RED STONE WAR

                      และเมื่อลุงเคนได้ลงมาจากรถตู้คันดังกล่าวแล้ว ลุงเคนก็เดินตรงดิ่งเข้าไปหาหัวหน้าหลุยส์และยืนพูดคุยกับหัวหน้าหลุยส์อยู่พักหนึ่ง ลุงเคนจึงเดินกลับมาที่รถตู้คันเดิมในตอนนั้นไคสังเกตเห็นชายคนหนึ่งที่นั่งคอยอยู่ในรถ จัมพ์เค้าเห็นจัมพ์ไม่ผิดแน่แต่ทำไมเพื่อนของเค้าถึงไปอยู่ที่นั่นได้ เค้าจึงตัดสินใจต้องไปถามให้รู้เรื่อง ในขณะที่ไคกำลังจะเดินออกจากที่ซ่อนตัวก็มีมือของใครคนหนึ่งมาแตะที่บ่าของเค้า จนไครู้สึกตกใจอย่างมากปฏิกิริยาทางด้านร่างกายก็ตอบโต้ทันที เนื่องจากเป็นผลจากการฝึกการต่อสู้มาอย่างหนักนั่นเอง

                     ในตอนที่มีมือมาแตะที่บ่าของเค้าไคจึงคว้าที่ข้อมือแล้วบิดทันทีตามที่ได้ฝึกฝนมา แต่ทว่าไม่สามารถบิดข้อมือนั้นไปตามที่เค้าต้องการได้ เพราะเค้าถูกมือของคนที่อยู่ด้านหลังของเค้าใช่ฝ่ามือดันข้อศอกเอาไว้ ไคจึงพลิกตัวกลับอย่างรวดเร็วเตรียมเข้าโจมตี แต่เมื่อพอเค้าเห็นใบหน้าของชายคนหนึ่งเค้าก็ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างทันที ชายที่มายืนอยู่ด้านหลังของเค้าก็คือ เจ้าหน้าที่โตโต้และเจ้าหน้าที่วากัซนั่นเอง ทั้งสองคนมาอยู่ด้านหลังของไคได้โดยที่ไคไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย

“สวัสดีครับ คุณโตโต้ คุณวากัซ”ไคเอ่ยขึ้นทักทายก่อน แต่เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนก็ไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใดได้แต่จ้องมองไคอย่างเงียบเงียบ แล้วเสียงที่ทุ้มและต่ำก็เอ่ยขึ้น

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่งั้นรึ”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวด้วยเสียงที่ทุ้มและราบเรียบ พร้อมกับจ้องมองไคเหมือนกำลังตรวจสอบอะไรบางอย่าง

“ผมจะมาหาจัมพ์เพื่อนของผมครับ”ไคตอบ

“มาหาจัมพ์มีธุระอะไรกับเค้างั้นรึ”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าว

“เปล่าครับ แต่ผมอยากจะถามเค้าว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมจัมพ์ถึงไปอยู่ที่นั้นได้”ไคกล่าว พร้อมกับทำท่าเหมือนจะเดินไปยังรถตู้ที่จอดอยู่ แต่ถูกเจ้าหน้าที่วากัซห้ามไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวก่อนซิ นี่เจ้ามาที่นี่เจ้าไม่รู้เรื่องอะไรเลยรึไง”เจ้าหน้าที่วากัซเอ่ยขึ้นพร้อมกับห้ามปรามไคเอาไว้ในสิ่งที่เค้าคิดจะทำ

“เรื่องอะไรหรือครับ คุณวากัซ”ไคถามต่อ

“ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ถ้าเจ้าไม่เกี่ยวอะไรด้วยก็กลับที่พักของเจ้าไปได้แล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรที่เจ้าจะทำการใดใดได้” วากัซกล่าว

“แล้วจัมพ์ล่ะครับ เกิดอะไรขึ้นกับจัมพ์ผมจะไปหาเค้า”ไคกล่าว

“ไค เจ้าไปหาจัมพ์ตอนนี้ไม่ได้หรอก”โตโต้กล่าว

“ทำไมล่ะครับ ทำไมผมจะไปหาเพื่อนของผมไม่ได้”ไค

“ที่ไม่ได้ก็เพราะว่าตอนนี้ เพื่อนของนายตกเป็นผู้ต้องสงสัยยังไงล่ะ”โตโต้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

