฉันก็ยิ้มให้แม่ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกหน้าบ้าน และแสงแฟลชจากกล้องร้อยพันของนักข่างก็สาดส่องใส่หน้าฉันจนฉันต้องขยิบตาถี่ๆเพราะมันสว่างเกินไป

     "คุณเจซี่คะ จริงหรือเปล่าคะที่คุณมีหนุ่มฮ็อตคนใหม่หน้าตาดีมาควงหน่ะค่ะ"

     "คุณเจซี่ครับ คุณคิดว่าหนุ่มคนนี้ต้องการฮวบสมบัติคุณหรือเปล่าครับ"

     "คุณคิดว่าการคบกับหนุ่มคนนี้จะมีผลดีผลเสียอย่างไรบ้างคะ"

     "เอ่อ พี่ๆนักข่าวช่วยถามทีละคำถามได้ไหมคะ^^;"

     แต่ดูเหมือนว่าพวกนักข่าวนั้นจะไม่ฟังที่ฉันพูดเลย กลับอัดคำถามใส่ๆๆมาอย่างเดียว

     "คุณควงผู้ชายคนใหม่แบบนี้ ไม่กลัวฟรองซัวหึงเอาเหรอครับ"

     คำถามนี้ทำให้ฉันชะงักไป และตั้งสติได้จึงตอบนักข่าวคนนั้นไป

     "ฉันกับโลกิเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นค่ะ"

     "แล้วคุณคิดว่าการกระทำของคุณในครั้งนี้จะทำให้ฟรองซัวเข้าใจผิดไหมครับ"

     "คุณคิดว่าอนาคตของคุณกับเด็กหนุ่มคนนั้นจะเป็นยังไงต่อไปครับ"

     คำถามเหล่านั้นทำให้ฉันเริ่มน้ำตาเริ่มออกมาจากตาทีละนิด เพราะฉันอ่อนแอเกินไปที่จะรับคำถามมากมายเหล่านั้นได้

     แล้วก็มีมือของใครซักคนมาคว้าข้อมืออันเล็กของฉันแล้วพาฉันเดินฝ่าออกจากกลุ่มนักข่าวพวกนั้น แต่พวกเขาก็ไม่ละความพยายามเดินตามฉันมาเรื่อยๆ จนคนคนนั้นตะคอกใส่พวกนักข่าวพวกเขา

     "ถอยไป!!"

     คำตะคอกนั้นทำให้พวกเขาหยุดฝีเท้าทันที และฉันก็ขึ้นรถของเขาไป

     "ทำไมเธอต้องไปตอบพวกนั้นด้วย"

     "ก็...ฉันหน่ะเห็นนักข่าวเหมือนเพื่อน เพราะฉันไม่เคยมีเพื่อนมาก่อนเลย"

     "ทำไม(' ')"

     "ฉันหน่ะ...เรียนโฮมสกูลมาโดยตลอด....คุณพ่อ...ฮึกๆ...ไม่ให้ฉัน....มีเพื่อน ฮือออ"

     คำพูดนี้ฉันอัดอั้นมานานเพราะไม่กล้าบอกใครเลยแม้แต่น้อยเพราะหากรู้ถึงหูคุณพ่อล่ะก็ ฉันจะต้องโดนท่านดุแน่

     ฉันร้องไห้อย่างหนักเมื่อได้ปล่อยคำพูดที่ฉันอัดอั้นและฝืนไม่ให้มันแสดงออกมาให้ใครเห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาเข้ามาโอบฉันเบาๆ ฉันตกใจนิดหน่อยเนื่องจากกำลังร้องไห้จึงไม่ได้พูดอะไร

     "...ทำไม('^')"

     "..."

