RED STONE WAR

“สวัสดีครับลุงเคนที่นี่คือที่ไหนเหรอครับ”ไคเอ่ยถามทันที

“ที่นี่นะรึ ที่นี่ก็คือสถานที่จองจำเหล่าผู้ที่มีพลังพิเศษที่ได้กระทำความผิดยังไงล่ะ แต่เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอกนะ เจ้ามาที่นี่ไม่ใช่ฐานะนักโทษแต่เป็นผู้มาช่วยเหลือต่างหากล่ะ”ลุงเคนกล่าว

“ช่วยเหลืออย่างนั้นหรือครับ หมายความว่ายังไงผมไม่เข้าใจ”ไคเอ่ยขึ้นหลังจากที่ไคพูดจบ ลุงเคนก็จ้องมองดูเค้าและโจเซฟที่อยู่ในอ้อมกอด พร้อมกับส่งรอยยิ้มที่เป็นมิตรให้กับไค

“การที่เจ้าได้มาอยู่ที่นี่ เป็นเพราะข้าพเจ้าขอร้องเจ้าหน้าที่ให้เรียกตัวเจ้ามายังไงล่ะ เจ้าเองคงจะสงสัยสินะว่าทำไม”ลุงเคน

“ครับ”ไคตอบ พร้อมกับทำสีหน้าท่าทางแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด

“ก็เพราะว่าจัมพ์นะสิ”ลุงเคนกล่าวพร้อมกับจ้องมองดูไคอย่างเป็นมิตรเช่นเคย

“จัมพ์เหรอครับ”ไค

“เมื่อวานนี้ทางเจ้าหน้าที่สืบสวนได้ทำการสอบสวนจัมพ์ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ไม่ว่าจะสอบถามยังไงจัมพ์ก็ไม่ยอมเปิดปากเลยแม้แต่น้อย เค้าพูดเพียงแค่ว่าเค้าต้องการเจอเจ้าเท่านั้นไค เพราะฉะนั้นหากคิดจะช่วยเหลือจัมพ์พวกเราคงต้องพึ่งเจ้าแล้วล่ะ”ลุงเคนกล่าว

“พวกเรา หมายความว่ายังไงเหรอครับ”ไคถามด้วยความแปลกใจ เมื่อลุงเคนได้ยินดังนั้น ลุงเคนแอบยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยพร้อมกับเอามือซ้ายมาแตะที่บ่าของไคเบาเบา

“ไม่ได้มีแต่เจ้าเท่านั้นหรอกนะที่คิดว่า จัมพ์เป็นผู้บริสุทธิ์ยังมีอีกหลายคนที่คิดแบบเดียวกับเจ้า”ลุงเคนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทำให้ไคเองรู้สึกอุ่นใจขึ้นเพราะไม่ได้มีแต่เค้าเพียงคนเดียวเท่านั้นที่คิดจะช่วยเหลือจัมพ์ แต่ยังมีลุงเคนและอีกหลายคนที่เป็นห่วงจัมพ์เช่นกัน