“ผู้ต้องสงสัย คืออะไรหมายความว่ายังไงครับ จัมพ์ไปทำอะไรเหรอครับ”ไคสอบถามด้วยความแปลกใจ

“ตอนนี้เรายังบอกอะไรไม่ได้หรอกว่าจัมพ์ทำความผิดหรือไม่ ต้องรอการสอบสวนให้เรียบร้อยเสียก่อน”โตโต้กล่าว

“ถึงยังไงผมก็จะไปหาจัมพ์”ไคกล่าวพร้อมกับเตรียมที่จะเดินออกไปยังบริเวณที่รถตู้สีดำจอดอยู่ทันที

“ไค ถึงเจ้าจะไปหาจัมพ์ก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดีมีแต่จะยิ่งทำให้มันแย่ลง เจ้าอาจจะถูกกล่าวหาว่าสมรู้ร่วมคิดไปด้วยนะ”เจ้าหน้าที่วากัซเอ่ยขึ้นพร้อมกับห้ามปรามไคเอาไว้

“หมายความว่าไง ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้วสมรู้ร่วมคิดหมายถึงอะไร จัมพ์ไปทำความผิดอะไรเหรอครับ”ไคเริ่มสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น และเริ่มที่จะเป็นห่วงเพื่อนของเค้ามากขึ้นทุกที

“เอาเป็นว่าตอนนี้นายต้องรวบรวมสติให้ดี แล้วใจเย็นลงก่อนหากนายตัดสินใจทำอะไรลงไปแล้วใครจะดูแลโจเซฟกันล่ะ”เจ้าหน้าที่วากัซกล่าว การให้เหตุผลคราวนี้ของเจ้าหน้าที่วากัซสามารถเรียกสติของไคให้กลับคืนมาได้ หากไม่มีเค้าแล้วโจเซฟอาจจะถูกสั่งให้กำจัดทิ้งอีกครั้งก็ได้ พอไคคิดได้ดังนั้นเค้าจึงนิ่งเงียบลงและเริ่มใช้ความคิด

“แล้วตกลงเรื่องราวมันเป็นยังไงหรือครับ คุณวากัซช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจหน่อยได้มั้ยครับ”ไคกล่าวด้วยน้ำเสียงสุขุมขึ้น จนวากัซเองรู้สึกแปลกใจ

“หลายคืนก่อนทางหน่วยของเราได้รับรายงานมาว่า มีคนทำลายกำแพงเพื่อจะออกไปภายนอกนะสิ จากการสันนิษฐานในตอนแรกคาดว่าจะเป็นฝีมือของผู้มีพลังของอักขระอย่างแน่นอน แถมเป็นสายอาวุธประเภทของมีคมอีกด้วยซึ่งตรงกับจัมพ์พอดี”วากัซกล่าว

“สายอาวุธมีอยู่ตั้งหลายคน ทำไมเจาะจงเป็นจัมพ์ด้วยล่ะครับผมไม่เข้าใจ”ไค

“ผู้ที่มีพลังสายอาวุธมีหลายคนก็จริง แต่พอดีว่ามีพยานเห็นว่าจัมพ์มาป้วนเปี้ยนอยู่แถวบริเวณริมกำแพงนั้นบ่อยบ่อยนะสิ จัมพ์จึงตกเป็นผู้ต้องสงสัยมากที่สุด”วากัซกล่าว เมื่อไคได้ฟังก็ได้แต่ยืนนิ่งพร้อมกับใช้ความคิดอะไรบางอย่างอยู่

“ถ้าหากเป็นฝีมือของจัมพ์จริงจริง ก็ขอให้มีแค่ข้อหาทำลายกำแพงก็พอ ขออย่าให้เกิดเรื่องราวที่ไม่ดีเกิดขึ้นอีกเลยก็คงจะดี”เจ้าหน้าที่โตโต้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบอีกครั้ง

