RED STONE WAR

“ออกไปซะ ข้าไม่รู้จักแก ข้าเป็นปีศาจ ข้าไม่รู้จักเด็กอย่างแกหรอก ออกไปซะ ออกไปจากที่นี่ซะ”ชายในกรงขังแหงนหน้ามาพูดกับเด็กน้อยหน้ากรงขัง
“ไม่จริง พี่ชายต้องจำหนูได้แน่แน่ หนูไม่เชื่อพี่ชายหรอก”เด็กน้อยร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเสียใจก่อนที่จะมีชาวบ้านแถวนั้นซึ่งเป็นคนรู้จักกับเธอและคุณตาของเธออุ้มเธอออกไป
“เจน อย่าไปอยู่ใกล้ปีศาจนั่นเลยมันอันตรายนะ มันเป็นปีศาจ”คุณลุงชาวบ้านที่อุ้มหนูน้อยออกมาพูดขึ้น
“ไม่ ไม่ ไม่หนูไม่ไปหนูจะคุยกับพี่ชายใจดีก่อน”เด็กน้อยดิ้นขัดขืนแต่ก็สู้แรงผู้ใหญ่ไม่ได้เธอจึงถูกอุ้มออกจากที่นั้นแต่ก่อนจะออกมาหนูน้อยได้วางห่อข้าวที่เตรียมมาไว้หน้ากรงขังที่พี่ชายใจดีของเธอถูกขังอยู่
“ไอ้ปีศาจ ใจหิน ดูมันสิทำให้เด็กร้องไห้เลย ไอ้ปีศาจชั่ว”เสียงคนตะโกนขึ้นมาท่ามกลางฝูงชน
“ใช่ไอ้ปีศาจ ออกไปจากหมู่บ้านเราซะ ฆ่ามันเลย”เสียงคนตะโกนขึ้นมาอีก จากนั้นก็มีทั้งก้อนหิน ขวดน้ำ เศษไม้ปลิวว่อนไปทางกรงขังชายผู้นั้น ทั้งโดนตัวเค้าบ้างและไม่โดนบ้างแต่เค้ากลับนิ่งเฉย ตามด้วยคำด่าทอหยาบคาย เสียเสียหายหายไคมองเห็นดังนั้นรู้สึกสลดใจยิ่งนัก เค้าคิดภายในใจต้องหาวิธีคุยกับชายในกรงขังให้ได้และหาทางช่วยเค้ายังไงดี ตอนที่ไคยังคิดอยู่นั้นก็มีเสียงผู้ชายตะโกนขึ้นมา
“หยุดก่อน หยุด หยุด หยุดปาข้าวของได้แล้ว”เสียงของเจ้าหน้าที่ตำรวจตะโกนขึ้นมาเพื่อห้ามปรามชาวบ้านให้หยุดทำร้ายคนในกรงขัง
“คือว่าตอนนี้ทางเราต้องกุมตัวชายคนนี้ไว้ก่อนแล้วพรุ่งนี้จะมีเจ้าหน้าที่จากกรุงเทพมารับตัวปีศาจตัวนี้ไป และห้ามทำร้ายมัน ยังให้มันตายตอนนี้ไม่ได้ หยุดเลยนะทุกคน ห้ามให้มันมาตายในหมู่บ้านของเรา เข้าใจตรงกันนะทุกคน เอาหล่ะเข้าใจแล้วก็แยกย้ายกันไปได้แล้ว”
            พอเสียงของเจ้าหน้าที่ตำรวจหยุดลงชาวบ้านที่ได้ยินเสียงของเจ้าหน้าที่บอกก็หยุดปาข้าวของใส่คนในกรงขังนั้นและเริ่มทยอยแยกย้ายกันกลับ แล้วจู่จู่ก็มีชายวัยรุ่นสามคนเดินเข้ามา ไคสังเกตุเห็นชายทั้งสามคนนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใครเพราะคนที่เดินนำหน้าสุดนั้น ที่นิ้วก้อยของเขามีผ้าพันแผลใหม่ใหม่ซึ่งยังมีคาบเลือดสีแดงซึมซึมออกมาอยู่เลย บ่งบอกถึงว่าแผลนั้นยังไม่หายสนิทดี ใช่แล้ว ไอ้พัช คนหัวฟูฟู ท่าทางกวนกวน ดูกร่างเป็นพิเศษคงเป็นคนที่หนูน้อยเจนเล่าให้เค้าฟังแน่แน่ ชายทั้งสามคนเดินมาหยุดลงตรงที่หน้ากรงขังชายคนนั้นพอดี
