RED STONE WAR

สองชั่วโมงต่อมา

“ไปกันรึยังเจน”ไคสอบถามเด็กน้อยที่กำลังห่มผ้าให้คุณตาของเธอหลังจากที่ให้คุณตาของเธอทานข้าวและทานยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“เดี๋ยวหนูมานะค่ะคุณตา หนูขอเข้าไปในหมู่บ้านก่อน เดี๋ยวพอเอาข้าวให้พี่ชายใจดีเสร็จหนูจะรีบกลับนะค่ะ คุณตาไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะ คุณตาพักผ่อนเยอะเยอะนะค่ะ”พอพูดจบหนูเจนก็ห่มผ้าให้คุณตาของเธอแล้วทั้งสองคนก็ออกเดินทางไปในตัวหมู่บ้านทันที

            ระยะทางจากบ้านของเด็กน้อยไกลจากหมู่บ้านมาก ไคสังเกตุเห็นว่าทั้งสองข้างทางเป็นท้องนาทั้งสองข้างทางเดินเข้าหมู่บ้านก็เป็นเพียงถนนลูกรังเต็มไปด้วยฝุ่น พอเดินมาได้ไม่นานไคมองไปทางด้านขวามือเห็นมีสิ่งปลูกสร้างอย่างหนึ่งมีต้นไม้ขึ้นเต็มไปหมด มีที่หลบเงาคล้ายคล้ายศาลาเล็กเล็กสองสามอัน มองเข้าไปด้านในเห็นแท่นปูนสองแท่งตั้งเป็นรูปคู่ขนานกัน ตรงบริเวณด้านล่างมีคล้ายคราบเขมาจากการเผ่าไหม้ ไคมองดูอย่างสงสัยจึงถามหนูน้อยเจน

“หนูเจนที่นั้นคือที่ทำอะไรเหรอ”ไคถามอย่างสงสัย

“อ่อ ที่นั้นคือป่าช้าค่ะเป็น ป่าช้าแบบเก่าค่ะ” หนูเจนตอบ

“นี้บ้านที่หนูอยู่เป็นป่าช้าเหรอ”ไคถามอีก

“ใช่ค่ะ คือคุณตาเป็นสัปเหร่อ ค่ะ และทุกครั้งหนูก็มาช่วยคุณตาทำพิธีเผ่าศพค่ะ”เด็กน้อยเจนตอบอย่างเหมือนเป็นเรื่องปรกติ

             ไคมองเด็กน้อยอย่างหดหู่ใจ และสงสาร หากเด็กน้อยต้องสูญเสียคุณตาของเธอไปเธอจะอยู่ได้ยังไงนะ อายุขนาดเธอควรจะไปเล่นและเรียนหนังสือเหมือนเด็กคนอื่นอื่น

“เจน หนูมีเพื่อนบ้างมั้ย”ไคถามอีก

“ไม่มีหรอกค่ะ มีแต่คนกลัวหนู เด็กคนอื่นหาว่าหนูคุยกับผีได้ค่ะเลยไม่มีเพื่อน”เด็กน้อยเจนตอบ

“หนูไม่เหงาเหรอ ไม่มีเพื่อน”ไคถาม

“ไม่ค่ะ หนูมีคุณตาเป็นเพื่อนก็พอแล้ว อิอิ” เจนตอบ ไคมองเด็กน้อยอย่างเศร้าใจ

             ทั้งสองคนเดินทางมาเรื่อยเรื่อยหลายชั่วโมง จนมาถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้าน ไคและเจนเดินมาหยุดอยู่ตรงป้ายทางเข้าหมู่บ้านพอดี ตรงทางเข้าหมู่บ้านมี ป้ายขนาดใหญ่ทำด้วยเหล็กสูงเกือบสิบเมตรพาดผ่านขวางถนนอยู่ด้านบน ที่ป้ายเขียนว่า หมู่บ้านต้นขนุนเหนือ