“เรื่องไม่ดี หมายความว่ายังไงเหรอครับ”ไคเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

“เมื่อหลายปีก่อนก็เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้เช่นกัน มีคนทำลายกำแพงเพื่อที่จะออกไปภายนอก แต่เมื่อออกไปได้แล้ว เค้ากลับทำเรื่องไม่ดีมากมาย จนทางหน่วยCTSO โดนตำหนิจากทางรัฐบาลจนเกือบที่จะ…”เจ้าหน้าที่วากัซ

“พอได้แล้วล่ะวากัซ เวลานี้คงไม่เหมาะที่จะมายืนคุยกันอยู่แบบนี้ ส่วนไคเองก็ควรจะกลับไปยังที่พักได้แล้วเรื่องของจัมพ์นั้นให้เป็นหน้าที่ของหน่วยสืบสวนจัดการเอง”โตโต้เอ่ยพร้อมกับจ้องมองหน้าไคด้วยสายตาที่จริงจังคล้ายเป็นการออกคำสั่ง จนไคเห็นดังนั้นจึงยอมกลับห้องของเค้าแต่โดยดี แต่ก่อนที่ไคจะเดินจากมา โตโต้ได้พูดอะไรบางอย่างออกมา

“หากทั้งเจ้าและเรนโบว์เชื่อมั่นว่าจัมพ์ไม่ใช่คนที่ทำผิด พวกเราเองก็จะเชื่อเช่นนั้นเหมือนกันพวกเราจะหาทางช่วยจัมพ์ออกมาให้ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”คือคำพูดทิ้งท้ายของโตโต้ก่อนที่ไคจะเดินกลับห้องไป

                   และเมื่อไคกลับถึงห้องพักเค้าทิ้งตัวลงบนที่นอน พร้อมกับเอามือทั้งสองข้างรูปใบหน้าของตัวเองไปมาและเริ่มใช้ความคิดอยู่นั้น โจเซฟลูกสุนัขตัวน้อยก็เริ่มที่จะมาเดินป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ใกล้ ไคจ้องมองดูมันและเริ่มคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น หากว่าเค้าใจร้อนรีบไปช่วยจัมพ์แล้วโจเซฟจะเป็นอย่างไรแต่อีกใจก็อดที่จะเป็นห่วงเพื่อนของเค้าไม่ได้ กับคำที่เคยให้ไว้ว่าเพื่อนกันมีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้านนั้นยังคงสะท้อนอยู่ในจิตใจ ตอนนี้เมื่อเพื่อนของเค้าเกิดปัญหาขึ้นแต่เค้าเองกลับทำอะไรไม่ได้เลย ไคเองรู้สึกอึกอัดใจเป็นอย่างยิ่ง เค้าจะต้องหาทางทำอะไรซักอย่างโดยที่ไม่มีผลกระทบกับจัมพ์และโจเซฟแต่จะเป็นวิธีใดนั้นเค้าก็ยังไม่รู้ ไคเฝ้าคิดหาวิธีอยู่นานจนเผลอหลับไป