     "ทำไมเธอต้องฝืนยิ้ม(' ')"

     อะ...อะไรนะเขาดูออกด้วยเหรอว่าฉันยิ้มแบบไม่จริงใจ ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครที่รู้เลยว่าฉันยิ้มแบบเต็นใจหรือไม่ 

     "อย่ายิ้มแบบนั้น มันเหมือนฝนตก ผมไม่ชอบเลยเวลาเธอยิ้มแบบนั้น(' ')"

     "ถ้าฉันไม่ยิ้ม ทุกคนจะมองว่าฉันหน่ะอ่อนแอ มองว่าฉันไม่เข้มแข็ง และทุกคนจะทิ้งฉันไป..."

     "ผมไม่ทิ้งเธอเด็ดขาด('^')"

     "ทั้งๆที่ฉันไม่มีใครเป็นเพื่อนเลยหน่ะเหรอ"

     "อื้อ ผมจะอยู่ข้างๆเธอเอง('^')"

     อะไรกัน ความอบอุ่นนี้อีกแล้ว ฉันรู้สึกดีจังเลยรอยยิ้มของฉันเริ่มมีบนใบหน้าของฉันแล้วหล่ะ^^

     "ขอบคุณนะ....นายอบอุ่นจัง"

     หลังจากนั้นฉันก็ซุกในอ้อมแขนของเขาอยู่พักใหญ่ๆ จนในที่สุดฉันก็เริ่มนั่งช้าๆ ตอนนี้น้ำตาฉันหายไปแล้ว^^

     "ฉันหายไปแบบนี้ ฉันกลัวแม่จะเป็นห่วงหน่ะกลับก่อนไหม"

     "แม่เธอรู้แล้ว(' ')"

     "ยังไงเหรอ ฉันไม่เห็นายคุยโทรศัพท์กับแม่ฉันเลยตั้งแต่นายขึ้นรถมาเลยนะ"

     "เอ๋ ยังไงหล่ะ"

     "แม่เธอบอกให้ผมออกมาดูเธอว่าโอเคไหม('^')"

     "..."

     "แม่เธอบอกว่าถ้าเธอเริ่มทนไม่ไหวให้ช่วยพาเธอหนีจากนักข่าวนั่น(' ')"

     นี้แม่รู้ด้วยเหรอเนียว่าฉันจะทนไม่ไหวจนร้องไห้ออกมา

     "แม่เธอบอกว่าเธอขี้แย แถมอ่อนแอเลยให้ผมมาดู('^')"

     "อื้อ ขอบคุณนะ^^"

     แล้วเขาก็มองดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง แล้วตอนนี้ก็เป็นเวลาตอนเที่ยงแล้วด้วยหล่ะ

     "ผมหิว('^')"

     "งั้นเราไปหาอะไรกินกันนะ ฉันก็เริ่มหิวแล้วหล่ะ^^"

     "อื้อ(' ')"

     แล้วฉันก็เริ่มเปิดกูเกิ้ลแมพเพื่อพาเขาไปร้านอาหารสุดโปรดแสนอร่อยของฉัน>< และฉันก็มั่นใจว่าเขาต้องชอบแน่ รับประกัน1000%เลย><

     "นี่โลกิ"

     "หือ(' ')"

     "นายมีความใฝ่ฝันอยากทำอะไรที่สุดเหรอ"

     เขานั่งคิดไปพักนึง หรือว่าเขาอาจไม่กล้าบอกฉัน เอ๋แต่ว่า คนอย่างเขาจะมีความฝันอะไรนะตื่นเต้นๆๆ><

     "ผมอยากไปห้องสมุดที่มีหนังสือเกี่ยวกับสิงโตอยู่ทั้งห้องเลย('^')"

     เขาทำแววตาแบ๊วสุดๆอีกแล้ว>< มันทำให้ฉันมองว่าเขาน่ารักทุกครั้งที่เขาทำแววตาหลากแบบแสนน่ารักของเขา><

     "อ๋อ"

     "เธอหล่ะ('^')"

