RED STONE WAR

“ค่ะ พอดีวันนั้นคุณตาไม่สบายหนักมากต้องรีบไปหาหมอในหมู่บ้าน แต่ที่บ้านของหนูเองไม่มีรถไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลยถ้าไม่ได้พี่ชายใจดีคุณตาหนูต้องตายแน่แน่เลย”เด็กสาวน้อยเริ่มมีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อยไคเองเริ่มสังเกตเห็นจากน้ำเสียงที่เริ่มจะสั่นเครือของเด็กน้อย
“ในตอนนั้นคุณตาหลับไปเหมือนหมดสติหนูปลุกเท่าไหร่คุณตาก็ไม่ยอมตื่น หนูไม่รู้จะทำยังไงดี หนูได้แต่ร้องไห้อย่างเดียว จากนั้นพี่ชายใจดีก็ถามหนูว่าโรงพยาบาลอยู่ไกลมั้ย หนูก็บอกเค้าไปว่าห่างจากบ้านประมาณกว่าสิบกิโลเห็นจะได้ แล้วจู่จู่พี่ชายใจดีก็อุ้มคุณตาขึ้นบนหลังแล้ววิ่งไปตามทางเดินเพื่อจะไปโรงพยาบาล หนูก็วิ่งตามพี่ชายใจดีไปด้วยกันค่ะ พอวิ่งไปได้ซักระยะนึง จนเกือบถึงหมู่บ้าน ก็ดันไปเจอ ไอ้พัชซะก่อน “พอเด็กน้อยเล่าถึงคนชื่อพัชไคสังเกตเห็นสีหน้าของเด็กน้อยและรู้สึกถึงความโกรธต่อคนคนนี้ออกมาได้ทันที
“พัช คือใครกันเหรอ “ไคถามเด็กน้อยอย่างสงสัย
“ไอ้พัชเป็นลูกชายของสารวัตรพุตที่อำเภอนี้แหล่ะค่ะเป็นคนไม่ดีจิตใจคับแคบมากชอบรังแกหนูอยู่บ่อยบ่อยชอบมาว่าหนูว่าเป็นลูกหลานโจร ตาเป็นโจรปล้นควายหลานก็เป็นโจรเหมือนกัน มันก็จริงที่เมื่อก่อนคุณตาของหนูเคยขโมยควายชาวบ้านจริงจริงแต่ตอนนี้คุณตาเลิกเป็นโจรมาตั้งนานแล้วนะค่ะตั้งแต่หนูเกิดมาคุณตาของหนูก็เลิกเป็นโจรแล้ว แต่พอพี่เค้าแบกคุณตาไปเจอไอ้พัชกับลูกสมุนของมัน พวกมันก็ตะโกนด่าดูถูกหนูกับคุณตามันบอกว่า”จะตายแล้วเหรอไอ้โจรขโมยควาย ตายไปซะได้ก็ดีแผ่นดินจะได้สูงขึ้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า”พวกมันหัวเราะเยาะคุณตาของหนูแต่หนูทนไม่ได้ หนูก็ต่อว่ากลับไปว่าอย่ามาแช่งคุณตาหนูนะ หนูหยิบก้อนหินที่พื้นขึ้นมาเตรียมจะขว้างใส่พวกนั้น แต่พี่ชายใจดีห้ามหนูไว้ พี่เค้าบอกว่าอย่าไปถือสาคนพวกนี้เลยเสียเวลาเปล่าเปล่า ต้องรีบพาคุณตาไปโรงพยาบาลก่อน ตอนที่พี่ชายแบกคุณตาเดินผ่านพวกมันไปไอ้พัชมันก็ถ่มน้ำลายใส่รองเท้าพี่ชายใจดีด้วย แต่พี่ชายไม่สนใจอะไรยังเดินต่อไป พอเดินเลยไปได้หน่อย ก็มีก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นลอยข้ามหัวหนูไปจนไปถูกหลังของคุณตาอย่างจังเลยค่ะ พี่ชายใจดีก็หยุดเดินแล้วก็พูดขึ้นว่า
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้ายังอยากจะมีนิ้วไว้ใช้อยู่”