                          หลังจากนั้นลุงเคนได้พาไคและโจเซฟเดินเข้าไปยังอีกห้องที่อยู่ถัดไป ซึ่งมีประตูที่สามารถเปิดเข้าไปยังอีกห้องหนึ่งได้ ภายในห้องนั้นเมื่อเปิดออกไครู้สึกแปลกใจอีกครั้ง เพราะในห้องนี้เค้าไม่เคยเห็นห้องมาแบบนี้มาก่อน คือห้องนี้ทุกอย่างภายในห้องมันกลับด้านกันไปหมด ไม่ว่าจะเป็นประตูหรือหน้าต่างก็กลับหัวสลับด้านกัน พื้นที่ไคยืนอยู่มองดูแล้วเหมือนกับส่วนของเพดานบ้าน ส่วนด้านบนเพดานกลับเหมือนกับพื้นห้องทั่วไป มีโต๊ะและเก้าอี้และเฟอร์นิเจอร์อื่นอื่นต่างก็ติดอยู่บนเพดานทั้งสิ้น แสงภายในห้องก็เป็นสีฟ้าทั้งหมด ในแต่ละก้าวที่ไคเดินต้องคอยระวังเพราะกลัวว่าจะเดินไปเหยียบหลอดไฟเข้า ด้านในสุดมีเจ้าหน้าที่ของหน่วยCTSOยืนอยู่ใกล้ใกล้กับเตาผิงขนาดใหญ่ที่กลับหัวอยู่ ซึ่งไคมองดูก็รู้สึกแปลกใจขึ้นไปอีก ลุงเคนได้พาไคมาหยุดอยู่บริเวณหน้าเตาผิงที่กลับหัวอยู่ หลังจากนั้นไม่นานเจ้าหน้าที่ของหน่วยCTSOที่ยืนเฝ้าอยู่ ก็ใช้มือทั้งสองขา้งไปจับก้อนอิฐที่อยู่ตรงบริเวณด้านหน้าของเตาผิง บิดสลับไปมาจำนวนหลายครั้ง แล้วจู่จู่เตาผิงที่กลับหัวอยู่นั้นก็เริ่มขยับแยกออกจากกัน จนไคมองเห็นภายใน และด้านในประตูก็เป็นห้องขนาดเล็กคล้ายช่องลิฟท์สีแดงที่พื้นก็ปูด้วยพรมสีน้ำเงิน เมื่อประตูห้องเล็กเล็กนั้นเปิดออก ลุงเคนก็หันไปทางที่เจ้าหน้าที่คนดังกล่าวยืนอยู่ ลุงเคนโค้งคำนับเล็กน้อยเพื่อแสดงความขอบคุณ ก่อนจะเดินเข้าไปในประตูนั้นพร้อมกับเรียกให้ไคตามเข้ามา ไคเองเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบตามลุงเคนเข้าไปติดติด

                            เมื่อประตูปิดลงกลไกภายในก็เริ่มทำงาน ในห้องที่ไคเข้าไปนั้นมันคือช่องลิฟท์จริงจริงอย่างที่ไคเข้าใจ แต่ลิฟท์ตัวนี้มันไม่ได้เลื่อนขึ้นแต่มันกลับเลื่อนลงไปยังชั้นล่าง นั้นหมายถึงสถานที่ที่เค้ากำลังจะไปมันอยู่ชั้นใต้ดินนั้นเอง ลิฟท์เคลื่อนที่เพียงไม่กี่วินาทีก็หยุดลงตรงบริเวณชั้นB3ตามหมายเลขที่แสดงอยู่ตรงเหนือประตูลิฟท์ เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกภายด้านนอกของลิฟท์เป็นช่องทางเดินทอดยาวไปจนสุดทางเดิน แสงไฟส่องสว่างมากพอที่จะมองเห็นพื้นที่ปูด้วยกระเบื้องสีขาวสลับกับดำเป็นรูปสี่เหลี่ยมจตุรัส ว่างช่องสลับกันไปมาดูไม่ค่อยเป็นระเบียบนัก ทั้งสองฝั่งของทางเดินก็เป็นห้องที่ทำด้วยกระจกเรียงรายทอดยาวไปจำนวนนับสิบห้อง ภายในห้องกระจกแต่ละห้องก็มีคนซึ่งไคไม่เคยเห็นหน้าคนเหล่านี้มาก่อนเลยอยู่ภายใน พร้อมด้วยเครื่องอำนวยความสะดวกเพียงไม่กี่ชิ้น เท่าที่ไคสังเกตดูก็มีเตียงนอนและโต๊ะขนาดเล็กเล็กที่วางอยู่หน้าห้องน้ำเท่านั้น เมื่อไคก้าวพ้นประตูลิฟท์ออกมาลุงเคนจึงชี้บอกจุดหมายที่จะพาเค้าไป คือด้านในสุดของสถานที่แห่งนี้ และทุกย่างก้าวที่ไคเดินไปตามทางเรื่อยเรื่อยนั้น ไคมองเห็นนักโทษที่อยู่ตามห้องต่างต่าง ดูมีแววตาที่น่ากลัวและไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย ทุกห้องที่ไคเดินผ่านต่างก็จับจ้องมายังที่เค้าพร้อมด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะขู่อาฆาต จนเจ้าโจเซฟเองก็สัมผัสความรู้สึกกดดันแบบนี้ได้ โจเซฟเองก็เริ่มจะส่งเสียงขู่ภายในลำคอของมันเป็นระยระยะ ไคต้องคอยพยายามห้ามปรามมันไว้