     "ฉันหน่ะ...อยากมีเพื่อนจริงๆซักครั้งนึง ก็เท่านั้นเอง"

     ฉันพูดก่อนจะก้มหน้ามองเท้าตัวเองเพราะเริ่มนึกถึงคำพูของคุณพ่อที่ไม่ให้ฉันมีเพื่อนหน่ะ

     "ผมไง บอกแล้วไงว่าผมจะเป็นเพื่อนเธอเอง('^')"

     "นั้นสินะ ฉันดีใจสุดๆไปเลยหล่ะ^^"

     เขารู้สึกว่า รอยยิ้มในครั้งนี้ของเธอจะไม่ทำให้ฝนตกแล้ว เพราะมันเป็นรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสดใสดั่งพระอาทิตย์วันใหม่

     "ถึงแล้วหละ^^"

     ฉันพูดก่อนจะบอกให้เขาเลี้ยวเข้าไปในร้านอาหารนั่น เขาดูตกตะลึงกับชื่อร้านของป้ายเล็กน้อยแต่ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงตกใจกับป้ายร้านนี้^^   เพราะว่าร้านนี้มีชื่อว่า..........

-Fairy Food & Sweety Chocolate Store-

     "เป็นไง ชอบไหม^^"

     เขายืนอึ้งอยู่หน้าร้านนั้นไม่ไปไหน ฉันจึงฉวยโอกาศควงแขนเขาเดินเข้าไปในร้านซะเลย และดูเหมือนเขาจะไม่ขัดขืนอะไรนะ อิๆ><

     แล้วพนักงานรับออเดอร์ก็มารับที่โต๊ะของพวกเรา 

     "รับอะไรดีคะ^^"

     "ขอเสต็กปลาเเซลมอน2ที่ค่ะ^^"

     "ค่ะ แล้วของหวานรับอะไรดีคะ"

     ฉันมองหน้าโลกิแล้วถามเขา 

     "โลกิ นายจะเอาของหวานอะไรดี"

     "อะไรก็ได้('^')"

     ถึงเขาจะพูดอย่างนั้นแต่จากแววตาของเขาแล้ว ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าเขาอยากกินอะไร><

     "ขอSweety Fairy Cream ราดซอสคาราเมล2ที่ค่ะ^^"

     "ค่ะ รอสักครู่นะคะ^^"

     แล้วพนักงานก็เดินจากไป ฉันหันไปมองหน้าเขาที่กำลังจ้องมองฉันอย่างบ้องแบ๊วสุดๆ><

     "อ้อ ฉันยังไม่มีเบอร์นายเลย มาแลกเบอร์กันนะ^^"

     เขามองฉันอยู่นิ่งๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์เอามาให้ฉัน

     "087-896XXXX"

     และแล้วเราก็แลกเบอร์กันเสร็จเรียบร้อย^^ เอ๋ว่าแต่ผมของเขาทำไมมันน่าลูบไล้ขนาดนี้นะ อยากจับซะแล้วซิ><

     "นาย..."

     "หือ(' ')"

     "ฉันอยากจับผมนายจัง ขอฉันจับนะ^^"

     "อื้อ(' ')"

     เขามองหน้าฉันนิ่งๆ เเละดูเหมือนว่าจะเขินนิดๆตอนที่ฉันเอาลือไปลูบผมเขาเบาๆ มันนุ่มมากๆ ทำไมเขาถึงผมนุ่มขนากนี้นะ แถมหน้าเขาตอนนี้น่ารักสุดๆไปเลยหล่ะ>< ฉันลูบผมของเขาอยู่นานจนลืมว่ามันนานเกินไปแล้ว (ก็มันนุ่มนี่นาT^T)

     "ขะ...ขอโทษนะ ฉันจับนานไปหน่อยหน่ะ"

     "ไม่เป็นไร('^')"