                 ในคืนนั้นไคก็ฝันเห็นเรื่องราวประหลาดอีกครั้ง ภาพที่เห็นในความฝันที่เหมือนจริงเอามากมาก ซึ่งคล้ายกับเรื่องราวการฝันของเค้าในครั้งแรก แต่คราวนี้เป็นหญิงสาวผมสีทองคล้ายคนยุโรป เสื้อผ้าชุดกระโปรงสีขาวที่เธอสวมใส่อยู่ดูมอมแมมและขาดรุ่งริ่ง เธอกำลังวิ่งหนีอะไรบางอยู่อย่างลนลาน ในตอนที่เธอออกวิ่งหนีอย่างสุดกำลัง เธอต้องสะดุดล้มลงอย่างแรงจนตัวเธอล้มกลิ้งไปกับพื้น ในตอนที่เธอหันกลับมามองด้วยสายตาที่หวาดกลัวอะไรบางอย่าง ดวงตาของเธอในความฝันไคมองเห็นอย่างชัดเจน ดวงตาสีฟ้ากลมโตที่ขอบตามีสีแดงกล่ำ ที่เต็มไปด้วยน้ำตาจ้องมองมาทางเค้า พร้อมกับพยายามลุงขึ้นเพื่อจะวิ่งหนีต่อ แต่ข้อเท้าของเธอคงจะแพลงในตอนที่เธอยืนขึ้นและพยายามจะวิ่งหนีต่อไปเธอแสดงสีหน้าที่ดูเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บ แต่เธอก็ยังคงพยายามวิ่งหนีต่อไป จนเมื่อเธอวิ่งไปได้ซักระยะหนึ่งก็ต้องสะดุดล้มลงอีกครั้ง คราวนี้เธอพยายามตะเกียกตะกายคลานไปตามพื้นเห็นแล้วดูหน้าอดสูยิ่งนัก จนเมื่อเธอหยุดและหันกลับมามองที่เค้าอีกครั้ง พร้อมกับพูดอะไรบางอย่างที่เค้าฟังแล้วไม่เข้าใจ แต่คราวนี้สายตาเธอดูแข็งกร้าวและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ในฝันนั้นไครู้สึกแปลกใจอย่างมาก จนเค้าต้องสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นเมื่อมีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นมา

“ตึง ตึง ตึง ตึง”เสียงเคาะประตูดังขึ้น และตามมาด้วยเสียงเห่าของโจเซฟ จนไคต้องรีบลุกขึ้นพร้อมกับรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที ในตอนนั้นไคเองคิดว่าต้องเป็นจัมพ์แน่นอน แต่เมื่อไคเปิดประตูออกมาก็ต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อเค้าเห็นแปปซีมายืนอยู่ที่หน้าห้องของเค้า ซึ่งในมือของแปปซีมีกระดาษสีขาวขนาดเท่ากระดาษA4อยู่

“มีอะไรหรือครับคุณแปปซี”ไคเอ่ยขึ้น

“เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นนะสิ แกดูนี่สิ”แปปซีเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นกระดาษในมือส่งให้กับไค และเมื่อไคเปิดอ่านกระดาษแผ่นนั้นดู ก็พบกับความแปลกใจ

“ใบเรียกตัวหมายถึงอะไรเหรอครับคุณแปปซี”ไคถามด้วยความสงสัย

“ใบเรียกตัวก็คือมีคำสั่งตรงจากหน่วยสืบสวนเรียกตัวแกไปน่ะสิ ส่วนใหญ่ใบเรียกตัวจะมีเอาไว้เพื่อเรียกตัวผู้ที่กระทำผิดให้ไปมอบตัวกับหน่วยสืบสวนยังไงล่ะแล้วแกไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่า แล้วนี่จัมพ์หายไปไหนทำไมถึงไม่อยู่ห้องล่ะ”แปปซีเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“จัมพ์ไปฝึกวิชาดาบแล้วครับ แล้วผมต้องไปที่ไหนเหรอครับ”ไคแกล้งโกหกไปในทันทีเพราะกลัวว่าหากคนอื่นรู้เรื่องมากเกินไปอาจจะเป็นเรื่องที่ไม่สู้ดีนัก

“ดูแกไม่ตกใจเลยที่ได้รับใบเรียกตัว ข้าว่าแกต้องรู้อะไรบางอย่างแน่นอนมีเรื่องอะไรกันบอกข้ามานะ อย่าลืมนะว่าข้าเป็นคนที่จมูกไวมาก มีเรื่องอะไรที่ข้าต้องรู้มั้ยบอกมานะไค”แปปซีกล่าวด้วยความสงสัยแต่ไคเองก็รีบปฏิเสธไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไคก็รีบออกจากห้องพร้อมกับโจเซฟลงไปยังด้านหน้าของตึกA