                               เมื่อไคเดินผ่านห้องที่สองและสามมาได้เพียงไม่กี่ก้าว เค้าก็หยุดเดินต่อทันทีเพราะเค้าได้เห็นแววตาคู่หนึ่งที่เค้าเคยเห็นมาก่อน ดวงตาสีแดงสดแบบนั้นไม่ผิดแน่เจ้าตัวที่อยู่ในห้องขังนั่นมันก็คือ เนียโอกอยส์ นั่นเอง แต่เนียโอกอยส์ตัวนี้ไม่ใช่ตัวเดียวกันกับตัวที่เคยได้ทำร้ายเค้าและโจเซฟ ลักษณะรูปร่างหน้าตาของมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เจ้าตัวนี้มีใบหน้าคล้ายกับหนูผิวของมันเป็นสีน้ำตาลมันเงา ที่หัวของมันไม่มีเขาแต่กลับเป็นขน คล้ายหนามแหลมอยู่บริเวณส่วนหัวยาวไปถึงส่วนหางคล้ายเม่น มีดวงตาสีแดงสด มันยังคงยืนจังก้าจ้องเขม็งมายังเค้าและโจเซฟพร้อมกับแยกเขี้ยวจนเห็นฟันซี่โต ตามมาด้วยน้ำลายที่ไหลยืดยาวหยดลงพื้น โจเซฟที่อยู่ในอ้อมกอดของไคก็รับรู้จากสัญชาตญาณของสัตว์เมื่อถูกคุกคาม มันเริ่มแยกเขี้ยวขู่และพร้อมที่จะแปลงร่าง แต่ไคเองก็ไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นเค้าเอามือปิดตาโจเซฟและเดินถอยห่างออกมาจนถอยมาชนกับลุงเคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ลุงเคนได้แต่จ้องมองดูไคที่มีอาการหวาดกลัวเล็กน้อยเมื่อเห็นเนียโอกอยส์ตัวนั้น ลุงเคนจึงเอามือจับที่บ่าของไคเบาเบาพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรให้กับไค

“ไม่ต้องกลัวไปหรอก ที่คุมขังของที่นี่ถึงแม้ว่าจะเป็นเรือนกระจกก็จริง แต่ก็มีความแข็งแกร่งและทนทานมาก สถานที่นี้ถูกออกแบบมาเป็นพิเศษสร้างเพื่อเอาไว้คุมขังนักโทษผู้ที่มีพลังของหินวิเศษโดยเฉพาะ การที่จะใช้พลังจากหินวิเศษทำลายมันนั้นเป็นไปไม่ได้เลย เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป”ลุงเคนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบอีกครั้ง

“พลังของหินวิเศษทำลายไม่ได้เหรอครับ”ไค

“ถูกต้องแล้วล่ะ ห้องกระจกที่ใช้คุมขังนักโทษของที่นี่สร้างจากพลังจากหินวิเศษเช่นกัน จึงสามารถต้านทานพลังจากหินวิเศษได้ทุกชนิดยังไงล่ะ”ลุงเคนกล่าว

“ยอดเยี่ยมไปเลยนะครับ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีสถานที่แบบนี้อยู่ที่นี่ด้วย”ไค