     แล้วฉันก็ขอเขาจับผมอีกนิดนึง เขาก็ยอมให้แต่โดยดี น่ารักไหมล่ะ>_< และแล้วอาหารก็มาเสิร์ฟพอดี 2จานแรกเป็นเสต็กปลามาก่อนเหรอ

     เขาไม่กินแต่มองฉันด้วยสายตาหมาน้อยน่ารัก ฉันรู้แล้วหล่ะว่าเขามองฉันทำไม><

     "อ้ะ อ้าปากนะ^^"

     "อ้า('0')"

     หง่ำๆ เขากินแล้วยิ้มให้ฉันด้วย น่าร้กเกินไปแล้ววว><ฉันเผลอเอามือไปตบหน้าเขาเบาๆ ซวยแล้วซิ....

     "ขะ....ขอโทษ ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจหน่ะ"

     "อื้อ ผมไม่เจ็บหรอก(' ')"

     "กะ....ก็นายกินน่ารักเกินไปนี่น่า ฉันเลย..."

     "ผมขอโทษนะที่น่ารัก(' ')"

     เขาตอบใสซื่อมาก นี่เขาไม่รู้เหรอเนียว่าพูดอะไรออกมา ฮ่าๆ><

     "เธอยิ้มอะไรอ่ะ(' ')"

     "ปะ...ปล่าว ฉันแค่ยิ้มเฉยๆหน่ะ^^"

     พ่อเด็กน้อยใสซื่อ><

     หลังจากนั้นช็อคโกแลตก็มาเสริ์ฟซะที และแล้วเราก็นั้งกินกันอย่างเฮฮาสนุกสนาน แต่ทว่าจู่ๆก็มีเสียงนึงดังขึ้น และฉันก็ตกใจเมื่อในเสียงนั้นมีชื่อฉัน0-0

     "เจซี่ที่ร้ากกกก^0^"

     "ฟะ....ฟรองซัว"

     ผู้ชายคนนั้นคือฟรองซัว!!! คนที่พ่อฉันบังคับขืนใจให้เป็นแฟนกันและต้องแต่งงานกันในอนาคตเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจT^T

     "ไหน นายบอกว่าจะมาอาทิตย์หน้าไงหล่ะ"

     "ก็ผมคิดถึงที่่รักนี้นา มาเร็วไม่ได้เหรอ ไม่ดีใจหรือไง"

     "ก็ดีใจ แต่ว่ามาปุบปับแบบนี้ฉันก็ตกใจแย่หน่ะซินึกว่ามีเรรื่องด่วนอะไร"

     "จะบอกว่าเวอร์ไพรส์ใช่ไหม^^"

     "วะ...ว่างั้นก็ได้^^;"

     แล้วฉันและเขาก็คุยกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน และลืมไปว่าก็มีคนคนนึงนั้งอยู่ด้วยนี้นา

     "โอ้ย อะไรของนายเนีย"

     ฟรองซัวโวยวายหลังจากที่โลกิปากล่องนมใส่หัวเขาแบบเต็มๆ

     "โทษที หลุดมือ(' ')"

     "หลุดมืออะไร นายปากล่องนมใส่หัวฉันเต็มๆเลยนี้นา"

     "เรื่องของนาย"

     "@#%$^&!$"

     พวกเขาทะเลาะกันจนฉันหลุดขำออกมาเลย ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้ ^^

     "ช่างเถอะ ยังไงซะเขาก็มีแฟนอย่างฉันอยู่แล้วนายหน่ะ ออกไปซะเถอะ"

     "ถามสิ ว่าเธอเต็มใจไหม(' ')"

     "พะ...พูดแบบนี้หมายความว่าไง นายต้องการยุให้เราเลิกกันใช่ไหม"

     "แล้วแต่นายจะคิด(' ')"

     "พอได้แล้ว ทั้งสองคนนั้นเหละ!!"