                     บริเวณด้านหน้าของตึกAเมื่อไคมาถึงก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อมีรถตู้สีดำ พร้อมกับเจ้าหน้าที่วากัซและเจ้าหน้าที่ของหน่วยCTSOยืนอยู่อีกสองคน เมื่อไคเห็นดังนั้นก็กล่าวคำทักทายเจ้าหน้าที่วากัซ ทางด้านเจ้าหน้าที่วากัซก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่จับที่บริเวณหมวกสีขาว ของเค้าเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อทั้งสองคนทักทายกันเป็นที่เรียบร้อย ไคและโจเซฟจึงขึ้นรถตู้สีดำคันดังกล่าวไป ในตอนนั้น

                     แปปซีจะขอขึ้นรถไปด้วยแต่ก็ถูกเจ้าหน้าที่วากัซห้ามเอาไว้ ในตอนที่นั่งอยู่ในรถไคเองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรเลยแม้แต่น้อย เค้ารู้เพียงแค่เรื่องนี้จะต้องเกี่ยวกับจัมพ์เพื่อนของเค้าแน่นอน และไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามหากว่าจะช่วยเหลือเพื่อนของเค้าได้เค้ายอมทำทุกอย่าง

                     และเมื่อรถตู้คันสีดำวิ่งไปได้ซักพักก็มาหยุดลงตรงที่แห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ด้านหลังของอาคาร ที่เค้าเคยเข้ามาในตอนแรกพอไปถึงเจ้าหน้าที่วากัซก็พาไคไปพบกับ เจ้าหน้าที่ของหน่วยCTSOอีกหลายคน เจ้าหน้าที่วากัซได้เข้าไปพูดคุยภายในห้องที่ประตูไม้สีดำอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินออกมา พร้อมกับพาไคเดินเข้าไปในห้องข้างข้างที่อยู่ถัดไป ห้องนี้เป็นห้องขนาดใหญ่บริเวณรอบรอบห้องตกแต่งด้วยกระจกหลายสี บริเวณพื้นก็ปูด้วยพรมสีน้ำเงินอ่อน ในตอนที่เจ้าหน้าที่วากัซให้ไคนั่งรอที่ห้องนี้แล้วจึงเดินออกไปในตอนนั้นไคสังเกตเห็นว่าห้องนี้ มีเก้าอี้ไม้รูปร่างแปลกแปลกวางเรียงรายอยู่บริเวณมุมห้องหลายตัว แต่มีการจัดวางที่ค่อนข้างไม่เป็นระเบียบเอาเสียเลยมันดูระเกะระกะไปหมด ไคลองมองสำรวจดูรอบห้องแล้วก็ไม่เห็นมีสิ่งของอะไรเลย ที่จะบอกได้ว่าห้องนี้มีไว้ทำอะไร แล้วจู่จู่ฝาผนังที่ตกแต่งด้วยกระจกหลากสี มันก็เลื่อนออกอย่างช้าช้าจนไครู้สึกตกใจจึงรีบอุ้มโจเซฟไว้ในอ้อมกอด เพราะเค้าเห็นอาการของโจเซฟมันเองก็ตกใจเช่นกัน เมื่อฝาผนังเลื่อนออกจากกันอย่างช้าช้า จนดันเก้าอี้ที่วางอยู่ที่พื้นเริ่มขยับ แรงสั่นสะเทือนของการเคลื่อนที่ของฝาผนังทำให้เก้าอี้ที่วางอยู่ไหลไปกองรวมกันที่บริเวณมุมห้อง

                    เมื่อฝาผนังเลื่อนออกจนสุดไคก็เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังของฝาผนังที่เลื่อนออก คนคนนั้นก็คือลุงเคนนั่นเอง เมื่อลุงเคนเห็นไคลุงเคนก็ส่งยิ้มจนเห็นฟันขาวของเค้า ไคเองก็ได้แต่ทำหน้าแปลกใจ ทำไมลุงเคนถึงมาอยู่ที่นี่ได้แล้วจัมพ์ล่ะอยู่ที่ไหนในหัวของไคตอนนี้มีคำถามผุดขึ้นมาจำนวนมากมาย และสถานที่แห่งนี้มันคือที่ไหนกัน ไคเริ่มสับสนกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเค้า

“มาแล้วรึ ข้าพเจ้ากำลังคิดถึงอยู่พอดี”ลุงเคนเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกที่เจอไค