“โฮะ โฮะ ยังมีอีกหลายสถานที่นักที่เจ้าเองยังไม่รู้ เอาล่ะเราไปต่อกันเถอะเพื่อนของเจ้ากำลังรอเจ้าอยู่” เมื่อลุงเคนพูดจบก็เดินนำหน้าไคไป ไคเองก็เดินตามไปติดติด จนไปหยุดอยู่ที่ห้องสุดท้ายด้านใน ภายในห้องนั้นเมื่อไคไปถึง เค้าได้มองเห็นเพื่อนของเค้าจัมพ์นั่นเอง ในตอนแรกที่ได้พบเจอภาพในความทรงจำที่เค้าได้พบเจอกับจัมพ์เป็นครั้งแรกก็ผุดขึ้นมาทันที สภาพในตอนนี้ไม่ต่างกับครั้งนั้นเลยเพียงแต่สถานที่แห่งนี้ดูสะอาดสะอ้านกว่าเท่านั้น จัมพ์ที่ไคมองเห็นเค้าได้นั่งชันเข่าอยู่ที่มุมห้องอย่างเงียบเงียบ จัมพ์ค่อยค่อยแหงนหน้าขึ้นมาอย่างช้าช้าภายในห้องขังตู้กระจกเพราะได้ยินเสียงของโจเซฟที่เห่าร้องเรียก

                       ภาพแรกที่จัมพ์มองเห็นทำให้เค้ายิ้มร่าออกมาด้วยความปลื้มปิติ เพื่อนของเค้าได้มาถึงที่นี่อย่างที่เค้าต้องการ จัมพ์ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว พร้อมกับเดินมาตรงบริเวณขอบกระจก

“ลุงเคนครับ ทำไม ทำไม จัมพ์ถึงถูกขังล่ะครับ จัมพ์ทำความผิดอะไรเหรอครับ”ไคร้องโวยวายแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ได้เห็นเพื่อนของเค้าถูกคุมขังเยี่ยงนักโทษอุกฉกรรจ์

“ในตอนนี้จัมพ์ได้ตกเป็นแค่เพียงผู้ต้องหาเท่านั้น ยังไม่ใช่นักโทษหรอกเพียงแต่หากเค้ายอมพูดความจริงเท่านั้น”ลุงเคนกล่าว

“ความจริงอะไรเหรอครับ”ไค

“ความจริงที่ว่านั้นก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้วล่ะ”ลุงเคนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย

“ขึ้นอยู่กับผมรึครับ”ไค เอ่ยด้วยความแปลกใจ

                        หลังจากที่ลุงเคนพูดจบเค้าก็พาไคและโจเซฟเดินอ้อมไปทางด้านหลังของ ห้องกระจกที่คุมขังจัมพ์เมื่อไปถึงด้านหลังไคก็พบว่าทางด้านหลังเป็นทางเดินกว้างประมาณสามเมตรเห็นจะได้ มองตรงไปด้านในสุด ก็มีเจ้าหน้าที่ของหน่วยCTSOยืนอยู่หลายคน มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบวิ่งตรงมายังที่ไคและลุงเคนยืนอยู่ทันที หลังจากนั้นลุงเคนก็สั่งให้เค้าเปิดประตูตรงด้านหลังห้องขังของจัมพ์ ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออก ลุงเคนจึงให้ไคเข้าไปด้านในและปล่อยให้ไคและจัมพ์ได้อยู่กันตามลำพัง

“จัมพ์นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผมไม่เข้าใจเลยทำไมจัมพ์ถึงมาอยู่ที่นี่ได้”ไคสอบถามจัมพ์ ด้วยความข้องใจเป็นที่สุด

“ข้าเองก็ไม่รู้อะไรนักหรอก ข้ารู้แค่ว่ามีคนเห็นข้าทำลายกำแพงตรงบริเวณด้านหลังตึกTนะสิ”จัมพ์

“แล้วจัมพ์ได้ทำรึเปล่า”ไคเอ่ยขึ้น แต่จัมพ์ไม่ได้ตอบอะไรจัมพ์เพียงแค่มองดูไคแล้วยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเท่านั้น

“แกคิดว่าข้าทำรึเปล่าล่ะ ไค”จัมพ์ กล่าวพร้อมกับจ้องมองตาของไค