     ฉันรีบตัดบททะเลาะของเขาทั้งสอง เพราะมันเริ่มสาวมาถึงตัวฉันเรื่อยๆ เดี๋ยวฉันจะซวยไปมากกว่านี้

     "งั้นเราไปกันเถอะนะ ไปที่ที่ไม่มีใครอยู่กันดีกว่า^^"

     "เอ่อ ฉันขอโทษนะที่ฉันคงต้องปฏิเสธหน่ะ เพราะวันนี้ฉันสัญญากับโลกิไว้หน่ะว่าเขาจะเที่ยวกับเขา1วันหน่ะ^^"

     "เธอไปเถอะ(' ')"

     "อ้าว แล้วนายไหนบอกว่าจะไปกับฉันนี้นาT^T"

     "ตกลงเธอจะไปกับผม('^')"

     ".....อื้อ ก็ สะ....สัญญากันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ"

     "อื้อ('^')"

     แล้วเขาก็จูงมือฉันออกไปจากร้านอาหาร แล้วก็หันไปคุยบางอย่างกับฟรองซัว

     "She wants me...."

     "@%$@^!)(_!"

     แล้วเราก็ขึ้นรถของโลกิไป เอ๋ แล้วฉันจะไปไหนดีหล่ะเนียT^T

     "นายอยากไปไหนเหรอ"

     "ผมอยากไปสวนสัตว์('^')"

     สวนสัตว์....สัตว์อีกแล้วเหรอเนียยยยยT^T ฉันต้องเจอกับของพวกนี้บ่อยแค่ไหนเนีย

     "อะ...อื้อ ไปกันเถอะ"

           -Sweety Fairy Zoo-

     "ถึงแล้วววว^0^" ฉันรู้สึกตื่นเต้นกว่าที่คิดเเฮะ สงสัยฉันเคยมาสวนสัตว์ครั้งเเรกมั้งเลยกล้าๆกลัวๆ แต่ก็ตื่นเต้นและดีใจสุดๆ><

     "ไปกันเถอะโลกิ ฉันอยากเข้าไปข้างในแล้วหล่ะ><"

     "เธอกลัวสัตว์?(' ')"

     "ฉันตื่นเต้นหน่ะ เพราะเคยมาครั้งแรก^^"

     "อื้อ(' ')"

      แล้วฉันก็วิ่งไปเกาะแขนโลกิอย่างตื่นเต้นสุดๆ 

     "อะไรของเธอเนีย"

     "ขอเกาะแขนหน่อยนะ^^"

     "...."

     "น้าาาา('^')"

     ฉันจึงทำสายตาออดอ้อนสุดๆ(ถึงจะสู้เขาไม่ได้ก็เถอะ)

     "ตามใจ..."

     "เย้ๆๆๆ><"

     ถึงเขาจะตอบแบบนั้น แต่แววตาและใบหน้าแสดงออกมานิดนึงว่า เชิญเถอะ อิๆๆๆ>< ปากเเข็งขึ้นนะเนีย สงสัยงอนเพราะฟรองซัว อิๆๆๆ(หลงตัวเอง-0-)

     แล้วเราก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ซื้อตั๋ว แล้วพนักงานคนนึงเสนอโปรโมชั่นหนึ่งขึ้น

     "สวัสดีค่ะ มากี่ท่านคะ"

     "2ค่ะ"

     "หากเป็นคู่รักกันนะคะ ทางเรามีโปรโมชั่นลด40%ต้อนรับเทศกาลวันวาเลนไทน์ค่ะ^^"

     "ขอโทษครับ พวกเรามะ..."