“ถึงแล้วค่ะพี่ไค”เจนหันมาบอกไค

“ที่นี่น่ะเหรอหมู่บ้าน ที่พี่ชายใจดีโดนจับ”ไคถาม

“ใช่แล้วค่ะ พี่ชายใจดีถูกจับขังอยู่ที่ลานกว้างกลางหมู่บ้านค่ะ ตรงข้ามสถานีตำรวจนั่นไงค่ะ”พอเจนพูดจบก็ชี้มือไปทางด้านหน้าออกไปอีกหน่อย ตรงกลางหมู่บ้าน ไคมองเห็นผู้คนหลายสิบคน ทั้งหญิงและชายคน ยืนมุงดูอะไรบ้างอย่างซึ่งไคก็มองไม่ถนัดนัก ไคและเจนจึงเดินเข้าไปในกลุ่มคนนั้น สิ่งที่ไคได้พบเห็นก็คือ มีกรงขังขนาดใหญ่ ลูกกรงทำด้วยเหล็กหนาสีดำสนิท มองดูคล้ายกรงขังสัตว์ป่าดุร้ายก็ไม่ปาน ภายในกรงขัง ไคมองเห็น ชายหนุ่ม คนหนึ่ง อายุน่าจะพอพอกับตัวของเค้าผิวของชายคนนั้นสีคล้ำ ทรงผมสั้นเกรียนแทบติดหนังศีรษะ คิ้วหนาเข้มมีรอยแผลเป็นตรงหางคิ้วซ้ายคล้ายรูปพระจันทร์มีหนวดเคราเล็กน้อยเหมือนไม่ได้โกนหนวดมาสองอาทิตย์เห็นจะได้ ดวงตาสองชั้นสีดำ สวมเสื้อลายสก๊อตสีแดงดำ กางเกงยีนส์สีดำขายาวขาดตรงบริเวณหัวเข่าทั้งสองข้าง มีสายห่วงโซ่เหล็กสีเงินร้อยยาวจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังพาดยาวมาที่หัวเข็มขัดด้านหน้า สวมรองเท้าผ้าใบสีดำ น่าจะสูงพอพอกันกับตัวเค้าเอง ลักษณะผอมหิวโซ ดูโทรมมากมาก มอมแมมไปทั้งตัว ไคสังเกตุเห็นรอยแผลเล็กเล็กบริเวณศรีษะ มีคราบเลือดแห้งกังบริเวณปากแผล แต่ดูเหมือนตัวชายผู้นั้นไม่ได้ยี่ระกับบาดแผลนั้นเลย ชายคนนั้นนั่งชันเข่าเอาแขนทั้งสองข้างวางพาดตรงบริเวณหัวเข่าทั้งสองข้างทำให้เห็นรอยสักรูปดาบสีดำที่แขนขวาอย่างชัดเจน

              ไคหันมาทางเด็กสาวตัวน้อยที่มากับเค้าด้วยแต่เธอไม่ได้อยู่ข้างตัวเค้าซะแล้ว ไคหันมองไปทางกรงขังของชายคนนั้นก็เห็นเด็กน้อยเจนกำลังเดินเข้าไปใกล้กรงขังและหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากรงขังอย่างไม่เกรงกลัว

“พี่ชายใจดี จำหนูได้มั้ยค่ะหนูเจนเอง หนูทำข้าวผัดไข่ดาวมาให้พี่ชายค่ะ”เด็กน้อยพูดกับชายในกรงขังแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากเขาเลย เขาเพียงแค่เหลือบมองเด็กน้อยเพียงแค่นิดเดียวแล้วก้มหน้าลง

“พี่ชาย พี่ชาย จำหนูไม่ได้เหรอค่ะ หนูเจนไง พี่จำหนูไม่ได้เหรอ”เด็กน้อยพูดไปพลาง และจับลูกกรงเขย่าไปพลางหยดน้ำตาน้อยน้อย ของหนูน้อยก็ไหลพรั่งพรูออกมา จนอาบแก้มของเธอ

“พี่ชายจำหนูไม่ได้เหรอ”เด็กน้อยพูดย้ำอีกครั้ง