             แต่ไอ้พัชกลับไม่ฟังหยิบก้อนหินที่พื้นขึ้นมาเตรียมจะขว้างใส่คุณตาอีกแล้วอยู่ดีดี ไอ้พัชก็ลงไปนอนกับพื้นเอามือกุมเอาไว้ทั้งสองข้างลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายมีเลือดไหลเต็มไปหมดตรงข้างข้างตัวไอ้พัช หนูเห็นมีเศษเหมือนนิ้วก้อยขาดตกอยู่ด้วยค่ะ แต่พอหันกลับไปดูที่พี่ชายใจดี ที่มือข้างที่มีรอยสักของพี่ชายตอนนั้นที่มือถือดาบเล่นใหญ่สีดำเป็นมันเงาวับเป็นเหมือนดาบไทยโบราณเล่มโตเลยค่ะ ซึ่งหนูไม่เคยเห็นมาก่อนไม่รู้ว่าพี่ชายใจดีเอามาจากไหน แล้วพี่ชายใจดีก็พูดขึ้นว่า “ถ้าไม่อยากหัวหลุดจากบ่าก็ไสหัวไปซะ”ตอนที่เด็กน้อยเล่าถึงตอนที่พี่ชายใจดีพูดก็ทำน้ำเสียงใหญ่ใหญ่เหมือนเสียงผู้ชาย ไค มองดูแล้วก็อดขำนิดนิดไม่ได้เลยจริงจริง แต่พอพูดจบเด็กสาวน้อยก็นิ่งเงียบไป จนไคต้องเอ่ยขึ้นถามเธอเอง
“แล้วยังไงต่อเหรอเจน พี่ชายใจดีทำร้ายคนพวกนั้นมั้ย “ไคสอบถามสาวน้อยอย่างตั้งใจ
“ไม่ค่ะ”
          เด็กน้อยตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา พี่ชายใจดีไม่ได้ทำอะไรพวกนั้นเลยค่ะ แต่พวกนั้นพวกลูกสมุนของไอ้พัชตอนที่มันพาลูกพี่ของมันวิ่งหนีไปนั้น พวกมันตะโกนด่า ว่าพี่ชายใจดีว่าเป็นปีศาจ ค่ะ และพอพี่ชายใจดีพาคุณตาไปถึงโรงพยาบาลในหมู่บ้าน พวกไอ้พัชก็เอาตำรวจกับชาวบ้านและลุงกำนัน มาจับตัวพี่ชายใจดีไปแล้วยังมาหาว่าพี่ชายใจดีเป็นปีศาจอีกค่ะ แต่จริงจริงแล้วพี่ชายใจดีไม่ใช่ปีศาจนะค่ะ พี่ไค เชื่อหนูใช่มั้ย
“ถ้าเป็นอย่างที่หนูเล่ามา พี่ว่าพี่ชายใจดีของหนูไม่ใช่ปีศาจอย่างที่คนอื่นเค้าพูดกันหรอก เค้าเป็นคนดีด้วยซ้ำไป”ไคปลอบใจเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้ด้วยความเสียใจ
“ถ้างั้นนี้ก็จะเช้าแล้วเดี๋ยวเราไปหาพี่ชายใจดีกัน ไปดูสิว่าเราพอจะช่วยอะไรพี่ชายใจดีของหนูได้บ้างมั้ย”ไคปลอบประโลมเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
“จริงหรือค่ะ พี่ไคมีวิธีช่วยพี่ชายใจดีได้เหรอค่ะ จริงนะค่ะ“เสียงเด็กน้อยเจนตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะช่วยได้มั้ยนะแต่พี่จะลองดู”ไคตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก
“ถ้าอย่างงั้นหนูไปทำข้าวผัดไข่ดาว ไปให้พี่ชายใจดีเพิ่มดีกว่าพี่ชายใจดีจะได้กินอิ่มอิ่มนะ พี่ไครอหนูแปปนะ”เด็กน้อยเจนตื่นเต้นอย่างมากที่ไคจะไปช่วยพี่ชายใจดีของเธอ แล้วก็รีบลุกไปเตรียมจุดไฟทำข้าวพัดทันทีโดยไม่รีรอ
“รอเช้าเช้าก็ได้ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้” ไคหันไปมองเด็กน้อยที่กำลังทำข้าวผัดไข่ดาวอย่างมีความสุข เค้านั่งมองดูหนูน้อยแล้วก็อดอมยิ้มนิดนิดไม่ได้