     "พวกเราเป็นแฟนกันค่ะ^^"

     "งั้นตกลงลด40%นะคะ"

     "ค่ะ"

     "งั้นรอสักครู่นะคะ"

     แล้วพนักงานคนนั้นก็ฉีกบัตรมาให้พวกเรา

     "ขอบคุณค่ะ ขอให้สนุกนะคะ"

     แล้วเราก็เดินไปในสวนสัตว์ โดยที่เขามีฉันกอดแขนเขาไปด้วย><

     "ทำไม......(' ')"

     "หือ นายว่าไงนะ"

     "ทำไมเธอถึงบอกว่าผมเป็นแฟน(' ')"

     "ก็ฉันอยากลดราคาค่าตั๋วนี้น่า^^"

     "ผมจ่ายให้ก็ได้(' ')"

     "นาย....ไม่อยากให้ฉันพูดแบบนั้นใช่ไหม"

     "..."

     "งั้นฉันขอโทษ ฉันกลับก็ได้...."

     แล้วฉันก็ค่อยๆปล่อยแขนเขาช้าๆ แต่ว่ามืออันใหญ่นั้นก็หยุดฉันไว้ แล้วมองตาฉันเหมือนอยากบอกว่าอยู่ต่อไปเถอะ

     "ไปกันเถอะ(' ')"

     แล้วเขาก็เอามือฉันไปเกาะแขนเขาเหมือนเดิม ฉันทำตัวไม่ถูกแล้วเนียยยย 

     "อื้อออ><"

     ฉันเดินเข้าไปในสวนสัตว์และต้องตกใจเพราะมันสวยมากก ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยมาสวนสัตว์เลยแม้แต่ครั้งเดียว เพราะกลัวสัตว์มาโดยตลอด แต่ว่าพอฉันเดินชมไปเรื่อยๆพร้อมกับที่โลกิอธิบายไปเรื่อยๆก็เพลินมากเลย>< ดูเหมือนว่าเขาจะชอบสัตว์มากเลยหล่ะนะ

     "นาย ไปโซนสวนสนุกกันนะ^^"

     "อื้อ('^')"

     แล้วฉันก็ยิ้มแบบตื่นเต้นสุดๆ เพราะตื่นเต้นมากๆ เอ๋ ว่าแต่ฉันจะเล่นอะไรดีน้าาา รถไฟเหาะ   โดมน้ำเเข็ง 4Dx ปลาหมึกยักษ์ หรือว่าบ้านผีสิงดี บ้านผีสิงดีกว่า อรึ้ยยยยๆๆๆ><

     "เธอยิ้มอะไรเนีย"

     "ฉันตื่นเต้นหน่ะ><"

     "เธอไม่เคยไปสวนสนุกเลยเหรอ"

     "เคย แต่ว่าเคยไปคนเดียว หรือไปกับยัยกาย(กวิยา ผลเจริญ) ไม่เคยมากับนายเลยไง^^"

     "มากับผม ตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ(' ')"

     "อะ...อื้อ ก็นายเป็นเพื่อนจริงๆของฉันนี้นา^^"

     แล้วฉันก็เดินควงเขาไปที่สวนสนุกแล้วก็ออดอ้อนเขาสุดๆ เพราะดูเหมือนว่าเขาไม่ชอบบ้านผีสิงT^T

     "นาย....ไปเถอะน้าาาาาา"

     "('' )( '')('' )( '')"

     "น้าาาาา ฉันยอมให้ฉันจ่ายเงินเองเลยน้าาา"

     "..."

     ฉันไม่รู้จะทำยังไง แต่จะเข้าคนเดียวก็ไม่เอาด้วยหรอกน้าาาT^T ฉันจึงงัดเอาไม้ตายของฉันออกมาใช้ เอาหล่ะนะ.....U-U

     ฉันกระโดดหอมแก้มเขาทีนึง ใช่ว่าฉันจะไม่อายนะ โครตอายยยเลยมากกว่าาาา แต่ทำไงได้ถ้าไม่ทำแบบนี้เขาก็คงไม่ไปเป็นเพื่อนฉันหน่ะซิT^T

     "ไปด้วยกันนะ^^"

     "..."