“ไงล่ะ ไอ้ปีศาจ หมดท่าเลยละสิ แก่กล้าทำร้ายลูกนายตำรวจใหญ่อย่างข้าก็ต้องอยู่ในกรงขังอย่างนั้น แหล่ะ แต่แกไม่ได้ตายดีแน่แน่แกทำให้ข้าพิการแกจะต้องได้รับการทรมานอย่างสาสมจำเอาไว้ ข้าวก็ไม่ต้องกิน น้ำก็ไม่ต้องให้ดื่มให้มันตายช้าช้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”พอพูดจบไอ้พัชก็เตะห่อข้าวที่เด็กน้อยเจนทำมาให้พี่ชายใจดีของเธอจนกระเด็นออกไป
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจจริงโว้ย”ไอ้พัชหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ แล้วจู่จู่ก็มีมือมือหนึ่งเอื้อมไปหยิบห่อข้าวนั้นจากพื้นขึ้นมาคนนั้นก็คือไคนั่นเอง ไคก้มไปหยิบห่อข้าวช้าช้าแล้วเดินไปหาชายทั้งสามคนหน้ากรงขัง
“แกรู้มั้ย ว่าห่อข้าวนี้มีเด็กน้อยคนนึงตั้งใจทำมันมาให้พี่ชายใจดีของเค้า แต่ แก แก คนอย่างแกไม่มีสิทธ์มาเหยียบย่ำความตั้งใจของคนอื่นแบบนี้ “ไคพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
“แล้วแกเป็นใครวะ มาเสือกอะไรด้วย” ไอ้พัชตอบกลับไป
“ข้าคือคนที่จะจัดการกับคนอย่างแกไง”ไคตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอันเกรี้ยวกราด
          ทันทีที่ไคพูดจบก็กระโจนใส่ไอ้พัชทันที ไอ้พัชไม่ทันได้ตั้งตัว เลยล้มลงไปทำให้ตัวไคขึ้นไปนั่งค่อมบนตัวพัชทันทีแล้วประเคนหมัดใส่ใบหน้าไอ้พัชอย่างไม่ยั้ง พอไคชกไปที่หน้าของไอ้พัชได้สามสี่หมัดเจ้าหน้าที่ตำรวจก็มาล๊อคตัวไค กดลงกับพื้น
“เฮ้ย หยุดนะกล้ามากเลยนะแกกล้าทำร้ายผู้อื่นต่อหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจเลยนะ เดี๋ยวจะจับขังคุกซะให้เข็ด”เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดตอนที่จับไคกดลงพื้นเตรียมใส่กุญแจมือเค้า
“จ่า จับมันไปเลย มันเป็นพวกเดียวกันกับไอ้ปีศาจในกรงนั่นมันรู้จักกัน เอามันไปขังรวมกันเลยจ่า”เสียงไอ้พัชตะโกนโวยวายเสียงดัง ตอนนั้นทั้งหน้าของไอ้พัชเต็มไปด้วยเลือดทั้งปากแตกและเลือดกำเดาไหล
“แต่ต้องเอาไอ้หมอนี่ไปทำบันทึกประจำวันก่อน”เจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าว
“ไม่ต้องหรอกจ่าเอามันไปขังรวมกันเลย หรือจะให้ผมไปฟ้องพ่อ มันก็เป็นพวกเดียวกับไอ้ปีศาจนั้นแหล่ะ” ไอ้พัชตะคอกใส่เจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างไม่ไว้หน้า เจ้าหน้าที่ตำรวจเลยจำยอมนำตัวไค ไปขังรวมกับชายในกรงขัง
หลังจากที่ไ