     "เข้าไปกันนะ^^"

     "อะ....อะ.....อื้อ(0//0)"

     เขาทำหน้าอึ้งสุดๆ สงสัยเขาคงไม่คิดว่าฉันทำแบบนี้แน่เลย แต่ว่านะเขาก็ยอมไปกับฉันแล้วนี้น้าา><

     "คิก~ นายตลกจังทำหน้าแบบนี้หน่ะ"

     "อะ...อื้อ"

     ฉันหลุดขำออกมาอีกทีนึงเพราะเขาดูน่ารักจริงๆนะ แต่ถ้าฉันอยากเห็นหน้าแบบนี้บ่อยๆ ฉันคงต้องหัวใจวายก่อนแน่เลย><

      "นาย...ฉันกลัวอ่า ฮึกๆ" ฉันเริ่มร้องสะอึกสะอื้นทั้งๆที่ฉันชวนเขาเข้ามาเองแท้ๆ แต่ดันมากลัวเองซะได้ ฉันนี้มันบ้าจริงๆเลย-0-;

     "เธอกลัวขนาดนั้นเลยเหรอ(' ')"

     "ฮึกๆ กลัวซิ แต่อยากเข้านี้นาT^T"

     "เธอนี้น่าขำจริงๆเลยนะ('^')"

     "อย่าซิ...ฮึกๆ ฉันกลัวอยู่นะ"

     "ฮ่าๆ"

     แล้วจู่ๆก็มีผีโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ (ที่จริงเป็นคนแต่มันน่ากลัวนี้น่าT^T) ฉันตกใจสุดๆจนกรี้ดออกมาลั่นที่สุดเท่าที่จะดังได้เลย

     "กรี้ดดดดดดดด"

     "โอ้ย เจ็บหู"

     ฉันทรุดลงนั่งกับพื่นทันที เพราะความกลัวแล้วก็ร้องไห้ออกมาโฮใหญ่

     "ฉัน...พานายมาฮึกๆ...ลำบากแท้ๆเลยฮือออ"

     "เธอมาได้เลยครึ่งทางแล้วนะ ต้องสู้ต่อไปสิ(' ')"

     "แต่...ฉันกลัว(((. .)"

     "เข้ามาด้วยกัน ต้องออกไปด้วยกันสิ(' ')"

     แล้วเขาก็ยื่นแขนมาให้ฉันกอด ฉันก็กอดแน่นมากๆเพราะกลัวสุดขั้ว แล้วเขาก็ขำออกมา น่าขำตรงไหนยะ=3=

     แล้วเราก็เดินไปเรื่อยๆ และพอเวลาผีจะโผล่มา เขาก็รับรู้ได้อย่างรวดเร็วและส่งสายตาดุสุดๆไปใส่ผีทุกตัวที่จะออกมา และเขาจะทำแบบเนียนสุดๆเหมือนจะไม่ให้ฉันรู้ว่าเขาช่วยฉันอยู่-0- แต่ฉันก็ดูออกหล่ะนะ ยังไงซะด็กน้อยก็ยังเด็กอยู่วันยังค่ำหล่ะนะ><

     และในที่สุดเราก็ออกมาจากบ้านผีสิงนั้นได้ซักทีT^T ฮือออออ ฉันนั่งลงที่ม้านั่งทันทีที่ได้ออกมา และร้องไห้สะอึกสะอื่้น บ้าจริงๆนั้นเหละชวนเขาเข้าแต่ตัวเองกลับมานั้งร้องไห้ ประสาท-0-;

     "ออกมาแล้ว(' ')"

     "อะ...อื้อ"

     "ทำไมยังร้องไห้อยู่(' ')"

     "กลัวไม่หายหน่ะ"

     "แล้วชวนผมเข้าเนียนะ-0-"

     "ก็ ฉันอยากเข้าหน่ะ แฮะๆ"

     ฉันแลบลิ้นใส่เค้าเล็กน้อยเพราะอายที่ชวนเขาเข้า แต่กลัวเองทั้งๆที่เขาห้ามว่าอย่าเข้าเลยหน่ะ -0-; เห้อ...ฉันเพี้ยนขึ้นทุกวันจริงๆ 

     "กลับบ้านก่อนไหม(' ')"

     "อื้อ^^"

     ฉันอารมณ์ดีขึ้นมาทันที เพราะฉันเป็นคนขี้แย และขี้กลัวก็จริง แต่มันจะเเค่ชั่วคราวเท่านั้นเเหละ^^  แล้วฉันก็กระโดดกอดแขนเขาแน่นก่อนจะพาเขาเดินออกไปหน้าระรื่น

     "อะไรของเธอเนีย ผมงงจริงๆแล้วนะ"

     "งงต่อไปนี้เเหละดีแล้ว^^"

     "อะ...อื้อ"

     เขาดูเงิบไปเล็กน้อย ไม่สิเงิบสุดๆเพราะฉันเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของตัวเองเร็วเกินไปจริงๆ แต่เขาตอนหน้าเอ๋อๆนี้ น่ารักสุดๆ><

     แล้วเราก็ขึ้นรถ ฉันนั้งยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ข้างหลังหน้าระรื่นสุดๆ

     "เธอทำผมแปลกใจจริงๆ เดี๋ยวเป็นคนขี้ขลาด เดี๋ยวเป็นคนขี้แย เดี๋ยวเป็นเหมือนลูกแมวขี้อ้อน"

     "คิก~ นี้เหละ เจซี่ ฮาร์ทฟิเลีย ยังไงหล่ะ^^"

     เขาทำหน้างงอยู่นิดหน่อย ก่อนจะขับรถออกไปจากสวนสัตว์ แต่ว่านะฉันนึกถาพตัวเองเข้าบ้านผีสิงนั่นคนเดียวไม่ออกจริงๆนะ เพราะว่าฉันคงนั้งร้องไห้อยู่คนเดียวจนมืดค่ำแน่ คุ้มจริงๆที่อุตส่าห์ลงทุนพาเขาเข้าไป>< แต่เดี๋ยว ทำไมหน้าฉันมัน...ร้อนอย่างนี้หล่ะ ฉันรีบเอากระจกจากกระปุกแป้งออกมาส่อง เอ๋ หน้าแดงนี้นาาาา เขาต้องทักแน่เลยง่าาT^T

     "เธอ...หน้าแดง?(' ')"

     นั่นไง ไม่ทันขาดคำT^T

     "ฉะ....ฉัน แค่ร้อนนิดหน่อยหน่ะ^^;"

     "อื้อ(' ')"

     เขาพูดพร้อมกับเอามือไปลดอุณหภูมิแอร์ลงไปอีก ที่จริงแล้วฉันหน่ะหนาวจะตายอยู่แล้ว แต่ว่าจะบอกตรงๆไปได้ยังไงหล่ะT^T

     "ถึงแล้ว('^')"

     "อ๋อ อื้อขอโทษนะพอดีฉันเหม่อไปหน่อย^^"

     แล้วฉันก็ลงจากรถเขา แล้วก็หันไปโบกมือให้เขา เขายิ้มให้น้อยๆและโบกมือตอบน้อยๆ และขับรถออกไป 

     ฉันเดินเข้ามาในบ้าน แต่ก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า0_0 เพราะไม่ใช่แค่แม่ฉันที่กำลังนั่งรอฉันกลับมาเท่านั้น แต่ทว่ากลับมีคนอีก2คนนั้งรอฉันอยู่

     "ท่านพ่อ!!! ฟรองซัว!!!"

     "พ่อว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาวเลยหล่ะ เจซี่ ฮาร์ทฟิเลีย"

     ซวยแล้วไง พ่อฉันกลับมาจนได้ พระผู้เป็นเจ้าคะ อวยพรหนูด้วยเถอะค่ะ อาเมนY^Y....